Pełny tekst orzeczenia

Formularz UK 1

Sygnatura akt

II K 606/18

Jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku dotyczy tylko niektórych czynów lub niektórych oskarżonych, sąd może ograniczyć uzasadnienie do części wyroku objętych wnioskiem. Jeżeli wyrok został wydany w trybie art. 343, art. 343a lub art. 387 k.p.k. albo jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku obejmuje jedynie rozstrzygnięcie o karze i o innych konsekwencjach prawnych czynu, sąd może ograniczyć uzasadnienie do informacji zawartych w częściach 3–8 formularza.

1.  USTALENIE FAKTÓW

1.1.Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)

1.

A. S. (1)

w okresie od daty bliżej nie ustalonej 2012 roku do 23 maja 2018 roku w J. woj. (...) działając w krótkich odstępach czasu w wykonaniu z góry powziętego zamiaru dopuszczał się wobec małoletniej E. G. (1) przed ukończeniem przez nią 15 lat innych czynności seksualnych w ten sposób, że gładził ją po nodze, dotykał jej piersi i okolic narządów płciowych wykorzystując jej bezradność i wynikający z upośledzenia umysłowego w stopniu lekkim brak zdolności do rozpoznania znaczenia czynu

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za udowodnione

Dowód

Numer karty

1.1.1.  A. S. (1) w okresie od daty bliżej nie ustalonej 2012 roku do 23 maja 2018 roku w J. działając w krótkich odstępach czasu w wykonaniu z góry powziętego zamiaru dopuszczał się wobec małoletniej E. G. (1) przed ukończeniem przez nią 15 lat innych czynności seksualnych w ten sposób, że gładził ją po nodze, dotykał jej piersi i okolic narządów płciowych wykorzystując jej bezradność i wynikający z upośledzenia umysłowego w stopniu lekkim brak zdolności do rozpoznania znaczenia czyn.

Częściowo zeznania E. G. (1)

k.38-41, 219v-222v

Opinia sądowo-psychologiczna biegłej B. N. dot. E. G. (pisemna i uzupełniające opinie ustne)

k.71-77,194-197, 342-342v

Opinia biegłej J. K. (1) (pisemna i uzupełniająca ustna)

k. 225-229, 245-248, 343v, 344

Zeznania N. B. (1)

k. 63-65,

Opinia sądowo-psychologiczna biegłej B. N. dot. N. B.

k. 97-99

Zeznania M. G.

k. 29-30, 181-181v, 232v

Zeznania B. G.

k. 12-13, 179-181, 232-232v

List E. G. przekazany przez pedagoga szkolnego

k. 6

Zeznania J. S. (1)

k. 2-4, 57-58, 182-183

Pismo specjalisty ginekologii i położnictwa P. N.

k. 360-361

Wyniki badania ginekologicznego

k. 10

Zdjęcia z badania ginekologicznego

k. 11

Orzeczenie nr 14/16/17 dot. E. G. o potrzebie kształcenia specjalnego

k. 25

1.1.2.  A. S. (1) w czasie dokonania przypisanego mu czynu miał zachowaną zdolność do rozpoznawania jego znaczenia i pokierowania swoim postępowaniem. U A. S. (1) stwierdzono zespół zależności alkoholowej. U A. S. (1) nie występują zaburzenia preferencji seksualnych pod postacią pedofilii.

Opinia sądowo-psychiatryczna i seksuologiczno-psychologiczna biegłego A. K., P. G., J. S. (pisemna i uzupełniająca ustna)

k. 80-91, 398, 398v, 399

Opinia sądowa psychiatryczno-seksuologiczno-psychologiczna biegłej A. O.-S., K. G., M. K.-W. (pisemna i uzupełniająca ustna)

k. 317-323, 395-398

1.2.  Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)

1.

A. S. (1)

w okresie od daty bliżej nie ustalonej 2012 roku do 23 maja 2018 roku w J. woj. (...) działając w krótkich odstępach czasu w wykonaniu z góry powziętego zamiaru dopuszczał się wobec małoletniej E. G. (1) przed ukończeniem przez nią 15 lat innych czynności seksualnych w ten sposób, że gładził ją po nodze, dotykał jej piersi i okolic narządów płciowych wykorzystując jej bezradność i wynikający z upośledzenia umysłowego w stopniu lekkim brak zdolności do rozpoznania znaczenia czyn

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za nieudowodnione

Dowód

Numer karty

1.2.1.  Wobec stanowiska oskarżonego – nie przyznającego się do popełnienia czynu, negującego by doszło do jakiegokolwiek kontaktu między nim a pokrzywdzoną wszystkie okoliczności niniejszej sprawy należało uznać za sporne.

Wyjaśnienia oskarżonego

k. 36-37, 44, 178-179

1.2.2.  Obcowanie płciowe przez A. S. (1) z małoletnią E. G. (1) przed ukończeniem przez nią 15 lat poprzez odbywanie z nią stosunków seksualnych oralnych i waginalnych.

Zeznania E. G. (1)

k.38-41, 219v-222v

2.OCena DOWOdów

2.1.Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1.1.1.

Częściowo zeznania E. G. (1)

Kluczowe znaczenie w niniejszej sprawie miały zeznania pokrzywdzonej. Niemniej jednak, Sąd dał im wiarę częściowo. Pomocna przy ocenie zeznań E. G. (1), była opinia sądowo – psychologiczna biegłej B. N. (2) (k. 77-77). Biegła na podstawie studium akt sprawy, a także udziału w przesłuchaniu małoletniej E. G. (1), przeprowadzenie rozmowy z matką E. G. (1), oraz samą pokrzywdzoną, a także na podstawie badania psychologicznego małoletniej wydała opinię.

Jak wynika z opinii rozwój funkcji poznawczych małoletniej przebiega z opóźnieniem w odniesieniu do norm wiekowych. Wyniki przeprowadzonego badania psychologicznego wskazują na funkcjonowanie intelektualne małoletniej na poziomie upośledzenia umysłowego w stopniu lekkim, co znajduje potwierdzenie w wielokrotnych badaniach psychologicznych przeprowadzonych w Poradni Psychologiczno- Pedagogicznej w J.. Biegła wskazała, że poziom rozwoju procesów poznawczych u małoletniej jest obniżony, ale nie uniemożliwia adekwatnych spostrzeżeń, ich zapamiętywania i komunikatywnego ich odtwarzania. Biegła wskazała, że małoletnia jest zdolna do prawidłowego postrzegania i komunikowania na temat faktów i zdarzeń, których doświadczyła. Nie ma bliższych kontaktów z rówieśnikami, poza jedną koleżanką. Jest związana emocjonalnie z rodziną – najbardziej ze swoją matką. Biegła opiniowała, że małoletnia nie wykazuje uchwytnych skłonności do konfabulacji. Jednakże z racji niższych niż przeciętne możliwości poznawczych jest bardziej podatna na sugestie innych osób. Biegła wskazała, że E. G. (1) posiada wiedzę na tematy seksualne, wykraczającą poza wiek jej życia. Jej zeznania mogą bazować na jej doświadczeniach. Osoby z jej otoczenia nie zauważyły jednak u małoletniej zachowań, które świadczyłyby o nadmiernej seksualizacji małoletniej. Biegła końcowo wskazała, że zeznania pokrzywdzonej pod względem psychologicznym wymagają ostrożności. W opinii ustnej uzupełniającej wskazała, że okoliczność ujawnienia faktu popełnienia czynu przez oskarżonego, a to napisanie listu a następnie zwrócenie się z nim do wychowawczyni uprawdopodabniają zdaniem biegłej fakt molestowania jej przez oskarżonego. Biegła dodała, że samo zachowanie o którym mówiła pedagog „E. zareagowała emocjonalnie, dziecko prosiło żeby jej wierzyła, żeby nie wypuściła samej ze szkoły” dają prawdopodobieństwo, że te zdarzenia miały miejsce. Biegła podkreśliła, że weryfikowała zeznania pokrzywdzonej, bowiem jeżeli dziecko kłamie to myli się w zeznaniach, wytwarza fantazje, a pytane w inny sposób mówi co innego. W tym kontekście biegła opiniowała, że E. G. (1) opowiadała o dotykaniu, w sposób w jaki to pokazywała „bo kilkakrotnie o tym opowiadała, jak stała w oknie z tabletem, a wujek ją dotykał czy próbował zdejmować jej spodnie, przytulać się jak ją dotykał poprzez tzw. zły dotyk”. Dalej, biegła wskazała, że pokrzywdzona opowiadała, że wujek prosił by się położyła na boku, dotykał po piersiach, wkładał ręce za bieliznę. Biegła podkreśliła, że pytała o to kilkakrotnie i nie doszukała się tu jakiś błędów. Podkreśliła, że jej zdaniem, jeżeli chodzi o dotykanie pokrzywdzona nie mogła sobie tego wymyślić. Natomiast, dalej biegła opiniowała, że „ona nie była gwałcona”. Nadmieniła, że analizowała zeznania pokrzywdzonej też pod kątem motywów emocjonalnych. Wskazała, że gdyby pokrzywdzona wszystko sobie wymyśliła, to zwykle znajduje mocny powód lub kilka powodów gdy takie oskarżenie wysuwa. Dzieci nie brną dalej, gdy sprawa trafia do sądu, zaczynają się wycofywać kręcić. Według biegłej nie ma i nie było tu takiej sytuacji. Biegła nadmieniała, że z wujkiem łączyły ją dobre relacje, kupował jej prezenty jak i innym dzieciom, wszystkich traktował jednakowo, wobec czego mało prawdopodobne jest, by pokrzywdzona wymyśliła sobie wszystko by skupić na sobie uwagę. Biegła opiniowała także, że wiedza pokrzywdzonej na tematy seksualne nie jest do końca rzetelna, jej myślenie na tematy seksu jest naiwne. Podniosła, że jej zdaniem nie jest prawda to, że była gwałcona przez wujka, natomiast w pozostałym zakresie jej zeznania opierają się na jej doświadczeniach. Zauważyła też, że dziecko, które nie ma doświadczeń w zakresie sfery intymnej nagle myśli, że zajdzie w ciąże. Przy tym biegła opiniowała, że E. G. (1) słabo uczy się na własnych doświadczeniach, czego przykładem jest sytuacja z Sądu Rodzinnego.

Również, istotne znaczenie miały opinie biegłej J. K. (1), która wskazała, że pokrzywdzona nie ujawnia tendencji do konfabulacji. Natomiast, jej zeznania są sugestywne, ogólnikowe mało swobodne. W opinii uzupełniającej ustnej opiniowała, że na podstawie udziału w przesłuchaniu świadka oraz analizy akt sprawy stwierdza, iż małoletnia E. G. (1) jest osobą upośledzoną umysłowo w stopniu lekkim z uwagi na obniżoną sprawność intelektualną, prezentuje niższy zakres pamięci, zdolności spostrzegania, zapamiętywania odtwarzania spostrzeżeń. Biegła podkreśliła, że w trakcie przesłuchania małoletniej widocznie zaznaczają się dwie fazy dynamiki składania przez nią zeznań. Pierwsza faza przesłuchania to spontaniczna, swobodna relacja małoletniej, którą cechuje stosowna do jej możliwości rozwojowych plastyczność, obrazowość, wówczas przytacza szczegóły, miejsce zdarzenia, jej wypowiedzi są spójne logiczne. Odnosi się do zdarzenia, które przedstawia z udziałem oskarżonego, jako miałby ją gładzić po nodze, kiedy stała z tabletem przy parapecie. Biegła opiniowała, że małoletnia wówczas podaje rozmieszczenie osób, ich ustawienie i w dużej mierze ta relacja jest spontaniczna, co pozwala przyjąć że jest to relacja zapamiętana śladem pamięciowym zdarzeń, których była uczestniczką. Dalej biegła wskazuje, że w kolejnej części zeznań pokrzywdzonej widoczna jest zmiana sposobu składania przez nią zeznań i widoczna jest tendencja do ulegania sugestywności zadawanym pytaniom, odpowiadania w sposób lakoniczny, mało szczegółowy, brak w nich opisu interakcji, dialogów, przeżywanych stanów emocjonalnych, oraz tzw. nieistotnych szczegółów. Biegła opiniowała, że jej zdaniem bardziej prawdopodobne wydaje się, że pokrzywdzona mogła być dotykana po ciele przez wujka, niż że dochodziło do spółkowania.

W oparciu o powyższe opinie biegłych, Sąd dał wiarę zeznaniom pokrzywdzonej w zakresie w jakim podała, że oskarżony miał ją gładzić po nodze, dotykać jej piersi i okolic narządów płciowych. E. G. (1) podczas przesłuchania relacjonowała spójnie i konsekwentnie o powyższych okolicznościach. Podała szczegółowy np. że siedziała przy oknie, mając tablet w ręku na którym oglądała bajki, a wówczas oskarżony zaczął ją dotykać. Pokrzywdzona pytana o kwestie innych czynności seksualnych (gdzie pytania były zadawane w różny sposób o to samo) zeznawała konsekwentnie. Dalej wskazać należy, że podczas przesłuchania relacja pokrzywdzonej odnośnie wyżej wskazanych czynności seksualnych, których dopuszczał się względem niej A. S. (1) jest relacją spontaniczną – E. G. (1) opisuje i podaje te okoliczności sama. Ponadto, za wiarygodnością zeznań pokrzywdzonej przemawia fakt jej zachowania się u wychowawczyni J. S. (1). E. G. (1) płakała, prosiła by ta zapewniła ją, że jej wierzy. Jak wskazała biegła – płacz nie pojawia się na zawołanie, musi być on wywołany jakimś przykrym przeżyciem, lub inną sytuacją która sprawia, że nie możemy powstrzymać łez. Dalej, podkreślić należy, że pokrzywdzona utrzymywała bliższy kontakt jedynie z koleżanką N. B. (1), której to się zwierzyła, że oskarżony miał ja dotykać po nodze, po udzie, próbować rozbierać.

Wnioski opinii psychologicznej sąd podzielił w całości. Opinia została sporządzona rzetelnie i zgodnie ze wskazaniami wiedzy specjalistycznej. Sąd uznał, iż psycholog B. N. (2) -z racji wykonywanego zawodu i udziału w przesłuchaniu pokrzywdzonej w dn. 24.05.2018r. oraz psycholog, seksuolog J. K. (1) z racji wykonywanego zawodu i udziału w przesłuchaniu pokrzywdzonej w dn. 09.01.2019r. - miały możliwość oceny czy jej zeznania nie wykazują cech konfabulacji. Należy zatem jeszcze raz powtórzyć, iż biegłe też uwzględniły sytuację psychospołeczną pokrzywdzonej wskazały, iż jej zeznania nie ujawniają tendencji do konfabulacji, i w większości bazują na jej własnych doświadczeniach. Opinie biegłych B. N. (2) i J. K. (1) pozostają ważkim dowodem, będącym podstawą istotnych ustaleń, co do charakterystyki osobowości pokrzywdzonej, prawdomówności pokrzywdzonej oraz prawdopodobieństwa wystąpienia zachowań oskarżonego o których zeznaje E. G. (1), a także umożliwiają dokonanie pełnej oceny jej zeznań.

Opinia sądowo-psychologiczna B. N.

Opinia biegłej J. K. (1)

1.1.1.

Zeznania B. G.

Świadkowie posiadali pośrednią, szczątkową wiedzę odnośnie samego zdarzenia. Osoby te do czasu, kiedy E. G. (1) nie zaniosła listu do pedagog szkolnego, w którym ujawniła, iż oskarżony jej „to robi”, nie podejrzewali nawet, że pokrzywdzona może mieć kontakty z oskarżonym inne, niż rodzinne. Byli tym faktem mocno zbulwersowani, zwłaszcza, że A. S. (1) jest bratem matki pokrzywdzonej, a nadto zamieszkuje z babcią pokrzywdzonej u której ta często przebywała. Przy tym, M. G. na wstępie zeznań, podniósł, że jego córka E. G. (1) miała lepszy kontakt z B. G., niż z nim i to właśnie matce zwierzała się. Wskazał, że w zachowaniu oskarżonego nie dopatrzył się czegoś, co by mogło wzbudzić jego podejrzenia. Świadkowie wskazali, że podczas wizyt u babci pokrzywdzona zostawała z oskarżonym sama w pokoju. Jednakże, nie zauważyli, by wówczas miało się coś dziać. Zeznania w/w świadków Sąd również uznał za wiarygodne w zakresie zgodnym z ustalonym stanem faktycznym.

Zeznania M. G.

1.1.1.

Zeznania J. S. (1)

Istotne znaczenie przy ocenie zeznań pokrzywdzonej miały zeznania J. S. (1). Świadek wskazała, że była w szkole wychowawczynią pokrzywdzonej. Podała, że E. G. (1) przez ten czas była zamknięta w sobie, nie chciała rozmawiać z rówieśnikami, przeklinała. Jednakże mimo to, świadek nie podejrzewała, że dzieje się u pokrzywdzonej coś złego, aż do momentu, gdy przeczytała przyniesiony przez pokrzywdzoną zeszyt. Świadek zeznawała o okolicznościach, o których wiedze posiadała w związku z rozmową z pokrzywdzoną E. G. (1). J. S. (1) zwracała szczególnie uwagę na zachowanie pokrzywdzonej , gdy przeczytała list przez nią napisany . Podniosła, że wówczas E. G. (1) powtarzała, że nie może jej sama wypuścić ze szkoły, prosiła, żeby świadek zapewniła ją, że wierzy jej, że ona nie kłamie, przy tym przytulała się. Świadek zeznała, że uwierzyła pokrzywdzonej, głównie przez sposób w jaki opowiadała o wydarzeniach związanych z oskarżonym. Podała, że od pokrzywdzonej dowiedziała się, że wujek głaskał ją po nodze, miała robić wujkowi „loda”, jednakże nie wyjaśniła co to według niej znaczy. Sąd uznał zeznania świadka jako wiarygodne. Jako osoba obca dla stron nie miała powodów by zeznawać na niekorzyść oskarżonego. Sąd nie znalazł powodów by poddać w wątpliwość treści przez nią przekazywane.

1.1.1.

Zeznania N. B. (1)

Sąd oceniał zeznania świadka w konfrontacji z treścią opinii sądowo-psychologicznej B. S. N.. Z opinii wynika, że procesy pamięciowe przebiegają u N. B. (1) bez zaburzeń. Jest ona zdolna do prawidłowego spostrzegania i zapamiętywania zdarzeń, jak również komunikowania na ten temat. Zachowania i zeznania małoletniej nie wskazują na wstępowanie u niej skłonności do konfabulacji i nadmiernego fantazjowania, jak również do nadmiernej sugestywności. Biegła wskazała, że zeznania N. B. (1) można uznać za szczere. Opiniowała, iż z psychologicznego punktu widzenia zeznania małoletniej opierają się na jej doświadczeniach, brak jest przesłanek które podważyłyby ich wartość w niniejszej sprawie.

Wobec powyższego, jak również wobec spójności z materiałem zgromadzonym uznanym przez Sąd za wiarygodny, Sąd dał wiarę zeznaniom świadka. Świadek wskazała, że pokrzywdzona opowiadała jej o wujku A., który ma ją molestować. Wskazała, że z relacji E. G. (1) wiedziała, że oskarżony „robi jej malinki”, „dotykał ją po nodze, po udzie”, „chciał ja rozebrać”. Gdy oskarżony tak się zachowywał, to inni domownicy mieli być wówczas w tym samym domu, ale w innym pokoju. Zeznała, że pokrzywdzona nie mówiła, żeby dotykał ją w inne części ciała, kazał jej siadać na kolanach u niego, czy robić inne rzeczy. Podała, że nie mówiła także, by oskarżony w obecności pokrzywdzonej miał się rozbierać. Świadek wskazała, że E. G. (1) mówiła jej także o liście do mamy, który chce napisać, bo boi się, że jej mama nie uwierzy. Podniosła, że wówczas mówiąc o tym pokrzywdzona miała łzy w oczach. Wskazała, że wie, iż ten list pokrzywdzona pokazała w szkole pani pedagog. Zauważyć należy, że z opinii biegłej S.-N. wynika, że pokrzywdzona poza koleżanką, nie utrzymywała bliższych relacji z rówieśnikami. Jako wiarygodne zdaniem Sądu jawią się okoliczności o których zeznała N. B. (1). Ponadto, jako najbliższa koleżanka dla pokrzywdzonej nie dziwi fakt, że E. G. (1) to właśnie jej zwierzyła się z sytuacji jakie miały miejsce kiedy przebywała sam na sam z oskarżonym. Świadek podniosła, że od pokrzywdzonej wiedziała, że drzwi od pokoju były zamknięte, ale nie na klucz, a przy czynnościach jak dotykanie po nodze, udzie, nie trudno sobie wyobrazić, że mogło mieć to miejsce, gdy inni domownicy przebywali obok w pokoju. Zeznania świadka potwierdziły relację pokrzywdzonej, w tym zakresie w którym sąd dał wiarę zeznaniom E. G. (1).

Opinia sądowo-psychologiczna B. N.

Wnioski opinii sądowo - psychologicznej sąd podzielił w całości. Opinia została sporządzona rzetelnie i zgodnie ze wskazaniami wiedzy specjalistycznej i nie była przez nikogo kwestionowana. Sąd uznał, iż B. N. (2) - z racji udziału w przesłuchaniu i przeprowadzeniu ambulatoryjnego badania świadka - miała możliwość zorientowania się, czy jej zeznania nie wykazują cech konfabulacji.

1.1.2.

Opinia sądowo-psychiatryczna i seksuologiczno-psychologiczna biegłego A. K., P. G. i J. S. (pisemna i uzupełniająca ustna)

W sprawie zostały też przeprowadzone opinie: sądowo – psychiatryczna i seksuologiczno – psychologiczna, oraz opinia sądowa psychiatryczno-seksuologiczno-psychologiczna, które pozwoliły ocenić stan psychiczny oskarżonego. Biegli psychiatrzy wykluczyli u oskarżonego chorobę psychiczną lub upośledzenie umysłowe. Rozpoznali natomiast u oskarżonego zespół zależności alkoholowej. Nie rozpoznali natomiast u A. S. (1) zaburzeń preferencji seksualnych pod postacią pedofilii. Ponadto, biegli uznali, że w czasie krytycznym A. S. (1) miał w pełni zachowaną zdolność do rozumienia znaczenia czynów i pokierowania swoim postępowaniem. Przedstawione wyżej opinie Sąd uznał za sporządzone prawidłowo, pełne i logiczne oparte na rzetelnej oraz fachowej wiedzy. Sąd nie znalazł podstaw do kwestionowania fachowości, rzetelności opinii lub podważania obiektywizmu biegłych.

Zauważyć należy , że początkowo opinie biegłych P. G. (2) i A. K. (2) oraz J. S. (3) budziły wątpliwości ze względu na występujące w samej opinii sprzeczności jednakże zostały one wyjaśnione podczas konfrontacji , gdzie obie grupy biegłych doszły do sformułowania jednomyślnego stanowiska.

Opinia sądowa psychiatryczno-seksuologiczno-psychologiczna biegłej A. O.-S., K. G., M. K.-W. (pisemna i uzupełniająca ustna)

1.1.1.

Wyniki badania ginekologicznego;

Zdjęcia badania ginekologicznego;

Opinia ginekologa i położnika

Wyniki badania ginekologicznego wskazują , że nie jest możliwe, że oskarżony wkładał penisa do pochwy pokrzywdzonej, bowiem nie została przerwana błona dziewicza. Z opinii dr P. N. (1) z dnia 28 listopada 2019 roku (data wpływu do sądu) wynika, że wyniki badania ginekologicznego jednoznacznie wskazują, że penetracja pochwy wiązałaby się z uszkodzeniem błony dziewiczej. A nadto, ostre urazy zewnętrznych narządów płciowych obserwowane u ofiar gwałtu dziecięcego obejmują rany szarpane, otarcia, siniaki, zaczerwienienie, obrzęk warg sromowych, przedsionka pochwy a także błony dziewiczej. W trakcie badania ginekolog nie stwierdził jednak u pokrzywdzonej rozdarcia błony dziewiczej, a niemożliwe jest jej całkowite wygojenie, bez widocznych ubytków. W ocenie Sądu opinia dr. P. N. (2) jest fachowa i rzetelna . Nie była kwestionowana przez żadną ze stron.

1.1.1.

List E. G. przekazany przez pedagoga szkolnego

Dowód nie budzi wątpliwości.

1.1.1.

Orzeczenie nr 14/16/17 dot. E. G. o potrzebie kształcenia specjalnego

Dowód sporządzony rzetelnie. Wynika z niego, że E. G. (1) posiada niepełnosprawność intelektualną w stopniu lekkim, w związku z czym potrzebuje kształcenia specjalnego.

2.2.Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 1.1 albo 1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

1.2.1.

Wyjaśnienia oskarżonego

W ocenie Sądu wyjaśnienia oskarżonego w toku przewodu sądowego kwestionujące wybiórcze kwestie w odniesieniu do zarzucanego mu czynu świadczą wyłącznie o podjęciu przez niego nieudolnej próby eksponowania okoliczności łagodzących oraz dezawuujących jego sprawstwo w zakresie przestępstwa mu zarzucanego. Co prawda, Sąd poczynił ustalenia, iż oskarżony dopuścił się względem pokrzywdzonej innych czynności seksualnych ( z wyłączeniem odbycia z pokrzywdzoną stosunków), jednakże należy mieć na względzie, iż A. S. (1) zaprzeczał, aby dopuścił się jakichkolwiek czynności względem E. G. (1). Zeznania pokrzywdzonej zostały zweryfikowane w oparciu o inne dowody zgromadzone w sprawie. Niewątpliwym zdaniem Sądu jest to, że A. S. (1) dopuścił się względem E. G. (1) innych czynności seksualnych, zaś dowody, które uznał za wiarygodne i na podstawie których ustalił stan faktyczny omówił w pkt 2.1. uzasadnienia. W konsekwencji Sąd potraktował przedmiotowe wyjaśnienia oskarżonego, jako wyraz przyjętej przez niego linii obrony, opierającej się na negacji zarzutu w celu przeprowadzenia ekskulpacji.

1.2.2.

Częściowo zeznania E. G. (1)

