Pełny tekst orzeczenia

Przewodniczący

-

sędzia Jacek Klęk

Protokolant

-

staż. Magdalena Tomczyk

Formularz UK 2

Sygnatura akt

II Ka 248/20

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

2

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1.  Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego w Sieradzu ogłoszony 27 lipca 2020 r. w sprawie II K 629/17.

1.2.  Podmioty wnoszące apelacje

☒ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3.  Granice zaskarżenia

1.1.1.  Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.1.2.  Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4.  Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami
przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

1.5.  Ustalenie faktów

1.1.3.  Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.1.1.

1.1.4.  Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2.1.

1.6.  Ocena dowodów

1.1.5.  Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1.1.6.  Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

W sprawie skarżący podnieśli zarzuty mieszane oparte na podstawach odwoławczych stanowionych art. 438 pkt. 2 i 3 k.p.k. W konsekwencji Sąd w pierwszej kolejności (sekcja niniejsza - 3.1 i następna - 3.2) odniesie się do zarzutów obrazy przepisów postępowania, a następnie zarzutów oparcia rozstrzygnięcia na błędnych ustaleniach faktycznych, omówionych wspólnie w sekcji 3.3.

Prokurator w tirét pierwszym i drugim części wstępnej apelacji podniósł zarzut obrazy art. 167 k.p.k. poprzez:

-

nieprzeprowadzenie z urzędu dowodu z wyjaśnień oskarżonych, co miało wpływ na treść zaskarżonego wyroku w zakresie przypisania oskarżonym sprawstwa czynu wyczerpującego dyspozycje art. 286§1 k.k. w zw. z art. 12 k.k. w zw. z art. 4§1 k.k.

-

nieprzeprowadzenie z urzędu dowodu z przesłuchania w charakterze świadków uprawnionych przedstawicieli pokrzywdzonych podmiotów udzielających kredytów oraz pożyczek W. M. (1), co miało wpływ na treść zaskarżonego wyroku w zakresie przypisania oskarżonym sprawstwa czynu wyczerpującego dyspozycje art. 286§1 k.k. w zw. z art. 12 k.k. w zw. z art. 4§1 k.k.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Odnosząc się do zarzutu nieprzeprowadzenia z urzędu dowodu z wyjaśnień oskarżonych warto zaznaczyć, że udział oskarżonych w rozprawie jest ich prawem, nie zaś obowiązkiem. Należy przy tym podkreślić, że oskarżeni nawet uczestnicząc w rozprawie nie mają obowiązku składania wyjaśnień oraz udzielenia odpowiedzi na jakiekolwiek pytania. To oznacza, że nie można sądowi czynić zarzutu nieprzeprowadzenia z urzędu dowodu z wyjaśnień oskarżonych. Co więcej żadna ze stron – nie wyłączając oskarżyciela publicznego, który przystąpił do sprawy w toku procesu, nie wnosiła o przeprowadzenie tego dowodu, a zważyć należy, że oskarżani byli w sprawie reprezentowani przez obrońcę i mieli świadomość stawianych im zarzutów. W ocenie Sądu Okręgowego, prowadzenie rozprawy pod nieobecność oskarżonych nie miało wpływu na treść rozstrzygnięcia – bowiem zebrane przez Sąd meriti dowody pozwalają na wyeliminowanie wszelkich wątpliwości odnośnie sprawstwa oskarżonych oraz ich zamiaru i winy. To H. N. kontrolowała sferę finansów pokrzywdzonej, która nie miała możliwości swobodnego dysponowania własnymi dochodami, a w rzeczywistości dysponowała wyłącznie niewielkimi kwotami wydzielanymi jej celem zakupu znaczków pocztowych czy złożenia ofiary podczas nabożeństw.

