Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 24 marca 2021 roku

Sąd Okręgowy w Sieradzu Wydział I Cywilny

w składzie:

Przewodniczący: Sędzia Elżbieta Zalewska – Statuch

po rozpoznaniu w dniu 24 marca 2021 roku w Sieradzu

na posiedzeniu niejawnym

sprawy z powództwa W. M.

przeciwko Skarbowi Państwa – (...) Zarządowi (...) w B.

o ochronę naturalnego środowiska człowieka

na skutek apelacji powoda

od wyroku Sądu Rejonowego w Łasku

z dnia 15 stycznia 2021 roku, sygn. akt I C 1873/18

oraz zażalenia pozwanego od rozstrzygnięcia o kosztach procesu zawartego w punkcie 3 wyroku Sądu Rejonowego w Łasku z dnia 15 stycznia 2021 roku, sygn. akt I C 1873/18

1.  oddala apelację;

2.  oddala zażalenie.

Sygn. akt I Ca 127/21

I Cz 61/21

UZASADNIENIE

Zaskarżonym wyrokiem Sąd Rejonowy w Łasku w sprawie z powództwa W. M. przeciwko Skarbowi Państwa – (...) Zarządowi (...) w B. o ochronę naturalnego środowiska człowieka, zasądził
od pozwanego na rzecz powoda 1959 zł z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od 6 grudnia 2018 roku do dnia zapłaty (pkt 1), oddalił powództwo w pozostałej części (pkt 2),
nie obciążył powoda kosztami procesu (pkt 3) oraz zasądził od pozwanego na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Łasku 530,40 zł tytułem zwrotu części wydatków poniesionych tymczasowo z sum budżetowych Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Łasku (pkt 4), nie obciążając powoda wydatkami poniesionymi tymczasowo z sum budżetowych Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Łasku (pkt 5).

Powyższe orzeczenie zapadło w oparciu o następujące ustalenia i wnioski, których istotne elementy przedstawiają się następująco:

Powód jest właścicielem działki nr (...) położonej w K. gmina Ł..

Nieruchomość strony powodowej jest położona w obszarze oddziaływania hałasu
z lotniska wojskowego w Ł.. Hałas emitowany przez lotnisko przekracza dopuszczalny poziom hałasu w porze dziennej i nocnej. Z tego względu 25 października 2016 roku Sejmik Województwa (...) podjął uchwałę Nr (...) w sprawie utworzenia obszaru ograniczonego użytkowania dla lotniska wojskowego Ł. (Dz. U. Woj. (...) nr 2016 roku poz. 4929 z 22 listopada 2016 roku). Przedmiotowa uchwała weszła w życie 7 grudnia 2016 roku.

Nieruchomość strony powodowej jest położona w podobszarze B obszaru ograniczonego użytkowania utworzonego w/w uchwałą. Wymieniona uchwała ogranicza właścicieli nieruchomości położonych w obszarze ograniczonego użytkowania w ten sposób, że nie mogą oni skutecznie dochodzić zaniechania emisji hałasu przez lotnisko.

W podobszarze B wymieniona uchwała wprowadziła zakaz: tworzenia stref ochronnych A uzdrowisk, przeznaczania terenu pod budowę: szpitali, domów opieki społecznej, obiektów związanych ze stałym lub czasowym pobytem dzieci i młodzieży, działających w porze nocy, budowy szpitali, domów opieki społecznej, obiektów związanych ze stałym lub czasowym pobytem dzieci i młodzieży, działających w porze nocy, zmiany sposobu użytkowania obiektów budowlanych w całości lub części na szpitale, domy opieki społecznej oraz obiekty związane ze stałym lub czasowym pobytem dzieci i młodzieży, działających w porze nocy. Wymieniona uchwała wprowadziła także następujące wymagania techniczne dotyczące budynków: w podobszarze B w budynkach szpitali, domów opieki społecznej i budynkach związanych ze stałym lub czasowym pobytem dzieci i młodzieży należy zapewnić właściwy klimat akustyczny w pomieszczeniach wymagających ochrony akustycznej, zgodnie z obowiązującymi przepisami, poprzez zastosowanie przegród budowlanych o odpowiedniej izolacyjności akustycznej.

