Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 9 sierpnia 2019 r.

Sąd Apelacyjny w Warszawie VI Wydział Cywilny w składzie:

Przewodniczący - SędziaTeresa Mróz (spr.)

SędziaMałgorzata Borkowska

Sędzia (del.) Przemysław Feliga

Protokolant:praktykant Patryk Pałka

po rozpoznaniu w dniu 29 lipca 2019 r. w Warszawie

na rozprawie

sprawy z powództwa Banku (...) S.A. w W.

przeciwko W. R.

o zapłatę

na skutek apelacji powoda

od wyroku Sądu Okręgowego w Warszawie

z dnia 11 lipca 2018 r., sygn. akt XXV C (...)

I zmienia zaskarżony wyrok w całości w ten sposób, że

1.  zasądza od W. R. na rzecz Banku (...) S.A. w W.:

a)  kwotę 34.080,35 zł (trzydzieści cztery tysiące osiemdziesiąt złotych trzydzieści pięć groszy) wraz z dalszymi odsetkami umownymi według stopy procentowej 10% w skali roku, nie więcej niż czterokrotność stopy lombardowej NBP:

- od kwoty 70.091,35 zł (siedemdziesiąt tysięcy dziewięćdziesiąt jeden złotych trzydzieści pięć groszy) od dnia 25 września 2015 r. do dnia 30 marca 2016 r.,

- od kwoty 69.592,35 zł (sześćdziesiąt dziewięć tysięcy pięćset dziewięćdziesiąt dwa złote trzydzieści pięć groszy) od dnia 31 marca 2016 r. do dnia 31 marca 2016 r.,

- od kwoty 69.092,35 zł (sześćdziesiąt dziewięć tysięcy dziewięćdziesiąt dwa złote trzydzieści pięć groszy) od dnia 1 kwietnia 2016 r. do dnia 19 kwietnia 2016 r.,

- od kwoty 54.092,35 zł (pięćdziesiąt cztery tysiące dziewięćdziesiąt dwa złote trzydzieści pięć groszy) od dnia 20 kwietnia 2016 r. do dnia 31 maja 2016 r.,

- od kwoty 39.092,35 zł (trzydzieści dziewięć tysięcy dziewięćdziesiąt dwa złote trzydzieści pięć groszy) od dnia 1 czerwca 2016 r. do dnia 30 sierpnia 2016 r.,

- od kwoty 38.380,35 zł (trzydzieści osiem tysięcy trzysta osiemdziesiąt złotych trzydzieści pięć groszy) od dnia 31 sierpnia 2016 r. do dnia 31 stycznia 2017 r.,

- od kwoty 35.580,35 zł (trzydzieści pięć tysięcy pięćset osiemdziesiąt złotych trzydzieści pięć groszy) od dnia 1 lutego 2017 r. do dnia 9 lutego 2017 r.,

- od kwoty 34.080,35 zł (trzydzieści cztery tysiące osiemdziesiąt złotych trzydzieści pięć groszy) od dnia 10 lutego 2017 r. do dnia zapłaty,

b) kwotę 3.194,24 zł (trzy tysiące sto dziewięćdziesiąt cztery złote dwadzieścia cztery grosze) tytułem odsetek umownych w wysokości 10% w skali roku za faktyczne opóźnienia w spłacie za okres od dnia 14 kwietnia 2015 r. do dnia 24 września 2015 r.,

c) 3.497,82 zł (trzy tysiące czterysta dziewięćdziesiąt siedem złotych osiemdziesiąt dwa grosze) tytułem odsetek umownych w wysokości 10% w skali roku za faktyczne opóźnienia w spłacie za okres od 16 lipca 2013 r. do dnia 13 kwietnia 2015 r.,

d) kwotę 155 zł (sto pięćdziesiąt pięć złotych) tytułem opłat manipulacyjnych za czynności windykacyjne;

2. uchyla zaskarżony wyrok co do kwoty 36.011 zł (trzydzieści sześć tysięcy jedenaście złotych) i w tym zakresie umarza postępowanie w sprawie;

3. nakazuje pobrać od W. R. na rzecz Skarbu Państwa 750 zł (siedemset pięćdziesiąt złotych) tytułem nieuiszczonej opłaty od pozwu;

4. zasądza od W. R. na rzecz Banku (...)

w (...) S.A. w W. 7.200 zł (siedem tysięcy dwieście

złotych) tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego;

II zasądza od W. R. na rzecz Banku (...) S.A. w W. 6.547 zł (sześć tysięcy pięćset czterdzieści siedem złotych ) tytułem zwrotu kosztów postępowania apelacyjnego.

