Pełny tekst orzeczenia

Przypomnienia wymaga, że zgodnie z utrwalonym orzecznictwem, przekonanie sądu o wiarygodności jednych dowodów i niewiarygodności innych pozostaje pod ochroną tego przepisu jeśli tylko:

a) jest poprzedzone ujawnieniem w toku rozprawy głównej całokształtu okoliczności sprawy,

b) stanowi wyraz rozważenia wszystkich okoliczności przemawiających zarówno na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonego,

c) jest zgodne ze wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego, a nadto zostało wyczerpująco i logicznie uargumentowane w uzasadnieniu wyroku .

( patrz postanowienie SN z 1 września 2010 r., IV KK 78/10, OSNwSK 2010/1/1653, LEX nr 844508).

Z kolei ,gdy wyrokowanie ma miejsce na rozprawie głównej , naruszenie art. 410 kpk może nastąpić w dwóch płaszczyznach, Pierwszej , gdy sąd wydał wyrok , opierając się na nieujawnionym na rozprawie materiale dowodowym ( części materiału dowodowego ) , chociażby został on prawidłowo oceniony. Drugiej – gdy sąd ujawnił i prawidłowo przeprowadził dowody na rozprawie głównej , ale przy ocenie dowodów nie wziął pod uwagę ( pominął ) określonego dowodu , albo tylko częściowo ocenił dany dowód. Trzeba jednak zauważyć , że w art. 410 kpk mowa jest o całokształcie okoliczności ujawnionych w toku rozprawy ,a nie całokształcie dowodów . Obraza w/w przepisu , aby mogła mieć wpływ na treść wyroku , musi dotyczyć nieujawnienia lub pominięcia istotnego dowodu ( istotnej okoliczności ) , gdyż dopiero wówczas może to rzutować na treść rozstrzygnięcia.– patrz Konstrukcja apelacji jako środka odwoławczego w procesie karnym . D. W. K. W. 2018 str. 94 i nast. ).

Sąd odwoławczy stwierdza, że sąd I instancji uczynił zadość przytoczonym wymogom, a w konsekwencji dokonał prawidłowej oceny zebranych w sprawie dowodów, relewantnych dla finalnego rozstrzygnięcia. W szczególności sąd orzekający nie przekroczył granicy zagwarantowanej mu w przepisie art.7 kpk swobodnej oceny dowodów. Przeprowadził na rozprawie wszystkie dostępne dowody , wskazując jakie fakty uznał za udowodnione lub nieudowodnione oraz podał na jakich oparł się dowodach. Nadto wyprowadził słuszne wnioski co do zasadności przypisania oskarżonemu przestępstw z 44 ust 1 ustawy z dnia 18 października 2006 o wyrobie napojów spirytusowych oraz rejestracji i ochronie oznaczeń geograficznych napojów spirytusowych w zw. z art. 31§2 kk. Trzeba zarazem podkreślić, że zawartość treściowa apelacji nie wykracza poza ramy polemiki ze stanowiskiem zaprezentowanym przez sąd meriti. Skarżący bowiem kwestionując założenia dowodowe przyjęte przez sąd orzekający sam potraktował w istocie ujawnione w toku procesu dowody w sposób subiektywny , selektywny i dowolny nie wskazując przy tym przekonywujących argumentów, które mogłyby zdezawuować ocenę przyjętą przez sąd I instancji. Tymczasem , wbrew sugestiom skarżącego ocena dowodów dokonana przez sąd orzekający ( w szczególności zeznań Z. B. ,M. M. (1) , D. K. , B. S. i R. P. ) uwzględnia zarówno dowody przemawiające na jego korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonego, a jednocześnie została dokonana przy uwzględnieniu wzajemnych powiązań pomiędzy dowodami osobowymi ,a rzeczowymi ( dołączone do akt sprawy dokumenty w postaci protokołów zatrzymania i oględzin ) przez co ma wymiar obiektywny. Przeprowadzona w taki sposób ocena dowodów zasługuje więc na aprobatę. Apelujący natomiast wybiórczo odnosi się do zeznań wspomnianych świadków nie przedstawiając rzeczowych argumentów co do analizy dowodów przeprowadzonych w tym zakresie przez sąd I instancji , cytując wyrwane z kontekstu ich stwierdzenia , nie konfrontując ich jednocześnie z pozostałym materiałem dowodowym ,w tym również zeznaniami tych osób składanymi na etapie postępowania przygotowawczego. W szczególności obrońca oskarżonego nie odnosi się nawet słowem do zeznań Z. B. ,M. M. (1) składanych tuż po zatrzymaniu oskarżonego w dniu 15 września 2015 roku ( które podtrzymali na rozprawie ) , którzy jasno wskazali iż alkohol za każdym razem kupowali od mężczyzny o imieniu M. , który tego dnia został razem z nimi zatrzymany przez Policję. Osobą tą był właśnie oskarżony ,co wynika z protokołu jego zatrzymania ( patrz k 17 ).Z kolei w trakcie przeszukania lokalu przy ulicy (...) w K. , nie kto inny , ale właśnie on wydał dobrowolnie policjantom zabezpieczone dowody rzeczowe w postaci miedzy innymi lejka plastikowego , butelek szklanych różnych gatunków wódki i butelek plastikowych z zawartością przezroczystej lub bezbarwnej cieczy o zapachu alkoholu. Podobnie sytuacja wyglądała w dniach 25 kwietnia 2016 roku i 15 lipca 2016 roku , gdy policjanci ponownie wkraczali do tego samego mieszkania , w którym faktycznie przebywał i i je użytkował M. K. i znów zabezpieczali tożsame dowody rzeczowe. Co więcej sam oskarżony składając w toku dochodzenia wyjaśnienia przyznał się do winy ( patrz k 17 akt II K 772/16 ) i podał , że obecny tam tego dnia R. P. nie miał nic wspólnego z ujawnionym alkoholem i papierosami. Przesłuchiwany natomiast po kolejnej interwencji funkcjonariuszy tj 15 lipca 2016 roku M. K. też przyznał się do popełnienia zarzucanych mu przestępstw z wyjątkiem rozlewania napojów spirytusowych ( patrz k 55 akt II K 772/16 ) Mając powyższe okoliczności na uwadze sąd I instancji trafnie uznał , iż oskarżony swoim zachowaniem wyczerpał znamiona zarzucanych mu przestępstw. Taka jest bowiem wymowa przeprowadzonych dowodów w sprawie, a dokonane przez sąd meritii rozumowanie nie wykazuje mankamentów logicznych. Jest poprawne także z życiowego punktu widzenia.

