Pełny tekst orzeczenia

Formularz UK 2

Sygnatura akt

II AKa 352/20

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1.  Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Okręgowego w Warszawie z dnia 7 września 2020 r.,

sygn. akt XVIII K 104/20

1.2.  Podmiot wnoszący apelację

☒ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☐ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3.  Granice zaskarżenia

1.1.1.  Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.1.2.  Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4.  Wnioski

☐

Uchylenie

☒

Zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami
przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

1.5.  Ustalenie faktów

1.1.3.  Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.1.1.

J. S.

Fakt (ustalenie faktyczne) odnoszący się do czynu zarzucanego w akcie oskarżonego.

Rozmowa oskarżonego J. S. oraz skazanego M. B. (2) prowadzona w okresie od dnia 8 grudnia 2015 r. do dnia 17 maja 2016 r. za pośrednictwem komunikatora G. G., w toku której mężczyźni ci omówili przeprowadzenie fizycznego ataku na pokrzywdzonego M. D.. Oskarżony J. S. miał ofiarę obezwładnić przy użyciu gazu łzawiącego, zaś ciosy nożem miał zadać pokrzywdzonemu skazany M. B. (1).

Podczas rozmowy sprawcy posługiwali się zwrotami wskazującymi na możliwość pozbawienia życia pokrzywdzonego, ustalili czas i miejsce ataku oraz przygotowali alibi.

Ustalenie podziału ról, użycie wyrażeń wskazujących na możliwość pozbawienia życia pokrzywdzonego, jak i też planowane i w konsekwencji zrealizowane użycie noża podczas ataku na pokrzywdzonego wskazuje, że sprawcy godzili się na pozbawienie życia pokrzywdzonego.

Korespondencja pochodząca z komunikatora G.-G. oskarżonego

J. S. (występujący jako I.)

oraz skazanego M.

B. (występujący jako (...)).

332

-

338

t. II

1.1.4.  Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2.1.

Nie dotyczy

1.6.  Ocena dowodów

1.1.5.  Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

Korespondencja pochodząca z komunikatora G.-G. oskarżonego J. S.

oraz M. B. (1)

Korespondencja została ujawniona w wyniku oględzin jednostki centralnej komputera zabezpieczonego w trakcie przeszukania w miejscu zamieszkania skazanego M. B. (1), której wiarygodność nie była kwestionowana przez strony postępowania.

1.1.6.  Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

Nie dotyczy

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

błędu w ustaleniach faktycznych, polegający na błędnej ocenie materiału dowodowego i uznaniu, że oskarżony, działając wspólnie i w porozumieniu z M. B. (1) nie działał w zamiarze pozbawienia życia pokrzywdzonego.

☒ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

W przedmiotowej sprawie sąd I instancji dopuścił się błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, który był rażący i miał wpływ na treść tego orzeczenia. Sąd I instancji dopuścił się tego błędu, wyprowadzając błędne wnioski z treści korespondencji, jaką na komunikatorze G.-G. prowadził oskarżony J. S. (występujący jako I.) oraz skazany M. B. (1) (występujący jako (...)).

Sąd ad quo stwierdził, że z treści tej korespondencji wynika, "że planują oni akcje bojowe na mieście mające na celu stosowanie terroru fizycznego i psychicznego wobec swoich wrogów <<lewaków>>. Prowadzą korespondencję na temat używania gazu łzawiącego jako środka, który daje natychmiastowy efekt obezwładnienia. W rozmowie ustalają miejsce pracy M. D. ps. <<Chirurg>> i godzinę, o której kończy on pracę. Ustalają miejsce, w którym będą przeprowadzali akcję, tj. w rejonie ul. (...). Ustalili podział ról. Planują, że pokrzywdzonego zaatakują gazem, a następnie skopią. Z korespondencji wynika również, że po ataku na M. D., M. B. (1) i oskarżony J. S. ustalają wspólną wersję dot. miejsca i czasu, w którym się poznali "jak coś to żeśmy się nie widzieli i poznaliśmy się na egzaminach na studia", dodatkowo J. S. zapewnił sobie alibi w ten sposób, że udał się do lekarza z bolącą go nogą. Ponadto chciał aby M. B. (1) wyrzucił ubrania, w których był oraz gaz, który posiada".