Spadek wartość prawa własności do przedmiotowej nieruchomości, w związku
z jej położeniem na obszarze ograniczonego użytkowania lotniska wojskowego, wynosi
1959 zł.

Pełnomocnik strony powodowej wystosował do pozwanego przedsądowe pisemne wezwanie do zapłaty 10000 zł niezwłocznie. Pozwany otrzymał wezwanie 4 grudnia
2018 roku.

Sąd na podstawie art. 235 ² § 1 k.p.c. pominął wnioski pełnomocnika powoda, ponieważ opinia biegłego M. M. nie budzi wątpliwości.

Sąd, powołując się na art. 129 ust. 2 ustawy Prawo ochrony środowiska, uznał powództwo za zasadne w zakresie 1959 zł, ponieważ o tę sumę zmniejszyła się wartość przedmiotowej nieruchomości na skutek utworzenia strefy ograniczonego użytkowania wokół lotniska wojskowego w Ł..

O odsetkach orzeczono na podstawie art. 481 § 1 i 2 k.c. i art. 455 k.c.

Kwotę należną stronie powodowej zasądzono z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia wskazanego w pozwie, ponieważ dwa dni wcześniej pozwany otrzymał wezwanie przedsądowe do zapłaty niezwłocznie.

W pozostałym zakresie powództwo oddalono jako niezasadne.

O kosztach procesu orzeczono na podstawie art.102 k.p.c. i nie obciążono powoda kosztami, które powinien zwrócić pozwanemu w związku ze stosunkowym rozdzieleniem kosztów procesu, z uwagi na sytuację materialną powoda i charakter sprawy.

Na podstawie art. 100 k.p.c. oraz art. 83 ust.2 i art. 113 ust.1 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych zasądzono od pozwanego, który sprawę przegrał w 33 %, na rzecz Skarbu Państwa - Sądu Rejonowego w Łasku 33 % kosztów opinii biegłego pokrytych tymczasowo z sum budżetowych Skarbu Państwa.

Na podstawie art. 100 k.p.c. oraz art. 83 ust.2 i art. 113 ust.1 i 4 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych nie obciążono powoda kosztami opinii biegłego pokrytymi tymczasowo z sum budżetowych Skarbu Państwa, z uwagi na charakter sprawy i sytuację materialną powoda.

Apelację od powyższego wyroku złożył powód, który to zarzucił:

1/ naruszenie przepisów prawa materialnego tj.:

a/ art. 129 ust. 2 ustawy prawo ochrony środowiska z dnia 27 kwietnia 2001 roku
(Dz. U. Nr 62, poz. 627) w zw. z art. 361 k.c. oraz art. 4 pkt 16 i pkt 17 w zw. z art. 153 ust 1 ustawy o gospodarce nieruchomościami, art. 24 ustawy o księgach wieczystych i hipotece poprzez błędną wykładnię polegającą na uchybieniu zasadzie pełnej kompensacji szkody
w ustaleniu odszkodowania za utratę wartości nieruchomości powodów w strefie B, podczas gdy z uwagi na strefę ograniczonego użytkowania istnieją ograniczenia w korzystaniu z tej nieruchomości wpływające na bardziej znaczącą utratę jej wartości, przyjęciu, że szkoda powodów zawęża się tylko do rynkowej wartości nieruchomości, a nie do wartości całej wiązki uprawnień przysługującej powodom z tytułu własności przedmiotowej nieruchomości;

2/ naruszenie przepisów postępowania, które miały wpływ na wynik sprawy: tj.:

a/ art. 233 § 1 k.p.c. w zw. z art. 328 § 2 k.p.c. polegające na dowolnej
a nie swobodnej ocenie dowodów poprzez oparcie się na nierzetelnej, niejasnej i skrajnie zaniżonej opinii pisemnej biegłego M. M., która to zawierała w swojej treści błędy merytoryczne wpływające istotnie na wysokość odszkodowania należnego powodowi;

b/ art. 278 § 1 k.p.c. w zw. z art. 217 § 1 k.p.c. w zw. z art. 227 k.p.c. polegająca
na oddaleniu wniosków dowodowych pełnomocnika powoda o dopuszczenie dowodu z opinii innego biegłego rzeczoznawcy, podczas gdy przeprowadzenie ww. dowodu pozwoliłoby
na usunięcie braków materiału dowodowego, który - w zakresie opinii biegłego M. M. – jest materiałem dowodowym niepozwalającym na precyzyjne ustalenie okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy.

