Pełny tekst orzeczenia

Formularz UK 2

Sygnatura akt

VI Ka 334/20

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1.  Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego w Rudzie Śląskiej z dnia 14.02.2020 r. (II K 986/19)

1.2.  Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3.  Granice zaskarżenia

1.1.1.  Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☐ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☒

co do kary

☒

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.1.2.  Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4.  Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

1.Ustalenie faktów w związku z dowodami
przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

1.5.  Ustalenie faktów

1.1.3.  Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.1.1.

D. K.

Partnerka oskarżonego urodziła dziecko, którego ojcem jest oskarżony.

Zaświadczenie lekarskie

230

Kopia odpisu skróconego aktu urodzenia

266

2.1.1.2.

D. K.

Oskarżony był w dniu 06.03.2020r. zatrudniony na okres próbny 3 miesięcy.

Pismo z dnia 06.03.2020 r.

231

2.1.1.3.

D. K.

Oskarżony jest osobą niekaraną.

Dane o karalności oskarżonego.

268

2.1.1.4.

D. K.

Zachowanie oskarżonego naraziło J. D. i M. K. na bezpośrednie niebezpieczeństwo utraty życia lub ciężkiego uszczerbku na zdrowiu. Uciekając przed pojazdem kierowanym przez oskarżonego oddającego strzały w kierunku samochodu kierowanego przez J. D., pokrzywdzona przerażona i skulona za kierownicą, niewiele z tego powodu widząc w przedpolu jazdy, dążąc do ucieczki przed pościgiem oskarżonego, skręciła w wąską uliczkę, co wymusiło gwałtowne hamowanie pojazdu tuż przed znajdującymi się tam robotnikami, którzy usunęli się na widok wjeżdżającego z dużą prędkością pojazdu. Pokrzywdzona niemalże wjechała z dużą (przy uwzględnieniu manewru i sytuacji) prędkością w studzienkę drogową, która była otwarta z powodu wykonywanego remontu. Omijając studzienkę zmuszona była przejechać jednym kołem po chodniku.

Uzupełniające zeznania świadka J. D. z dnia 25.09.2020 r.

269

1.1.4.  Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2.1.

1.6.  Ocena dowodów

1.1.5.  Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

2.1.1.1

zaświadczenie lekarskie

Zaświadczenie lekarskie przedłożone w oryginale nie budzi wątpliwości co do jego autentyczności.

Kopia odpisu skróconego aktu urodzenia

Potwierdzona za zgodność z oryginałem kopia aktu urodzenia córki oskarżonego nie budzi wątpliwości co do autentyczności.

2.1.1.2

Pismo z dnia 06.03.2020 r.

Pismo (...) z firmy (...) Spółka Cywilna nie budzi wątpliwości co do jego autentyczności i rzetelności. Żadna ze stron nie podważała treści pisma.

2.1.1.3

Dane o karalności oskarżonego.

Dane o karalności oskarżonego zostały wystawione przez uprawniony podmiot. Nie budzą wątpliwości odnośnie ich rzetelności i prawdziwości.

2.1.1.4

Uzupełniające zeznania świadka J. D. z dnia 25.09.2020 r.

Zeznania świadka złożone podczas jej uzupełniającego przesłuchania w toku rozprawy odwoławczej nie budzą wątpliwości odnośnie ich wiarygodności. Żadna ze stron, w szczególności obecny przy przesłuchaniu obrońca oskarżonego, nie przedstawiła argumentów, które mogłyby podważać wiarygodność tych zeznań. Powodów do jej podważania nie ma również w ocenie sądu odwoławczego. Świadek w sposób rzeczowy i przekonujący przedstawiła okoliczności prowadzenia przez nią samochodu w czasie w którym oskarżony oddawał w kierunku tego samochodu strzały z pistoletu pneumatycznego. Nie ma żadnych podstaw do uznania relacji świadka za niezasługującej na wiarę.

1.1.6.  Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

1.STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

Obraza przepisów postępowania, mająca istotny wpływ na treść orzeczenia, a to art. 410 k.p.k. w zw. z art. 7 k.p.k. poprzez dokonanie dowolnej, a nie swobodnej oceny dowodów, sprzecznej z zasadami logiki i doświadczenia życiowego, która doprowadziła do poczynienia w sprawie błędnych ustaleń faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, a mianowicie, że oskarżony posłużył się bronią pneumatyczną - podczas gdy jak wynika z przeprowadzonej w sprawie opinii biegłego sądowego, z uwagi na energię wystrzeliwanych pocisków zabezpieczone urządzenie przypominające broń nie stanowi broni pneumatycznej, a tym samym nie sposób uznać, że wskutek bezpośredniego oddania strzałów mogło dojść do uszkodzenia ciała pokrzywdzonych, albowiem mogło dojść jedynie do uszkodzenia karoserii, co w konsekwencji rzutowało także na wadliwe określenie stopnia winy i społecznej szkodliwości czynu.

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzut obrońcy pozostaje trafny w zakresie w którym zakwestionował on ustalenie sądu pierwszej instancji, że użyty przez oskarżonego pistolet pneumatyczny stanowi stanowi broń pneumatyczną w rozumieniu Ustawy z dnia 21 maja 1999 r. o broni i amunicji (t.j. Dz. U. z 2020 r. poz. 955). W uzasadnieniu zaskarżonego orzeczenia sąd pierwszej instancji kilkukrotnie posługuje się pojęciem broni pneumatycznej na określenie pistoletu używanego przez oskarżonego podczas zdarzenia. Również w opisie czynu przypisanego oskarżonemu sąd wskazał, że przypisanego oskarżonemu czynu dopuścił się on oddając cztery strzały z broni pneumatycznej. Sformułowanie „broń pneumatyczna” zostało zarezerwowane dla broni odpowiadającej ustawowej definicji broni pneumatycznej. Zostało ono zdefiniowane w art. 8 ustawy o broni i amunicji, zatem posłużenie się nim pozostaje uprawnione wyłącznie w przypadku spełnienia przez przedmiot, do którego się ono odnosi, ustawowych przesłanek zakwalifikowania danej broni jako broni pneumatycznej. Użycie w dokumencie sądowym terminu, którym posługuje się ustawa o broni i amunicji oznacza, że odnosi się on się do broni pneumatycznej w rozumieniu wskazanej powyżej ustawy. Tymczasem z opinii biegłego z zakresu badania broni i amunicji (k. 93-94) wynika, że użyty przez oskarżonego pistolet pneumatyczny nie stanowi broni pneumatycznej w rozumieniu przepisów ustawy o broni i amunicji. Stąd też posługiwanie się przez sąd pojęciem broni pneumatycznej pozostawało nieuprawnione.

