Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 25 marca 2014 roku.

Sąd Okręgowy w Piotrkowie Trybunalskim w IV Wydziale Karnym Odwoławczym w składzie:

Przewodniczący SSO Marta Legeny-Błaszczyk (spr.)

Sędziowie SA Stanisław Tomasik

SO Ireneusz Grodek

Protokolant Dagmara Szczepanik

przy udziale Prokuratora Prokuratury Okręgowej w Piotrkowie Trybunalskim Violetty Włodarczyk

po rozpoznaniu w dniu 25 marca 2014 roku

sprawy P. P.

oskarżonego z art. 178a§1 kk, art. 177§2 kk w zw. z art. 178§1 kk, art. 162§1 kk

z powodu apelacji wniesionych przez oskarżonego i obrońcę

od wyroku Sądu Rejonowego w Opocznie

z dnia 5 sierpnia 2013 roku sygn. akt II K 747/12

na podstawie art.437§2 kpk, art.438 pkt 1, 2, 3 kpk, art.634 kpk, art.627 kpk, art.8 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych (tekst jednolity: Dz. U. Nr 49 poz. 223 z 1983 roku z późniejszymi zmianami)

zmienia zaskarżony wyrok w ten sposób, że:

-

za podstawę prawną wymiaru kary pozbawienia wolności za czyn opisany w pkt II aktu oskarżenia przyjmuje przepisy art.177§2 kk w zw. z art.178§1 kk,

-

z opisu czynu zarzucanego w pkt III aktu oskarżenia eliminuje ustalenie o nieudzieleniu przez oskarżonego P. P. pomocy P. K.,

-

podstawę prawną orzeczonego w pkt 7 zaskarżonego wyroku łącznego okresu obowiązywania środka karnego zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych uzupełnia o przepisy art.85 kk, art.86§1 kk,

-

uchyla zawarte w pkt 8 zaskarżonego wyroku rozstrzygnięcie o zaliczeniu okresu zatrzymania prawa jazdy na poczet zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych,

-

precyzuje, iż dokonane w pkt 13 zaskarżonego wyroku zaliczenie tymczasowego aresztowania na poczet kary pozbawienia wolności dotyczy kary łącznej pozbawienia wolności,

w pozostałej części zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy;

zasądza od oskarżonego P. P. na rzecz Skarbu Państwa kwotę 400 (czterysta) złotych opłaty za drugą instancję oraz kwotę 20 (dwadzieścia) złotych tytułem zwrotu wydatków poniesionych w postępowaniu odwoławczym.

Sygn. akt IV Ka 105/14

UZASADNIENIE

P. P. został oskarżony o to, że:

I w dniu 28 września 2012 roku pomiędzy miejscowościami A. i K., Gm. S. woj. (...), znajdując się w stanie nietrzeźwości na poziomie 0,90 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu i 1,9 promila alkoholu we krwi kierował samochodem osobowym m-ki S. (...) nr rej. (...) w ruchu lądowym, tj. o czyn z art. 178 a § 1 kk

II w dniu 28 września 2012 roku w miejscowości A. Gm. S., woj. (...), umyślnie naruszył zasady bezpieczeństwa w ruchu lądowym, w ten sposób, że będąc w stanie nietrzeźwości na na poziomie 0,90 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu i 1,9 promila alkoholu we krwi kierował samochodem osobowym m-ki S. (...) nr rej. (...), nie zachował należytej ostrożności i bezpiecznej odległości oraz nieuważnie obserwując drogę, zjechał częściowo na prawe pobocze drogi i najechał na prawidłowo jadące w tym samym kierunku rowerzystki tj. A. W. i P. K., na skutek czego A. W. doznała obrażeń ciała w postaci ciężkiego urazu czaszkowo – mózgowego, ciężkiego obrzęku mózgu i krwiaka przymózgowego w okolicy czołowo ciemieniowo- skroniowej lewej, częściowego odwarstwienia blaszki wewnętrznej kości ciemieniowej lewej w okolicy krwiaka, wstrząśnienia mózgu, urazu nosa z krwawieniem i stłuczenia tylnej powierzchni klatki piersiowej i okolicy lędźwiowej prawej z pasmowatymi szerokimi i głębokimi otarciami skóry, które to obrażenia spowodowały ciężki uszczerbek na zdrowiu w rozumieniu art. 156 § kk w postaci choroby realnie zagrażającej życiu, zaś P. K. doznała obrażeń ciała w postaci urazu głowy ze wstrząśnieniem mózgu, otarcia naskórka twarzy, stłuczenia okolicy lędźwiowo- krzyżowej, stłuczenia rąk z otarciami skóry, stłuczenia kolana lewego, które to obrażenia naruszyły czynności narządów ciała trwające dłużej niż siedem dni w rozumieniu art. 157 § kk, po czym zbiegł z miejsca zdarzenia , tj. o czyn z art. 177§ 2 kk w zw. z art. 178 § 1 kk

