Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 26 sierpnia 2020 r.

Sąd Okręgowy w Warszawie, XVII Wydział Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów
w składzie:

Przewodniczący –	Sędzia SO Andrzej Turliński

po rozpoznaniu 26 sierpnia 2020 r. w Warszawie

na posiedzeniu niejawnym

sprawy z odwołania (...) sp. z o.o. sp. k. w Ł.

przeciwko Prezesowi Urzędu Regulacji Energetyki

o wymierzenie kary pieniężnej

na skutek odwołania (...) sp. z o.o. sp. k. w Ł. od decyzji Prezesa Urzędu Regulacji Energetyki z dnia 22 marca 2018 r. Nr (...)

1.  oddala odwołanie;

2.  zasądza od (...) sp. z o.o. sp. k. w Ł. na rzecz Prezesa Urzędu Regulacji Energetyki kwotę 720 zł (siedemset dwadzieścia złotych) z tytułu zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

Sędzia SO Andrzej Turliński

Sygn. akt XVII AmE 270/18

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 22 marca 2018 r. Nr (...) Prezes Urzędu Regulacji Energetyki (Prezes URE, pozwany) na podstawie art. 33 ust. 1 pkt 7a i ust. 2 oraz art. 33 ust. 9 pkt 3 w związku z art. 30 ust. 2 ustawy z dnia 25 sierpnia 2006 r, o biokomponentach i biopaliwach ciekłych (Dz.U. z 2017 r. poz. 285 i 624) w związku z art. 16 ustawy z dnia 24 listopada 2017 r. o zmianie ustawy o biokomponentach i biopaliwach ciekłych oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. Z 2017 R. poz. 2290) oraz na podstawie art. 104 k.p.a. w związku z art. 30 ust. 1 ustawy z dnia 19 kwietnia 1997 r. Prawo energetyczne (Dz.U. z 2017 r. poz. 220 z późn. zm.) po przeprowadzeniu postępowania administracyjnego w sprawie wymierzenia kary pieniężnej przedsiębiorcy – (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością Spółka komandytowa z siedzibą w Ł. (powód, przedsiębiorca) orzekł, że powód naruszył art. 30 ust. 2 ustawy o biokomponentach i biopaliwach ciekłych w tern sposób, iż nie złożył w terminie Prezesowi Urzędu Regulacji Energetyki sprawozdania, o którym moa w art. 30 ust. 2 ustawy, za I (pierwszy) kwartał 2016 r. – pkt 1 decyzji.

W pkt 2 decyzji za działanie opisane w jej pkt 1 Prezes URE wymierzył powodowi karę pieniężną w wysokości 5.000, 00 zł.

Od ww. decyzji powód wniósł odwołanie zaskarżając decyzję w całości. Zaskarżonej decyzji zarzucił:

1.  naruszenie prawa materialnego tj. art. 2 ust. 1 pkt 20 ustawy z dnia 25 sierpnia 2006 r. o biokomponentach i biopaliwach ciekłych (dalej ustawa o biopaliwach) i art. 14 ust. 1 w zw. z ust. 5 ustawy z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej (dalej u.s.d.g.) poprzez ich błędną wykładnię skutkującą uznaniem, że udzielenie koncesji na obrót paliwami ciekłymi z zagranicą (dalej koncesja (...)) stwarza domniemanie, iż działalność tego rodzaju jest wykonywana oraz że decyduje to o posiadaniu statusu „producenta” w rozumieniu ww. ustawy, co stanowi w istocie wykładnię rozszerzającą, niedopuszczalną na gruncie postępowań administracyjnych, w szczególności w których dochodzi do stosowania sankcji karnoadministracyjnych. Prawidłowa interpretacja analizowanej normy, oparta na językowej, dosłownej wykładni definicji legalnych zawartych w ustawie o biopaliwach ciekłych prowadzi bowiem do wniosku, że okoliczności podnoszone w treści decyzji pozostają poza zakresem omawianych norm prawnych, a samo posiadanie koncesji świadczy nie tyle o jej faktycznym wykonywaniu, co o możliwości zgodnego z prawem prowadzenia takiej działalności;