Sąd nie podzielił zeznań świadka w zakresie doprowadzenia jej do obcowania płciowego (w postaci stosunków oralnych i waginalnych) przez oskarżonego. Przy tym zaznaczyć należy, że mając na względzie opinię biegłych nie można wykluczyć, że do takich stosunków doszło, niemniej jednak Sąd musi opierać swoje ustalenia na pewnych okolicznościach faktycznych. Pokrzywdzona, co do stosunków, które miał z nią odbyć oskarżony opowiadała sugestywnie, gdy była o to pytania. W tym zakresie jej relacja nie jest swobodna i spontaniczna. Nie sposób w jej zeznaniach w tym zakresie nie zauważyć rozbieżności i niekonsekwencji pomiędzy podawanymi przez małoletnią okolicznościami, a także brakiem spójności z zabezpieczonymi dowodami. E. G. (1) podaje w zakresie odbywanych stosunków mało szczegółów. Wskazać należy, że ginekolog badając pokrzywdzoną podał, że nie jest możliwe, by ta odbyła stosunki waginalne z oskarżonym i by nie doszło do przerwania błony dziewiczej (czego u pokrzywdzonej podczas badania nie stwierdził). Ponadto, wskazał, że nie ma żadnych innych urazów świadczących o odbyciu stosunków płciowych. Dalej, z opinii biegłej psycholog J. K. wynika, że zeznania E. G. (1) w powyższym zakresie są niewiarygodne, albowiem w porównaniu do depozycji odnośnie dotykania jej przez oskarżonego nie była to relacja swobodna. Ponadto, z biegła B. N. zauważyła, że jej zdaniem nie doszło do gwałtu na pokrzywdzonej. Biegła S.-N. wskazała, że pokrzywdzona pytana o tą samą kwestię, tylko w inny sposób zmienia treść swoich zeznań, mówi, że do stosunków doszło kilka razy, następnym razem kilkanaście razy. Ponadto, biorąc pod uwagę, że do odbywania stosunków miało dochodzić w miejscu zamieszkania oskarżonego, gdzie w tym czasie przebywali inni domownicy to niewiarygodny się wydaje fakt, że nikt nic wcześniej nie usłyszał, czy nie zauważył. Ponadto istnieje rozbieżność w zeznaniach złożonych przez E. G. (1) i tak już w samym przesłuchaniu w toku postępowania sądowego dziewczynka mówi , że wujek nie wkładał jej penisa do pochwy i tego nie próbował by po chwili twierdzić , iż wkładał penisa do pochwy do połowy. To samo dotyczyć rozbieżności pomiędzy tym przesłuchaniem , a przesłuchaniem w toku postępowania przygotowawczego oraz w samym przesłuchania z postępowania przygotowawczego.

Zeznania M. J.

Zeznania świadka nie przyczyniły się do poczynienia ustaleń w sprawie. Świadek podniósł, iż nic nie jest mu wiadomo odnośnie przedmiotu postępowania. Wskazał, że nic nie widział i nie chce obciążać żadnej ze strony. Dodał, że jego zdaniem w czasie gdy inni domownicy byli w domu nie mogła zdarzyć się sytuacja, że nikt nic nie słyszał.

Opinia psychologiczno-sądowa dot. E. G.

Sąd nie podzielił wniosków opinii pisemnej i uzupełniającej ustnej zespołu biegłych: M. K. (2) i A. S. (2). Biegła opiniowała w oparciu o studium akt sprawy, bez przeprowadzenia badania pokrzywdzonej, jak również obserwacji małoletniej podczas składanych przez nią zeznań. Odtworzenie nagrania z przebiegu pierwszego przesłuchania pokrzywdzonej nie pozwalało na obserwację zachowań pokrzywdzonej, albowiem kamera została ustawiona tak, że nie widać sposobu zachowania się pokrzywdzonej podczas składanych przez nią depozycji. Ponadto biegłe nie przeprowadziły badania małoletniej . Wobec tego, zdaniem Sądu bardziej miarodajne są opinie B. N. i J. K.. Biegłe były również konfrontowane z biegłą B. N. i J. K., wobec czego Sąd miał szerszy ogląd na wysuwane przez nich wnioski.

3.  PODSTAWA PRAWNA WYROKU

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Oskarżony

☒

1.3.  Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania zgodna z zarzutem

I

A. S. (1)

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

Strona przedmiotowa przestępstwa z art. 200 § 1 k.k. polega na obcowaniu płciowym z małoletnim poniżej lat 15 lub dopuszczaniu się wobec takiej osoby innej czynności seksualnej lub doprowadzaniu jej do poddania się takim czynnościom albo do ich wykonania. Zarówno w świetle poglądów doktryny jak i orzecznictwa nie ulega wątpliwości, że dla bytu tego przestępstwa nie ma znaczenia od kogo wyszła inicjatywa zachowania seksualnego, ani czy małoletni wyraził na to zgodę. Przestępstwo to ma charakter umyślny. Można się go dopuścić tylko z zamiarem bezpośrednim.

Z przepisu art. 198 kk płynie generalny zakaz wykorzystywania seksualnego osób, które z powodu upośledzenia umysłowego lub choroby psychicznej nie mają zdolności do rozpoznania znaczenia czynu lub pokierowania swoim postępowaniem. Doprowadzenie zaś osoby nie będącej w takim stanie do obcowania płciowego lub do poddania się innej czynności seksualnej albo do wykonania takiej czynności de lege lata jest bezkarne, chyba że osoba ta jest bezradna.

Niewątpliwie gładzenie po nodze mające podtekst seksualny , dotykanie rękami okolic intymnych (tj. piersi, narządów płciowych) zawiera się w pojęciu ,,innej czynności seksualnej”. Oczywistym jest również, że oskarżony miał pełną świadomość co do wieku pokrzywdzonej, gdyż E. G. (1) była z nim spokrewniona (oskarżony jest jej wujkiem). Przy tym, oskarżony wykorzystał bezradność i wynikający z upośledzenia umysłowego w stopniu lekkim brak zdolności do rozpoznania znaczenia czynu. Zgromadzony materiał dowodowy uprawnia do uznania, że w odniesieniu do przypisanego oskarżonemu czynu działał on w warunkach czynu ciągłego tj. w krótkich odstępach czasu i w wykonaniu z góry powziętego zamiaru.

Sąd wobec ustalonego stanu faktycznego zmienił opis czynu przypisanego oskarżonego, uznając go za winnym tego, że: w okresie od daty bliżej nie ustalonej 2012 roku do 23 maja 2018 roku w J. woj. (...) działając w krótkich odstępach czasu w wykonaniu z góry powziętego zamiaru dopuszczał się wobec małoletniej E. G. (1) przed ukończeniem przez nią 15 lat innych czynności seksualnych w ten sposób, że gładził ją po nodze, dotykał jej piersi i okolic narządów płciowych wykorzystując jej bezradność i wynikający z upośledzenia umysłowego w stopniu lekkim brak zdolności do rozpoznania znaczenia czynu.

☐

1.1.  Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania niezgodna z zarzutem

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

☐

1.4.  Warunkowe umorzenie postępowania

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach warunkowego umorzenia postępowania

☐

1.5.  Umorzenie postępowania

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach umorzenia postępowania

☐

1.6.  Uniewinnienie

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach uniewinnienia

4.KARY, Środki Karne, PRzepadek, Środki Kompensacyjne i środki związane z poddaniem sprawcy próbie

Oskarżony

Punkt rozstrzygnięcia
z wyroku

Punkt z wyroku odnoszący się
do przypisanego czynu

Przytoczyć okoliczności

A. S. (1)

I

I

Czyn oskarżonego cechuje się bardzo wysokim stopniem społecznej szkodliwości. Sąd przy tym wziął pod uwagę negatywne skutki dla rozwoju emocjonalnego osoby, która nie ukończyła 15 roku życia. Należy ocenić go tym bardziej surowo, gdyż A. S. (1) jako wujek dziewczynki powinien uświadamiać sobie naganność swego postępowania. W czasie popełnienia przypisanego oskarżonemu czynu miał on możliwość zachowania się w sposób zgodny z prawem. Zdawał sobie sprawę z bezprawności swych działań. Nie zachodziły w niniejszej sprawie ustawowe lub pozaustawowe podstawy wyłączające winę sprawcy jak wynika z opinii biegłych psychiatrów . Wobec powyższego, Sąd wymierzył oskarżonemu karę 2 lata pozbawienia wolności. Zdaniem Sądu dolegliwość orzeczonej wobec oskarżonego kary, nie przekracza stopnia jego winy oraz uwzględnia stopień społecznej szkodliwości czynu, który był znaczny. Działaniem swoim oskarżony godził bowiem w podstawowe dobra chronione prawem, a mianowicie wolność seksualną człowieka - w rozpoznawanym przypadku człowieka bardzo młodego, upośledzonego umysłowo w stopniu lekkim, która to z racji powyższego nie potrafiła rozpoznać, że zachowania oskarżonego są naganne . Sąd wziął również pod uwagę cele zapobiegawcze i wychowawcze jakie kara ta ma osiągnąć w stosunku do oskarżonego. Wymiar kary spełni z jednej strony cele wychowawcze kary tj. uzmysłowi oskarżonemu wagę popełnionego przez niego czynu jak i wdroży go do przestrzegania porządku prawnego, z drugiej zaś strony spełni cele zapobiegawcze kary, skutecznie powstrzymując oskarżonego od popełnienia przestępstwa w przyszłości. Zdaniem sądu jedynie kara bezwzględnego pozbawienia wolności może spełnić w/w cele zapobiegawcze i wychowawcze. Stanowić ona będzie pewien szok dla oskarżonego, pozwoli mu przemyśleć swoje dotychczasowe postępowanie, uświadomi, że przestępstwo nie popłaca i przez to wdroży do przestrzegania porządku prawnego. Ponadto kara ta będzie w sposób istotny wpływała na poczucie sprawiedliwości społecznej.

Natomiast, w zakresie kwalifikacji prawnej Sąd zastosował stan prawny obowiązujący do dnia 23.06.2020r., to jest wejścia w życie ustawy z dnia 19 czerwca 2020r. o dopłatach do oprocentowania kredytów bankowych udzielanych przedsiębiorcom dotkniętym skutkami (...)19 oraz o uproszczonym postępowaniu o zatwierdzenie układu w związku z wystąpieniem (...)19 (Dz.U. z 23.06.2020 poz. 1086), która dodała art. 57 b kk w zw. z art. 4 § 1 k.k., gdyż stan prawy po wejściu w życie w/w ustawy byłby mniej korzystne dla oskarżonego, niż poprzednio obowiązujące przepisy. Albowiem zgodnie z brzmieniem dodanego przepisu art. 57b kk sąd obligatoryjnie wymierza karę przewidzianą za przypisane sprawcy przestępstwo w wysokości powyżej dolnej granicy ustawowego zagrożenia do podwójnej wysokości granicy ustawowego zagrożenia. Wskazać należy, że czyn za który został skazany zagrożony jest kara pozbawienia wolności od lat 2, wobec czego w świetle brzmienia przepisu art. 59b kk sąd musiałaby orzec karę powyżej 2 lat pozbawienia wolności. Jako, że przepisy ustawy starej dla skazanego były korzystniejsze, , to sąd wymierzając oskarżonemu karę w niniejszej sprawie w oparciu o przywołany powyżej przepis art. 4§ 1 k.k. wymierzył oskarżonemu karę na podstawie przepisów obowiązujących przed dniem wejście w życie ustawy z dnia 19 czerwca 2020r.

A. S. (1)

II

I

Sąd na mocy art. 41a § 2 kk w zw. z art. art. 43 § 1 kk orzekł wobec oskarżonego A. S. (1) zakaz zbliżania się do pokrzywdzonej E. G. (1) na odległość mniejszą niż 50 metrów, a nadto zakaz kontaktowania się z pokrzywdzoną w jakikolwiek sposób.

Orzeczenie środka przewidzianego w powyższym przepisie jest możliwe w przypadku, gdy sprawca popełnił: przestępstwo przeciwko wolności seksualnej i obyczajności na szkodę małoletniego, inne przestępstwo przeciwko wolności, przestępstwo z użyciem przemocy. Sąd może orzec wobec sprawcy, o którym mowa w art. 41a k.k., jeden z wymienionych w tym przepisie zakazów lub kumulatywnie więcej niż jeden. Wybór zakazu czy nakazu zależy m.in. od okoliczności sprawy, a także specyfiki danego przestępstwa.

Sąd uznał, że zachowanie oskarżonego rażąco naruszyło dobra prawne pokrzywdzonej, jak również fakt, iż E. G. (1) w chwili czynu była osobą niepełnoletnią, oraz okoliczności i sposób doprowadzenia pokrzywdzonej do innych czynności seksualnych przemawiały za orzeczeniem powyższych środków karnych. Sąd przy wymiarze wyżej wymienionych środków, wziął pod uwagę całokształt opisywanych przez pokrzywdzoną relacji, łączących oskarżonego z pokrzywdzoną, jak również okoliczności i sposób kontaktowania się między nimi. Ponadto wymiar środka karnego musi być adekwatny do stopnia winy, społecznej szkodliwości czynu sprawcy oraz czynić zadość celom zapobiegawczym i wychowawczym, które ma osiągnąć w stosunku do oskarżonego, jak również potrzebie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa. Przy orzekaniu jego wymiaru uwzględnia się więc motywację, rodzaj i stopień naruszeń ciążących na sprawcy obowiązków, jego właściwości i warunki osobiste, sposób życia przed popełnieniem przestępstwa i zachowania po jego popełnieniu.

Za adekwatny do stopnia winy oskarżonego oraz społecznej szkodliwości popełnionego czynu, warunków osobistych oskarżonego, przy uwzględnieniu przy tym celów zapobiegawczych, Sąd uznał 3- letni okres stosowania środka karnego zakazu kontaktowania i zbliżania się do pokrzywdzonej. Jednocześnie zastosowany środek karny stanowić będzie dla E. G. (1) pewną ochronę przed oskarżonym, gdyż na skutek złamania orzeczonych zakazów, grozić mu będzie odpowiedzialność karna. Powyższe pozwoli również na osiągnięcie pełnoletności przez pokrzywdzoną i wówczas będzie mogła ona samodzielnie podjąć decyzję co do ewentualnych kontaktów z oskarżonym.

5. Inne ROZSTRZYGNIĘCIA ZAwarte w WYROKU

Oskarżony

Punkt rozstrzygnięcia
z wyroku

Punkt z wyroku odnoszący się do przypisanego czynu

Przytoczyć okoliczności

A. S. (1)

III

I

Oskarżony A. S. (1) w toku postępowania był tymczasowo aresztowany. Zatem na podstawie art. na podstawie art. 63 § 1 i 5 kk na poczet orzeczonej kary pozbawienia wolności Sąd zaliczył oskarżonemu A. S. (1) okres tymczasowego aresztowania w sprawie od 24 maja 2018 roku godz.16 .00 do 16 stycznia 2019 roku godz. 14.40.

6. inne zagadnienia

W tym miejscu sąd może odnieść się do innych kwestii mających znaczenie dla rozstrzygnięcia,
a niewyjaśnionych w innych częściach uzasadnienia, w tym do wyjaśnienia, dlaczego nie zastosował określonej instytucji prawa karnego, zwłaszcza w przypadku wnioskowania orzeczenia takiej instytucji przez stronę

Z uwagi na treść opinii sądowo – psychiatrycznej i seksuologiczno – psychologicznej, oraz opinii sądowo psychiatryczno-seksuologiczno-psychologicznej a także konfrontacji przeprowadzonej między biegłymi sporządzającymi w.w. opinie, Sąd nie orzekł w stosunku do oskarżonego środka zabezpieczającego w postaci terapii poznawczo-behawioralnej zmierzającej do zapobieżenia ponownemu popełnieniu przez niego przestępstwa przeciwko wolności seksualnej, bowiem brak jest podstaw do orzeczenia w.w środka. Biegli bowiem stwierdzili, iż u oskarżonego nie występują zaburzenia preferencji seksualnych pod postacią pedofilii.

7.  KOszty procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

IV

Sąd omyłkowo zasądził koszty na podstawie art. 29 ust. 1 ustawy z dnia 26 maja 1982 r. Prawo o adwokaturze (Dz.U. Nr 16 poz. 124 ze zm.) od Skarbu Państwa na rzecz adw. W. K. w kwocie 1195,56 złotych tytułem wynagrodzenia za obronę z urzędu oskarżonego A. S. (1). Jednakże, prawidłowa kwota która winna być zasądzona wynosi 2590,38 zł.

V

Sąd na podstawie art. 627 kpk, mając na względzie sytuację materialną oskarżonego, jego możliwości majątkowe i zarobkowe zasądził od A. S. (1) na rzecz Skarbu Państwa kwotę 3277 złotych tytułem częściowych kosztów sądowych zwalniając go z mocy art. 624 § 1 kpk od pozostałych kosztów sądowych, którymi obciążył Skarb Państwa.

Na zasądzone koszty złożyły się:

300 zł – opłata od kary;

40 zł – ryczałt za doręczenia pism i wezwań w postępowaniu;

30 zł – opłata za udzielenie informacji z K.;

288 zł – opinia pisemna sądowo – psychologiczna B. S. N. z postępowania przygotowawczego;

189 zł + 1215 zł + 1215 zł – opinia pisemna sądowo-psychiatryczna i seksuologiczno –psychologiczna biegłego A. K., P. G. i J. S. z postępowania przygotowawczego.

8.  Podpis