Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt II W 1333/20

POSTANOWIENIE

Dnia 8 grudnia 2020 roku

Sędzia Sądu Rejonowego Gdańsk - Północ w Gdańsku w II Wydziale Karnym Agata Krakówka

po rozpoznaniu wniosku oskarżyciela publicznego – Policję – (...) (...)

o ukaranie K. S.

obwinionego o to, że:

w dniu 04.04.2020 r. około godz. 10:30 w G. przy ul. (...) (...) (...) Sp. z o.o., będąc zarządcą w/wym targowiska nie zapewnił środków do dezynfekcji rąk oraz rękawiczek, nie zapewnił kontroli osób przebywających na terenie targowiska

tj. o wykroczenie z art. 54 k.w. w zw. z § 9 ust. 5 pkt 2 oraz ust. 7 pkt 1 Rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 31 marca 2020 r. w sprawie ustanowienia określonych ograniczeń, nakazów i zakazów w związku z wystąpieniem stanu epidemii (Dz. U. z 2020 r., poz. 556 ze zm.)

na podstawie art. 5 § 1 pkt 2 k.p.w., art. 59 § 2 k.p.w.,

postanawia:

umorzyć postępowanie przeciwko K. S. obwinionemu o to, że w dniu 04.04.2020 r. około godz. 10:30 w G. przy ul. (...) (...) (...) Sp. z o.o., będąc zarządcą w/wym targowiska nie zapewnił środków do dezynfekcji rąk oraz rękawiczek, nie zapewnił kontroli osób przebywających na terenie targowiska tj. o wykroczenie z art. 54 k.w. w zw. z § 9 ust. 5 pkt 2 oraz ust. 7 pkt 1 Rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 31 marca 2020 r. w sprawie ustanowienia określonych ograniczeń, nakazów i zakazów w związku z wystąpieniem stanu epidemii (Dz. U. z 2020 r., poz. 556 ze zm.).

UZASADNIENIE

Wskazywane przez oskarżyciela rozporządzenie Rady Ministrów (obecnie nieobowiązujące, jednakże aktualnie obowiązujące zawiera tożsame rozwiązania w tym zakresie) zostało wydane na podstawie art. 46a i art. 46b pkt 1-6 i 8-12 ustawy z dnia 5 grudnia 2008 r. o zapobieganiu oraz zwalczaniu zakażeń i chorób zakaźnych u ludzi (Dz.U. z 2019 r. poz. 1239, z późn. zm.).

Zgodnie z art. 54 k.w. Kto wykracza przeciwko wydanym z upoważnienia ustawy przepisom porządkowym o zachowaniu się w miejscach publicznych, podlega karze grzywny do 500 złotych albo karze nagany.

Przepisów rozporządzenia Rady Ministrów w sprawie ustanowienia określonych ograniczeń, nakazów i zakazów w związku z wystąpieniem stanu epidemii nie sposób uznać za przepisy porządkowe w rozumieniu art. 54 k.w. Ich przedmiot ochrony to bowiem zdrowie publiczne, a nie porządek i spokój publiczny wskazane w rozdziale VIII Kodeksu wykroczeń, w którym stypizowano wykroczenie z art. 54 k.w. Odesłania ustawowe do wydania przepisów porządkowych posługują się przy tym z reguły nazwą „przepisy porządkowe” (zob. np. art. 40 ust. 3, art. 41 ust. 2 i art. 41 ust. 3 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym – Dz. U. z 2020 r., poz. 713, art. 60 ustawy z dnia 23 stycznia 2009 r. o wojewodzie i administracji rządowej w województwie - Dz. U. z 2019 r., poz. 1464, art. 59 ust. 8 ustawy z dnia 28 marca 2003 r. o transporcie kolejowym – Dz. U. z 2020 r., poz. 1043) lub taki przedmiot można bez wątpliwości ustalić na podstawie jego treści. W odesłaniu do wydania przepisów rozporządzenia z 31 marca 2020 r. w sprawie ustanowienia określonych ograniczeń, nakazów i zakazów w związku z wystąpieniem stanu epidemii nie posłużono się natomiast takim pojęciem ani nie można go bez wątpliwości ustalić w inny sposób. Trybunał Konstytucyjny w wyroku z dnia z dnia 8 lipca 2003 r., P 10/02 wskazał zaś, że w razie naruszenia przepisów, które mają inny przedmiot ochrony, nie jest możliwe zastosowanie zaskarżonego przepisu. Niewątpliwie, wskazane przez oskarżyciela jako naruszone regulacje miały na celu zapobieżenie rozprzestrzeniania się wirusa Sars-Cov-2, a zatem zdrowie publiczne, nie zaś porządek publiczny.

Nawet gdyby tak było, rozporządzenie to nie zawierało odesłania do przepisów Kodeksu wykroczeń, a w przypadku przepisów porządkowych, mogą one wypełnić blankietową dyspozycję art. 54 kodeksu wykroczeń, jeżeli zawierają one odesłanie do tegoż przepisu jako podstawy odpowiedzialności za wykroczenie (zob. wyrok SN z dnia 20.10.2009 r., III KK 266/09).

Wykładnia prokonstytucyjna wymaga zwężającej interpretacji regulacji podustawowych w kontekście przesłanek odpowiedzialności wykroczeniowej, zwłaszcza jeśli miałyby dotyczyć ważnych wolności szerokiego kręgu adresatów tychże przepisów. Jest to istotne, na gruncie zasady, że odpowiedzialności karnej podlega ten tylko, kto dopuścił się czynu zabronionego pod groźbą kary przez ustawę obowiązującą w czasie jego popełnienia (art. 42 ust. 1 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej).

Należy stwierdzić, że obowiązki wskazane w przepisach rozporządzenia nie zostały wówczas obwarowane skutecznie sankcją.

Mając na uwadze, należało odmówić wszczęcia postępowania na podstawie art. 5 § 1 pkt 2 k.p.w. Czyn zarzucany obwinionemu nie zawiera bowiem znamion czynu zabronionego jako wykroczenie już na pierwszy rzut oka skoro opisane w zarzucie zachowania nie zostały obwarowane żadną sankcją. Dodatkowo, należało podkreślić, że zachowanie zarzucane obwinionemu było już badane przez Państwowego Powiatowego Inspektora Sanitarnego w G., który przeanalizował całokształt dostarczonego przez Policję materiału, w tym zapisu monitoringu i stwierdził, że nie doszło do naruszenia wskazanych przez oskarżyciela przepisów. Decyzja tego organu oczywiście nie wiąże sądu, jednak okoliczności podniesione w uzasadnieniu tego postanowienia dodatkowo wskazują, że brak jest także danych dostatecznie uzasadniających podejrzenie jego popełnienia.

II W 1333/20

Powołane przepisy:

Korekty wprowadzone przez SAOS:

Informacje o źródle orzeczenia:

Dodatkowe informacje:

Pełny tekst orzeczenia

POSTANOWIENIE

UZASADNIENIE