Pełny tekst orzeczenia

Formularz UK 2

Sygnatura akt

IV Ka 207/21

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1.  Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego w Bełchatowie z dnia 18 grudnia 2020 roku w sprawie sygn. akt II K 120/20.

1.2.  Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☐ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☒ inny

1.3.  Granice zaskarżenia

1.1.1.  Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.1.2.  Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4.  Wnioski

☒

uchylenie

☐

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami
przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

1.5.  Ustalenie faktów

1.1.3.  Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.1.1.

M. C.

zatrudnienie I. Z. od 01.02.2019 r. do 31.08.2020 r. w firmie (...) S.A., której podwykonawcą była firma (...) i zaniechanie wydania przepustki dla P. O., który miał wykonywać prace na kotle

zeznania świadka I. Z.

k. 234 verte - 235 verte

1.1.4.  Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2.1.

1.6.  Ocena dowodów

1.1.5.  Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

2.1.1.1

zeznania świadka I. Z.

co do zasady spójne, logiczne i zgodne ze stanem wiedzy oraz pamięci świadka, przy czym, z uwagi na brak jednoznacznych informacji co do rzeczywistych relacji świadka i oskarżonego należało do nich podejść z dużym dystansem i uznać za wiarygodne jedynie w tym zakresie, w którym korelują z innymi, uznanymi za przekonywujące dowodami zebranymi na kanwie tej sprawy

1.1.6.  Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

Naruszenie prawa procesowego, w szczególności art. 7 k.p.k. przez dokonanie błędnej oceny karygodności czynu oskarżonego, przyjęcie, że:

- pomówienie pokrzywdzonego miało niejako "poufny charakter" gdyż funkcjonowało jedynie w wewnętrznym systemie Elektrowni (...) i nie przyniosło pokrzywdzonemu żadnej szkody, choć faktycznie pozbawiło go świadczenia usług spawalniczych w ramach umowy z Przedsiębiorstwem (...) Sp. z o.o. z siedzibą w K. nie tylko na terenie Elektrowni (...), ale także całej Polski i Niemiec w okresie obowiązywania umowy od 10.06.2019 r. do 31.12.2019 r., z wynagrodzeniem stawki na terenie Polski 59 zł za roboczogodzinę, a na terenie Niemiec 20 Euro za roboczogodzinę,

- blokada wejścia na teren Elektrowni została w ciągu kilku dni zdjęta na skutek interwencji pokrzywdzonego już po zgłoszeniu się do Elektrowni w ramach wykonywania dla PAK Serwis usług spawalniczych, to pomówienie oskarżonego "było zatem mikroskopijne i w rzeczywistości praktycznie nie zadziałało",

- pokrzywdzony nie ubiegał się o przepustkę i dlatego nie została mu wydana, a zatem nie mógł wejść na teren zakładu.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Podniesione przez skarżącego - pełnomocnika oskarżyciela prywatnego P. O. - zarzuty obrazy przepisów postępowania generalnie sprowadzające się do zanegowania oceny materiału dowodowego przeprowadzonej przez Sąd Rejonowy okazały się niezasadne.

Podzielić należy konsekwentne poglądy orzecznictwa, że przekonanie Sądu o wiarygodności jednych dowodów i jej braku w przypadku innych, pozostaje pod ochroną przepisu art. 7 k.p.k., jeżeli zostało poprzedzone ujawnieniem w toku rozprawy głównej całokształtu okoliczności sprawy, rozważeniem okoliczności przemawiających zarówno na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonego, pozostaje zgodne ze wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego oraz zostało wyczerpująco i logicznie uargumentowane w uzasadnieniu wyroku (tak np. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 11.04.2018 r., IV KK 104/18, opubl. Legalis).

Zważywszy na powyższe apelacja pełnomocnika oskarżyciela prywatnego nie wykazała w skuteczny sposób, aby rozumowanie Sądu meriti, przy ocenie zgromadzonych w sprawie dowodów było wadliwe, bądź nielogiczne. Zarzuty przedstawione w apelacji - po ich gruntownej analizie i zestawieniu z zebranymi w sprawie dowodami - mają w istocie charakter polemiczny i opierają się wyłącznie na wybiórczej oraz subiektywnej ocenie zebranych w sprawie dowodów.

