Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

28 lutego 2014 r.

Sąd Okręgowy w Elblągu IV Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący: SSO Alicja Romanowska (spr.)

Sędziowie: SSO Grażyna Borzestowska

SSO Renata Żywicka

Protokolant : st. sekr. sądowy Łukasz Szramke

po rozpoznaniu w dniu 28 lutego 2014 r. w Elblągu

na rozprawie

sprawy z powództwa K. Ś., B. W. (1), S. W.

przeciwko Miejskiemu Przedsiębiorstwu (...) Spółce z o.o. w E.

o odszkodowanie

na skutek apelacji wniesionej przez pozwanego

od wyroku Sądu Rejonowego w Elblągu

z dnia 19 września 2013 r ., sygn. akt IV P 121/13

oddala apelację.

Sygn. akt IV Pa 121/13

UZASADNIENIE

W dniu 5 kwietnia 2013 roku do Sądu Rejonowego w Elblągu wpłynął pozew B. W. (1), K. Ś. oraz S. W. przeciwko Miejskiemu Przedsiębiorstwu (...) sp. z o.o. w E. o przywrócenie do pracy.

W uzasadnieniu pozwu powodowie wskazali, iż są zatrudnieni w Miejskim Przedsiębiorstwie (...) sp. z o.o. w E. na podstawie umów o pracę na czas nieokreślony. Oświadczeniem datowanym na dzień 29 marca 2013 r. pozwany rozwiązał z powodami umowy o pracę bez zachowania okresu wypowiedzenia wskazując, jako przyczynę ciężkie naruszenie podstawowych obowiązków pracowniczych - wykonywanie obowiązków służbowych w stanie po spożyciu alkoholu. Powodowie podnieśli, iż nie zgadzają się z rozwiązaniem umów o pracę, a podana w oświadczeniu pozwanego przyczyna rozwiązania umowy jest nieprawdziwa.

W odpowiedzi na pozew pozwany wniósł o oddalenie powództwa jako bezzasadnego.

W uzasadnieniu powód przyznał, iż powodowie byli zatrudnieni u pozwanego na podstawie umów o pracę na czas nieokreślony. Pismami z dnia 29 marca 2013 r. pozwany rozwiązał z powodami umowy o pracę z przyczyn w nich zawartych, za uprzednią zgodą związków zawodowych działających u pozwanego. Pozwany uzasadniając swoje stanowisko, podał, iż przyczyny rozwiązania stosunku o pracę były prawdziwe co skutkuje zastosowaniem wobec powodów art. 52 § 1 pkt 1 kp. W dniu 28 marca 2013 r. pozwany powziął podejrzenie, iż powodowie stawili się do pracy pod wpływem alkoholu, w związku z czym zarządził przeprowadzenie kontroli wobec wszystkich pracowników. Wyniki badań powodów wskazały ,że B. W. (2) miał 0,1 promila alkoholu w pierwszym badaniu i 0,07 promila w drugim, S. W. 0,13 promila w pierwszym badaniu i 0,1 promila w drugim, K. Ś. 0.06 w pierwszym badaniu , a w kolejnych 0,05 i 0,07 promila. W takiej sytuacji pozwany ma obowiązek niedopuszczenia pracownika do pracy, zapewniając w ten sposób bezpieczne i higieniczne warunki pracy.

Według oceny pozwanego postępowanie powodów było bez wątpienia naganne i zasługiwało na zastosowanie wobec nich rozwiązania umów o pracę w trybie natychmiastowym.

W toku postępowania przed sądem I instancji wszyscy powodowie zmodyfikowali powództwo domagając się zasądzenia od pozwanego odszkodowania w wysokości trzymiesięcznego wynagrodzenia.

Sąd Rejonowy w Elblągu wyrokiem z dnia 19 września 2013r w sprawie IV P 121/13

zasądził od pozwanego na rzecz

- K. Ś. kwotę 6203,94zł/pkt I wyroku/,nadając wyrokowi w pkt I rygor natychmiastowej wykonalności do kwoty 2067,98zł

-B. W. (1) 6516,93zł /pkt II wyroku/, nadając wyrokowi w pkt II rygor natychmiastowej wykonalności do kwoty 2172,31zł,

-S. W. kwotę 6732,18zł /pkt III wyroku/, nadając wyrokowi w III rygor natychmiastowej wykonalności do kwoty 2244,06zł

Rozstrzygnięcie oparto o następujące ustalenia i rozważania:

Powód B. W. (1) zatrudniony został przez Miejskie Przedsiębiorstwo (...) sp. z o.o. w E. na okres próbny od dnia 5 czerwca 2008 roku do dnia 4 września 2008 roku w pełnym wymiarze czasu pracy. Od dnia 5 września 2008 roku powód został zatrudniony na podstawie umowy o pracę na czas nieokreślony na stanowisku tokarza – spawacza gazowo-elektrycznego.

Powód K. Ś. zatrudniony został przez Miejskie Przedsiębiorstwo (...) Sp. z o.o. w E. w dniu 20 lipca 1998 roku na podstawie umowy o pracę na czas określony do dnia 30 września 1998 roku. Od dnia 1 października 1998 roku powód został zatrudniony na podstawie umowy o pracę na czas nieokreślony na stanowisku stolarz – cieśla, a następnie stolarz – cieśla – konserwator.

Powód S. W. zawarł z pozwanym Miejskim Przedsiębiorstwem (...) Sp. z o.o. w E. umowę o pracę na czas określony do dnia 30 września 2009 roku na stanowisku mechanika samochodowego – kierowcy samochodu ciężarowego z miejscem wykonywania pracy na obszarze działalności przedsiębiorstwa. W dniu 30 września 2009 roku powód podpisał umowę o pracę na czas nieokreślony na stanowisko mechanik-samochodowy – kierowca samochodu ciężarowego z miejscem wykonywania pracy na obszarze działalności przedsiębiorstwa.

Pismami z dnia 29 marca 2013r. pozwany rozwiązał z powodami umowy o pracę na podstawie przepisu art. 30 § 1 pkt. 3 w zw. z art. 52 § 1 pkt. 1 kp.

Jako przyczynę rozwiązania umowy wskazano ciężkie naruszenie podstawowych obowiązków pracowniczych-wykonywanie obowiązków służbowych w stanie po spożyciu alkoholu.

W dniu 28 marca 2013 roku pozwany poddał wszystkich pracowników, w tym także powodów badaniu na zawartość alkoholu w wydychanym powietrzu. Badania zostały przeprowadzone pomiędzy godziną 9:55 a 10:55 przez komisję w składzie (...) oraz D. Z.. W zakładzie kontrole trzeźwości pracowników odbywały się często. O przeprowadzeniu badania zadecydowała A. S. specjalista do spraw pracowniczych oraz do spraw BHP i PPOŻ. Każdy z pracowników był indywidualnie wzywany do biura znajdującego się na terenie warsztatu i został poddany badaniu. Badanie przeprowadziła A. S.. Pracownica nie udzieliła instrukcji przeprowadzenia pomiaru oraz nie poinformowała o czynnikach, które mają wpływ na wyniki badania. W momencie, kiedy alkomat informował o niepełnym pomiarze, A. S. informowała jak należy wykonać pomiar.

Alkomat (...) 69 był już gotowy z ustnikiem założonym na urządzenie do przeprowadzenia pomiaru przed wejściem pierwszego pracownika do biura. Podczas przeprowadzania pierwszego pomiaru przy wydmuchiwaniu powietrza z ustnika leciała woda, ustniki były wilgotne, nie były oryginalnie zapakowane, a jedynie znajdowały się w zamkniętym pojemniku wcześniej umyte. Alkomat w czasie badania miał aktualną kalibrację do sierpnia 2013 roku.

Powód B. W. (1) został wezwany do pokoju w celu przeprowadzenia badania. Alkomat był już przygotowany z założonym ustnikiem. W trakcie przeprowadzenia pierwszego pomiaru podczas wydmuchiwania powietrza z ustnika wydobywał się płyn. A. S. dokonała zamiany ustnika, po czym badanie zostało powtórzone. Powód został poddany badaniu czterokrotnie, poinformowano go jedynie o wyniku jednego z przeprowadzonych badań, gdzie alkomat wykazał 0,028 promila alkoholu w wydychanym powietrzu.

Powód K. Ś. został wezwany do pokoju w celu przeprowadzenia pomiaru. Ze względu na niemożność wykonania pełnego wydechu został poddany badaniu kilkanaście razy. Za każdym razem ustnik alkomatu był wymieniany. Wynik badania został powodowi odczytany i przedstawiony w protokole. Powód był już wcześniej w zakładzie pracy poddawany badaniu na zawartość alkoholu w wydychanym powietrzu. W dniu badania A. S. nie poinformowała powoda o czynnikach mających wpływ na wynik badania, a także nie zapytała, czy przed badaniem powód palił papierosy. Powód pali około 15-20 papierosów dziennie.

Powód S. W. został wezwany do pokoju w celu przeprowadzenia pomiaru. Badanie zostało przeprowadzone sześciokrotnie. Wynik został wpisany do protokołu , który powód podpisał. Powód nie został także poinformowany o czynnikach mających wpływ na wynik badania ani nie był pytany o to czy przed badaniem palił papierosy. Powód jest nałogowym palaczem.

Po przeprowadzonym badaniu A. S. wydała powodom polecenie, aby nie przystępowali do dalszej pracy oraz oczekiwali na dalsze decyzje. Wyniki badań powodów przedstawiały się następująco: powód B. W. (1) w pierwszym badaniu miał 0,1 promila, w drugim badaniu natomiast 0,07 promila, powód S. W. w pierwszym badaniu miał 0,13 promila a w drugim 0,1 promila, natomiast powód K. Ś. miał niepełny pomiar (0,06 w pierwszym badaniu a w kolejnych 0,05 i 0,07 promila). Powód S. W. powziął decyzję o wykonaniu telefonu do lokalnej jednostki policji z prośbą o interwencję i dokonanie pomiaru zawartości alkoholu w wydychanym powietrzu. Funkcjonariusz policji poinformował powoda, że przeprowadzenie pomiaru zawartości alkoholu w wydychanym powietrzu może jedynie nastąpić wskutek polecenia pracodawcy. Powód B. W. (1) w imieniu wszystkich powodów udał się do A. S. z zapytaniem o dalszy tok postępowania. Pracownik kadr udzielił odpowiedzi z której wynikało, że wszyscy powodowie zostaną najprawdopodobniej zwolnieni z pracy w trybie dyscyplinarnym z uwagi na wyniki badania, które wskazują na to, że powodowie znajdowali się w stanie wskazującym na spożycie alkoholu. Powodowie zaprzeczyli jakoby ich stan wskazywał na spożycie alkoholu ponadto zakwestionowali sposób przeprowadzenia badania Podane powodom ustniki nie były oryginalnie zapakowane oraz wielokrotnie używane. Powodowie zażądali również przeprowadzenia badania przez policję. A. S. odmówiła wezwania policji uzasadniając, iż są to śladowe ilości alkoholu.

Powodowie udali się do Pogotowia (...) w E. celem wykonania pomiaru zawartości alkoholu w wydychanym powietrzu. Wyniki badania przeprowadzone zostały za pomocą alkomatu (...) A2 0m/04 i wskazują na śladową zawartość alkoholu w wydychanym powietrzu u K. Ś. (0,07 mg/l) oraz S. W. (0,03 mg/l). Powód B. W. (1) został poddany badaniu dwukrotnie. Pierwszy pomiar wskazał 0,03 mg/l, natomiast drugi pomiar wskazał 0,00 mg/l.

W ocenie Sądu powództwo powodów zasługiwało na uwzględnienie. Dokonując swoich ustaleń faktycznych Sąd I instancji opierał się na zgromadzonej w aktach sprawy dokumentacji, w tym na dokumentacji pracowniczej ujętej w aktach osobowych powodów, jak również na podstawie zeznań samych powodów, dyrektora pozwanego, jak i zeznań świadków S. R., M. S., Ł. W., D. Z. oraz A. S..

Sąd Rejonowy uznał zarówno zeznania stron jak i świadków za wiarygodne gdyż co do istoty sprawy są one zbieżne.

Sąd I instancji wskazał, że jego kontroli podlegała prawidłowość decyzji podjętej przez pracodawcę w zakresie rozwiązania z powodami umów o pracę bez wypowiedzenia z winy pracownika. Zgodnie z treścią art. 52 § 1 pkt 1 k.p. pracodawca może rozwiązać umowę o pracę bez wypowiedzenia w przypadku ciężkiego naruszenia podstawowych obowiązków przez pracownika.

Ciężar wykazania tej okoliczności spoczywa po stronie pozwanego pracodawcy i jest uwarunkowane treścią przepisu art. 6 k.c. w zw. z art. 300 k.p., w tym także przyjętą przez Sąd Najwyższy i podzieloną przez Sąd orzekający linią orzecznicza, zgodnie z którą obowiązek udowodnienia wskazanej przyczyny rozwiązania umowy o pracę bez wypowiedzenia z winy pracownika obciąża pracodawcę (postanowienie SN z dnia 5 lutego 1998 roku sygn. akt I PKN 519/97, OSNP 1999/2/48).

Rozwiązanie umowy o pracę w tym trybie ma szczególny charakter oraz daleko idące konsekwencje. Jest przeciwstawne rozwiązaniu umowy o pracę w drodze wypowiedzenia w trybie zwykłym. Pracodawca powinien zatem podejść do kwestii ustalenia przyczyny stanowiącej ciężkie naruszenie podstawowych obowiązków pracownika szczególnie dbale i z dużą ostrożnością.

Wskazaną w oświadczeniu woli pracodawcy przyczynę rozwiązania umowy o pracę należy oceniać przy uwzględnieniu analizy, czy ma ona charakter rzeczywisty, a jeśli tak, to czy stanowi ona działanie lub zaniechanie dające się zakwalifikować jako narażające pracodawcę na szkodę.

Zgodnie z powołanym wyżej przepisem pracodawca może rozwiązać z pracownikiem umowę o pracę bez wypowiedzenia z winy pracownika w przypadku ciężkiego naruszenia podstawowych obowiązków pracowniczych. Konieczne jest ustalenie, że naruszenie to ma ciężki charakter. Niedopuszczalne jest skorzystanie z tego trybu w przypadku każdego naruszenia obowiązków pracowników.

Kodeks pracy nie definiuje, co należy rozumieć przez pojęcie ciężkiego naruszenia. Zakres jego normowania ustalony został przez orzecznictwo sądowe oraz doktrynę przedmiotu. Na tle jego obowiązywania wykształciło się powszechnie akceptowane stanowisko, wedle którego przez ciężkie naruszenie podstawowych obowiązków rozumie się takie, które jest wynikiem działania lub zaniechania pracownika, nacechowanego złą wolą, realizowane umyślnie lub na skutek rażącego niedbalstwa, stanowiące zagrożenie dla pracodawcy. Nie jest więc dopuszczalne zastosowanie tego trybu rozwiązania umowy o pracę w przypadku dopuszczenia się naruszenia podstawowych obowiązków z powodu winy nieumyślnej w stopniu co najwyżej zwykłego niedbalstwa lub lekkomyślności. Wszystkie przesłanki opisane w art. 52 § 1 pkt 1 k.p. muszą zaistnieć wspólnie, by pracodawca prawidłowo mógł skorzystać z tej instytucji.

W rozwiązaniu umowy o pracę bez wypowiedzenia z dnia 29 marca 2013 roku pracodawca zarzucił powodom ciężkie naruszenie podstawowych obowiązków pracowniczych poprzez wykonywanie przez nich podstawowych obowiązków służbowych w stanie po spożyciu alkoholu.

Podniesiony zarzut, zdaniem Sądu Rejonowego , nie zasługiwał na uwzględnienie. W polskim prawie dopuszczalna zawartość alkoholu we krwi wynosi do 0,2 promila, od 0,2 promila do 0,5 promila jest traktowana jako stan po spożyciu alkoholu, natomiast powyżej 0,5 promila jest to stan upojenia alkoholowego. Badania przeprowadzone w zakładzie pracy wskazywały, że u powodów nie można było mówić o stanie po spożyciu alkoholu, gdyż wynik kształtował się w stosunku do powoda B. W. (2) oraz S. W. w granicach od 0,1 do 0,13 promila, natomiast u powoda K. Ś. wynik badania wskazywał od 0,05 do 0,07 promila.

Okoliczność ta była bezsporna między stronami. Pozwany przyznał , że z matematycznego punktu widzenia powodowie nie byli w stanie po spożyciu alkoholu. Jednakże fakt ten nie przeszkodził pracodawcy rozwiązać umów o pracę z powodami w trybie przepisu art. 52 k.p. z tej właśnie przyczyny.

Formalnoprawne wymogi oświadczenia pracodawcy o rozwiązaniu umowy o pracę wymagają, by wskazana przyczyna była konkretna, przez co należy rozumieć taką sytuację, że pracownik w momencie przedstawienia oświadczenia i ewentualnego wytłumaczenia jest w stanie zrozumieć jakich konkretnie okoliczności dotyczy stawiany mu zarzut. W związku z tym, że zwolnienia dyscyplinarne dotyczą najczęściej jednostkowych zdarzeń polegających na ciężkim naruszeniu podstawowych obowiązków pracownika z jego winy, powinno ono pozwalać na jednoznaczne przypisane opisu do konkretnego zdarzenia.

Zgodnie z ustawą z dnia 26 października 1982 roku o wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholizmowi (Dz. U. z 2002 r. nr 147, poz. 1231 z późn. zm.) pracodawca ma obowiązek niedopuszczenia pracownika do pracy, jeżeli ma uzasadnione podejrzenie, że stawił on się do pracy w stanie po spożyciu alkoholu albo spożywał alkohol w czasie pracy. Okoliczności stanowiące podstawę decyzji powinny być podane pracownikowi do wiadomości. Kluczowe znaczenie ma tutaj zwrot „uzasadnione podejrzenie”. Pracodawca powinien opierać swoją decyzję na obiektywnych racjach, podstawach. Jego ocena musi być poparta odpowiednią argumentacją, która uzasadnia jego działanie. Jeżeli pracodawca ma uzasadnione wątpliwości, może pracownika nie dopuścić do pracy i wówczas na żądanie pracownika kierownik zakładu lub osoba przez niego upoważniona jest obowiązana zapewnić przeprowadzenie badania stanu trzeźwości pracownika.

Jak wynika z akt sprawy pozwany powziął podejrzenie, że powodowie stawili się do pracy pod wpływem alkoholu. Nie przemawiały za tym żadne dowody potwierdzające te podejrzenia. Ponadto z zeznań świadków wynika, iż współpracownicy nie wyczuwali od powodów zapachu alkoholu.

W powyższej sprawie nie budzi wątpliwości Sądu I instancji, że w przypadku powodów przyczyna rozwiązania umów o prace jest nieprawdziwa. Pozwany przyznał okoliczność , że mimo faktu , iż powodowie nie byli w pracy w stanie po spożyciu alkoholu to z tej przyczyny rozwiązano z nimi umowy o pracę.

W tym stanie faktycznym ,w ocenie Sądu I instancji ,wniosek pełnomocnika pozwanego o dopuszczenie dowodu z opinii biegłego z zakresu uzależnień w celu ustalenia nasycenia alkoholu we krwi powodów / w sytuacji gdy takiego badania nigdy nie przeprowadzono/ prowadził jedynie do przedłużenia postępowania i zwiększenia jego kosztów więc Sąd Rejonowy oddalił ten wniosek.

Reasumując powyższe Sąd Rejonowy na mocy przepisu art. 56 k.p. w zw. z art. 58 k.p. zasądził na rzecz każdego z powodów odszkodowanie , zaś na mocy przepisu art. 477 (2) k.p.c. wyrokowi nadał rygor natychmiastowej wykonalności.

Apelację od powyższego wyroku wniósł pozwany zaskarżając wyrok w całości. Zaskarżonemu wyrokowi zarzucił naruszenie przepisu art. 233par 1 kpc polegające na przekroczeniu granic swobodnej oceny dowodów i dokonania wszechstronnego rozważenia zebranego materiału dowodowego.

Wskazując na te zarzuty pozwany o:

1.uchylenie wyroku i oddalenie powództw ,bądź uchylenie wyroku i przekazanie sprawy Sądowi Rejonowemu do ponownego rozpoznania,

2. zasądzenie od powodów na rzecz pozwanego zwrotu kosztów postępowania wg norm przepisanych ,w tym kosztów zastępstwa procesowego.

W uzasadnieniu apelacji pozwany wskazał, że Sąd I instancji ustalił,że podczas przeprowadzania badania na zawartość alkoholu powoda B. W. (1) z urządzenia pomiarowego wydobywał się płyn .Pozwany nie zgadza się z powyższymi ustaleniami ,gdyż poczynione zostały jedynie w oparciu o zeznania powoda i tym samym ,zdaniem pozwanego została naruszona zasada sowbodnej oceny dowodów. Nadto pozwany podniósł, że Sąd Rejonowy oddalił wniosek pozwanego o przeprowadzenie dowodu z biegłego z zakresu uzależnień na okoliczność ustalenia nasycenia alkoholu we krwi powodów, jako mający na celu przedłużenie postępowania i zwiększenie jego kosztów .Zdaniem pozwanego przeprowadzenie tego dowodu nie spowodowałoby nadmiernego przedłużenie postępowania ,a mogłoby mieć istotną wartość materiału dowodowego w sprawie. Opinia biegłego pozwoliłaby na ustalenie ilości alkoholu we krwi powodów w momencie rozpoczęcia pracy ,czyli w czasie przed przeprowadzeniem tego badania przez pozwanego. W uzasadnieniu apelacji pozwany podniósł także ,że zachowanie pozwanych odpowiada definicji art. 52 kp ,albowiem stawiając się do pracy pod wpływem alkoholu naruszyli podstawowy obowiązek pracowniczy ,a ich zachowanie należy ocenić jako niewłaściwe i nielojalne wobec pracodawcy.

Powodowie wnieśli o oddalenie apelacji.

Sąd Okręgowy zważył co następuje:

Apelacja pozwanego nie zasługiwała na uwzględnienie.

W pierwszej kolejności wskazać należy, że nie zachodzą podstawy uzasadniające uchylenie zaskarżonego wyroku. Zgodnie z art. 386 par 2 i 4 kpc Sąd II instancji może uchylić zaskarżony wyrok i znieść postępowanie w razie stwierdzenia nieważności postępowania oraz uchylić zaskarżony wyrok i przekazać sprawę do ponownego rozpoznania tylko w razie nierozpoznania przez Sąd I instancji istoty sprawy, albo gdy wydanie wyroku wymaga przeprowadzenie postępowania dowodowego w całości . Żadna z tych przesłanek nie zachodzi w przedmiotowym postępowaniu.

Sąd Okręgowy w całości przyjmuje za własne ustalenia i ocenę prawną Sądu Rejonowego przedstawioną we wcześniejszej części uzasadnienia.

Zarzut naruszenia przepisów prawa procesowego w związku z oddaleniem przez Sąd pierwszej instancji wniosku dowodowego pozwanego o dopuszczenie dowodu z opinii biegłego nie może być uwzględniony ze względu na niezgłoszenie przez pozwanego zastrzeżenia do protokołu w trybie art. 162 kpc. Sąd Rejonowy oddalił wniosek dowodowy pozwanego na rozprawie w dniu 5 września 2013 r., na której pozwanego reprezentował profesjonalny pełnomocnik ,który nie zgłosił zastrzeżenia w trybie art. 162 k.p.c.

Zgodnie z tym przepisem strony mogą w toku posiedzenia, a jeżeli nie były obecne, na najbliższym posiedzeniu zwrócić uwagę sądu na uchybienia przepisom postępowania, wnosząc o wpisanie zastrzeżenia do protokołu. Stronie, która zastrzeżenia nie zgłosiła, nie przysługuje prawo powoływania się na takie uchybienia w dalszym toku postępowania, chyba że chodzi o przepisy postępowania, których naruszenie sąd powinien wziąć pod rozwagę z urzędu, albo że strona uprawdopodobni, iż nie zgłosiła zastrzeżeń bez swojej winy. Prekluzja przewidziana w art. 162 k.p.c. odnosi się do uchybień popełnionych przez sąd przy podejmowaniu czynności procesowych. Oddalenie przez Sąd wniosku dowodowego zgłoszonego przez stronę może zatem być kwestionowane w apelacji, o ile strona zgłosi zastrzeżenie w trybie art. 162 k.p.c. W sprawie nie ulega wątpliwości, że pełnomocnik pozwanego ,obecny na rozprawie w dniu 5 września 2013r takich zastrzeżeń w trybie art. 162 kpc nie zgłosił . Z tego względu zarzut naruszenia przepisów prawa procesowego opisany w pkt 1 nie mógł być uwzględniony.

Odnosząc się do podniesionych w treści apelacji pozostałych zarzutów naruszenia przepisów postępowania to analiza akt sprawy oraz przeprowadzone postępowanie odwoławcze nie potwierdziły ich zasadności. Postępowanie dowodowe zostało przeprowadzone przez Sąd I instancji prawidłowo, Sąd dokonał właściwej oceny zgromadzonego materiału dowodowego. Zarzut naruszenia art. 233 k.p.c. jest bezzasadny. Art. 233 k.p.c. pozostawia sądowi ocenę wiarygodności i mocy dowodów, jakim było niewątpliwie, na gruncie niniejszej sprawy zeznanie powoda B. W. (1) , według własnego przekonania.

Postawienie zarzutu obrazy art. 233 § 1 k.p.c. nie może polegać jedynie na zanegowaniu ustaleń Sądu I instancji .Pozwany natomiast w apelacji zarzucił ,że Sąd dokonał ustalenia faktu, iż w trakcie badania trzeźwości B. W. z urządzenia wydobywała się woda , jedynie na podstawie zeznań powoda B. W..,nie wskazując jakie to ustalenie ma wpływ na końcową ocenę dowodów i w czym Sąd uchybił swobodzie oceny tego dowodu. Stawiając zarzut naruszenia art. 233par 1 kpc pozwany może tylko wskazywać, posługując się wyłącznie argumentami jurydycznymi, że sąd rażąco naruszył zasady logicznego rozumowania oraz doświadczenia życiowego i że uchybienie to mogło mieć wpływ na wynik sprawy, a tego w sprawie nie uczynił .

W ocenie Sądu Okręgowego , Sąd Rejonowy dokonał w oparciu o zgromadzony-zaoferowany przez strony , materiał dowodowy prawidłowych ustaleń w zakresie stanu faktycznego sprawy i wyciągnął z tych ustaleń trafne wnioski bez naruszenia zasady swobodnej oceny dowodów określonej przepisem art. 233 § 1 k.p.c.

Sąd II instancji w pełni podziela argumenty zawarte w uzasadnieniu Sądu Rejonowego i przyjmuje je za swoje.

W tym miejscu wskazać należy ,że Sąd Okręgowy ,stoi na stanowisku, że stawienie się pracownika do pracy w stanie po spożyciu alkoholu stanowi ciężkie naruszenie obowiązków pracowniczych i jest oczywiście naganne. Nie jest wymagane przy tym stwierdzenie stanu po spożyciu alkoholu lub stanu nietrzeźwości jedynie na podstawie badania alkomatem ,czy w oparciu o badania krwi w sytuacji gdy pracownik nie poddaje się tym badaniom ,a inne okoliczności np. zachowanie , w sposób niewątpliwy wskazują na jego stan po spożyciu alkoholu lub nietrzeźwości. Taka sytuacja nie zachodziła jednak w przedmiotowej sprawie. Powodowie poddali się stosownemu badaniu i dodatkowo wykonali badanie we własnym zakresie. Badania te nie wykazały stanu po spożyciu alkoholu ,czy też nietrzeźwości. Na podstawie wyników tych badań nie można także w jednoznaczny sposób określić stężenia alkoholu w ich organizmach w momencie rozpoczynania pracy.

Na podstawie powyższych ustaleń należy wskazać, że w oparciu o postępowanie dowodowe zaoferowane przez strony brak było podstaw do ustalenia, że powodowie przebywali w zakładzie pracy w stanie po spożyciu alkoholu. Zgodnie z art. 46 ust 2 ustawy z dnia 26 października 1982 r.o wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholizmowi stan po użyciu alkoholu zachodzi, gdy zawartość alkoholu w organizmie wynosi lub prowadzi do:

1)stężenia we krwi od 0,2‰ do 0,5‰ alkoholu albo

2) obecności w wydychanym powietrzu od 0,1 mg do 0,25 mg alkoholu w 1 dm ³.

Zgodnie z ust 3 cyt przepisu stan nietrzeźwości zachodzi, gdy zawartość alkoholu w organizmie wynosi lub prowadzi do:

1) stężenia we krwi powyżej 0,5‰ alkoholu albo

2) obecności w wydychanym powietrzu powyżej 0,25 mg alkoholu w 1 dm ³.

Skoro pozwany nie wykazał ,że poziom alkoholu w organizmach powodów odpowiadał wartościom wskazanym w cyt przepisie ,to brak jest podstaw do przyjęcia, że swoim zachowaniem wyczerpali oni znamiona art. 52 kp. Rozwiązanie umowy bez wypowiedzenia w trybie art. 52 kp. jest szczególnym trybem rozwiązania stosunku pracy i to na pracodawcy ciąży ciężar wykazania ,że przyczyny rozwiązania umowy bez wypowiedzenia z winy pracownika faktycznie zaistniały. Pozwany temu obowiązkowi procesowemu nie podołał .

Mając powyższe na uwadze Sąd Okręgowy zgodnie z art. 385 kpc oddalił apelację pozwanego.