Skarżący wniósł ponadto o dopuszczenie i przeprowadzenie dowodu z opinii innego biegłego z zakresu szacowania wartości nieruchomości na fakt ustalenia czy w związku
z utworzeniem obszaru ograniczonego użytkowania wokół lotniska wojskowego w Ł. oraz powstaniem ograniczeń w korzystaniu z terenu (uwzględniając ograniczenia spowodowane obowiązkiem prawnym znoszenia hałasu lotniczego), a wprowadzonych uchwałą Sejmiku Województwa (...) z 25 października 2016 roku nr (...) nastąpił spadek wartości nieruchomości powoda, a jeśli tak to jaki i czym spowodowany oraz w jakiej wysokości kwotowej.

W oparciu o tak sformułowane zarzuty skarżący wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku i zasądzenie od pozwanego na rzecz powodów na podstawie art. 129 ust. 2 ustawy Prawo ochrony środowiska 6000 zł z tytułu odszkodowania za spadek wartości rynkowej nieruchomości oznaczonej jako działka nr (...), obręb (...) K., położonej
w miejscowości K., gm. Ł. - wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie
od dnia wytoczenia powództwa do dnia zapłaty; zmianę orzeczenia w zakresie rozliczenia kosztów procesu zgodnie z zasadami odpowiedzialności za wynik procesu rozdzielając
je proporcjonalnie i zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda kosztów postępowania apelacyjnego, w tym zwrotu kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W odpowiedzi na apelację pozwany wniósł o jej oddalenie w całości i zasądzenie
od strony powodowej kosztów postępowania apelacyjnego, w tym kosztów zastępstwa procesowego, według norm przepisanych.

Zażalenie od rozstrzygnięcia o kosztach zawartego w punkcie 3 wyroku złożył pozwany, ni zgadzając się z decyzją sądu wydaną w przedmiocie nie obciążenia powoda kosztami zastępstwa prawnego pozwanego, wnosząc o zmianę postanowienia w punkcie 3 ww. wyroku poprzez zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego 1206 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego i zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego kosztów postępowania zażaleniowego, w tym kosztów zastępstwa procesowego, wedle norm przepisanych.

Postanowieniem z 24 marca 2021 roku Sąd Okręgowy w Sieradzu pominął wniosek dowodowy zawarty w apelacji powoda na podstawie art. 235 ² § 1 pkt 2, 3 i 5 k.p.c.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja powoda oraz zażalenie pozwanego nie zasługują na uwzględnienie.

W pierwszej kolejności odnosząc się do apelacji powoda opartej na zasadniczym zarzucie nieuprawnionego zawężenia szkody powodów do rynkowej wartości nieruchomości, a nie do wartości całej wiązki uprawnień przysługującej powodom z tytułu własności przedmiotowej nieruchomości wskazać należy, iż granice odpowiedzialności pozwanego wyznaczone są przez treść art. 361 k.c.

W orzecznictwie przyjmuje się, że „za szkodę należy uznać uszczerbek w dobrach poszkodowanego, polegający na różnicy między stanem tych dóbr, powstałym wskutek zdarzenia szkodzącego a stanem, jaki by istniał, gdyby nie zaszło to zdarzenie. Uszczerbek ten przybiera postać utraty, zmniejszenia lub niepowiększenia aktywów albo powstania bądź zwiększenia pasywów.

Szkodą jest zatem interes poszkodowanego w przywróceniu zachwianego tym zdarzeniem stanu dóbr (patrz: wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie
z 13 kwietnia 2017 r., I ACa 1599/14, LEX nr 2317753, który powołał się przy sformułowaniu tej tezy na wyrok Sądu Najwyższego z 11 lipca 1957 r., sygn. akt 2 CR 304/57, uchwałę Sądu Najwyższego z 22 listopada 1963 r., sygn. akt III PO 31/63 i uchwałę Sądu Najwyższego (7) z 12 lipca 1968 r., sygn. akt III PZP 26/68).

W odniesieniu do szkody przyszłej, prezentowany jest jednolity pogląd, że nie podlega on naprawieniu wykraczając poza zakres określony art. 361 § 2 k.c. (patrz: wyrok z 28 lipca 2016 r. Sąd Apelacyjny w Gdańsku, V ACa 868/15, (...)-188; wyrok
z 22 września 2016 r. Sąd Apelacyjny w Białymstoku, I ACa 1135/15, OSAB 2016,
nr 2-3, str. 29, wyrok z 12 stycznia 2017 r. Sąd Apelacyjny w Krakowie, I ACa 1123/16, LEX nr 2250218).

Wypada również zwrócić uwagę, iż w judykaturze dominuje pogląd, zgodnie z którym odpowiedzialność może obejmować jedynie szkodę istniejącą w chwili orzekania, naprawieniu podlegają bowiem tylko uszczerbki faktycznie poniesione, aktualne w chwili orzekania i pewne. Co do zasady nie jest zatem dopuszczalne uwzględnianie przyszłych uszczerbków, obowiązek naprawienia szkody powstaje bowiem dopiero po jej doznaniu,
nie zaś już w przypadku powstania stanu zagrożenia szkodą (tak: Sąd Apelacyjny
w W. w wyroku z 13 kwietnia 2017 r. I ACa 1599/14, LEX nr 2317753).

Wobec powyższego powinnością sądu w sprawach odszkodowawczych jest zindywidualizowanie wysokości szkody poprzez wskazanie w odniesieniu do konkretnej nieruchomości czy i w jakiej wysokości doszło do utraty jej wartości rynkowej, a tym samym odniesienie się do kwestii związanej z reakcją rynku obrotu nieruchomościami
na wprowadzenie strefy ograniczonego użytkowania.

Ponadto wskazać należy, iż kwestie dotyczące wpływu immisji na wysokość szkody zostały przez biegłego uwzględnione poprzez wybór metody szacowania wartości należnego powodowi odszkodowania. W odniesieniu do powyższego przypomnieć należy, iż na ceny transakcyjne poszczególnych nieruchomości mają wpływ bardzo różne czynniki – zarówno obiektywne, jak i subiektywne, ekonomicznie uzasadnione, jak i oderwane od uwarunkowań ekonomicznych jak np. moda na zamieszkiwanie w danym terenie. Ustawodawca w ustawie z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami nie bez przyczyny posługuje się pojęciem szacowania wartości nieruchomości dla opisania czynności zmierzającej do ustalenia jej wartości. Wskazuje też na kryterium najbardziej prawdopodobnej ceny. Z tego względu ustawodawca przyjął, że wyboru właściwego podejścia oraz metody
i techniki szacowania nieruchomości ostatecznie dokonuje rzeczoznawca majątkowy, uwzględniając cel wyceny, rodzaj i położenie nieruchomości, przeznaczenie w planie miejscowym, stan nieruchomości oraz dostępne dane o cenach, dochodach i cechach nieruchomości podobnych (art. 154 u.g.n.).

Poza tym Sąd Okręgowy wskazuje, iż opinia biegłego co do istnienia spadku wartości w związku przyczynowo – skutkowym z utworzeniem obszaru ograniczonego użytkowania była prawidłowa oraz przekonująca i w tym kontekście potwierdziła wystąpienie dwóch dalszych koniecznych przesłanek odpowiedzialności pozwanego. Biegły sądowy wszechstronnie określił tendencje na rynku nieruchomości w strefie ograniczonego użytkowania biorąc pod uwagę szereg okoliczności mających wpływ na ceny nieruchomości. Nie budził wątpliwości wpływ obszaru ograniczonego użytkowania lotniska na wartość nieruchomości co spowodowało, iż ceny uzyskiwane za nieruchomości położone na obszarze ograniczonego użytkowania były niższe od cen podobnych nieruchomości położonych poza tym obszarem.

