Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 16 kwietnia 2014 r.

Sąd Okręgowy w Ostrołęce II Wydział Karny w składzie:

Przewodniczący SSO Jerzy Pałka

Sędziowie: SO Wiesław Oryl (spr.)

SO Ryszard Warda

Protokolant Marlena Achcińska

przy udziale

Prokuratora Tomasza Mierzejewskiego

po rozpoznaniu w dniu 16 kwietnia 2014 r.

sprawy M. R.

oskarżonego z art. 224 § 2 k.k., art. 222 § 1 k.k. i art. 226 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k.

na skutek apelacji, wniesionej przez oskarżonego

od wyroku Sądu Rejonowego w Wyszkowie

z dnia 5 grudnia 2013 r. sygn. akt II K 549/11

I.  Zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy, uznając apelację za oczywiście bezzasadną.

II.  Zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adw. M. K. kwotę 516,60 /pięćset szesnaście złotych sześćdziesiąt groszy/ tytułem nieopłaconego wynagrodzenia za obronę z urzędu wykonywaną wobec oskarżonego przed Sądem II instancji.

III.  Zasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 60 /sześćdziesiąt/ złotych tytułem opłaty za II instancję oraz obciąża go wydatkami za postępowanie odwoławcze.

Sygn. akt

II Ka 77/14

UZASADNIENIE

M. R.oskarżony został o to, że:

I. W dniu 12 czerwca 2011 roku w miejscowości Z., używając przemocy polegającej na szarpaniu się, wywierał wpływ na czynności służbowe funkcjonariuszy Posterunku Policji w Z. mł. asp. M. G.i mł. asp. P. N.podjęte w związku z jego zatrzymaniem,

to jest o czyn z art. 224 § 2 k.k.

II. W miejscu i czasie jak w pkt I naruszył nietykalność cielesną funkcjonariusza Posterunku Policji w Z. mł. asp. M. G.w ten sposób, że szarpał wymienionego za elementy umundurowania powodując rozdarcie koszuli służbowej oraz znieważył mł. asp. M. G.i mł. asp. P. N., używając wobec funkcjonariuszy słów powszechnie uznanych za obelżywe,

to jest o czyn z art. 222 § 1 k.k. i art. 226 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k.

Sąd Rejonowy w Wyszkowie wyrokiem z dnia 5 grudnia 2013 roku w sprawie II K 549/11 na podstawie art. 66 § 1 k.k. i art. 67 § 1 k.k. postępowanie karne przeciwko oskarżonemu M. R.warunkowo umorzył na okres próby jednego roku.

Zasądził od Skarbu Państwa na rzecz adw. M. K., E. T. i M. S. kwoty po 442,80 złotych tytułem zwrotu kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej oskarżonemu z urzędu.

Zwolnił oskarżonego z kosztów postępowania w sprawie, przejmując je na rachunek Skarbu Państwa.

Wymieniony wyrok w całości osobistą apelacją zaskarżył oskarżony, zarzucając błąd w ustaleniach faktycznych, mający wpływ na treść orzeczenia, a polegający na błędnym przyjęciu, że oskarżony dopuścił się zarzucanych mu czynów.

Podnosząc powyższe zarzuty skarżący wniósł o uchylenie wyroku w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja oskarżonego jest niezasadna, zatem wniosek skarżącego o uchylenie wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania nie mógł zostać uwzględniony.

Na wstępie należy odrzucić podniesiony w uzasadnieniu apelacji zarzut dotyczący obrazy przepisów postępowania, a z którego skarżący wywodzi wniosek o naruszeniu przepisów postępowania poprzez nie przeprowadzenie wnioskowanych dowodów.

W pierwszym rzędzie odnotować trzeba, że Sąd I instancji omówił i ustosunkował się do wszystkich dowodów. Ocena ta uwzględnia wzajemne odniesienia poszczególnych dowodów, respektuje jednocześnie dyrektywy zawarte w art. 7 k.p.k., biorąc pod uwagę wskazania wiedzy i reguły logicznego rozumowania oraz zasady doświadczenia życiowego. Ocena dokonana przez Sąd Rejonowy, której szczegółowy wyraz znalazł odzwierciedlenie w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku nie wykracza poza swobodną ocenę dowodów, o której mowa w art. 7 k.p.k. i jako taka pozostaje pod ochroną tego przepisu. Kontrola instancyjna nie wykazała, aby Sąd I instancji przekroczył granice tej swobody w kierunku oceny dowolnej, nie stwierdzono też w rozumowaniu Sądu Rejonowego – przedstawionym w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, sporządzonym w sposób odpowiadający wymogom określonym w art. 424 k.p.k., luk lub błędów o charakterze logicznym lub faktycznym, które mogły stanowić podstawę ewentualnych korekt wyroku.

