Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 26 lutego 2020 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych II Oddział w Ł. odmówił E. K. prawa do świadczenia uzupełniającego. W uzasadnieniu decyzji Zakład wskazał, iż Komisja lekarska orzeczeniem z dnia 24.02.2020 r roku stwierdziła, że ubezpieczona nie jest niezdolna do samodzielnej egzystencji.

(decyzja – k.8 akt ZUS)

W odwołaniu z dnia 6 kwietnia 2020 roku ubezpieczona nie zgodziła się z decyzją, podnosząc zły i pogarszający się stan zdrowia w związku z dolegliwościami ortopedycznymi oraz niską wysokość emerytury.

(odwołanie - k. 3)

W odpowiedzi na odwołanie pełnomocnik organu rentowego wniósł o jego oddalenie wywodząc jak w uzasadnieniu decyzji.

(odpowiedź na odwołanie – k. 4).

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

Wnioskodawczyni E. K. urodziła się w dniu (...). Pobiera emeryturę z ZUS.

/okoliczność bezsporna/

Orzeczeniem z dnia 6.12.2019 r została zaliczona do umiarkowanego stopnia niepełnosprawności – według symbolu 05 –R, z ustaleniem ,że nie wymaga konieczności stałej lub długotrwałej opieki lub pomocy innej osoby w związku ze znacznie ograniczoną możliwością samodzielnej egzystencji.

/orzeczenie – k. 4 akt ZUS/

Orzeczeniem z dnia 29.01. 2020 roku, po przeprowadzeniu bezpośredniego badania i dokonaniu analizy przedstawionej dokumentacji medycznej, lekarz orzecznik ZUS stwierdził, że ubezpieczona nie jest niezdolna do samodzielnej egzystencji.

(orzeczenie lekarza orzecznika - k. 5 akt ZUS ).

Orzeczeniem z dnia 24.02. 2020 roku komisja lekarska ZUS ustaliła, że ubezpieczona nie jest niezdolna do samodzielnej egzystencji.

(orzeczenie komisji lekarskiej - k.7 akt ZUS)

U ubezpieczonej rozpoznano stan po alloplastyce stawu kolanowego prawego, powikłany procesem zapalnym po zabiegu operacyjnym, praktyczne usztywnienie kolana prawego – śladowy ruch zgięcia, a także stan po stabilizacji kręgosłupa w odcinku lędźwiowym L2 – L4, z powodu złamania L3 (1999 r).

W czasie badania stwierdzono chód powolny, wspomagany dwoma kulami łokciowymi, budowę ciała prawidłową, rozbiera się i ubiera samodzielnie, ruchy kręgosłupa w odcinku szyjnym zachowane, ograniczenie ruchomości w odcinku piersiowo – lędźwiowym kręgosłupa, próba palec podłoga – 40 cm, nie stwierdza się wzmożonego napięcia mięśni przykręgosłupowych, kończyny górne bez zaników mięśniowych, ruchy w stawach obu kończyn zachowane, chwytność obu rąk prawidłowa, kończyny dolne bez zaników mięśniowych, poszerzenie obrysów prawego stawu kolanowego, śladowy ruch zgięcia w stawie kolanowym, ruchy w pozostałych stawach kończyny dolnej prawej i w stawach kończyny dolnej lewej zachowane w pełnym zakresie.

Nie stwierdza się naruszenia sprawności narządu ruchu w stopniu powodującym konieczność stałej lub długotrwałej opieki i pomocy innej osoby w zaspokajaniu podstawowych potrzeb życiowych, co powodowałoby niezdolność do samodzielnej egzystencji. Wnioskodawczyni nie jest niezdolna do samodzielnej egzystencji.

/opinia biegłego ortopedy – k. 35 -37/

Sąd Okręgowy dokonał następującej oceny dowodów:

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o załączone do akt sprawy akta rentowe ubezpieczonej, jej dokumentację medyczną oraz wydaną w sprawie opinię biegłego ortopedy, a zatem biegłego, którego specjalizacja odpowiada rodzajowi schorzeń występujących u ubezpieczonej.

Biegły zapoznał się z przedłożoną w toku postępowania dokumentacją lekarską z przebiegu leczenia ubezpieczonej i na podstawie tej dokumentacji oraz badania bezpośredniego, ocenił i opisał stan jego zdrowia. Opinia biegłego jest jasna i obiektywna, opisuje stan zdrowia ubezpieczonej w zakresie wynikającym z tezy dowodowej oraz sporządzona została zgodnie z wymaganiami fachowości i niezbędną wiedzą w zakresie stanowiącym ich przedmiot.

Biegły wskazał na rozpoznane dolegliwości i ich wpływ na zdolność do samodzielnej egzystencji. Nie stwierdzili upośledzenia funkcji organizmu w stopniu uzasadniającym uznanie wnioskodawczyni za niezdolną do samodzielnej egzystencji.

Wnioskodawczyni nie zgłosiła żadnych zastrzeżeń i uwag do opinii. Wnioskodawczyni była pouczona o konieczności zgłaszania wniosków dowodowych oraz miała udzielony termin na zgłoszenie uwag i pytań do biegłego (zarządzenie – k. 6,38 w zw. z k. 8,14,40, 49, 49 odw.). Wnioskodawczyni ograniczyła się jedynie do stwierdzenia, że nie jest zdolna do samodzielnej egzystencji i pomaga jej mąż.

Mając powyższe na względzie Sąd uznał zatem w pełni wartość dowodową opinii biegłego, która nie zawiera istotnych braków, biegły w sposób dostatecznie wyczerpujący określił jednostki chorobowe, które występują u ubezpieczonej i ocenił ich znaczenie dla jej zdolności do samodzielnej egzystencji. Wynikające z opinii wnioski są logiczne i prawidłowo uzasadnione.

Fakt, że wydana w sprawie opinia biegłych nie ma treści, odpowiadającej skarżącemu, nie może mieć w tym wypadku znaczenia. Odmienne stanowisko oznaczałoby bowiem przyjęcie, że należy przeprowadzić dowód z wszelkich możliwych biegłych, by się upewnić, czy niektórzy z nich nie byliby takiego zdania, jak strona. Zgodnie z utrwalonym orzecznictwem SN potrzeba powołania innego biegłego powinna wynikać z okoliczności sprawy, a nie z samego niezadowolenia strony z dotychczas złożonej opinii. Niezadowolenie strony z opinii biegłego nie uzasadnia powołania innego biegłego ( wyrok SN z dnia 5 czerwca 2002 roku I CR 562/74 LEX nr 7607; wyrok SN z dnia 4 sierpnia 1999 roku I PKN 20/99 OSNP 2000/22/807). W ocenie Sądu złożona opinia biegłego jest w pełni fachowa, odpowiada zakreślonej tezie dowodowej i nie zawiera żadnych braków. Wobec powyższego brak było podstaw do kontynuowania postępowania dowodowego.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Odwołanie jest niezasadne i podlega oddaleniu.

Na wstępie wskazać należy, że świadczenie uzupełniające dla osób niezdolnych do samodzielnej egzystencji, ma na celu dodatkowe wsparcie dochodowe służące zaspokajaniu potrzeb życiowych, ze względu na koszty związane z pielęgnacją, rehabilitacją i opieką medyczną. Prawo do tego świadczenia wiąże się jednak ze spełnieniem warunków określonych w ustawie.

Warunki nabywania prawa, tryb przyznawania oraz zasady wypłacania i finansowania świadczenia uzupełniającego określa ustawa z dnia 31 lipca 2019 r. o świadczeniu uzupełniającym dla osób niezdolnych do samodzielnej egzystencji (Dz. U. z 2019 r. poz. 1622), która weszła w życie w dniu 1 października 2019 r. Stosownie do treści art. 1 ust. 3, art. 2 oraz art. 4 ust. 3 świadczenie uzupełniające przysługuje osobie, która:

1. zamieszkuje na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej i:

- jest obywatelem Rzeczypospolitej Polskiej lub

- posiadającym prawo pobytu lub prawo stałego pobytu na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej obywatelem państw członkowskich Unii Europejskiej, państw członkowskich Europejskiego Porozumienia o Wolnym Handlu (EFTA) - strony umowy o Europejskim Obszarze Gospodarczym lub Konfederacji Szwajcarskiej, lub

- cudzoziemcem legalnie przebywającym na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

2. ukończyła 18 lat;

3. jest niezdolna do samodzielnej egzystencji, a niezdolność ta została stwierdzona odpowiednim orzeczeniem;

4. nie jest uprawniona do świadczeń pieniężnych finansowanych ze środków publicznych lub też łączna wysokość brutto tych świadczeń wraz z kwotą wypłacaną przez zagraniczną instytucję właściwą do spraw emerytalno-rentowych po dokonaniu ustawowych wyłączeń nie przekroczy kwoty 1 600 zł (kwota obowiązująca w dacie wydania zaskarżonej decyzji).

5. nie jest osobą tymczasowo aresztowaną lub odbywającą karę pozbawienia wolności (co nie dotyczy osoby odbywającej karę pozbawienia wolności w systemie dozoru elektronicznego).

W przypadku stwierdzenia naruszenia sprawności organizmu w stopniu powodującym konieczność stałej lub długotrwałej opieki i pomocy innej osoby w zaspokajaniu podstawowych potrzeb życiowych orzeka się niezdolność do samodzielnej egzystencji - art. 13 ust. 5 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz.U. z 2020 r. poz. 53 ze zm.) stosowany na podstawie art. 7 ustawy o świadczeniu uzupełniającym dla osób niezdolnych do samodzielnej egzystencji.

Niezdolność do pracy jak i niezdolność do samodzielnej egzystencji orzeka się na okres nie dłuższy niż 5 lat, natomiast jeżeli według wiedzy medycznej nie ma rokowań odzyskania zdolności do pracy lub niezdolności do samodzielnej egzystencji przed upływem 5. lat, niezdolność do pracy lub niezdolność do samodzielnej egzystencji orzeka się na okres dłuższy niż lat 5 (art. 13 ust. 2 i 3, cytowanej powyżej, ustawy).

Pojęcie niezdolności do samodzielnej egzystencji ma przy tym szeroki zakres i obejmuje opiekę i pomoc w załatwieniu elementarnych spraw życia codziennego. Jednak sam fakt, że osoba doznaje pewnych utrudnień w realizacji potrzeb życia codziennego czy też, że potrzebuje pomocy innych osób nie może przesądzać o uznaniu jej za niezdolną do samodzielnej egzystencji./ III AUa 62/17 - wyrok SA Lublin z dnia 30-08-2017/.

Przechodząc do meritum wskazać należy, że ustawodawca uzależnia przyznanie prawa do świadczenia uzupełniającego od spełnienia łącznie wszystkich ww. przesłanek.

Z ustaleń poczynionych na podstawie dowodu z opinii biegłego wynika, że u wnioskodawczyni nie stwierdza się naruszenia sprawności narządu ruchu w stopniu powodującym konieczność stałej lub długotrwałej opieki i pomocy innej osoby w zaspokajaniu podstawowych potrzeb życiowych, co powodowałoby niezdolność do samodzielnej egzystencji. Wnioskodawczyni nie jest niezdolna do samodzielnej egzystencji.

Skoro, zatem wnioskodawczyni nie jest osobą niezdolną do samodzielnej egzystencji, to na dzień wydania zaskarżonej decyzji nie spełniła łącznie wszystkich ww. przesłanek, a w konsekwencji brak jest zatem podstaw do przyznania wnioskowanego świadczenia.

Mając na uwadze powyższe, Sąd uznał, iż zaskarżona decyzja organu rentowego jest prawidłowa i w oparciu o treść art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c. oddalił odwołanie wnioskodawczyni.