2.  naruszenie prawa materialnego tj, art. 33 ust. 1 pkt 7a w zw. z art. 30 ust. 2 i art. 2 ust. 1 pkt 2 ustawy o biopaliwach poprzez ich błędne zastosowanie i uznanie, że powódka jest producentem w rozumieniu ww. ustawy, zobowiązanym do składania Prezesowi URE sprawozdań kwartalnych za I kwartał 2016 r. i w efekcie wymierzenie przedsiębiorcy kary pieniężnej za niezrealizowanie tego obowiązku, w sytuacji, w której:

a)  Spółka jeszcze na etapie poprzedzającym uzyskanie koncesji (...), tj. we wniosku z dnia 19 września 2014 r. o udzielenie tej koncesji, jak również w opisie sposobu działalności, który stanowił załącznik do tego pisma, informowała w sposób wyraźny Prezesa URE w opisie sposobu wykonywania działalności, że „nie planuje dokonywać produkcji ani przywozu paliw ciekłych, a jedynie ich wywozu: przez co regulator od tej chwili miał już wiedzę, iż powódka nie będzie prowadzić działalności gospodarczej w zakresie określonym w art. 2 ust. 1 pkt 20 ustawy o biopaliwach tj. w przedmiocie wytwarzania, magazynowania, importu lub nabycia wewnątrzwspólnotowego paliw ciekłych lub biopaliw ciekłych i wprowadzania ich do obrotu lub importu lub nabycia wewnątrzwspólnotowego biokomponentów, a następnie ich wykorzystania do wytwarzania przez siebie paliw ciekłych lub biopaliw ciekłych

b)  przed wszczęciem postepowania przez Prezesa URE Spółka informowała Agencję Rynku Rolnego w drodze pisemnej, że nie prowadzi działalności gospodarczej, o której mowa w definicji „producenta” w rozumieniu ww. ustawy,

c)  Spółka nie była w okresie objętym postępowaniem wpisana do rejestru systemu zapasów interwencyjnych,

d)  przed wszczęciem postępowania przez Prezesa URE Spółka informowała Agencję Rezerw Materiałowych, że nie wykonywała i nie planuje rozpoczęcia wykonywania działalności gospodarczej w zakresie produkcji paliw lub przywozu ropy naftowej lub paliw, a przede wszystkim, że działalność prowadzona przez Spółkę w ramach posiadanej koncesji (...) polega na dokonywaniu wywozu paliw,

3.  naruszenie przepisów postępowania tj, art. 8 ust. 1 k.p.a. w zw. z art. 30 ust. 1 ustawy z dnia 10 kwietnia 1997 r. Prawo energetyczne w związku z uznaniem przez Prezesa URE, że powódka posiada status „producenta” w rozumieniu ustawy o biopaliwach i jest w związku z tym obowiązana do składania sprawozdań kwartalnych, w sytuacji, w której inny uprawniony do tego organ – Prezes Agencji Rynku Rolnego, stwierdził uprzednio, że strona powodowa nie spełnia przesłanek pozwalających na przypisanie jej takiego charakteru, co doprowadziło do naruszenia zasady prowadzenia postępowania w sposób budzący zaufanie jego uczestników do władzy publicznej poprzez dokonanie skrajnie różnej oceny tego samego stanu faktycznego przez organy administracji,

4.  ewentualnie, w razie nieuwzględnienia powyższych zarzutów, naruszenie przepisów postępowania tj. art. 189f § 1 k.p.a. pkt 1 w zw. z art. 30 ust. 1 Prawo energetyczne poprzez ich niezastosowanie i nałożenie na powódkę administracyjnej kary pieniężnej, w sytuacji, w której odstąpienie od jej wymierzenia było obligatoryjne wobec spełnienia przesłanek określonych ww. normą prawną.

Mając na uwadze podniesione zarzuty powód wniósł o uchylenie zaskarżonej decyzji w całości oraz zasądzenie od pozwanego na swoją rzecz zwrotu kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa adwokackiego według norm przepisanych. Ewentualnie, w przypadku skuteczności jedynie zarzutu, o którym mowa w pkt 4 powyżej wniósł o zmianę zaskarżonej decyzji w całości i odstąpienie od wymierzenia kary pieniężnej oraz zasądzenie od pozwanego na swoją rzecz zwrotu kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa adwokackiego według norm przepisanych.

Powód wniósł również o dopuszczenie i przeprowadzenie dowodów z następujących dokumentów:

1.  pisma Agencji Rezerw Materiałowych z dnia 17 czerwca 2015 r. w sprawie (...)