Nie zasługuje natomiast na uwzględnienie pozostała część zarzutu. Z opisu czynu przypisanego oskarżonemu wynika, że narażenie na bezpośrednie niebezpieczeństwo utraty życia lub ciężkiego uszczerbku na zdrowiu wywodzone jest w niniejszej sprawie wyłącznie z zagrożeń związanych z niebezpieczeństwem prowadzenia samochodu w warunkach wytworzonych zachowaniem oskarżonego, a nie z bezpośrednim niebezpieczeństwem utraty życia lub ciężkiego uszczerbku na zdrowiu wskutek możliwości postrzelenia pokrzywdzonych. Przy uwzględnieniu również uzupełniających zeznań pokrzywdzonej złożonych na rozprawie odwoławczej nie budzi wątpliwości, iż wskutek zachowania oskarżonego powstało realne, konkretne i bezpośrednie niebezpieczeństwo o którym mowa w art. 160 § 1 kk. W wywiedzionej apelacji obrońca nie kwestionował przypisania oskarżonemu narażenia pokrzywdzonych na bezpośrednie niebezpieczeństwo utraty życia lub ciężkiego uszczerbku na zdrowiu. W pisemnych motywach zaskarżonego wyroku sąd pierwszej instancji nie wykluczył wprawdzie możliwości uszkodzenia ciała wskutek postrzelenia przez oskarżonego, lecz bezpośrednie niebezpieczeństwo powiązał z elementami zdarzenia odnoszącymi się do prowadzenia przez pokrzywdzoną samochodu w warunkach zagrożenia wytworzonego zachowaniem oskarżonego. Nie można zgodzić się z obrońcą, że tylko ze względu na niespełnienie przez użyty przez oskarżonego pistolet ustawowych warunków jego zakwalifikowania jako broni pneumatycznej wykluczyć należy hipotezę o możliwości uszkodzenia ciała pokrzywdzonych wskutek postrzelenia. Pistolet użyty przez oskarżonego spowodował wybicie dwóch szyb samochodowych pomimo oddania strzału z pewnej odległości. Strzał trafiający w ciało któregokolwiek z pokrzywdzonych bez wątpienia spowodowałby jego uszkodzenie, natomiast zagrożenie takie nie składało się na czyn przypisany oskarżonemu. W konsekwencji, okoliczność podnoszona przez obrońcę nie miała znaczenia dla oceny stopnia społecznej szkodliwości czynu, która nie była powiązana z wyczerpaniem definicji broni pneumatycznej przez broń użytą przez oskarżonego. O stopniu tego niebezpieczeństwa decydowały okoliczności popełnionego czynu niezależnie od tego, czy przedmiot użyty przez oskarżonego odpowiadał definicji broni pneumatycznej. Sposób zachowania oskarżonego i wyrządzone przez niego szkody w pojeździe wskutek oddanych strzałów oraz całokształt okoliczności popełnionego przestępstwa pozostają na tyle obciążające, że okoliczność, czy użyty przez oskarżonego pistolet pneumatyczny odpowiadał ustawowej definicji broni, nie może mieć wpływu na zaskarżone orzeczenie.

Wniosek

O zmianę zaskarżonego wyroku poprzez warunkowe umorzenie postępowania wobec oskarżonego D. K., ewentualnie uchylenie zaskarżonego orzeczenia i przekazanie sprawy Sądowi I Instancji do ponownego rozpoznania.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Okoliczność w postaci błędnego opisania pistoletu pneumatycznego, którym posłużył się oskarżony, nie uzasadnia w żadnym stopniu warunkowego umorzenia postępowania.

Z powodów opisanych powyżej konieczna była korekta opisu czynu przypisanego oskarżonemu zaskarżonym wyrokiem poprzez wskazanie, że pistolet z którego oskarżony oddawał strzały, nie stanowi broni pneumatycznej w rozumieniu Ustawy z dnia 21 maja 1999 r. o broni i amunicji (t.j. Dz. U. z 2020 r. poz. 955). Okoliczność powyższa, ze względów opisanych w części dotyczącej podniesionego zarzutu, nie była jednak w stanie spowodować zmiany zaskarżonego wyroku w pozostałym zakresie, zwłaszcza poprzez warunkowe umorzenie postępowania karnego wobec oskarżonego. Szerzej do wniosku obrońcy o warunkowe umorzenie postępowania sąd odniesie się w części uzasadnienia dotyczącej zarzutu niezastosowania warunkowego umorzenia postępowania wobec oskarżonego.

Rozstrzygnięcie o uchyleniu zaskarżonego wyroku i przekazaniu sprawy sądowi do ponownego rozpoznania zapaść może wyłącznie w wypadkach wskazanych w art. 439 § 1, art. 454 lub jeżeli jest konieczne przeprowadzenie na nowo przewodu w całości (art. 437 § 2 zdanie 2 kpk). Żaden z takich przypadków w niniejszej sprawie nie zachodził, w szczególności nie było podstaw do przyjęcia, że konieczne pozostaje przeprowadzenie na nowo w całości przewodu sądowego. Okoliczności takiej apelujący nie wykazał.

3.2.

Obraza przepisów postępowania, mająca istotny wpływ na treść orzeczenia, a to art. 410 k.p.k. w zw. z art. 7 k.p.k. poprzez dokonanie dowolnej, a nie swobodnej oceny dowodów, sprzecznej z zasadami logiki i doświadczenia życiowego, która doprowadziła do poczynienia w sprawie błędnych ustaleń faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, a mianowicie, że powodem zdarzenia były porachunki kibiców - podczas gdy jak wynika z wyjaśnień oskarżonego, relacji pokrzywdzonych - zeznań świadka J. D. i M. K., zdarzenie z dnia 17 marca 2019 r. nie było związane z porachunkami kibiców, a tym samym Sąd meriti bezzasadnie wskazał na rzekome porachunki, w sytuacji gdy żaden dowód za takimi okolicznościami nie przemawia, zwłaszcza zważywszy, że jak zeznała świadek J. D. jej partner od wielu miesięcy nie był aktywnym kibicem, albowiem kilka miesięcy wcześniej w sprawie, w której był oskarżonym przyznał się do winy i został wykluczony ze społeczności kibicowskiej (...) oraz zważywszy na stanowcze zeznania świadka w zakresie ręczenia za M. K. o jego braku porachunków z kibicami (k. 3), co w konsekwencji rzutowało także na wadliwym określeniu stopnia winy i społecznej szkodliwości czynu.

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzut ten okazał się częściowo zasadny, lecz nie mógł mieć wpływu na treść zaskarżonego orzeczenia. Niezależnie od tego, który z pojawiających się w dowodach motywów działania oskarżonego zostałby uznany przez sąd jako powód dopuszczenia się przez oskarżonego przypisanego mu przestępstwa, okoliczność ta nie mogłaby mieć istotnego znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy. Żaden z tych motywów nie mógł chociażby w niewielkim stopniu uzasadniać zachowania polegającego na zajechaniu drogi pojazdowi, którym poruszali się pokrzywdzeni, zamachnięciu się przez oskarżonego przedmiotem przypominającym gaśnicę w kierunku szyby samochodu, w którym znajdowali się pokrzywdzeni, a następnie podjęcie pościgu za samochodem pokrzywdzonych i oddawanie w kierunku tego samochodu strzałów z pistoletu pneumatycznego oraz wybicia w ten sposób dwóch szyb w samochodzie pokrzywdzonych. Zachowanie oskarżonego nie może zostać choćby w części usprawiedliwione żadnym z motywów występujących w dowodach zgromadzonych w niniejszej sprawie. Wszystkie te motywy w kontekście zachowania oskarżonego muszą zostać ocenione jako oczywiście błahe.

Ma rację obrońca, że dowody te nie dają podstawy do przyjęcia ponad wszelką wątpliwość, iż motywem działania oskarżonego były animozje pomiędzy kibicami przeciwnych klubów piłkarskich. Pokrzywdzona J. D. już w pierwszych zeznaniach wskazała, że jej partner - pokrzywdzony M. K. nie należy już do grupy kibiców (...). Wprawdzie okoliczność ta, wbrew twierdzeniu apelującego, nie wyklucza, że oskarżony mógł podjąć atak na M. K. i jego partnerkę J. D. z powodu zaangażowania M. K. w przeszłości w działalność grupy kibiców, lecz nie można pomijać faktu, iż zgromadzone dowody nie dają podstaw do ustalenia działania oskarżonego z takiego właśnie powodu. W pierwszych zeznaniach złożonych w toku postępowania przez J. D. zeznała ona, że nie wie dlaczego oskarżony ich zaatakował. Podobnie wskazała w kolejnej relacji. Na motyw działania oskarżonego związany w kibicowaniem klubom piłkarskim nie wskazuje również świadek M. K. w którychkolwiek ze swoich zeznań. Takiemu motywowi zaprzecza także oskarżony. Ustalenie, że powodem zdarzenia był konflikt pomiędzy kibicami klubów piłkarskich, musi zostać uznane z świetle tych okoliczności za dowolne.

Z kolei drugi z pojawiających się w dowodach powodów ataku na pokrzywdzonych musi zostać uznany za oczywiście błahy. Działanie człowieka, zwłaszcza tak znaczące, jak podjęte w niniejszej sprawie przez oskarżonego, zazwyczaj związane pozostaje z aktem woli warunkowanym jakimś motywem postępowania uświadamianym sobie przez sprawcę. W wyjaśnieniach składanych na rozprawie oskarżony w sposób dosyć mętny relacjonuje w kwestii motywu swojego postępowania. Wskazuje najpierw, że nie wie co mu "odbiło", że strzelał do pokrzywdzonych. Dalej wyjaśnia, że miał zatarg z pokrzywdzonym M. K.. Lakonicznie stwierdza " Trochę się powadziliśmy i to wszystko", a dalej " Mieliśmy na pieńku po prostu. I tak wyszło. Tego dnia nie mieliśmy konfliktu", „s trzelałem, bo się pokłóciliśmy”. Nie sposób przyjąć, iż konflikt ten, odnoszony do czynu oskarżonego, może zostać oceniony inaczej niż jako błahy. Oskarżony sam bagatelizuje tenże konflikt. Wskazuje, że był on w dniu zdarzenia nieaktualny. Jego okoliczności prezentuje w sposób bardzo ogólnikowy. Pokrzywdzony M. K. wskazuje na rozprawie, że on i oskarżony nie mieli ze sobą problemów, po czym przyznaje, iż zachowanie oskarżonego mogło być motywowane sprzeczką słowną, która mogła mieć miejsce długo przed zdarzeniem, nawet dwa lata. Koresponduje to z wypowiedzią J. D., która już w pierwszych zeznaniach wskazała, że oskarżony i pokrzywdzony M. K. nie mieli żadnego konfliktu w okresie roku poprzedzającego zdarzenie. Z zeznań pokrzywdzonych wynika jednocześnie, że pomimo widywania M. K. przez oskarżonego w okresie poprzedzającym zdarzenie, oskarżony nie próbował kontaktować się z pokrzywdzonym. Pokrzywdzony wyraźnie wskazał w zeznaniach, że chodziło o sprzeczkę słowną i wyraźnie zaprzeczył, by doszło wówczas do rękoczynów. Odnosił się on do sprzeczki bezpośrednio z oskarżonym. Nie wskazał na jakiekolwiek konflikty związane z przyjaciółką oskarżonego. Oskarżony, który w pierwszych słowach wyjaśnił, że nie wie "co mu odbiło", że strzelał do pokrzywdzonych, a następnie lakonicznie określił konflikt z pokrzywdzonym, dopiero po złożeniu zeznań przez pokrzywdzonego wskazał na podłoże zdarzenia związane również z jego przyjaciółką i rzekomym kopnięciem przez inną osobę w jej torbę z zakupami. Wbrew argumentacji apelującego, te ostatnie wypowiedzi oskarżonego nie zasługują na wiarę. Nie odpowiadają one temu, co zeznał pokrzywdzony. Przy ocenie ich wiarygodności nie można pomijać również okoliczności ich przedstawienia przez oskarżonego. Jak wskazano, oskarżony wskazał na zdarzenie dotyczące jego partnerki dopiero po przesłuchaniu pokrzywdzonego, pomimo iż zarówno on, jak i pokrzywdzony byli przesłuchiwani odnośnie możliwych motywów zachowania oskarżonego. Obrońca i oskarżony, będąc obecnymi przy składaniu zeznań przez pokrzywdzonego, mogli przecież zadawać mu pytania. Jeżeli oskarżony i pokrzywdzony odnosili się w swoich wypowiedziach do dwóch różnych zdarzeń, jak argumentuje obrońca, to wyjaśnienia oskarżonego nie znajdują potwierdzenia w zeznaniach pokrzywdzonego, który na okoliczności powoływane przez oskarżonego nie wskazał. Autor apelacji nie wyklucza (str. 6 apelacji), że pokrzywdzony M. K. mógł nie mieć wiedzy o zdarzeniu mającym stanowić drugi z podanych przez oskarżonego powód popełnienia przestępstwa. Jeżeli tak, to tym bardziej okoliczność taka musi zostać oceniona jako oczywiście błaha i nie mogła zostać uznana za racjonalny powód dokonania przez oskarżonego czynu zabronionego o wysokim stopniu społecznej szkodliwości.

Nie ulega zatem wątpliwości, że wynikający z dowodów motyw zachowania oskarżonego musi zostać uznany za oczywiście błahy w kontekście czynu oskarżonego. Za takowy musiałby zostać uznany również podnoszony w apelacji powód wskazany w ostatniej wypowiedzi oskarżonego, powiązany z jego partnerką. Oskarżony zajechał drogę pokrzywdzonym zatrzymując się przed nimi w sposób wymuszający zatrzymanie ich samochodu na jezdni. Następnie podszedł do samochodu pokrzywdzonych wraz z przedmiotem przypominającym gaśnicę i zamachnął się w kierunku szyby jakby miał zamiar ją rozbić, a widząc, że pokrzywdzeni uciekają przed nim swoim samochodem, podjął pościg ulicami miasta za samochodem pokrzywdzonych i oddawał w kierunku tego samochodu strzały z pistoletu pneumatycznego powodując wybicie dwóch szyb w samochodzie pokrzywdzonych, a także sprowadzając na pokrzywdzonych bezpośrednie niebezpieczeństwo o którym mowa w art. 160 § 1 kk. Jakaś bliżej niesprecyzowana sprzeczka słowna z pokrzywdzonym, mająca mieć miejsce długo wcześniej, z pewnością ponad rok, w czasie którego oskarżony nie podejmował w związku z nią żadnej interwencji i jak sam wskazał, w dniu zdarzenia nie miał konfliktu z pokrzywdzonym, nie może zostać określona inaczej niż jako oczywiście błahy powód podjęcia przez oskarżonego opisanych powyżej zachowań. Sam oskarżony bagatelizuje te powody w swoich wyjaśnieniach. Nie można pomijać również i tego, że oskarżony działał również przeciwko pokrzywdzonej J. D., która nie miała żadnego związku ze zdarzeniami wskazywanymi przez niego jako przyczyny popełnionego przestępstwa.

O powodzie oczywiście błahym należy mówić wówczas, gdy zachodzi oczywista nieadekwatność reakcji sprawcy do przyczyny zewnętrznej wyzwalającej działanie, gdy cel, w jakim sprawca działa, nie usprawiedliwia – w rozumieniu powszechnym – drastyczności środków podjętych przez sprawcę dla jego osiągnięcia (Wyrok Sądu Okręgowego w Jeleniej Górze z dnia 8 marca 2013 r. VI Ka 45/13). Sprawcą powoduje tu często nie licząca się z wymaganiami współżycia chęć agresywnego wyładowania się, wyrządzająca szkodę współobywatelowi, organowi państwowemu lub instytucji”. Jak piszą dalej komentatorzy (Mioduski [w:] Bafia, Mioduski, Siewierski, t. 1, s. 240): W wypadku powodu «oczywiście błahego» wystąpi przyczyna zewnętrzna, która zrodziła w sprawcy decyzję określonego działania, ale działanie to jest w ocenie społecznej (w rozumieniu powszechnym) nieadekwatne do przyczyny” (Szwacha, Chuligański, s. 36). Zachowanie oskarżonego pozostawało oczywiście nieadekwatne do jego przyczyny. Dla oceny istnienia i wagi powodu zachowania sprawcy nie mają dominującego znaczenia poglądy sprawcy przestępstwa. W dniu zdarzenia, co sam przyznał, oskarżony nie miał zresztą właściwie żadnych pretensji do pokrzywdzonych, w szczególności J. D.. Czy i w jakim stopniu te pretensje mogą usprawiedliwiać zachowanie sprawcy, winna decydować ocena obiektywna (czyli tzw. powszechne rozumienie), a nie subiektywna ocena sprawcy. Działanie z zemsty za poważną, obiektywnie istniejącą krzywdę nie będzie mogło być uznane za mające charakter chuligański, natomiast wyrządzenie krzywdy niewspółmiernej do uprzednio doznanej od pokrzywdzonego dolegliwości może uzasadniać przyjęcie chuligańskiego charakteru przestępstwa (por. Mioduski [w:] Bafia, Mioduski, Siewierski, t. 1, s. 240–241).

Zachowaniem swoim oskarżony bez wątpienia okazał rażące lekceważenie porządku prawnego. Ta przesłanka jest spełniona wówczas, gdy sprawca, podejmując bezprawne zachowanie, nie liczy się z interesem jednostkowym lub całej zbiorowości, przy czym owo lekceważenie odbiega znacznie od przeciętności, jest rażące (Grzegorczyk, Gubiński, Prawo, s. 144–145).

Zarzut ten pozostaje zatem zasadny o tyle, że na podstawie zgromadzonych dowodów nie było podstaw do przyjęcia, że powodem zachowania oskarżonego był konflikt pomiędzy kibicami klubów piłkarskich.

Wniosek

O zmianę zaskarżonego wyroku poprzez warunkowe umorzenie postępowania wobec oskarżonego D. K., ewentualnie uchylenie zaskarżonego orzeczenia i przekazanie sprawy Sądowi I Instancji do ponownego rozpoznania.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Nie ma podstaw do warunkowego umorzenia postępowania wobec oskarżonego przy uwzględnieniu motywacji oskarżonego, której dotyczy zarzut.

Przypisanego mu czynu oskarżony dopuścił się z powodu bliżej niesprecyzowanej sprzeczki słownej z pokrzywdzonym, mającej mieć miejsce na długo przed zdarzeniem, z pewnością ponad rok w czasie którego oskarżony nie podejmował w związku z nią żadnej interwencji i jak sam wskazał, w dniu zdarzenia nie miał konfliktu z pokrzywdzonym. Zachowanie oskarżonego stanowiło wyraz rażącego lekceważenia porządku prawnego. Motywacja oskarżonego w żadnym względzie nie uzasadnia warunkowego umorzenia postępowania.

Rozstrzygnięcie o uchyleniu zaskarżonego wyroku i przekazaniu sprawy sądowi do ponownego rozpoznania zapaść może wyłącznie w wypadkach wskazanych w art. 439 § 1, art. 454 lub jeżeli jest konieczne przeprowadzenie na nowo przewodu w całości (art. 437 § 2 zdanie 2 kpk). Żaden z takich przypadków w niniejszej sprawie nie zachodził, w szczególności nie było podstaw do przyjęcia, że konieczne pozostaje przeprowadzenie na nowo w całości przewodu sądowego. Okoliczności takiej apelujący nie wykazał.

3.3.

Błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, mający wpływ na treść tego orzeczenia, a polegający na błędnym przyjęciu, że stopień społecznej szkodliwości czynu oraz winy jest wyższy niż nieznaczny podczas gdy nadanie właściwego znaczenia występującym w niniejszej sprawie okolicznościom przedmiotowo-podmiotowym określonym wart. 115 § 2 kk w szczególności takim jak: rodzaj i charakter naruszonego dobra, rozmiary wyrządzonej lub grożącej szkody, sposób i okoliczności popełnienia czynu, waga naruszonych przez sprawcę obowiązków, jak również rodzaj naruszonych reguł ostrożności oraz jego skutki, winno prowadzić do uznania, że czyn który miał być popełniony przez oskarżonego cechuje się nieznacznym stopniem społecznej szkodliwości, zważywszy zwłaszcza, iż rozmiar wyrządzonej i grożącej szkody był niski, z uwagi na użycie przedmiotu, który wbrew błędnym ustaleniom Sądu nie jest pistoletem pneumatycznym, a zdarzenie nie było porachunkami kibiców, a nadto postawa sprawcy niekaranego za przestępstwo umyślne, jego właściwości i warunki osobiste oraz dotychczasowy sposób życia co najmniej uzasadniają przypuszczenie, że pomimo umorzenia postępowania będzie przestrzegał porządku prawnego.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Nie ma podstaw do warunkowego umorzenia postępowania wobec oskarżonego w niniejszej sprawie.

Oskarżony zajechał drogę pokrzywdzonym wymuszając zatrzymanie ich samochodu na jezdni. Następnie podszedł do samochodu pokrzywdzonych wraz z przedmiotem przypominającym gaśnicę i zamachnął się w kierunku szyby samochodu. Widząc, że pokrzywdzeni uciekają przed nim, podjął on pościg swoim samochodem za pojazdem pokrzywdzonych i oddawał w kierunku ich samochodu strzały z pistoletu pneumatycznego powodując wybicie dwóch szyb w samochodzie pokrzywdzonych, a także sprowadzając na pokrzywdzonych bezpośrednie niebezpieczeństwo o którym mowa w art. 160 § 1 k.k.. Czynu tego dopuścił się z powodu bliżej niesprecyzowanej sprzeczki słownej z pokrzywdzonym, mającej mieć miejsce na długo przed zdarzeniem, z pewnością ponad rok w czasie którego oskarżony nie podejmował w związku z tą sprzeczką żadnej interwencji i jak sam wskazał, w dniu zdarzenia nie miał konfliktu z pokrzywdzonym. Zachowanie oskarżonego stanowiło wyraz rażącego lekceważenia porządku prawnego.