Sygn. akt VI A Ca 719/18

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 3 grudnia 2015 roku złożonym w elektronicznym postępowaniu upominawczym powódka Bank (...) S. A. w W. wniosła o zasadzenie od pozwanego W. R. kwoty:

- 60.091,35 zł z odsetkami umownymi 10% rocznie od 25.09.2015 r. do dnia zapłaty ale nie więcej niż czterokrotność stopy lombardowej NBP – tytułem niespłaconej pożyczki,

- 3.1934,24 zł tytułem odsetek umownych w wysokości 10% w skali roku za opóźnienia z spłacie rat należności głównej naliczonych zgodnie z warunkami regulaminu (...) za okres od dnia 14.04.2015 r. do dnia 24.09.2015 r.;

- 3.497,82 z odsetkami ustawowymi od dnia 3.12.2015 r. do dnia zapłaty tytułem odsetek umownych w wysokości 10% w skali roku za opóźnienia z spłacie rat należności głównej naliczonych zgodnie z warunkami regulaminu pożyczki gotówkowej za okres od dnia 16.07.2013 r. do dnia 13.03.2015 r.;

- 155 zł z odsetkami ustawowymi od dnia 3.12.2015r. do dnia zapłaty tytułem opłat manipulacyjnych.

Ponadto wniesiono o zasadzenie od pozwanego zwrotu kosztów postępowania w tym kosztów zastępstwa prawnego.

W uzasadnieniu podniesiono, że powódce przysługuje wobec pozwanego wymagana wierzytelność pieniężna wynikająca z zawartej umowy (...) z dnia 16.07.2013 r. pomiędzy powódką z pozwanym, w kwocie 76.938,41 zł. Wskazano, że wobec braku spłaty zobowiązania zgodnie z harmonogramem spłaty i opóźnienia w płatności minimum dwóch wymaganych rat zobowiązania, powódka skutecznie wypowiedziała pozwanemu umowę pożyczki. Istnienie wskazanej wierzytelności, jej wysokość oraz terminy płatności odsetek uzasadniała wyciągiem z ksiąg bankowych z dnia 04.11.2015r.

Nakazem zapłaty wydanym w postępowaniu upominawczym Sąd Rejonowy L. w L. orzekł zgodnie z żądaniem pozwu.

W sprzeciwie od wydanego nakazu zapłaty pozwany W. R. wniósł o oddalenie powództwa w całości. Pozwany podniósł m. in., że nakaz zapłaty został doręczony na adres ul. (...) w W., pod którym to adresem pozwany mieszkał w przeszłości, wynajmując pokój w hotelu prowadzonym przez Stowarzyszenie (...), a od czerwca 2015 r. pozwany stale zamieszkuje przy ul. (...) w W.. Pozwany ponadto z ostrożności procesowej kwestionował roszczenia powoda co do zasady jak i wysokości, podnosił również zarzut przedawnienia roszczenia.

Postanowieniem z dnia 11 marca 2016 r. Sad Rejonowy L. w L. przekazał niniejszą sprawę do Sadu Okręgowego w W. uznając m. in. skuteczność doręczenia nakazu zapłaty z dniem 17.02.2016 r.

Wyrokiem z dnia 11 lipca 2018 r. Sąd Okręgowy w W. oddalił powództwo i rozstrzygnął o kosztach postępowania.

Sąd Okręgowy ustalił, że w dniu 16 lipca 2013 r. powód Bank (...) S. A. w W., jako pożyczkodawca, zawarł z pozwanym W. R. (jako pożyczkobiorcą) umowę pożyczki gotówkowej w kwocie 80.000 zł. Całkowita kwota pożyczki wynosiła 87.680 zł, całkowity koszt pożyczki to 51.085,47 zł, całkowita kwota do zapłaty – 138.765,47 zł. W umowie przewidziano, że spłata pożyczki nastąpi w 72 równych miesięcznych ratach. Wysokość miesięcznej raty ustalono na kwotę 1.921 zł, termin pierwszej raty to 20.08.2013 r., a termin ostatecznej raty został przewidziany na dzień 20.07.2019 r.