Sąd nie miał też wątpliwości co do tego, że biegły posiada kompetencje
i doświadczenie potrzebne do wydania opinii w sprawie, albowiem sporządzał opinie
w zbliżonych rodzajowo sprawach dotyczących obniżenia wartości nieruchomości w związku z utworzeniem strefy ograniczonego użytkowania dla lotniska w Ł.. Opinia została sporządzona w sposób prawidłowy, z zachowaniem wszelkich zasad szacowania nieruchomości przez osobę posiadającą kwalifikacje i wiedzę ze wskazanej dziedziny. Stąd też jej istotny i niewątpliwy walor pomocniczy przy rozstrzyganiu niniejszej sprawy.

Przydatność opinii wynika również z tego, iż odpowiada ona postawionej tezie dowodowej, a autor tej opinii jako osoba obca do stron niewątpliwie nie jest zainteresowana treścią rozstrzygnięcia, jakie zapadło w niniejszej sprawie. W konsekwencji nie można postawić zarzutu, że nie jest przydatna dla poczynienia ustaleń faktycznych w rozpoznawanej sprawie.

Podkreślić należy, iż apelujący z wnioskami opinii się nie zgadza, ale jednocześnie
nie wskazuje w czym upatruje błędów omówionego przez biegłego sposobu rozumowania
i przyjętych przez niego założeń. Brak stosownej argumentacji pozwanego - wskazującej
na istnienie błędów logicznego rozumowania, założeń przyjętej metody i doboru wskaźników porównawczych, na nieuwzględnienie wskazań wiedzy oraz doświadczenia życiowego - poza własnymi gołosłownymi twierdzeniami - uniemożliwia ocenę wagi i wpływu takiego zarzutu na prawidłowość zaskarżonego rozstrzygnięcia.

Stąd też chybiony okazał się wniosek apelującego o dopuszczenie dowodu z opinii kolejnego biegłego rzeczoznawcy.

Wskazać w tym miejscu należy, że zgodnie z ugruntowanym stanowiskiem judykatury sąd w toku postępowania może żądać przedstawienia dodatkowej opinii przez kolejnych biegłych, ale wyłącznie w uzasadnionych przypadkach. Wniosek strony o dopuszczenie dowodu z opinii innego biegłego winien być trafnie i rzetelnie uargumentowany. Samo niezadowolenie strony z przygotowanego wcześniej opracowania nie jest wystarczającym powodem, by sporządzać kolejną opinię biegłych tej samej specjalności, (zob. wyrok Sądu Apelacyjnego w Krakowie z 14 kwietnia 2015 r., I ACa 119/15).

Wobec powyższego nie było podstaw, aby w okolicznościach sprawy istniała potrzeba

dopuszczenia dowodu z opinii innego rzeczoznawcy majątkowego, co sprawia, że zarzut naruszenia przez Sąd Rejonowy art. 278 § 1 k.p.c. w zw. z art. 217 § 1 k.p.c. nie może odnieść zamierzonego skutku.

Chybiony był również zarzut naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. art. 328 § 2 k.p.c.
(w brzmieniu obowiązującym w dacie wniesienia pozwu), ponieważ Sąd Rejonowy w sposób oszczędny, ale ostatecznie pozwalający na ustalenie motywów jakimi kierował się przy wydawaniu w sprawie wyroku wyjaśnił z jakich względów uważał, że powodowi przysługuje od pozwanego odszkodowanie w przyjętej przez niego wysokości.

Odnosząc się natomiast do zarzutu naruszenia prawa procesowego polegającego
na tym, że sąd I instancji naruszył art. 227 k.p.c., to należy zauważyć, iż przepis ten nie może być przedmiotem naruszenia sądu, ponieważ nie jest on źródłem obowiązków ani uprawnień jurysdykcyjnych, lecz określa jedynie wolę ustawodawcy ograniczenia kręgu faktów, które mogą być przedmiotem dowodu w postępowaniu cywilnym (zob. orzeczenie S.N. z 9 lutego 2001r., III CKN 434/00).