Odnosząc się do szczegółów, wbrew stanowisku zaprezentowanemu przez skarżącego, stwierdzić należy, iż Sąd Rejonowy w rozważaniach swych nie pominął żadnego z przeprowadzonych w toku postępowania dowodów, każdy z nich w sposób zwięzły i racjonalny omówił i w uzasadnieniu orzeczenia wskazał, które z tych dowodów i dlaczego uznał za wiarygodne, a którym i dlaczego przymiotu wiarygodności odmówił i tym samym nie uczynił tego z pogwałceniem reguł wynikających z art. 7 k.p.k. W tym kontekście zważyć należy, iż sąd odwoławczy nie podzielił tezy skarżącego, jakoby błędnie Sąd I instancji wyraził przekonanie, że pomówienie pokrzywdzonego P. O. miało niejako "poufny charakter", gdyż rzeczywiście wiadomość e-mail - zawierająca treści zniesławiające pokrzywdzonego - została przesłana wyłącznie do M. W. - Kierownika Działu Bezpieczeństwa (...) S.A. Oddział Elektrownia (...) i brak przesłanek do stwierdzenia, jakoby była przez niego rozpowszechniana (jedynym jej skutkiem było dodanie P. O. do listy osób niepożądanych na terenie Oddziału Elektrowni (...) i co należy wyraźnie podkreślić wyłącznie w tym miejscu). Tym samym, imputowanie, jakoby czasowo-przestrzenny zasięg działania informacji przekazanej przez M. C. był o wiele większy (spowodował niemożność wykonywania usług spawalniczych w ramach umowy z Przedsiębiorstwem (...) Sp. z o.o. z siedzibą w K. w okresie od 10.06.2019 r. do 31.12.2019 r. nie tylko na terenie Elektrowni (...), ale też w całej Polsce i Niemczech, a także, jakoby wiązał się z wymierną szkodą finansową) nie znajduje chociażby najmniejszego potwierdzenia w zebranych na kanwie tej sprawy dowodach (oskarżyciel prywatny zaś takowych nie przedstawił i są to wyłącznie jego gołosłowne twierdzenia). Bowiem zakaz wstępu uwzględniony w ewidencji Elektrowni (...) dla określonych osób nie dotyczy zakazu wstępu do innych elektrowni w Polsce (vide k. 6). Oczywiście nie umknęło uwadze Sądowi I instancji, że działanie oskarżonego pełniącego w (...) S.A. Oddział Elektrownia (...) funkcję Specjalisty d/s (...) i Modernizacji - Koordynatora podyktowane było wyłącznie chęcią odpłacenia się P. O. za jego działania ukierunkowane na ujawnienie relacji łączących M. C. z byłą dziewczyną pokrzywdzonego. Jednocześnie zauważyć należy, iż mija się z prawdą P. O. twierdząc, że nie było go na terenie Elektrowni (...) od 2014 do 2019 roku, czemu przeczą dowody o charakterze obiektywnym w postaci dokumentów (nie ma zaś możliwości, aby ktokolwiek inny wszedł na jego przepustkę, gdyż przy wejściu sprawdzana jest tożsamość danej osoby - na co wyraźnie wskazywał świadek M. W.). Nadto, zauważyć należy, iż pokrzywdzony P. O. rzeczywiście chciał wejść na teren Elektrowni w czerwcu 2019 roku i nie został wpuszczony, niemniej jednak jak zeznał świadek M. W. - którego relacje w tym względzie posiadają walor wiarygodności - nie było wówczas żadnego wniosku o przepustkę dla wyżej wymienionego, złożonego przez firmę zewnętrzną.