Spłata rat kredytu miała następować według harmonogramu spłat kredytu określającego wysokość i terminy spłat kolejnych rat.

Oprocentowanie nominalne w skali roku pożyczki stanowiło 15,99% liczone od całkowitej kwoty pożyczki, a roczna rzeczywista stopa oprocentowania wynosiła 17,67% (§ 2 pkt 6 umowy). W przypadku zmiany stopy oprocentowania nominalnego, będącej wynikiem zmiany w wysokości odsetek, o których mowa w art. 359 § 2 ¹ k.c., bank był zobowiązany do poinformowania pożyczkobiorcy o tej zmianie. Z tytułu zaległości w spłacie pożyczki, bankowi należne były odsetki umowne do dnia spłaty zadłużenia wyliczone w oparciu o oprocentowanie wskazane w § ust. 6 umowy oraz opłaty za czynności windykacyjne, (§2 ust. 14 umowy). Zgodnie z § 2 ust. 26 bank mógł wypowiedzieć umowę pożyczki z zachowaniem 30 dniowego terminu wypowiedzenia w przypadku niedotrzymania przez pożyczkobiorcę warunków udzielenia pożyczki, albo w razie utraty przez pożyczkobiorcę zdolności kredytowej. Jeżeli pożyczkobiorca nie spłaci swoich zobowiązań wobec banku w terminie wskazanym w wypowiedzeniu, cała kwota pożyczki powiększona o należne odsetki i opłaty stawała się wymagalna (§ 2 ust. 27 umowy). W umowie wskazano adres stałego zameldowania pożyczkobiorcy jako P. ul. (...), a jako adres aktualnego zamieszkania – W. ul. (...), przy czym adres ten był tożsamy z adresem zakładu pracy w którym pracował powód – Gminny Klub (...).

W dniu 4 listopada 2015 r. bank wystawił przeciwko pozwanemu wyciąg z ksiąg bankowych nr (...) na kwoty dochodzone pozwem.

Oceniając materiał dowodowy, w szczególności w odniesieniu do złożonego wyciągu z ksiąg bankowych, Sąd stwierdził, że Trybunał Konstytucyjny w wyroku z dnia 15 marca 2011 r. (P 7/09 Dziennik Ustaw 2011/72/388/4537) orzekł, że art. 95 ust. 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Prawo bankowe (Dz.U. z 2002 r. Nr 72, poz. 665, w części, w jakiej nadaje moc prawną dokumentu urzędowego księgom rachunkowym i wyciągom z ksiąg rachunkowych banku w odniesieniu do praw i obowiązków wynikających z czynności bankowych w postępowaniu cywilnym prowadzonym wobec konsumenta, jest niezgodny z art. 2, art. 32 ust. 1 zdanie pierwsze i art. 76 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej oraz nie jest niezgodny z art. 20 Konstytucji. Nadto w myśl obecnie obowiązującego art. 95 ust. 1a cytowanej ustawy moc prawna dokumentów urzędowych, o której mowa w ust. 1, nie obowiązuje w odniesieniu do dokumentów wymienionych w tym przepisie w postępowaniu cywilnym.

Wyżej zaprezentowane stanowisko, w ocenie Sądu Okręgowego powoduje, że nie można traktować już przedmiotowego wyciągu, jako dokumentu urzędowego, ale jako dokument prywatny podlegający ogólnym regułom dowodowym wynikającym z przepisów kodeksu postępowania cywilnego (art. 232 k.p.c. w zw. z art. 6 k.c.).

W tych okolicznościach Sąd Okręgowy uznał, że powództwo jako nieudowodnione podlegało oddaleniu w całości.

Sąd wskazał, że zgodnie z art. 6 k.c. ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z faktu tego wywodzi skutki prawne. Na stronie powodowej, spoczywał zatem obowiązek wykazania i udowodnienia zarówno zasady, jak i wysokości roszczenia.

