Pełny tekst orzeczenia

Formularz UK 1

Sygnatura akt

(...) 15/20

Jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku dotyczy tylko niektórych czynów lub niektórych oskarżonych, sąd może ograniczyć uzasadnienie do części wyroku objętych wnioskiem. Jeżeli wyrok został wydany w trybie art. 343, art. 343a lub art. 387 k.p.k. albo jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku obejmuje jedynie rozstrzygnięcie o karze i o innych konsekwencjach prawnych czynu, sąd może ograniczyć uzasadnienie do informacji zawartych w częściach 3–8 formularza.

1. USTALENIE FAKTÓW

1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)

1.

K. K. (1)

w dniu 18 maja 2019r. ok. godz. 8.45 w T. na ul. (...) naruszył nietykalność cielesną J. S. (1) w ten sposób,że uderzył ją otwartą dłonią w twarz, czym wyczerpał znamiona występku z art. 217§1kk

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za udowodnione

Dowód

Numer karty

1. W dniu 18 maja 2019r. w godzinach rannych J. S. (1) jechała z I. samochodem m-ki R. (...) o nr rej. (...) do pracy drogą krajową (...) w kierunku mostu drogowego (...). (...) (...)Kobieta poruszała się prawym pasem, lewym pasem wyprzedził ją m.in. pojazd m-ki C. o nr rej. (...), którym kierował K. K. (1), który J. S. wyprzedziła wcześniej w S..

K. K. jechał cały czas lewym pasem. W pewnym momencie J. S. zjechała na lewy pas bezpośrednio przed samochód K. K., co zmusiło w/w do hamowania, a następnie zjechała na prawy pas.

2. K. K. wyprzedził jadącą R. (...), po czym wykonał manewr hamowania. Następnie kontynuował jazdę i zatrzymał się na światłach na skrzyżowaniu ul. (...), wysiadł z pojzdu i podszedł do stojącej za nim J. S..

K. K. zaczął szarpać za klamkę od drzwi, jednakże były zablokowane, wóczas kobieta uchyliła okno.

K. K. początkowo spokojnym tonem zwrócił J. S. uwagę ,że jechała nieprawidłowo. Kobieta odparła,że on również wykonał nieprawidłowy manewr, wówczas K. K. uderzył ją otwartą dłonią w prawy polik, po czym oddalił się w kierunku swojego pojazdu. J. S. krzyknęła wóczas za nim,że odpowie za uderzenie ciężarnej i usiłowała bezskutecznie zablokować jego pojazd. .

3. J. S. zrobiła zdjęcie pojazdowi K. K. i roztrzęsiona udała się do swej pracy. Gdy dotarła na miejsce była jednak tak roztrzęsiona ,że z obawy o zdrowie jej oraz dziecka wezwano karetkę pogotowia.

wyjaśnienia K. K.

zeznania J. S.

nagranie utrwalone na płycie CD

częściowo wyjaśnienia K. K.

zeznania J. S.

naganie zarejestrowane na płycie CD

zeznania J. S.

zeznania D. S.

zeznania Ł. R.

zeznania S. S. (1)

karta informacyjna

k.56v.

k.57v.-

k.60

k.56v.

k. 2, 57v.-58,

k. 60

k. 57v.-58k.

k.79v.-80

k.80-80v.

k.81-

k.11

1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za nieudowodnione

Dowód

Numer karty

2. OCENA DOWODÓW

2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1,2

1,2,3

2,3

2,3

1,2

częściowo wyjaśnienia K K.

zeznania (...)

zeznania D. (...) i Ł. R.

zeznania (...)

nagranie zarejestrowa-ne na płycie CD

dane o karalności, karta informacyjna

Sąd uznał za wiarygodne wyjaśnienia oskarżonego w części dotyczącej sekwencji zdarzeń, która miała miejsce w czasie poprzedzającym zaistnienie zdarzenia, będącego przedmiotem postępowania, a mianowicie manewrów na drodze wykonywanych przez oskarżycielkę prywatną, albowiem w analizowanym zakresie deskrypcje oskarżonego były zasadniczo koherentne z nagraniem zarejestrowanym na płycie CD oraz zeznaniami J. S..