W aspekcie powyższego, twierdzenia skarżącego koncentrujące się na wykazaniu naruszenia przepisów postępowania art. 7 k.p.k. (wskazujące na rzekomą wadliwość procedowania), nie przedstawiają jakichkolwiek przekonujących argumentów, podważających prawidłowość i słuszność rozumowania Sądu I instancji. Tym samym, Sąd Rejonowy w sposób prawidłowy dokonał wartościowania zarówno osobowych, jak i nieosobowych źródeł dowodowych zebranych na gruncie analizowanej sprawy, a następnie poczynił prawidłowe ustalenia faktyczne w tym zakresie. Dokonane zaś przez Sąd Rejonowy ustalenia w pełni odpowiadają zebranym w sprawie dowodom, a nade wszystko są wynikiem syntetycznej i rzetelnej ich analizy.

Wniosek

Wniosek o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi Rejonowemu w Bełchatowie.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wyrok jest słuszny, zaś zarzuty apelacyjne nie zasługują na uwzględnienie. Kontrola instancyjna wyroku wydanego przez sąd pierwszej instancji zainicjowana wniesioną przez pełnomocnika oskarżyciela prywatnego apelacją wykazała, iż Sąd meriti, na gruncie prawidłowo poczynionych ustaleń faktycznych co do zdarzenia objętego aktem oskarżenia, wyciągnął słuszne wnioski dotyczące stopnia społecznej szkodliwości tego czynu oraz istnienia podstaw do umorzenia postępowania karnego w stosunku do oskarżonego M. C.. W tym stanie rzeczy wniosek apelującego należało zdecydowanie odrzucić.

3.2.

Błąd w ustaleniach faktycznych przez nadanie zbyt małej wagi okolicznościom określonym w art. 115 § 2 k.k. determinującym stopień społecznej szkodliwości czynu, tak w zakresie elementów przedmiotowych, jak i podmiotowych czynu, co w konsekwencji doprowadziło do obrazy art. 1 § 2 k.k. w zw. z art. 115 § 2 k.k. i przyjęcia, że czyn oskarżonego stanowi znikomą społeczną szkodliwość.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Dokonane przez Sąd I instancji ustalenia dotyczące stopnia społecznej szkodliwości czynu opisanego w akcie oskarżenia – który swoim zachowaniem formalnie wyczerpał oskarżony M. C. – są wynikiem rzetelnej i klarownej analizy zebranych na kanwie niniejszej sprawy dowodów. Jednocześnie konkluzje Sądu Rejonowego stanowią wynik rozważenia wszystkich okoliczności przedmiotowych zdarzeń. Natomiast akcentowane w skardze apelacyjnej nieuwzględnienie wszystkich okoliczności podmiotowych i przedmiotowych rzutujących na ocenę stopnia społecznej szkodliwości czynu inkryminowanego oskarżonemu M. C. w pisemnym uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, nie daje podstaw w realiach przedmiotowej sprawy do jego uchylenia i przekazania sprawy do ponownego rozpatrzenia.

Odnosząc się w sposób szczegółowy do zarzutu podniesionego w skardze apelacyjnej, wskazać należy, że w art. 115 § 2 k.k. zdefiniowano przesłanki oceny stopnia społecznej szkodliwości czynu. Ma to fundamentalne znaczenie dla właściwego stosowania prawa karnego. Stwierdzenie bowiem „znikomości” społecznej szkodliwości pozbawia czyn zabroniony cech przestępstwa (art. 1 § 2 k.k.), a przy orzekaniu kar i środków karnych sąd ma obowiązek baczyć, aby były one współmierne do ustalonego w każdej sprawie stopnia społecznej szkodliwości przypisanego sprawcy czynu. Określenie przesłanych (faktorów) decydujących o stopniu społecznej szkodliwości czynu wskazuje, że ustawodawca przyjął dominującą w doktrynie teorię przedmiotowo – podmiotową, zwaną też kompleksową, odrzucając tzw. teorię całościową (czyli uniwersalistyczną), która w rożnych jej odmianach uwzględniała osobowość sprawcy, jego dotychczasowy tryb życia, uprzednią karalność, nagminność przestępstw itp. Należy podkreślić, że wymieniony w art. 115 § 2 k.k. katalog okoliczności wpływających na stopień społecznej szkodliwości czynu jest ustawowo zamknięty. W świetle powyższych ustaleń nie mają wpływu na stopień społecznej szkodliwości popełnionego czynu takie okoliczności, jak dotychczasowe życie sprawcy (w tym karalność), jego właściwości i warunki osobiste, trudna sytuacja materialna i rodzinna itp. Chociaż okoliczności te sąd uwzględnia przy wymiarze kary i orzekaniu środków karnych oraz stosowania probacji, to jednak nie w aspekcie oceny stopnia społecznej szkodliwości czynu, który nie jest jedynym wyznacznikiem orzekanej kary lub środków probacyjnych. Trafnie przyjmuje się zatem, że wszystkie z wymienionych w art.115 § 2 k.k. okoliczności związane są z czynem, jego stroną przedmiotową i podmiotową. Nie są to natomiast okoliczności dotyczące sprawcy (…).” Ustalenie stopnia społecznej szkodliwości czynu może nastąpić wyłącznie na podstawie oceny samego czynu, a nie na podstawie oceny jego sprawcy (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Łodzi z dnia 28.01.1998 r., II Aka 245/99, Biul. Prok. Apel. 1999, nr 8).

W realiach przedmiotowej sprawy niewątpliwym jest, że oskarżony M. C. swoim postępowaniem, wypełnił znamiona czynu zabronionego z art. 212 § 1 k.k. (jak prawidłowo Sąd meriti ustalił - prezentując spójne i logiczne stanowisko w tym względzie w uzasadnieniu wyroku - do pomówienia P. O. doszło w dniu 16 stycznia 2018 roku w wyniku wysłania przez oskarżonego do Kierownika Działu Bezpieczeństwa (...) S.A. Oddział Elektrownia (...) - wiadomości e-mail, w której M. C. wskazał, jakoby pokrzywdzony podczas kompleksowej rekonstrukcji i modernizacji bloków 7-12 działał na szkodę Elektrowni (...), co nie było zgodne z prawdą). Działanie oskarżonego niewątpliwie godziło w dobre imię pokrzywdzonego i naraziło go na negatywne wyobrażenia o nim ze strony osób trzecich. Jednak Sąd I instancji słusznie zauważył, że "pole rażenia" pomawiającej wiadomości było niewielkie. Niewątpliwie też oskarżony zadziałał w sposób nadpobudliwy i nieroztropny, a impulsem do tego miało być zdemaskowanie jego rzeczywistych relacji pomiędzy nim i byłą dziewczyną P. O., które miało miejsce właśnie na początku stycznia 2018 roku. Zamiar nagły jest przeżyciem, z którym zarówno nauka prawa karnego, jak i praktyka orzecznicza łączy mniejszy stopień winy. Sprawca nie ma bowiem wystarczającej dyspozycji czasowej i warunków wszechstronnego przemyślenia czynu i podejmuje taką decyzję określonego zachowania się, której - być może - w innych warunkach by nie podjął. Decyzja określonego zachowania się podjęta w sposób nagły, pod wpływem emocji, bez możliwości racjonalnego rozważenia okoliczności, których rozważenie mogło doprowadzić do innego zachowania się, jest bez wątpienia mniej naganna od zamiaru przemyślanego, gdy sprawca ma czas i możliwość wszechstronnego przemyślenia czynu, a jednak przestępstwo z rozmysłem przygotowuje i następnie wykonuje (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 22.10.1995 r., III KRN 118/95, Legalis). W tym zaś przypadku był to swoisty odwet na pokrzywdzonym motywowany chęcią "zrewanżowania się" podjęty w okolicznościach zaistniałego między stronami sporu (znamiennym jest, iż w dniu 15.01.2018 r. M. C. był rozpytywany w związku z tym przez funkcjonariusza policji na okoliczność rzekomych gróźb kierowanych przez niego pod adresem P. O., zaś faktycznie przedmiotowa wiadomość została przez niego przesłana następnego dnia 16.01.2018 r. - vide k. 5 akt sprawy PR Ds. (...)) i bezsprzecznie zachowanie oskarżonego cechuje brak należytego przemyślenia i rozwagi. Oczywiście nie jest to wytłumaczenie dla nagannego, ale jednak nie karygodnego postępowania oskarżonego, tym niemniej obrazuje do pewnego stopnia proces motywacyjny oskarżonego. Tym samym, nie usprawiedliwiając oczywiście nagannego zachowania oskarżonego, należy mieć na uwadze fakt, że wymieniony dokonując zarzucanego mu czynu nie działał w sposób zaplanowany i przemyślany lecz w wyniku silnych emocji, trwało to w krótkim okresie czasu od sytuacji konfliktowych mających miejsce pomiędzy stronami o podłożu osobistym i miało charakter incydentalny, a nie z góry zaplanowany zamiar. Nie bez znaczenia pozostaje też okoliczność, iż popełniony przez oskarżonego czyn stanowi w dotychczasowym jego życiu odosobniony przypadek naruszenia porządku prawnego, zatem okoliczność ta uzasadnia przypuszczenie, że w przyszłości będzie on przestrzegać obowiązujących norm prawnych i społecznych.

Podnoszone wyżej okoliczności stanowią ważki element rzutujący na ocenę stopnia społecznej szkodliwości czynu zarzuconego oskarżonemu. Dotykają one bowiem wprost istoty i charakteru tego typu czynu, określając jego wagę i ciężar gatunkowy, oceniany również na kanwie innych tego typu czynów zabronionych. Czyn oskarżonego nie wykraczał poza zachowanie mające oczywiście charakter pomówienia ale zwerbalizowanego jednej osobie, którą był M. W.. Nie ma żadnych podstaw by twierdzić jakoby tenże następnie rozgłaszał powyższą informację, a jedynym - jak prawidłowo ustalił Sąd meriti - skutkiem pozyskania tej wiadomości było wystąpienie przez M. W. o dodanie P. O. do listy osób niepożądanych. Nadto, co szczególnie ważkie w kontekście oceny charakteru czynu zabronionego opisanego w art. 212 § 1 k.k., było stwierdzenie, że jakkolwiek zachowanie oskarżonego należy ocenić jako naganne i niedopuszczalne w sferze etyczno – moralnej, tym niemniej informacja powyższa nie była rozpowszechniona - co niezasadnie imputował oskarżyciel prywatny i jego pełnomocnik.

W tym stanie rzeczy mając na uwadze motywy oraz tło działania oskarżonego (emocje związane z ujawnieniem jego żonie informacji o bliższej znajomości z byłą dziewczyną P. I. Z.), a także fakt, iż w istocie, gdy tylko pokrzywdzony dowiedział się o figurowaniu na liście osób niepożądanych i wystąpił - w dniu 15.06.2019 r. - do (...) S.A. Oddział Elektrownia (...) o wykreślenie z niej, nastąpiło to niezwłocznie i już w dniu 24.06.2019 r. wiadomym było, że na niej się nie znajduje oraz mając na względzie, że zakaz wstępu dotyczył tylko i wyłącznie tej placówki, żadnej innej (wbrew sugestiom skarżącego), stwierdzić należy, że Sąd I instancji był uprawniony do oceny stopnia społecznej szkodliwości czynu zaprezentowanej w zaskarżony wyroku. Bowiem, aby dany czyn był przestępstwem, oprócz tego, iż jest karalny tzn. wypełnia znamiona opisane w ustawie karnej, musi być jeszcze karygodny tzn. stopień jego społecznej szkodliwości musi być wyższy niż znikomy.

Reasumując, wszechstronna analiza elementów podmiotowych i przedmiotowych, składających się na kompleksową ocenę stopnia społecznej szkodliwości czynu zarzuconemu oskarżonemu M. C., przedstawiona w uzasadnieniu skarżonego rozstrzygnięcia, doprowadziła Sąd Odwoławczy do wniosku o jego prawidłowości. Skarżący nie wskazał na żadne inne, wyjątkowe okoliczności, których nie uwzględnił Sąd Rejonowy, a które mogłyby skutecznie podważyć trafność zapadłego w sprawie wyroku.

