Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 17 kwietnia 2019 roku

Sąd Rejonowy w G., Wydział I Cywilny

w składzie:

Przewodniczący: SSR Kamila Gos-Górska

Protokolant: Wiktoria Rarus

po rozpoznaniu w dniu 3 kwietnia 2019 roku w G.na rozprawie

sprawy z powództwa H. J.

przeciwko (...) S.A. z siedzibą w K.

o zapłatę

1.  umarza postępowanie w zakresie kwoty 61,19 zł (sześćdziesiąt jeden złotych dziewiętnaście groszy) z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od tej kwoty;

2.  zasądza na rzecz powoda H. J. od pozwanej (...) S.A. w K. kwotę 6.988,83 zł (sześć tysięcy dziewięćset osiemdziesiąt osiem złotych osiemdziesiąt trzy grosze) z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od kwot:

- 1.407,69 zł od dnia 26 września 2016 r. do dnia zapłaty

- 1.407,69 zł od dnia 26 października 2016 r. do dnia zapłaty

- 1.391,15 zł od dnia 26 listopada 2016 r. do dnia zapłaty

- 1.391,15 zł od dnia 26 grudnia 2016 r. do dnia zapłaty

- 1.391,15 zł od dnia 26 stycznia 2017 r. do dnia zapłaty

3.  oddala powództwo w pozostałym zakresie;

4.  znosi wzajemnie koszty postępowania pomiędzy stronami.

SSR Kamila Gos-Górska

Sygnatura akt I C 1574/18

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 30 maja 2018 r. sprecyzowanym pismami z dnia 30 sierpnia 2018 r. i 3 października 2018 r. powód H. J. wniósł o zasądzenie od pozwanej (...) S.A. kwoty 8.718,15 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od kwot: 1743,62 zł od dnia 26 września 2016 r.; 1743,62 zł od dnia 26 września 2016 r.; 1723,24 zł od dnia 26 listopada 2016 r.; 1723,24 zł od dnia 26 grudnia 2016 r. i 1723,24 zł od dnia 26 stycznia 2017 r., do dnia zapłaty oraz o zasądzenie od pozwanej na jego rzecz kosztów procesu według norm przepisanych (k. 5; 34; 39-40).

W uzasadnieniu pozwu powód podał, że dochodzona kwota stanowi zsumowaną za pięć miesięcy, poczynając od września 2016 r., różnicę pomiędzy błędnie wyliczoną wysokością emerytury otrzymywanej przez niego za ten okres, a wysokością przysługującą mu zgodnie z prawidłowo uwzględnionym stażem pracy. Powód wskazał, że błąd ten spowodowany został na skutek nieprawidłowo wystawionego zaświadczenia(...) przez pozwaną będącą jego pracodawcą, poprzez nieujęcie wynagrodzenia uzyskanego przez powoda za rok 1984 r. Powód zaświadczenie to otrzymał we wrześniu 2016 r. i wówczas też złożył wniosek o przeliczenie świadczenia emerytalnego z uwzględnieniem zarobków wskazanych w przedmiotowym zaświadczeniu. Dalej powód przedstawił chronologicznie tok czynności, które podjął na drodze administracyjnej w celu uzyskania emerytury w wyższej wysokości i w tym kontekście podał, że w wyniku wniesionego przez niego odwołania od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych, Sąd Okręgowy w G.zauważył błąd w zaświadczeniu (...) wystawionym przez pracodawcę i orzekając na podstawie uzupełnionego materiału dowodowego o nowe zaświadczenie sporządzone przez pozwaną, zobowiązał ZUS do przeliczenia świadczenia od lutego 2017 r. z uwzględnieniem stażu pracy za rok 1984 r. Żądana kwota wynika z błędu popełnionego przez pracowników (...) S.A. – oddział KWK (...), który skutkował kolejno wydawanymi przez organ emerytalno-rentowy decyzjami odmownymi w przedmiocie przeliczenia świadczenia emerytalnego, i obejmuje okres od września 2016 r., kiedy to złożył pierwszy wniosek o przeliczenie emerytury do stycznia 2017 r., tj. do miesiąca poprzedzającego datę przeliczenia świadczenia na podstawie wyroku Sądu Okręgowego w G.. Powód jako świadczeniobiorca nie został nigdy poinformowany o tym, że w dokumentacji (...)brakuje zarobków za rok 1984, a występując o zaświadczenie do ówczesnego pracodawcy pozostawał w przekonaniu, że zostało ono sporządzone w sposób prawidłowy. Jako podstawę prawną zgłoszonego żądania powód podał art. 125 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 1998 r., nr 162, poz. 1118 ze zm.) oraz art. 471 k.c .

Pismem z dnia 3 października 2018 r. powód zmienił powództwo w zakresie roszczenia głównego żądając zastąpienia pierwotnie dochodzonej sumy kwotą 8.656,96 zł (k. 39-40). Na rozprawie w dnia 23 stycznia 2019 r. powód wyjaśnił, że w zakresie obniżonej wysokości żądania oraz odsetek z nim związanych cofa powództwo, na co zgodę wyraziła pozwana (k. 72v.).

W odpowiedzi na pozew z dnia 11 grudnia 2018 r. pozwana wniosła o oddalenie powództwa w całości, a także o zasądzenie od powoda na jej rzecz kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych (k. 51).

W uzasadnieniu pisma pozwana zakwestionowała roszczenia pozwu co do samej zasady oraz co do wysokości. Pozwana zarzuciła pozwanemu, że ten w toku postępowania związanego z wnioskami o waloryzacje świadczenia emerytalnego, pomimo bycia informowanym przez organ emerytalny o powodach odmowy waloryzacji, nie zaskarżał wydawanych przez ZUS decyzji. Pozwana podniosła, że w ten sposób ewentualna szkoda nastąpiła wyłącznie na skutek zaniechań powoda lub że powód swym zachowaniem przyczynił się do jej powstania oraz wysokości. Pozwana wskazała również, że w toku postępowania przez (...)powód miał możliwość zawiadomienia pozwanej o toczącym się postępowaniu w trybie art. 84 k.p.c., a wobec nie uczynienia tego przez powoda, co przełożyło się na niewyjaśnienie spornej okoliczności, to on ponosi odpowiedzialność za powstałą szkodę. Ponadto, pozwana wytknęła powodowi nieprawidłowe prowadzenie postępowania przed (...), w szczególności nie podniesienie przez niego zarzutu naruszenia m.in. § 4 ust. 4 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 11 października 2011 r. w sprawie powstępowania o świadczenia emerytalno-rentowe, nakładającego na (...)obowiązek wezwania ubezpieczonego do uzupełnienia dokumentacji wobec jej braków (k. 52-53).

W dalszych pismach procesowych oraz na rozprawach strony podtrzymały zajęte stanowiska a pełnomocnik pozwanej sprecyzował swoje stanowisko wskazując, że powód przyczynił się do zaistnienia szkody w 100%.

Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny.

H. J. był pracownikiem (...) S.A. w K. (dalej również jako: (...) S.A.”). H. J. w celu złożenia wniosku do organu emerytalno-rentowego o ponowne przeliczenie świadczenia emerytalnego wystąpił w kwietniu 2016 r. do (...) S.A. o wystawienie zaświadczenia (...) . (...) S.A. sporządziła zaświadczenie (...), w którym na skutek omyłki nie uwzględniła wynagrodzenia z lat 1984 i 1995 w okresie stażu pracy H. J..

/okoliczności bezsporne/

H. J. po otrzymaniu zaświadczenia (...) we wrześniu 2016 r. wystąpił do (...)o przeliczenie świadczenia emerytalnego. Decyzją z dnia 1 października 2016 r. ZUS odmówił przeliczenia świadczenia emerytalnego wskazując, że nowo obliczony współczynnik nie daje podstaw do zmiany wysokości emerytury na korzyść ubezpieczonego. W załączeniu do decyzji wskazano tabelę najkorzystniejszych wyników wynagrodzenia za okres 20 lat. Następnie decyzją z dnia 13 kwietnia 2017 r. (...)Oddział w Z. ponownie odmówił przeliczenia emerytury H. J. wobec uznania, że wskaźnik wysokości podstawy wymiaru z dwudziestu najkorzystniejszych lat wybranych z całego okresu zatrudnienia wyniósł 241,52 % i jako taki jest niższy od progu 250 % warunkującego możliwość podwyższenia emerytury.

/dowód: decyzja z 13.10.2016 r. z załącznikami k. 13-17, uzasadnienie wyroku z 21 listopada 2017r. k. 9-12/

Na skutek odwołania od powyższej decyzji z 13 kwietnia 2017 r. H. J. w toku postępowania przed Sądem Okręgowym w G.powziął wiedzę o tym, że wystawione przez byłego pracodawcę zaświadczenie (...) zawiera błąd polegający na pominięciu w okresie zatrudnienia lat 1984 i 1995. W celu naprawienia zaistniałej pomyłki H. J. wystąpił ponownie do (...) S.A. o wydanie prawidłowego zaświadczenia z uwzględnieniem pominiętych lat. Wystawione ponownie zaświadczenie zostało przedłożone i zaliczone przez Sąd Okręgowy w G.w poczet materiału dowodowego do sprawy z odwołania ubezpieczonego. Orzekając na podstawie nowych dowodów Sąd Okręgowy w G.zmienił zaskarżoną decyzje w ten sposób, że wyrokiem z 21 listopada 2017 r. przeliczył emeryturę należną H. J. na podstawie art. 110a ustawy z dnia 17.12.1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych od 1 lutego 2017 r., a w zakresie żądania dotyczącego przeliczenia emerytury za okres od 1 maja 2017 r. umorzył postępowanie.

/okoliczności częściowo bezsporne a ponadto: wyrok z 21 listopada 2017 r. k . 9-12/

W wykonaniu powyższego wyroku (...)decyzją z dnia 19 stycznia 2018 r. przeliczył od 1.02.2017 r. emeryturę H. J. określając ją na kwotę 6.791 zł brutto i 5529,58 zł netto.

/dowód: decyzja k. 18-21, zaświadczenie k. 75/

H. J. pismem z dnia 10 października 2017 r. wezwał (...) S.A. do zapłaty kwot dochodzonych pozwem. W odpowiedzi na wezwanie (...) S.A. pismem z 21 listopada 2017 r. odmówiła przyznania rekompensaty. W piśmie tym (...) S.A. przyznała, że w wystawionym zaświadczeniu pomyłkowo nie ujęto wynagrodzenia za rok 1984 r., ale z uwagi na nie zaskarżenie przez ubezpieczonego odmownych decyzji (...), nie znalazła podstaw do wypłaty kwoty z tytułu różnicy w otrzymywanych emeryturach. W kolejnym piśmie z 24 stycznia 2018 r. (...) S.A. podtrzymała odmowę wypłaty żądanych kwot, wskazując przy tym, że H. J. był informowany przez (...)o nie uwzględnieniu roku 1984 w okresie zatrudnienia przy obliczaniu podstawy wymiaru emerytury.

/dowód: pisma k. 22-24/

W tym okresie od września 2016 r. do stycznia 2017 r. emerytura netto H. J. wynosiła odpowiednio: 4.121,89 zł za wrzesień 2016 r.; 4.121,89 zł za październik 2016 r.; 4.138,43 zł za listopad 2016 r.; 4.138,43 zł za grudzień 2016 r. i 4.138,43 zł za styczeń 2017 r.

/ dowód: zaświadczenia (...)o wysokości emerytury za okres od września 2016 r. do stycznia 2017 r., k. 41-45/

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił w znacznej części na podstawie okoliczności bezspornych, które znajdowały potwierdzenie w załączonym materiale dowodowym a to dokumentach, uznanych przez Sąd za w pełni wiarygodne.

Sąd zważył, co następuje.

Powództwo okazało się w przeważającej mierze zasadne i podlegało uwzględnieniu w zakresie kwoty 6.988,83 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od poszczególnych kwot składowych.

Powód pierwotnie domagał się od pozwanej zapłaty na jego rzecz kwoty 8.718,15 zł. Po częściowym cofnięciu powództwa powód domagał się ostatecznie zasądzenia od pozwanej kwoty 8.656,96 zł wraz z odsetkami. Cofnięcie powództwa obejmowało kwotę 61,19 zł wraz z odsetkami od niej.

Na podstawie art. 355 k.p.c. wobec częściowego cofnięcia powództwa ze skutkiem prawnym, Sąd umorzył postępowanie w tym zakresie, o czym orzeczono w pkt 1 sentencji wyroku.

Roszczenie powoda w uwzględnionej jego części znalazło podstawę w odpowiedzialności przewidzianej art. 471 k.c., który stanowi, że dłużnik obowiązany jest do naprawienia szkody wynikłej z niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania, chyba że niewykonanie lub nienależyte wykonanie jest następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. Pomimo, iż wskazany wyżej reżim odpowiedzialności nazywany jest odpowiedzialnością ex contractu nie budzi wątpliwości, że dla możliwości objęcia nim obowiązku naprawienia szkody nie ma znaczenia źródło zobowiązania, na tle którego szkoda wynikła (por. T. Wiśniewski [w:] J. Gudowski (red.), Kodeks cywilny. Komentarz. Tom III. Zobowiązania. Część Ogólna. Wyd. II., art. 471, 2018, LEX).

Nie ma również sporu co do tego, że źródłem zobowiązania może być ustawa (por. wyr. SA w Krakowie z 26.06.2018 r., sygn. akt I ACa 1429/17, LEX).

W niniejszej sprawie istotne znaczenie posiada obowiązek nałożony na pracodawcę przez przepis art. 125 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. (tj. Dz. U. z 2018 r., poz. 1270; dalej jako u.e.r.). Przepis ten stanowi, że pracodawcy obowiązani są do wydawania pracownikowi lub organowi rentowemu zaświadczeń niezbędnych do ustalenia prawa do świadczeń i ich wysokości. Obowiązek ten konkretyzuje § 10 ust. 1 rozporządzenia wykonawczego wydanego na podstawie delegacji ustawowej określonej w art. 116 ust. 5 i art. 128a powołanej ustawy (Dz. U. z 2011 r., nr 237, poz. 1412). Zgodnie z nim zainteresowany zgłaszający wniosek o emeryturę lub rentę z tytułu niezdolności do pracy powinien dołączyć do wniosku dokumenty stwierdzające m.in. okresy uzasadniające prawo do świadczeń i ich wysokość oraz wysokość wynagrodzenia, dochodu, przychodu i uposażenia, przyjmowanych do ustalenia podstawy wymiaru świadczeń. Z kolei w świetle § 21 ust. 1 rozporządzenia środkiem dowodowym stwierdzającym wysokość wynagrodzenia, dochodu, przychodu oraz uposażenia przyjmowanego do ustalenia podstawy wymiaru emerytury lub renty są zaświadczenia pracodawcy lub innego płatnika składek, legitymacja ubezpieczeniowa lub inny dokument, na podstawie którego można ustalić wysokość wynagrodzenia, dochodu, przychodu lub uposażenia. Stosownie do § 22 ust. 1 jeżeli ustawa nie stanowi inaczej, środkiem dowodowym stwierdzającym okresy zatrudnienia na podstawie umowy o pracę, powołania, wyboru, mianowania oraz spółdzielczej umowy o pracę jest świadectwo pracy, zaświadczenie płatnika składek. W dacie wystawienia przez pozwaną jako pracodawcę stosownego zaświadczenia obowiązywał wzór (...) (...) w którym pracodawca był zobowiązany adekwatnie do każdego roku zaliczonego do okresu zatrudnienia, podać kwoty stałych i zmiennych składników wynagrodzenia oraz innych świadczeń wypłacanych pracownikowi, jak również łączną kwotę przychodu z tych tytułów.

Zdaniem Sądu nie ma również wątpliwości co do tego, że obowiązek przewidziany art. 125 ust. 1 pkt 2 u.e.r. nakierowany na ochronę praw pracownika w zakresie tak ważnej dla niego sfery życia jaką jest kwestia zabezpieczenia społecznego wymaga w istocie wydania pracownikowi należycie wystawionego zaświadczenia o przepracowanych przez niego okresach składkowych. Jest oczywiste, że tego rodzaju obowiązek o charakterze gwarancyjnym wymaga jego realizacji przy dochowaniu najwyższych reguł staranności tak, aby sporządzone zaświadczenie było rzetelne, rachunkowo poprawne, a przy tym kompletne. Tylko zaświadczenie odzwierciedlające rzeczywisty stan faktyczny może służyć za właściwy środek dowodowy w postępowaniu o uzyskanie czy też przeliczenie świadczenia emerytalnego wypłacanego z funduszu ubezpieczeń społecznych.

W świetle powyższych uwag Sąd doszedł do przekonania, że zachowanie pozwanej w dacie wystawienia zaświadczenia (...) swojemu pracownikowi – H. J. nosiło cechy niedbałości, skoro pominięto w jego treści cały rok zatrudnienia powoda. Jak podkreśla się w orzecznictwie przy nienależytym wykonaniu zobowiązania świadczenie jest wprawdzie spełnione, lecz nie jest ono prawidłowe, gdyż odbiega w większym lub mniejszym stopniu od świadczenia wymaganego. O nienależytym spełnieniu świadczenia można mówić w aspekcie zachowania terminu, miejsca i sposobu, czy też jakości w szerokim rozumieniu tego słowa (por. wyrok SA w Białymstoku z 20.09.2017 r., sygn. akt I ACa 254/17, LEX). W ocenie Sądu wskazane zaniechanie ze strony pozwanej jest wyrazem nienależytego świadczenia w rozumieniu art. 471 k.c.

Powyższe zapatrywanie znajduje odzwierciedlenie w orzecznictwie sądów powszechnych i tak Sąd Apelacyjny w Szczecinie w wyroku z 28 października 2008 r. stwierdził, że to na pracodawcy spoczywa powinność prawidłowego wykazania wynagrodzenia osiąganego przez pracownika w poszczególnych latach i żaden przepis nie nakłada na organ emerytalno-rentowy obowiązku kontrolowania zgodności tego zaświadczenia z dokumentacją płacową pracodawcy (por. wyr. SA w Szczecinie z 28.11.2008 r., sygn. akt III AUa 40/08, LEX). Z kolei w przedmiocie skutków naruszenia powyższego obowiązku wypowiedział się Sąd Apelacyjny w Katowicach w wyroku z 14 maja 2008 r., w którym uznał, że nie wywiązywanie się przez pracodawcę z obowiązku wydania pracownikowi lub organowi rentowemu zaświadczeń niezbędnych do ustalenia prawa do świadczeń i ich wysokości (art. 125 ust. 1 pkt 2 ustawy z 17.12.1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych) może być uznane za niewykonanie lub nienależyte wykonanie zobowiązania uzasadniające odpowiedzialność odszkodowawczą na podstawie art. 471 k.c. (por. wyr. SA w Katowicach z 14.05.2008 r., sygn. akt III APa 67/17, LEX).

Obok niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania przesłanką omawianej odpowiedzialności dłużnika jest również istnienie normalnego związku przyczynowego pomiędzy naruszeniem przez dłużnika więzi zobowiązaniowej a szkodą wierzyciela. Również i w tym względzie Sąd nie miał wątpliwości i uznał, że zachowanie pozwanej polegające na wystawieniu nieprawidłowego zaświadczenia pozostawało w ciągu przyczynowo-skutkowym z powstaniem szkody wyrażającej się w zmniejszonej w stosunku do rzeczywistych podstaw faktycznych wysokości przeliczonej przez (...)emerytury.

Kolejną z przesłanek odpowiedzialności dłużnika za szkodę jest zawinienie, lecz w tym aspekcie Sąd poprzestał na stwierdzeniu podstawy jej domniemania z art. 471 k.c. Wobec nieprzeprowadzenia przez pozwaną skutecznego przeciwdowodu nie doszło do ekskulpacji dłużnika i tę przesłankę również należy uznać za spełnioną. Skoro obowiązek wydania prawidłowego zaświadczenia spoczywał na pozwanej, to naturalnym jest zawinienie w wystąpieniu nienależytego świadczenia spoczywa po stronie pozwanej.

Zarzuty pozwanej dotyczyły nienależycie prowadzonego przez powoda postępowania przed organem emerytalno-rentowym, co oceniane przez pryzmat przepisu art. 362 k.c. winno doprowadzić do stosownego zmniejszenia obowiązku odszkodowawczego po stronie pozwanej lub do jego całkowitego wyeliminowania.

W ocenie Sądu próba wytknięcia powodowi zaniechań polegających na nie doprowadzeniu do zainicjowania procedury naprawczej, która pozwoliłaby na uzyskanie wszystkich wymaganych danych, w tym pominiętego roku zatrudnienia, była całkowicie bezprzedmiotowa. Po pierwsze, nie jest rzeczą pracownika kontrola prawidłowości wywiązywania się przez pracodawcę ze swoich obowiązków. Również zaniechanie przez (...)wzywania powoda do uzupełnienia dokumentacji mogło tylko utwierdzić go w przekonaniu, że wszystkie dokumenty wymagane dla oceny zasadności wniosku o przeliczenie emerytury były kompletne. Także zresztą (...)nie ma obowiązku czuwania nad prawidłowością składanych dokumentów, ponieważ do ich należytego sporządzenia powołany jest pracodawca.

Pozwana powołała się również na możliwość wykorzystania trybu przypozwania przewidzianego art. 84 k.p.c. Trzeba jednak mieć na uwadze, iż powód na tamten czas nie miał wiedzy na temat nieprawidłowości zaistniałych w zaświadczeniu (...), a niezadowolenie z kolejno wydawanych wobec niego decyzji opierał wówczas na uznaniu nieprawidłowości po stronie działania (...). Ujawienie błędu pracodawcy nastąpiło dopiero na skutek wniesienia odwołania do sądu pracy i ubezpieczeń społecznych. Trudno wymagać od pracownika, aby posiadał wiedze większą aniżeli pracodawca i aby to na pracowniku spoczywał obowiązek oceny prawidłowości dokumentów wystawionych przez pracodawcę w trybie realizacji jego ustawowych obowiązków.

W tym kontekście zauważyć należy również, że w załącznikach do decyzji odmownej wskazywano lata należące do okresu zatrudnienia powoda, to jednak pominięcie w nich roku 1984 mogło wynikać przecież z uznania go przez organ za rok niekorzystny z punktu widzenia obliczenia współczynnika warunkującego wydanie decyzji o przeliczeniu świadczenia emerytalnego. W załączniku do decyzji wymieniono bowiem najkorzystniejsze okresy pracy, nie zaznaczając w żaden sposób, iż kontroli nie poddano roku 1984 z uwagi na brak dokumentów w tym zakresie.

Wobec powyższego Sąd nie znalazł jakichkolwiek podstaw do przyjęcia, że powód swoim zachowaniem przyczynił się do powstania szkody.

W konsekwencji Sąd uznał, że roszczenie powoda jest słuszne co do zasady. Skorygowaniu podlegała jednak kwota. Powód domagał się różnicy wynikającej z wysokości świadczeń należnych po przeliczeniu emerytury ze świadczeniami za okres od września 2016 r. do stycznia 2017 r. żądając kwoty różnicy jako zestawienie wartości świadczeń brutto. W ocenie Sądu nie można jednak zakwalifikować części z tego wynagrodzenia a to podatku czy składek na ubezpieczenie zdrowotne jako szkody powoda. Nie jest to przecież kwota podlegająca wypłacie na jego rzecz a zasądzenie również tej kwoty spowodowałoby bezpodstawne wzbogacenie powoda.

Wobec tego Sąd uznał, że uwzględnieniu podlegała kwota 6.988,83 zł. Kwota ta wynika z różnicy jak wskazano powyżej wymienionych świadczeń w kwotach netto. Świadczenie netto od 1 lutego 2017 r. tj. po uwzględnieniu przeliczenia emerytury wynosiło miesięcznie 5.529,58 zł netto. Powód otrzymał za wrzesień i październik 2016 r. świadczenia w kwotach po 4.121,89 zł netto (różnica zatem wyniosła 2 x 1.407,69 zł = 2.815,38 zł) a za miesiące listopad 2016 r., grudzień 2016 r. i styczeń 2017 r. w kwotach po 4.138,43 zł (różnica zatem wyniosła 3 x 1.391,15 zł = 4.173,45 zł). Różnica pomiędzy tymi kwotami wyrażająca się kwotą 6.988,83 zł stanowi szkodę poniesioną przez powoda podlegającą kompensacji.

Sąd miał na uwadze, że świadczenie było wypłacane do 25-go dnia każdego miesiąca, wobec czego odsetki w wysokości odsetek ustawowych za opóźnienie należne były na podstawie art. 481 § 1 i 2 k.c. każdorazowo od 26-go dnia każdego miesiąca, w którym zaniechano wypłaty emerytury w prawidłowej wysokości.

Rozstrzygnięcie o kosztach znalazło podstawę w art. 100 zd. 2 k.p.c. Na koszty procesu złożyła się opłata od pozwu w kwocie 483 zł poniesiona przez powoda, koszty ustanowienia pełnomocnika przez pozwaną obliczone według § 2 pkt 4 rozporządzenia MS w sprawie opłat za czynności radców prawnych z dnia 22 października 2015 r. (Dz. U. 2018, poz. 265) w kwocie 1.800 zł oraz uiszczona przez pozwaną opłata skarbowa od pełnomocnictwa procesowego udzielonego w sprawie w wysokości 17 zł stosownie do art. 1 ust. 2 w zw. z załącznikiem do ustawy z dnia 16 listopada 2006 r. o opłacie skarbowej (tj. Dz. U. z 2018 r., poz. 1044). Łącznie koszty wyniosły 2.253 zł.

Powód wygrał spór w 80 %, zatem na poczet sporu powinien ponieść koszty w kwocie 450,06 zł, natomiast w rzeczywistości poniósł 436 zł. Sąd uznał w świetle tych okoliczności, że zachodzą przesłanki do wzajemnego zniesienia kosztów postępowania.

SSR Kamilla Gos-Górska