Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 7 grudnia 2020 roku.

Sąd Rejonowy dla Warszawy Pragi - Południe w Warszawie VI Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący sędzia Przemysław Chrzanowski

Ławnicy: Agnieszka Olga Mika

Elżbieta Godlewska

Protokolant starszy protokolant sądowy Aleksandra Łaszuk

po rozpoznaniu w dniu 23 listopada 2020 roku w Warszawie

na rozprawie

sprawy z powództwa K. B.

przeciwko S. J., B. S. - prowadzącym działalność gospodarczą w formie spółki cywilnej pod firmą (...) S.C. B. S. S. J. w W.

o odszkodowanie

1.  zasądza solidarnie od S. J. i B. S. na rzecz K. B. kwotę 4.210,18 zł (cztery tysiące dwieście dziesięć złotych osiemnaście groszy) tytułem odszkodowania,

2.  zasądza solidarnie od S. J. i B. S. na rzecz K. B. kwotę 180 zł (sto osiemdziesiąt złotych) tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego,

3.  nakazuje pobrać od S. J. i B. S. na rzecz Skarbu Państwa – konto bankowe Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi - Południe w Warszawie kwoty po 200 zł (dwieście złotych) tytułem kosztów sądowych,

4.  nadaje wyrokowi w punkcie 1 rygor natychmiastowej wykonalności.

Agnieszka Olga Mika sędzia Przemysław Chrzanowski Elżbieta Godlewska

Sygn. akt VI P 195/20

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 21 maja 2020 roku (data na kopercie) powódka K. B. wniosła o zasądzenie na jej rzecz od pozwanych solidarnie S. J. i B. S. kwoty 4.210,18 zł tytułem odszkodowania za niezgodne z prawem wypowiedzenie umowy o pracę.

W uzasadnieniu pozwu powódka podała, że przyczyny wskazane w uzasadnieniu wręczonego jej wypowiedzenia umowy o pracę są pozorne i nierzeczywiste. Powódka dodała, że pracodawca nie sformułował żadnych kryteriów doboru jej do zwolnienia, zaś podobne stanowisko jak ona zajmuje także żona jednego z pozwanych. Według powódki rozwiązanie z nią umowy o pracę było spowodowane w rzeczywistości obawą przed pogorszeniem się sytuacji finansowej pracodawcy, a nie samym pogorszeniem się tej sytuacji, a ponadto obawą pozwanych przed korzystaniem przez powódkę z przysługującego jej dodatkowego zasiłku opiekuńczego przyznanego w związku z epidemią COVID-19.

(pozew – k. 1 – 4 verte)

Nakazem zapłaty w postępowaniu upominawczym z dnia 29 maja 2020 roku Sąd nakazał pozwanym, aby solidarnie zapłacili na rzecz powódki żądaną przez nią kwotę w terminie dwóch tygodni od dnia doręczenia nakazu zapłaty, albo wnieśli w tym terminie do Sądu sprzeciw.

(nakaz zapłaty z dnia 29.05.2020r. – k. 14)

Od powyższego nakazu zapłaty pozwani wnieśli sprzeciwy, zaskarżając nakaz zapłaty w całości. Obaj pozwani wnieśli o oddalenie powództwa w całości wskazując w uzasadnieniu swego stanowiska, że wypowiedzenie jest uzasadnione, bowiem sytuacja na rynku uległa pogorszeniu. Pozwani dodali, że stanowisko pracy zajmowane przez powódkę zostało zlikwidowane, żaden pracownik nie przejął jej obowiązków. Jednocześnie spółka prowadzona przez pozwanych wstrzymała wszystkie planowane prace remontowe na 2020 rok. Pozwani dodali, że po okresie 40 dni wiedzieli już, że wszyscy kontrahenci wstrzymali wszelkie realizacje. Pozwani podnieśli też, że spółka cały czas notowała stratę, a wszelkie inwestycje pochodziły z ich prywatnych pieniędzy. Pozwani zaprzeczyli również, aby M. J. zajmowała podobne stanowisko jak powódka. Ponadto pozwani podkreślili, że roszczenie powódki stanowi również nadużycie prawa w rozumieniu art. 8 KP.