Całkowicie niezasadny jest także zarzut odnoszący się do nie przesłuchania przez Sąd świadków. Rzecz w tym, że oskarżony, w licznie kierowanych do Sądu pismach, nie wnosił o przeprowadzenie dowodu z zeznań świadków. Pisma te dotyczyły przede wszystkim wyłączenia kolejnych sędziów orzekających w sprawie. Jeśli chodzi o przesłuchanie świadków zawnioskowanych przez oskarżyciela publicznego w akcie oskarżenia to Sąd miał prawo zaliczyć ich zeznania do materiału dowodowego. Tym samym Sąd Okręgowy nie dostrzegł w tym zakresie uchybień prawa procesowego, które miałyby wpływ na treść orzeczenia i musiały skutkować z tego powodu uchyleniem wyroku.

Zdaniem Sądu Okręgowego niezasadny okazał się podniesiony zarzut błędu w ustaleniach faktycznych. Apelacja oskarżonego, kwestionując uznanie go sprawcą zarzucanych czynów, wskazuje że zdarzenie miało całkowicie inny przebieg i w rzeczywistości to on został pobity przez funkcjonariuszy Policji. Wbrew zarzutowi apelacyjnemu, dokonana przez Sąd I instancji ocena dowodów zgromadzonych w sprawie nie wymyka się poza nakreślone w art. 7 k.p.k. Tym samym poczynione przez Sąd ustalenia faktyczne należy uznać za prawidłowe.

Stwierdzić należy, że Sąd Rejonowy dokonał ustaleń faktycznych, które znajdują pełne odzwierciedlenie w ujawnionym w toku przewodu sądowego materiale dowodowym. Trzeba podkreślić, że podstawą ustaleń Sądu I instancji były zeznania M. G.i P. N.przy jednoczesnym odrzuceniu wyjaśnień oskarżonego. Wymienieni świadkowie zbieżnie i zgodnie ze sobą przedstawili rozwój wydarzeń zaistniałych w dniu 12 czerwca 2011 roku na Posterunku Policji w Z.. Z całą stanowczością i bez żadnych wątpliwości stwierdzili, że to oskarżony już po wejściu na posterunek był agresywny i używał wobec nich słów wulgarnych. Świadkowie podali, że pomiędzy nimi a oskarżonym doszło do szarpaniny na skutek czego M. R. przewrócił się na schody. Użyto wobec niego pałki służbowej.

W ocenie Sądu Okręgowego, Sąd I instancji trafnie ustalił, iż zebrany materiał dowodowy pozwalał na przypisanie oskarżonemu winy. Słusznie Sąd I instancji uznał, M. G. i P. N. nie mieli żadnych subiektywnych powodów do bezpodstawnego obwiniania oskarżonego. Potwierdzeniem zeznań funkcjonariuszy Policji są zeznania D. R. lekarza udzielającego M. R. pomocy medycznej tamtego dnia. Podał on , że w czasie udzielaniu pomocy, M. R. nadal był pobudzony, awanturniczy, słownie agresywny, spretensjonowany w stosunku do policjantów. Już chociażby te dowody tworzą zwarty blok dowodowy, a nadto prowadzący do ustalenia, że oskarżony dopuścił się zarzucanych mu czynów.

Reasumując, w przekonaniu Sądu Okręgowego, Sąd I instancji przeprowadził ocenę wszystkich dowodów i ujawnionych na ich podstawie okoliczności z pełnym zachowaniem reguł procesowych określonych w treści art. 5 i 7 k.p.k. Oznacza to, że uznanie przez ten Sąd winy oskarżonego w zakresie popełnienia zarzucanych mu w akcie oskarżenia czynów było następstwem prawidłowego – a nie błędnego – ustalenia stanu faktycznego.

Biorąc powyższe pod uwagę Sąd Okręgowy utrzymał w mocy słuszny wyrok Sądu I instancji, uznając apelację M. R.za oczywiście bezzasadną.

O kosztach obrony z urzędu orzeczono na podstawie § 14 ust. 2 pkt 4 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu.

Natomiast o kosztach procesu orzeczono na podstawie art. 636 § 1 k.p.k., a o opłacie orzeczono na podstawie art. 7 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych /Dz. U. z 1983 r. Nr 49, poz. 223 z późn. zm./.