W tych rozważaniach sąd I instancji błędnie pominął okoliczność, że wypowiadane zwroty przez oskarżonego J. S. oraz skazanego M. B. (1) w tej korespondencji wskazują, iż mężczyźni ci przewidywali możliwość pozbawienia życia pokrzywdzonego M. D. w toku planowanego ataku i na to się godzili.

W konkluzji sąd I instancji wyprowadził wniosek w rozważaniach prawnych, że "nie ma żadnego dowodu, który wskazywałby na zamiar oskarżonego J. S., który obejmowałby dokonanie zabójstwa pokrzywdzonego M. D.".

Sąd okręgowy nie przedstawił wszechstronnej i logicznej argumentacji, z jakich powodów doszedł do takich wniosków. Przy czym wnioski te mają charakter powierzchowny, są uproszczone i błędne, stanowiąc o rażącym braku wnikliwości sądu I instancji podczas analizy treści tej korespondencji. Jej dogłębna analiza jednoznacznie wskazuje na zamiar ewentualny oskarżonego J. S. dokonania zabójstwa pokrzywdzonego M. D..

Treść wypowiedzi oskarżonego J. S. w konfrontacji z wypowiedziami skazanego M. B. (1) prowadzi do wniosku, że oskarżony przewidywał możliwość pozbawienia życia pokrzywdzonego w toku planowanego ataku i na to się godził. To oskarżony J. S. zachwalał skuteczność użycia gazu łzawiącego, który następnie został wykorzystany podczas ataku na pokrzywdzonego. Oskarżony, opisując właściwości tego urządzenia, wskazał na jego wysoką wartość bojową oraz zamiar jego użycia w korespondencji z dnia 18 grudnia 2005 r. (w cytatach zachowano oryginalną pisownię):

"hehe i zesmy zagazowali z michem z 7 typa" (...) "ale oni to tam sie czołgali", "hehehe zesmy ich tam zniszczyli" (k. 334-335, t. II),

"hehe ja to bym kogos jeszcze zagazował" (k. 336, t. II)

W odpowiedzi na te oświadczenia, skazany M. B. (1) zaproponował oskarżonemu podział ról:

"to ty będziesz psikał a ja rąbał" (k. 336, t. II).

Ta wypowiedź spotykała się z zainteresowaniem oskarżonego, który odpowiedział:

"hehehe gazem i mambą dusic mordować" (k. 336, t. II).

Jednocześnie z treści wypowiedzi skazanego M. B. (1), które łączą się z wypowiedziami oskarżonego J. S. wynika, że obaj mężczyźni przewidywali możliwość zabójstwa osoby, która zostanie zaatakowana fizycznie zgodnie z planowanym podziałem ról, Skazany M. B. (1) stwierdził:

"żeby się zabawić trzeba kogoś zabić" (k. 336, t. II),

a następnie w odpowiedzi na zamiar użycia gazu przez oskarżonego J. S., poinformował:

"to wy będziecie psikać a ja kosi kosi łapci" (k. 337, t. II).

Nie można przy tym pominąć, że oskarżony J. S., wpisując się w rolę tego napastnika, który użyje gazu łzawiącego, chełpił się swymi umiejętnościami skutecznego użycia tego środka, przedstawiając skazanemu M. B. (2) opis jego wykorzystania podczas jednego z ataków na obcokrajowca:

"(...) to jak psik psik zrobiłem",

"to się wyłożył od razu na ziemie",

"a dziś rano buty z krwi myłem",

"krew niewiernego psa" (k. 337, t. II).