(sprzeciwy od nakazu zapłaty – k. 20 – 27 i k. 52 – 59)

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Powódka K. B. była zatrudniona u pozwanych S. J. i B. S., prowadzących działalność gospodarczą w formie spółki cywilnej (...) s.c. (...), B. S., początkowo na podstawie umowy o pracę na czas określony od dnia 1 lipca 2019 roku na trzy miesiące, a następnie na podstawie umowy o pracę na czas nieokreślony od dnia 1 października 2019 roku. Powódka pracowała na pełen etat na stanowisku grafika. W ramach swoich obowiązków powódka miała zajmować się:

- zarządzaniem dokumentacją firmową, w tym m. in. nadzorem i kompletowaniem dokumentów firmowych, ich weryfikacją,

- sporządzaniem drobnych pism/dokumentów/zleceń,

- kontaktem z kontrahentami, współpracownikami,

- koordynowaniem terminarza spotkań, zadań,

- zarządzaniem profilem Facebook,

- obsługą sklepu internetowego,

- przygotowywaniem grafik do druku.

Wcześniej, przed zawarciem umowy o pracę, powódka pracowała u pozwanych na podstawie umów zlecenia w okresie od 25 lutego 2019 roku do 31 maja 2019 roku oraz od 3 czerwca 2019 roku do 28 czerwca 2019 roku. Zakres obowiązków powódki wskazany w umowach zlecenia był tożsamy z zakresem obowiązków podanym w umowie o pracę zawartej na czas nieokreślony.

(dowód: wydruk z CEIDG – k. 5 – 5 verte, umowy o pracę – k. 8 – 9 verte, umowy zlecenia – k. 107 verte – 111)

Średnie miesięczne wynagrodzenie powódki liczone jak ekwiwalent za urlop wynosiło 4.210,18 zł brutto.

(dowód: zaświadczenie o wynagrodzeniu – k. 186)

Dnia 29 kwietnia 2020 roku pracodawca wręczył powódce oświadczenie w przedmiocie rozwiązania z nią umowy o pracę w trybie za wypowiedzeniem. W uzasadnieniu wypowiedzenia jako jego przyczynę pracodawca podał pogarszającą się sytuację finansową firmy spowodowaną COVID-19 i spadek zainteresowania handlem detalicznym.

(dowód: wypowiedzenie umowy o pracę – k. 10)

Powódka za marzec 2020 roku oprócz normalnego wynagrodzenia za pracę otrzymała również premię uznaniową.

(dowód: potwierdzenie przelewu – k. 11)

W okresie styczeń – maj 2020 roku działalność prowadzona przez pozwanych po początkowej stracie rzędu 56.271,03 zł w styczniu zanotowała dochody w kwotach: 66.334,61 zł w lutym 2020 roku, 56.333,73 zł w marcu 2020 roku i 55.883,92 zł w kwietniu 2020 roku. Dopiero za maj 2020 roku zanotowali oni znaczny spadek. Jeśli chodzi o przychód, to w lutym 2020 roku wynosił 445.578,60 zł, a w marcu 2020 roku – 466.926,58 zł, zaś w kwietniu 2020 roku – 267.344,75 zł. Pozwani odnotowali spadek przychodów za maj 2020 roku, był to bowiem przychód na poziomie 123.953,26 zł, a więc o 54% mniejszy niż w kwietniu 2020 roku i o 73% mniejszy niż w marcu 2020 roku. Pomimo to za maj 2020 roku zdołali oni osiągnąć dochód w kwocie 6.121,97 zł, wobec 55.883,92 zł dochodu za kwiecień 2020 roku, co oznacza spadek o 89% w ujęciu miesiąc do miesiąca. Z kolei za czerwiec i lipiec 2020 roku pozwani wykazali już kilkudziesięciotysięczną stratę, przy przychodach rzędu 60.474,25 zł w czerwcu 2020 roku i 58.706,58 zł w lipcu 2020 roku.

