Pełny tekst orzeczenia

Formularz UK 1

Sygnatura akt

VIII K 12/20

Jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku dotyczy tylko niektórych czynów lub niektórych oskarżonych, sąd może ograniczyć uzasadnienie do części wyroku objętych wnioskiem. Jeżeli wyrok został wydany w trybie art. 343, art. 343a lub art. 387 k.p.k. albo jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku obejmuje jedynie rozstrzygnięcie o karze i o innych konsekwencjach prawnych czynu, sąd może ograniczyć uzasadnienie do informacji zawartych w częściach 3–8 formularza.

USTALENIE FAKTÓW

Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)

1.1.1.

A. G.

w dniu 30 kwietnia 2019 roku około godziny 11.30 w S. na drodze wojewódzkiej (...) około wysokości skrzyżowania z ulicą (...) naruszając nieumyślnie zasady bezpieczeństwa w ruchu lądowym spowodował nieumyślnie wypadek w ten sposób, że kierując samochodem marki F. (...) o numerze rejestracyjnym (...) nie zachował szczególnej ostrożności przy zmianie kierunku ruchu na skrzyżowaniu nie ustępując pierwszeństwa kierowcy samochodu marki P. (...) o numerze rejestracyjnym (...), czym doprowadził do zderzenia pojazdów, w wyniku czego kierujący P. A. M. doznał złamania III kości śródręcza prawego, to jest obrażeń ciała określonych w art. 157 § 1 kk, o czyn z art. 177 § 1 kk

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za udowodnione

Dowód

Numer karty

W dniu 30 kwietnia A. G. wraz z przyszłą żona J. G. podróżowali samochodem osobowym marki F. (...) o numerze rejestracyjnym (...) z B. do L.. Pojazdem kierował A. G.. Będąc w S. A. G. obrał drogę przez ulicę (...) do drogi wojewódzkiej nr (...). Dojeżdżając do skrzyżowania ulicy (...) z drogą wojewódzką nr (...) A. G. zatrzymał pojazd. W tym czasie drogą wojewódzką nr (...) samochodem marki P. (...) o numerze rejestracyjnym (...) poruszał się A. M.. A. G. wykonał manewr skrętu w prawo na drogę wojewódzką nie zachowując szczególnej ostrożności przy zmianie kierunku ruchu na skrzyżowaniu i nie ustąpił pierwszeństwa przejazdu poruszającemu się drogą wojewódzką pojazdowi marki P. (...). A. G. wykonując manewr skrętu w prawo, nieumyślnie doprowadził do zderzania obu pojazdów. W czasie wjazdu na skrzyżowanie, A. G. miał możliwość dostrzeżenia poruszającego się z jego lewej strony pojazdu marki P. (...).

Wypadek wydarzył się na drodze (...), na wysokości skrzyżowania z ulicą (...). W miejscu zdarzenia droga (...) przebiegała prostym odcinkiem na spadku terenu o nachyleniu około 1 stopnia. Szczyt wzniesienia na drodze wojewódzkiej znajdował się w odległości około 500 metrów od wylotu ulicy (...). Na ul. (...) w S. przed skrzyżowaniem stał pionowy znak drogowy A-7 „ustąp pierwszeństwa”. Krawędzie jezdni drogi (...) wyznaczone były liniami krawędziowymi ciągłymi, a na wysokości skrzyżowania z ulicą (...) – liniami krawędziowymi przerywanymi przy zjeździe z jezdni oraz liniami warunkowego zatrzymania złożonymi z trójkątów przy wjeździe na jezdnię. Teren wypadku stanowił obszar niezabudowany, na którym obowiązywało ograniczenie prędkości do 90 km/h. Jezdnia była sucha, czysta, gładka o nawierzchni asfaltowej. W chwili początkowej zderzenia pojazdów prędkość samochodu marki P. (...) wynosiła około 89 km/h, zaś pojazdu marki F. (...) – około 34 km/h. Natomiast przed zderzeniem pojazdów samochód marki P. (...) jechał z prędkością około 119 km/h.