Jednoznaczne sprecyzowanie ofiary nastąpiło w korespondencji datowanej na dzień 13 stycznia 2006 r., kiedy to skazany M. B. (1) natrafił na stronie (...) na aukcje, które prowadził pokrzywdzony M. D., znany pod pseudonimem (...) (k. 337 - 342, t. II). Z korespondencji przeprowadzonej tego dnia wynika, że mężczyźni są zainteresowani odszukaniem pokrzywdzonego poprzez jego biuro, udania się tam po odpowiednim przebraniu w dresy. W toku tej korespondencji oskarżony J. S. w nawiązaniu do ustalonego podziału ról proponuje, aby "zagazować go", zaś skazany M. B. (1), aby "i pokuć troche" (k. 338, t. II). Te wypowiedzi wskazują, że sprawcy konsekwentnie podtrzymują realizacje swych planów w sposób omawiany w uprzedniej toku dyskusji.

Z tej korespondencji w sposób wyraźny wynika, że mężczyźni zamierzali dokonać fizycznego ataku na pokrzywdzonego, realizując ten zamiar z uprzednio uzgodnionym podziałem ról. Oskarżony J. S. miał ofiarę obezwładnić przy użyciu gazu łzawiącego, zaś ciosy nożem miał zadać pokrzywdzonemu skazany M. B. (1). Jednocześnie z korespondencji tej wynika, że sprawcy godzili się na pozbawienie życia pokrzywdzonego. Do tego wniosku prowadzą planowane do użycia narzędzia i podział ról podczas tego ataku, a po stronie oskarżonego godzenie się na użycie noża przez skazanego M. B. (1), a zatem narzędzia mogącego spowodować śmierć człowieka.

Zasługuje na uwagę, że sprawcy w toku prowadzonej korespondencji uwzględnili negatywne konsekwencje realizacji swych planów odnośnie do pokrzywdzonego, jednakże pozostawali w przekonaniu, że ich status społeczny zostanie uwzględniony podczas procesu sądowego. Oskarżony J. S. stwierdził w korespondencji w dniu 19 stycznia 2006 r.:

"wiesz, powiem Ci, ze my i tak mamy przody niezle jak co (...) dobre rodziny (...) uczymy się (...) studia, szkoła artystyczna (...) rodzice poważni ludzie" (k. 349, t. II).

W odpowiedzi skazany M. B. (1) dodał:

"sędziowie często patrzą na takie sprawy" (k. 349, t. II).

W toku dalszej korespondencji z dnia 27 stycznia 2006 r. oskarżony J. S. ponownie potwierdził swą zgodę odnośnie do użycia noża podczas ataku na pokrzywdzonego, pisząc:

"tak sobie chodziłem i myślałem, ze jakby sie wje... kose chirurgowi, to by sie miało stal chirurgiczną" (k. 363, t. II),

a następnego dnia kontynuując korespondencję, podkreśla:

"tym można niezła krzywdę zrobić" (k. 363, t. II), co spotkało się z aprobatą skazanego M. B. (1).

Z kolei w korespondencji z dnia 13 lutego 2006 r. skazany M. B. (1) szczycił się, że odnalazł zdjęcie pokrzywdzonego chirurga (pseudonim pokrzywdzonego), po czym skwitował ten fakt słowami "zabij, zabij, zabij" w języku angielskim:

"kill, kill, kill" (k. 370, t. II),

zaś oskarżony J. S. odpowiedział aprobująco:

"hehehe o to to" (k. 370, t. II).

Treść tych wypowiedzi ponownie wskazuje, że oskarżony J. S. godził się na pozbawienie życia pokrzywdzonego. Ten zamiar ewentualny wyraźnie rysuje się z analizy także dalszej korespondencji.

W toku kolejnej rozmowy datowanej na dzień 24 marca 2006 r. oskarżony J. S. ponownie wywołał temat pokrzywdzonego, przekazując swój zamiar użycia gazu łzawiącego i zapowiadając w języku angielskim "niebo i piekło na ziemi":

"(...) wyobrażałem sobie co bym zrobił jakbym zobaczył tam chirurga" (...) "niezle chizo mam" (...) "no, ze najpierw gaz a potem heaven and hell on earth" (k. 378, t. II).

W odpowiedzi skazany M. B. (1) ponownie użył słów "zabij, zabij, zabij" w języku angielskim:

"kill, kill, kill" (k. 378, t. II),

zaś oskarżony J. S. posumował to "heheheh" (k. 378, t. II).

O przewidywaniu możliwości zabójstwa pokrzywdzonego i godzeniu się na to świadczy także korespondencja z dnia 11 kwietnia 2006 r., podczas której skazany M. B. (1) oświadcza:

"M. D. już nie żyje ale śmierć boi mu się to powiedzieć" (k. 381, t. II).

Wypowiedź tę oskarżony J. S. kwituje ponowie zwrotem "heheheh" (k. 381, t. II).

Powyższe wypowiedzi pokrywają się z czynnościami podjętymi przez sprawców podczas usiłowania zabójstwa pokrzywdzonego M. D.. Sprawcy zaatakowali go zgodnie z omawianym w korespondencji podziałem ról. W dniu 16 maja 2006 r. oskarżony J. S. spotkał się ze skazanym M. B. (1). Następnie - co wynika wprost z ustaleń faktycznych sądu I instancji - oskarżony J. S. skierował strumień gazu łzawiącego w stronę pokrzywdzonego, a potem zadawał mu kopnięcia i ciosy po całym ciele, zaś skazany M. B. (1) w tym czasie ugodził pokrzywdzonego M. D. nożem w lewy bok.

Do popełnienia przestępstwa skazany M. B. (1) użył noża o długości 32,5 cm, w tym brzeszczot o długości ok. 20,5 cm, zaś o szerokości ok. 4 cm. Cios zadany tym nożem skutkował u pokrzywdzonego powstaniem rany kłutej klatki piersiowej, zlokalizowanej w lewej linii łopatkowej na wysokości piątego międzyżebrza, penetrującej do wnętrza klatki piersiowej, powodującej krwiaka i odmę opłucnową z przesunięciem śródpiersia, z klinicznymi objawami upośledzenia funkcji układu oddechowego i układu krążenia, narażając tym samym pokrzywdzonego na bezpośrednie niebezpieczeństwo utraty życia i powodując chorobę realnie zagrażającej życiu w rozumieniu art. 156 § 1 pkt 2 k.k. To ugodzenie stanowiło poważne zagrożenie dla życia pokrzywdzonego i spowodowałoby jego zgon, gdyby nie udzielono mu specjalistycznej pomocy medycznej (k. 757, t. V). O użyciu noża oskarżony J. S. wiedział i jego użycie - jak wynika z omówionej korespondencji - aprobował. Miał zatem świadomość konsekwencji użycia tego noża, a więc przewidywał możliwość pozbawienia życia pokrzywdzonego, który to skutek był realny oraz prawdopodobny, i na to się godził, działał więc z zamiarem ewentualnym (art. 9 § 1 k.k.).

Nadto, trafnie sąd I instancji stwierdził, że z korespondencji komunikatora G.-G. wynika również, że po ataku na M. D., skazany M. B. (1) i oskarżony J. S. ustalili wspólną wersję dotyczącą miejsca i czasu, w którym się poznali, a dodatkowo oskarżony wskazał, że zapewnia sobie alibi w ten sposób, iż udał się do lekarza z bolącą go nogą. Stwierdzenie to znajduje w pełni poparcie w treści korespondencji (k. 387, 388, t. II), jednakże sąd a quo nie nadał temu stwierdzeniu odpowiedniego znaczenia. Przytoczone wypowiedzi spajają się z poprzednią korespondencją i wskazują na aktywną rolę oskarżonego J. S.. Znamienne jest to, że to właśnie oskarżony J. S. udzielił skazanemu M. B. (1) wskazówek odnośnie do dalszego postępowania po zdarzeniu w celu zatarcia śladów przestępstwa oraz uniknięcia odpowiedzialności karnej.

Nie może zmienić przedstawionej wyżej interpretacji odnośnie do zamiaru ewentualnego zabójstwa pokrzywdzonego zamieszczona w korespondencji wypowiedź oskarżonego J. S. z dnia14 stycznia 2006 r. :

"hehehe ja nie lubie ostrych narzedzi" (k. 345, t. II).

Wypowiedź ta nie oznacza sprzeciwu wobec użycia noża w planowanym ataku na pokrzywdzonego. Z tematu dyskusji między oskarżonym J. S. a skazanym M. B. (1) wynika jedynie, że dotyczy ona zamówienia maczety Ghana i stanowi odpowiedź na pytanie skazanego:

"Maczeta Ghana" (...) "zamawiasz??" (k. 345, t. II)

Nadto, o rzeczywistym braku sprzeciwu oskarżonego J. S. odnośnie do wykorzystywania noża, a wręcz o zainteresowaniu użyciem takiego przedmiotu podczas napadów, świadczy korespondencja między oskarżonym J. S. a skazanym M. B. (1) z dnia 19 stycznia 2006 r., podczas której mężczyźni omawiają swe agresywne zachowania, a oskarżony zwierza się:

"hehe no, ponoc jak na jesieni z michem zesmy jakichs czarnych przyatakowali" (...) "to z kosa wyleciałem na jednego" (k. 348, t. II).

Poza tym, nie można nie dostrzec, że odnośnie do współsprawcy M. B. (1) prawomocnie rozstrzygnięto, iż dopuścił się on zbrodni usiłowania zabójstwa pokrzywdzonego M. D., działając w zamiarze ewentualnym. Samodzielność jurysdykcyjna (art. 8 § 1 k.p.k.), choć upoważnia sąd do czynienia własnych ustaleń faktycznych, to nie oznacza traktowania rozstrzygnięcia innego sądu w sprawie o ten sam czyn jako pozostające bez znaczenia. Poglądy wyrażane w kwestiach wymagających rozstrzygnięcia mogą stanowić ważny materiał pomocniczy, którego sąd nie powinien pomijać (postanowienie Sądu Najwyższego - Izba Karna z dnia 5 lutego 2003 r., IV KKN 617/99, Legalis). Nie sposób zatem pominąć oceny, jaką przedstawił Sąd Okręgowy w Warszawie w wyroku z dnia 4 marca 2008 r. (VIII K 131/07, k. 1431 i n.), uznając współsprawcę M. B. (1) za winnego popełnienia zbrodni usiłowania zabójstwa pokrzywdzonego M. D. w zamiarze ewentualnym. Wyrok ten został następnie utrzymany w mocy wyrokiem Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 8 sierpnia 2008 r. (II AKa 216/08, k. 1581 i n.). W uzasadnieniu tego wyroku sąd ad quem podtrzymał ustalenia sądu I instancji. Nadto, obrońcy skazanego M. B. (1) wywiedli kasację od wyroku Sąd Apelacyjnego w Warszawie, którą Sąd Najwyższy postanowieniem z dnia 3 czerwca 2009 r. (II KK 2/09, k. 1474) oddalił, jako oczywiście bezzasadną.

Reasumując, powyższe rozważania prowadzą do wniosku, że oskarżony J. S. w dniu 16 maja 2006 r. w W. na ul. (...), działając wspólnie i w porozumieniu z M. B. (1), przewidując i godząc się na pozbawienie życia M. D., po uprzednim użyciu gazu łzawiącego, ugodzili pokrzywdzonego nożem w klatkę piersiową, powodując powstanie rany kłutej klatki piersiowej, zlokalizowanej w lewej linii łopatkowej na wysokości piątego międzyżebrza, penetrującej do wnętrza klatki piersiowej, powodującej krwiaka i odmę opłucnową z przesunięciem śródpiersia, z klinicznymi objawami upośledzenia funkcji układu oddechowego i układu krążenia, narażając tym samym pokrzywdzonego na bezpośrednie niebezpieczeństwo utraty życia i powodując chorobę realnie zagrażającą życiu w rozumieniu art. 156 § 1 pkt 2 k.k., przy czym sprawcy skutku w postaci pozbawienia życia pokrzywdzonego nie osiągnęli z uwagi na udzielenie pokrzywdzonemu specjalistycznej pomocy lekarskiej. Tym samym oskarżony dopuścił się przestępstwa z art. 13 § 1 kk w zw. z art. 148 § 1 kk.