2.  odpowiedzi powódki z dnia 24 czerwca 2015 r. w sprawie (...)

3.  decyzji Agencji Rezerw Materiałowych z dnia 27 lipca 2015 r. w sprawie wykreślenia (...) sp. z o.o. z rejestru systemu zapasów interwencyjnych,

4.  decyzji Agencji Rezerw Materiałowych z dnia 23 czerwca 2016 r. w sprawie wpisania powódki do rejestru systemu zapasów interwencyjnych,

5.  pisma Agencji Rynku Rolnego z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie(...)

6.  pisma powódki z dnia 15 maja 2015 r. w sprawie (...)

7.  pisma Agencji Rynku Rolnego z dnia 16 czerwca 2015 r. w sprawie (...)

na okoliczność, iż w okresie objętym postepowaniem nie prowadził działalności gospodarczej, o której mowa w definicji „producenta” w rozumieniu ustawy o biopaliwach, a w szczególności na okoliczność nieposiadania statusu „producenta” w rozumieniu ww. ustawy, braku obowiązku złożenia sprawozdania kwartalnego, o którym mowa w art. 30 ust. 2 ww. ustawy, braku podstaw prawnych i faktycznych od nałożenia kary pieniężnej wynikającej z zaskarżonej decyzji,

8.  pisma powoda z dnia 19 września 2014 r. do Urzędu Regulacji Energetyki, stanowiącego wiosek o udzielenie koncesji na obrót paliwami ciekłymi z zagranicą oraz załącznika do tego pisma w postaci opisu sposobu wykonywania działalności w zakresie objętym koncesją (w załączeniu), na okoliczność przekazania Prezesowi URE jeszcze przed wszczęciem postępowania informacji, z których wynikało, że powódka będzie podejmować działalności pozwalającej na przypisanie jej statusu „producenta” w rozumieniu ustawy o biopaliwach, nieposiadania przez powódkę statusu „producenta” w rozumieniu ww. ustawy, braku obowiązku złożenia sprawozdania kwartalnego, o którym mowa w art. 30 ust. 2 ww. ustawy, braku podstaw prawnych i faktycznych do nałożenia kary pieniężnej wynikającej z zaskarżonej decyzji,

9.  decyzji Prezesa URE z 24 lutego 2015 r. w sprawie (...) w sprawie udzielenia powodowi koncesji na obrót paliwami ciekłymi z zagranicą na okoliczność okresu obowiązywania koncesji (...) posiadanej przez powódkę.

W odpowiedzi Prezes URE wniósł o oddalenie odwołania oraz zasądzenie od powoda na swoją rzecz kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

Sąd Okręgowy ustalił, co następuje:

Powód - (...) sp. z o.o. sp.k. z siedzibą w Ł. - uzyskał w dniu 24 lutego 2015 r. koncesję na działalność gospodarczą w zakresie obrotu paliwami ciekłymi z zagranicą (k 1-5v.) akt adm. W pkt 1 koncesji określony został przedmiot i zakres działalności, którą jest „działalność gospodarcza w zakresie obrotu następującymi paliwami ciekłymi z zagranicą: benzynami silnikowymi innymi niż benzyny lotnicze, olejami napędowymi, gazem płynnym ( (...)), estrami stanowiącymi samoistne paliwo ciekłe.

Zgodnie z warunkiem 2.7 koncesji Koncesjonariusz jest obowiązany zawiadomić Prezesa URE o zmianach dotyczących wykonywanej działalności objętej niniejszą koncesją (w tym w szczególności firmy, siedziby, adresu, numeru w rejestrze przedsiębiorców, numeru identyfikacji podatkowej, rozszerzenia bądź ograniczenia tej działalności) nie później niż 14 dni do dnia ich powstania.

Z kolei zgodnie z punktem 2.8 koncesji Koncesjonariusz jest obowiązany zawiadomić Prezesa URE o niepodjęciu działalności objętej koncesją, jeżeli nie podejmie jej w ciągu 6 miesięcy od dnia udzielenia koncesji, podając przyczyny niepodjęcia działalności.

Bezsporne jest, że powodowy przedsiębiorca nie złożył w terminie, tj. do dnia 16 maja 2016 r. sprawozdania kwartalnego, o którym mowa w art. 30 ust. 2 ustawy o biokomponentach i biopaliwach ciekłych.

Pismem z dnia 30 czerwca 2017 r. Prezes Urzędu Regulacji Energetyki zawiadomił przedsiębiorcę o wszczęciu postępowania administracyjnego w sprawie wymierzenia mu kary pieniężnej w związku z niezłożeniem tego sprawozdania (zawiadomienie k. 7 – 7v.) akt adm.).

W trakcie tego postępowania powód żądał jego umorzenia argumentując, że nie był obowiązany do złożenia sprawozdania, gdyż nie posiadał statusu producenta o czym informowała organy administracji publicznej tj. (...) i (...) (k 11-17 akt adm.).

W dniu 22 marca 2018 r. zapadła decyzja będąca przedmiotem obecnego postępowania sądowego(decyzja k. 54 - 66 akt adm.).

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie dokumentów wskazanych powyżej, które nie były kwestionowane przez strony postępowania.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Odwołanie nie zasługuje na uwzględnienie, a zaskarżona nim decyzja jest prawidłowa.

Zgodnie z art. 2 ust. 1 pkt 20 ustawy o biokomponentach i biopaliwach ciekłych w brzmieniu obowiązującym w dacie wydania zaskarżonej decyzji producentem jest przedsiębiorca w rozumieniu ustawy z dnia 2 lipca 2004 r, o swobodzie działalności gospodarczej, wykonujący działalność gospodarczą w zakresie:

a)  wytwarzania, magazynowania, importu lub nabycia wewnątrzwspólnotowego paliw ciekłych lub biopaliw ciekłych i wprowadzania ich do obrotu lub

b)  importu lub nabycia wewnątrzwspólnotowego biokomponentów, a następnie ich wykorzystania do wytwarzania przez siebie paliw ciekłych lub biopaliw ciekłych.

Według art. 30 ust. 2 tej ustawy w brzmieniu obowiązującym na datę wydania zaskarżonej decyzji producenci obowiązani są do przekazywania w terminie do 45 dni po zakończeniu kwartału, Prezesowi Urzędu Regulacji Energetyki, sprawozdań kwartalnych sporządzonych na podstawie faktur VAT lub innych dokumentów, zawierających informacje dotyczące ilości i rodzajów:

-

wytworzonych paliw ciekłych i biopaliw ciekłych (art. 30 ust. 2 pkt 1 lit. a ustawy),

-

wprowadzonych do obrotu paliw ciekłych i biopaliw ciekłych, z określeniem zawartości biokomponentów w tych paliwach (art. 30 ust. 2 pkt 1 lit. b i c ustawy),

-

biopaliw ciekłych przeznaczonych do zastosowania w wybranych flotach, o których mowa w ustawie z dnia 25 sierpnia 2006 r. o systemie monitorowania i kontrolowania jakości paliw (art. 30 ust. 2 pkt 1 lit. d ustawy),

-

biopaliw ciekłych zużytych na potrzeby własne (art. 30 ust. 2 pkt 1 lit. e ustawy),

oraz zawierających informacje dotyczące kosztów wytworzenia poszczególnych rodzajów paliw ciekłych i biopaliw ciekłych, z wyszczególnieniem zagregowanych kosztów:

-

zakupu biokomponentów,

-

zakupu surowców innych niż biokomponenty, użytych do wytworzenia poszczególnych rodzajów paliw ciekłych i biopaliw ciekłych,

-

przerobu surowców użytych do wytworzenia poszczególnych rodzajów paliw ciekłych i biopaliw ciekłych,

- kosztów pozostałych.

Przedsiębiorca uzyskał koncesję na obrót paliwami ciekłymi z zagranicą, udzieloną decyzją Prezesa Urzędu Regulacji Energetyki z dnia 24 lutego 2015 r. na okres od dnia 25 lutego 2015 r. do dnia 31 grudnia 2016 r., a przedmiotem jego działalności była „(...) działalność gospodarcza w zakresie obrotu następującymi paliwami ciekłymi z zagranicą:

1. benzynami silnikowymi innymi niż benzyny lotnicze,

2. olejami napędowymi 3. gazem płynnym (...)

4. estrami stanowiącymi samoistne paliwo ciekłe."

