Pełny tekst orzeczenia

Formularz UK 2

Sygnatura akt

II AKa 241/20

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

0.11.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Okręgowego w Szczecinie III Wydziału Karnego z dnia 17 lipca 2020 roku wydany w sprawie III K 288/18.

0.11.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

0.11.3. Granice zaskarżenia

0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.11.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☒

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.11.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

0.12.1. Ustalenie faktów

0.12.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

0.12.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

0.12.2. Ocena dowodów

0.12.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

0.12.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

1

Naruszenie art.7 k.p.k.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Odnosząc się do zarzutu dokonania przez Sąd I Instancji niewłaściwej oceny przeprowadzonych dowodów, oceny dokonanej z naruszeniem art.7 k.p.k., to wskazać należy, iż z argumentacją zarzut ten mającą wykazać zgodzić się nie można było. Sąd Okręgowy w przedmiotowej sprawie przeprowadził wyczerpujące postępowanie dowodowe uwzględniając w tym zakresie zgłaszane przez strony wnioski, które poddał następnie rzetelnej ocenie i na tej podstawie wyprowadził słuszne wnioski, w zakresie ustalonego stanu faktycznego. Jak wynika to z pisemnych motywów zaskarżonego wyroku przedmiotem rozważań Sądu orzekającego były wszystkie istotne okoliczności sprawy. Dowody zebrane w sprawie ocenione zostały zgodnie z zasadami logicznego rozumowania, wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego. W takiej sytuacji stanowisko Sądu I Instancji korzysta z ochrony przewidzianej w art.7 k.p.k. Dodać do tego należy, iż Sąd Okręgowy po prawidłowym przeprowadzeniu przewodu sądowego poddał zgromadzony materiał dowodowy analizie, a tok swego rozumowania przedstawił w przekonującym uzasadnieniu. Na podstawie dowodów zebranych w sprawie Sąd I Instancji poczynił prawidłowe ustalenia faktyczne w zakresie czynów zarzuconych oskarżonemu. Instancyjna kontrola skarżonego orzeczenia pozwala stwierdzić, iż ocena materiału dowodowego dokonana została z uwzględnieniem reguł sformułowanych w art.4 i 7 k.p.k. i zgodna jest z zasadami prawidłowego rozumowania oraz wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego oraz nie zawiera błędów faktycznych lub logicznych. Apelacja obrońcy oskarżonego nie przytoczyła takich okoliczności, które mogłyby podważać prawidłowe ustalenia Sądu orzekającego. W tym zakresie zważono, iż zarzut błędu w ustaleniach faktycznych, który miał być popełniony skutkiem dokonania niewłaściwej oceny dowodów przyjętych za podstawę wyroku może być tylko wtedy skuteczny, gdyby zasadność ocen i wniosków dokonanych przez Sąd Okręgowy nie odpowiadałaby przesłankom logicznego rozumowania bądź wskazaniom doświadczenia życiowego, a tego skarżący w swym środku odwoławczym nie wykazał. Stanowisko apelanta i jego uzasadnienie sprowadza się, w ocenie Sądu Apelacyjnego, do polemiki z ocenami Sądu orzekającego i nie wskazuje jakich to konkretnych uchybień w zakresie logicznego rozumowania i doświadczenia życiowego dopuścił się Sąd I Instancji. Samo przeciwstawienie się przyjętym ocenom i wyrażenie odmiennego poglądu nie może prowadzić do wniosku o naruszeniu przez Sąd Okręgowy art.7 k.p.k.

Z omawianego zarzutu podniesionego w apelacji obrońcy oskarżonego niewątpliwie wynika, iż kwestionowana jest ocena dowodów, która doprowadziła do wydania kwestionowanego orzeczenia. Apelant naruszenia art.7 k.p.k., co do oceny zeznań wskazanych świadków i wyjaśnień oskarżonego, dopatrywał się, między innymi, w występujących, a nieuwzględnionych przez Sąd I Instancji sprzecznościach w tych dowodach. Pozornie wydawać by się mogło, że rzeczywiście sprzeczności te występują i nie jest koniecznym w tym miejscu ich przytaczanie bowiem uczynił to odwołujący się. Sprzeczności te są jednak pozorne bowiem chcąc uznać je za rzeczywiście występujące należałoby, w ślad za apelantem, skupiać się wyłącznie na fragmentach dowodów, fragmentach wypowiedzi świadków, a takie postąpienie, co nie wymaga szczegółowego motywowania, prawidłowe nie jest. W tym zakresie zauważyć należy, iż świadkowie, a w tym i poszkodowani, na każdym etapie postępowania w swej istocie podawali jednolite i niesprzeczne okoliczności towarzyszące czynom oskarżonego. Okoliczności te znalazły swe pełne potwierdzenia w dokumentach, których wiarygodności odwołujący się obrońca oskarżonego nie kwestionował.

Reasumując stwierdzić należy, iż Sąd Okręgowy w przedmiotowej sprawie przeprowadził wystarczające postępowanie dowodowe uwzględniając w tym zakresie stanowisko stron. Dowody przeprowadzone przed Sądem orzekającym poddane zostały rzetelnej ocenie i na tej podstawie wyprowadzono słuszne wnioski, w zakresie ustalonego stanu faktycznego. Jak wynika to z pisemnych motywów zaskarżonego wyroku przedmiotem rozważań Sądu I Instancji były nie tylko okoliczności obciążające oskarżonego ale również wszelkie dowody tym okolicznościom przeciwstawiające się, co znalazło swój wyraz w częściowym uniewinnieniu oskarżonego. Dowody zebrane w sprawie ocenione zostały zgodnie z zasadami logicznego rozumowania, wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego. W takiej sytuacji stanowisko Sądu I Instancji korzysta z ochrony przewidzianej w art.7 k.p.k. Zauważyć nadto należy, iż Sąd Okręgowy po prawidłowym, zdaniem Sądu odwoławczego, przeprowadzeniu przewodu sądowego poddał zgromadzony materiał dowodowy analizie, a tok swego rozumowania przedstawił w przekonującym uzasadnieniu. Na podstawie dowodów zebranych w sprawie Sąd I Instancji poczynił prawidłowe ustalenia faktyczne w zakresie czynów zarzuconych oskarżonemu. Instancyjna kontrola skarżonego orzeczenia pozwala stwierdzić, iż ocena materiału dowodowego dokonana została z uwzględnieniem reguł sformułowanych w art.4 i 7 k.p.k. i zgodna jest z zasadami prawidłowego rozumowania oraz wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego oraz nie zawiera błędów faktycznych lub logicznych. W ocenie Sądu odwoławczego Sąd Okręgowy ustalając stan faktyczny, co do czynów zarzuconych oskarżonemu nie naruszył zasad obiektywizmu oraz domniemania niewinności.