III w dniu 28 września 2012 roku w miejscowości A. Gm. S., woj. (...), nie udzielił A. W. i P. K. znajdującym się w wyniku doznanych obrażeń ciała na skutek spowodowanego przez niego wypadku drogowego, w położeniu grożącym bezpośrednim niebezpieczeństwem utraty życia lub ciężkiego uszczerbku na zdrowiu – pomocy, mogąc jej udzielić bez narażenia siebie i innych osób na niebezpieczeństwo utraty życia albo ciężkiego uszczerbku na zdrowiu, poprzez zatrzymanie się na miejscu po wypadku i wezwanie odpowiednich służb ratunkowych lub udzielenie im pierwszej pomocy medycznej, tj. o czyn z art. 162 § kk

.

Sąd Rejonowy w Opocznie wyrokiem z dnia 05 sierpnia 2013 r. w sprawie II K 747/12 :

1.uznał oskarżonego P. P. za winnego popełnienia zarzucanego mu w pkt. I aktu oskarżenia czynu wyczerpującego dyspozycję art. 178a § 1 kk i na podstawie tegoż artykułu wymierzył karę 6 miesięcy pozbawienia wolności,

na podstawie art. 42 § 2 kk orzekł środek karny w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych w ruchu lądowym na okres 3 lat;

2. uznał oskarżonego P. P. za winnego popełnienia zarzucanego mu w pkt. II aktu oskarżenia czynu wyczerpującego dyspozycję art. 177 § 2 kk w zw. z art. 178 § 1 kk i na podstawie 177 § 2 kk wymierzył karę 3 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności,

na podstawie art. 42 § 2 kk orzekł środek karny w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych w ruchu lądowym na okres 8 lat;

3. uznał oskarżonego P. P. za winnego popełnienia zarzucanego mu w pkt. III aktu oskarżenia czynu wyczerpującego dyspozycję art.162 § 1 kk i na jego podstawie wymierzył karę 1 roku pozbawienia wolności;

na podstawie art. 85 kk, 86 § 1 kk wymierzone kary jednostkowe pozbawienia wolności połączył i jako karę łączną wymierzył karę 4 lat pozbawienia wolności;

na podstawie art. 90 § 2 kk wymierzone jednostkowe środki karne w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych w ruchu lądowym połączył i orzekł jako łączny środek karny zakaz prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych w ruchu lądowym na okres 8 lat;

na podstawie 63 § 2 kk na poczet orzeczonego środka karnego zaliczył oskarżonemu okres zatrzymania prawa jazdy od dnia 29 września 2012 roku;

na podstawie 47 § 1 kk orzekł od oskarżonego na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym i Pomocy Postpenitencjarnej nawiązkę w kwocie 1000 złotych;

na podstawie 50 kk orzekł podanie wyroku do publicznej wiadomości poprzez publikację jego treści na tablicy ogłoszeń Urzędu Gminy w S. przez okres 1 miesiąca;

na podstawie 230 § 2 kpk zwrócił oskarżonemu dowód rzeczowy w postaci telefonu komórkowego marki S. o numerze (...) przechowany w aktach sprawy na k. 26 i tablicy rejestracyjnej opisanej w pozycji 4 na k. 62v;

na podstawie art. 44 § kk orzekł przepadek na rzecz Skarbu Państwa dowodów rzeczowych wyszczególnionych na k. 62 w poz. od 1-3 przez zniszczenie;

na podstawie 63§ 1 kk na poczet orzeczonej kary pozbawienia wolności zaliczył okres stosowania tymczasowego aresztowania od dnia 28 września 2012 roku;

zasądził od oskarżonego na rzecz oskarżycielki posiłkowej B. K. kwotę 500 złotych tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego za postępowanie pierwszo instancyjne;

zasadził od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 400 złotych opłaty oraz kwotę 2.978,21 tytułem zwrotu kosztów postępowania pierwszoinstancyjnego.