W kontekście omawianego zarzutu kluczowym jest, że oskarżeni wiedzieli o toczącym się postępowaniu i znali treść zarzutów, bowiem osobiście odebrali odpisy aktów oskarżenia przesłane im wraz z pouczeniami (k. 33, 34). Co więcej, wnieśli odpowiedź na akt oskarżenia respektując termin z art. 338 § 1 k.p.k. (k. 35-37, 48), w której zajęli stanowisko, co do meritum. Dalsza postawa oskarżonych – w tym w szczególności nie stawienie się na badania do kolejno ustalanych biegłych z powołaniem się na zły stan zdrowia przy jednoczesnej zmianie miejsca zamieszkania i zamieszkaniem poza granicami kraju oraz wskazanie wadliwego adresu poczty elektronicznej (k. 162, 213), wyraźnie wskazuje na to, że oskarżeni faktycznie nie mieli woli udziału w toczącym się postępowaniu, a wszystko co chcieli do sprawy wnieść uczynili w ramach odpowiedzi na akt oskarżenia. W takiej sytuacji obowiązkiem Sądu było zweryfikowanie twierdzeń oskarżonych skonkretyzowanych w odpowiedzi na akt oskarżenia. I to jest cezurą rzetelności czynności sądu w kontekście praw oskarżonych, w szczególności ich prawa do rozpoznania sprawy przez niezawisły bezstronny sąd. To także dowodzi bezzasadności podniesionego w uzasadnieniu apelacji obrońcy oskarżonych zarzutu jakoby oskarżonym nie przedstawiono zarzutu i nie złożyli oni wyjaśnień. Żaden ze skarżących powyższego nie dostrzega i do tych okoliczności się nie odnosi, a skoro tak, zarzut nieprzeprowadzenie dowodu z wyjaśnień oskarżonych nie mógł być uwzględniony.

Zarzut skonkretyzowany w tirét drugim apelacji prokuratora jest dla Sąd źródłem niejakiej konsternacji. Otóż, abstrahując od znajomości akt, już tylko lektura pisemnego uzasadnienia Sądu Rejonowego dowodzi jego bezzasadności. Wszak Autor apelacji pomija milczeniem to, że w sprawie Sąd ustalił pracowników (...) S.A. B. M. (k. 291-293) i L. G. (k.130-v załączonych akt sprawy II Ko 247/20 Sądu Rejonowego w Żaganiu wykonującego czynności w ramach pomocy sądowej), (...) (k. 399) i E. S. (k. 609) oraz (...) S.A. A. K. (k. 555) tj. osoby reprezentujące wskazane podmioty w umowach zawieranych z W. M. (1) i kontaktach z ww. oraz oskarżonymi, a co ważniejsze osoby te przesłuchał. Żaden z tych dowodów nie podważa wiarygodności twierdzeń W. M. (1), zaś zeznania L. G. pozostają znaczącymi w sprawie z uwagi na to, że świadek doskonale popamiętała relacje z pp. N., jak z p. (...) i wprost wskazała, że za p. (...) wszelkich wyjaśnień udzielała H. N.. Przemilczanie wskazanych dowodów przez prokuratora stanowi o bezzasadności omawianego zarzutu.

Wniosek

Uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi I Instancji do ponownego rozpoznania.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Analiza zebranego w sprawie materiału dowodowego, uzasadnienia zaskarżonego orzeczenia oraz apelacji Prokuratora, w kontekście przedstawionej wyżej argumentacji dowodzi bezpodstawności twierdzeń prokuratora jakoby Sąd Rejonowy orzekając, uczynił to z pogwałceniem przywołanych przepisów postępowania. Twierdzenia skarżącego odnośnie obrazy przepisów postępowania są oczywiście bezzasadne – przy czym Sąd dobitnie wyraził to powyżej odnosząc się do zarzutów z tirét drugiego apelacji Prokuratora.

Co tyczy się zarzutu z tirét pierwszego – ustawa nie przewiduje środków mogących zmusić oskarżonych do złożenia wyjaśnień. Zarzut nieprzeprowadzenia dowodu z wyjaśnień oskarżonych sam w sobie stanowi pogwałcenie art. 175 § 1 k.p.k. Można, czego prokurator nie czyni, zarzucać sądowi to, że prowadził rozprawę pod nieobecność oskarżonych, pomimo istnienia przesłanek nakazujących uznać ich obecność na rozprawie za konieczną. Jednak to nie do Sądu Odwoławczego należy wskazywanie okoliczności to uzasadniających. Sąd Okręgowy w niniejszym postępowaniu, wobec złożenia przez oskarżonych odpowiedzi na akt oskarżenia oraz zweryfikowania ich twierdzeń tam zawartych w toku postępowania, nie stwierdza, by Sąd Rejonowy w jakimkolwiek momencie rozprawy zobligowany był uznać obecność oskarżonych na rozprawie za obowiązkową (k. 374 zd. 2 k.p.k.).

3.2.

Prokurator w tirét trzecim części wstępnej apelacji zarzucił kwestionowanemu rozstrzygnięciu obrazę przepisów postępowania tj. art. 5§2 k.k. polegająca na rozstrzygnięciu niedających się usunąć wątpliwości na niekorzyść oskarżonych, co miało wpływ na treść zaskarżonego orzeczenia w zakresie przypisania oskarżonym sprawstwa czynu wyczerpującego dyspozycje art. 286§1 k.k. w zw. z art. 12 k.k. w zw. z art. 4§1 k.k.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Również zarzut podniesiony w tirét trzecim apelacji oskarżyciela publicznego z przyczyn czysto metodologicznych nie może być uwzględniony. Zasada in dubio pro reo, której pogwałcenie skarżący zarzuca Sądowi Rejonowemu, to nic innego jak nakaz interpretowania nieusuniętych w postępowaniu dowodowym wątpliwości na korzyść oskarżonego. W przypadku kwestionowania wyroku skazującego, zarzut obrazy art. 5 § 2 k.p.k. musi identyfikować nieusuwalne wątpliwości, które Sąd wbrew nakazowi rozstrzygnął na niekorzyść oskarżonego. W sytuacji gdy w sprawie istnieją wątpliwości ale usuwalne, a nieusunięte w postępowaniu (niezależnie o ich źródeł) nieuzasadnionym jest zarzut rozstrzygnięcia wbrew omawianej zasadzie. W takiej sytuacji skarżący dążąc do podważenia skazania winien skonkretyzować dowody istotne dla rozstrzygnięcia, których w postępowaniu nie przeprowadzono celem usunięcia wątpliwości. Tego w apelacji prokuratora brak – pomijając oczywiście omówiony powyżej, fasadowy zarzut skonkretyzowany w tirét drugim dotyczący nieprzeprowadzenia z urzędu dowodu z przesłuchania w charakterze świadków przedstawicieli podmiotów udzielających W. M. (1) kredytów oraz pożyczek.

Wniosek

Uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi I Instancji do ponownego rozpoznania.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Niezasadność zarzutu wynika wprost z braku jakichkolwiek wątpliwości. Bazą rozstrzygnięcia pozostają zeznania W. M. (1), opinia biegłej psycholog A. B. (1), dokumentacji dotycząca zobowiązań oraz niedostrzeżone przez skarżącego zeznania przedstawicieli podmiotów udzielających pożyczek i kredytów W. M.. O niezasadności zarzutu stanowi także i brak zdefiniowania w apelacji okoliczności nieusuwalnych, które wbrew zasadzie z art. 5 § 2 k.p.k. Sąd miałby rozstrzygnąć na niekorzyść oskarżonych.

3.3.

Obaj apelujący zarzucili orzeczeniu błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za jego podstawę i mający wpływ na jego treść.

Obrońca, podnosząc ów zarzut jako jedyny, skonkretyzował, że ów błąd miał polegać na przyjęciu, że oskarżeni wspólnie i w porozumieniu doprowadzili W. M. (1) do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w ten sposób, że wprowadzili ją w błąd co do zamiaru spłacenia zaciągniętych zobowiązań finansowych, których to nie była w stanie samodzielnie spłacać w ten sposób, że doprowadzili ją do zawarcia i podpisania umów kredytów, pożyczek oraz do przekazania im przez W. M. (1) dla ich własnych potrzeb i celów uzyskanych z tych umów korzyści w postaci gotówki i zakupionych przedmiotów, podczas gdy wnikliwa analiza zgromadzonych w sprawie dowodów wskazuje, że oskarżeni nie popełnili zarzucanych im czynów.