Zdaniem Sądu powódka zawarła z pozwanym umowę pożyczki, a pozwany uchylał się od spłat rat kredytu w terminach ustalonych umową. Pozwany nie zaprzeczył temu, że nie uregulował należności wynikających z przedmiotowej umowy pożyczki. Twierdził natomiast, że odpis nakazu zapłaty nie został mu doręczony na adres właściwy, podniósł, że adres wskazany w umowie – W. ul. (...) jest nieaktualny i pozwany od 2015 r. tam nie zamieszkuje. W tym kontekście wątpliwości Sądu budziła okoliczność, czy doszło do skutecznego wypowiedzenia przedmiotowej umowy pożyczki, co pozwalałoby na postawienie całej należności w stan wymagalności. Zdaniem sądu pierwszej instancji z zaoferowanego przez stronę powodową materiału dowodowego nie można wywieść, czy doszło do skutecznego wypowiedzenia umowy kredytu. Po pierwsze strona powodowa, reprezentowana przez profesjonalnego pełnomocnika nie przedłożyła do akt pisma dotyczącego wypowiedzenia przedmiotowej umowy pożyczki, nie przedstawiła też dowodu doręczenia pozwanemu pisma dotyczącego wypowiedzenia umowy, a tym samym też nie zostało wyjaśnione, na jaki adres powódka wysłała to wypowiedzenie. Znamienne pozostaje to, że w umowie wskazano dwa adresy pozwanego tj. adres stałego zameldowania w P. i adres aktualny - W. ul. (...) będący jednocześnie adresem klubu piłkarskiego, który zatrudniał pozwanego. Ze sprzeciwu natomiast wynika, że pozwany od czerwca 2015 r. mieszka pod adresem W. ul. (...). Zgodnie z § 3 ust. 26 bank mógł wypowiedzieć umowę pożyczki z zachowaniem 30 dniowego terminu wypowiedzenia. Dopiero w przypadku gdy pożyczkobiorca nie spłaci swoich zobowiązań wobec banku w terminie wskazanym w wypowiedzeniu, cała kwota pożyczki powiększona o należne odsetki i opłaty staje się wymagalna (§ 2 ust. 28 umowy pożyczki). W niniejszej sprawie powódka nie wykazała, że doszło do wypowiedzenia i że to wypowiedzenie było skuteczne.

Sąd podniósł też, że na podstawie ustawy z dnia 25 września 2015 r. o zmianie ustawy – Prawo bankowe oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z dnia 12 listopada 2015r.) ograniczono bankom swobodę w zakresie wypowiadania umów kredytowych w przypadku, gdy kredytobiorca opóźnia się w spłacie kredytu. Punkt 2 i 3 wspomnianej powyżej ustawy wszedł w życie z dniem 27 listopada 2015 r. Jednakże zgodnie z przepisami intertemporalnymi banki miały dodatkowe 30 dni od dnia jej wejścia w życie na dostosowanie się do nowych regulacji. Tak więc bank przed wypowiedzeniem umowy z powodu opóźnienia się dłużnika w spłacie kredytu jest zobligowany do wezwania go do spłaty zaległości w terminie 14 dni roboczych. Zgodnie z art. 75c pkt. 1. prawa Bankowego jeżeli kredytobiorca opóźnia się ze spłatą zobowiązania z tytułu udzielonego kredytu, bank wzywa go do dokonania spłaty, wyznaczając termin nie krótszy niż 14 dni roboczych. W wezwaniu, o którym mowa w ust. 1. bank informuje kredytobiorcę o możliwości złożenia, w terminie 14 dni roboczych od dnia otrzymania wezwania, wniosku o restrukturyzację zadłużenia (pkt. 2). Na banki nałożono także obowiązek informowania kredytobiorców o możliwości złożenia przez nich wniosku o restrukturyzację zadłużenia w terminie 14 dni roboczych od dnia otrzymania wezwania. Przedmiotowa informacja winna znaleźć się w wezwaniu. W przypadku, gdy w danej sytuacji jest to uzasadnione sytuacją finansową i gospodarczą kredytobiorcy, bank na wniosek kredytobiorcy powinien umożliwić restrukturyzację zadłużenia poprzez zmianę określonych w umowie warunków lub terminów spłaty kredytu, przy czym zmiana ta jest dokonywana na warunkach ustalonych pomiędzy stronami umowy.