Odnosząc się do apelacji obrońcy oskarżonego zauważyć należy, iż, w ocenie Sądu odwoławczego, nie przytoczyła ona takich okoliczności, które mogłyby podważać prawidłowe oceny Sądu orzekającego. W tym zakresie zważono, iż zarzut błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku może być tylko wtedy skuteczny, gdyby zasadność ocen i wniosków dokonanych przez Sąd Okręgowy nie odpowiadałaby przesłankom logicznego rozumowania bądź wskazaniom doświadczenia życiowego, a tego skarżący w swym środku odwoławczym nie wykazał. Treść apelacji obrońcy oskarżonego i jej uzasadnienie sprowadza się do polemiki z ocenami Sądu orzekającego i nie wskazuje jakich to konkretnych uchybień w zakresie logicznego rozumowania i doświadczenia życiowego dopuścił się Sąd I Instancji. Z treści omawianego zarzutu oraz jego uzasadnienia wynika, iż kwestionowana jest prawidłowość dania wiary określonej grupie dowodów we wskazanym zakresie i odmówienie tego przymiotu innym. Taki stan rzeczy nie wykazuje, by w przedmiotowej sprawie rzeczywiście doszło do naruszenia zasady swobodnej oceny dowodów, gdyż sama odmienność przekonania obrońcy o wiarygodności lub jej braku określonego dowodu nie uzasadnia obrazy art.7 k.p.k. W ocenie Sądu Apelacyjnego instancyjna kontrola skarżonego orzeczenia pozwala stwierdzić, iż ocena materiału dowodowego dokonana została z uwzględnieniem reguł sformułowanych w art.7 k.p.k. i zgodna jest z zasadami prawidłowego rozumowania oraz wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego oraz nie zawiera błędów faktycznych lub logicznych. Tym samym nie można było uznać, iż rację ma apelujący obrońca oskarżonego wskazując, iż ocena materiału dowodowego dokonana przez Sąd Okręgowy nie była prawidłowa. Słusznym wydaje się być w tym miejscu przypomnienie tego, co stwierdził w swym wyroku z dnia 14 grudnia 2006 roku Sąd Apelacyjny we Wrocławiu przyjmując, że „Nie wystarczy wskazanie w skardze apelacyjnej na fakt, że wśród świadków są też tacy, którzy nie potwierdzają wersji ustalonej przez sąd lub wręcz jej przeczą, i przedstawienie w oparciu o tak selektywnie zestawione dowody alternatywnej wersji możliwego przebiegu zdarzenia. Zarzut będzie bowiem skuteczny wtedy dopiero, gdy formułujący go wykaże lub w wysokim stopniu uwiarygodni, że ocena dowodów dokonana przez sąd meriti jest błędna, że sąd ten niesłusznie odrzucił dowody zasługujące na wiarę pozwalające na wierną i prawdziwą rekonstrukcję zdarzeń stanowiących przedmiot postępowania, i jednocześnie, gdy skarżący wykaże, na czym polegały popełnione przez Sąd meriti błędy w ocenie dowodów.

Stanowisko Sądu odwoławczego byłoby niepełne gdyby nie odnieść się szerzej do jednej z okoliczności wynikającej z wyjaśnień oskarżonego, co stało się jedną z zasadniczych podstaw zajętego przez apelanta stanowiska. Oskarżony twierdził, iż trudności w wywiązaniu się z ciążących na spółce (...) zobowiązań wobec poszkodowanych wynikała głównie z tego, że największy kontrahent (NETTO) zerwał współpracę skutkiem konkurencyjnego działania innego podmiotu. Ta właśnie okoliczność, zdaniem tak oskarżonego jak i jego obrońcy, wyłączała możliwość przypisania oskarżonemu popełnienia czynu określonego w art.286§1 k.k. Gdyby rzeczywiście taki było to możliwym jest, że ocena całokształtu dowodów mogłaby być inna. Tymczasem jednak stan sprawy jest inny niż wynika to z wyjaśnień oskarżonego i ich konsekwencji podanych przez obrońcę. To nie największy kontrahent spółki (...) zerwał z nią współpracę lecz to właśnie spółka (...) reprezentowana przez oskarżonego wystąpiła o rozwiązanie umowy (k-1.486), co nastąpiło w dniu 2 października 2013 roku. Znamiennym przy tym jest, że w dniu 2 września 2013 roku (...) zawarło umowę ze spółką (...), której przedmiot był w istocie rzeczy tożsamy z tym jaki występował w umowie (...) ze spółką (...) (k-1.473-1.485), a umowę tą, w imieniu spółki (...) podpisała M. S. (2) (matka oskarżonego działająca także w spółce (...)). W tym stanie rzeczy bezprzedmiotową staje się argumentacja apelanta dotycząca dokonania niewłaściwej oceny dowodów i poczynienia nieprawidłowych ustaleń faktycznych w zakresie odnoszącym się, przykładowo, do sytuacji finansowej spółki (...), powiązań osobowych spółki (...) i spółki (...). W tym zakresie pamiętać przecież należało o tym, że stwierdzenie winy osoby, której stawia się zarzut popełnienia oszustwa poprzedzone być musi niewątpliwym ustaleniem, że działała ona umyślnie przy czym umyślne działanie musi być działaniem z bezpośrednim zamiarem kierunkowym. Inaczej rzecz określając stwierdzenie winy może nastąpić wyłącznie wówczas, gdy ustali się, że w momencie podejmowania określonych działań osoba je wykonująca działająca w celu osiągnięcia korzyści majątkowej miała kierunkowy zamiar doprowadzenia innej osoby do niekorzystnego rozporządzenia mieniem za pomocą, przykładowo, wprowadzenia jej w błąd. Decydująca jest więc tu strona podmiotowa ponieważ samodzielne zaistnienie niekorzystnego rozporządzenia mieniem jest niewystarczające dla stwierdzenia winy osoby, której stawia się zarzut popełnienia czynu określonego w art.286§1 k.k. Skoro zatem dla możności stwierdzenia winy określonej osoby, co do popełnienia przez nią oszustwa istotnym, o ile nie najistotniejszym, jest ustalenie strony podmiotowej to w tym zakresie zauważyć należy, iż stronę podmiotową ustalać można w różnoraki sposób, możliwe jest to na podstawie dowodów pochodzących ze źródeł osobowych (przykładowo: wyjaśnień, zeznań) czy też na podstawie okoliczności przedmiotowych. W sprawie niniejszej jest tak, że poza tym, co wskazał Sąd I Instancji jako podstawę stwierdzenia winy oskarżonego podstawą tą są i podane uprzednio przedmiotowe okoliczności, które niewątpliwie, z jednej strony, świadczą o zamiarze oskarżonego, a z drugiej strony, wykazują słuszność i prawidłowość przyjętej przez Sąd Okręgowy oceny osobowych źródeł dowodowych, a w tym oceny wyjaśnień oskarżonego.

Wskazane uprzednio okoliczności, w ocenie Sądu odwoławczego, świadczą o tym, że oskarżony świadomie nie regulował ciążących na spółce (...) zobowiązań i tej okoliczności należało nadać właściwe znaczenie, znaczenie takie jakie nadał tej okoliczności Sąd I Instancji w zakresie znamion czynu określonego w art.286§1 k.k. Brak zapłaty wynikał z zamiaru oskarżonego, a nie z okoliczności od niego niezależnych. Gdyby miało być inaczej to przecież spółka (...) nie występowałaby z inicjatywą rozwiązania umowy z największym kontrahentem lecz kontynuowałaby ją dążąc tym samym do wyjścia z trudnej sytuacji. Rozwiązanie umowy wyłączało tą możliwość, a jednocześnie dało podstawę do zawarcia przez spółkę (...) umowy z (...).

Wniosek

Uniewinnienie oskarżonego.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Uznanie, z przyczyn podanych powyżej, zarzutu naruszenia art.7 k.p.k. za niezasadny.

Lp.

Zarzut

2

Naruszenie art.424§1 k.p.k.

Naruszenie art.5§2 k.p.k.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Mając na uwadze podniesiony przez obrońcę oskarżonego zarzut naruszenia art.424§1 k.p.k. i uwzględniając jego uzasadnienie wskazać należy, iż oczywistym jest, że tak sporządzone przez Sąd Okręgowy pisemne uzasadnienie kwestionowanego orzeczenia jak i każde inne może być pełniejsze, może szerzej omawiać istotne dla apelanta okoliczności jednakże ten stan rzeczy nie prowadzi do wniosku, że przy sporządzaniu tego uzasadnienia naruszony został art.424§1 k.p.k. w stopniu mającym wpływ na treść wyroku (art.438 pkt 2 k.p.k.). Jest bowiem tak, że uzasadnienie wyroku sporządzane jest po jego wydaniu i z tej racji nie może mieć ono wpływu na jego treść albowiem na treść dokumentu sporządzanego wcześniej (wyrok) nie ma wpływu dokument sporządzany później (uzasadnienie). Nie jest koniecznym przedstawianie argumentacji odnoszącej się do skutków wadliwie sporządzonego uzasadnienia i w skrócie można podać, że uzasadnienie wyroku sporządzone z uchybieniem przepisowi art.424§1 k.p.k. tylko wówczas prowadzić może do innego niż przyjęto rozstrzygnięcia jeśli uniemożliwiało ono stronom odniesienie się do podstaw kwestionowanego wyroku i dokonanie jego instancyjnej kontroli. Odnosząc się do pierwszej wskazanej powyżej sytuacji to zauważyć należy, iż w sprawie ona nie występuje, a wystarczającym będzie wskazanie na treść rozpoznawanej apelacji i jej argumentację. Nie można więc było twierdzić, że strona miała wyłączoną możliwość dokonania kontroli rozumowania Sądu I Instancji. W ocenie Sądu odwoławczego i instancyjna kontrola w przedmiotowej sprawie skutkiem ocenianej treści uzasadnienia wyłączona nie była. Tak jak i apelant tak i Sąd II Instancji mógł zapoznać się z tokiem rozumowania Sądu Okręgowego i dokonać instancyjnej kontroli słuszności wydanego w przedmiotowej sprawie wyroku. Powyższe uzupełnić należy o stwierdzenie, że instancyjna kontrola nie polega wyłącznie na zapoznaniu się z uzasadnieniem wyroku i do tej czynności nie ogranicza się. Wyraźnie stwierdzić należy, iż w trakcie instancyjnej kontroli Sąd II Instancji zapoznaje się z aktami sprawy, zebranymi w niej i przeprowadzonymi na rozprawach dowodami i to ten materiał w połączeniu, co oczywiste, z uzasadnieniem jest podstawą instancyjnej kontroli. Nie będzie nadużyciem stwierdzenie, że najistotniejszym w jej trakcie jest zapoznanie się z materiałem dowodowym bowiem w pisemnych motywach wyroku sąd je sporządzający nie ma obowiązku powoływania się bez wyjątku na wszystkie dowody i nie jest obowiązany do wszystkich z nich odnosić się, co nie zmieniania faktu, że z tymi innymi dowodami również zapoznał się. Instancyjna kontrola polega właśnie na zapoznaniu się z całością sprawy i na tej podstawie dokonanie oceny o słuszności wydanego wyroku. Stanowisko Sądu odwoławczego byłoby niepełne gdyby nie wskazać, co przy rozpoznaniu apelacji obrońcy oskarżonego również było wzięte pod uwagę, że określone orzeczenie może zostać ocenione jako słuszne nawet w sytuacji, gdy przy jego motywowaniu wskazano niepełne czy też niewłaściwe tej motywacji podstawy.