Prokurator, poprzez zapis z tirét czwartego części wstępnej apelacji, poprzestał na negacji zasadności przypisania oskarżonym czynu zarzucając błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia polegający na przyjęciu, że zgromadzony materiał dowodowy pozwala na przyjęcie, że oskarżeni dopuścili się popełnienia przypisanego im w zaskarżonym wyroku przestępstwa, w sytuacji, w której nie wynika to ze zgromadzonego materiału dowodowego, co miało wpływ na treść zaskarżonego orzeczenia w zakresie przypisania oskarżonym sprawstwa czynu wyczerpującego dyspozycję art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k. w zw. z art. 4 § 1 k.k.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zważywszy charakter przytoczonych wyżej zarzutów zostaną one omówione wspólnie.

Odnosząc się do skonkretyzowanego w tenorze apelacji obrońcy oskarżonych, a także i uzasadnieniu apelacji prokuratora zarzutu opartego na art. 438 pkt. 3 k.p.k. należy podkreślić, że jest bezzasadnym upatrywanie błędu w ustaleniach faktycznych Sąd Rejonowego w rzekomej sprzeczności treści zeznań W. M. (1) i opinii biegłej psycholog obecnej podczas przesłuchania W. M. (1) z ustaleniem, że oskarżeni działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej wprowadzili pokrzywdzoną w błąd. Istotą przypisanego oskarżonym czynu nie jest wyzyskanie błędnej oceny przez pokrzywdzoną przedsiębranych przez nią działań skutkujących zaciągnięciem zobowiązań, a obliczone na osiągnięcie korzyści majątkowej nakłonienie pokrzywdzonej przez oskarżonych do pożyczania pieniędzy, opierające się na wprowadzeniu jej w błąd co zamiaru wykonania za pokrzywdzoną wynikających z tego faktu zobowiązań w postaci płatności rat pożyczek i kredytów. Trzeba pamiętać, co skarżący przemilczają, że pokrzywdzona samodzielnie nie dysponowała własnymi dochodami, nie dysponowała nawet drobnymi kwotami. W tym zakresie warto sięgnąć do jej zeznań, których w tej części strony nie kwestionują, a z których jasno wynika, że W. M. (1) miała wydzielanie wyłącznie drobne kwoty i to tylko na ofiarę w kościele czy znaczek pocztowy (k. 247-253, 657v-658v). Sąd I Instancji ustalił, że W. M. uczestnicząc w czynnościach związanych z udzielaniem pożyczek miała świadomość znaczenia przedsiębranych czynności oraz wiedziała jakie skutki ma podpisywane umów i to ustalenie znajduje oparcie i w zeznaniach pokrzywdzonej, i w opinii biegłej A. B. (k. 282-286, 293-295v). Sąd – wbrew także twierdzeniom oskarżyciela publicznego – powyższe respektuje. Przestępną istotę działania oskarżonych wywodzi nie z tych okoliczności a z tego, dlaczego pokrzywdzona w owych czynnościach uczestniczyła (bo została wprowadzona w błąd przez oskarżonych co do tego, że będą oni spłacać raty wynikające z pożyczek i kredytów przez nią zasięgniętych), jak dotarła do tych banków (pokrzywdzona była całkowicie zależna od oskarżonych w kwestii podróży czy przejazdów), jaka była jej świadomość co do realizacji zobowiązań na niej ciążących (oskarżeni zapewniali ją o tym, że zobowiązania są spłacane, a jednocześnie izolowali ją od informacji tym zapewnieniom przeczącym). Niewątpliwie pokrzywdzona, skutkiem stanu zdrowia i doświadczenia życiowego (doświadczanie przemocy w okresie małżeństwa, strata syna skutkująca reaktywnym zespołem urojeniowo-omamowym wymagającym psychiatrycznego leczenia zamkniętego, a następnie śmierć córki) była osobą nieporadną, nazbyt ufną czy wręcz naiwną, a przez to nieostrożną – ale to właśnie te jej cechy wykorzystali oskarżeni. Oskarżycielka, mając świadomość swojego położenia (brak zainteresowania dzieci, czy też niechęć oskarżycielki do skorzystania z ich pomocy) i roli oskarżonych jako faktycznych opiekunów i gwarantów jej przeżycia ufała im, także co do wspomnianych zapewnień o tym, że zobowiązania zaciągnięte przez nią w ramach umów pożyczek są na bieżąco regulowane. Na to zresztą uwagę zwróciła biegła psycholog, która wskazała, że w okresie zarzutu pokrzywdzona odczuwała obawy o swój los, tym tłumacząc jej naiwną postawę.

