Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Powódka E. T. wniosła o zasądzenie od pozwanego (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w W.:

1)  8000 zł zadośćuczynienia;

2)  130 zł zwrotu kosztów leczenia;

3)  odsetek za opóźnienie od sumy ww. kwot od dnia wniesienia pozwu (1 kwietnia 2014 do dnia zapłaty,

4)  ustalenia odpowiedzialności pozwanego za szkody mogące powstać w przyszłości.

Pozwany wniósł o oddalenie powództwa.

1. Ustalenia faktyczne

Dnia 13 lutego 2014 roku powódka jechała swoim samochodem ulicą (...) w W., zmierzając do ul. (...). Stojąc w korku, w samochód powódki uderzył samochód osobowy marki F. (...) o nr rej. (...) , ubezpieczony w zakres OC u Pozwanego.

(niesporne,)

W wypadku powódka doznała wstrząśnienia, powierzchniowego urazu głowy. Doszło do przeciążeniowego urazu odcinak szyjnego kręgosłupa. W toku leczenia zalecono noszenie kołnierza szyjnego.

Powódka spędziła dwa miesiące na zwolnieniach lekarskich oraz przez około 2 miesiące nosiła kołnierz szyjny. U powódki nie doszło do uszkodzeń pourazowych w zakresie kręgosłupa szyjnego, ani do długotrwałego uszczerbku na zdrowiu z punktu widzenia ortopedii ani neurologii.

U powódki stwierdzono wadę anatomiczną w postaci zrostu kostnego (...) wielopoziomową chorobową dyskopatię. Zmiany zwyrodnieniowe, które naciskają na worek oponowy i rdzeń kręgowy.

Doznane uszkodzenia ciała nie wywierają trwały wpływ na funkcjonowanie powódki. Konieczna jest okresowa rehabilitacja na skutek zmiany chorobowych kręgosłupa.

(dokumentacja medyczna k.21-29,opinia biegłego J. S. k. 133-136 i k. 185-187, opinia T. K. k. 232-234, )

Powódka łącznie wydała na leczenie nie mniej niż 179 zł, na kołnierze ortopedyczne: Pozwany wypłacił powódce kwotę 49 zł.

(bezporne. 39)

5)  ;

2. Ocena dowod ów

Powyższy stan faktyczny sąd ustalił na podstawie opinii biegłych oraz zeznań powódki, które były spójne, logiczne i wiarygodne.

Żadna ze stron nie kwestionowała też prawdziwości dokumentów, a sąd nie miał wątpliwości co do ich prawdziwości i rzetelności.

Okoliczności niesporne sąd ustalił na podstawie art. 229 i 230 k.p.c.

1  Istota sporu

Przytoczone w pozwie oraz sprecyzowane w trybie art. 212 § 2 k.p.c. okoliczności faktyczne:

1. Zadośćuczynienie

Powódka twierdziła, że po wypadku wymiotowała i udała się na ostry dyżur, dostała zwolnienie oraz zalecono stosowanie kołnierza ortopedycznego. Kolejne zwolnienia lekarskie trwałą w sumie przez okres 2 miesięcy. Odczuwała bóle oraz drętwienie rąk. Rozpoczęła rehabilitację jak się jej ustabilizowała szyja.

Po wypadku nie mogła pracować więcej niż kilka godziny dziennie. Odczuwał stres i ból. Powódka jest matką samotnie wychowującą dwójkę dzieci. Natomiast wypadek wpłynął negatywnie na jej sytuację finansową i ruchową. Musiała odwołać wyjazd na ferie z dziećmi oraz ograniczyć uprawione sporty. Przed wypadkiem ćwiczyła 2-3 razy w tygodniu i prowadziła bardzo aktywny tryb życia

(zeznania powódki k. 285-286)

Powódka domagała się dowodu z uzupełniającej opinii biegłych, jednak opinie biegłych są zupełne i dostarczają jasnego i rzetelnego obrazu stanu zdrowia powódki. Oddalono więc wniosek o ich uzupełnienie. Opinia biegłych jest kompletna, rzetelna i spójna. Przedstawia wnioski w sposób stanowczy, a zaprezentowany w części opisowej opinii proces badania materiału dowodowego uzasadnia wniosek, że tok rozumowania i wnioskowania przez biegłych jest logiczny i oparty na poprawnej metodologii.

2. Koszty leczenia

Powódka twierdziła (k. 7), że wydała pieniądze na dwa kołnierze ortopedyczne w kwocie 49 zł i 130 zł. Pozwany zwrócił koszty pierwszego kołnierza. Ponadto poniosła koszty rehabilitacji, a pojedyncza godzina zabiegu kosztuje 140 zł. Zdaniem powódki musi regularnie ponawiać rehabilitacje, co wymaga dodatkowych kosztów niezależnie od zabiegów dostępnych z NFZ.

3. ustalenie odpowiedzialność pozwanego na przyszłość

Powódka twierdziła że wciąż odczuwa dolegliwości bólowe szyi oraz drętwienia rąk. Konieczna jest więc okresowa rehabilitacja aby zapobiegać powracającym bólom. Ponadto wskazywała, że przed wypadkiem nie odczuwała bólów szyi, nie zdarzały się też drętwienia rąk.

Zarzuty strony pozwanej

Pozwany ani w piśmie ani na rozprawie nie odniósł się do faktów przedstawianych przez powódkę. Zgodnie z art. 229 k.p.c. nie wymagają dowodu fakty przyznane w toku postępowania przez stronę przeciwną, jeżeli przyznanie nie budzi wątpliwości co do swej zgodności ze stanem rzeczywistym. Natomiast zgodnie z art. 230 k.p.c., gdy strona nie wypowie się co do twierdzeń strony przeciwnej o faktach, sąd, mając na uwadze wyniki całej rozprawy, może fakty te uznać za przyznane. Oświadczenie procesowe strony zaprzeczające ogólnie wszystkim twierdzeniom strony przeciwnej, nieprzyznanym w sposób wyraźny, nie może uchylać zastosowania art. 230 k.p.c.

1. Zadośćuczynienie

Według pozwanego żądanie jest zawyżone z uwagi na brak trwałego uszczerbku.. Sąd przesłuchał więc świadków i zasięgnął opinii biegłych. Pozwany nie zarzucał nic tej opinii.

2. Koszty leczenia

Pozwany uznał tylko zakup pierwszego kołnierza i wypłacił 49 zł. nie wyjaśniając bliżej dlaczego tylko te faktury.

3. ustalenie

Pozwany nie uznał tego roszczenia.

3. Ocena prawna

Pozwany, jako ubezpieczyciel sprawcy, ponosi odpowiedzialność za szkodę i krzywdę wynikłą z wypadku drogowego z udziałem powódki jako poszkodowanej, na podstawie art. 822 k.c.

Zadośćuczynienie

Przysługuje ono powódce jako poszkodowanej na podstawie art. 445 § 1 k.c. Przesłankami odpowiedzialności są: wina sprawcy i krzywda poszkodowanego. Przesłanką odpowiedzialności ubezpieczyciela jest zawarcie umowy ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej (art. 822 § 4 k.c.), ale to nie budziło wątpliwości i było bezsporne. Ciężar udowodnienia wszystkich tych przesłanek spoczywał na stronie powodowej (art. 6 k.c.). Powódka wykazała winę sprawcy i częściowo swoją krzywdę.

Zadośćuczynienie jest sposobem naprawienia krzywdy rozumianej jako cierpienia fizyczne oraz cierpienia psychiczne i ma na celu przede wszystkim złagodzenie tych cierpień. W realiach sprawy chodzi o :dwu miesięczny ból i cierpienia powódki, spowodowane urazami szyj i głowy. Konieczności drastycznego zmiany trybu życia jak również zmiany planów. Powódka musiała odwołać zaplanowany wyjazd wraz z dziećmi z okazji Ferii.

Co do wysokości zadośćuczynienia, sąd wziął pod uwagę, że uszczerbek na zdrowiu nie jest trwał. Biorąc to pod uwagę, należało przyjąć, że odpowiednią sumą zadośćuczynienia za doznaną krzywdę jest 4 000 zł. Sąd miał na uwadze, iż pomimo nie wystąpienia trwałego uszczerbku powódka doznał nie tylko cierpienia fizycznego, ale również odczuła stres. W szczególność należało uwzględnić okoliczność samotnego wychowywania dwójki dzieci, co wiązała się z dodatkowymi wyrzeczeniami w okresie rekonwalescencji.

Koszty leczenia

Przysługują powódce na podstawie art. 444 § 1 k.c. Zasądzono kwotę 130 zł kołnierza ortopedycznego który był powódce konieczny w czasie leczenia. Był to drugi kołnierz ale pierwszy nie zapewniał właściwej stabilizacji. Nadto dochodzone koszty nie są nadmierne mając na uwadze okres rekonwalescencji.