Sąd nie znalazł podstaw by dezawuować wiarygodność relacji oskarżycielki prywatnej w kwestiach istotnych dla meritum sprawy. Aczkolwiek w pierwszej fazie depozycje w/w zmierzały do wyeksponowania negatywnego zachowania oskarżonego i marginalizowania jej własnych nieprawidłowych, momentami niebezpiecznych manewrów na drodze, tym niemniej należy zauważyć,iż w toku dalszego przesłuchania J. S. przyznała,iż momentami nie jechała zgodnie z obowiązującymi przepisami.

Ponadto zeznania w/w były skorelowane z zeznaniami świadków D. S., Ł. R., którzy mieli z nią kontakt bezpośrednio po zaistnieniu zdarzenia, będącego przedmiotem osądu. W/w osoby relacjonowały,iż oskarżycielka prywatna była w stanie tak silnego wzburzenia,że obawiali się o zdrowie jej oraz dziecka. Analizowane depozycje wzmacnia dodatkowo fakt,iż faktycznie pokrzywdzonej udzielono niezwłocznie opieki medycznej, została ona przewieziona do (...) w T.. Gdyby jej stan nie wymagał podjęcia dodatkowych czynności medycznych niewątpliwie w/w nie zostałaby przewieziona na pogotowie. Aczkolwiek zachowanie oskarżonej w trakcie rozprawy, świadczy o tym,iż jest ona osobą bardzo emocjonalną, tym niemniej zdaniem sądu niezgodnym z zasadami logiki i doświadczenia życiowego byłoby przyjęcie założenia,że sama wymiana zdań z oskarżonym mogła doprowadzić ją do takiego rozstroju i przedsięwzięcia działań mających na celu pociągnięcie , zupełnie jej wcześniej nieznanej , osoby do odpowiedzialności karnej.

W ocenie sądu również zeznania świadków D. S. i Ł. R. zasługiwały na przyznanie im waloru wiarygodności. W/w osoby widziały J. S. bezpośrednio po zaistnieniu zdarzenia i udzielały jej pomocy. W sposób szczegółowy, jasny i spójny opisały, jakJ. S. zrealcjonowała przebieg zdarzenia, jak również w jakim była stanie po przybyciu do pracy. Depozycje w/w osób wzajemnie się pokrywały i uzupełniały tworząc spójną i przejrzystą całość.

Zastrzeżenia sądu budziły wyłącznie te fragmenty zeznań świadków, w których określali pokrzywdzoną jako osobę spokojną, nie ulegającą emocjom, albowiem pozostaje to w oczywistej sprzeczności z nad wyraz emocjonalnymi reakcjami oskarżycielki prywatnej w trakcie rozprawy. W ocenie sądu w/w wątpliwości nie mogły jednak stanowić samoistnej podstawy do zdyskredytowania rzetelności zeznań w/w osób. Jak wynikało bowiem z ich depozycji, znali się z pokrzywdzoną wyłącznie na niwie zawodowej, gdzie najprawdopodobniej nigdy nie doszło do sytuacji, które generowałyby tak znaczny ładunek negatywnych emocji.

Świadek jest męzem oskarżycielki prywatnej. W sposób jasny i spójny z pozostałym materiałem dowodowym opisał przebieg zdarzeń, zrealacjonowanych mu przez pokrzywdzoną. Zasadniczo w kwestiach istotnych dla meritum sprawy jego depozycje były koherentne z pozostałym materiałem dowodowym, a w szczególności zeznaniami J. S., D. S. i Ł. R., kartą informacyjną z (...) w T.. Zastrzeżenia sądu budziły fragmenty odnośnie tego, w który policzek pokrzywdzona została uderzona, jak również gdy opisał ją,że jest osobą spokojną, nie ulegającą emocjom.

na rzeczonym nagraniu utrwalono przebieg zdarzeń poprzedzających bezpośrednio czyn będący przedmiotem niniejszego postępowania. Aczkolwiek dowód ten został przedłożony przez oskarżonego, jednakże strona przeciwna nie kwestionowała jego wiarygodności.

Sąd dał wiarę wszelkim innym przeprowadzonym w sprawie dowodom z dokumentów. Dokumenty te zostały pozyskane, sporządzone i przeprowadzone zgodnie z wymogami procedury karnej, a żadna ze stron nie zakwestionowała ich rzetelności ani prawdziwości. Również sąd nie miał podstaw aby podważyć ich wiarygodność.

2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów

(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia

dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt

1.1 albo 1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

2.

2 i 3.

częściowo wyjaśnienia oskarżonego

częściowo zeznania (...)

W yjaśnienia oskarżonego w części dotyczącej meritum sprawy, a mianowicie sekwencji zdarzeń mających miejsce po zatrzymaniu się przed sygnalizacją świetlną zdaniem sądu nie były wiarygodne , albowiem w tym zakresie jego deskrypcje dyskredytowała sprzeczność z zeznaniami oskarżycielki prywatnej, D. S., Ł. R. i S. S. oraz kartą informacyjną z (...) w T.. Ponadto , jak zostało już uprzednio podniesione, wiarygodność wyjaśnień oskarżonego w analizowanym zakresie dezawuowała sprzecznosć z zasadami logiki i doświadczenia życiowego. Zdaniem sądu nie sposób przyjąć,iż pokrzywdzona znalazła się w stanie tak silnego wzburzenia,że wymagało to pomocy medycznej, wyłącznie wskutek aczkolwiek niemiłej, jednak spokojnej wymiany zdań z K. K.. Ponadto kobieta znajdująca się w tak zaawansowanej ciąży, obciążonej ryzykiem, nie narażałaby dodatkowo zdrowia dziecka na zbędne badania czy zabiegi medyczne. Z przytoczonych wyżej względów wyjaśnienia oskarżonego w zakresie w jakim negował swoje sprawstwo nie zasługiwały na przyznanie im waloru wiarygodności.

Zdaniem sądu również zeznania świadka S. S. w zakresie w jakim wskazał, w który policzek została uderzona jego żona, jak również gdy opisał ją,że jest osobą spokojną, nie ulegającą emocjom, nie mogły stanowić podstaw do dokonania wiążących ustaleń w zakresie stanu faktycznego. Z zeznań J. S. wynikało bowiem,iż została uderzona w prawy policzek, również D. S. i Ł. R. wskazywali na silniejsze zaczerwienienie tego obszaru. W/w nieścisłość może wynikać z faktu,iż S. S. widział żonę później, po przewiezieniu jej do szpitala i być może nie zwrócił szczególnej uwagi na ten fragment relacji żony.

Jak wskazano wyżej zastrzeżenia sądu budziły również te fragmenty zeznań świadka, w których określił pokrzywdzoną jako osobę spokojną, nie ulegającą emocjom, albowiem pozostaje to w oczywistej sprzeczności z ekspresyjnymi reakcjami oskarżycielki prywatnej w trakcie rozprawy.

3. PODSTAWA PRAWNA WYROKU

Punkt rozstrzygnięcia

z wyroku

Oskarżony

3.1. Podstawa prawna

skazania albo warunkowego

umorzenia postępowania

zgodna z zarzutem

I.przyjmując, iż oskarżony K. K. (1) w dniu 18 maja 2019r. ok. godz. 8.45 w T. na ul. (...) naruszył nietykalność cielesną J. S. (1) w ten sposób,że uderzył ją otwartą dłonią w twarz, czym wyczerpał znamiona występku z art. 217§1kk, na podstawie art. 66§1 i 2kk w zw. z art. 67§1kk sąd warunkowo umorzył na okres 2 lat tytułem próby

K. K.

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

W ocenie sądu zgormadzony materiał dowodowy dawał podstawy do przyjęcia ,iż oskarżony naruszył nietykalność cielesną J. S. uderzając ją otwartą dłonią w twarz. W art. 217§1kk zakresem penalizacji objęte zostały zachowania polegające na uderzeniu człowieka lub naruszeniu w inny sposób jego nietykalności cielesnej. Dobrem chronionym przez treść art. 217 KK jest nietykalność cielesna i zawarty w niej element godności człowieka, wolność człowieka od fizycznych, niezgodnych z jego wolą oddziaływań na jego ciało [M. M., Ustawowe znamiona czynu zabronionego określonego w artykule 182 § 1 KK (naruszenie nietykalności cielesnej), NP 1987, Nr 11–12, s. 67].

