Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 14 kwietnia 2014 r.

Sąd Okręgowy Warszawa-Praga w Warszawie VI Wydział Karny Odwoławczy w składzie :

Przewodniczący: SSO Maciej Schulz (spr.)

Sędziowie: SSO Beata Tymoszów

SSO Włodzimierz Suwała

Protokolant aplikant aplikacji ogólnej Daria Schlabs

przy udziale prokuratora Anny Radyno-Idzik

po rozpoznaniu w dniu 14 kwietnia 2014 r.

sprawy H. P.

oskarżonego o przestępstwo z art. 278§1kk w zw. z art. 64 § 1 k.k.

na skutek apelacji wniesionych przez oskarżonego i jego obrońcę

od wyroku Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi-Południe w W.

z dnia 18 czerwca 2013 r. sygn. akt IV K 286/12

wyrok w zaskarżonej części utrzymuje w mocy uznając obydwie apelacje za oczywiście bezzasadne; zwalnia oskarżonego od ponoszenia kosztów sądowych w postępowaniu odwoławczym przejmując je na rachunek Skarbu Państwa.

Sygn. akt Ka 1138/13

UZASADNIENIE

Aktem oskarżenia z dnia 23 lutego 2012 r. H. P. zarzucono to, że w dniu 23 grudnia 2011 r. w W., ul. (...) dokonał zaboru w celu przywłaszczenia laptopa marki A. o nr (...) wraz z myszką, bezprzewodowym modemem oraz kartą P., powodując łączne straty w wysokości 1300 zł na szkodę S. U., tj. czyn z art. 278 § 1 k.k.

Sąd Rejonowy dla Warszawy Pragi-Południe, IV Wydział Karny, wyrokiem z dnia 18 czerwca 2013 r. (sygn. akt IV K 286/12) uznał oskarżonego H. P. za winnego popełnienia zarzucanego mu w akcie oskarżenia czynu, z tym ustaleniem, że oskarżony dopuścił się go przed upływem 5 lat od odbycia w okresie od 11.12.2009 r. do 11.06.2011 r. kary roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności orzeczonej wyrokiem Sądu Rejonowego dla Warszawy M. w W. z dnia 4 września 2001 r. w sprawie o sygn. akt III K 817/01 za czyn z art. 286 § 1 k.k. w zb. z art. 310 § 2 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. i 12 k.k., czyn ten zakwalifikował jako występek z art. 278 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. i za to na podstawie art. 278 § 1 k.k. z zw. z art. 64 § 1 k.k. skazał go, zaś na podstawie art. 278 § 1 k.k. wymierzył mu karę 6 miesięcy pozbawienia wolności.

Ponadto, na podstawie art. 63 § 1 k.k. Sąd zaliczył oskarżonemu H. P. na poczet orzeczonej kary pozbawienia wolności okres rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie w postaci zatrzymania w dniu 24 grudnia 2011 r., zasądził od Skarbu Państwa na rzecz obrońcy kwotę 360 zł tytułem zwrotu kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu oskarżonemu H. P. oraz zwolnił oskarżonego H. P. od ponoszenia w całości kosztów sądowych, w tym opłaty.

W powyższej sprawie, w charakterze oskarżonego o czyn z art. 291 § 1 k.k., występował również M. J., co do którego wydano wyrok uniewinniający. Wobec niewniesienia apelacji wyrok co do oskarżonego M. J. uprawomocnił się z dniem 15 lipca 2013 r.

Z wyrokiem Sądu I instancji nie zgodził się oskarżony H. P. i jego obrońca, którzy wnieśli od niego apelacje.

Z treści pierwszej z nich wynika, że skarżący zaskarżył wyrok na swoją korzyść, w części dotyczącej orzeczenia o karze, i zarzucił mu rażącą niewspółmierność kary, wyrażającą się w wymierzeniu oskarżonemu zbyt wysokiej kary bezwzględnego pozbawienia wolności bez warunkowego zawieszenia jej wykonania. Podnosząc powyższy zarzut wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez wymierzenie oskarżonemu kary pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania lub kary ograniczenia wolności w postaci prac społecznych.

Obrońca oskarżonego zaskarżył wyrok na korzyść oskarżonego w części dotyczącej orzeczenia o karze i zarzucił mu rażącą niewspółmierność kary, wyrażającą się w wymierzeniu oskarżonemu bezwzględnej kary pozbawienia wolności. Podnosząc powyższy zarzut wniósł o:

1.  zmianę zaskarżonego wyroku poprzez zawieszenie orzeczonej kary pozbawienia wolności w wymiarze 6 miesięcy na okres 3 lat próby, oddanie oskarżonego w okresie próby pod dozór kuratora i wymierzenie 20 stawek dziennych grzywny po 50 złotych jedna stawka dzienna,

2.  zasądzenie kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu za drugą instancję.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Obie apelacje należy uznać za oczywiście bezzasadne.

Sąd Odwoławczy, dokonując z urzędu kontroli wyroku wydanego przez Sąd Rejonowy pod względem bezwzględnych przyczyn odwoławczych oraz ewentualnych uchybień, mogących skutkować rażącą niesprawiedliwością wyroku, nie stwierdził wystąpienia takich okoliczności. Wyrok Sądu I instancji w pełni odpowiada prawu zarówno materialnemu, jak i procesowemu – ustalenia faktyczne zostały przez Sąd poczynione w sposób prawidłowy, w toku postępowania nie dopuszczono się uchybień, zaś wina oskarżonego w niniejszej sprawie nie budzi wątpliwości.

Obie apelacje zwrócone są przeciwko orzeczonej karze i zarzucają wyrokowi, że jako kara bezwzględnego pozbawienia wolności jest ona niewspółmiernie i rażąco surowa.

Obrońca oskarżonego w swojej apelacji podniosła, że Sąd Rejonowy nadmiernie wyeksponował okoliczności obciążające oskarżonego, nie uwzględniając w dostateczny sposób okoliczności łagodzących, takich jak przyznanie się H. P. do popełnienia zarzucanego czynu, wyczerpujące wyjaśnienie przez niego okoliczności zdarzenia oraz odzyskanie przez pokrzywdzoną skradzionego jej laptopa.

Nie sposób zgodzić się z tą argumentacją. Sąd I instancji słusznie wskazał, że oskarżony swoim zachowaniem i dotychczasowym trybem życia dał dobitny wyraz swego nieposzanowania dla zasad porządku prawnego, a wobec wielokrotnej karalności popełnienie przez niego kolejnego przestępstwa świadczy o zupełnym braku szacunku dla dóbr chronionych prawem. W tej sytuacji, wobec znacznego stopień społecznej szkodliwości czynu, przejawiającego się w rodzaju i charakterze naruszonego dobra, postaci zamiaru oraz negatywnej motywacji, wymierzonej oskarżonemu kary 6 miesięcy pozbawienia wolności nie można uznać za niewspółmierną, a tym bardziej w stopniu rażącym. Kara ta, wobec ustawowego zagrożenia sięgającego od 3 miesięcy do 5 lat pozbawienia wolności, kształtuje się w jego dolnych granicach i tym samym uwzględnia wskazane przez skarżącą okoliczności łagodzące.

Nie sposób również przychylić się do wniosku skarżących o zmianę wymierzonej oskarżonemu H. P. kary pozbawienia wolności w ten sposób, by wykonanie orzeczonej kary zawiesić 3 lat próby, nawet przy jednoczesnym orzeczeniu dozoru kuratora i wymierzeniu mu grzywny na podstawie art. 71 § 1 k.k. Przepisy art. 69 § 1 i 2 k.k. pozwalają Sądowi na warunkowe zawieszenie wykonania orzeczonej kary, gdy jest to wystarczające dla osiągnięcia wobec sprawcy celów kary, w szczególności zapobieżenia jego powrotowi do przestępstwa. Jak wskazano wyżej, postawa oskarżonego właściwości i warunki osobiste oraz dotychczasowy sposób życia nie dają pozytywnej prognozy co do jego dalszego zachowania. Należy zauważyć, że już w przypadku poprzednich przestępstw stosowano wobec oskarżonego środki probacyjne, które nie przyniosły pozytywnego rezultatu w jego zachowaniu, a w przypadku jednej z lżejszych gatunkowo kar wymagana była jej zamiana na zastępczą karę pozbawienia wolności. Umyślne przestępstwo z art. 278 § 1 k.k., za które ukarano oskarżonego w niniejszej sprawie, zostało przez niego popełnione w warunkach art. 64 § 1 k.k., tj. przed upływem 5 lat od odbycia kary przynajmniej 6 miesięcy pozbawienia wolności za przestępstwo podobne do tego, za które został skazany. Całość przytoczonych wyżej okoliczności jednoznacznie wskazuje, że cele prewencyjne i wychowawcze względem oskarżonego można uzyskać jedynie stosując wobec niego nieuchronną karę izolacyjną, bez warunkowego zawieszenia postępowania. Wskazywana przez skarżących postawa oskarżonego i jego zachowanie w postępowaniu karnym nie są niestety wystarczającą podstawą, która uzasadniałaby dobrodziejstwo zastosowania instytucji przewidzianej w art. 69 § 1 k.k.

Co do zarzutu niewspółmierności kary, podniesionej przez oskarżonego w jego apelacji, należy zauważyć, że w uzasadniając jej rażącą surowość odnosi się on przede wszystkim do swojego aktualnego stanu zdrowia, położenia materialnego, jak również deklarowanej chęci podjęcia leczenia odwykowego. Zgodnie z prośbą oskarżonego Sąd Odwoławczy zwrócił się o dokumentację i opinię medyczną z aresztu, w którym przebywał, przeanalizował również załączone dokumenty, dotyczące mieszkania wynajmowanego przez oskarżonego i zadłużenia z tym związanego. Należy jednak stwierdzić, że powyższe okoliczności – dotyczące obecnej sytuacji bytowej oskarżonego – nie mają i nie mogą mieć wpływu na zmianę wyroku sądu I instancji, w tym na rodzaj, wysokość kary lub zawieszenie jej wykonania, jako nie mające związku z zarzucanym czynem i prowadzonym w tej sprawie postępowaniem. Jednocześnie należy zauważyć, że czynniki te mogą mieć znaczenie na etapie postępowania wykonawczego, w szczególności jako uzasadnienie dla odroczenia wykonania kary na podstawie art. 151 § 1 k.k.w. Oskarżony może zatem w tym zakresie zwrócić się z odpowiednim wnioskiem do właściwego sądu.

Również podniesiona przez oskarżonego okoliczność, że w razie obecności pokrzywdzonej na rozprawie wycofałaby ona wniosek o ściganie przestępstwa, nie ma znaczenia dla niniejszej sprawy. Czyn z art. 278 § 1 k.k. jest bowiem przestępstwem ściganym z urzędu, zaś zgodnie z § 3 do prowadzenia postępowania wniosek jest wymagany tylko wtedy, gdy kradzież popełniono na szkodę osoby najbliższej w rozumieniu art. 115 § 11 k.k. Pokrzywdzona nie zalicza się do kręgu wymienionych tam osób. Należy uznać ponadto, że zeznania świadka S. U. odczytane zostały w sposób prawidłowy i zgodnie z normami zawartymi w art. 391 § 1 k.p.k., wobec nieobecności pokrzywdzonej w kraju.

Z tego też względu należało utrzymać zaskarżony wyrok w mocy.

W zakresie kosztów sądowych Sąd wziął pod uwagę złą sytuację majątkową oskarżonego, który ma wysokie długi związane z wynajmem mieszkania i na podstawie art. 634 kpk w zw. z art. 626 § 1 kpk i art. 624 § 1 kpk oraz art. 17 ust. 1 i 2 Ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych zwolnił go od ponoszenia kosztów sądowych w postępowaniu odwoławczym, przejmując je na rachunek Skarbu Państwa.