Sąd podkreślił, że wypowiedzenie umowy kredytowej stanowi bardzo dotkliwe dla kredytobiorców uprawnienie kształtujące banku w stosunku kredytowym, bo jego wykonanie może doprowadzić do zakończenia tego stosunku przed pierwotnie ustalonym okresem spłaty kredytu. W związku z tym nie może być ono wykonane w sposób nagły, zaskakujący dla kredytobiorcy, zwłaszcza nie może nastąpić z pominięciem wezwania do zapłaty zagrożonego rygorem wypowiedzeniem umowy kredytu.

W ocenie Sądu wypowiedzenie pożyczki dokonane przez bank z powodu opóźnienia się pożyczkobiorcy w spłacie zobowiązania, dokonane bez zachowania wymagań określonych w art. 75c ust. 1 i 2 prawa bankowego jak również bez wykazania zachowania warunków przewidzianych umową musiało skutkować uznaniem wypowiedzenia umowy pożyczki za nieskuteczne. Wobec takiego rozstrzygnięcia Sąd uznał, że umowa kredytu nadal wiąże strony i w ocenie Sądu wymagalne są tylko te raty, których termin płatności minął zgodnie z obowiązującą strony umową. Powództwo nie mogło zostać uwzględnione nawet w części albowiem przedstawiony przez stronę powodową materiał dowodowy nie pozwalał na ustalenia do jakiej wysokości pozwany zalega ze spłatą rat.

O kosztach procesu Sąd orzekł na podstawie art. 98 k.p.c.

Apelację od powyższego orzeczenia wywiodła powódka. Zaskarżając wyrok w całości zarzuciła Sądowi Okręgowemu naruszenie prawa procesowego:

- art. 232 zd. drugie k.p.c. w zw. z art. 207 § 3 k.p.c. poprzez brak zarządzenia w przedmiocie przedstawienia przez strony pism procesowych mających na celu wyjaśnienie okoliczności faktycznych budzących wątpliwości sądu.

Ponadto powódka zarzuciła sądowi pierwszej instancji naruszenie prawa materialnego:

- art. 6 k.c. poprzez jego niewłaściwą wykładnię polegającą na uznaniu, że powódka nie zadośćuczyniła obowiązkowi wykazania faktów istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy, w szczególności wymagalności dochodzonego roszczenia,

- art. 117 § i art. 118 k.c. poprzez ich niezastosowanie i przyjęcie, że roszczenie jest przedawnione a pozwany może uchylić się od jego spełnienia,

- art. 75c Prawa bankowego poprzez jego niewłaściwą wykładnię polegającą na uznaniu, że bank przed wypowiedzeniem winien wezwać pozwanego do zapłaty zgodnie z wymaganiami powyższego przepisu.

Powódka w apelacji cofnęła powództwo w zakresie kwoty 36.011 zł ze zrzeczeniem się roszczenia wobec zapłaty przez pozwanego należności w tej części.

W konkluzji apelacji wniosła o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez zasądzenie od pozwanego na rzecz powódki 34.080,35 zł z odsetkami umownymi w sposób określony w apelacji i umorzenie postępowania co do roszczenia, w zakresie którego cofnęła powództwo i zrzekła się roszczenia.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:

Apelacja powódki jest uzasadniona w zakresie, w jakim powództwo nie zostało cofnięte ze zrzeczeniem się roszczenia.

Stosownie do treści art.316 § 1 k.p.c. po zamknięciu rozprawy sąd wydaje wyrok , biorąc za podstawę stan rzeczy istniejący w chwili zamknięcia rozprawy. Chodzi zarówno o stan prawny jak i faktyczny sprawy.

Stan faktyczny ustalony przez sąd pierwszej instancji jest prawidłowy i Sąd Apelacyjny aprobuje go i przyjmuje za własny z tym, że wymaga on uzupełnienia.

Z dokumentów załączonych do apelacji powódki wynika, że w dniu 22 lutego 2016 r. strony postępowania podpisały plan spłaty zaległości pozwanego wobec banku wynikających z umowy pożyczki gotówkowej nr (...) zawartej w dniu 16 lipca 2013 r. Pozwany zobowiązał się spłacić dług w 28 ratach w wysokości po 3.000 zł każda i ostatnia – 29 wyrównująca w wysokości 473,38 zł.