Czynnością sprawczą jest naruszenie nietykalności cielesnej, które może polegać na uderzeniu, wyraźnie wskazanym przez ustawodawcę w treści art. 217 KK oraz na innym naruszeniu jego nietykalności. Przez uderzenie należy rozumieć każde gwałtowne działanie skierowane na człowieka, zadanie mu ciosu ręką, pięścią, kopnięcie. Innym sposobem naruszenia nietykalności cielesnej może być oplucie pokrzywdzonego, jego szarpanie, ciągnięcie za włosy, popychanie, rzucanie w niego jakimiś przedmiotami, oblanie go wodą, nieczystościami, obrzucenie jajkami, obcięcie włosów, "pstryknięcie" w nos, pociągnięcie za ucho, szczypanie, klepanie po pośladkach i barkach, wymierzanie kuksańców (Marek, Kodeks karny, 2010, s. 488; M. Mozgawa, Ustawowe znamiona, s. 71 i n.; B. Kunicka-Michalska, w: B. Kunicka-Michalska, J. Wojciechowska, Przestępstwa przeciwko wolności, wolności sumienia i wyznania, wolności seksualnej i obyczajności oraz czci i nietykalności cielesnej. Rozdziały XXIII, XXIV, XXV i XXVII Kodeksu karnego. Komentarz, Warszawa 2001, s. 336–337).

Przestępstwo naruszenia nietykalności cielesnej można popełnić tylko umyślnie, zarówno z zamiarem bezpośrednim, np. gdy sprawca uderza kogoś celowo, jak i ewentualnym, gdy wylewa nieczystości w pobliżu przechodzącego, licząc się z tym, że może go ochlapać. Działanie z zamiarem ewentualnym (wynikowym) zaistnieje wówczas, gdy sprawca przestępstwa z art. 217 KK miał świadomość wysokiego prawdopodobieństwa, że podejmując określone zachowania narusza w ten sposób nietykalność cielesną człowieka, a nie podjął żadnych działań zmniejszających stopień prawdopodobieństwa popełnienia przestępstwa (J. Raglewski, w: Zoll, Kodeks karny, t. II, 2006, s. 848).

Przenosząc powyższe uwagi na grunt przedmiotowej sprawy należało uznać,iż oskarżony uderzając oskarżoną w twarz zrealizował znamiona występku stypizowanego w art. 217kkk. Działanie oskarżonego miało niewątpliwie charakter umyslny, nie było skutkiem nieszczęsliwego splotu zdarzeń, wszak oskarżony musiał wsadzić rękę przez uchylone okno, by wykonać uderzenie.

3.2. Podstawa prawna

skazania albo warunkowego

umorzenia postępowania

niezgodna z zarzutem

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

3.3. Warunkowe umorzenie
postępowania

na podstawie art. 66§1 i 2kk w zw. z art. 67§1kk sąd warunkowo umorzył na okres 2 lat tytułem próby

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach warunkowego umorzenia postępowania

Oskarżony nie był dotychczas karany sądownie, wiódł ustabilizowany tryb życia, co zdaniem sądu daje asumpt do konkluzji,iż zaistniałe zdarzenie miało charakter incydentalny i było wypadkową traumatycznych zdarzeń z przeszłości oskarżonego , którego żona zginęła w wypadku samochodowym oraz wzburzenia wywołanego nieprawidłową i momentami niebezpieczną techniką jazdy oskarżycielki prywatnej.

Niezależnie jednak od przytoczonych powyżej okoliczności należało uznać,iż uderzenie innego kierującego, tym bardziej,że była to kobieta zasługiwało na dezaprobatę i reakcję karną.

Aczkolwiek oskarżycielka prywatna w momencie zdarzenia znajdowała się w zaawansowanej ciąży, jednakowoż zdaniem sądu oskarżony mógł nie być świadom tej okoliczności. Zdarzenie będące przedmiotem osądu było znamienne dynamiką i nerwowością, K. K. rozmawiał z nieznaną mu wcześniej pokrzywdzoną,która znajdowała się w pozycji siedzącej , przez uchylone tylko częściowo okno samochodu, wymiana zdań pomiędzy stronami była ponadto krótkotrwała, co niewątpliwie mogło rzutować na zdolność dokonywanych spostrzeżeń. Z przytoczonych wyżej względów zdaniem sądu nie można było potraktować jako okoliczności obciążającej ( za czym optowało oskarżenie), tego,że oskarżony uderzył kobietę w ciąży. W świetle przytoczonych powyżej okoliczności można zasadnie wysnuć wniosek,iż oskarżony nie był świadom stanu pokrzywdzonej.

Zdaniem sądu już sam fakt toczącego się postępowania będzie stanowił dla oskarżonego wystarczającą dolegliwość i przestrogę na przyszłość.

Z przytoczonych wyżej wzgledów sąd doszedł do przekonania,iż adekwatną do stopnia zawinienia oraz społecznej szkodliwości czynu reakcją karną będzie warunkowe umorzenie postępowania karnego na dwuletni okres próby. W/w instytucja probacyjna uzmysłowi oskarżonemu karygodność jego zachowania, a jednocześnie nie będzie go stygmatyzować jako osoby karanej. Zdaniem sądu świadomość możliwości podjęcia warunkowo umorzonego postępowania będzie w wystarczającym stopniu stymulować oskarżonego do respektowania porządku prawnego i w konsekwencji w/w instytucja spełni swoje cele w zakresie prewencji ogólnej i indywidualnej..

3.4. Umorzenie postępowania

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach umorzenia postępowania

3.5. Uniewinnienie

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach uniewinnienia

4. KARY, ŚRODKI KARNE, PRZEPADEK, ŚRODKI KOMPENSACYJNE
I ŚRODKI ZWIĄZANE Z PODDANIEM SPRAWCY PRÓBIE

Oskarżony

Punkt rozstrzygnięcia
z wyroku

Punkt z wyroku odnoszący się
do przypisanego czynu

Przytoczyć okoliczności

K. K.

II.

na podstawie art. 67§3kk orzeczono wobec oskarżonego nawiązkę na rzecz oskarżycielki prywatnej (...) w kwocie 2000 ( dwa tysiące) złotych

Zgodnie z art. 67§ 3kk umarzając warunkowo postępowanie karne sąd nakłada na sprawcę obowiązek naprawienia szkody w całości albo w części, a w miarę możliwości również obowiązek zadośćuczynienia za doznaną krzywdę albo zamiast tych obowiazków orzeka nawiązkę.

W/w środek ma zadośćuczynić zasadzie kompensaty szkód wyrządzonych czynem zabronionym. Istota w/w środka kompensacyjnego opiera się na założeniu, że jednym z celów procesu karnego jest rozwiązanie konfliktu pomiędzy sprawcą a pokrzywdzonym, a sposobem rozwiązania czy złagodzenia tego konfliktu jest między innymi naprawienie szkody bądź krzywdy wyrządzonej przestępstwem (kompensacyjna funkcja prawa karnego); Buchała (w:) Buchała, Z., s. 358-359. Orzeczenie omawianego środka jest możliwe w przypadku skazania za jakiekolwiek przestępstwo, z którego wynikła szkoda lub które spowodowało wyrządzenie pokrzywdzonemu krzywdy. Pojęcie szkody i krzywdy należy definiować tu zgodnie z cywilistycznym ich rozumieniem, tj. szkodę jako uszczerbek majątkowy (materialny), zaś krzywdę jako uszczerbek niemajątkowy (niematerialny); tym samym na "wyrównanie" tego drugiego uszczerbku używać należy terminu "zadośćuczynienie", podczas gdy odszkodowanie obejmuje naprawienie szkody jako uszczerbku majątkowego. Zadośćuczynienie to forma rekompensaty pieniężnej z tytułu szkody niemajątkowej. Podstawą jego żądania jest krzywda niemajątkowa w postaci ujemnych przeżyć związanych z cierpieniami psychicznymi i fizycznymi, wynikająca z naruszenia wskazanych w przepisie art. 445kc dóbr osobistych. Wprawdzie szkody niemajątkowej nie sposób wyrównać za pomocą świadczeń pieniężnych, lecz świadczenia te mogą łagodzić ujemne przeżycia pokrzywdzonego poprzez dostarczenie mu środków pozwalających w szerszym stopniu zaspokoić jego potrzeby i pragnienia (por. M. Safjan (w:) Kodeks..., s. 1432; Z. Radwański, A. Olejniczak, Zobowiązania..., s. 260; M. Nesterowicz (w:) Kodeks..., s. 430).

Do cierpień fizycznych zalicza się przede wszystkim ból i podobne do niego dolegliwości. Cierpieniem psychicznym będą ujemne uczucia przeżywane w związku z cierpieniami fizycznymi lub następstwami uszkodzenia ciała albo rozstroju zdrowia w postaci np. zeszpecenia, konieczności zmiany sposobu życia czy nawet wyłączenia z normalnego życia (por. wyrok SN z dnia 3 lutego 2000 r., I CKN 969/98, LEX nr 50824).

Przepisy kodeksu nie wskazują kryteriów, jakie należałoby uwzględniać przy ustalaniu wysokości zadośćuczynienia pieniężnego; komentowany przepis mówi jedynie o „odpowiedniej sumie tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę". Kryteria, jakimi należy się kierować przy określaniu wysokości zadośćuczynienia dostarcza nam orzecznictwo. Judykatura wskazuje również na istotne elementy, jakie należy uwzględniać przy ustalaniu zadośćuczynienia. Zarówno okoliczności wpływające na wysokość zadośćuczynienia, jak i kryteria ich oceny powinny być rozważane indywidualnie w związku z konkretną osobą pokrzywdzonego (por. wyrok SN z dnia 26 listopada 2009 r., III CSK 62/09, OSNC-ZD 2010, nr 3, poz. 80, LEX nr 738354; wyrok SN z dnia 8 października 2008 r., IV CSK 243/08, LEX nr 590267; wyrok SN z dnia 22 czerwca 2005 r., III CK 392/2004, niepubl.; wyrok SN z dnia 17 września 2010 r., II CSK 94/10, niepubl.).

Ustalając wysokość zadośćuczynienia, pamiętać należy, że ma ono mieć charakter kompensacyjny, a więc winno przedstawiać ekonomicznie odczuwalną wartość. W piśmiennictwie uznaje się, że wysokość przyznawanej kwoty zadośćuczynienia tak powinna być ukształtowana, by stanowić „ekwiwalent wycierpianego bólu" (por. F. Zoll, Zobowiązania w zarysie według polskiego Kodeksu zobowiązań, podręcznik poddany rewizji i wykończony przy współudziale S. Kosińskiego i J. Skąpskiego, wyd. II, Warszawa 1948, s. 122). Kwota zadośćuczynienia ma być więc pochodną wielkości doznanej krzywdy (por. A. Cisek (w:) Kodeks..., s. 797). Orzecznictwo wskazuje, że uwzględniając przy ustalaniu zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę potrzebę utrzymania wysokości zadośćuczynienia w rozsądnych granicach, odpowiadających aktualnym warunkom i przeciętnej stopie życiowej społeczeństwa, nie można podważać kompensacyjnej funkcji zadośćuczynienia (wyrok SN z dnia 30 stycznia 2004 r., I CK 131/2003, OSNC 2005, nr 2, poz. 40). Bogata judykatura dostarcza następujących kryteriów, jakimi należy się kierować przy ustalaniu wysokości zadośćuczynienia są to wiek poszkodowanego (zwykle większą krzywdą jest np. kalectwo u młodej osoby), rodzaj i rozmiar doznanych obrażeń, stopień i rodzaj cierpień fizycznych i psychicznych, intensywność (natężenie, nasilenie) i czas trwania tych cierpień, ewentualnie stopień kalectwa, rodzaj i stopień winy sprawcy, w szczególności szczególnie wysokie natężenie tej winy – a nawet jej odczucia przez poszkodowanego (ewentualnie stopień winy poszkodowanego, który przyczynił się do szkody) – wyrok SN z dnia 16 kwietnia 2002 r., V CKN 1010/2000, OSNC 2003, nr 4, poz. 56; wyrok SN z dnia 30 listopada 1999 r., I CKN 1145/99, niepubl.; wyrok SN z dnia 18 kwietnia 2002 r., II CKN 605/00, LEX nr 484718.

W przypadku zadośćuczynienia za szkodę niemajątkową wynikającą z naruszenia zdrowia (art. 445 § 1 i 2 w zw. z art. 444 § 1 k.c.) podkreśla się konieczność uwzględniania czasu trwania cierpień, ich intensywności, rodzaju odniesionych obrażeń, wpływu na dalsze życie poszkodowanego, nieodwracalności skutków, poczucia bezradności, braku możliwości korzystania z określonych rozrywek, wykonywania określonej pracy, konsekwencji w życiu osobistym i społecznym (zob. m.in. wyroki SN: z dnia 29 września 2004 r., II CK 531/03, LEX nr 137577, i z dnia 17 września 2010 r., II CSK 94/10, LEX nr 672675). Nadto w judykaturze wskazuje się na konieczność przedstawiania przez sumę zadośćuczynienia odczuwalnej wartości ekonomicznej, przynoszącej poszkodowanemu równowagę emocjonalną, naruszoną przez doznane cierpienia psychiczne – nie będącej jednakże wartością nadmierną w stosunku do doznanej krzywdy, co wynika z kompensacyjnego charakteru zadośćuczynienia (wyrok SN z dnia 4 lutego 2008 r., III KK 349/07, Biul. PK 2008, nr 4, s. 7; wyrok SN z dnia 14 lutego 2008 r., II CSK 536/07, LEX nr 461725) itp.

W ocenie sądu orzeczona kwota nawiązki jest odpowiednia do stopnia wyrządzonej przez oskarżonego krzywdy. Określając wymiar tego środka sąd miał na względzie wysokie natężenie złej woli oskarżonego, który użył przemocy wobec nieznanej mu wcześniej kobiety tylko z tego względu,iż wykonała ona wcześniej niebezpieczne manewry na drodze i wytknęła mu również nieprawidłową technikę jazdy . Z drugiej jednak strony należy ponownie wskazać,iż oskarżony nie był świadom,że pokrzywdzona jest w zaawansowanej ciąży.

Sąd zdaje sobie sprawę, iż szkody niemajątkowej nie sposób wyrównać za pomocą świadczeń pieniężnych, lecz nawiązka w orzeczonym zakresie powinna w wystarczającym stopniu łagodzić ujemne przeżycia pokrzywdzonej poprzez dostarczenie środków pozwalających w szerszym stopniu zaspokoić jej potrzeby, wskutek czego zastosowane przez sąd sankcje karne będą czyniły zadość również funkcji kompensacyjnej.

Majac powyższe względy na uwadze sąd zasądził od oskarżonego na rzecz oskarżycielki prywatnej nawiazkę w kwocie 2000 zł.

Aczkolwiek pełnomocnik wnosił o zasądzenie zadośćuczynienia w kwocie 5000 zł ,jednakowoż ramy postępwoania karnego nie pozwoliły na jednoznaczne ustalenie w jakim zakresie owo zadosćuczynienie winno zostać zasądzone. Przytoczony powyżej przepis precyzuje,iż sąd orzeka zadośćuczynienie w miarę możliwości. Jednocześnie wskazać należy,iż orzeczenie nawiązki nie zamyka pokrzywdzonej drogi do dochodzenia roszczeń na drodze cywilnej.

5. INNE ROZSTRZYGNIĘCIA ZAWARTE W WYROKU

Oskarżony

Punkt rozstrzygnięcia
z wyroku

Punkt z wyroku
odnoszący się
do przypisanego
czynu

Przytoczyć okoliczności

i

6. INNE ZAGADNIENIA

W tym miejscu sąd może odnieść się do innych kwestii mających znaczenie dla rozstrzygnięcia, a niewyjaśnionych w innych częściach uzasadnienia, w tym do wyjaśnienia, dlaczego nie zastosował określonej instytucji prawa karnego, zwłaszcza w przypadku wnioskowania orzeczenia takiej instytucji przez stronę

7. KOSZTY PROCESU

Punkt rozstrzygnięcia
z wyroku

Przytoczyć okoliczności

IV.

V.

Na podstawie art. 628 kpk w zw. z art. 629 kpk i art. 7 ustawy z dnia 23.06.1973r. o opłatach w sprawach karnych ( Dz.U. z 1983r. Nr 49,poz.223) sąd zasądził od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 60 złotych tytułem opłaty sądowej

Sąd z asądził od oskarżonego na rzecz oskarżycielki prywatnej J. S. (1) kwotę 2760 ( dwa tysiące siedemset sześćdziesiąt ) złotych tytułem zwrotu poniesionych kosztów procesu. Podstawę rozstrzygnięcia w tym zakresie stanowił art. 628 pkt 1 kpk w zw. z art. 629kpk, w myśl którego od oskarżonego w sprawach z oskarżenia prywatnego zasądza się na rzecz oskarżciela prywatnego poniesione przez niego koszty procesu. Z przedłożonej przez pełnomocnika oskarżycielki prywatnej faktury wynika,iż koszty zastępstwa procesowego opiewały na kwotę 2460 zł, ponadto J. S. inicjując przedmiotowe postępowanie uiściła zryczałtowaną opłatę w wysokości 300 zł.

8. PODPIS