Oznacza to, że powód był producentem w rozumieniu art. 2 ust. 1 pkt 20 ustawy o biokomponentach i paliwach ciekłych i ciążył na nim obowiązek złożenia sprawozdania kwartalnego wynikający z art. 30 ust. 2 ustawy w terminie do dnia 16 maja 2015 r. Okolicznością niekwestionowaną jest, że powód sprawozdania takiego nie złożył. Bez znaczenia przy tym jest podnoszona przez powoda okoliczność, jak sformułował wniosek o udzielenie koncesji i jakie do niego dołączył załączniki -obecnie zgłoszone jako dowody w sprawie, bowiem istotne jest tylko to, że koncesję uzyskał w brzmieniu przytoczonym powyżej. O ocenie jego powinności jako koncesjonariusza nie decyduje bowiem treść wniosku o udzielenie koncesji, tylko zapisy decyzji przyznającej koncesję jako władczego rozstrzygnięcia właściwego organu administracji publicznej.

Pismem z dnia 19 lipca 2017 r. powód wniósł o umorzenie postępowania na podstawie art. 105 § 1 Kodeksu postępowania administracyjnego uzasadniając, że jest ono bezprzedmiotowe z uwagi na brak posiadania przez niego statusu producenta w rozumieniu ustawy o biokomponentach i biopaliwach ciekłych.

Wskazać jednak należy, że zgodnie z art. 4 ust. 1 ustawy z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej (Dz. U. z 2016 r. poz. 1829) Przedsiębiorcą w rozumieniu ustawy jest osoba fizyczna, osoba prawna i jednostka organizacyjna niebędąca osobą prawną, której odrębna ustawa przyznaje zdolność prawną - wykonująca we własnym imieniu działalność gospodarczą. Zgodnie natomiast z art. 14 ust. 1 ww. ustawy Przedsiębiorca może podjąć działalność gospodarczą w dniu złożenia wniosku o wpis do Centralnej Ewidencji i Informacji o Działalności Gospodarczej albo po uzyskaniu wpisu do rejestru przedsiębiorców w Krajowym Rejestrze Sądowym, z zastrzeżeniem zawartym w ust. 5 tego przepisu, zgodnie z którym przepisu ust. 1 nie stosuje się w przypadku, gdy ustawy uzależniają podejmowanie i wykonywanie działalności gospodarczej od obowiązku uzyskania przez przedsiębiorcę koncesji albo zezwolenia, o którym mowa w art. 75 tej ustawy.

Art. 46 ust. 1 pkt 3 ww. ustawy stanowi, iż uzyskania koncesji wymaga wykonywanie działalności gospodarczej w zakresie wytwarzania, przetwarzania, magazynowania lub przeładunku, przesyłania, dystrybucji i obrotu paliwami i energią.

Przedsiębiorca uzyskał koncesję w dniu 24 lutego 2015 r. Z unormowania punktu 2.7 koncesji wynika obowiązek powiadomienia Prezesa Urzędu Regulacji Energetyki o zmianach dotyczących wykonywanej działalności w tym o rozszerzeniu bądź ograniczeniu tej działalności nie później niż 14 dni od dnia ich powstania. Natomiast, zgodnie z warunkiem z pkt 2.8. koncesji koncesjonariusz był obowiązany zawiadomić Prezesa Urzędu Regulacji Energetyki o niepodjęciu działalności objętej koncesją, jeżeli nie podejmie jej w ciągu 6 miesięcy od dnia udzielenia koncesji, podając przyczyny niepodjęcia działalności. Powód informacji takiej nie przekazał, a zatem winien był wypełnić obowiązek wynikający z art. 30 ust. 2 ustawy o biokomponentach i paliwach ciekłych.

Rację ma pozwany twierdząc , że udzielenie koncesji na obrót paliwami ciekłymi z zagranicą stwarza domniemanie, że działalność taka jest wykonywana do czasu zawiadomienia o jej zakończeniu lub zaprzestaniu. Twierdzenia powoda, że faktycznie nie wykonywał tej działalności nie zwalnia go od spełnienia obowiązków nałożonych na koncesjonariusza przez przepisy prawa, w tym obowiązku sprawozdawczego wynikającego z art. 30 ust. 2 ustawy o biokomponentach i paliwach ciekłych. Wymaga podkreślenia, że wykazywanie przez przedsiębiorców w sprawozdaniach wartości „zerowych” jest również informacją istotną dla Prezesa URE, ponieważ stanowi ona podstawę sporządzenia przez niego zbiorczego raportu kwartalnego, o którym mowa w art. 30 ust. 4 tej ustawy. Brak sprawozdania utrudnia Prezesowi URE prawidłowe wykonanie tego obowiązku. Niezależnie od tego Sąd zważył, że z przepisów prawa nie wynika, że brak zawodowej aktywności przedsiębiorcy jest równoznaczny z niewykonywaniem przez niego działalności gospodarczej w danym kwartale.