Przesłanką zastosowania warunkowego umorzenia postępowania pozostaje nieznaczny stopień winy sprawcy oraz nieznaczny stopień społecznej szkodliwości czynu. W sprawie niniejszej warunek ten nie został spełniony. Czyn oskarżonego cechuje znaczny stopień społecznej szkodliwości. Oskarżony w sposób rażący godził w dobro w postaci mienia uszkodzonego z oczywiście błahego powodu. Godził również w dobro jakim pozostaje zdrowie i życie pokrzywdzonych. Zachowanie oskarżonego wywołało uzasadnione okolicznościami przerażenie u pokrzywdzonych. Nie wiedzieli oni przecież jak daleko posunie się sprawca, który podczas pościgu za ich samochodem oddawał w jego kierunku strzały. Okoliczność ta zwiększa stopień społecznej szkodliwości czynu oskarżonego.

Natężenie złej woli oskarżonego podczas popełnienia przypisanego mu przestępstwa musi zostać określone jako bardzo duże. Świadczy o tym determinacja z którą dążył on do osiągnięcia celu w postaci wyrządzenia krzywdy pokrzywdzonym. Nie zważał przy tym na zagrożenie wytwarzane swoim zachowaniem. Swoje działanie podjął kierując samochodem. Czyn oskarżonego popełniony został w centralnej części miasta. Razi wręcz podawany przez oskarżonego i przez niego samego bagatelizowany motyw tak zuchwałego postępowania - bliżej niesprecyzowana i zadawniona ustna sprzeczka z pokrzywdzonym. Oskarżony oddawał strzały z pistoletu pneumatycznego (nie będącego bronią pneumatyczną) w czasie pościgu za samochodem pokrzywdzonych centralnymi ulicami miasta. Fakt, iż pistolet, którym oskarżony się posługiwał, nie spełniał ustawowych wymogów jego zakwalifikowania jako broni pneumatycznej, posiada marginalne znaczenie dla oceny stopnia społecznej szkodliwości czynu przypisanego oskarżonemu. O stopniu niebezpieczeństwa użycia pistoletu pneumatycznego nie decyduje jego kwalifikacja prawna, lecz skutki, które oskarżony był w stanie faktycznie wyrządzić oddając strzały z pistoletu. Strzały oddane z pewnej odległości w kierunku samochodu pokrzywdzonej J. D. spowodowały wybicie dwóch szyb w jej samochodzie.

Również opisany powyżej sposób i okoliczności popełnienia przestępstwa stoją na przeszkodzie warunkowemu umorzeniu postępowania. Oskarżony zachował się w sposób rażąco naruszający porządek społeczny oraz indywidualne dobra pokrzywdzonych.

Motywacja oskarżonego w żadnym stopniu nie uzasadnia warunkowego umorzenia postępowania.

Na ocenę przesłanki warunkowego umorzenia postępowania w postaci postawy sprawcy składa się również jego zachowanie obejmujące całokształt zdarzenia objętego aktem oskarżenia, w tym zachowania poprzedzające popełnione przestępstwo. Zachowanie to musi zostać ocenione w niniejszej sprawie wyjątkowo negatywnie. Na ocenę postawy sprawcy składa się również jego zachowanie w toku procesu. Oskarżony, pomimo przyznania się do popełnienia zarzuconego mu czynu i przeproszenia pokrzywdzonych umniejszał swoją winę w tej sprawie. Wyjaśnił, że poza M. K. nie widział nikogo w samochodzie, chociaż pojazd był w ruchu, a oskarżony widział pokrzywdzonego na fotelu pasażera. Zanegował natomiast cały wstępny fragment zdarzenia podczas którego zajechał drogę pokrzywdzonym, podszedł do ich pojazdu i zamachnął się w kierunku szyby przedmiotem przypominającym gaśnicę. W sposób niewiarygodny zaprzeczył również, by widział, że w pojeździe pokrzywdzonej została przez niego wybita szyba. Fotografie uszkodzonego pojazdu nie pozostawiają wątpliwości, że oskarżony jadąc za samochodem pokrzywdzonej musiał widzieć stłuczone szyby jej samochodu. Zachowanie oskarżonego w postaci przeproszenia pokrzywdzonych oraz naprawienia szkody wyrządzonej przestępstwem i wyrażenia skruchy bez wątpienia łagodzi ocenę jego postawy, lecz na tle pozostałych okoliczności sprawy nie uzasadnia zastosowania warunkowego umorzenia postępowania.

Spośród elementów wymienionych przez obrońcę jako uzasadniających warunkowe umorzenie postępowania jedynie wysokość wyrządzonej szkody oraz właściwości i warunki osobiste sprawcy i jego dotychczasowy sposób życia odpowiadają przesłankom z art. 66 § 1 kk. Materialna szkoda wyrządzona przestępstwem oskarżonego nie jest duża, a oskarżony jest osobą dotychczas niekaraną. Do warunkowego umorzenia postępowania konieczne pozostaje natomiast spełnienie również całego szeregu pozostałych przesłanek określonych w art. 66 § 1 kk, które w niniejszej sprawie nie występują.

Zachowanie oskarżonego było tak rażąco niepoprawne, że nie uzasadnia ono warunkowego umorzenia postępowania.

Wniosek

O zmianę zaskarżonego wyroku poprzez warunkowe umorzenie postępowania wobec oskarżonego D. K., ewentualnie uchylenie zaskarżonego orzeczenia i przekazanie sprawy Sądowi I Instancji do ponownego rozpoznania.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Z przyczyn opisanych powyżej nie było podstaw do warunkowego umorzenia postępowania. Rozstrzygnięcie o uchyleniu zaskarżonego wyroku i przekazaniu sprawy sądowi do ponownego rozpoznania zapaść może wyłącznie w wypadkach wskazanych w art. 439 § 1, art. 454 lub jeżeli jest konieczne przeprowadzenie na nowo przewodu w całości (art. 437 § 2 zdanie 2 kpk). Żaden z takich przypadków w niniejszej sprawie nie zachodził, w szczególności nie było podstaw do przyjęcia, że konieczne pozostaje przeprowadzenie na nowo w całości przewodu sądowego. Okoliczności takiej apelujący nie wykazał.

3.4.

Niesłuszne orzeczenie wobec oskarżonego obowiązku uczestnictwa w oddziaływaniach korekcyjno-edukacyjnych dla sprawców przemocy organizowanych przez Ośrodek Interwencji Kryzysowej w R., w sytuacji gdy w stosunku do oskarżonego orzeczony obowiązek nie jest niezbędny do spełnienia celów z zakresu prewencji indywidulanej, a incydentalne zdarzenie w życiu oskarżonego i jego konsekwencje w pełni spełniły już cele wychowawcze, a nadto okoliczności i rodzaj popełnionego przestępstwa nie przemawiają za koniecznością uczestniczenia w zajęciach, w których udział oskarżonego jest niemożliwy, z uwagi na pracę w pełnym wymiarze czasu pracy w systemie trzyzmianowym, opiekę nad konkubiną znajdującą się w ciąży i bycie jedynym żywicielem rodziny, co uniemożliwia zaprzestanie przez oskarżonego pracy zarobkowej na rzecz podjęcia dodatkowych zajęć, a tym samym orzeczony obowiązek jawi się jako zbyt dolegliwy, zwłaszcza że wobec oskarżonego orzeczono inny obowiązek z art. 72 §1 pkt 7a k.k.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Niezasadne jest twierdzenie apelującego, że nie było podstaw do orzeczenia wobec oskarżonego obowiązku z art. 72 § 1 pkt 6 b kk.

Oskarżony jest sprawcą przemocy, stąd też odziaływania korekcyjno-edukacyjne w tym względzie nie pozostają nieuzasadnione. Zważając na opisane powyżej okoliczności i sposób popełnienia przypisanego mu przestępstwa, oskarżony bez wątpienia wymaga takich oddziaływań. Stanowią one jeden z przewidzianych prawem sposobów oddziaływania na sprawców przestępstw i w realiach sprawy nie noszą znamion nadmiernej i nieproporcjonalnej reakcji karnej. Obowiązek ten składa się na zespół prawnokarnych działań zmierzających do tego, by powstrzymać oskarżonego od popełnienia podobnych przestępstw w przyszłości. W odniesieniu do sposobu działania sprawcy nałożony obowiązek nie może zostać uznany za nieadekwatny. Zachowanie oskarżonego rzeczywiście, jak twierdzi obrońca, stanowiło incydent w życiu oskarżonego, lecz był to incydent znaczący. Ujawnił on zdeterminowanego do wyrządzenia szkody i krzywdy człowieka, który w dążeniu do osiągnięcia przestępnego celu nie zawahał się nawet przed tym, by strzelać w kierunku samochodu pokrzywdzonej J. D. w czasie podjętej przez nią ucieczki samochodem i w czasie prowadzenia samochodu przez oskarżonego. Naprawienie szkody wyrządzonej przestępstwem, przeproszenie pokrzywdzonych i wyrażenie skruchy w realiach tej sprawy nie uzasadniają twierdzenia, że orzeczenie wobec oskarżonego obowiązku poddania się oddziaływaniom korekcyjno-edukacyjnym nie pozostaje celowe.

Okoliczność, iż jak twierdzi obrońca, oskarżony pracuje w systemie trzyzmianowym, nie oznacza, że orzeczenie tego obowiązku wobec oskarżonego pozostaje nieuzasadnione. Tym bardziej, że okoliczności tej obrońca nie wykazał, bo wykazaniem takim nie jest z pewnością nieaktualne zaświadczenie. Nie mogło mieć ono znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy.

Nie przekonuje argument, że oskarżony nie będzie miał czasu na poddanie się orzeczonym oddziaływaniom. Każdy rodzaj oddziaływania prawnokarnego wiąże się z określonego rodzaju dolegliwością i niesie ze sobą pewne konsekwencje osobiste dla oskarżonego i jego najbliższych. Oskarżony będzie musiał znaleźć czas nie tylko na poddanie się oddziaływaniom korekcyjno-edukacyjnym, lecz także na odbycie kary pozbawienia wolności i ograniczenia wolności.

Wniosek

O zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uchylenie pkt 2 ppkt a), to jest obowiązku z art. 72 § 1 pkt 6b kk.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Z przyczyn opisanych powyżej nie było podstaw do odstąpienia od orzeczenia obowiązku z art. 72 § 1 pkt 6b kk.

3.5.

Ewentualnie, z daleko posuniętej ostrożności procesowej obrońca podniósł zarzut rażącej niewspółmierności kary, poprzez orzeczenie wobec oskarżonego kary zbyt dolegliwej i surowej, która nie uwzględnia istotnych okoliczności, jak: pozytywnej prognozy kryminologicznej oskarżonego, właściwości i warunków osobistych oskarżonego, sposobu jego życia przed popełnieniem przestępstwa i zachowania się po jego popełnieniu, a zwłaszcza pominięcie przy wymierzaniu kary faktu naprawienia szkody i uiszczenia zadośćuczynienia, a nadto nieuwzględnienie okoliczności przemawiających za wymierzeniem łagodniejszej kary takich jak: brak popełnienia przestępstwa na szkodę osoby nieporadnej ze względu na wiek lub stan zdrowia, brak popełnienia przestępstwa wspólnie z nieletnim, brak ciążących na sprawcy obowiązków, nieznaczny rodzaj i rozmiar ujemnych następstw przestępstwa oraz pominięcie dokładnej analizy celów zapobiegawczych i wychowawczych wobec sprawcy, jak również potrzeb w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa, które winny skutkować orzeczeniem kary łagodniejszej i możliwej przez oskarżonego do wykonania.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Kara wymierzona wobec oskarżonego nie może zostać uznana za rażąco niewspółmiernie surową przy uwzględnieniu okoliczności opisanych już w tym uzasadnieniu.

Sąd pierwszej instancji orzekł wobec oskarżonego karę przy zastosowaniu dyrektywy wymiaru kary określonej w art. 37b k.k.. Wprawdzie okoliczność ta pozostaje ciągle sporna, to jednak przyjmując, że art. 37b wprowadza instytucję tzw. sądowego (sędziowskiego) wymiaru kary i nie należy do kategorii przepisów współkształtujących ustawowe zagrożenia za występki, których dotyczy (tak J. Majewski [w:] Kodeks karny. Część ogólna. Tom I. Cześć I. Komentarz do art. 1-52, wyd. V, red. W. Wróbel, A. Zoll, Warszawa 2016), zastosowanie tego przepisu przy wymiarze kary za przestępstwo o charakterze chuligańskim, pozostałoby nieuprawnione. Zgodnie natomiast z art. 57a § 1 kk skazując za występek o charakterze chuligańskim (taki oskarżonemu przypisano), sąd wymierza karę przewidzianą za przypisane sprawcy przestępstwo w wysokości nie niższej od dolnej granicy ustawowego zagrożenia zwiększonego o połowę. Niezależnie od powyższego, ze względu na kierunek zaskarżenia, sąd odwoławczy nie był uprawniony do zmiany zaskarżonego wyroku poprzez orzeczenie kary przy zastosowaniu art. 57a § 1 kk. Stosując art. 57a § 1 kk zobligowany byłby bowiem do orzeczenia wyłącznie kary pozbawienia wolności w wymiarze przekraczającym wymiar tej kary orzeczonej zaskarżonym wyrokiem. Co więcej, w realiach sprawy nie byłoby zdaniem sądu podstaw do orzeczenia wobec oskarżonego kary z zastosowaniem dobrodziejstwa warunkowego zawieszenia jej wykonania, w szczególności przy uwzględnieniu dyrektywy z art. 69 § 4 kk.

Przeciwko uznaniu kary za rażąco niewspółmiernie surową przemawiają okoliczności szczegółowo opisane w sekcji 3.3. niniejszego uzasadnienia do których sąd odwoławczy w tym miejscu odsyła.

Oskarżony zajechał drogę pokrzywdzonym wymuszając zatrzymanie ich samochodu na jezdni. Następnie podszedł do samochodu pokrzywdzonych wraz z przedmiotem przypominającym gaśnicę i zamachnął się w kierunku szyby samochodu. Widząc, że pokrzywdzeni uciekają przed nim, podjął on pościg swoim samochodem za pojazdem pokrzywdzonych i oddawał w kierunku ich samochodu strzały z pistoletu pneumatycznego powodując wybicie dwóch szyb w samochodzie pokrzywdzonych, a także sprowadzając na pokrzywdzonych bezpośrednie niebezpieczeństwo o którym mowa w art. 160 § 1 k.k.. Czynu tego dopuścił się z powodu bliżej niesprecyzowanej sprzeczki słownej z pokrzywdzonym M. K., mającej mieć miejsce na długo przed zdarzeniem, z pewnością ponad rok w czasie którego oskarżony nie podejmował w związku z tą sprzeczką żadnej interwencji i jak sam wskazał, w dniu zdarzenia nie miał konfliktu z pokrzywdzonym. Zachowanie oskarżonego stanowiło wyraz rażącego lekceważenia porządku prawnego.

Oceniając orzeczone wobec oskarżonego kary sąd odwoławczy miał na względzie również okoliczności łagodząco wpływające na tenże wymiar, a to przyznanie się oskarżonego do popełnienia zarzuconego mu czynu, przeproszenie pokrzywdzonych, wyrażenie skruchy i naprawienie szkody wyrządzonej przestępstwem, a także dotychczasową niekaralność oskarżonego. Uwzględnił również fakt, iż oskarżony został ojcem. Oceniając karę wymierzoną oskarżonemu przez sąd pierwszej instancji trzeba pamiętać, że sąd ten orzekł wobec oskarżonego kary w oparciu o przepis art. 37b kk przewidujący zagrożenie łagodniejsze niż wynikające z art. 288 § 1 kk w zw. z art. 57a § 1 kk znajdujących zastosowanie w tej sprawie.

Całokształt okoliczności sprawy, w szczególności wysoki stopień społecznej szkodliwości czynu oskarżonego popełnionego publicznie, wysoki stopień winy, niskie pobudki oskarżonego, a przede wszystkim rażące lekceważenie porządku prawnego przez oskarżonego, nie dają podstaw do przyjęcia, że orzeczone wobec oskarżonego kary pozbawienia wolności oraz ograniczenia wolności mogą zostać uznane za rażąco niewspółmiernie surowe także przy uwzględnieniu, że oskarżony jest osobą niekaraną, a jego życie osobiste wydaje się ustabilizowane. Oskarżony w sposób tak rażący i lekceważący naruszył porządek prawny, że wymierzenie mu kary łagodniejszej niż orzeczona zaskarżonym wyrokiem, w szczególności postulowanej w apelacji kary grzywny, nie może zostać uznane za uzasadnione w realiach tej sprawy. Podniesione w apelacji okoliczności w postaci niepopełnienia przypisanego mu czynu na szkodę osoby nieporadnej, czy też niepopełnienie przestępstwa wspólnie z nieletnim nie mogą uzasadniać orzeczenia kary łagodniejszej. Nie są to kryteria, które mogą pozostawać decydującymi dla wymiaru kary wobec oskarżonego w tej sprawie. Również poważne przestępstwa za które orzekane są surowe kary, popełniane są nie na szkodę osób nieporadnych i nie w porozumieniu z osobami nieletnimi. Sąd pierwszej instancji miał na względzie szeroki wachlarz okoliczności wpływających na wymiar kary w niniejszej sprawie.

Oskarżony zachował się w sposób, który spotkać się musi ze zdecydowaną reakcją karną nie tylko z powodów prewencji indywidualnej, lecz przede wszystkim prewencji generalnej. Względy prewencji generalnej pozostają w tej sprawie o tyle istotne, że dopuszczając się przypisanego mu czynu oskarżony działał w przestrzeni publicznej, podczas przemieszczania się ulicami miasta za pojazdem w którym znajdowali się pokrzywdzeni.

Podniesione w apelacji okoliczności związane z sytuacją osobistą oskarżonego i ewentualną koniecznością zapewnienia opieki nad dzieckiem oskarżonego i jego matką, mogą mieć wpływ na ewentualną decyzję w przedmiocie odroczenia wykonania kary orzeczonej wobec oskarżonego, lecz nie na wybór jej rodzaju. W sprawie nie występują okoliczności, które stoją na przeszkodzie orzeczeniu kary pozbawienia wolności oraz ograniczenia wolności wobec oskarżonego. Odnosząc się do argumentów obrońcy podważających możliwość wykonania wobec oskarżonego orzeczonych kar i obowiązków probacyjnych stwierdzić trzeba, że oskarżony będzie musiał znaleźć czas na wykonanie wobec niego kary pozbawienia wolności oraz ograniczenia wolności. Wymierzenie kary, w szczególności kary pozbawienia wolności i ograniczenia wolności, zawsze wiąże się z konsekwencjami dla życia osobistego skazanego i wywołuje w tym życiu zmiany oraz dolegliwości, stąd też oskarżony będzie musiał się dostosować do wydanego orzeczenia.

Argumentacja apelacji odwołująca się do możliwości zastosowania wobec oskarżonego dobrodziejstwa warunkowego zawieszenia wykonania kary przy zastosowaniu art. 69 § 4 kk pozostaje bezprzedmiotowa. Przepis art. 69 kk przewiduje możliwość warunkowego zawieszenia wykonania kary wyłącznie w odniesieniu do kary pozbawienia wolności, lecz stosowanie tego przepisu w przypadku wymierzenia tej kary na podstawie art. 37b kk, pozostaje wyłączone z mocy prawa, co expressis verbis wynika z treści tego przepisu. Niezależnie od powyższego, jak już wskazano, sposób i okoliczności popełnionego przez oskarżonego przestępstwa, szczegółowo już w tym uzasadnieniu opisane, również przy orzeczeniu kary w oparciu o podstawowe przepisy przewidujące jej wymiar, nie dawałyby podstaw do warunkowego zawieszenia wykonania kary pozbawienia wolności orzeczonej wobec oskarżonego. Okazał on tak rażące lekceważenie porządku prawnego, zachował się w sposób tak rażąco niepoprawny, że nie sposób dopatrzyć się w niniejszej sprawie okoliczności uzasadniających przyjęcie szczególnie uzasadnionego przypadku zgodnie z art. 69 § 4 kk. Oskarżony z oczywiście błahego powodu podjął impulsywne i wysoce niebezpieczne działanie w miejscu publicznym i nie zważając na konsekwencje parł do osiągnięcia przestępczego celu. Tego rodzaju zachowanie wyklucza przyjęcie pozytywnej prognozy kryminologicznej wobec jego osoby. Nie można przy tym zgodzić się z apelującym, że o zastosowaniu dobrodziejstwa warunkowego zawieszenia wykonania kary decydują wyłącznie właściwości i warunki osobiste oskarżonego, a nie okoliczności popełnionego przestępstwa. „ Sąd, chcąc wymierzać karę z warunkowym zawieszeniem jej wykonania, zobowiązany jest brać pod uwagę dyrektywy sądowego wymiaru kary określone w art. 53 k.k. W ramach tych dyrektyw sąd musi wziąć pod uwagę potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa. (...) Decyzja o warunkowym zawieszeniu wykonania orzeczonej kary jest integralną częścią orzeczenia o karze i należy tę instytucję traktować jako szczególną formę wymiaru kary, jako specyficzną karnoprawną reakcję na popełnione przestępstwo”. (Wyrok SA w Łodzi z dnia 23.11.2000, sygn. akt II AKa 217/002000.11.23, Prok.i Pr.-wkł. 2001/6/16).

Wniosek

O zmianę zaskarżonego wyroku i orzeczenie wobec oskarżonego kary grzywny w wysokości 50 stawek dziennych z ustaleniem wysokości jednej stawki na kwotę 20 złotych.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Z powodów opisanych powyżej nie było podstaw do uwzględnienia tego wniosku.

1.OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

Zaliczenie okresu zatrzymania oskarżonego w tej sprawie na poczet kary pozbawienia wolności.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

Sąd pierwszej instancji nie dokonał zaliczenia na poczet orzeczonej kary pozbawienia wolności okresu rzeczywistego pozbawienia wolności oskarżonego w te w sprawie, stąd też sąd odwoławczy uzupełnił zaskarżone orzeczenie w tym zakresie.

1.ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

1.7.  Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

5.1.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Co do sprawstwa, winy i kary, z wyłączeniem elementów opisu czynu przypisanego oskarżonemu w postaci ustalenia sądu odwoławczego, że pistolet z którego oskarżony oddawał strzały nie stanowi broni pneumatycznej w rozumieniu Ustawy z dnia 21 maja 1999 r. o broni i amunicji (t.j. Dz. U. z 2020 r. poz. 955), jak również stwierdzenia przez sąd odwoławczy, że oskarżony działał z oczywiście błahego powodu.

Zwi ęź le o powodach utrzymania w mocy

Z wyjątkiem elementów opisu czynu, które zostały skorygowane orzeczeniem sądu odwoławczego, wobec braku podstaw do uwzględnienia wniosków i zarzutów apelacji w pozostałym zakresie oraz niedopatrzeniu się podstaw do zmiany lub uchylenia z urzędu zaskarżonego orzeczenia, wyrok sądu pierwszej instancji utrzymany został w mocy.

1.8.  Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

5.2.1.

Przedmiot i zakres zmiany

W zakresie ustalenia, że pistolet z którego oskarżony oddawał strzały nie stanowi broni pneumatycznej w rozumieniu Ustawy z dnia 21 maja 1999 r. o broni i amunicji (t.j. Dz. U. z 2020 r. poz. 955).

Zwi ęź le o powodach zmiany

Trafny okazał się zarzut apelacji w zakresie w którym obrońca zakwestionował ustalenie sądu pierwszej instancji, że użyty przez oskarżonego pistolet pneumatyczny stanowi broń pneumatyczną w rozumieniu Ustawy z dnia 21 maja 1999 r. o broni i amunicji (t.j. Dz. U. z 2020 r. poz. 955). W uzasadnieniu zaskarżonego orzeczenia sąd pierwszej instancji kilkukrotnie posługuje się pojęciem broni pneumatycznej na określenie pistoletu używanego przez oskarżonego podczas zdarzenia. Również w opisie czynu przypisanego oskarżonemu sąd wskazał, że przypisanego oskarżonemu czynu dopuścił się on oddając cztery strzały z broni pneumatycznej. Sformułowanie „broń pneumatyczna” zostało zarezerwowane dla broni odpowiadającej ustawowej definicji broni pneumatycznej. Zostało ono zdefiniowane w art. 8 ustawy o broni i amunicji, zatem posłużenie się nim pozostaje uprawnione wyłącznie w przypadku spełnienia przez przedmiot do którego się ono odnosi, ustawowych przesłanek zakwalifikowania danej broni jako broni pneumatycznej. Użycie w dokumencie sądowym terminu, którym posługuje się ustawa o broni i amunicji oznacza, że odnosi się on się do broni pneumatycznej w rozumieniu wskazanej powyżej ustawy. Tymczasem z opinii biegłego z zakresu badania broni i amunicji (k. 93-94) wynika, że użyty przez oskarżonego pistolet pneumatyczny nie stanowi broni pneumatycznej w rozumieniu przepisów ustawy o broni i amunicji. Stąd też posługiwanie się przez sąd pojęciem broni pneumatycznej pozostawało nieuprawnione. Dostrzeżenie usterki opisu czynu przypisanego oskarżonemu musiało skutkować opisaną powyżej korektą tego opisu.

5.2.2.

Przedmiot i zakres zmiany

Ustalenie, że przypisanego mu czynu oskarżony dopuścił się z oczywiście błahego powodu.

Zwi ęź le o powodach zmiany

Z powodów szczegółowo opisanych w sekcji 3.2. uzasadnienia, sąd odwoławczy ustalił odmienne niż przyjęte przez sąd rejonowy motywy działania oskarżonego. Ustalenie to miało przełożenie na opis czynu przypisanego oskarżonemu wyłącznie w zakresie stwierdzenia, że oskarżony działał z oczywiście błahego powodu, a nie bez powodu. Niezależnie od powyższego, odmiennie niż przyjął to sąd rejonowy, również działanie z pobudek związanych z konfliktem pomiędzy kibicami zwaśnionych klubów piłkarskich jest działaniem z oczywiście błahego powodu, a nie bez żadnego powodu. Powodem oczywiście błahym pozostaje w takich przypadkach właśnie konflikt pomiędzy klubami sportowymi.

5.2.3.

Przedmiot i zakres zmiany

Zaliczenie okresu zatrzymania na poczet kary pozbawienia wolności.

Zwi ęź le o powodach zmiany

Sąd pierwszej instancji nie dokonał zaliczenia na poczet orzeczonej kary pozbawienia wolności okresu rzeczywistego pozbawienia wolności oskarżonego w tej sprawie, stąd też sąd odwoławczy uzupełnił zaskarżone orzeczenie w tym zakresie.

Oskarżony został zatrzymany w związku z podejrzeniem popełnienia przestępstwa przypisanego mu w niniejszej sprawie. Okres jego zatrzymania podlega zaliczeniu na poczet orzeczonej kary, przy czym w pierwszej kolejności zaliczenie to następuje na poczet kary pozbawienia wolności. Z tego też względu sąd odwoławczy zmienił zaskarżony wyrok w ten sposób, że na mocy art. 63 § 1 k.k. na poczet orzeczonej kary pozbawienia wolności zaliczył oskarżonemu okres jego rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie od dnia 18.03.2019 r., g. 20.40 do dnia 20.03.2020 r., g. 18.15.

1.9.  Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

1.1.7.  Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.1.1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

5.3.1.4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

1.1.8.  Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

1.10.  Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

1.Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

3

Nie znajdując podstaw do zwolnienia oskarżonego od zapłaty kosztów postępowania odwoławczego, sąd okręgowy zasądził od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa wydatki postępowania odwoławczego oraz opłatę za II instancję w wysokości wynikającej z przepisów prawa.

1.PODPIS

1.11.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Ustalenie, że popełniając przestępstwo oskarżony posłużył się bronią pneumatyczną, jak również, że działał z powodu konfliktu pomiędzy kibicami skonfliktowanych klubów piłkarskich.

Nieorzeczenie o warunkowym umorzeniu postępowania.

Orzeczenie obowiązku z art. 72 § 1 pkt 6b kk.

Rażąca niewspółmierność kary.

0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

☐

co do winy

☒

co do kary

☒

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.1.1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana