Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 16 kwietnia 2014 roku

Sąd Okręgowy w Białymstoku VIII Wydział Karny Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący: SSO Wiesław Oksiuta

Protokolant Agnieszka Malewska

przy udziale Prokuratora Jerzego Duńca

po rozpoznaniu w dniu 16 kwietnia 2014 roku

sprawy J. K.

obwinionego o czyn z art. 87 §1 a kw

na skutek apelacji wniesionej przez prokuratora

od wyroku Sądu Rejonowego w Białymstoku

z dnia 5 grudnia 2013 roku sygn. akt XV K 968 /13

I.  Zaskarżony wyrok zmienia w ten sposób, że na mocy art. 87 §1a kw wymierza obwinionemu J. K. karę grzywny w wysokości 500 ( pięćset ) złotych.

II.  W pozostałym zakresie zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy.

III.  Zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adw. M. K. kwotę 516,60 ( pięćset szesnaście złotych sześćdziesiąt groszy ) w tym kwotę 96,60 ( dziewięćdziesiąt sześć złotych sześćdziesiąt groszy ) jako 23 % stawkę podatku od towarów i usług tytułem wynagrodzenia za obronę z urzędu w postępowaniu odwoławczym.

IV.  Zwalnia obwinionego od opłaty za obie instancje oraz od ponoszenia pozostałych kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze.

UZASADNIENIE

J. K. został oskarżony o to, że : w dniu 19 maja 2013 roku około godziny 1:10 w B. na ulicy (...) prowadził rower po drodze publicznej będąc w stanie nietrzeźwości – I badanie – 0,93 mg/ ^dm3 (tj. 1,953‰ alkoholu w badaniu krwi) i II badanie – 0,83 mg/ ^dm3 (tj. 1,743‰ alkoholu w badanej krwi) alkoholu w wydychanym powietrzu, tj. o czyn z art. 178a § 2 kk

Sąd Rejonowy w Białymstoku wyrokiem z dnia 5 grudnia 2013 r w sprawie sygn. akt XV K 968/13 oskarżonego J. K. uznał za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu z tym, że zakwalifikował go z art. 87 § 1a kw i za to na mocy art. 87 § 1a kw skazał go, zaś na mocy art. 87 § 1 kw w zw. z art. 20 § 1 i 2 pkt 2 kw, 21 § 1 kw wymierzył oskarżonemu karę 1 (jednego) miesiąca ograniczenia wolności z obowiązkiem wykonywania nieodpłatnej, kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 20 (dwudziestu) godzin;

Na mocy art. 87 § 4 kw w zw. z art. 29 § 1 kw orzekł wobec oskarżonego środek karny w postaci zakazu prowadzenia rowerów na okres 6 (sześciu) miesięcy;

Zasądził od Skarbu Państwa na rzecz obrońcy oskarżonego, adw. M. K. kwotę 442,80 (czterystu czterdziestu dwóch 80/100 w tym VAT w kwocie 82,80) złotych tytułem kosztów obrony z urzędu;

Zwolnił oskarżonego od ponoszenia kosztów sądowych w całości.

Powyższy wyrok na podstawie art. 425 § 1 i 2 kpk, art. 444 kpk zaskarżył w całości na niekorzyść oskarżonego J. K. prokurator i na podstawie art. 427 § 1 i 2 kpk, art. 437 § 1 i 2 kpk, art. 438 pkt 1 kpk zarzucił wyrokowi obrazę przepisu prawa materialnego, a mianowicie art. 87 § 1 kw poprzez jego niesłuszne zastosowanie przy wskazaniu podstawy prawnej orzeczonej wobec oskarżonego J. K. kary ograniczenia wolności.

Wniósł o uchylenie wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi Rejonowemu w Białymstoku.

Na rozprawie apelacyjnej prokurator zmodyfikował zarzut i wniosek w apelacji w ten sposób, że zarzucił obrazę prawa materialnego, a mianowicie art. 87 § 1 a kw poprzez wymierzenie obwinionemu na podstawie tego przepisu kary 1 miesiąca ograniczenia wolności pomimo, że wskazany przepis nie zawiera sankcji ograniczenia wolności. Wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez wymierzenie obwinionemu na podstawie tego przepisu kary grzywny w wymiarze 500 złotych.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja prokuratora z uwzględnieniem dokonanej na rozprawie apelacyjnej modyfikacji zarzutu i wniosku zasługuje na uwzględnienie.

Zdaniem Sądu Okręgowego analiza zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego wskazuje, że Sąd Rejonowy prawidłowo przeprowadził postępowanie dowodowe i na tej podstawie właściwie ustalił stan faktyczny.

Bezspornym było, iż obwiniony J. K. w dniu 19 maja 2013 roku w B. na ul. (...) około godz. 01:10 znajdując się w stanie nietrzeźwości prowadził rower. Okoliczności tej nie przeczył obwiniony, a tożsamość kierującego, fakt interwencji, stan nietrzeźwości jednoznacznie wynikał z treści notatki urzędowej, wyniku badania stanu trzeźwości. Ustalony przez Sąd stan faktyczny jest zatem bezsporny.

Mając powyższe na uwadze zasadnie Sąd Rejonowy uznał, iż wina obwinionego nie budzi wątpliwości. Wprawdzie J. K. został oskarżony o popełnienie występku z art. 178a § 2 kk, to jednak na mocy ustawy z dnia 27 września 2013r. o zmianie ustawy – Kodeks postępowania karnego oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 25.10.2013r., poz. 1247), obowiązującej od dnia 09 listopada 2013r., czyn, którego dopuścił się J. K. stanowi obecnie wykroczenie. Stąd też konieczna stała się zmiana kwalifikacji prawnej czynu mu zarzucanego z przestępstwa na wykroczenie określone w art. 87 § 1a kw.

W ocenie Sądu Okręgowego nie można jednak zgodzić się z rozstrzygnięciem Sądu w zakresie rodzaju orzeczonej kary. Niewątpliwie Sąd Rejonowy dopuścił się obrazy prawa materialnego, a mianowicie art. 87 §1 a kw poprzez orzeczenie obwinionemu kary ograniczenia wolności w sytuacji, gdy treść tego artykułu w katalogu kar za tak przypisany czyn nie przewiduje tego rodzaju kary. Z uzasadnienia wyroku wynika, że Sąd Rejonowy przez przeoczenie nie powołał w sentencji wyroku art. 39 § 2 kw, co jednoznacznie wskazywało, że zastosował nadzwyczajne złagodzenie kary i wymierzył karę ograniczenia wolności jako karę łagodniejszego rodzaju.

Przypomnieć należy, że zgodnie z art. 39 § 2 kw nadzwyczajne złagodzenie polega między innymi na wymierzeniu kary łagodniejszego rodzaju. Orzeczenie kary łagodniejszego rodzaju, oznacza orzeczenie kary łagodniejszej niż przewidziana w naruszonym przepisie, czyli kary łagodniejszego rodzaju, niż najłagodniejsza rodzajowo kara wskazana w naruszonym przepisie. W przypadku wykroczenia popełnionego przez obwinionego z art. 87 § 1 a kw, to wykroczenie jest zagrożone karą aresztu lub grzywny. O ile zasadnie Sąd Rejonowy uznał, ze wobec J. K. brak jest podstaw do orzeczenia kary aresztu, to błędnie przyjął, że poprzez nadzwyczajne złagodzenie kary orzeczona kara ograniczenia wolności będzie karą najłagodniejszą rodzajowo od wskazanej w naruszonym przepisie. Wskazać należy, że jeżeli zagrożenie ustawowe obejmuje areszt i grzywnę lub tylko grzywnę, to nie można w ramach art. 39 kw orzec kary ograniczenia wolności, gdyż jest to kara rodzajowo surowsza od kary grzywny.

W związku z tym Sąd niewłaściwie zastosował nadzwyczajne złagodzenie kary i wymierzył obwinionemu karę 1 miesiąca ograniczenia wolności z obowiązkiem wykonywania nieodpłatnej, kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 20 godzin.

W związku z tym, uwzględniając stanowisko prokuratora na rozprawie apelacyjnej, który zmodyfikował zarzut i wniosek oraz mając na uwadze okoliczności związane z obecną sytuacją osobistą obwinionego, który posiada stałą pracę i otrzymuje wynagrodzenie ( jest zatrudniony w A. ) Sąd Okręgowy zmienił zaskarżony wyrok i wymierzył J. K. karę samoistnej grzywny.

W ocenie Sądu Odwoławczego orzeczona kara samoistnej grzywny w wysokości 500 złotych jest adekwatna do popełnionego wykroczenia i pozwoli ograniczyć w przyszłości ponowne czyny obwinionego. Zdaniem Sądu będzie także oddziaływać na niego wychowawczo (spełniając tym samym cele prewencji indywidualnej), a ponadto ukształtuje wyobrażenie społeczeństwa o konieczności przestrzegania norm prawnych i nieuchronności kary (prewencja ogólna). Tak orzeczona kara nie będzie kolidowała ze świadczeniem pracy przez obwinionego, a za to będzie działała wychowawczo i mobilizująco, tak by ponownie nie naruszał on obowiązującego porządku prawnego.

Nie stwierdzając innych uchybień, które mogły mieć wpływ na treść zaskarżonego wyroku, w pozostałym zakresie jako prawidłowy i słuszny Sąd Okręgowy utrzymał w mocy.

O kosztach obrony z urzędu za postępowanie odwoławcze rozstrzygnięto na mocy § 14 ust. 2 pkt 4 w zw. z § 2 ust. 3 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (Dz. U. Nr 163, poz. 1348, z późn. zm).

Mając na uwadze sytuację materialną i życiową obwinionego na podstawie art. 119 kpw w zw. z art. 624 § 1 kpk zwolniono go opłaty za obie instancje oraz od ponoszenia kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze.