Pełny tekst orzeczenia

POSTANOWIENIE

Dnia 29 września 2020 r.

Sąd Rejonowy Gdańsk- Północ w Gdańsku , II Wydział Karny w składzie:

Przewodniczący: SSR Beata Studzińska

Protokolant: osobiście

po rozpoznaniu wniosku oskarżyciela publicznego,

o ukaranie J. B.

w przedmiocie odmowy wszczęcia postępowania,

na podstawie art. 5 § 1 pkt 2 k.p.w., art. 59 § 2 k.p.w. art. 13 § 1 k.p.w.

postanawia:

odmówić wszczęcia postępowania w sprawie o wykroczenie z art. 54 k.w. w zw. z § 17 ust. 1 pkt 1 i § 18 ust. 1 pkt 2 Rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 29.05.2020 r. w sprawie ustanowienia określonych ograniczeń , nakazów i zakazów w związku z wystąpieniem stanu epidemii , przeciwko J. B. polegające na tym że: w 31 maja 2020 roku ok. godz. 21:00 w G. na ul. (...) w miejscu ogólnodostępnym nie zastosował się do obowiązku zakrywania – przy pomocy odzieży lub jej części, maski maseczki, przyłbicy albo kasku ochronnego – ust i nosa oraz przemieszczając się pieszo poruszał się w odległości mniejszej niż 2 metry od drugiej osoby

UZASADNIENIE

Obwiniony J. B. stanął pod zarzutem popełnienia opisanego wyżej wykroczenia z art. 54 k.w. w zw. z § 17 ust. 1 pkt 1 i § 18 ust. 1 pkt 2 Rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 29.05.2020 r. w sprawie ustanowienia określonych ograniczeń , nakazów i zakazów w związku z wystąpieniem stanu epidemii .

Zgodnie z art. 5 § 1 pkt 2 k.p.w. nie wszczyna się postępowania , a wszczęte umarza , gdy czyn nie zawiera znamion wykroczenia .

Art. 54 k.w. dotyczy naruszenia przepisów porządkowych. Zgodnie z tym przepisem kto wykracza przeciwko wydanym z upoważnienia ustawy przepisom porządkowym o zachowaniu się w miejscach publicznych, podlega karze grzywny do 500 złotych albo karze nagany .

Typizacja czynów zabronionych w myśl zasady nullum crimen sine lege scripta musi następować w ustawie ( art. 42 ust 1 Konstytucji RP ). Przepisy niższej rangi mogą jedynie doprecyzować regulację ustawową. Jak wynika ze zwrotu „wydanym z upoważnienia ustawy” sankcją objęte są jedynie normy zawarte w rozporządzeniach lub aktach prawa miejscowego , gdyż tylko te akty wydawane są na podstawie ustaw . Jeżeli zatem nakazy lub zakazy wynikając z innych aktów normatywnych , np. zarządzeń ministrów, uchwał Rady Ministrów i sprawca narusza te zakazy lub nakazy – nie podlega sankcji z art. 54 k.w.

Trybunał Konstytucyjny w wyroku w z 8.7.2003 r. (P 10/02, OTK-A 2003, Nr 6, poz. 62) stwierdził, że ww. przepis w zakresie, w jakim przewiduje wymierzanie kary grzywny za naruszenie przepisów porządkowych, stanowionych przez organy samorządu terytorialnego, jest zgodny z art. 42 ust. 1 Konstytucji RP. Trybunał Konstytucyjny uznał bowiem, że art. 54 k.w. odsyła do przepisów mających podstawę ustawową ("wydanych na podstawie ustawy"). Odesłanie zawarte w zaskarżonym przepisie obejmuje zatem wyłącznie przepisy podustawowe. Zdaniem TK, jeżeli przepisy porządkowe zostały wydane przez właściwy organ w ramach jego kompetencji, we właściwym trybie, nie ma powodu do niepokoju. Sądy, stosując ten przepis, powinny zatem zawsze badać te okoliczności, a także to, czy wydane przepisy porządkowe są zgodne z Konstytucją RP (por. też wyr. SN z 9.6.2005 r., V KK 41/05 , OSNKW 2005, Nr 9, poz. 83 ) . Komentowany przepis może znaleźć zastosowanie wówczas, gdy sprawca narusza przepisy porządkowe, które nie wykraczają poza granice upoważnienia ustawowego . W przeciwnym wypadku, gdy przepisy porządkowe nie zostały przekazane do unormowania w akcie podstawowym, nie korzystają z ochrony zapewnianej przez art. 54 k.w. ( por. P. Kozłowska-Kalisz, w: M. Mozgawa, Kodeks wykroczeń, 2009, s. 196 ) . W szczególności przepisy represyjne o charakterze blankietowym powinny jednoznacznie określać zakres przepisów, do których odsyłają; ten zaś musi ściśle mieścić się w konstytucyjnych granicach kompetencji prawotwórczych organów władzy publicznej . Odesłanie owo nie może dotyczyć przepisów wydawanych na podstawie ustaw, jeżeli zakres upoważnień ustawowych do ich wydania narusza konstytucyjne zasady stanowienia aktów podustawowych (wyr. TK z 8.7.2003 r., P10/02 , OTK-A 2003, Nr 6, poz. 62).

W realiach niniejszej sprawy obowiązki, które miał naruszyć obwiniony, przewidziane w § 17 i § 18 rozporządzenia Rady Ministrów - nie zostały powiązane w tym akcie prawnym z możliwością pociągnięcia osób naruszających zakazu lub nakazy do odpowiedzialności za wykroczenie. Ustawodawca nie wskazał wyraźnie , że są to czyny zabronione pod groźbą kary jako wykroczenia . Nie odesłał w szczególności do treści art. 54 k.w. , ani nawet to trybu postępowania w sprawach o wykroczenia . Nie ma tym samym przekonującej podstawy do uznania , że nieprzestrzeganie tych obowiązków obwarowane jest sankcją karną przewidzianą przez kodeks wykroczeń . Za wnioskiem tym przemawia dodatkowo argument, że naruszenie obowiązków przewidzianych w tym akcie prawnym może prowadzić do odpowiedzialności na podstawie przepisów prawa administracyjnego .

Regulacji § 17 i § 18 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 29 maja 2020 r. w sprawie ustanowienia określonych ograniczeń, nakazów i zakazów w związku z wystąpieniem stanu epidemii nie sposób uznać również za „przepisy porządkowe o zachowaniu się w miejscach publicznych” w rozumieniu art. 54 k.w. Rozporządzenie to zostało wydane na podstawie art. 46a i art. 46b pkt 1–6 i 8–12 ustawy z dnia 5 grudnia 2008 r. o zapobieganiu oraz zwalczaniu zakażeń i chorób zakaźnych u ludzi ( Dz.U. z 2019 r. poz. 1239 z późniejszymi zmianami ). Odpowiedzialność wykroczeniowa za nieprzestrzeganie nakazów i zakazów przewidzianych w przepisach o zapobieganiu chorobom zakaźnym lub o ich zwalczaniu została jednak w art. 116 § 1 k.w. ograniczona do osób chorych lub podejrzanych o chorobę , osób stykających się z takimi osobami oraz nosicieli zarazków . Taki przypadek nie zachodził w niniejszej sprawie. Nadto dobrem chronionym poprzez nakazy i zakazy ustanowione w tymże rozporządzeniu jest zdrowie publiczne , a nie porządek i spokój publiczny wskazany w tytule rozdziału VIII Kodeku wykroczeń , w którym stypizowano wykroczenie z art. 54 k.w. Dodatkowo wskazać trzeba , że odesłania ustawowe do wydawania „przepisów porządkowych” posługują się wyraźnie taką tych przepisów ( zob. np. art. 40 ust. 3, art. 41 ust. 2 i art. 41 ust. 3 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym – Dz. U. z 2020 r., poz. 713, art. 60 ustawy z dnia 23 stycznia 2009 r. o wojewodzie i administracji rządowej w województwie - Dz. U. z 2019 r., poz. 1464, art. 59 ust. 8 ustawy z dnia 28 marca 2003 r. o transporcie kolejowym – Dz. U. z 2020 r., poz. 1043 ) . W odesłaniu do wydania przepisów omawianego rozporządzenia, nie zostało zaś wskazane, że w tym akcie prawnym mają być ustanowione „przepisy porządkowe”.

Mając na uwadze, należało odmówić wszczęcia postępowania na podstawie art. 5 § 1 pkt 2 k.p.w. Czyn zarzucany obwinionemu nie zawiera bowiem znamion czynu zabronionego jako wykroczenie.

SSR Beata Studzińska

ZARZĄDZENIE

(...)

(...)

-

(...),

(...)

(...)

(...)

(...)

(...)

(...)

(...)

(...)

(...)

(...)

(...)

(...)

(...).

(...) (...)

(...)

(...)