Powyższe oznacza, że pozwany wyrażając zgodę na warunki określone w powyższym planie uznał roszczenie powódki. Zgodnie z wyrażanym w orzecznictwie poglądem uznanie roszczenia w rozumieniu art. 123 § 1 pkt 2 k.c. występuje w wypadku wyraźnego oświadczenia woli lub innego jednoznacznego zachowania dłużnika wobec wierzyciela, z którego wynika, że dłużnik uważa roszczenie za istniejące (vide wyrok Sądu Najwyższego z dnia 7 marca 2003 r., sygn. akt I CKN 11/01). Złożenie przez pozwanego podpisu pod planem spłaty zaległości wynikających z łączącej strony umowy pożyczki, w ocenie Sądu Apelacyjnego jest takim właśnie uznaniem roszczenia.

Podkreślić należy, że art. 75 c ustawy Prawo bankowe, na którego konieczność zastosowania wobec pozwanego wskazał Sąd Okręgowy w uzasadnieniu zaskarżonego orzeczenia, został wprowadzony ustawą z dnia 25 września 2015 r. o zmianie ustawy – Prawo bankowe oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z dnia 12 listopada 2015 r.). Wszedł w życie po upływie 14 dni od dnia ogłoszenia. Istotnie, art. 12 powyższej ustawy zmieniającej nakładał na banki obowiązek dostosowania swojej działalności do wymagań określonych w art. 75c w terminie 30 dni od dnia wejścia w życie ustawy. Nie oznacza to, że wejście w życie tego przepisu wymagało od banków dokonania kolejnego wypowiedzenia umowy, jeżeli wypowiedzenie takie ze strony banku w stosunku do pożyczkobiorcy już wcześniej nastąpiło w związku z niewykonywaniem przez klienta banku obowiązków umownych.

Sąd Okręgowy słusznie uznał, że skoro powódka nie złożyła do akt postępowania pisma zawierającego wypowiedzenie umowy pozwanemu, to nie sposób jest dokonać weryfikacji prawidłowości, a co za tym idzie skuteczności wypowiedzenia, choćby w zakresie spełnienia przez bank wymogów § 3 ust. 26 umowy pożyczki.

Pozwana przedstawiła przy apelacji pismo datowane 17 kwietnia 2015 r. zawierające oświadczenie banku o wypowiedzeniu pozwanemu umowy pożyczki zgodnie z § 3 ust. 26 umowy, jak również dowód nadania tego pisma do pozwanego listem poleconym, zatem mając na uwadze 30-dniowy termin wypowiedzenia umowy roszczenie o zapłatę należności stało się wymagalne około 20 maja 2015 r. Wypowiedzenie skierowane zostało na adres wskazany przez pozwanego, wobec czego nawet gdyby w dacie wysłania korespondencji, pozwany nie zamieszkiwał pod podanym przez siebie adresem (sąd ustalił, że pozwany zmienił miejsce zamieszkania w czerwcu 2015 r.), nie czyniłoby to nieskutecznym doręczenie wypowiedzenia, bowiem to pozwany jako strona umowy miał obowiązek podawania swojego adresu w przypadku jego zmiany.

Pozwany nie odniósł się do twierdzeń zawartych w apelacji jak również do dokumentów załączonych do środka zaskarżenia pozwanej. Dlatego też należało uznać, że powódka wykazała istnienie jak i wysokość roszczenia, co stanowiło podstawę do zmiany zaskarżonego wyroku.

Nie można zgodzić się z zarzutem naruszenia przez sąd pierwszej instancji art. 232 zdanie drugie k.p.c. w zw. z art. 207 § 3 k.p.c. Fakt, że to sąd zgodnie z art. 207 § 3 k.p.c. sąd decyduje o tym, czy strony złożą pisma przygotowawcze, nie oznacza, że sąd ma działać z urzędu zobowiązując strony do złożenia pism przygotowawczych. To strona winna wystąpić do sądu o wyrażenie zgody na złożenie pisma, składając jednocześnie pismo.

Mając powyższe na uwadze, Sąd Apelacyjny na podstawie art. 386 § 1 k.p.c. oraz art. 386 § 3 k.p.c. orzekł jak w sentencji. O kosztach postępowania apelacyjnego rozstrzygnięto zgodnie z art. 98 k.p.c. stosownie do jego wyniku.