Ustalenie odpowiedzialności na przyszłość

W tym zakresie należało powództwo oddalić. Biegli jednoznacznie wskazali brak trwałych następstw wypadku.

Odsetki

Roszczenie o odsetki za opóźnienie w wysokości ustawowej za okres od dnia wymagalności roszczenia do dnia zapłaty jest oparte na art. 481 § 1 i 2 k.c.

Zgodnie z art. 14 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych, zakład ubezpieczeń wypłaca odszkodowanie w terminie 30 dni licząc od dnia złożenia przez poszkodowanego zawiadomienia o szkodzie. W przypadku gdyby wyjaśnienie w tym terminie okoliczności niezbędnych do ustalenia odpowiedzialności zakładu ubezpieczeń albo wysokości odszkodowania okazało się niemożliwe, odszkodowanie wypłaca się w terminie 14 dni od dnia, w którym przy zachowaniu należytej staranności wyjaśnienie tych okoliczności było możliwe, nie później jednak niż w terminie 90 dni od dnia złożenia zawiadomienia o szkodzie, chyba że ustalenie odpowiedzialności zakładu ubezpieczeń albo wysokości odszkodowania zależy od toczącego się postępowania karnego lub cywilnego.

Pozwany, w zasadzie bierny w niniejszym procesie, nie twierdził, że ustalenie odpowiedzialności zakładu ubezpieczeń albo wysokości odszkodowania zależy od toczącego się postępowania karnego. Nie twierdził też ani nie wykazał, aby wyjaśnienie w terminie 30 dni okoliczności niezbędnych do ustalenia jego odpowiedzialności albo wysokości odszkodowania, okazało się niemożliwe. Sąd przyjął zatem, że pozwany powinien był zaspokoić roszczenia powódki w terminie 30 dni od zawiadomienia, które wpłynęło w lutym 2014 r. Roszczenia były zatem już wymagalne w dniu złożenia pozwu. Roszczenie o odsetki za opóźnienie było więc zasadne w całości.

4. Koszty

Koszty procesu

Zgodnie z art. 98 § 1 k.p.c. strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony (koszty procesu). Żądanie powoda zostało oddalone w istotnej części, a więc koszty procesu należało wzajemnie znieść (art. 100 zd. 1 k.p.c.).

Strona powodowa wygrała w 50,79%. Jest to iloraz roszczeń zasądzonych roszczeń żądanych. Pozwany wygrał zatem w 49,21%.

Koszty strony powodowej wyniosły:

6)  407 zł opłaty od pozwu;

7)  1200 zł kosztów zastępstwa procesowego, obliczonych jako 1-krotność stawki minimalnej określonej w § 2 pkt 4 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r., Dz.U. poz. 1800, zgodnie z § 15 i 16 tego rozporządzenia, w brzmieniu obowiązującym przed 27 października 2016 r. (zgodnie z § 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 3 października 2016 r. – Dz.U. poz. 1667),

8)  17 zł opłaty skarbowej od pełnomocnictwa ,

9)  300 zł uiszczonej a niezwróconej zaliczki

Koszty strony pozwanej wyniosły:

10)  1200 zł kosztów zastępstwa procesowego, obliczonych jako 1-krotność stawki minimalnej określonej w § 2 pkt 4 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r., Dz.U. poz. 1800, zgodnie z § 15 i 16 tego rozporządzenia, w brzmieniu obowiązującym przed 27 października 2016 r. (zgodnie z § 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 3 października 2016 r. – Dz.U. poz. 1667),

11)  17 zł opłaty skarbowej od pełnomocnictwa ,

12)  690 zł uiszczonej a niezwróconej zaliczki

Nieuiszczone koszty sądowe

O nieuiszczonych kosztach sądowych, pokrywanych tymczasowo ze Skarbu Państwa, należało orzec na podstawie art. 113 ust. 1 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (Dz.U. Nr 167, poz. 1398).

Łącznie wydatki Skarbu Państwa wyniosły 1115,78 zł ( wynagrodzenie za opinie biegłych powyżej uiszczonych zaliczek). Sumę tę należało rozłożyć pomiędzy stronami w takim stosunku, w jakim każda z nich przegrała sprawę. Strona pokryją te koszty w równych częściach wymienionej sumy.

ZARZĄDZENIE Doręczyć odpis wyroku wraz z uzasadnieniem a.  pełnomocnikowi pozwanego.