Wniosek

o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uznanie oskarżonego za winnego tego, że w dniu 16 maja 2006 r. w W. na ul. (...), działając wspólnie i w porozumieniu M. B. (1), przewidując i godząc się na pozbawienie życia M. D., po uprzednim użyciu gazu łzawiącego, ugodzili M. D. nożem w jego lewy bok powodując ranę kłutą o długości około 4 cm w V przestrzeni międzyżebrowej po stronie lewej w linii łopatkowej penetrującą do klatki piersiowej, powodującą odmę w lewej jamie opłucnej, narażając tym samym pokrzywdzonego na bezpośrednie niebezpieczeństwo utraty życia albo nastąpienie skutku określonego w art. 156 § 1 kk, lecz zamierzonego celu nie osiągnęli wobec udzielenia pokrzywdzonemu pomocy medycznej, tj. przestępstwa z art. 13 § 1 kk w zw. z art. 148 § 1 kk. i wymierzenie mu kary 10 lat pozbawienia wolności.

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wniosek stał się zasadny częściowo. Podlegał uwzględnieniu wniosek w zakresie zmiany orzeczenia przez zmianę opisu czynu. Zmiana w tym zakresie stanowi konsekwencje uwzględnienia zarzutu błędu w ustaleniach faktycznych i jej uzasadnienie przedstawiono w tabeli 3.1. Wniosek w zakresie wymiaru kary 10 lat pozbawienia wolności nie podlegał uwzględnieniu. Na podstawie art. 14 § 1 kk w zw. z art. 148 § 1 kk. wymierzono oskarżonemu karę 8 lat pozbawienia wolności. Sąd Apelacyjny nie traci z pola uwagi, że skazanemu M. B. (1) Sąd Okręgowy w Warszawie w wyroku z dnia 4 marca 2008 r. wymierzył karę 10 lat pozbawienia wolności i wyrok ten został utrzymany w mocy wyrokiem Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 8 sierpnia 2008 r. Jednakże orzeczenie kary pozbawienia wolności w takim wymiarze w niniejszej sprawie stanowiłoby naruszenie art. 55 k.k., który ustanawia zasadę indywidualizacji kary. Zdaniem Sądu Apelacyjnego, karą respektującą dyrektywy wymiaru kary wymienione w art. 53 k.k., a zatem karą współmierną do stopnia winy oskarżonego J. S., a także uwzględniającą stopień społecznej szkodliwości jest kara w dolnym progu zagrożenia, to jest kara 8 lat pozbawienia wolności. Kara w tym wymiarze spełni swe cele zapobiegawcze oraz wychowawcze. Jednocześnie stwierdzić należy, że nie wystąpiły żadne okoliczności przemawiające za zastosowaniem wobec oskarżonego J. S. kary instytucji nadzwyczajnego złagodzenia kary, o której mowa w art. 60 k.k. Przede wszystkim w niniejszej sprawie nie zachodzą przesłanki przemawiające za obligatoryjnym zastosowaniem tej instytucji (art. 60 § 1 k.k.). Brakuje również przesłanek uzasadniających fakultatywne sięgnięcie po tę instytucję. Okoliczności przedmiotowej sprawy nie są tego rodzaju, aby uznać, że nawet najniższa kara przewidziana za przestępstwo byłaby niewspółmiernie surowa (art. 60 § 2 k.k.). Takie okoliczności jak wrogość wobec osób o odmiennych ideach, dążenie do ich fizycznej likwidacji, afirmacja stosowania przemocy wobec nich, czy w końcu zachowanie oskarżonego po popełnieniu przestępstwa, który w celu uniknięcia odpowiedzialności karnej zbiegł z kraju, nie uzasadniają zastosowania nadzwyczajnego złagodzenia kary. W tym stanie wymierzenie kary w dolnej granicy ustawowego zagrożenia nie można uznać za nadmiernie surowe.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

Nie dotyczy

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

Nie dotyczy

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

1.7.  Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

5.1.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Nie dotyczy

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Nie dotyczy

1.8.  Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

5.2.1.

Przedmiot i zakres zmiany

Zaskarżony wyrok został zmieniony w ten sposób, że uznano oskarżonego J. S. za winnego tego, że w dniu 16 maja 2006 r. w W. na ul. (...), działając wspólnie i w porozumieniu z M. B. (1), przewidując i godząc się na pozbawienie życia M. D., po uprzednim użyciu gazu łzawiącego, ugodzili pokrzywdzonego nożem w klatkę piersiową, powodując powstanie rany kłutej klatki piersiowej, zlokalizowanej w lewej linii łopatkowej na wysokości piątego międzyżebrza, penetrującej do wnętrza klatki piersiowej, powodującej krwiaka i odmę opłucnową z przesunięciem śródpiersia, z klinicznymi objawami upośledzenia funkcji układu oddechowego i układu krążenia, narażając tym samym pokrzywdzonego na bezpośrednie niebezpieczeństwo utraty życia i powodując chorobę realnie zagrażającą życiu w rozumieniu art. 156 § 1 pkt 2 k.k., lecz zamierzonego skutku nie osiągnęli z uwagi na udzielenie pokrzywdzonemu specjalistycznej pomocy lekarskiej, tj. przestępstwa z art. 13 § 1 kk w zw. z art. 148 § 1 kk. i za to na tej podstawie skazano go, zaś na podstawie art. 14 § 1 kk w zw. z art. 148 § 1 kk. wymierzono mu karę 8 lat pozbawienia wolności.

Zwięźle o powodach zmiany

Zmiana ta stanowi konsekwencje uznania za zasadny zarzutu błędu w ustaleniach faktycznych, który został omówiony w punkcie 3.1. uzasadnienia.

1.9.  Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

1.1.7.  Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.1.1.1.

Nie dotyczy

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

Nie dotyczy

5.3.1.2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

Nie dotyczy

5.3.1.3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

Nie dotyczy

5.3.1.4.1.

Nie dotyczy

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

Nie dotyczy

1.1.8.  Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

Nie dotyczy

1.10.  Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

Nie dotyczy

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

II

Sąd nie znalazł podstaw przemawiających za zwolnieniem oskarżonego od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych za postępowanie apelacyjne. Ustawodawca statuuje zasadę ponoszenia kosztów sądowych przez oskarżonego (art. 627 k.p.k.). Jej przełamanie wymaga wystąpienia przesłanek, o którym mowa w art. 624 § 1 k.p.k. Stosownie do brzmienia tego przepisu, sąd "może zwolnić" od zapłaty kosztów sądowych, a więc zwolnienie nie następuje obligatoryjnie, lecz tylko fakultatywnie w oparciu o swobodną ocenę orzekającego sądu. Przepis art. 624 § 1 k.p.k. wymaga zatem wykazania przez stronę ubiegającą się o zwolnienie od kosztów sądowych tych przesłanek, które w treści wskazanego przepisu, jako konieczne ustawodawca przewidział (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 13 lipca 2018 r., II AKa 234/18, LEX nr 2612790; postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 30 maja 2017 r., WZ 5/17, LEX nr 2297434). W warunkach niniejszej sprawy takich przesłanek nie wykazano. Co więcej, oskarżonego powinny obciążać finansowe konsekwencje jego działalności przestępczej.

Koszty sądowe, które zostały zasądzone od oskarżonego, obejmują, poza wydatkami poniesionymi przez Skarb Państwa, także opłatę (art. 616 § 2 k.p.k.). Stosownie do art. 2 ust. 1 pkt 6 w zw. z art. 10 ust. 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych, mając na uwadze wysokość orzeczonej kary pozbawienia wolności (8 lat) wymierzono oskarżonemu opłatę w kwocie 600 złotych.

7.  PODPIS

Rafał Kaniok

Piotr Schab Dariusz Drajewicz (spr.)

1.11.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

prokurator

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

I.

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

Uchylenie

☒

zmiana