Powyższy wyrok zaskarżył oskarżony P. P. i jego poprzedni obrońca adw. J. B..

Skarga apelacyjna obrońcy oskarżonego wywiedziona została z podstawy prawnej art. 438 pkt 4 kpk i zarzuciła zaskarżonemu wyrokowi rażącą niewspółmierność kar jednostkowych pozbawienia wolności, jak i kary łącznej pozbawienia wolności.

W konkluzji skarżący wniósł o złagodzenie kar pozbawienia wolności orzeczonych za poszczególne czyny i ukształtowanie łącznej kary pozbawienia wolności na poziomie 3 lat.

Apelacja oskarżonego P. P. w postaci sprecyzowanej przez aktualnego obrońcę adw. M. M. wywiedziona została z podstawy prawnej art. 438 pkt 2,3,4 kpk i zarzuciła zaskarżonemu wyrokowi:

1. naruszenie prawa materialnego - art. 178 a § 1 kk poprzez błędną interpretację i niewłaściwe zastosowanie polegające na uznaniu oskarżonego winnym popełnienia tego czynu w sytuacji gdy pozostawał on w zbiegu pozornym z czynem opisanym z art. 177 § 2 kk w zw. z art. 178 § 1 kk,

2. błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku, mający istotny wpływ na jego treść , polegający na:

- nieprawidłowym ustaleniu, że oskarżony obejmował co najmniej zamiarem ewentualnym istniejący stan zagrożenia bezpośrednim niebezpieczeństwem utraty życia albo ciężkiego uszczerbku na zdrowiu pokrzywdzonych, co w następstwie doprowadziło do uznania, że jego zachowanie wypełniło znamiona przestępstwa nieudzielania pomocy z art. 162 § 1 kk,

- nieprawidłowym ustaleniu, iż ruch pokrzywdzonych rowerem był prawidłowy i zgodny z zasadami przewidzianymi w ustawie Prawo o ruchu drogowym, co w następstwie doprowadziło do uznania, iż nie przyczyniły się one do zaistnienia wypadku,

- nieprawidłowym ustaleniu toru poruszania się pojazdu oskarżonego w momencie uderzenia w pokrzywdzone, faktu nastąpienia uderzenia przez ciała obu pokrzywdzonych w szybę samochodu oraz prędkości oskarżonego w chwili wypadku,

3. obrazę prawa procesowego:

- art. 7 kpk, art. 4 kpk, art. 9 § 1 kpk przez błedną ocenę dowodów zgromadzonych w sprawie , polegającą na na dowolnej ocenie opinii biegłego z zakresu ruchu drogowego i rekonstrukcji wypadków, sporządzonego szkicu miejsca zdarzenia, zeznań świadka H. J., pokrzywdzonych P. K. i A. W. oraz pominięcie istotnych zeznań świadków T. S., A. G., S. Z., w następstwie dokonanie błędnych ustaleń w zakresie momentu uderzenia pokrzywdzonych, zamiaru oskarżonego w zakresie nieudzielania pomocy, ewentualnego przyczynienia się pokrzywdzonych z powodu nieprawidłowego poruszania się na jezdni,

- art. 201 kpk poprzez brak zweryfikowania sprzecznych i niepełnych ustaleń opinii biegłego w postaci zasięgnięcia ustnej opinii na rozprawie lub innej opinii pisemnej,

4. rażącą niewspółmierność kary pozbawienia wolności oraz środka karnego zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych w stosunku do zarzuconego czynu.

W konkluzji sprecyzowanej na rozprawie apelacyjnej skarżący wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez zakwalifikowanie czynów z pkt. I i II jako jednego przestępstwa z art. 177 & 2 kk w zw. z art. 178 & 1 kk, a tym samym potraktowanie czynu z pkt. I jako czynu współukaranego, uniewinnienie oskarżonego od popełnienia czynu z art. 162 § 1 kk ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi pierwszej instancji. Nadto z ostrożności procesowej, na wypadek niepodzielenia zarzutów skargi apelacyjnej oskarżonego wniósł o złagodzenie wymierzonej kary łącznej pozbawienia wolności i orzeczenie środka karnego w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych w niższym wymiarze.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacje oskarżonego P. P. i jego obrońcy okazały się zasadne w takim stopniu, że na skutek ich wniesienia powstały podstawy do zmiany zaskarżonego wyroku.

Kontrola instancyjna tegoż nie potwierdziła słuszności żadnego z wymienionych w nich zarzutów.

Podstawę czynienia ustaleń faktycznych odnoszących się do kierowania przez oskarżonego w czasie przedmiotowego wypadku drogowego samochodem osobowym marki S. (...) o nr rejestracyjnym (...), stanowiły zeznania świadków H. J. i W. R.. Wprawdzie nie byli oni naocznymi obserwatorami przebiegu zdarzenia, niemniej jednak znajdując się nieopodal miejsca jego zaistnienia słyszeli pisk opon i huk a następnie widzieli nadjeżdżający z tamtego kierunku pojazd z uszkodzoną przednią szybą, którego kierowcą był znany im z widzenia oskarżony. Nadto miarodajnym dowodem dla poczynienia ww. ustaleń była znaleziona na miejscu zdarzenia tablica rejestracyjna z numerami samochodu użytkowanego przez P. P...

Sąd Rejonowy w sposób precyzyjny ustalił w oparciu o całokształt zgromadzonego materiału dowodowego, iż oskarżony naruszył zasady bezpieczeństwa w ruchu drogowym poprzez nienależytą obserwację przedpola jazdy i niezachowanie szczególnej ostrożności podczas wykonywania manewru wyprzedzania rowerzystek, na skutek czego zamiast wyprzedzić je z lewej strony zachowując bezpieczną odległość boczną co najmniej 1 metra, wynikającą z art. 24 ust. 2 ustawy Prawo o ruchu drogowym , zjechał częściowo prawym kołem na prawe pobocze, a nadto poprzez kierowanie pojazdem w stanie nietrzeźwości, niezachowanie i postąpienie wbrew obowiązkom wynikającym z art. 44 ust. 2 ww ustawy – niepozostanie na miejscu wypadku, nieudzielanie pomocy jego ofiarom i zaniechanie wezwania odpowiednich służb.

Sąd Okręgowy podziela, zatem powyższy pogląd, że naruszenie przez oskarżonego wskazanych zasad bezpieczeństwa w ruchu lądowym doprowadziło do zmiany toru ruchu w kierunku pobocza, co skutkowało potrąceniem rowerzystek.

O tym, że P. P. zastosował nieprawidłową taktykę i technikę jazdy samochodem, w następstwie czego zjechał na prawe pobocze i uderzył w kierujące rowerami dziewczynki świadczą m.in. zeznania jednej z nich - P. K.. Z jej relacji wynika, że jadąc rowerem w miejscu gdzie doszło do zdarzenia będącego przedmiotem osądu, poruszała się po drodze asfaltowej blisko prawej krawędzi jezdni a jej koleżanka A. W. po poboczu z prawej strony. W dodatku na takowy manewr oskarżonego wskazują uszkodzenia przedniej szyby jego pojazdu . Pęknięcie jej na linii kierowcy i i po prawej stronie od prawego słupka wskazuje, ze miał miejsce kontakt ciał pokrzywdzonych z szybą. Nie sposób również nie dostrzec, iż o ww. zjeździe na prawe pobocze świadczą ślady hamowania i rysowania jakie zostały pozostawione na miejscu wypadku przez koła uczestniczącego w nim pojazdu.. Usytuowanie ich jednoznacznie wskazuje, że ze strony oskarżonego kierującego autem doszło do zmiany toru ruchu w kierunku pobocza. Mają one swój początek na prawym pasie ruchu a koniec tuż przed prawą krawędzią jezdni. Uszkodzenia rowerów natomiast, uwidocznione w dokumentacji fotograficznej, wskazują jednoznacznie, że siła uderzenia działała na tylne części rowerów

W tym stanie rzeczy zgodzić należy się ze stanowiskiem biegłego do spraw ruchu drogowego, że ślad hamowania nr 1, uwidoczniony na szkicu miejsca zdarzenia pochodzi od lewego koła pojazdu, prawe jego koło natomiast znajdowało się na prawym poboczu , skoro tym poruszała się – stosownie do twierdzeń P. K. – kierując jednośladem druga rowerzystka A. W..

Tak więc Sąd Rejonowy, wbrew twierdzeniom apelanta, w sposób zgodny z wymogami przepisu art. 7 kpk ocenił całokształt zebranego materiału dowodowego i poczynił na jego podstawie prawidłowe ustalenia faktyczne.

Chybiony jest również przytoczony w apelacji oskarżonego sprecyzowanej przez aktualnego obrońcę zarzut wewnętrznej sprzeczności opinii biegłego do spraw ruchu drogowego, a tym samym jej niepełności i niejasności, co w świetle art. 201 kpk uzasadniałoby według skarżącego konieczność uzupełniającego przesłuchania tego samego biegłego bądż też powołania innego biegłego. W ocenie Sądu Odwoławczego treść opinii pisemnej, jak również ustna opinia uzupełniająca nie noszą cech sugerowanych przez skarżącego i zasadnie doprowadziły Sąd Rejonowy do wniosku, iż istnieją podstawy do przypisania oskarżonemu winy w ramach zarzucanego mu przestępstwa wypadku komunikacyjnego. Opiniujący wskazał wprawdzie, że nie było możliwości ustalenia z jaką częścią przodu pojazdu oskarżonego miały kontakt rowery, gdyż oskarżony całkowicie uszkodził nadwozie pojazdu uderzając w hałdę potłuczonych cegieł, kilka kilometrów dalej, po tym jak zbiegł z miejsca wypadku, co doprowadziło do zatarcia śladów takiego kontaktu. Niezależnie jednak od powyższego wyjaśnił w sposób uprawniony, że na uderzenie ciał rowerzystek w przednią szybę auta wskazywały ślady pęknięcia zlokalizowane na tejże szybie ( dwa pęknięcia – na linii kierowcy i po prawej stronie od prawego słupka ) i doznane przez nie obrażenia.

Sad Rejonowy także słusznie uznał, iż brak było podstaw do przypisania obu pokrzywdzonym naruszenia zasad bezpieczeństwa w ruchu drogowym, mających bezpośredni wpływ na zaistnienie wypadku i tym samym przyczynienia się tychże do jego spowodowania.. A. W. jadąc rowerem poruszała się po poboczu, co pozostaje w zgodzie z obowiązkiem określonym w art. 16 ust. 5 Prawa o ruchu drogowym. Z kolei jazda P. K. po jezdni była przyzwolona treścią art. 33 ust 3a, tejże ustawy, zgodnie z którym dopuszczalna jest jazda kierującego rowerem po jezdni jeżeli nie utrudnia to poruszania się innym uczestnikom ruchu albo w inny sposób nie zagraża bezpieczeństwu ruchu drogowego, a takowa sytuacja nie zaistniała wówczas na drodze.

Zważyć nadto trzeba, że w zaistniałym stanie faktycznym nie mamy do czynienia z jazdą roweru po jezdni obok innego uczestnika ruchu, jako że A. W. kierowała rowerem po poboczu.

Wbrew stanowisku apelacji Sąd Rejonowy nie obraził prawa materialnego dokonując oceny prawno – karnej zachowania oskarżonego opisanego w punktach I i II aku oskarżenia i przyjmując, że dopuścił się on dwóch odrębnych, pozostających w zbiegu realnym, czynów z art. 178a § 1 k.k. i z art. 177 § 2 k.k. w zw. z art. 178 § 1 k.k.

Jak wynika z ugruntowanego stanowiska Sądu Najwyższe, m.in. w postanowieniu z dnia 28 marca 2002 roku (sygn. akt I KZP 4/02, LEX 52295 ) zachowanie sprawcy, kierującego pojazdem w stanie nietrzeźwości lub po użyciu środka odurzającego, który w następstwie naruszenia zasad bezpieczeństwa w ruchu powoduje wypadek komunikacyjny, stanowi dwa odrębne czyny zabronione – jeden określony w art. 178a§1 lub 2 k.k., drugi zaś – w art. 177§1 lub 2 k.k. w związku z art. 178§1 k.k. Ewentualna redukcja ocen prawnokarnych powinna zostać dokonana – z uwzględnieniem okoliczności konkretnego przypadku – przy przyjęciu, iż występek zakwalifikowany z art. 178a §1 lub 2 k.k. stanowi współukarane przestępstwo uprzednie. Podobne stanowisko wyrażone zostało w postanowieniu z dnia 16 listopada 2007 roku (sygn. akt. V KK 73/07, LEX 346233).

Powyższe – wbrew zarzutowi oskarżonego – dawało pełną podstawę do przypisania mu dwóch odrębnych czynów, a tym samym zaniechania potraktowania kierowania przez niego samochodem w stanie nietrzeźwości w czasie następującym po spowodowaniu wypadku drogowego jako współukaranego przestępstwa następczego, zważywszy na dystans kilku kilometrów pokonany w trakcie ucieczki z miejsca zdarzenia.

Odnośnie przypisanego oskarżonemu czynu z art. 162 §1 kk wskazać należy, iż spowodował on swoim działaniem - polegającym na nieudzieleniu pomocy w niebezpieczeństwie - zagrożenie jedynie dla życia A. W., nie zaś - jak przyjął Sąd pierwszej instancji - dla P. K.. Pierwsza z wymienionych na skutek wypadku doznała ciężkiego urazu czaszkowo-mózgowego, który to spowodował głęboką utratę przytomności aż do zatrzymania czynności życiowych. Biegły z zakresu chirurgii stwierdził, że taki stan pokrzywdzonej nie był tym jedynym elementem zagrażającym jej życiu. Dodatkowo wewnątrz głowy zaczęła się zbierać krew, w wyniku czego nastąpiło narastanie ciasnoty śródczaszkowej. To dawało tak zwany efekt masy patologicznej, która napierała na pewien obszar mózgu. Poza tym biegły zwrócił uwagę na fakt, iż śpiączka w jakiej znalazła się pokrzywdzona została oceniona tylko na 6 punktów w skali od 3 do 15. Najniższa wartość – 3 punkty- wskazuje na śmierć kliniczną czyli na zaprzestanie pracy mózgu. A zatem blisko takiego stanu była A. W.. Dodatkowo opiniujący w sposób uzupełniający przed sądem podniósł, że na zwiększenie zagrożenia dla życia tejże miała wpływ jej bezwładna pozycja leżąca w rowie, w której to mogło dojść do zadławienia i uduszenia.

Oskarżony nie tylko nie udzielił tej ostatniej pomocy, lecz nie wezwał również odpowiednich służb, czym spowodował bezpośrednie i realne zagrożenie dla jej życia. Zaniechania te objęte zostały przez niego zamiarem ewentualnym - godził się na nieudzielenie pomocy, mając świadomość okoliczności modalnych czynu. Nie sposób znaleźć akceptacji dla stanowiska apelacji przeczącego istnieniu podstaw do przyjęcia, że obejmował on co najmniej zamiarem ewentualnym istniejącego stanu zagrożenia bezpośrednim niebezpieczeństwem utraty życia albo ciężkim uszczerbkiem na zdrowiu A. W.. Oskarżony wiedząc przecież, że najechał samochodem na dwie rowerzystki godził się na nieudzielenie pomocy ofiarom wypadku. Ustawa karna nie wymaga aby sprawca wiedział, że inny człowiek znajduje się w stanie zagrożenia o jakim mowa w art. 162 & 1 kk, wystarczające jest bowiem aby był świadom takiej możliwości.

Obrażenia drugiej pokrzywdzonej P. K. skutkowały natomiast naruszeniem czynności narządów jej ciała na okres powyżej 7 dni. Doznała ona jedynie stłuczeń na ciele i wstrząśnienia mózgu. Stąd też nieudzielenie jej pomocy nie zagrażało bezpośrednim niebezpieczeństwem utraty życia albo ciężkim uszczerbkiem na jej zdrowiu. Tym samym w ocenie Sądu Okręgowego należało wyeliminować z opisu czynu zawartego w punkcie III skargi publicznej ustalenie o nieudzieleniu przez oskarżonego pomocy wyżej wymienionej..

Z urzędu podnieść należy, iż Sąd merytoryczny przyjął wadliwą kwalifikację prawną czynu przypisanego oskarżonemu w punkcie 3 zaskarżonego wyroku – wypadku komunikacyjnego. Według ugruntowanego stanowiska Sądu Najwyższego wyrażonego w postanowieniu z dnia 11 stycznia 2008 roku, IV KK 429/07, LEX, 534892, w sytuacji kiedy w wyniku wypadku drogowego jedna osoba doznała obrażeń ciała określonych w art. 157 §1 kk, zaś inna ciężkiego uszczerbku na zdrowiu, czyn taki należy zakwalifikować z art. 177 § 1 kk w zb. z art. 177 § 2 kk w zw. z art. 11 § 2 kk, przy czym wobec zbiegnięcia oskarżonego z miejsca zdarzenia, jako element kwalifikujący typ czyny zabronionego, winien być również wskazany art. 178 §1 kk. Niemniej jednak ze względu na kierunek apelacji (na korzyść oskarżonego) nie jest możliwa jej korekta kwalifikacji prawnej tego czynu poprzez jej uzupełnienie o art. 177 & 1 kk i art. 11 & 2 kk - na podstawie art. 455 kpk.

Sąd Okręgowy uzupełnił natomiast podstawę wymiaru kary pozbawienia wolności za spowodowany wypadek drogowy o art. 178 §1 kk, który przewiduje nadzwyczajne obostrzenie kary w przypadku wystąpienia chociażby jednej z okoliczności w nim wymienionych ( stanu nietrzeźwości lub ucieczki z miejsca wypadku ) wpływających na stopień społecznej szkodliwości czynu, stanowiąc o wymierzeniu kary pozbawienia wolności nie niższej od dolnej granicy ustawowego zagrożenia zwiększonego o połowę. Nie może zatem budzić wątpliwości, że przepis ten znalazł zastosowanie w procesie kształtowania reakcji karnej. Stosownie zaś do regulacji prawnej art. 413 & 1 pkt.6 kpk wyrok powinien zawierać wskazanie zastosowanych przepisów ustawy karnej.

Błędnie wskazana została w zaskarżonym wyroku również podstawa wymiaru łącznego środka karnego zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów. Zwrócić należy uwagę, iż zgodnie z 90 § 2 kk przy wymiarze takowego stosuje się odpowiednio przepisy o karze łącznej. W tym stanie rzeczy Sąd Odwoławczy uzupełnił podstawę prawną rozważanego rozstrzygnięcia o art. 85 k.k. i art. 86 § 1 k.k.

Zgodnie z unormowaniem przewidzianym w art. 43 § 2 kk okres na jaki orzeczony zostaje zakaz prowadzenia pojazdów mechanicznych nie biegnie w czasie odbywania kary pozbawienia wolności. Tymczasem Sąd Rejonowy, w sytuacji kiedy oskarżony był tymczasowo aresztowany a okres stosowania tego środka zapobiegawczego został zaliczony na poczet orzeczonej kary łącznej pozbawienia wolności, zaliczył zatrzymanie prawa jazdy na poczet środka karnego zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych.. Stąd też rozstrzygnięcie w tym przedmiocie należało uchylić.

W zakresie ujętego w punkcie 13 zaskarżonego wyroku zaliczenia tymczasowego aresztowania na poczet kary pozbawienia wolności Sąd Okręgowy dokonał doprecyzowania, iż dotyczy ono kary łącznej pozbawienia wolności.

Ukształtowane w zaskarżonym wyroku jednostkowe kary pozbawienia wolności, środki karne jednostkowe oraz kary i środki karne łączne – w ocenie Sądu Okręgowego – są adekwatne do stopnia winy i społecznej szkodliwości dowiedzionych oskarżonemu czynów. Bez cech rażącej surowości pozostaje również kara pozbawienia wolności wymierzona oskarżonemu za czyn z art. 162 § 1 kk mimo, że wyeliminowano z jego opisu ustalenie o stworzeniu przez oskarżonego sytuacji zagrażającej życiu P. K.. Zważyć trzeba przecież, że pokrzywdzona A. W. wskutek wypadku będącego udziałem oskarżonego przeszła śmierć kliniczną, a kara jednego roku pozbawienia wolności nie odbiega w sposób istotny od dolnego progu ustawowego zagrożenia.

W pozostałej części zaskarżony wyrok jako słuszny i odpowiadający prawu utrzymano w mocy.

Podstawę prawną rozstrzygnięcia w przedmiocie koszów procesu za postępowanie odwoławcze stanowiły przepisy wskazane w części dyspozytywnej wyroku.