Zdaniem Sądu Odwoławczego obrońca oskarżonego nie wykazał jednak przede wszystkim słuszności podniesionego zarzutu obrazy zasad procesowych obowiązujących przy ocenie dowodowej. Przypomnieć bowiem trzeba, że istota takiego zarzutu nie może opierać się na odmiennej ocenie materiału dowodowego, innymi słowy mówiąc na forsowaniu własnego poglądu strony na tę kwestię. Stawiając tego rodzaju zarzut należy wskazać, jakich uchybień w świetle zgodności (lub niezgodności) z treścią dowodu, zasad logiki (błędność rozumowania i wnioskowania) czy sprzeczności (bądź nie) z doświadczeniem życiowym lub wskazaniami wiedzy dopuścił się sąd pierwszej instancji w dokonanej przez siebie ocenie dowodów (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 10 maja 2005 r., WA 10/05 , OSNwSK 2005/1/947).

Za nieuprawniony należy również uznać zarzut obrazy art.5§2 kpk , podnoszący wątpliwości samej strony co do treści ustaleń faktycznych. lub co do sposobu interpretacji prawa. Dla oceny , czy został naruszony zakaz in dubio pro reo nie są bowiem miarodajne tego rodzaju wątpliwości , zgłaszane przez stronę , ale jedynie to , czy orzekający w sprawie sąd rzeczywiście powziął wątpliwości , co do treści ustaleń faktycznych lub wykładni prawa i wobec braku możliwości ich usunięcia rozstrzygnął je na niekorzyść oskarżonego , względnie to , czy w świetle realiów konkretnej sprawy wątpliwości takie powinien powziąć. Zaistnienie którejkolwiek z powyższych okoliczności jednak w apelacji nie wykazano. Jeżeli natomiast z materiału dowodowego sprawy wynikają różne wersje wydarzeń , to nie jest to równoznaczne z istnieniem niedających się usunąć wątpliwości w rozumieniu art. 5§2 kpk , bo w takim wypadku sąd orzekający zobowiązany jest do dokonania ustaleń na podstawie swobodnej oceny dowodów i dopiero wówczas , gdy wątpliwości nie zostaną usunięte , należy tłumaczyć je na korzyść oskarżonego.( patrz także wyrok SN z 11.10.2002 r. (...) 251/01 Prok. i Pr.-wkł. (...) , poz.5 , LEX nr 56836 ; wyrok SA w Katowicach z 5.04.2007r. II Aka 30/07 , KZS 2007/11 , poz.50, LEX nr 312473 ).Z powyżej wskazanych więc powodów zarzut apelacji w tym zakresie także nie zasługiwał na uwzględnienie.

Podstawa rozstrzygnięcia art. 624§ 1kpk w zw. z art. 634 kpk. Oskarżony nie ma majątku i utrzymuje się z niskiej renty. Powyższe okoliczności uzasadniają przekonanie , iż poniesienie przez w/w kosztów sądowych nawet w niewielkiej wysokości byłoby dla nie zbyt uciążliwe.