Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

P. P. wniósł przeciwko pozwanym E. P. oraz D. P. pozew o alimenty w wysokości 500,00 zł miesięcznie od matki E. P. oraz kwoty 200,00 zł miesięcznie od ojca D. P., płatnych do dnia 15. każdego miesiąca z góry do jego rąk, wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie w przypadku opóźnienia płatności którejkolwiek z rat.

W uzasadnieniu pozwu wskazano, że powód jest osobą schorowaną, cierpi na ropień mózgu. Tym samym wymaga opieki innych osób, a najbliższa rodzina jaką są rodzice odmówili mu pomocy. Podał, że pozwani wyrzucili go ze wspólnie zajmowanego mieszkania. Utrzymuje się z otrzymywanej renty w kwocie 717,75 złotych, prowadzi koczowniczy tryb życia, gdyż faktycznie jest bezdomny. Wskazał, iż miesięcznie potrzebuje 1.170,00 złotych na pokrycie swoich podstawowych usprawiedliwionych potrzeb.

Podczas rozprawy pozwani wnieśli o oddalenie powództwa w całości. Wskazali, iż ich sytuacja majątkowa i zdrowotna jest jeszcze gorsza niż powoda.

Sąd ustalił, co następuje:

P. P. ur. (...) jest synem pozwanych D. i E. P..

Okoliczność bezsporna, a ponadto odpis skrócony aktu urodzenia – k. 9

Powód ma obecnie 29 lat. Do grudnia 2020 roku przebywał w Ośrodku (...), z którego został wydalony, gdyż nie przestrzegał regulaminu- nie wrócił na noc oraz nie uiścił opłaty za pobyt w tymże ośrodku. Obecnie mieszka w L. wraz z bratem. Nie ponosi żadnych opłat za media, energię, wodę czy opał. Obecnie nie korzysta z darmowych obiadów w G.-D. z własnej woli. Powód otrzymuje rentę w kwocie 780 złotych miesięcznie. P. P. jest niezdolny do pracy, orzeczono wobec niego niepełnosprawność umiarkowaną do czerwca 2020 roku. P. P. złożył w lipcu 2020 roku wniosek o wydanie orzeczenia o stopniu niepełnosprawności.

W okresie od 28 kwietnia 2020 roku do 20 maja 2020 roku powód przebywał w szpitalu w wydziale dla nerwowo i psychicznie chorych po udaremnionej próbie samobójczej, uzależniony od substancji psychotropowych i nadużywania alkoholu.

Powód bywał agresywny wobec matki i ojca. Pobił pozwanego, a pozwaną wyzywał.

Dowód: zeznania pozwanej E. P. oraz wyjaśnienia powoda podczas rozprawy w dniu 28 stycznia 2021 roku- k. 144-146, orzeczenie o stopniu niepełnosprawności k. 103, wniosek o wydanie orzeczenia o stopniu niepełnosprawności k. 104-105, karta leczenia szpitalnego- k. 119-123, zeznania świadka Ł. M. (1) podczas rozprawy w dniu 28 stycznia 2021 roku – k. 144, zeznania E. P. i D. P. podczas rozprawy w dniu 7 października 2020 roku – k. 82-84.

Pozwana E. P. pracuje na pół etatu na P. P. (1), gdzie otrzymuje dochód w kwocie 900 zł oraz sprząta za 850 zł netto miesięcznie. Wobec pozwanej orzeczono niepełnosprawność umiarkowaną na stałe. Leczy się na alergię, astmę, ma reumatoidalne zapalenie stawów. Wydaje na lekarstwa około 150-200 złotych miesięcznie.

Pozwany D. P. otrzymuje rentę w wysokości 950 złotych. Orzeczono wobec niego niepełnosprawność umiarkowaną. Od października 2020 roku pracuje na umowę zlecenie przez okres zimowy na kotłowni w (...), gdzie otrzymuje 1000 złotych. Choruje na nadciśnienie, boreliozę, reumatoidalne zapalenie stawów, na lekarstwa wydaje około 200-300 złotych miesięcznie.

Pozwani mieszkają razem, obecnie młodszy syn już się wyprowadził. Za czynsz płacą 240 zł z uwagi na dotację z urzędu. Korzystają z pomocy społecznej.

Dowód: orzeczenia o stopniu niepełnosprawności- k. 116-117, zaświadczenie o zatrudnieniu – k. 76, zeznania pozwanej E. P. oraz pozwanego D. P. podczas rozprawy w dniu 28 stycznia 2021 roku- k. 144-146

Sąd zważył, co następuje:

Przedstawiony stan faktyczny sąd ustalił w oparciu o dowody z dokumentów znajdujących się w aktach sprawy oraz przesłuchanie świadka Ł. M. (2), powoda i pozwanych.

Sąd co do zasady uznał za wiarygodne dowody w postaci dokumentów złożonych przez strony do akt sprawy, gdyż nie było podstaw do ich podważenia. Żadna ze stron nie kwestionowała ich autentyczności ani prawdziwości treści w nich zawartych. W sposób wiarygodny przedstawiają one sytuację zawodową, majątkową i życiową pozwanych i powoda.

Powództwo w niniejszej sprawie opiera się na art. 133 § 1 kodeksu rodzinnego i opiekuńczego (krio), który nakłada na rodziców obowiązek świadczeń alimentacyjnych w stosunku do tych dzieci, które nie są w stanie utrzymać się samodzielnie. Zakres tych świadczeń zależy - zgodnie z art. 135 § 1 krio - z jednej strony od usprawiedliwionych potrzeb osoby uprawnionej, a z drugiej - od zarobkowych i majątkowych możliwości osoby zobowiązanej.

W ocenie sądu powód jest w stanie samodzielnie się utrzymać. Obecnie mieszka u brata w domu w L.. Nie ponosi żadnych kosztów utrzymania domu, tj. opłat za wodę, energię, media czy opał. Pozwany w związku z niepełnosprawnością otrzymuje rentę w kwocie 780 złotych miesięcznie. Pieniądze te winny mu zatem wystarczyć na zakup żywności czy ubrań. Jak sam przyznał pozwany został wyrzucony z ośrodka (...) z własnej winy z uwagi na nieprzestrzeganie regulaminu. Powód ma zapewnione darmowe obiady w G.-D., a nie korzysta z nich wyłącznie z własnego lenistwa, gdyż nie che mu się przebyć drogi około 3 km z miejscowości L. do miasta G..

Zdaniem sądu sytuacja materialna i rodzinna pozwanych nie pozwala na zasądzenie od nich na rzecz dorosłego syna alimentów. Oboje są schorowani, mają orzeczenia o niepełnosprawności umiarkowanej, a mimo to dorabiają. Pozwany ma rentę, natomiast umowy zlecenia jako palacz nie należy traktować jako stałego źródła dochodu , gdyż jest to praca sezonowa. Pozwana pracuje od rana do wieczora.

Rodzice starają się w miarę swoich możliwości zarabiać. Powód natomiast otrzymuje rentę, nigdzie nie dorabia. Nie bez znaczenia pozostaje natomiast fakt, że powód ostatnio kupił sobie telefon komórkowy za 350 złotych, spożywa alkohol i pali papierosy.

Jak sam wskazał powód pali około 10-15 papierosów dziennie, zatem znaczną część renty przeznacza na zbędne wydatki.

Powód dopuścił się względem swoich rodziców czynów sprzecznych z zasadami współżycia społecznego. Jednoznacznie z zeznań stron wynika, że powód dwukrotnie pobił ojca oraz wyzwał matkę.

Sąd Najwyższy opowiedział się w tezie VIII Uchwały Pełnego Składu Sądu Najwyższego - Izba Cywilna i Administracyjna z dnia 16 grudnia 1987r., sygn. sprawy III CZP 91/86- za dopuszczalnością oddalenia powództwa o alimenty ze względu na niezgodność żądania z zasadami współżycia społecznego, formułując pogląd w następujący sposób „W razie rażąco niewłaściwego postępowania osoby uprawnionej do alimentów, budzącego powszechną dezaprobatę, dopuszczalne jest oddalenie powództwa w całości lub w części ze względu na zasady współżycia społecznego (art. 5 kc). Zawinione zachowania są powszechnie potępiane w społeczeństwie i nie można zakładać, ażeby osoba doznająca krzywdy w każdym przypadku mimo to zobowiązana była do świadczenia alimentów na rzecz osoby ją krzywdzącej, tylko dlatego, że obowiązek alimentacyjny wynika z pokrewieństwa, małżeństwa albo z innych więzów, z którymi ustawa łączy ten obowiązek.

Sąd po przeanalizowaniu całokształtu omówionych okoliczności faktycznych uznał, że powodowi nie należą się alimenty od jego rodziców. Mając to na uwadze, sąd na podstawie powoływanych przepisów oddalił powództwo w całości. Zdaniem sądu zasądzenie alimentów w niniejszej sprawie jest niezasadne, nie słuszne z zasadami współżycia społecznego.

W punkcie 2 sentencji wyroku na podstawie § 8 pkt 4 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 3 października 2016 r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu zasądzono na rzecz adw. B. S. kwotę 1.200 zł powiększoną o podatek od towarów i usług tytułem zwrotu kosztów pomocy prawnej udzielonej z urzędu powodowi.

W punkcie 3 wyroku sąd zasądził na rzecz adw. M. G. kwotę 1.200 zł powiększoną o podatek od towarów i usług tytułem zwrotu kosztów pomocy prawnej udzielonej z urzędu pozwanym.

O kosztach sądowych orzeczono w punkcie 4 sentencji wyroku na postawie art. 113 ust. 1 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych. Powód jest bowiem zwolniony od kosztów sądowych z mocy prawa.