Sytuacja w 2020 roku w ujęciu rok do roku w poszczególnych miesiącach była lepsza niż w 2019 roku (dla porównania w maju 2019 roku działalność pozwanych zanotowała stratę, zaś przez większość roku przychód nie przekraczał kilkunastu tysięcy złotych). Ze struktury przychodów widać wyraźnie, że od listopada 2019 roku rozpoczął się intensywny okres wzrostu przychodów spółki, co było wynikiem nawiązania współpracy z kluczowym kontrahentem, jakim jest dla pozwanych (...) S.A., tj. spółka posiadająca rozwiniętą sieć hotelową w Polsce. W strukturze przychodów za 2019 rok kontrakty z (...) S.A. dały pozwanym przychód rzędu 810.088,96 zł, co stanowiło 85% przychodu całkowitego osiągniętego w 2019 roku. Jednocześnie większe kontrakty z tą spółką zaczęły się od listopada 2019 roku, co tłumaczy znaczny wzrost przychodu w miesiącach listopad i grudzień 2019 roku. Z kolei co do miesięcy styczeń – maj 2020 roku przychód wynikający z kontraktów z (...) S.A. to kwota 1.051.400,00 zł. Kwota ta stanowi prawie 80% przychodów działalności pozwanych osiągniętych za ten okres.

Mailem z dnia 5 czerwca 2020 roku osoba działająca w imieniu (...) S.A. poinformowała pozwanych, że ze względu na obecną sytuację w kraju, wszystkie (...) S.A. zostały wstrzymane i nie będą modernizować pokoi, ani sal konferencyjnych. Jednocześnie zastrzeżono, że być może jakieś inwestycje odmrożą się w przyszłym roku, ale nie jest to pewna wiadomość. Już przed datą 5 czerwca 2020 roku dochodziły do pozwanych głosy, że w związku z przedłużaniem się lockdownu związanego z pandemią, zlecenia dla spółki (...) S.A. zostaną wstrzymane.

Z kolei transakcje z klientami indywidualnymi przyniosły pozwanym 1.506,60 zł brutto w styczniu 2020 roku, 4.885,88 zł brutto w lutym 2020 roku, 2.733,24 zł brutto w marcu 2020 roku, 553,50 zł brutto w kwietniu 2020 roku, 10.461,09 zł w maju 2020 roku, 4.411,25 zł brutto w czerwcu 2020 roku oraz 25.210,57 zł w lipcu 2020 roku.

(dowód: roczna struktura przychodu dla roku 2020 – k. 28 i k. 148, roczna struktura przychodu dla roku 2019 – k. 29, rejestr sprzedaży – k. 30, księga przychodów i rozchodów za 2019 rok – k. 31, księga przychodów i rozchodów za 2020 rok – k. 32, mail z dnia 05.06.2020r. – k. 40, zestawienie transakcji klientów indywidualnych – k. 150, zeznania pozwanego S. J. – protokół rozprawy z dnia 23.11.2020r. od 00:30:03 do 00:50:12, zeznania pozwanego B. S. – protokół rozprawy z dnia 23.11.2020r. od 00:50:12 do 01:02:35)

Po zwolnieniu powódki z pracy, pozwani nie zatrudnili żadnego innego pracownika na jej miejsce.

(dowód: zeznania świadka M. J. – protokół rozprawy z dnia 23.11.2020r. od 00:04:49 do 00:19:48, zeznania pozwanego S. J. – protokół rozprawy z dnia 23.11.2020r. od 00:30:03 do 00:50:12, zeznania pozwanego B. S. – protokół rozprawy z dnia 23.11.2020r. od 00:50:12 do 01:02:35)

Powódka w ramach swoich obowiązków zajmowała się głównie robieniem grafik, kadrowaniem. Nie zajmowała się pozyskiwaniem klientów detalicznych, jednak zajmowała się aktywnością firmy w mediach społecznościowych. Po zwolnieniu powódki kwestie związane z robieniem grafik i ich kadrowaniem zostały przerzucone przez pozwanych na firmę zewnętrzną.

(dowód: zeznania świadka M. J. – protokół rozprawy z dnia 23.11.2020r. od 00:04:49 do 00:19:48, zeznania powódki K. B. – protokół rozprawy z dnia 23.11.2020r. od 00:20:09 do 00:30:03, zeznania pozwanego S. J. – protokół rozprawy z dnia 23.11.2020r. od 00:30:03 do 00:50:12, zeznania pozwanego B. S. – protokół rozprawy z dnia 23.11.2020r. od 00:50:12 do 01:02:35)

W spółce cywilnej prowadzonej przez pozwanych zatrudniona jest również żona jednego z pozwanych, M. J.. Jest ona zatrudniona na podstawie umowy zlecenia, w ramach jej obowiązków znajduje się: zarządzanie dokumentacją firmową, w tym m. in. nadzór i kompletowanie dokumentów firmowych, ich weryfikacja, sporządzanie drobnych pism/dokumentów/zleceń, kontakt z kontrahentami, współpracownikami, koordynowanie terminarza spotkań, zadań, zarządzanie profilem Facebook, obsługa sklepu internetowego, sprzedaż bezpośrednia. Wynagrodzenie M. J. zostało określone w stawce godzinowej, umowa została zawarta na czas określony od dnia 1 października 2019 roku do dnia 31 grudnia 2020 roku. M. J. przepracowała w 2020 roku w poszczególnych miesiącach: w styczniu 2020 roku 114,5 godziny, w lutym 2020 roku 95,5 godziny, w marcu 2020 roku 60,5 godziny, w tym od 12 marca 2020 roku do końca tego miesiąca przebywała na urlopie opiekuńczym, w kwietniu 2020 roku 14 godzin, a w maju 2020 roku 25 godzin. W kwietniu i maju 2020 roku M. J. pracowała wyłącznie w soboty.

(dowód: umowa zlecenia z M. J. – k. 33 – 34 verte, listy obecności – k. 35 – 39)

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o wskazane wyżej dowody z dokumentów, których wiarygodność nie została skutecznie zakwestionowana przez strony w toku postępowania. Sąd oparł się również na zeznaniach świadka i stron, różnie jednak oceniając ich wiarygodność.

Odnośnie zeznań świadka M. J. Sąd nie dał im wiary w zakresie, w jakim świadek twierdzi, że przychody spółki cywilnej w lutym, marcu i kwietniu 2020 roku są niższe niż w tych miesiącach roku poprzedniego, co innego wynika bowiem z przedstawionych dokumentów finansowych. W pozostałym zakresie zeznania świadka są wiarygodne, znajdują potwierdzenie w zebranym materiale dowodowym.

Sąd uznał za to za wiarygodne w całości zeznania powódki, mając jednocześnie na uwadze, że jej zeznania w zakresie przyczyn wypowiedzenia nie zawierały zbyt wielu istotnych informacji, bowiem sama powódka przyznała, że nie znała szczegółów współpracy pozwanych ze spółką (...) S.A., nie miała wiedzy na temat aktualnej sytuacji finansowej spółki.

Wiarygodne dla Sądu są również zeznania obu pozwanych, zgodnie potwierdzają oni bowiem informacje na temat sytuacji finansowej spółki cywilnej, które wynikają z przedłożonej do akt sprawy dokumentacji. Ponadto pozwani zgodnie potwierdzili, że na miejsce powódki nie została zatrudniona żadna nowa osoba.

Strony nie wniosły o uzupełnienie materiału dowodowego.

Sąd zważył, co następuje:

Przedmiotem rozpoznania w niniejszej sprawie jest roszczenie odszkodowawcze powódki związane z wręczonym jej wypowiedzeniem umowy o pracę.

Podstawą materialnoprawną dla roszczenia powódki jest regulacja z art. 45 § 1 KP, zgodnie z którą w razie ustalenia, że wypowiedzenie umowy o pracę zawartej na czas nieokreślony jest nieuzasadnione lub narusza przepisy o wypowiadaniu umów o pracę, sąd pracy - stosownie do żądania pracownika - orzeka o bezskuteczności wypowiedzenia, a jeżeli umowa uległa już rozwiązaniu - o przywróceniu pracownika do pracy na poprzednich warunkach albo o odszkodowaniu. Z powyższego widać, że przesłankami uznania roszczenia odszkodowawczego za zasadne są uznanie wypowiedzenia za nieuzasadnione, albo za niezgodne z prawem. Z analizy stanowiska powódki w niniejszej sprawie wynika, że oparła swe roszczenie na twierdzeniu, że wypowiedzenie jej wręczone nie było uzasadnione, bowiem wskazana w nim przyczyna nie była prawdziwa i rzeczywista.

Z ustaleń Sądu poczynionych w niniejszej sprawie wynika, że w treści wręczonego powódce wypowiedzenia umowy o pracę, pracodawca jako jego przyczynę wskazał pogarszającą się sytuację finansową firmy spowodowaną COVID-19 i spadek zainteresowania handlem detalicznym.

W tym miejscu należy wskazać, że z materiału dowodowego zebranego w sprawie, w szczególności zeznań strony pozwanej złożonych na rozprawie w dniu 23 listopada 2020 roku wynika, że prawdziwą przyczyną zwolnienia powódki była likwidacja miejsca pracy. Potwierdzeniem tego jest także okoliczność taka, że na miejsce powódki nie została zatrudniona żadna nowa osoba.

Ponadto w niniejszej sprawie Sąd ustalił, że faktycznie w związku z ograniczeniami spowodowanymi pandemią COVID-19 doszło do wyraźnego spadku poziomu dochodów działalności prowadzonej przez obu pozwanych. Przy czym doszło do tego dopiero w czerwcu 2020 roku, gdy pozwani odnotowali stratę finansową, a więc już po dokonaniu wypowiedzenia umowy o pracę. W okresie styczeń – maj 2020 roku działalność prowadzona przez pozwanych po początkowej stracie rzędu 56.271,03 zł w styczniu zanotowała dochody w kwotach: 66.334,61 zł w lutym 2020 roku, 56.333,73 zł w marcu 2020 roku i 55.883,92 zł w kwietniu 2020 roku. Dopiero za maj 2020 roku zanotowali oni znaczny spadek, przy czym nadal osiągnęli dochód w kwocie 6.121,97 zł. Co więcej, sytuacja w 2020 roku w ujęciu rok do roku w poszczególnych ww. miesiącach była lepsza niż w 2019 roku (dla porównania w maju 2019 roku działalność pozwanych zanotowała stratę, zaś przez większość roku przychód nie przekraczał kilkunastu tysięcy złotych).

Zdecydowanie głównym czynnikiem mającym wpływ na ww. spadek od maja 2020 roku, a w szczególności od czerwca 2020 roku, kiedy nastąpiła strata, jest zatrzymanie zamówień od głównego kontrahenta pozwanych, czyli od spółki (...) S.A., która zlecała pozwanym pace remontowe w pokojach znajdujących się w nalężących do niej hotelach. Z maila z dnia 5 czerwca 2020 roku wynika wyraźnie, że powodem zaprzestania kierowania dalszych zleceń do pozwanych jest pandemia i niepewność co do dalszego losu branży hotelarskiej. Mail ten pojawił się dopiero 5 czerwca 2020 roku, a więc już po wręczeniu powódce wypowiedzenia umowy o pracę i po otrzymaniu odpisu nakazu zapłaty przez pozwanych. Pozwani nie udowodnili (art. 6 k.c. w zw. z art. 300 k.p.), aby taką – sprawdzoną – informację otrzymali przed dniem wręczenia powódce rzeczonego wypowiedzenia z daty 29 kwietnia 2020 roku.

Druga część przyczyny podanej w wypowiedzeniu dotyczy z kolei spadku zainteresowania handlem detalicznym. Z przedłożonych przez pozwaną dokumentów wynika, że o ile faktycznie w kwietniu 2020 roku doszło do znacznego spadku przychodów z umów zawieranych z klientami indywidualnymi, to jednak już w maju 2020 roku doszło do wzrostu, był to najlepszy do tamtego momentu miesiąc w 2020 roku pod względem przychodów z tej gałęzi. Wobec tego w momencie rozwiązywania umowy o pracę z powódką, czyli z końcem maja 2020 roku przyczyna w postaci spadku zainteresowania handlem detalicznym była nieprawdziwa. Kolejne miesiące pokazały znów spadek w czerwcu 2020 roku, ale za to wyraźny wzrost w lipcu 2020 roku. Wobec tego druga z przyczyn podanych w wypowiedzeniu jest w ocenie Sądu także nieprawdziwa.

Zatem rozwiązanie z powódką umowy o pracę z uwagi na ww. likwidację stanowiska pracy było spowodowane w rzeczywistości obawą przed znacznym pogorszeniem się sytuacji finansowej pracodawcy.

Niezależnie od powyższego należy także podnieść, że wobec skierowanej do przedsiębiorców oferty pomocy rządowej oraz możliwości otrzymywania przeznaczonych do tego celu zasiłków, wypowiedzenie nie było też uzasadnione z uwagi na możliwość korzystania z przysługującego dodatkowego zasiłku opiekuńczego, przyznanego w związku z epidemią COVID-19.

Powódka wskazywała również na brak podania jakichkolwiek kryteriów mających decydować o zwolnieniu z pracy właśnie jej. Jednocześnie podała ona, że pozwani zatrudniali także M. J. na podobnym jak powódka stanowisku. W toku postępowania Sąd ustalił, że faktycznie zakres obowiązków powódki i M. J. był tożsamy. Co prawda Sąd ustalił, że powódka zajmowała się głównie robieniem grafik i kadrowaniem, jednak sam zakres obowiązków wskazany w umowie o pracę był większy, co oznacza, że pracodawca w każdej chwili mógł jej zlecić pozostałe obowiązki. Ponadto oprócz grafiki powódka zajmowała się też mediami społecznościowymi, w tym zaś zakresie pozwani nie wskazywali, aby mieli również zatrudnić firmę zewnętrzną, wobec czego aktywnością w tych mediach musiała zajmować się dalej M. J.. M. J. była jednak zatrudniona na podstawie umowy zlecenia, a powódka na podstawie umowy o pracę. Według Sądu jednak inna podstawa zatrudnienia nie przesądza o tym, że nie można przy wyborze do zwolnienia porównywać pracowników pracujących na podstawie umowy o pracę i umowy zlecenia. Tym bardziej, że powódka przed podpisaniem formalnej umowy o pracę wykonywała wcześniej swoje obowiązki także na podstawie stosunku cywilnoprawnego. W niniejszej sprawie skoro powódka i M. J. w istocie miały taki sam zakres obowiązków przypisanych do zajmowanego stanowiska, to pracodawca powinien uzasadnić, dlaczego w związku z obawą osiągania pogarszających się wyników finansowych firmy postanowił zwolnić właśnie powódkę, a nie rozwiązać umowę zlecenie łączącą go z M. J.. W ocenie Sądu pracodawca powinien podać w uzasadnieniu wypowiedzenia wręczonego powódce kryteria doboru do zwolnienia, które zadecydowały o wyborze powódki jako osoby mającej być zwolnioną z pracy. Z dokumentacji zgromadzonej w aktach sprawy i z argumentacji przedstawionej przez strony można się domyślać, że jedną z przyczyn była przyczyna ekonomiczna. Sąd miał bowiem na uwadze, że M. J. w kwietniu i maju 2020 roku nie pracowała przez ilość godzin równą pełnemu etatowi, jaki miała powódka, zatrzymanie więc M. J. i zwolnienie powódki doprowadziłoby do oszczędności finansowych. Jednak nawet jeśli taki cel przyświecał pozwanym, to nie dali oni mu wyrazu w wypowiedzeniu, czy w jakimkolwiek dokumencie wręczonym powódce przed rozwiązaniem z nią umowy o pracę.

Jak wskazuje się w orzecznictwie, w oświadczeniu pracodawcy o wypowiedzeniu umowy o pracę zawartej na czas nieokreślony z powodu likwidacji jednego z analogicznych stanowisk pracy powinna być wskazana także przyczyna wyboru pracownika do zwolnienia z pracy (kryterium doboru), chyba że jest oczywista lub znana pracownikowi (art. 30 § 4 w związku z art. 45 § 1 KP) (wyrok SN z dnia 10 września 2013 roku, sygn. akt I PK 61/13). W niniejszej sprawie nie wiadomo jakie kryteria doboru zastosowali pozwani, nie zostały też one uwidocznione w treści wypowiedzenia wręczonego powódce. Wobec tego wypowiedzenie to należy traktować jako niezgodne z prawem. Tym samym nie spełnia wymogów z art. 30 § 4 KP.

Powyższe oznacza, że roszczenie odszkodowawcze powódki jest zasadne, wręczone jej wypowiedzenia jest bowiem niezgodne z prawem.

Zgodnie z art. 47 ¹ KP odszkodowanie, o którym mowa w art. 45 KP, przysługuje w wysokości wynagrodzenia za okres od 2 tygodni do 3 miesięcy, nie niższej jednak od wynagrodzenia za okres wypowiedzenia. W niniejszej sprawie okres wypowiedzenia powódki wynosił jeden miesiąc, powódka domagała się też zasądzenia odszkodowania w wysokości jednomiesięcznego wynagrodzenia za pracę. Z treści niekwestionowanego przez strony zaświadczenia o wynagrodzeniu wynika, że wynosiło ono 4.210,18 zł i takiej też kwoty powódka domagała się tytułem odszkodowania. Wobec powyższego Sąd zasądził na rzecz powódki podaną przez nią w pozwie kwotę.

Podaną kwotę Sąd zasądził od obu pozwanych solidarnie. Sąd miał bowiem na uwadze treść przepisów art. 864 KC w zw. z art. 300 KP, z których wynika, że za zobowiązania spółki cywilnej wspólnicy odpowiedzialni są solidarnie. Jednocześnie warto w tym miejscu przywołać pogląd wyrażony w orzecznictwie, zgodnie z którym wspólnicy (czy wspólnicy – przedsiębiorcy) tworzący spółkę cywilną nie są indywidualnymi pracodawcami pracownika, lecz każdy z nich działa jako pracodawca, tylko dlatego że jest w umowie spółki cywilnej i pozwala mu na to umowa spółki oraz ustawa (art. 865 § 1 KC). Spółka cywilna jest kontraktem (umową) i jako taka nie może być pracodawcą, bo sama w sobie nie jest podmiotem prawa (wyrok SN z dnia 13 marca 2012 roku, sygn. akt II PK 170/11). Wobec powyższego zasadnym jest w niniejszej sprawie zasądzenie odszkodowania solidarnie od obu pozwanych wspólników spółki cywilnej zatrudniającej powódkę.

W kwestii kosztów postępowania Sąd orzekł na podstawie art. 98 KPC oraz § 9 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz. U. z 2015r., poz. 1800, ze zm.), zasądzając na rzecz powódki od obu pozwanych solidarnie kwotę 180,00 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

Sąd, na podstawie art. 113 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych, nakazał również pobrać od pozwanych na rzecz Skarbu Państwa – konto bankowe Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi - Południe w Warszawie kwoty po 200 zł tytułem kosztów sądowych.

Na podstawie art. 477 ² § 1 KPC Sąd nadał wyrokowi rygor natychmiastowej wykonalności w całości, zasądzone świadczenie jest bowiem równe jednomiesięcznemu wynagrodzeniu powódki za pracę.

Mając na uwadze powyższe Sąd orzekł jak w sentencji wyroku.