Wniosek

Wniosek o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi Rejonowemu w Bełchatowie.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wyrok jest słuszny, zaś zarzuty apelacyjne nie zasługują na uwzględnienie. Kontrola instancyjna wyroku wydanego przez sąd pierwszej instancji zainicjowana wniesioną przez pełnomocnika oskarżyciela prywatnego apelacją wykazała, iż Sąd meriti, na gruncie prawidłowo poczynionych ustaleń faktycznych co do zdarzenia objętego aktem oskarżenia, wyciągnął słuszne wnioski dotyczące stopnia społecznej szkodliwości tego czynu oraz istnienia podstaw do umorzenia postępowania karnego w stosunku do oskarżonego M. C.. W tym stanie rzeczy wniosek apelującego należało zdecydowanie odrzucić.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

1.7.  Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

5.1.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Utrzymanie w mocy wszystkich zawartych rozstrzygnięć w wyroku.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Wyrok słuszny, a apelacja pełnomocnika oskarżyciela prywatnego P. O. bezzasadna.

Sąd I instancji przeprowadził w przedmiotowej sprawie postępowanie dowodowe w sposób prawidłowy i wszechstronny, a następnie zgromadzony materiał dowodowy poddał rzetelnej analizie i na tej podstawie wyprowadził całkowicie słuszne wnioski zarówno co do winy oskarżonego w zakresie popełnienia przypisanego mu przestępstwa, subsumcji prawnej jego zachowania pod wskazane przepisy prawne, jak i w konsekwencji oceny stopnia społecznej szkodliwości czyny przypisanego. Przedmiotem rozważań zaprezentowanych przez Sąd Rejonowy w pisemnym uzasadnieniu zaskarżonego wyroku były wszystkie zebrane w sprawie dowody, które zostały one ocenione w zgodzie z zasadami logicznego rozumowania, wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego.

1.8.  Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

5.2.1.

Przedmiot i zakres zmiany

Zwięźle o powodach zmiany

1.9.  Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

1.1.7.  Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.1.1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

5.3.1.4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

1.1.8.  Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

1.10.  Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

2

Sąd Okręgowy na podstawie art. 636 § 1 k.p.k. i § 11 ust. 2 pkt 4 i § 15 ust. 1 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz. U. z 2015 r., poz. 1800 z późn. zm.) zasądził od oskarżyciela prywatnego P. O. na rzecz oskarżonego M. C. kwotę 840 złotych tytułem zwrotu kosztów pomocy prawnej udzielonej oskarżonemu w postępowaniu przed sądem odwoławczym, gdyż w związku z nieuwzględnieniem apelacji wniesionych przez pełnomocnika oskarżyciela prywatnego koszty te obciążają P. O..

Natomiast brak było w tej sprawie podstaw do zasądzenia od oskarżonego na rzecz oskarżyciela prywatnego kosztów zastępstwa procesowego poniesionych w związku z wniesieniem apelacji przez jego pełnomocnika z wyboru, gdyż w przypadku nieuwzględnienia apelacji oskarżyciela prywatnego brak jest podstaw do zasądzenia na jego rzecz zwrotu wydatków poniesionych na ustanowienie pełnomocnika w postępowaniu odwoławczym (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 21.07.2011 r., III KK 172/11, Legalis).

3

W związku z nieuwzględnieniem apelacji pełnomocnika oskarżyciela prywatnego, zważywszy na treść art. 636 § 1 i § 3 k.p.k. oraz art. 13 ust. 2 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych (tekst jednolity: Dz. U. Nr 49 poz. 223 z 1983 roku z późniejszymi zmianami) Sąd Okręgowy zasądził od oskarżyciela prywatnego P. O. na rzecz Skarbu Państwa kwotę 60 złotych opłaty za drugą instancję oraz kwotę 20 złotych tytułem zwrotu wydatków poniesionych w postępowaniu odwoławczym.

7.  PODPIS

1.11.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

Pełnomocnik oskarżyciela posiłkowego P. O..

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Wyrok Sądu Rejonowego w Bełchatowie z dnia 18 grudnia 2020 roku w sprawie II K 120/20.

0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.1.1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☐

zmiana