Przechodząc do zarzutu naruszenia art. 189f k.p.a. należy stwierdzić, że jest on bezzasadny. Zgodnie z jego § 1 pkt 1 organ administracji publicznej, w drodze decyzji, odstępuje od nałożenia administracyjnej kary pieniężnej i poprzestaje na pouczeniu, jeżeli: waga naruszenia jest znikoma, a strona zaprzestała naruszania prawa. Z przepisu tego wynika, że przesłanki: znikomego naruszenia prawa oraz zaprzestania naruszania prawa muszą wystąpić łącznie, aby organ administracji publicznej był zobowiązany do odstąpienia od nałożenia administracyjnej kary pieniężnej.

W przedmiotowej sprawie nie ziściła się żadna z ww. przesłanek.

Po pierwsze pozwany zaprzeczył w odpowiedzi na odwołanie, ze powód ostatecznie złożył sprawozdanie wymienione w zaskarżonej decyzji, a powód nie udowodnił, że fakt wywiązania się z obowiązku sprawozdawczego, co prawda po terminie, ale miał miejsce. Już to powoduje, że w sprawie nie mógł być zastosowany w stosunku do powoda art. 189f § 1 pkt 1 k.p.a.

Po drugie nie można zgodzić się ze stwierdzeniem, że spełniona została przesłanka „znikomej wagi naruszenia prawa”, w oparciu o zaprezentowany cytat z uzasadnienia projektu ustawy z dnia 24 listopada 2017 r. o zmianie ustawy o biokomponentach i biopaliwach ciekłych oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. z 2017 r. poz. 2290) dotyczący przyczyny uchylenia art. 30 ust. 2 ustawy – czyli likwidacji sprawozdawczości kwartalnej producentów. Zgodnie z ww. uzasadnieniem „Uchylenie w art. 30 ust. 2 ustawy wynika m.in. z przeniesienia części sprawozdawczości realizowanej przez producentów do sprawozdawczości podmiotów sprowadzających. Ponadto uchylenie tego przepisu jest związane z niewielką użytecznością danych przekazywanych przez producentów dla zadań wykonywanych przez Prezesa URE w zakresie monitorowania realizacji (...) większość danych dotyczących rynku paliw ciekłych i biopaliw ciekłych jest pozyskiwana w ramach sprawozdawczości realizowanej na podstawie art. 30b, który również został zmodyfikowany w ramach niniejszej ustawy”.

Jak słusznie argumentował w odpowiedzi na odwołanie Prezes URE z ww. fragmentu uzasadnienia wynikają dwie kwestie. Po pierwsze część sprawozdawczości została przeniesiona do sprawozdawczości podmiotów sprowadzających. Po drugie uchylenie tego przepisu jest związane z niewielką użytecznością danych przekazywanych przez producentów dla zadań wykonywanych przez Prezesa URE w zakresie monitorowania realizacji Narodowego Celu Wskaźnikowego ( (...)). Jednakże należy zwrócić uwagę, iż sprawozdawczością poświęconą rozliczaniu podmiotów realizujących (...) jest sprawozdawczość podmiotów realizujących (...) na podstawie art. 30b ustawy.

Sprawozdawczość producentów nigdy nie była dedykowana rozliczaniu (...), choćby z tego powodu, iż nie pozwalała na to jej merytoryczna zawartość. Zawierała ona bowiem dane dotyczące m.in. wprowadzanych do obrotu paliw ciekłych i biopaliw ciekłych, a definicja pojęcia „wprowadzanie do obrotu” – wynikająca z art. 2 ust. 1 pkt 14 ustawy – przewidywała, iż będzie się to odbywało poza procedurą zawieszenia akcyzy w rozumieniu przepisów o podatku akcyzowym co powodowało, iż nie obejmowały one transakcji sprzedaży w procedurze zawieszenia poboru akcyzy.

