Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

do wyroku z dnia 10 października 2019 r.

Na podstawie całokształtu zgromadzonego i ujawnionego w toku rozprawy głównej materiału dowodowego Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W. W. zamieścił ogłoszenie w serwisie internetowym (...), że jest zainteresowany zakupem biletów na koncert muzyki filmowej w K. (...), który miał się odbyć w dniu 27 września 2014 r. W. W. zamieścił przedmiotowe ogłoszenie z uwagi na fakt, że w serwisie oferującym sprzedaż biletów na koncert były dostępne wyłącznie bilety w dalekich sektorach.

W dniu 12 sierpnia 2014 r. związku z powyższym ogłoszeniem z W. W. skontaktował się mężczyzna, który przedstawił się jako R. W. oraz podał mu następujący numer tel. (...). W. W. skontaktował się telefonicznie z ww. W trakcie rozmowy telefonicznej R. W. powiedział mu, że ma do sprzedania cztery bilety na ten koncert, cena jednego biletu to 100 złotych a koszt przesyłki to kwota 15 zł. W. W. zdecydował się na zakup dwóch biletów i przesłał za pośrednictwem smsa R. W. swojego emaila, żeby ten przesłał mu dane do przelewu.

W dniu 12 sierpnia 2014 r. R. W. przesłał mu z adresu: (...) wiadomość ze swoimi danymi: R. W. zam. Aleja (...), (...)-(...) P. oraz numer konta w (...). Tego samego dnia W. W. przelał mu pieniądze w kwocie 215 złotych za bilety oraz ich przesyłkę na ww. konto. R. W. wysłał W. W. wiadomość, w której podziękował za bezproblemową transakcję i wskazał, że wyśle przesyłkę jak pieniądze zostaną zaksięgowane.

W. W. z uwagi na fakt, że nie otrzymał przedmiotowych biletów próbował się skontaktować z R. W.. Kilkakrotnie do niego dzwonił, ale ten albo miał wyłączony telefon albo nie odbierał. W dniu 20 sierpnia 2014 r. wysłał również do R. W. emaila, jednak nie uzyskał od niego żadnej odpowiedzi.

Na wydarzeniu związanym z koncertem W. W. uzyskał informację, że osoba podająca się za R. W., używająca tego samego konta, na które on przelał pieniądze oszukała również inną osobę.

W związku z powyższym w dniu 26 sierpnia 2014 r. W. W. złożył zawiadomienie o możliwości popełnienia przestępstwa.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o następujące dowody: zeznania świadka W. W. k. 2-3, 291, wyjaśnienia oskarżonego k. 254-255, wiadomość email k. 5, potwierdzenie wykonania przelewu k. 6, informacje o użytkowniku i historia logowań k. 22-95, pismo z (...) k. 138, umowa o prowadzenie rachunku bankowego k. 139-141, historia rachunku bankowego k. 142-147.

R. W. na utrzymaniu ma dwoje dzieci, przed osadzeniem utrzymywał się z prac dorywczych w charakterze budowalnym z czego miesięcznie uzyskiwał dochód w wysokości 2000 zł. R. W. był leczony odwykowo w zamkniętym zakładzie z uwagi na uzależnienie od narkotyków (k. 254). Zarówno w dacie popełnienia zarzucanego mu czynu jak i w dacie orzekania figurował w Kartotece Karnej Krajowego Rejestru Karnego, jako osoba karana (k. 185-187, 280-287). Skazany obecnie przebywa w Zakładzie Karnym, gdzie odbywa karę pozbawienia wolności - koniec kary przypada na dzień 09 maja 2020 r. Zachowanie R. W. w trakcie odbywania kary jest oceniane jako zmienne. Był on pięć razy karany dyscyplinarnie oraz dwadzieścia siedem razy nagradzany nagrodą regulaminową. Obecnie zachowanie R. W. jest oceniane jako poprawne (k. 236-245, 272-276).

R. W. w toku postępowania przygotowawczego nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu oraz skorzystał z prawa do odmowy składania wyjaśnień (k. 182-183).

Oskarżony podczas przesłuchania przed Sądem na rozprawie w dniu 04 września 2019 r. przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu i wyjaśnił, że to była głupota z dawnych czasów, której obecnie żałuje. R. W. wyjaśnił, że zaoferował do sprzedaży bilety i dostał za nie pieniądze, biletów nie dostarczył, nie oddał pokrzywdzonemu tej kwoty -to było bardzo dawno, ale raczej jej nie oddał. Dodał również, że wyjaśnienia złożone na rozprawie są wyjaśnieniami prawdziwymi (k. 255).

Sąd zważył co następuje:

W niniejszej sprawie okoliczności popełnienia przez oskarżonego zarzucanego mu czynu nie budzą wątpliwości. Bezspornym jest, że w dniu 12 sierpnia 2014 r. W. W. przelał na konto R. W. kwotę 215 złotych tytułem zapłaty za 2 bilety na koncert muzyki filmowej w K. (...), który miał się odbyć w dniu 27 września 2019r. wraz z kosztami przesyłki. Bezspornym jest również, że R. W. nie przesłał W. W. ww. biletów i nie zwrócił mu otrzymanych od niego pieniędzy.

Oceniając wyjaśnienia oskarżonego należy wskazać, że R. W. w toku postępowania przygotowawczego nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu oraz skorzystał z prawa do odmowy składania wyjaśnień. Natomiast w toku postępowania przed Sądem R. W. złożył krótkie wyjaśnienia. Oceniając wyjaśnienia oskarżonego złożone w toku postępowania przed Sądem należy wskazać, że Sąd dał im walor wiarygodności, albowiem oskarżony przyznając się do popełnienia zarzucanego mu czynu wskazał, że „wyjaśnienia złożone na rozprawie są wyjaśnieniami prawdziwymi”. R. W. wskazał ponadto, że przedmiotowe zdarzenie było głupotą z dawnych czasów, której obecnie żałuje. Zaoferował do sprzedaży bilety i dostał za nie pieniądze. Biletów nie dostarczył, nie oddał pokrzywdzonemu tej kwoty. Nie był pewny, ale raczej jej nie oddał. Należy wskazać, że wyjaśnienia oskarżonego pozytywnie korespondują z zebranym w sprawie materiałem dowodowym, a w szczególności z zeznaniami świadka W. W. (k. 2-3, 291), potwierdzeniem wykonania przelewu (k. 6), historią rachunku bankowego (k. 142-147). Orzekając w sprawie Sąd oparł się na zeznaniach świadka W. W. (k. 2-3, 291), który wskazał w jakich okolicznościach nabył bilety na koncert, na jakie konto i dane przelał pieniądze, w jaki sposób kontaktował się z R. W.. Sąd dał walor wiarygodności zeznaniom świadka, albowiem są szczere, konkretne i pozytywnie korespondują z zebranym w sprawie materiałem dowodowym, a w szczególności z potwierdzeniem wykonania przelewu (k. 5), pismem z (...) (k. 138), historią rachunku bankowego (k. 142-147).

Sąd nie oparł się na zeznaniach świadka J. B. (k. 121). Wprawdzie J. B. również nabył bilety na koncert od mężczyzny, który podawał się za R. W., jednakże okoliczności, o których zeznawał świadek nie były przedmiotem niniejszego postępowania.

Widomość email (k. 5) stanowiła podstawę ustalenia jakie dane do przelewu R. W. podał W. W..

Potwierdzenie wykonania przelewu (k. 6) potwierdza fakt przelania w dniu 12 sierpnia 2014r. przez W. W. na konto R. W. o numerze (...) kwoty 215 złotych za bilety na koncert (...) oraz za koszty przesyłki.

Informacje o użytkowniku i historia logowań (k. 22-95) potwierdza fakt, że konto (...) należy do R. W., a także zawiera informacje o logowaniu na ww. konto.

Pismo z (...) (k. 138) oraz umowa o prowadzenie rachunku bankowego (k. 139-141) stanowiły podstawę ustalenia, że konto o numerze (...), na które W. W. przelał pieniądze za bilety należy do R. W..

Historia rachunku bankowego (k. 142-147) potwierdza, że na rachunek bankowy należący do R. W. wpłynęły pieniądze w kwocie 215 złotych przelane przez W. W..

Dane o karalności (k. 185-187, k. 280-287) stanowiły podstawę ustalenia, że R. W. zarówno w dacie popełnienia zarzucanego mu czynu, jak i w dacie orzekania figurował w Kartotece Karnej Krajowego Rejestru Karnego, jako osoba karana.

Informacja z CZSW (k. 236-245) stanowiła podstawę ustalenia, że skazany przebywa obecnie w Zakładzie Karnym, gdzie odbywa karę pozbawienia wolności.

Opinia o skazanym (k. 272-276) stanowiła podstawę ustalenia jak przebiega okres wykonywania kary przez R. W., a także jaki jest jego aktualny stan zdrowia.

Analiza zebranego w sprawie materiału dowodowego doprowadziła Sąd do konstatacji, że R. W. swoim czynem wyczerpał znamiona przestępstwa z art. 286 § 1 k.k. albowiem w dniu 12 sierpnia 2014 r. w W. za pośrednictwem sieci teleinformatycznej Internet, działając w celu osiągniecia korzyści majątkowej, doprowadził W. W. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwocie 215 złotych w ten sposób, że odpowiedział na jego ogłoszenie o chęci zakupu dwóch biletów na koncert (...), zamieszczone na internetowej stronie (...) jednocześnie oferując ich sprzedaż, czym wprowadził pokrzywdzonego w błąd co do faktu ich posiadania i zamiaru sprzedaży, bowiem biletów nie przesłał, pomimo otrzymania zapłaty na rachunek bankowy o nr (...).

W tym miejscu wskazać trzeba, że odpowiedzialność za przestępstwo z 286 § 1 k.k. ponosi ten, kto w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, doprowadza inną osobę do niekorzystnego rozporządzenia własnym lub cudzym mieniem za pomocą wprowadzenia jej w błąd albo wyzyskania błędu lub niezdolności do należytego pojmowania przedsiębranego działania. Istota tego przestępstwa polega na posłużeniu się fałszem jako czynnikiem sprawczym, który ma doprowadzić pokrzywdzonego do podjęcia niekorzystnej decyzji majątkowej. Przestępstwo oszustwa ma charakter materialny, przy czym skutkiem jest niekorzystne rozporządzenie mieniem własnym lub cudzym przez osobę wprowadzoną w błąd lub której błąd został przez sprawcę wyzyskany. W niniejszej sprawie nie budzi wątpliwości, że oskarżony działał z zamiarem bezpośrednim doprowadzenia do niekorzystnego rozporządzenia mieniem W. W.. Zaoferował mu bowiem sprzedaż biletów, których nie posiadał i nie miał zamiaru sprzedać za co przyjął od W. W. pieniądze. Tym samym wprowadził W. W. w błąd co do posiadania biletów oraz zamiaru ich sprzedaży i doprowadził w ten sposób do przelania mu przez W. W. pieniędzy. Działanie jego motywowane było celem osiągnięcia korzyści majątkowej. Oskarżony w ogóle nie miał zamiaru przesłać oferowanych przez siebie biletów, o czym sam wyjaśnił. W tej sytuacji oczywistym jest, że rozporządzenie mieniem W. W., do którego doprowadził było niekorzystne. Zawsze bowiem będzie miało taki charakter przesłanie komuś pieniędzy z tytułu zakupu danej rzeczy gdy tej rzeczy się nie otrzyma i nie otrzyma się również zwrotu przesłanych pieniędzy.

Wymierzając oskarżonemu karę 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności Sąd kierował się dyrektywami jej wymiaru określonymi w art. 53 k.k. W ocenie Sądu tak orzeczona kara nie przekracza stopnia winy oskarżonego, uwzględnia stopień społecznej szkodliwości czynu, a także spełnia cele zapobiegawcze i wychowawcze, jakie kara ma osiągnąć wobec sprawcy, również potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa. Sąd ocenił stopień zawinienia oskarżonego jako znaczny. Oskarżony jest osobą dorosłą i zdrową. Miał zatem pełną świadomość podejmowanych przez siebie bezprawnych działań. Miał więc nie tylko pełną świadomość wprowadzenia pokrzywdzonego w błąd, ale także spowodowania u pokrzywdzonego szkody majątkowej. Sąd ocenił również stopień społecznej szkodliwości czynu oskarżonego jako znaczny. Stopień społecznej szkodliwości czynu Sąd oceniał przez pryzmat art. 115 § 2 k.k. zgodnie z którym przy ocenie stopnia społecznej szkodliwości czynu sąd bierze pod uwagę rodzaj i charakter naruszonego dobra, rozmiary wyrządzonej lub grożącej szkody, sposób i okoliczności popełnienia czynu, wagę naruszonych przez sprawcę obowiązków, jak również postać zamiaru, motywację sprawcy, rodzaj naruszonych reguł ostrożności i stopień ich naruszenia. Wskazać należy, że przestępstwo popełnione przez oskarżonego było wymierzone w mienie, czyli własność i wszelkie inne prawa o charakterze majątkowym. Mienie jest jednym z najistotniejszych i jednocześnie, jednym z częściej naruszanych dóbr prawnie chronionych. Negatywnie na ocenę stopnia społecznej szkodliwości czynu wpływa także motywacja sprawcy mająca charakter czysto majątkowy. Na skutek swojego działania oskarżony spowodował szkodę majątkową w wysokości 215 złotych, która pomimo nieznacznej wysokości i upływu ponad 5 lat nie została przez niego do dnia dzisiejszego naprawiona. Przy czym, co istotne na skutek działania oskarżonego pokrzywdzony nie tylko stracił 215 zł. ale co nie mniej istotne dla pokrzywdzonego stracił on nadzieję pójścia na koncert, który był dla niego ważny. O powyższym świadczy fakt, że pomimo braku dostępności dogodnych miejsc w serwisie oferującym „legalne” bilety zdecydował się on szukać tych biletów w inny sposób. Sąd wziął pod uwagę również sposób działania oskarżonego i okoliczności popełnienia przypisanego mu czynu. Tu wskazać należy, że oskarżony wykorzystał determinację pokrzywdzonego do zakupu biletów na koncert, na którym mu bardzo zależało. Nadto rozmawiając przez telefon z pokrzywdzonym przekazał mu nieprawdziwe informacje co do tego, że posiada powyższe bilety i może je sprzedać. Powyższe świadczy o wyjątkowym braku poczucia bezkarności. Wreszcie wskazać należy, że oskarżony w celu wyłudzenia od pokrzywdzonego pieniędzy nie miał żadnych skrupułów aby przekazać mu swój prawdziwy adres emailowy i swój prawdziwy numer rachunku. Powyższe w powiązaniu z małą kwotą szkody może świadczyć a tym, że oskarżony nie obawiał się aby pokrzywdzony zawiadomił o powyższym organy ścigania. Za okoliczność obciążającą Sąd uznał to, że oskarżony był dotychczas dwadzieścia dziewięć razy karany, w tym za przestępstwa podobne, co zdaniem Sądu świadczy o znacznej demoralizacji oskarżonego. Do okoliczności łagodzących Sąd zaliczył przyznanie się oskarżonego do popełniania zarzucanego mu czynu, a także fakt, że żałował tego co zrobił. Sąd miał również na względzie, że obecnie zachowanie oskarżonego w warunkach izolacji penitencjarnej jest oceniane zaledwie jako poprawne. Przy czym okoliczności tej nie można nadawać szczególnej rangi albowiem o ile w warunkach izolacji, która, co oczywiste, ogranicza możliwość naruszania porządku prawnego, i która wymusza określone zachowania, oskarżony funkcjonuje prawidłowo, o tyle w warunkach wolnościowych mechanizmy kontroli nie działają, a dowodem na to jest dotychczasowa wielokrotna karalność.

Wskazać należy, iż funkcją kary orzekanej wobec sprawcy przestępstwa jest jego wychowanie i zapobieżenie powrotowi do przestępstwa, a cele te – w szczególności zapobiegawczy – mogą być zrealizowane wyłącznie poprzez jej dolegliwość mającą uzmysłowić sprawcy swoistą nieopłacalność powrotu na drogę przestępstwa. Kara zawsze zatem musi stanowić dolegliwość, do tego sprowadza się jej istota. W ocenie Sądu wymierzenie oskarżonemu kary pozbawienia wolności ale w niskim wymiarze uzmysłowi oskarżonemu naganność popełnionego przez niego czynu i oraz spełni swoje cele wychowawcze. Zdaniem Sądu nie wymiar bezwzględnej kary pozbawienia wolności ale jej nieuchronność i szybkość wykonania odniesie w/w cele. Przy czym, w ocenie Sądu, odbywanie dłuższej kary pozbawienia wolności w stosunku do oskarżonego nie odniesie celów wychowawczych a wręcz przeciwnie może doprowadzić do dalszej demoralizacji oskarżonego, który przez dłuższy okres czasu przebywając w warunkach izolacji z osobami zdemoralizowanymi może zacząć się z nimi utożsamiać i przejmować ich wzorce.

W tym miejscu podkreślić należy również, iż kara wymierzona oskarżonemu ma realizować także potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa. Ogół zadań jakie stoją przed sądami do wypełnienia ze względu na konieczność oddziaływania ogólnoprewencyjnego wydawanych wyroków w sposób pełny i syntetyczny przedstawia SA z Lublina w wyr. z 12.1.2006 r. (II AKA 290/05, KZS 2006, Nr 6, poz. 84) wskazując na potrzebę przekonania społeczeństwa o nieuchronności kary za naruszenie dóbr chronionych prawem i nieopłacalności zamachów na te dobra, wzmożenia poczucia odpowiedzialności, ugruntowania poszanowania prawa i wyrobienia właściwego poczucia sprawiedliwości oraz poczucia bezpieczeństwa. Nie jest to równoznaczne z wymaganiem wymierzania wyłącznie tylko surowych kar. Oznacza to przede wszystkim potrzebę wymierzania takich kar, które odpowiadają społecznemu poczuciu sprawiedliwości, dają gwarancję skutecznego zwalczania przestępczości oraz tworzą atmosferę zaufania do obowiązującego systemu prawnego. W świetle powyższego orzeczenie wobec oskarżonego kary 6 miesięcy pozbawienia wolności spełni również swoje cele w zakresie prewencji generalnej. Jest to bowiem kara dotkliwa i kara, która może powstrzymać inne osoby od popełniania podobnych przestępstw.

Mając na uwadze powyższe Sąd wymierzył R. W. karę 6 miesięcy pozbawienia wolności pozbawienia wolności czyli karę w dolnej granicy ustawowego zagrożenia. Miarkując karę Sąd doszedł do przekonania, że orzeczona kara jest adekwatną i sprawiedliwą w odczuciu społecznym. Nadto zdaniem Sądu, kara bezwzględnego pozbawienia wolności winna wywołać u oskarżonego przekonanie o braku pobłażania dla jego występków i sprawi zmianę jego zachowań w przyszłości. Kary wolnościowe, zdaniem Sądu nie spełnią wymogów prewencji indywidualnej, zwłaszcza, że skazany nie skorzystał z szans jakie dały mu Sądy orzekając wobec niego kary pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem ich wykonania, popełniając kolejne przestępstwa, co skutkowało prawomocnym zarządzeniem wykonania kar orzeczonych w tych sprawach. Nadto orzeczenie w stosunku do oskarżonego kary wolnościowej w sytuacji jego doczasowej karalności i to za przestępstwa podobne nie spełni swoich celów w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa i prewencji generalnej.

W świetle omówionych wyżej okoliczności dotyczących oceny stopnia winy i społecznej szkodliwości czynu brak było podstaw do przyjęcia, że zarzucany mu czyn stanowi wypadek mniejszej wagi wskazany w art. 286 § 3 k.k. Dokonując oceny czy czyn przypisany oskarżonemu stanowi wypadek mniejszej wagi Sąd miał na uwadze orzecznictwo sądów. I tak zdaniem SN „ Zakwalifikowanie określonego zachowania jako wypadku mniejszej wagi jest rezultatem ustalenia, iż zachodzi zespół okoliczności przedmiotowo-podmiotowych, wśród których wysokość szkody jest tylko jednym z elementów uzasadniających przyjęcie takiego wypadku” (vide postanowienie SN -Izba Karna z dnia 28.10.2013 r. sygn. III KK 129/13). Zaś zdaniem SA w Warszawie „O przyjęciu wypadku mniejszej wagi decydują przedmiotowe i podmiotowe znamiona czynu, ze szczególnym uwzględnieniem tych elementów, które są charakterystyczne dla danego rodzaju przestępstw. Wśród znamion strony przedmiotowej istotne znaczenie mają w szczególności: rodzaj dobra, w które godzi przestępstwo, sposób działania sprawcy, użyte środki, charakter i rozmiar wyrządzonej szkody, czas, miejsce i inne okoliczności popełnienia czynu oraz odczucie szkody przez pokrzywdzonego. Wśród elementów strony podmiotowej istotne są: stopień zawinienia, motywacja i cel działania sprawcy” (vide wyrok SA Warszawa z dnia 27.01.2014 r., sygn. II AKa 391/13). Odnosząc powyższe do realiów niniejszej sprawy wskazać należy, że o ile nie budzi wątpliwości, że szkoda wyrządzona przez oskarżonego nie była znaczna o tyle pozostałe przedmiotowe i podmiotowe znamiona czynu opisane wyżej w ocenie Sądu nie dają podstaw przyjęcia, że czyn popełniony przez oskarżonego stanowi wypadek mniejszej wagi.

Sąd nie dostrzegł również podstaw do zastosowania wobec oskarżonego dobrodziejstwa warunkowego zawieszenia wykonania kary, albowiem stosownie do treści art. 69 § 1 k.k. Sąd może warunkowo zawiesić wykonanie kary pozbawienia wolności orzeczonej w wymiarze nieprzekraczającym roku, jeżeli sprawca w czasie popełnienia przestępstwa nie był skazany na karę pozbawienia wolności i jest to wystarczające dla osiągnięcia wobec niego celów kary, a w szczególności zapobieżenia powrotowi do przestępstwa. Mając na uwadze fakt, że R. W. był dwadzieścia dziewięć razy karany, w tym trzykrotnie na karę pozbawienia wolności przed popełnieniem czynu będącego przedmiotem niniejszego postępowania brak było podstaw do warunkowego zawieszenia wykonania orzeczonej kary.

Dla spełnienia celów postępowania karnego w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa oraz w celu wychowawczego i zapobiegawczego oddziaływania na oskarżonego, a także w celu kompensacji szkody wyrządzonej pokrzywdzonemu Sąd zobowiązał oskarżonego w trybie art. 46 § 1 k.k. do naprawienia szkody wyrządzonej przestępstwem w całości poprzez zapłatę kwoty 215 (dwustu piętnastu) złotych na rzecz W. W.. Sąd zobowiązał oskarżonego do naprawienia szkody w całości, albowiem w ocenie Sądu oskarżony będzie wstanie naprawić szkodę we wskazanym wyżej wymiarze, gdyż szkoda ta jest znacznej wartości.

Sąd uznał, że orzeczona kara wraz z obowiązkiem naprawienia szkody, spełni cele prewencji indywidualnej w stosunku do oskarżonego, tj. zapobiegnie powrotowi do popełniania przestępstw oraz wzbudzi u oskarżonego szacunek dla prawa, skłoni go do zaniechania dalszych naruszeń prawa oraz spełni cele prewencji ogólnej i szczególnej, jak również potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa.

Sąd na podstawie art. 618 § 1 pkt 11 k.p.k. oraz na podstawie § 17 ust. 2 pkt 3 i § 20 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 03 października 2016 r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu zasądził od Skarbu Państwa na rzecz adw. P. K. kwotę 504 (pięciuset czterech) złotych powiększoną o stawkę podatku od towarów i usług tytułem wynagrodzenia za świadczenie pomocy prawnej udzielonej oskarżonemu z urzędu, przy uwzględnieniu ilości terminów rozpraw w niniejszej sprawie.

Sąd zwolnił oskarżonego na podstawie art. 624 § 1 k.p.k. od ponoszenia kosztów sądowych w tym opłaty, gdyż uiszczenie ich przez oskarżonego byłoby w ocenie Sądu zbyt uciążliwe z uwagi na fakt, że oskarżony przebywa obecnie w Zakładzie Karnym, gdzie odbywa karę pozbawienia wolności, której koniec przypada na dzień 09 maja 2020 r., nie jest obecnie zatrudniony, został zgłoszony jako kandydat do zatrudnienia.

Mając powyższe na uwadze, Sąd orzekł jak w wyroku.

Z/ odpis wyroku wraz z uzasadnienie doręczyć obrońcy oskarżonego na adres z wniosku.