W chwili rozpoznania sytuacji niebezpiecznej na drodze przez kierującego pojazdem marki P. (...) samochód ten znajdował się około 79,6 m przed miejscem zdarzenia pojazdów. Kierujący pojazdem P. (...) poruszając się z prędkością około 119 km/h pozbawił się możliwości uniknięcia wypadku. Kierujący pojazdem P. (...) reagując na zagrożenie – samochód marki F. (...) wyjeżdżający z jego prawej strony z drogi podporządkowanej – nie miał możliwości zatrzymania się przed miejscem zderzenia. Kierowca samochodu P. (...) nie spóźnił się z reakcją na zagrożenie – uważnie obserwował sytuację na drodze i szybko zareagował na zagrożenie. Jazda kierującego samochodem P. (...) z nadmierną prędkością nie miała decydującego znaczenia dla zaistnienia wypadku albowiem nie powodowało to, że inni kierowcy na takie zachowanie musieliby reagować. Również w sytuacji kiedy kierowca pojazdu P. nie musiałby reagować na zagrożenie na drodze jazda z nadmierną prędkością nie skutkowałaby powstaniem zagrożenia na drodze.

Kierujący samochodem marki F. (...) A. G. podczas zmiany kierunku ruchu nie zachował szczególnej ostrożności. Przed wykonaniem manewru skrętu, przed wjechaniem na prawy pas ruchu drogi (...) powinien był zapoznać się z sytuacją na nim panującą. A. G. miał możliwość dostrzeżenia zbliżającego się z jego lewej strony samochodu marki P. (...). Właściwie oceniając sytuacją – prędkość i odległość w jakiej znajdował się samochód marki P., powinien powstrzymać się z realizacją manewru skrętu w prawo i ustąpić pierwszeństwa przejazdu innemu kierującemu. A. G. błędnie ocenił sytuację na drodze, rozpoczął manewr skrętu w prawo czym stworzył sytuację niebezpieczną na drodze i zmusił kierującego samochodem P. do wykonania manewru obronnego w postaci hamowania.

W wyniku wypadku, kierujący pojazdem P. (...) A. M. doznał obrażeń ciała w postaci złamania III kości śródręcza prawego. Powstałe obrażenia u w/w spowodowały stanowiły naruszenie czynności narządu ciała na czas przekraczający 7 dni tj. określonych w art. 157 § 1 kk.

Z kolei obrażenia stwierdzone u pasażerki F. (...) J. G. w postaci skręcenia szyi oraz potłuczeń ogólnych stanowiły naruszenie czynności narządu ciała na czas nie przekraczający 7 dni (art. 157 § 2 kk). Natomiast oskarżony A. G. w wyniku wypadku doznał obrażeń ciała w postaci otwartego złamania kości promieniowej lewej oraz uszkodzenia prostowników. Obrażenia te stanowiły naruszenie czynności narządu ciała na czas przekraczający 7 dni (art. 157 § 1 kk).

A. G. oraz A. M. w czasie wypadku byli trzeźwi.

A. G. nie był dotychczas karany.

wyjaśnienia oskarżonego A. G.

222v-223, 180-181

zeznania świadka J. G. (poprzednio S.)

223-224, 41v-42

zeznania świadka K. B.

224-224v, 25v-26

zeznania pokrzywdzonego świadka A. M.

302-302v, 123v-124

zeznania świadka J. B.

309v,

zeznania świadka J. W.

309v-310

zeznania świadka L. Z.

310

protokół badania stanu trzeźwości analizatorem wydechu A. M.

3

protokół oględzin miejsca wypadku drogowego ze szkicem

4-6

Dokumentacja fotograficzna

8-17, 240-243

Protokoły oględzin obu pojazdów P. (...) i F. (...)

19-22

odpisy dokumentacji medycznej

31-36, 44, 50-116, 127

sprawozdanie z wykonanych czynności z zakresu badań chemicznych

48

sprawozdania sądowo-lekarskie dot. podejrzanego i pokrzywdzonych

128, 130, 132

Plan miejsca wypadku drogowego

136

opinia pisemna z zakresu badan wypadków drogowych nr (...)

147-155

szkic skrzyżowania ul. (...) z drogą wojewódzką

238

opinia ustna biegłego P. D.

310v-311v

karta karna

161

Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)

1.2.1.

A. G.

Jak wyżej

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za nieudowodnione

Dowód

Numer karty

1.  Wskazywanie przez oskarżonego A. G. oraz świadka J. G., iż to zachowanie kierującego samochodem P. (...) A. M., bezpośrednio doprowadziło do wypadku drogowego.

2.  Wskazywanie przez oskarzonego i jego żonę iż manewr skrętu w prawo został wykonany prawidłowo przez A. G..

wyjaśnienia oskarżonego A. G.

222v-223, 180-181

zeznania J. G. (poprzednio S.)

223-224, 41v-42

OCena DOWOdów

1.1.  Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1

wyjaśnienia oskarżonego A. G.

Wyjaśnienia oskarżonego Sad uznał w przeważającej części za wiarygodne. Jedynie relacja oskarżonego, w której twierdził, że manewr skrętu w prawo wykonał prawidłowo, zaś za spowodowanie wypadku odpowiada kierujący pojazdem P. (...) nie może zostać uznana za wiarygodną. W pozostałym zakresie wyjaśnienia oskarżonego generalnie korespondują z pozostałym zgromadzonym w sprawie materiałem dowodowym.

zeznania J. G. (poprzednio S.)

Zeznania świadka Sad uznał w przeważającej części za wiarygodne. Jedynie jej relacja w której wskazywała, że A. G. manewr skrętu w prawo wykonał prawidłowo, zaś za spowodowanie wypadku odpowiada kierujący pojazdem P. (...) nie może zostać uznana za wiarygodną. W pozostałym zakresie zeznania świadka generalnie korespondują z pozostałym zgromadzonym w sprawie materiałem dowodowym.

zeznania świadka K. B.

Zeznania pokrzywdzonego i powyższych świadków są spójne i stanowcze. Sąd nie stwierdził żadnych okoliczności mogących rzutować na bezstronność ich relacji. Owszem, w relacjach poszczególnych świadków pojawiają się nieścisłości, to jednak dotyczą one okoliczności drugorzędnych, nie mających wpływu na określenie przebiegu zdarzenia i jego ocenę. Ponadto świadkowie w różnym stopniu zaangażowani byli w zdarzenie i z różnych perspektyw obserwowali wypadek. Niemniej jednak zeznania powyższych świadków znalazły potwierdzenie w pozostałym zgromadzonym materiale dowodowym tworząc z nim spójną i logiczną całość.

zeznania pokrzywdzonego świadka A. M.

zeznania świadka J. B.

zeznania świadka J. W.

zeznania świadka L. Z.

protokół oględzin miejsca wypadku drogowego ze szkicem

Dokumenty zostały wystawione przez uprawnione organy, a co do ich rzetelności nie zgłoszono uwag. Nie zgłoszono również uwag, co do przebiegu i prawidłowości wykonanych czynności.

protokół oględzin pojazdu marki P. (...)

kserokopia dokumentacji medycznej

protokół badania stanu trzeźwości A. M.

plan miejsca wypadku drogowego

dokumentacja fotograficzna

szkic skrzyżowania ul. (...) z drogą wojewódzką

szkic z miejsca wypadku

opinia LK KWP w B. z zakresu badan wypadków drogowych nr (...)

Przedstawione przez biegłego z zakresu ruchu drogowego opinie pisemna i ustna są rzetelne, spójne, poparta analizą i uwzględniają wszelkie aspekty, które należało wziąć pod uwagę przy dokonywaniu określenia przebiegu i przyczyn wypadku drogowego z dnia 30 kwietnia 2019 roku. Opinie te nie budzą wątpliwości co do logicznej poprawności i merytorycznej zasadności zawartych w nich rozważań i wniosków. Wnioski w nich zawarte zostały rzetelnie umotywowane.

Biegły w sposób szczegółowy odniósł się do całości zdarzenia z dnia 30 kwietnia 2019 roku. W szczególności ocenił zachowanie kierującego P. (...) A. M., w tym przekroczenie przez niego dozwolonej administracyjnie prędkości i jego wpływu na zaistnienie wypadku. Biegły odniósł się również do możliwości obserwacji przez oskarżonego pojazdów poruszających się po drodze wojewódzkiej (...) i nadjeżdżających z jego lewej strony. Biegły stanowczo stwierdził, że przyczyną zaistnienia wypadku drogowego było przede wszystkim zachowanie oskarżonego biorąc pod uwagę wszelkie okoliczności zdarzenia.

Biegły P. D. jest specjalistą w swojej dziedzinie wiedzy, dysponuje bogatym doświadczeniem zawodowym, a jego bezstronność – w ocenie Sądu - nie budzi najmniejszych wątpliwości.

opinia ustna biegłego P. D.

sprawozdanie z wykonanych czynności z zakresu badań chemicznych

Przedstawiona opinia jest rzetelna i nie budzi wątpliwości Sądu. Wynika z niej, że oskarżony nie znajdował się w czasie zdarzenia pod wpływem alkoholu.

opinie sądowo-lekarskie dot. podejrzanego i pokrzywdzonych

Przedstawione przez biegłą z zakresu medycyny sądowej M. D. opinie sądowo-lekarskie dotyczące obrażeń odniesionych przez uczestników wypadku drogowego, są rzetelne, spójne i uwzględniają wszelkie aspekty, które należało wziąć pod uwagę przy dokonywaniu oceny charakteru doznanych przez uczestników wypadku obrażeń. Opinie te nie budzą wątpliwości co do logicznej poprawności i merytorycznej zasadności zawartych w nich rozważań i wniosków. Biegła miała dostęp do dokumentacji medycznej uczestników wypadku. Biegła M. D. jest specjalistą w swojej dziedzinie wiedzy, dysponuje bogatym doświadczeniem zawodowym, a jej bezstronność – w ocenie Sądu - nie budzi najmniejszych wątpliwości.

Strony nie zgłosiły uwag co do uzyskanych opinii i nie żądały również ich uzupełnienia.

karta karna

Dokument został wystawiony przez uprawniony organ, a co do jego rzetelności nie zgłoszono uwag.

1.2.  Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 1.1 albo 1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

1 i 2 z tabeli 1.2

wyjaśnienia oskarżonego,

zeznania świadka J. G.

Tą część wyjaśnień oskarżonego, w której nie przyznał się do popełnionego przestępstwa i wskazywał, że wyłączną winę za spowodowanie wypadku ponosi jego drugi uczestnik, uznać trzeba za jedynie przyjętą formę obrony. Zgromadzony materiał dowodowy w sposób jednoznaczny wykazał, że to manewr wykonany przez oskarżonego doprowadził do zderzenia, zaś on sam nie zachował szczególnej ostrożności przy zmianie kierunku jazdy.

Nadto za niewiarygodne w tym zakresie Sąd uznał zeznania J. G., będącej żoną oskarżonego, więc niewątpliwie mającej interes w rozstrzygnięciu korzystnym dla jej męża. Ponadto jak wyżej wskazano, zgromadzony materiał dowodowy w sposób jednoznaczny wykazał słuszność stawianemu A. G. zarzutu.

PODSTAWA PRAWNA WYROKU

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Oskarżony

☐

1.3.  Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania zgodna z zarzutem

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

☐

1.4.  Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania niezgodna z zarzutem

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

☒

1.5.  Warunkowe umorzenie postępowania

I

A. G.

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach warunkowego umorzenia postępowania

Zgromadzony w sprawie materiał dowodowy w sposób jednoznaczny wykazał słuszność stawianego oskarżonemu zarzutu. Przestępstwa z art. 177 § 1 kk dopuszcza się ten, kto chociażby nieumyślnie naruszając zasady bezpieczeństwa w ruchu powoduje wypadek, którego następstwem są uszkodzenia ciała, o jakich mowa w art. 157 § 1 kk. Przestępstwo to ma charakter skutkowy, a jego skutek w postaci ściśle określonych obrażeń ciała objęty jest nieumyślnością. Skutek ten ma być wynikiem naruszenia reguł ostrożności odnoszących się do ruchu drogowego, a naruszenie to może mieć charakter zarówno umyślny jak i nieumyślny. Pomiędzy naruszeniem reguł ostrożności, a skutkiem musi istnieć związek przyczynowy. Spowodowanie skutku może być tylko wtedy obiektywnie przypisane sprawcy, gdy urzeczywistnia się w nim niebezpieczeństwo, któremu zapobiec miałoby przestrzeganie naruszonego obowiązku ostrożności, a to oznacza, że spowodowanie skutku może być tylko wtedy przypisane, gdy przestrzeganie przez niego obowiązku ostrożności zapobiegłoby nastąpieniu skutku (zob. uzasadnienie wyroki SN z 30.08.2011 r., IV KK 187/11, Lex 950442).

Zgodnie z zasadami zachowania na drodze uczestnik ruchu i inna osoba znajdująca się na drodze są obowiązani zachować ostrożność albo gdy ustawa tego wymaga – szczególną ostrożność, unikać wszelkiego działania, które mogłoby spowodować zagrożenie bezpieczeństwa lub porządku ruchuu, ruch ten utrudnić albo w związku z ruchem zakłócić spokój lub porządek publiczny oraz narazić kogokolwiek na szkodę. Natomiast szczególna ostrożność to ostrożność polegającą na zwiększeniu uwagi i dostosowaniu zachowania uczestnika ruchu do warunków i sytuacji zmieniających się na drodze, w stopniu umożliwiającym odpowiednio szybkie reagowanie.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 i 4 ustawy z dnia 20.06.1997 r. Prawo o ruchu drogowym kierujący pojazdem może zmienić kierunek jazdy lub zajmowany pas ruchu tylko z zachowaniem szczególnej ostrożności. Kierujący pojazdem, zmieniając zajmowany pas ruchu, jest obowiązany ustąpić pierwszeństwa pojazdowi jadącemu po pasie ruchu, na który zamierza wjechać, z wyjątkiem ust. 4a i 4b, oraz pojazdowi wjeżdżającemu na ten pas ruchu z prawej strony. Zgodnie z art. 25 ust. 1 wskazanej ustawy, kierujący pojazdem, zbliżając się do skrzyżowania, jest obowiązany zachować szczególną ostrożność i ustąpić pierwszeństwa pojazdowi nadjeżdżającemu z prawej strony, a jeżeli skręca w lewo – także jadącemu z kierunku przeciwnego na wprost lub skręcającemu w prawo. Nie ma najmniejszych wątpliwości, że dyrektywa zachowania szczególnej ostrożności wyrażona w treści art. 25 ust. 1 ustawy Prawo o ruchu drogowym odnosi się do każdego rodzaju skrzyżowania i obowiązuje wszystkich kierujących - a więc zarówno zbliżających się do skrzyżowania drogą posiadającą pierwszeństwo, oznaczoną znakiem informacyjnym "droga z pierwszeństwem" (D-1), jak i wjeżdżających na nie z drogi podporządkowanej, oznaczonej znakiem ostrzegawczym "ustąp pierwszeństwa" (A-7). Takie stanowisko dyktuje doświadczenie życiowe, które zrodziło zasady bezpieczeństwa, oparte na praktyce wypadkowej (zob. A. Marek, Kodeks karny. Komentarz, Warszawa 2004, s. 427; por. wyr. SN z 30.5.1995 r., sygn. III KRN 20/95, OSNKW 1995, Nr 11-12, poz. 84 z aprobującą glosą R. A. Stefańskiego, PiP 1996, Nr 6). Trudno zatem zgodzić się z poglądem, iż obowiązek zachowania szczególnej ostrożności dotyczy tylko kierującego pojazdem zbliżającym się do skrzyżowania równorzędnego, a nie z pierwszeństwem wynikającym ze znaków drogowych (zob. R. A. Stefański, Ustawa prawo o ruchu drogowym. Komentarz, Warszawa 2003, s. 318). Na skrzyżowaniu dwóch dróg, z których jedna posiada pierwszeństwo, obowiązek zachowania szczególnej ostrożności pozostaje, a różnica w odniesieniu do drogi podporządkowanej polega na tym, że kierujący znajdujący się na drodze z pierwszeństwem nie musi ustępować, ponieważ sam ma pierwszeństwo. Nie podlega dyskusji, iż poważniejszymi obowiązkami, ale w zakresie czynności, obarczony jest kierujący pojazdem jadącym drogą podporządkowaną, ponieważ ponadto musi ustąpić pierwszeństwa. Nie ma zaś różnicy w kwestii zasady szczególnej ostrożności. Pamiętać należy, iż w przypadku zamiaru nieustąpienia pierwszeństwa przez kierującego pojazdem, który drogą podporządkowaną zbliża się do skrzyżowania z nadmierną prędkością, kiedy już dotrą do świadomości kierującego posiadającego pierwszeństwo symptomy wskazujące na nieprawidłowe zachowanie tego kierującego, posiadający pierwszeństwo ma obowiązek zrezygnowania z posiadanego pierwszeństwa. Obowiązek kierującego zachowania szczególnej ostrożności rozciąga się nie tylko na czas zbliżania się do skrzyżowania, ale również funkcjonuje w trakcie jego przejeżdżania, aż do chwili opuszczenia strefy kolizyjnej. Ogólnie rzecz ujmując, prawo przejazdu przez skrzyżowanie uwarunkowane jest odpowiednią odległością od tego skrzyżowania pojazdu poruszającego się drogą z pierwszeństwem. Odległość ta powinna być taka, aby pojazd przejeżdżający przez skrzyżowanie z drogi podporządkowanej nie zmusił kierującego pojazdem jadącym drogą posiadającą pierwszeństwo do wykonania jakiegokolwiek niezaplanowanego manewru, w tym zmiany prędkości. Nieustąpienie pierwszeństwa może wystąpić zatem jedynie wówczas, gdy kierujący pojazdem jadącym drogą podporządkowaną co najmniej utrudni ruch kierującemu pojazdem poruszającym się drogą posiadającą pierwszeństwo.

Przenosząc powyższe uwagi na okoliczności niniejszej sprawy należy stwierdzić, że oskarżony A. G. nie zachował szczególnej ostrożności przy zmianie kierunku ruchu na skrzyżowaniu ulicy (...) z drogą (...) i nie ustąpił pierwszeństwa przejazdu poruszającemu się tą drogą pojazdowi P. (...). Z opinii biegłego z zakresu badania wypadków drogowych, jednoznacznie wynika, że to zachowanie A. G. doprowadziło do wypadku. Wprawdzie A. M. poruszał się z nadmierną prędkością, to jednak A. G. winien obserwować drogę i zaniechać wjazdu na skrzyżowanie, gdy zbliżał się do niego inny pojazd, tym bardziej że to oskarżony poruszał się drogą podporządkowaną. Oskarżony miał nieskrępowaną możliwość obserwacji drogi i powinien dostrzec nadjeżdżający z jego lewej strony pojazd. Zachowanie oskarżonego stworzyło niebezpieczną sytuację na drodze i doprowadziło bezpośrednio do wypadku. Gdyby nie zachowanie oskarżonego do zderzenia pojazdów by nie doszło. Oskarżony mógłby uniknąć wypadku, gdyby umożliwił kierującemu samochodem P. (...) bezkolizyjny przejazd i powstrzymał się od manewru skrętu w prawo.

Czyn popełniony przez A. G., jakkolwiek stanowi przestępstwo, nie cechuje się - zdaniem Sądu – znaczną szkodliwością społeczną. Decyduje o tym kilka okoliczności, zarówno podmiotowych jak i przedmiotowych. Podnieść należy, że A. G. nie był wcześniej karany za przestępstwa, co wskazuje, że niniejsze zdarzenie miało charakter wyjątkowy i incydentalny w jego dotychczasowym życiu. Prowadzi ustabilizowany tryb życia. Popełnione przestępstwo było zdarzeniem epizodycznym i odbiega od dotychczasowego nienagannego trybu życia. Sąd wziął również pod uwagę, ze do zdarzenia drogowego przyczynił się również pokrzywdzony A. M. kierując pojazdem z nadmierną prędkością. Ponadto obrażenia jakich doznał pokrzywdzony są stosunkowo nieduże porównując je z obrażeniami doznanymi przez oskarżonego.

Z tej przyczyny Sąd uznał, że zasadne jest zastosowanie wobec oskarżonego A. G. na mocy art. 66 § 1 kk w zw. z art. 67 § 1 kk instytucji warunkowego umorzenia postępowania. Postawa i warunki osobiste oskarżonego uzasadniają przypuszczenie, że pomimo umorzenia postępowania będzie przestrzegał porządku prawnego, a w szczególności nie popełni ponownie przestępstwa. Stosowanie wobec niego kary nie znajdowałoby zatem uzasadnienia. Mając na uwadze warunki osobiste oskarżonego, a ponadto, iż czyn oskarżonego godził w dobro jakim jest bezpieczeństwo w komunikacji, uwzględniając stopień naganności zachowania oskarżonego i rodzaj naruszonych przez niego norm prawnych okres próby wyznaczono na 2 lata. Zdaniem Sądu powyższy okres próby będzie z jednej strony służył oddziaływaniu wychowawczemu na oskarżonego, z drugiej - weryfikacji postawionej prognozy kryminologicznej.

☐

1.6.  Umorzenie postępowania

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach umorzenia postępowania

☐

1.7.  Uniewinnienie

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach uniewinnienia

KARY, Środki Karne, PRzepadek, Środki Kompensacyjne i środki związane z poddaniem sprawcy próbie

Oskarżony

Punkt rozstrzygnięcia
z wyroku

Punkt z wyroku odnoszący się
do przypisanego czynu

Przytoczyć okoliczności

A. G.

II

I

Sąd na mocy art. 67 § 3 kk, orzekł od oskarżonego na rzecz pokrzywdzonego A. M. obowiązek częściowego naprawienia szkody w wysokości 500 zł. Sąd ustalając wysokość tego świadczenia miał na celu częściowe zrekompensowanie pokrzywdzonemu skutków wypadku spowodowanego przez oskarżonego. W ocenie Sądu kwota 500 zł jest adekwatna do stopnia doznanych obrażeń przez pokrzywdzonego oraz uwzględnia stopień przyczynienia się pokrzywdzonego do spowodowania wypadku.

1Inne ROZSTRZYGNIĘCIA ZAwarte w WYROKU

Oskarżony

Punkt rozstrzygnięcia
z wyroku

Punkt z wyroku odnoszący się do przypisanego czynu

Przytoczyć okoliczności

6. inne zagadnienia

W tym miejscu sąd może odnieść się do innych kwestii mających znaczenie dla rozstrzygnięcia,
a niewyjaśnionych w innych częściach uzasadnienia, w tym do wyjaśnienia, dlaczego nie zastosował określonej instytucji prawa karnego, zwłaszcza w przypadku wnioskowania orzeczenia takiej instytucji przez stronę

7.  KOszty procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

III

W oparciu o przepis art. 629 kpk w zw. z art. 627 kpk Sąd obciążył oskarżonego kosztami procesu. Zgodnie bowiem z dyspozycją art. 627 kpk od skazanego w sprawach z oskarżenia publicznego zasądza się koszty procesu na rzecz Skarbu Państwa, a zasada ta ma odpowiednie stosowanie w razie warunkowego umorzenia postępowania na mocy art. 629 kpk. Natomiast o należnej opłacie Sąd orzekł na podstawie art. 7 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych (Dz.U. z 1983 r. Nr 49 poz. 223 ze zm.) zgodnie z którym w wypadku warunkowego umorzenia postępowania należna opłata wynosi od 60 zł do 100 zł.

1Podpis