Podsumowując obaj skarżący wskazując na rzekomy błąd w ustaleniach faktycznych powołują się na okoliczności znajdujące oparcie w uznanym za wiarygodne dowodach. Jednocześnie obaj skarżący przemilczają to co Sąd Rejonowy oczywiście zasadnie uznał za podstawę działań przestępnych przypisanych oskarżonym.

W zakresie podstawy faktycznej rozstrzygnięcia, pomijając zeznania W. M. (1) i opinię biegłej A. B., znaczącymi są zeznania M. N., z których wynika mechanizm działania, jak i zamiar oskarżonych. Podczas przypadkowego spotkania w banku, w K., oskarżeni stwierdzili, że przyjechali po pożyczkę i jednocześnie przyznali, że to będzie pożyczka „na siostrę”. Również sami oskarżeni przekazali M. N. informacje o tym, że nie była to ich jedyna pożyczka (k. 289v) w ten sposób zaciągnięta.

Konkludując Sąd Okręgowy nie podziela stanowiska obrony jakoby Sąd dokonał błędnych ustaleń faktycznych. Poczynione przez Sąd ustalenia wynikają bezpośrednio z zeznań W. M. (1) i opinii biegłej A. B. (1).

Wniosek

Zmiana zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonych od zarzucanych im czynów (obrońca), ewentualnie uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi I Instancji do ponownego rozpoznania (obaj skarżący, przy czym w przypadku obrony jest to wniosek alternatywny).

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Zarzut oparcia rozstrzygnięcia na błędnych ustaleniach faktycznych nie mógł być uwzględniony, skoro obaj skarżący wadliwie identyfikują istotę działania przestępnego przepisanego oskarżonym. Nie chodzi w nim o to, że pokrzywdzona miała świadomość przedsiębranych działań, a o to, że została do nich nakłoniona poprzez wprowadzenie w błąd przez oskarżonych, że w zamian za pozyskane z umów środki pieniężne, którymi z wyłączeniem pokrzywdzonej dysponowali, będą wykonywać ciążące na pokrzywdzonej obowiązki pożyczkodawcy (kredytobiorcy). Tym samym Sąd żądanie zmiany zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonych uznaje za jednoznacznie bezzasadne.

Ustawa, w brzmieniu obowiązującym od 1 lipca 2015 r. stanowi o tym, że uchylenie orzeczenia i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania sądowi pierwszej instancji może nastąpić wyłącznie w ściśle określonych sytuacjach. Składając więc wniosek kasatoryjny profesjonalista winien wyłuszczyć, a przynajmniej wskazać, na której z owych przesłanek wniosek opiera. Tego w apelacji prokuratora próżno szukać. Uwzględniając zarzut z sekcji 3.1 można zakładać (choć Sąd zdaje sobie sprawę z ryzyka wnioskowania w oparciu o wywody skarżących), że prokurator ów wniosek wywodzi z konieczności przeprowadzenia na nowo przewodu w całości. Tyle, że skarżący nie wskakuje na konieczność powtórzenia dowodów już przeprowadzonych, a nawet nie podnosi zarzutu ich wadliwej oceny, a jedynie wskazuje na brak przeprowadzenia dowodu z wyjaśnień oskarżonych oraz – oczywiście bezzasadnie – zarzut nieprzeprowadzenia dowodu z zeznań osób – reprezentantów podmiotów udzielających W. M. pożyczek oraz kredytów ujętych w opisie czynu przypisanego – oczywiście bezzasadnie, bo skarżący przelicza ustalenie źródeł dowodowych przez sąd i przeprowadzenie z nich dowodów opisanych sekcji 3.1.

Konkludując żądanie uchylenie wyroku i przekazania sprawy Sądowi meriti nie tylko nie zostało należycie nieuzasadnione, ale i pozostaje oczywiście bezpodstawnym.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

Nie ujawniono.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

1.7.  Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

5.1.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Stwierdzenie sprawstwa i winy S. N. i H. N. w zakresie czynu przypisanego im w pkt. 1. wyroku Sądu Rejonowego w Sieradzu z 27 lipca 2020 r. w sprawie II K 629/17, a także rozstrzygnięcia następcze powyższego o charakterze penalnym i finansowym.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Sąd odwoławczy rozpoznaje sprawę w granicach zaskarżenia, a w sprawie niniejszej także w granicach podniesionych zarzutów. Sąd Okręgowy nie podzielił zapatrywań skarżących wyrażonych podniesionymi zarzutami, które okazały się chybionymi. Sąd Okręgowy nie stwierdził także, by utrzymanie zaskarżonego wyroku w mocy było rażąco niesprawiedliwe, by zaskarżone orzeczenie było dotknięte bezwzględnymi przyczynami odwoławczymi, a także by wymagało korekty w zakresie zastosowanych przepisów ustawy karnej.

Analizując katalog okoliczności uwzględnionych przez Sąd Rejonowy przy wymiarze kar Sąd nie stwierdza, by dolegliwość skazania wynikająca z postanowień zaskarżonego orzeczenia wymagała korekty, bowiem nie przekracza ona ani stopnia winy oskarżonych ani społecznej szkodliwości dokonanego przez nich wspólnie i w porozumieniu czynu złożonego z wielu zachowań jednostkowych. Powyższe w równym stopniu dotyczy rozstrzygnięć penalnych jak i orzeczonego środka kompensacyjnego.

1.8.  Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

5.2.1.

Przedmiot i zakres zmiany

Zwięźle o powodach zmiany

1.9.  Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

1.1.7.  Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.1.1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

5.3.1.4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

1.1.8.  Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

1.10.  Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

2.

W toku postępowania odwoławczego każde z oskarżonych korzystało z pomocy ustanowionego z urzędu obrońcy, który oświadczył, że opłata za udzieloną oskarżonym pomoc nie została zapłacona w całości lub w części. Wysokość należnego obrońcy oskarżonego wynagrodzenia ustalono wg stawki minimalnej w oparciu o §17 ust. 2 pkt. 4 w zw. z §20 i §4 ust. 3 rozporządzenie Ministra Sprawiedliwości z 3 października 2016 r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu (t.j. Dz. U. z 2019 r. poz. 18).

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

3.

Przedmiotem postępowania odwoławczego były dwie apelacje wywiedzione przez obrońcę oskarżonych oraz prokuratora. W związku z nieuwzględnieniem obu apelacji, zgodnie z art. 633 k.p.k., Sąd wydatkami po ½ części obciążył obie skarżące strony. Ogół wydatków w sprawie określają koszty nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu oskarżonym zasądzone w pkt 2. oraz zryczałtowane koszty doręczeń. W konsekwencji wydatkami w kwotach po 314,96 zł należało obciążyć każde z oskarżonych, a pozostałą kwotą Skarb Państwa.

7.  PODPIS

1.11.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca obojga oskarżonych.

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Stwierdzenie sprawstwa i winy oskarżonych.

0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.1.1.4. Wnioski

☒

uchylenie (wniosek alternatywny)

☒

zmiana

1.12.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

2

Podmiot wnoszący apelację

Prokurator Prokuratury Rejonowej w Sieradzu.

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Stwierdzenie sprawstwa i winy obojga oskarżonych.

0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.1.1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☐

zmiana