W związku z powyższym, dane wynikające ze sprawozdań kwartalnych producentów mogły mieć dla Prezesa URE walor wyłącznie pomocniczy przy rozliczaniu obowiązku realizacji (...), natomiast były szczególnie istotne w kontekście ciążącego na Prezesie URE, wynikającego z art. 30 ust. 4 ustawy, obowiązku sporządzenia zbiorczego raportu kwartalnego dotyczącego rynku paliw ciekłych i biopaliw ciekłych. Podstawą dla sporządzenia raportu były dane zawarte w sprawozdaniach, o których mowa w art. 30 ust. 2 i 3 ustawy tj. m.in. w sprawozdaniach do przekazania których obowiązani są producenci, w tym powód. Raport ten podlegał przekazaniu ministrom właściwym do spraw: finansów publicznych, gospodarki (obecnie: energii), rynków rolnych oraz środowiska, a także Prezesowi Agencji Rynku Rolnego, w terminie do 75 dni po zakończeniu kwartału. Nieprzekazanie przez powoda sprawozdania w terminie przewidzianym w art. 30 ust. 2 ustawy o biokomponentach , spowodowało po stronie Prezesa URE brak wiedzy w przedmiocie rzeczywistych danych dotyczących działalności gospodarczej przedsiębiorcy w rozpatrywanych okresach sprawozdawczych, a w konsekwencji miało negatywny wpływ na realizację przez ten organ obowiązku wynikającego z art. 30 ust. 4 ustawy biokomponentach..

Jak wynika z powyższego, dane wynikające ze sprawozdań kwartalnych producentów, zawarte w sporządzanych przez Prezesa URE zbiorczych raportach kwartalnych dotyczących rynku palie ciekłych i biopaliw ciekłych, miały istotny charakter statystyczny. Świadczyło o tym np. uwzględnianie ich w corocznych programach badań statystycznych statystyki publicznej. Podkreślenia również wymaga fakt, iż ww. sprawozdawczość została zastąpiona innymi rodzajami sprawozdawczości kwartalnej, a nie zlikwidowana w związku z brakiem użyteczności bez wprowadzania jakichkolwiek form zastępczych.

Zgodnie z art. 33 ust. 1 pkt 7a ustawy o biokomponentach i paliwach ciekłych – w brzmieniu obowiązującym do dnia 1 stycznia 2018 r. karze pieniężnej podlega ten, kto nie złożył w terminie sprawozdania kwartalnego, o którym mowa w art. 30 ust. 2 ustawy lub podał w tym sprawozdaniu nieprawdziwe dane. Zgodnie z art. 33 ust. 9 pkt 3 tej ustawy, również w brzmieniu obowiązującym w dniu wydania decyzji kara ta wymierzana jest przez Prezesa URE, jej wysokość jest stała i wynosi 5.000 zł co nie pozwala na jej miarkowanie.

Obowiązek wynikający z art. 30 ust. 2 ustawy i odpowiadająca mu kara za jego niewykonanie z art. 33 ust. 1 pkt. 7 ustawy uchylony został z dniem 1 stycznia 2018 r. ustawą z dnia 24 listopada 2017 r. ustawą o zmianie ustawy o biokomponentach i biopaliwach ciekłych oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. z 2017 r. poz. 2290), jednak przepis przejściowy tej ustawy – art. 16 wyraźnie stanowi, że za okresy do końca 2017 r. stosuje się przepisy dotychczasowe, również co do kar za niewykonanie obowiązku.

Z tych wszystkich względów Sąd Okręgowy oddalił odwołanie na podstawie art. 479 ⁵³ § 1 k.p.c. nie znajdując podstaw do jego uwzględnienia.

Wyrok wydano na posiedzeniu niejawnym w oparciu o przepis art.148 ¹ kpc.

O kosztach postępowania rozstrzygnięto, zgodnie z wyrażoną w art. 98 § 1 k.p.c., zasadą odpowiedzialności za wynik procesu przyjmując, że powód - jako przegrywający sprawę – zobowiązany jest do zwrotu Prezesowi URE kosztów procesu, na które złożyło się wynagrodzenie pełnomocnika procesowego w wysokości 720 zł, ustalone w oparciu o § 14 ust. 2 pkt 3 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie (tekst jedn. Dz. U. z 2018 r., poz. 265).

Sędzia SO Andrzej Turliński