W konsekwencji powyższego należało uznać, że w zakresie okoliczności istotnych
dla rozstrzygnięcia sprawy Sąd Rejonowy dokonał prawidłowych ustaleń faktycznych i wydał trafne, odpowiadające prawu rozstrzygnięcie, przedstawiając logiczną argumentację prawną.
Ustalenia sądu I instancji i wyprowadzone na ich podstawie wnioski Sąd Okręgowy
w pełni podziela i przyjmuje za własne. Wartość odszkodowania odpowiada poniesionej przez stronę powodową szkodzie, ustalonej po uzyskaniu opinii rzeczoznawcy majątkowego, który dokonał zindywidualizowania szkody w odniesieniu do konkretnej nieruchomości.

Tym samym sąd nie uchybił przepisowi art. 129 ustawy - prawo ochrony środowiska
z 27 kwietnia 2001 r. (Dz. U. Nr 62, poz. 627) czy też art. 4 pkt 16 i pkt 17 w zw.
z art. 153 ust. 1 ustawy o gospodarce nieruchomościami.

Mając na uwadze poczynione rozważania Sąd Okręgowy, na podstawie art. 385 k.p.c., oddalił apelację powoda jako całkowicie bezzasadną, o czym orzeczono jak w punkcie 1 wyroku.

Odnosząc się natomiast do zażalenia pozwanego, na wstępie trzeba zauważyć,
że na gruncie obowiązujących przepisów kodeksu postępowania cywilnego obowiązuje zasada, iż kosztami postępowania sądowego, sąd obciąża strony stosownie do wyniku procesu i dlatego co do zasady powód jako przegrywająca sprawę w stosunku do pozwanego
w oparciu o art. 100 k.p.c. stosownie do wyniku sprawy winien zwrócić mu na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony.

Sąd pierwszej instancji powołując się na sytuację majątkową powoda oraz charakter roszczenia dochodzonego w postępowaniu odstąpił od ww. zasady na rzecz wyjątku jakim jest przepis art. 102 k.p.c.

Jak wskazał Sąd Najwyższy w postanowieniu z 26 stycznia 2012 r. (III CZ 10/12),
a następnie potwierdził w postanowieniu z 23 maja 2012 r. (III CZ 25/12), ocena sądu,
czy zachodzi wypadek szczególnie uzasadniony, o którym mowa w art. 102 k.p.c.,
ma charakter dyskrecjonalny, oparty na swobodnym uznaniu, kształtowanym własnym przekonaniem oraz oceną okoliczności rozpoznawanej sprawy, w związku z czym w zasadzie nie podlega kontroli instancyjnej i może być podważona przez sąd wyższej instancji tylko wtedy, gdy jest rażąco niesprawiedliwa. (wskazana powyżej teza znajduje potwierdzenie także w następujących judykatach: postanowienie Sądu Najwyższego z 20 kwietnia 2012r.,
III CZ 17/12; postanowienie Sądu Najwyższego z 27 kwietnia 2012r., V CZ 2/12; wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z 22 lipca 2014r., I ACa 18/14). Należy ponadto podkreślić, że o szczególnie uzasadnionym wypadku prowadzącym do zastosowania art. 102 k.p.c. decydować mogą przede wszystkim okoliczności konkretnej sprawy łączące się z charakterem żądania poddanego pod osąd.

W okolicznościach tej sprawy należało mieć na uwadze, że odpowiedzialność pozwanego co do zasady nie była sporną i pozwany co najmniej od daty doręczenia mu wezwania do zapłaty miał możliwość dokonania we własnym zakresie oszacowania wysokości odszkodowania i jego wypłaty. Zaniechanie tego obowiązku doprowadziło do konieczności wystąpienia powoda na drogę sądową i dokonania stosownej kalkulacji przy pomocy biegłego sądowego. W tej sytuacji wysokość uzyskanego odszkodowania nie powinna zostać skonsumowaną przez koszty prowadzenia procesu. Sąd Rejonowy zasadnie zatem skorzystał z dyskrecjonalnego uprawnienia opartego na swobodnym uznaniu,
iż w postępowaniu zachodzi wypadek szczególnie uzasadniony w rozumieniu przywołanego przepisu.

W rezultacie Sąd Okręgowy oddalił zażalenie pozwanego jako nieuzasadnione
na podstawie art. 385 k.p.c. w zw. z art. 397 § 3 k.p.c., o czym orzeczono jak w punkcie 2 wyroku.