Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 1 kwietnia 2014 roku

Sąd Okręgowy w Białymstoku VIII Wydział Karny Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący SSO Wiesław Oksiuta

Protokolant Agnieszka Malewska

bez udziału oskarżyciela publicznego

po rozpoznaniu w dniu 1 kwietnia 2014 roku

sprawy A. A.

obwinionego o czyn z art. 51 ust. 2 pkt 4 ustawy z dnia 21 maja 1999 roku o broni i amunicji

na skutek apelacji wniesionej przez obrońcę obwinionego

od wyroku Sądu Rejonowego w Sokółce

z dnia 15 listopada 2013 roku sygn. akt II W 741 /13

I.  Zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy.

II.  Zasądza od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 200 (dwieście) złotych tytułem opłaty za II instancję oraz kwotę 50 (pięćdziesiąt) złotych tytułem zryczałtowanych wydatków za postępowanie odwoławcze.

UZASADNIENIE

A. A.został obwiniony o to, że w dniu 5 stycznia 2013 roku około godziny 20:00 w S.na ul. (...)na parkingu przy klubie (...)będąc pod wpływem alkoholu nosił broń palną typu (...)tj.-o wykroczenie z art. 51 ust. l p.4 Ustawy z dnia 21 maja 1999 roku o broni i amunicji.

Sąd Rejonowy w Sokółce wyrokiem z dnia 15 listopada 2013 r w sprawie W 741/13 obwinionego A. A. uznał za winnego tego, że w dniu 05 stycznia 2013 roku około godziny 20:00 w S.na ul. (...)na parkingu przy klubie (...)znajdując się w stanie po użyciu alkoholu nosił broń palną typu (...) tj. popełnienia czynu z art. 51 ust. 2 pkt 4 ustawy z dnia 21 maja 1999 roku o broni i amunicji i za ten czyn, na mocy wyżej wymienionego przepisu skazał go na karę grzywny w wysokości 2.000 (dwóch tysięcy) złotych.

Zasądził od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 200 (dwustu) złotych tytułem opłaty oraz kwotę 100 (stu) złotych tytułem zryczałtowanych wydatków postępowania.

Powyższy wyrok na mocy art. 103 i 105 kpw zaskarżył w całości obrońca obwinionego i na mocy art. 427 § 1 i 2 kpk oraz art. 438 pkt 2 i 3 kpk w zw. z art. 109 kpw wyrokowi temu zarzucił;

1. Obrazę przepisów postępowania, która miała wpływ na treść orzeczenia, a mianowicie art. 4, 5 § 2, 7 kpk w zw. z art. 92 kpk, 410 kpk i 424 § 1 kpk polegającą na dowolnej ocenie zebranego w sprawie materiału dowodowego i rozstrzygnięciu na niekorzyść oskarżonego, wbrew zasadzie in dubio pro reo, nie dających się usunąć wątpliwości, co doprowadziło do ustalenia że A. A. dopuścił się zarzucanego mu czynu, przy jednoczesnym zaniechaniu stosownego uzasadnienia swojego stanowiska, poprzez:

-pominięcie konsekwentnego nieprzyznawania się A. A. do popełnia opisanego we wniosku o ukaranie wykroczenia i uznanie za niewiary godne jego twierdzeń, iż· w dniu 05 stycznia 2013 r. nie miał przy sobie broni, a przy klubie (...) odpalał petardy,

-pominięcie składanych w postępowaniu sądowym zeznań świadków: P. S., E. W., M. P., M. Z. oraz I. L., z których to zeznań nie wynika, aby A. A. miał dopuścić się przypisywanego mu wykroczenia,

- pominięcie przeprowadzonej już w początkowym etapie postępowania opinii dotyczącej broni, z której wynika, że wprawdzie odnalezione na miejscu zdarzenia łuski pochodzą z broni obwinionego, jednakże nie można ustalić czasu oddania z niej ostatniego strzału,

- pominięcie okoliczności, iż nie została wykonana dokumentacja fotograficzna z miejsca zdarzenia i oparcie twierdzeń co do wyglądu łusek i ich ułożenia na sprzecznych relacjach funkcjonariuszy policji,

- uznanie, że A. A. nie mógł strzelać z petard, ponieważ policjanci nie odnaleźli żadnych pozostałości po materiałach pirotechnicznych, pomimo że po pierwsze - policjanci nie szukali wówczas pozostałości po petardach, a po drugie - nie można wykluczyć, że z uwagi na siłę wystrzału takowe pozostałości wcale nie musiały znajdować się na parkingu przy klubie, gdzie był sprawdzany teren,

-pominięcie faktu, iż A. A. ostatni raz na polowaniu był w dniu 23.12.2012 r., a zatem w dacie 05.01.2013 r. nie mógł posiadać przy sobie broni palnej i oddać z niej strzałów;

II. Błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia i mający wpływ na jego treść, a polegający na przyjęciu, że A. A.dopuścił się wykroczenia polegającego na tym, że będąc pod wpływem alkoholu nosił broń palną typu (...)w sytuacji gdy zebrany w sprawie materiał dowodowy pozostawia istotne wątpliwości w tym zakresie - mając na uwadze wyjaśnienia obwinionego, w których konsekwentnie nie przyznaje się do popełnienia czynu, zeznania świadków P. S., E. W., M. P., M. Z.i I. L., które nie potwierdzają związku obwinionego z opisanym wykroczeniem, opinię dotyczącą broni stwierdzającą, iż nie można ustalić czasu oddania ostatniego strzału z broni obwinionego" notatkę urzędową potwierdzającą datę uczestniczenia przez obwinionego w polowaniu jako dzień 23.12.2012 r., a także sprzeczne ze sobą opisy w wyglądzie odnalezionych łusek na miejscu zdarzenia, oraz brak bezpośredniego dowodu świadczącego o sprawstwie A. A..

Mając na uwadze powyższe zarzuty, wniósł:

- o zmianę wyroku poprzez uniewinnienie A. A. od popełnienia przypisywanego mu wykroczenia, ewentualnie uchylenie wyroku i przekazanie sprawy Sądowi Rejonowemu w Sokółce do ponownego rozpoznania.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja obrońcy obwinionego jako oczywiście bezzasadna nie zasługiwała na uwzględnienie.

Przeprowadzona kontrola odwoławcza nie wykazała bowiem żadnych uchybień procesowych ani innych nieprawidłowości, które mogłyby rzutować na treść zapadłego wyroku. Zarówno przebieg rozprawy przed Sądem Rejonowym jak i treść uzasadnienia zaskarżonego wyroku wskazują, że Sąd ten prawidłowo, nie naruszając zasad, wyrażonych w art. 4 k.p.k. i 7 k.p.k. w zw. art. 8 k.p.w., ocenił zebrany materiał dowodowy, przyjmując za podstawę orzeczenia, zgodnie z art. 410 k.p.k. i art. 92 k.p.k. w zw. z art. 82§ 1 k.p.w. całokształt okoliczności ujawnionych na rozprawie głównej.

Nie ulega wątpliwości, że Sąd orzekający w sprawie ma prawo oprzeć się na jednych dowodach, a pominąć inne, jeśli ich treść jest rozbieżna. Jeśli więc z uzasadnienia orzeczenia wynika, że Sąd ten obdarzył przymiotem wiarygodności dowód z zeznań świadka P. S. z postępowania wyjaśniającego, świadków P. D., M. I., S. T. i wskazał powody swego stanowiska, jak to miało miejsce na gruncie rozpoznawanej sprawy, to uwzględnienie okoliczności wynikających z ich zeznań nie stanowi naruszenia przepisów postępowania, art. 410 k.p.k., którego naruszenie zarzuca apelujący. Sąd Rejonowy wskazując na konkretne argumenty wywiódł, dlaczego zeznania w/w wymienionych świadków, w odróżnieniu od wyjaśnień obwinionego zasługują na pozytywną ocenę. Stąd nie można Sądowi temu postawić skutecznego zarzutu, że uchybił przepisom postępowania. Zarzut obrazy art. 410 k.p.k. byłby słuszny jedynie wówczas, gdyby Sąd ferując wyrok oparł się na materiale nieujawnionym na rozprawie bądź też jedynie na części ujawnionego materiału dowodowego, a tego rodzaju uchybienia w niniejszej sprawie nie wystąpiły. Zastrzeżeń nie budzi także uzasadnienie zapadłego rozstrzygnięcia. Spełnia ono wymogi art. 424 § 1 k.p.k. w zw. z art. 82 § 1 k.p.w., a przede wszystkim ukazuje logiczny proces, który doprowadził Sąd I instancji do uznania, że A. A. swoim zachowaniem, w sposób zawiniony wypełnił wszystkie znamiona przypisanego mu czynu.

Analiza pisemnych motywów zaskarżonego wyroku w konfrontacji z całokształtem materiału aktowego prowadzi do wniosku, iż Sąd Rejonowy dokonał niezwykle rzetelnej syntezy ujawnionego w toku rozprawy głównej materiału dowodowego. Poszczególne dowody osobowe zostały poddane skrupulatnej ocenie tak pod względem ich wewnętrznej spójności czy logiczności, jak też ich relacji do pozostałych źródeł dowodowych, w szczególności relacji innych przesłuchanych w sprawie osób, czy opinii L. K. K. W. P. (1)w O.. Wnioski z tak przeprowadzonej analizy przybrały postać logicznego wywodu, który w należyty sposób realizuje dyrektywę swobodnej oceny dowodów (art. 7 kpk), a także wymagania stawiane uzasadnieniu na mocy art. 424 § 1 kpk.

Powyższe nakazuje uznać, iż Sąd Rejonowy poczynił w sprawie prawidłowe ustalenia faktyczne i na tej podstawie zajął trafne stanowisko zarówno w przedmiocie winy obwinionego, jak i kwalifikacji prawnej przypisanego mu czynu oraz wymiaru kary, a oceny tej w żadnej mierze nie mogą podważać zarzuty skarżącej.

Analiza uzasadnienia zapadłego rozstrzygnięcia pozwala zrekonstruować logiczny proces, który doprowadził Sąd I instancji do przeświadczenia, że obwiniony swoim zachowaniem, w sposób zawiniony wypełnił wszystkie ustawowe znamiona przypisanego mu czynu z art. 51 ust. 2 pkt 4 ustawy z dnia 21 maja 1999 roku o broni i amunicji. Przekonanie to zostało oparte na podstawie wszystkich przeprowadzonych dowodów, ocenionych swobodnie – co zostało precyzyjnie uargumentowane – ustrzegając się błędów w rozumowaniu i uwzględniając wskazania wiedzy i doświadczenia życiowego. Powody uznania za prawidłową decyzji Sądu I instancji w zakresie oceny zeznań świadków P. S., E. W., M. P., M. Z. oraz I. L. składanych przez nich na rozprawie zostały przedstawione w sposób szczegółowy przez Sąd Rejonowy w uzasadnieniu i nie zachodzi konieczność powtarzania. Sąd Okręgowy podziela tą argumentację. W tym miejscu należy jedynie przypomnieć, że nie zostały one jak twierdzi autor apelacji pominięte, gdyż były one przedmiotem oceny tego Sądu, zaś zeznania M. Z. I. L., P. S. złożone przez niego na rozprawie zweryfikowano negatywnie, co było poprzedzone prawidłowo przeprowadzonym i uzasadnionym procesem myślowym.

Także nie można zgodzić się ze skarżącą odnośnie podnoszonej okoliczności dotyczącej braku wykonania dokumentacji fotograficznej z miejsca zdarzenia w toku postępowania wyjaśniającego. Należy podkreślić, że w toku postępowania wyjaśniającego przeprowadzono oględziny miejsca zdarzenia ( k 7-8 ), sporządzono również materiał poglądowy. W związku z tym ten materiał dowodowy, był wystarczający i zasadnie posłużył Sądowi Rejonowemu do ustalenia stanu faktycznego.

W świetle zeznań P. S.złożonych w postępowaniu wyjaśniającym nie można zaakceptować argumentacji skarżącej, że obwiniony w dniu 5 stycznia 2013 roku nie posiadał przy sobie broni i nie mógł oddać z niej strzałów. P. S.zeznając jako świadek w toku postępowania wyjaśniającego, nie miał nawet najmniejszych wątpliwości, że przed klubem, obwiniony strzelał z broni myśliwskiej w postaci (...) Zeznał wówczas, że widział ogień i błysk z lufy i usłyszał trzykrotny strzał. Funkcjonariusze Policji P. D., M. I., S. T.potwierdzili informację, którą im przekazał ochroniarz P. S., że widział i słyszał, iż padły strzały z broni.

Zeznania te, jak zasadnie ocenił Sąd Rejonowy w sposób jednoznaczny potwierdzają pewność i wiarygodność relacji P. S. z postępowania wyjaśniającego w przeciwieństwie do jego zeznań złożonych na rozprawie.

Wskazać także należy, że w toku oględzin miejsca zdarzenia, na parkingu odnaleziono trzy łuski, a P. D., który dokonywał ich zabezpieczenia zeznał, że były one wtopione w śnieg, jakby upadły na podłoże będąc gorącymi, zaraz po wystrzale. Zatem P. D. miał miarodajną wiedzę o tym w jaki sposób łuski leżały na ziemi.

Nadmienić również należy, że funkcjonariusze policji nie znaleźli w okolicach klubu (...) żadnych pozostałości po materiałach pirotechnicznych, petardach, a pewnym jest wbrew stanowisku skarżącej, że gdyby rzeczywiście takie zostałyby wystrzelone znajdowałyby się na parkingu, a to zaprzecza prezentowanej wersji, że obwiniony w dniu zdarzenia nie miał przy sobie broni, a huk pochodził od wybuchu petard, które postanowił odpalić na parkingu.

Ponadto z opinii L. K. K. W. P.w O.(k.74-78) wynikało w sposób oczywisty, że odnalezione łuski pochodziły ze (...) A. A.. Była to opinia wiarygodna i jednoznaczna, oparta na sprawdzalnych wnioskowaniach empirycznych.

Zdaniem Sądu Okręgowego to, że podczas badań broni nie zdołano ustalić czasu oddania z niej ostatniego strzału, nie mogło wpłynąć na inną ocenę, od tej dokonanej przez Sąd Rejonowy, że obwiniony znajdując się w stanie po użyciu alkoholu, w dniu 5 stycznia 2013 roku około godz. 20,00 na parkingu przed klubem (...)w S.nosił broń palną typu (...)

Jak zasadnie wskazał Sąd Rejonowy powiązanie tych faktów pozwala jednoznacznie ustalić winę A. A., a jego wyjaśnienia, do których treściowo usiłowano dopasować część z zeznań świadków, zostały uznane jedynie za nieudolną, próbę uniknięcia odpowiedzialności za naganne i bezprawne zachowanie podjęte w stanie po użyciu alkoholu.

W realiach niniejszej sprawy nie można również zasadnie stawiać zarzutu obrazy art. 5§2 k.p.k., bowiem Sąd I instancji nie powziął wątpliwości co do treści ustaleń faktycznych lub wykładni prawa rozstrzygając je na niekorzyść obwinionego wobec braku możliwości ich usunięcia. Takie wątpliwości nie stały się również udziałem Sądu Okręgowego.

Mając na uwadze powyższe, uznając, że orzeczona kara grzywny jest adekwatna do stopnia zawinienia i społecznej szkodliwości przypisanego czynu Sąd Okręgowy orzekł jak w sentencji.

O wysokości opłaty za postępowanie odwoławcze rozstrzygnięto w oparciu o art. 3 ust. 1, art. 8 w zw. z art. 21 pkt 2 ustawy z dnia 23.06.1973r. o opłatach w sprawach karnych (Dz. U. z 1983r., nr 49, poz. 223 z późn. zm.), zaś o zryczałtowanych wydatkach postępowania na podstawie § 3 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 10.10.2001r. w sprawie wysokości zryczałtowanych wydatków postępowania oraz wysokości opłaty za wniesienie wniosku o wznowienie postępowania w sprawach o wykroczenia (Dz. U. z 15.10.2001r.).