Sąd II Instancji szczegółowo zapoznał się ze sporządzonym w przedmiotowej sprawie uzasadnieniem i nie stwierdził w nim uchybień, które mogłyby być ocenione jako je dyskwalifikujące. Jego treść nie pozostawia wątpliwości, co do tego, że nie pominięto w żadnej jego części istotnych dla odpowiedzialności oskarżonego elementów, co przesądza o tym, że Sąd I Instancji nie naruszył treści przepisu postępowania. W tym zakresie zauważyć należy, iż tak jak nie ulega wątpliwości to, że „Stosownie do treści art.410 k.p.k. sąd rozstrzygając w sprawie za podstawę swojego orzeczenia powinien przyjmować całokształt okoliczności ujawnionych w toku rozprawy głównej. Stąd też przedmiotem jego rozważań muszą być wszystkie dowody i wynikające z nich okoliczności - istotne dla rozstrzygnięcia nie tylko o sprawstwie, winie czy kwalifikacji prawnej, przypisanego oskarżonemu czynu, ale również o wymierzonej wobec niego karze.” (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 9 lipca 2008 roku) tak nie jest wątpliwe i to, że „Wymóg orzekania na podstawie całokształtu okoliczności ujawnionych w toku przewodu sądowego nie oznacza bynajmniej, że na sądzie orzekającym ciąży bezwzględny obowiązek przywoływania i wypowiadania się odnośnie wszystkich bez wyjątku dowodów.” (postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 19 stycznia 2012 roku).

Niezależnie od powyższego omawiany zarzut obrońcy oskarżonego nie mógł odnieść zamierzonych skutków, a to wobec jednoznacznego brzmienia art.455a k.p.k. (nie można uchylić wyroku z tego powodu, że jego uzasadnienie nie spełnia wymogów określonych w art. 424 k.p.k.).

Odnosząc się do kolejnego zarzutu wskazać należy, iż, zdaniem Sądu odwoławczego, w przedmiotowej sprawie nie doszło do naruszenia §2 art.5 k.p.k. Motywując to stanowisko przypomnieć należy, iż w sytuacji gdy istotne dla sprawy ustalenia faktyczne mogą być poczynione w sposób pewny, to jest bez wypełniania rozumowania niekorzystnymi dla oskarżonego domniemaniami, a zależne jest ono od dania wiary lub odmówienia wiary tej czy innej grupie dowodów to Sąd nie może uchylić się od oceny przeprowadzonych dowodów, odwołując się do zasady in dubio pro reo. Odwołanie się do §2 art.5 k.p.k. nie może zatem stanowić wyrazu bezradności decyzyjnej sądu w sytuacji, w której winien on zdecydować się na danie wiary temu lub innemu dowodowi, przy jednoczesnym odmówieniu wiary innemu dowodowi, jeśli tylko obdarzenie zaufaniem jednego z dowodów prowadzi do stanowczych wniosków, co do przebiegu wydarzeń istotnych z punktu widzenia odpowiedzialności karnej oskarżonego. Zauważyć nadto należy, iż złamanie dyrektywy zawartej w art.5§2 k.p.k. nie występuje w sytuacji, w której sąd dokonując oceny dwóch przeciwstawnych wersji dowodowych, wybiera jedną z nich, należycie, stosownie do wymogów art.7 k.p.k. i art.410 k.p.k., ten to wybór uzasadniając. O naruszeniu powołanego przepisu można by mówić dopiero wtedy, gdyby sąd orzekający powziął wątpliwości, co do treści ustaleń faktycznych i mimo braku możliwości dowodowych prowadzących do ich usunięcia rozstrzygnął je na niekorzyść oskarżonego, bądź wówczas, gdyby takie wątpliwości powinien był powziąć. Mówiąc inaczej Sąd jest zobowiązany stosować dyrektywę wynikającą z art.5§2 k.p.k. gdy na podstawie przeprowadzonych dowodów ocenionych zgodnie z art.7 k.p.k. równie możliwe są więcej niż jedna wersja wydarzeń. Przepis ten, co należy podkreślić, nie jest podstawą oceny dowodów i jego zastosowanie zyskuje na aktualności dopiero po dokonanej ocenie dowodów zebranych w sprawie.

Poczynienie powyższych uwag było konieczne z uwagi na stanowisko apelanta wyrażone tak w omawianym zarzucie jak i w jego uzasadnieniu. Nie mogło ono zyskać akceptacji Sądu odwoławczego bowiem zarzuca on Sądowi I Instancji, naruszenie przy ocenie dowodów przepisu postępowania poprzez nie dokonanie oceny zebranych w niniejszej sprawie dowodów przy zastosowaniu art.5§2 k.p.k. gdy, co wskazano powyżej, przepis ten nie jest podstawą czynionych ocen, co do wiarygodności lub nie określonych dowodów.

Pisemne motywy zaskarżonego wyroku jednoznacznie przekonują, iż w sprawie nie występują podstawy do stosowania art.5§2 k.p.k.. Sąd Okręgowy dokonał jednoznacznej oceny dowodów i w tej sytuacji nie można twierdzić, iż w sprawie występują jakiekolwiek wątpliwości wymagające stosowania art.5§2 k.p.k. bowiem dzięki poczynionej przez Sąd orzekający ocenie w sprawie nie występują więcej niż jedna wersje wydarzeń.

W powyższym zakresie można dodać, iż zasada swobodnej oceny dowodów oznacza wolność wewnętrznego przekonania sądu jako organu procesowego w kwestii oceny dowodów i wyciągania z nich racjonalnych wniosków, a tym samym wolność od schematycznych skrępowań w tym zakresie. Przekonanie sądu o wiarygodności jednych dowodów i niewiarygodności innych pozostaje pod ochroną prawa procesowego, gdy jest poprzedzone ujawnieniem w toku rozprawy głównej całokształtu okoliczności sprawy w sposób podyktowany obowiązkiem dochodzenia prawdy, stanowi wynik rozważenia wszystkich okoliczności przemawiających zarówno na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonego oraz, gdy jest wyczerpująco i logicznie, z uwzględnieniem wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego uargumentowane w uzasadnieniu wyroku. Przy uwzględnieniu powyższego zgodzić należy się ze stanowiskiem Sądu Najwyższego stwierdzającego, iż ustalenia faktyczne wyroku nie wykraczają poza ramy swobodnej oceny dowodów, gdy poczynione zostały na podstawie wszechstronnej analizy przeprowadzonych dowodów, których ocena nie wykazuje błędów natury faktycznej czy logicznej, zgodna jest ze wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego oraz prowadzi do sędziowskiego przekonania, odzwierciedleniem którego powinno być uzasadnienie orzeczenia.

Wniosek

Uniewinnienie oskarżonego.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Uznanie, z przyczyn podanych powyżej, omawianych zarzutów za niezasadne.

Lp.

Zarzut

3

Błąd w ustaleniach faktycznych.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zgodnie z obowiązującymi przepisami (art.433§1 k.p.k.) sąd odwoławczy rozpoznaje sprawę w granicach środka odwoławczego, a w zakresie szerszym tylko wówczas, gdy ustawa to przewiduje. Stwierdzając, iż w sprawie przedmiotowej brak jest podstaw do szerszego jej rozpoznania niż to wskazane zostało w apelacji obrońcy oskarżonego zasadnym staje się odniesienie się do tych elementów ustaleń faktycznych, które precyzyjnie wskazane zostały przez apelanta.

W ocenie skarżącego pokrzywdzeni nie zostali działaniami oskarżonego wprowadzeni w błąd albowiem znali oni „bardzo złą sytuację finansową spółki i spodziewali się przekroczenia terminów płatności”. Zdaniem Sądu odwoławczego już sposób sformułowania omawianego zarzutu świadczy o tym, że jest on nietrafny. W pierwszym rzędzie zauważyć i jednocześnie przyznać odwołującemu się należy, iż z przeprowadzonych dowodów rzeczywiście wynika to, że pokrzywdzeni byli zorientowani w sytuacji finansowej spółki, wiedzieli, że jest ona, ogólnie to określając, nie najlepsza. Okoliczność ta wprost wynika nie tylko z części zeznań pokrzywdzonych lecz także z tego, że przecież w gospodarczych relacjach między pokrzywdzonymi, a oskarżonym często, jeśli nie zawsze, występowały opóźnienia w płatnościach. Innymi słowy istotnie jest tak, że pokrzywdzeni dostarczając towar określony w fakturach będących podstawą postawienia oskarżonemu zarzutu popełnienia czynu określonego w art.286§1 k.k. mogli spodziewać się, że i za ten towar zapłata nastąpi nie w umówionym terminie. To jednak nie świadczy o tym, że, co do możliwości zapłaty za ten towar pokrzywdzeni nie zostali wprowadzeni w błąd. Chcąc zaakceptować tok rozumowania skarżącego należałoby przyjąć, że jeśli współpraca gospodarcza podmiotów nie ogranicza się do jednej transakcji i jest kontynuowana to w jej trakcie nie może dojść do zmiany w podejściu do niej przez jednego z kontrahentów. Odnosząc to do znamion czynu określonego w art.286 § 1 k.k. oraz realiów sprawy niniejszej wskazać należy, iż zgodnie z rozumowaniem apelanta jeśli w trakcie współpracy zawsze występowały opóźnienia to, niejako z automatu, wyłącza to możliwość, na określonym etapie tej współpracy, powzięcia zamiaru oszukania kontrahenta ponieważ skoro jeden kontrahent wiedział o sytuacji drugiej strony, która zawsze opóźniała się w płatnościach to ten pierwszy winien zawsze zakładać, że opóźnienie w płatności wynika nie ze zmiany w podejściu do współpracy lecz jest jej kontynuacją na dotychczasowych zasadach. Takie rozumowanie nie może być zaakceptowane albowiem apelant je prezentując zapomniał o tym, że sposób wypełniania przez oskarżonego przyjętych na siebie zobowiązań wynikających z innych zdarzeń gospodarczych mających miejsce w czasie innym niż w czasie wynikającym z faktur przyjętych za podstawę jego oskarżenia tylko wówczas nie mogłaby stać się podstawą oskarżenia gdyby oskarżony, co do zdarzeń gospodarczych będących podstawą oskarżenia dochował reguł umownych, którym pokrzywdzeni mieli przecież prawo ufać, miał faktyczną możliwość realizacji przyjętych na siebie zobowiązań w dacie ich powstania, bez świadomego powodowania szkody w majątku poszkodowanych. W innej sytuacji poprzez tworzenie fikcji dotyczącej faktycznej sytuacji finansowej jest tworzeniem mylnego wyobrażenia o możliwościach dokonania zapłaty w umówionym terminie lub z jego przekroczeniem, a nie w ogóle, w czasie bliżej nieoznaczonym, co prowadzi przecież do niekorzystnego rozporządzenia mieniem i stanowi przestępstwo oszustwa. Zwrócić przy tym należy uwagę i na to, że odpowiedzialności oskarżonego nie wyłączają podawane przez niego fakty (zerwanie współpracy z największym kontrahentem) nawet zakładając, że były one prawdziwe ponieważ dokonanie zapłaty w umówionym terminie bądź z jego przekroczeniem nie można uzależniać od realizacji innych, bieżących lub przyszłych umów, a takie zachowanie stanowi wprowadzenie w błąd w rozumieniu znamion określonych art.286§1 k.k. Inaczej rzecz określając, przy uwzględnieniu treści wyjaśnień oskarżonego i teoretycznie przyjmując ich wiarygodność, jego odpowiedzialności nie wyłącza zerwanie współpracy przez najważniejszego kontrahenta (NETTO). W tym miejscu podkreślić należy, iż ustalone przez Sąd I Instancji działanie oskarżonego było wprowadzeniem pokrzywdzonych w błąd w rozumieniu art.286§1 k.k. albowiem takim właśnie wprowadzeniem w błąd jest, co w sprawie przedmiotowej zostało niewątpliwie ustalone, co najmniej (to sformułowanie użyto wyłącznie z uwagi na sposób określenia przez apelanta omawianego zarzutu, w ocenie Sądu odwoławczego w sprawie prawidłowo ustalono, iż oskarżony nie miał zamiaru wywiązać się z zobowiązania polegającego na zapłacie za przyjęty od pokrzywdzonych towar) odłożenie przez oskarżonego wywiązania się z płatności na rzecz pokrzywdzonych na czas bliżej nieokreślony.

Niezasadność omawianego zarzutu wyraża się także w tym, że apelant formułując go popełnił błąd w rozumowaniu. Stawia bowiem znak równości, w zakresie znamion czynu określonego w art.286§1 k.k., między stanem wiedzy poszkodowanych, co do sytuacji finansowej spółki, w imieniu której oskarżony działał, a jego zamiarami. Spodziewanie się przekroczenia terminów płatności jest przecież czymś innym niż brak zapłaty w ogólności, a wprowadzenie w błąd pokrzywdzonych w tym właśnie ostatnim miało swe podstawy.

Sąd I Instancji nie dopuścił się także błędnych ustaleń, co do zdolności spółki (...) wywiązywania się ze swych zobowiązań oraz, co do tego, że faktury będące podstawą oskarżenia nie zostały opłacone. Odnośnie sytuacji finansowej spółki (...) dla odparcia argumentacji apelanta wystarczającym jest odniesienie się do wniosków opinii (K-1.459-1.463, 1.497-1.501, 1.600, 1.677v-1.678, 1.652-1.655), z których jednoznacznie i bez wątpliwości wynika, iż sytuacji finansowa spółki (...) nie była dobra. Świadczą o niej nie tylko zaległości wobec kontrahentów lecz także zaległości w płatnościach publicznych. Przeprowadzone dowody, a w tym i zeznania pokrzywdzonych nie pozostawiają także wątpliwości, co do tego, że faktury będące podstawą oskarżenia nie zostały opłacone. W tym zakresie zauważyć należy, iż odwołujący się obrońca oskarżonego, co wynika z treści uzasadnienia omawianego zarzutu, skupił się na wybranych fragmentach dowodów, które w jego ocenie stawiany zarzut motywowały. Takie postąpienie prawidłowe nie było albowiem dla oceny określonego dowodu, i tak postąpił Sąd orzekający, koniecznym jest wzięcie pod rozwagę całej jego treści.

Niezasadny jest wreszcie zarzutu dotyczący niewłaściwego ustalenia dotyczącego powiązania osobowo-kapitałowego występującego między spółką (...), a spółką (...). Dowody wskazane przez Sąd I Instancji tego ustalenia dotyczące nie pozostawiają wątpliwości, co do prawidłowości tego ustalenia.

Stawiając zarzut poczynienia błędnych ustaleń faktycznych obrońca oskarżonego zarzucił także Sądowi I Instancji dokonanie niepełnego wnioskowania na podstawie wyjaśnień oskarżonego, opinii biegłej oraz na podstawie zeznań poszkodowanych i świadków.

Odnosząc się do tych zarzutów dotyczących oceny osobowych źródeł dowodowych w ich powiązaniu z opinią biegłej wskazać należy, że zasadne one nie są. W tym zakresie zauważyć należy, iż Sąd Okręgowy przeprowadził wyczerpujące postępowanie dowodowe, które poddał następnie rzetelnej ocenie i na tej podstawie wyprowadził słuszne wnioski w zakresie kwestionowanych przez obrońcę oskarżonego ustaleń faktycznych. Jak wynika to z pisemnych motywów zaskarżonego wyroku przedmiotem rozważań Sądu oceniającego dowody pochodzące ze źródeł osobowych w zakresie mającym związek z omawianymi ustaleniami były nie tylko okoliczności obciążające oskarżonego ale również wszelkie okoliczności temu przeciwstawiające się. Zdaniem Sądu odwoławczego dowody ocenione zostały zgodnie z zasadami logicznego rozumowania, wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego. W takiej sytuacji stanowisko Sądu I Instancji zasługuje na aprobatę Sądu odwoławczego. Sąd orzekający poddał zgromadzony materiał dowodowy analizie, a tok swego rozumowania przedstawił w przekonującym uzasadnieniu, a to pozwała Sądowi II Instancji do ocen tych odwołać się czyniąc je własnymi. Instancyjna kontrola powziętych ocen pozwala stwierdzić, iż ocena materiału dowodowego pochodząca ze źródeł osobowych w powiązaniu z wnioskami wynikającymi z opinii biegłej dokonana została z uwzględnieniem reguł sformułowanych w art.4, 5 i 7 k.p.k. i zgodna jest z zasadami prawidłowego rozumowania oraz wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego oraz nie zawiera błędów faktycznych lub logicznych. W ocenie Sądu odwoławczego w rozpoznawanym środku odwoławczym nie przytoczono takich okoliczności, które mogłyby podważać prawidłową ocenę dowodów dokonaną przez Sąd orzekający. W tym zakresie zważono, iż zarzut błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku może być tylko wtedy skuteczny, gdyby zasadność ocen i wniosków dokonanych przez Sąd Okręgowy nie odpowiadałaby przesłankom logicznego rozumowania bądź wskazaniom doświadczenia życiowego, a tego skarżący w swym środku odwoławczym nie wykazał. Treść apelacji obrońcy oskarżonego i jej uzasadnienie sprowadza się, w ocenie Sądu Apelacyjnego, do polemiki z ocenami Sądu orzekającego mającej swe podstawy w wybiórczym powołaniu się na treść określonych dowodów, a nadto nie wskazuje jakich to konkretnych uchybień w zakresie logicznego rozumowania i doświadczenia życiowego dopuścił się Sąd I Instancji. Samo przeciwstawienie się przyjętym ocenom i wyrażenie odmiennego poglądu nie może prowadzić do wniosku o popełnieniu przez Sąd Okręgowy błędu w ustaleniach faktycznych.

Wniosek

Uniewinnienie oskarżonego.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Uznanie, z przyczyn wskazanych powyżej, zarzutów za niezasadne.

Lp.

Zarzut

4

a)  zarzut naruszenia art.46§1 k.k.

b)  nieprawidłowe zastosowanie art.300§3 k.k.

☒ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

W ocenie Sądu odwoławczego słusznie apelant w swym środku zaskarżenia wskazał, iż Sąd I Instancji orzekając o obowiązku naprawienia szkody na rzecz spadkobierców J. K. oraz zobowiązując oskarżonego do naprawienia szkody na rzecz Z. S. naruszył treść art.415§1 k.p.k.

Zgodnie z przywołanym przepisem obowiązku naprawienia szkody, niezależnie od podstawy prawnej jego nałożenia, nie orzeka się jeżeli o roszczeniu wynikającym z popełnienia przestępstwa prawomocnie orzeczono. Taka sytuacja występuje w przedmiotowej sprawie. W zakresie roszczenia przysługującego spadkobiercom J. K. (niezależnie od trafności tego określenia) zauważyć należy, iż Sąd Okręgowy w Gorzowie Wielkopolskim w dniu 30 października 2013 roku wydał w sprawie I Nc 120/13, aktualnie prawomocny, Nakaz Zapłaty, którym rozstrzygnięto w całości o szkodzie wyrządzonej J. K. (k-184). Podobnie rzecz przedstawia się, co do szkody wyrządzonej Z. S.. Sąd Rejonowy Szczecin-Centrum w Szczecinie w dniu 25 lutego 2014 roku w sprawie XI GNc 3229/13 wydał, aktualnie prawomocny, Nakaz Zapłaty rozstrzygający o szkodzie wyrządzonej temu pokrzywdzonemu (k-312). Zaistniał zatem stan, w którym o szkodzie majątkowej wynikłej z popełnienia przez oskarżonego przestępstwa prawomocnie orzeczono, którą to sytuację wprost reguluje art.415§1 k.p.k. Poza innymi zadaniem art.415§1 k.p.k. jest zapobieżenie funkcjonowaniu w obrocie prawnym tytułów egzekucyjnych wydanych w różnych postępowaniach, które to tytuły egzekucyjne dotyczą tego samego roszczenia. W tym zakresie, w ocenie Sądu odwoławczego, w pełni należy zgodzić się ze stanowiskiem wyrażonym przez Sąd Apelacyjny w Katowicach, który przyjął w wyroku z dnia 18 października 2018 roku, że „Jeżeli roszczenie wynikające z popełnienia przestępstwa jest przedmiotem innego postępowania albo o roszczeniu tym prawomocnie orzeczono, to nie jest możliwe (niejako ponowne) orzekanie o obowiązku naprawienia szkody, i to niezależnie od tego, czy zasądzone w postępowaniu cywilnym roszczenie zostało wyegzekwowane.”. Zdaniem Sądu II Instancji powyższe w wystarczający sposób wykazuje, z jednej strony, zasadność omawianego zarzutu, a, z drugiej strony, konieczność dokonania wnioskowanej przez apelanta korekty rozstrzygnięcia Sądu orzekającego. Prezentowane stanowisko nie byłoby pełne, gdyby nie przypomnieć, że oskarżonemu przypisano popełnienie czynu kwalifikowanego, między innymi, w związku z art.4§1 k.k., co oznacza, że w sprawie stosowano przepisy w brzmieniu obowiązującym w dacie popełnienia przez oskarżonego przypisanego mu czynu. Wówczas naprawienie szkody określone w art.46 k.k. było środkiem karnym (aktualnie jest to środek kompensacyjny). Tą okoliczność Sąd odwoławczy również wziął pod uwagę jednakże nie przypisywano jej decydującego wpływu na przyjętą ocenę omawianego zarzutu obrońcy oskarżonego albowiem „Z przepisu art.415§1 in fine k.p.k. wynika kategoryczny zakaz orzekania w różnych postępowaniach o tej samej szkodzie i to niezależnie od tego, czy zasądzone w postępowaniu cywilnym roszczenie zostało wyegzekwowane.” (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 5 czerwca 2019 roku).

Rozpoznawaną apelacją zakwestionowano również prawidłowość zakwalifikowania czynu przypisanego oskarżonemu w punkcie II skarżonego orzeczenia na podstawie §3 art.300 k.k. Apelant w uzasadnieniu omawianego zarzutu przytoczył argumenty przemawiające za niestosowaniem §3 art.300 k.k. lecz §1 tego przepisu. Tą argumentację Sąd odwoławczy w pełni akceptuje i nie jest koniecznym jej powielanie. Wystarczającym będzie wskazanie, iż przesłanką różnicującą stosowanie §1 i §3 art.300 k.k. jest to, że w tym drugim przypadku działanie oskarżonego wyrządza szkodę wielu wierzycielom. Istotnym jest więc wskazanie jak rozumieć należy sformułowanie „wielu”. Nie budzi wątpliwości, iż przyjęcie przez ustawodawcę kwalifikowanej postaci czynu określonego w art.300§1 k.k. nastąpiło poprzez użycie nieostrego pojęcia. Tak doktryna jak i orzecznictwo nie wypracowały jak dotychczas jednolitej wykładni rozumienia sformułowania „wielu” i wyjaśniano je przez mniej lub bardziej nieostre określenia (np. wielu to kilku). Zdaniem Sądu odwoławczego uznać należy, iż wiele, jako liczebny zaimek nieokreślony oznacza wielką liczbę, a jego synonimami są określenia dużo, mnóstwo, sporo, multum. Odnosząc wskazane rozumienie przesłanki „wielu”, użyte w §3 art.300 k.k. do realiów przedmiotowej sprawy przyjąć należało, iż pokrzywdzenie 5 osób (wyeliminowanie z opisu czynu przypisanego oskarżonemu w punkcie II skarżonego wyroku działania na szkodę S. D. zostanie omówione poniżej) nie wyczerpuje określonego w art.300§3 k.k. znamienia „wielu” albowiem nie sposób jest uznać tą liczbę za wielką bądź by związek miała ona z synonimami tego określenia. W tej sytuacji konieczną stała się zmiana kwestionowanego orzeczenia w sposób przyjęty uzasadnianym orzeczeniem (punkt II). Oczywistym jest, że w tym stanie procesowym dla możliwości dokonania wskazanej zmiany, przy uwzględnieniu treści art.300§4 k.k., koniecznym było stwierdzenie, że pokrzywdzeni wnoszą o ściąganie. Z dowodów przeprowadzonych w przedmiotowej sprawie, a w tym z zeznań pokrzywdzonych, bez wątpliwości wynika, iż pokrzywdzeni, to jest, J. K., M. B., Z. S., Ł. Z. i T. R. złożyli wnioski o ścigania oskarżonego, co do popełnienia przez niego czynu określonego w art.300§1 k.k. (k-1-3), a więc ziszczone zostały określone w §4 art.300 k.k. formalne przesłanki umożliwiające dokonanie w instancji odwoławczej zmiany kwestionowanego orzeczenia.

Z opisu czynu przypisanego oskarżonemu kwalifikowanemu na podstawie art.300§1 k.k. wyeliminowano działanie na szkodę S. D.. W ocenie Sądu odwoławczego nie jest koniecznym przedstawianie podstaw tego rozstrzygnięcia albowiem wskazał je Sąd I Instancji (k-1.723). Akceptacja tego stanowiska pozwala odwołać się do niego i uczynić własnym.

Wniosek

Zmiana zaskarżonego orzeczenia i uchylenie rozstrzygnięć dotyczących nałożenia obowiązku naprawienia szkody na rzecz spadkobierców J. K. i na rzecz Z. S. oraz przyjęcie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu w punkcie II z art.300§1 k.k. i wymierzenie na tej podstawie kary.

☒ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Z podstaw wskazanych powyżej kwestionowane orzeczenie w sposób określony w punkcie II i IV uzasadnianego orzeczenia należało zmienić i uchylić.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

0.15.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

0.11.

Przedmiot utrzymania w mocy

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

0.15.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

0.0.11.

Przedmiot i zakres zmiany

0.0.1Wymiar kary za czyn określony w art.300§1 k.k. oraz wymierzenie kary łącznej.

Zwięźle o powodach zmiany

Rozpoznając apelację obrońcy oskarżonego uznano, iż jest ona, między innymi, zasadna w tej części, w której kwestionowana była prawidłowość kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu w punkcie II zaskarżonego orzeczenia. Stwierdzono konieczność przyjęcia tej kwalifikacji na podstawie § 1 art. 300 k.k., a skoro przepis ten przewiduje łagodniejsze zagrożenie karą koniecznym stało się dokonanie jej modyfikacji. Za ten czyn wymierzono oskarżonemu karę sześciu miesięcy pozbawienia wolności. Jej wysokość ustalono z uwzględnieniem dyrektyw wymiaru kary. W pierwszym rzędzie wskazać należy, iż wymierzona oskarżonemu kara jest karą, która ze względu na swą wysokość spełnia stawiane przed nią zadania w zakresie prewencji szczególnej i ogólnej. Tym samym osiągnięte zostają jedne najistotniejszych elementów kary polegające na jej, z jednej strony, odstraszającym, a z drugiej strony, wychowawczym oddziaływaniu. W ocenie Sądu wysokość określonej wobec oskarżonego kary spowoduje, że oskarżony zrozumie naganność swego postępowania i uzmysłowi mu, że takie postępowanie jakie doprowadziło go do popełnienia przypisanych mu czynu nie jest akceptowane przez społeczeństwo i adekwatne do stawianych przez nie wymagań. Powyższe motywy, którymi kierowano się ustalając wysokość orzeczonej kary pozbawienia wolności spowodują, że oskarżony, w przekonaniu Sądu II Instancji, zmieni swe postępowanie, co sprawia, że osiągnięte zostają wychowawcze funkcje kary, a nadto w przyszłości nie będzie wchodzić w konflikt z prawem. Tym samym zrealizowane są także zapobiegawcze cele kary. W ocenie Sądu odwoławczego kara pozbawienia wolności wymierzona oskarżonemu odpowiada stopniowi jego zawinienia. W tym zakresie uwzględniono sposób działania oraz dobro prawnie chronione, w które godził. Popełnione przez oskarżonego przestępstwa charakteryzują się wysokim stopniem społecznej szkodliwości, co w połączeniu z motywacją oskarżonego, formą i postacią jego winy oraz okolicznościami należącymi do strony podmiotowej uprawnia uznanie, iż wymiar orzeczonej wobec oskarżonego kary pozbawienia wolności jest prawidłowy. Mając na uwadze powyższe okoliczności i biorąc pod uwagę ogólne dyrektywy i zasady wymiaru kary mające swe zastosowanie, co do sprawców czynu takiego jaki przypisano oskarżonemu, a także kierując się zasadą sprawiedliwości, prewencji ogólnej i szczególnej Sąd odwoławczy w konsekwencji wzięcia pod rozwagę wszelkich okoliczności sprawy niniejszej mających znaczenie dla wymiaru kary orzekł o karze ustalając ją we wskazanym uprzednio wymiarze.

Z racji orzeczenia nowej kary konicznym stało się orzeczenie nowej kary łącznej. Jej wymiar pozostał bez zmian w odniesieniu do tego, co orzeczone zostało przed Sądem I Instancji. Ten stan rzeczy przyczynę swą miał wyłącznie w wysokości kary orzeczonej za czyn określony w art.286§1 k.k. w połączeniu z treścią art.86§1 k.k.

0.15.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

0.15.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

0.15.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

0.15.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

O kosztach postępowania odwoławczego orzeczono na podstawie art.634 k.p.k., art.627 k.p.k. i art.616§2 k.p.k., a opłatę wymierzono na podstawie art.2.1, art.3.1 i art.10.1 Ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych uznając, iż w sprawie nie występują okoliczności stwierdzające, iż oskarżony z uwagi na swą sytuację majątkową nie jest w stanie uiścić kosztów postępowania w sprawie.

7.  PODPIS

SO del. do SA Przemysław Żmuda SSA Andrzej Olszewski SSA Piotr Brodniak

0.11.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca oskarżonego.

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Wyrok Sądu Okręgowego w Szczecinie III Wydziału Karnego z dnia 17 lipca 2020 roku wydany w sprawie III K 288/18.

0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.11.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☒

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.11.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana