Pełny tekst orzeczenia

Formularz UK 2

Sygnatura akt

II AKa 242/19

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

2

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1.  Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

wyrok Sądu Okręgowego w P.z dnia (...) sygn. akt (...)dotyczący oskarżonego H. W. (W.)

1.2.  Podmiot wnoszący apelację

☒ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☐ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3.  Granice zaskarżenia

1.1.1.  Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☒ w części

☒

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.1.2.  Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4.  Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami
przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

1.5.  Ustalenie faktów

1.1.3.  Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.1.1.

H. W.

dotychczasowa niekaralność oskarżonego

karta karna

k. 1684

1.1.4.  Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2.1.

----------------------

-------

-------------

1.6.  Ocena dowodów

1.1.5.  Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

2.1.1.1

karta karna

pełnowartościowy dokument urzędowy niekwestionowany przez żadną ze stron

1.1.6.  Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

---------------------------------------------

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

zarzut 1 (apelacji obrońcy)

błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wydania zaskarżonego wyroku, mający istotny wpływ na jego treść, polegający na uznaniu oskarżonego za winnego popełnienia czynu z art. 23 ust. 2 Ustawy o zwalczaniu nieuczciwej konkurencji w związku z art. 13 k.k., podczas gdy z zeznań biegłej J. W. (1) wynika, że dokonanie wysiewu nasion w drugim roku może nie potwierdzić tożsamości badanych form, m.in. z uwagi na zmieniające się warunki agrotechniczne, wykluczając tym samym możliwość ujawnienia tajemnicy przedsiębiorstwa, z uwagi na brak możliwości dysponowania nią przez oskarżonego;

zarzut 2 (apelacji obrońcy)

naruszenie prawa procesowego tj. art. 7 k.p.k. mające istotny wpływ na treść zaskarżonego orzeczenia, poprzez przekroczenie granic swobodnej oceny dowodów zgromadzonych w sprawie, polegające na uznaniu oskarżonego winnym - na podstawie sporządzonej w sprawie opinii oraz wiadomości mailowej kierowanej do świadka L. L. (1) i zeznań tego świadka rzekomo potwierdzającego oferowanie mu przez oskarżonego materiału siewnego należącego do (...), podczas gdy zlecona przez Prokuratora opinia nie wyklucza odrębnych wyników badań w przypadku przedłużenia ich wykonania w drugim roku, zaś ani przywołana wiadomość mailowa, ani zeznania świadka L., nie potwierdzają okoliczności usiłowania ujawnienia tajemnicy przedsiębiorstwa (...)

zarzut 3 (apelacja prokuratora)

zarzut błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę zaskarżonego orzeczenia poprzez błędne uznanie, iż oskarżony swoim działaniem nie wypełnił znamion czynu z art. 23 ust. 1 ustawy o zwalczaniu nieuczciwej konkurencji, co skutkowało błędnym wyeliminowanie z kwalifikacji prawnej zarzucanego oskarżonemu przestępstwa tego właśnie przepisu i uznanie go winnym jedynie popełnienia czynu penalizowanego w art. 23 ust. 2 ww. ustawy uznając jednocześnie, iż ustalenie choćby przybli­żonej szkody majątkowej, którą usiłował wyrządzić pokrzywdzonej oskarżony jest nie­możliwe, a nadto błędne przyjęcie początkowej daty bezprawnych działań oskarżonego ja­ko październik 2015 r., co z kolei skutkowało błędnym wyeliminowaniem z kwalifikacji prawnej art. 296 § 1 i § 2 oraz § 3 k.k.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Odnosząc się do zarzutów skarżących sprowadzających się do kwestionowania oceny materiału dowodowego, należało uznać je za chybione. Wbrew wskazaniom apelujących, ocena materiału dowodowego przez Sąd I instancji dokonana została z uwzględnieniem reguł wynikających z art. 7 k.p.k. i art. 410 k.p.k., jest oceną wszechstronną i bezstronną, nie narusza granic oceny swobodnej, jest zgodna z zasadami wiedzy i doświadczeniem życiowym oraz nie zawiera błędów faktycznych lub logicznych. Uzasadnienie wyroku odpowiada wymogom art. 424 § 1 i 2 k.p.k. i w pełni pozwala na kontrolę prawidłowości rozstrzygnięcia. Sąd Okręgowy rozważył wszystkie istotne okoliczności przemawiające zarówno na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonego oraz prawidłowo uargumentował swoje stanowisko w uzasadnieniu wyroku. Do czynu przypisanego oskarżonemu Sąd I instancji zastosował właściwą kwalifikację prawną i należycie ją uzasadnił. Sąd Apelacyjny po dokonaniu analizy stanu faktycznego sprawy, podzielił ustalenia Sądu Okręgowego i przyjął je za własne.

Tymczasem wszechstronna ocena wszystkich dowodów i wynikających z nich okoliczności jest obowiązkiem nie tylko Sądu orzekającego ale dotyczy również wyciągania wniosków przez strony procesowe, które przedstawiając własne stanowisko nie mogą opierać się na fragmentarycznej ocenie dowodów z pominięciem tego wszystkiego co może prowadzić do innych wniosków. Z powyższych względów nie zasługiwały także na akceptację zgłoszone przez apelujących – strcite polemiczne – zarzuty poczynienia przez Sąd I instancji błędów w ustaleniach faktycznych. W tym miejscu należy przypomnieć powszechny już pogląd, że zarzut błędu w ustaleniach faktycznych, przyjętych za podstawę wyroku jest tylko wówczas słuszny, gdy zasadność ocen i wniosków wyprowadzonych przez Sąd I instancji z okoliczności ujawnionych w toku przewodu sądowego nie odpowiada logicznemu rozumowaniu lub wskazaniom wiedzy. Reasumując należy zaznaczyć, że oparcie przez Sąd I instancji ustaleń faktycznych na określonej i wyraźnie wskazanej w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku grupie dowodów i jednoczesne nieuznanie dowodów przeciwnych, nie stanowi uchybienia, które mogłoby powodować zmianę lub uchylenie wyroku, w sytuacji gdy zgodnie z treścią art. 424 § 1 pkt 1 k.p.k., Sąd Okręgowy wskazał jakimi w tej kwestii kierował się względami. Jak wynika z motywów zaskarżonego wyroku Sąd I instancji uczynił zadość wymaganiom wskazanego wyżej przepisu, dokonując szczegółowej i wszechstronnej analizy materiału dowodowego oraz wskazując precyzyjnie jakie fakty uznał za udowodnione i na jakich w tej mierze oparł się dowodach. Sąd Okręgowy odpowiednio wskazał w jakich częściach uznał ww. dowody za wiarygodne, a w jakich za nie zasługujące na wiarę, przy czym stanowisko swoje logicznie i przekonująco uzasadnił. Dowody te pozwoliły przypisać oskarżonemu winę i sprawstwo w zakresie zarzucanego mu przestępstwa i Sąd Odwoławczy podzielając te ustalenia nie widzi potrzeby ich powtarzania w niniejszym uzasadnieniu.

Odnosząc się szczegółowo do zarzutu obrońcy oskarżonego wskazującego, że z zeznań biegłej J. W. (1) wynika, że dokonanie wysiewu nasion w drugim roku może nie potwierdzić tożsamości badanych form, m.in. z uwagi na zmieniające się warunki agrotechniczne, uznać należy go za chybiony. Przede wszystkim obrońca nie przytoczył dokładnie treści wypowiedzi biegłej, lecz dokonał własnej interpretacji tej wypowiedzi. Biegła tymczasem na rozprawie w dniu (...). wskazała: „jeżeli elektroforeza jednoznacznie wskazywała (zarówno wstępna jak i ostateczna) na tożsamość i w eksperymencie polowym w pierwszym roku nie znaleźliśmy cech, które ocenialibyśmy jako odrębne, uznaliśmy że w tych warunkach prawie ze 100% pewnością możemy stwierdzić, ze odmiany są tożsame. Taka ocena była w 6 próbach. W naszej opinii zaznaczyłam, że druga grupa to sytuacje, gdzie występowały różnice albo niewielkie, albo takie, które budziły nasze wątpliwości, dlatego nie zdecydowaliśmy się powiedzieć, że badane próby są tożsame, gdyż brakowało nam drugiego roku badań.” (k. 1391v). Oznacza to, wbrew twierdzeniom obrońcy, że drugi rok badań mógł, co najwyżej rozwiać wątpliwości odnoszące się do tożsamości materiałów biologicznych, które w opinii (...) zostały sklasyfikowane nie jako materiały tożsame, ale o wysokim prawdopodobieństwie tożsamości i dotyczy to 8 zestawów (próba nr 8 z próbą odmiany (...), próba nr 10 z próbą odmiany(...), próba nr 12 z próbą odmiany (...), próba nr 15 z próbą odmiany (...), próba nr 16 z próbą odmiany (...), próba nr 20 z próbą odmiany (...), próba nr 22 z próbą odmiany (...) oraz próba nr 27 z próbą odmiany (...)). Natomiast w odniesieniu do 6 par prób już badanie przeprowadzone w jednym sezonie wegetatywnym doprowadziło do wydania kategorycznej opinii o tożsamości badanych prób ze względu na identyczne przejawy wszystkich badanych cech morfologicznych obserwowanych w czasie badania (próba nr 11 z próbą odmiany (...) próba nr 13 z próbą odmiany (...), próba nr 14 z próbą odmiany (...), próba nr 18 z próbą odmiany (...), próba nr 19 z próbą odmiany (...) oraz próba nr 25 z próbą odmiany (...)). Słusznie zatem Sąd I instancji wskazał, że skoro w co najmniej w jednym przypadku (a takich przypadków było sześć) badanie wykazało pełną zbieżność między próbkami pobranymi z gruntu dzierżawionego przez oskarżonego, na którym prowadził on hodowlę odmian pszenżyta odmiennego, a próbkami porównawczymi pochodzącymi od pokrzywdzonej spółki i będącymi wynikiem wieloletnich prac hodowlanych, nie może być wątpliwości, iż oskarżony dysponował materiałem ucieleśniającym tajemnicę przedsiębiorstwa spółki (...).

Za nietrafne sąd uznał również dalsze zarzuty obrony zawarte w apelacji, które kwestionowały prawidłowość przyjętej przez biegłych metodologii badań. Biegła J. W. (1) szczegółowo opisała przyjętą metodykę badań, a ani oskarżony ani jego obrońca w toku postępowania nie kwestionowali wiedzy i doświadczenia zawodowego biegłych. J. W. (1) podała, że oskarżonego zna od wielu lat, ponieważ pracowała w stacji doświadczalnej oceny odmian w S., gdzie oskarżony jako hodowca dostarczał plony do badań. W przedmiotowej sprawie J. W. (1) wskazała, w jakim zakresie badania zostały dokonane zgodnie z obowiązującą metodyką (...), a w jakim zakresie są odstępstwa od tej metodyki i dlaczego. Podkreślić należy, że badanie (...) to badanie odrębności, wyrównania i trwałości, które to badanie jest warunkiem do rejestracji rodu hodowlanego, nadania mu statusu odmiany. Cel jakim jest rejestracja nowej odmiany to nie to samo co badanie zabezpieczonych ziaren dla potwierdzenia ich tożsamości z cechami prób porównawczych.

Nie zasługiwał na uwzględnienie także zarzut obrony wskazujący, że badanie biegłych odbyło się z wykorzystaniem materiału siewnego uzyskanego przez osobę zainteresowaną wynikiem sprawy tj. pracownika(...) Z. N. oraz że badane próby były przechowywane u pokrzywdzonego. Sąd I instancji prawidłowo ustalił, że skarżący myli materiał dowodowy pobrany do badań w dniu (...) z materiałem zatrzymanym od oskarżonego w dniach (...)., (...). jak i zebrany (...). Materiał będący przedmiotem badań biegłych został pobrany (...) przez funkcjonariuszy Policji, został przewieziony najpierw do KPP w K., następnie do KPP w Ś. a następnie przekazany biegłym, co jednoznacznie wynika zarówno z protokołów oględzin, zatrzymania rzeczy jak i zeznań funkcjonariuszy Policji T. G., J. K., A. S.. Również świadek Z. N. wiarygodnie zeznał, że pokrzywdzony nigdy nie był w posiadaniu próbek pobranych (...)., gdyż dowody te zostały zabrane przez policję. Materiał przechowywany u pokrzywdzonego to ten uzyskany w dniach (...)., (...). jak i (...)., ale nie był on przedmiotem badań biegłych. Nadto to Policja dokonywała zabezpieczenia materiału dowodowego w dniu (...). , a ewentualna pomoc Z. N. polegała na czynnościach technicznych lub nazywaniu zabezpieczonych ziaren. Oczywistym jest przecież, że funkcjonariusze Policji nie mają obowiązku znać wszystkich odmian ziaren, a w szczególności hodowlanych. Trafnie ustalił również Sąd I instancji, że doszło do błędnego zapisu w protokole oględzin: „na poletku nr 11 obsianym pszenica męskosterylną i dopełniaczem” albowiem z badań biegłych wynika, że z poletka tego pobrano nasiona i kłosy pszenżyta. Nie budzi bowiem wątpliwości na podstawie zgromadzonego materiału dowodowego, że niezależnie od nazwy przyjętej przez funkcjonariuszy Policji (będących laikami w zakresie hodowli i nazewnictwa zbóż), badaniom biegłych podlegały nasiona zebrane z określonych poletek oskarżonego, że materiał ten był przechowywany przez Policję i pokrzywdzony nie miał do niego dostępu i istotne są wyniki uzyskanych badań, a nie ich nazewnictwo w protokole. Omyłka w nazwie nie zmienia przecież rzeczywistych wyników badań biegłych.

Nie zasługuje na uwzględnienie zarzut apelującego dotyczący błędnego ustalenia przez sąd I instancji, że oskarżony proponował L. L. (1) ujawnienie informacji stanowiących tajemnice przedsiębiorstwa pokrzywdzonego. Treść zeznań L. L. (1) w powiązaniu z zeznaniami Z. B. i treścią korespondencji elektronicznej z oskarżonym, szczegółowo omówiona w uzasadnieniu Sądu I instancji potwierdza, że oskarżony oferował L. L. (1) materiał hodowlany stanowiący tajemnice przedsiębiorstwa pokrzywdzonego.

Wbrew twierdzeniom zawartym w apelacji obrońcy sąd I instancji nie ustalił, że materiał hodowlany został przez oskarżonego uzyskany od S. N.. Sąd Okręgowy w uzasadnieniu na stronie 6 wyraźnie wskazał, że sąd nie zdołał ustalić w jaki sposób oskarżony wszedł w posiadanie należącego do pokrzywdzonej spółki materiału hodowlanego, ale że uczynił to w sposób nielegalny.

Również uwagi obrońcy oskarżonego sprowadzające się do braku wiarygodności pokrzywdzonego poprzez zmienianie wartości szkody są nietrafne. Prawidłowo bowiem sąd I instancji przyjął, że wprawdzie precyzyjne określenie wysokości szkody, jaką oskarżony wyrządziłby (...), gdyby udostępnił wytworzony w toku wieloletnich prac hodowlanych materiał spółce (...), nie jest możliwe, ale ewentualna szkoda, która powstałaby, gdyby oskarżony zdołał zrealizować swój zamiar, byłaby bardzo wysoka, ponieważ pokrzywdzona spółka utraciłaby możliwość pozyskania dochodów z materiałów uzyskanych w drodze kosztownych, wieloletnich doświadczeń i badań.

Za nietrafny sąd uznał również zarzut prokuratora dotyczący błędnego wyeliminowanie z kwalifikacji prawnej przypisanego oskarżonemu przestępstwa art. 23 ust. 1 ustawy o zwalczaniu nieuczciwej konkurencji oraz art. 296 § 1 i § 2 oraz § 3 k.k.

Prokurator w złożonej apelacji kwestionuje datę początkową przypisanego oskarżonemu przestępstwa domagając się przyjęcia, że czyn ten trwał przynajmniej od (...), albowiem od dnia (...) został zwolniony przez pokrzywdzonego, a zatem możliwość uzyskania materiału hodowlanego miał w czasie zatrudnienia u pokrzywdzonego. Prokurator jest w swojej apelacji niekonsekwentny. W rzeczywistości domaga się bowiem ustalenia, że oskarżony dokonał kradzieży tego materiału hodowlanego w czasie swojego zatrudnienia u pokrzywdzonego, a mimo to nie kwestionuje wyeliminowania art. 278 § 1 kk z przyjętej przez Sąd I instancji kwalifikacji. Niezależnie od powyższego w ocenie Sądu Apelacyjnego słuszne jest ustalenie Sądu I instancji, że nie jest możliwe jednoznaczne przyjęcie, że oskarżony dokonał kradzieży materiału hodowlanego w okresie od (...)Jak wynika z zeznań Z. N. (k. 300v) pokrzywdzona spółka nie posiada dokumentacji, która pozwoliłaby precyzyjnie określić ilość materiału siewnego, który został utracony. Wynika to z faktu, że spółka posiada duże ilości tego materiału nawet kilka to i ubytek kilku kilogramów pozostawałby niezauważony. Na marginesie dodać należy, że w pokrzywdzonej spółce zatrudniona była również żona oskarżonego J. W. (2) i miała ona dostęp do wszystkich materiałów hodowlanych, a została zwolniona gdy pokrzywdzony uzyskał informację o hodowli oskarżonego (k. 933). Teoretycznie zatem również wykorzystując zatrudnienie żony u pokrzywdzonego mógłby oskarżony uzyskać dostęp do materiału hodowlanego pokrzywdzonego. Niezależnie od powyższego Sąd I instancji słusznie przyjął, że jedyną datą pewna nielegalnego posiadania przez oskarżonego materiału hodowlanego pokrzywdzonego jest wydzierżawienie od R. C. pola w S. i obsianie go ziarnami pszenżyta ozimego, do czego doszło w (...) Przyjęcie z kolei tej daty uniemożliwiało przypisanie oskarżonemu przestępstwa z art. 296 § 1 i § 2 oraz § 3 k.k., albowiem czyn przypisany oskarżonemu został popełniony po jego zwolnieniu z pokrzywdzonej spółki i było to niezależne od niemożności precyzyjnego wyliczenia szkody. Wskazać również należy, ze rozważania dotyczące szkody, na które powołuje się prokurator w apelacji dotyczą ustalania szkody w rozumieniu 23 ust. 1 ustawy o zwalczaniu nieuczciwej konkurencji. Z kolei art. 23 ust.1 ustawy o zwalczaniu nieuczciwej konkurencji nie miał zastosowania w przypadku oskarżonego, gdyż jak trafnie wskazał sąd I instancji przepis ten odnosi się do tajemnicy, w której posiadanie sprawca wszedł w sposób legalny. Z kolei z zebranego materiału dowodowego wynika, że materiałem hodowlanym oskarżony dysponował nielegalnie.

Wniosek

wniosek 1 (apelacja obrońcy)

o uniewinnienie oskarżonego od zarzucanego mu czynu

wniosek 2 (apelacja prokuratora)

o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi Okręgowemu w P. do ponownego rozpoznania

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

wniosek 1 (apelacja obrońcy)

Wobec wypełnienia przez oskarżonego znamion przypisanego mu czynu, brak było możliwości uniewinnienia oskarżonego.

wniosek 2 (apelacja prokuratora)

W sprawie nie ujawniły się okoliczności wskazane w art. 439 § 1 k.p.k. i art. 454 k.p.k., które są wyłączną podstawą do uchylenia orzeczenia i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania, a także nie zaistniała konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości, o czym stanowi treść art. 437 § 2 k.p.k., zatem wniosek o uchylenie zaskarżonego orzeczenia nie mógł zostać uwzględniony

3.2.

zarzut 3 (apelacji obrońcy)

naruszenie prawa procesowego tj. art. 4 i 5 § 2 k.p.k., mające istotny wpływ na treść zaskarżonego orzeczenia, polegające na uwzględnieniu wyłącznie okoliczności obciążających H. W., z pominięciem dowodów przemawiających na jego korzyść, oraz z naruszeniem zasady rozstrzygania na korzyść oskarżonego nie dających się usunąć wątpliwości.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Nieprawidłowo, a w konsekwencji nieskutecznie postawiono w złożonej przez obrońcę oskarżonego H. W. apelacji, zarzut obrazy art. 5 § 2 k.p.k. Sąd Najwyższy wielokrotnie wypowiadał się już na temat sposobu formułowania w środkach odwoławczych zarzutu naruszenia art. 5 § 2 k.p.k., wskazując, iż nie można zasadnie stawiać zarzutu obrazy art. 5 § 2 k.p.k., podnosząc wątpliwości strony co do treści ustaleń faktycznych lub co do sposobu interpretacji prawa. Dla oceny, czy nie został naruszony zakaz in dubio pro reo nie są bowiem miarodajne tego rodzaju wątpliwości, zgłaszane przez stronę, ale jedynie to, czy orzekający w sprawie sąd rzeczywiście powziął wątpliwości co do treści ustaleń faktycznych lub wykładni prawa i wobec braku możliwości ich usunięcia rozstrzygnął je na niekorzyść oskarżonego (tak: postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 04 kwietnia 2008r. sygn. akt V KK 24/08, Legalis nr 128285). Do naruszenia reguły in dubio pro reo mogłoby zatem dojść jedynie wtedy, gdyby Sąd Okręgowy w niniejszej sprawie dostrzegł istnienie nie dających się usunąć wątpliwości, a mimo to nie rozstrzygnął ich na korzyść oskarżonego. Sytuacja taka w sprawie nie zaistniała. Jak wynika z uzasadnienia zaskarżonego wyroku, Sąd I instancji na podstawie materiału dowodowego zgromadzonego w niniejszej sprawie, był w stanie ustalić stan faktyczny w sposób stanowczy, bez konieczności tworzenia alternatywnych wersji inkryminowanego zdarzenia. Natomiast, należy wyraźnie stwierdzić, iż z takimi wątpliwościami, o jakich mowa w przepisie art. 5 § 2 k.p.k. nie można utożsamiać odmiennej oceny materiału dowodowego dokonanej przez apelującego. W przedmiotowej sprawie Sąd I instancji ustalając przebieg wydarzeń, oparł się na dowodach, które wspierały przyjęty stan faktyczny z jednoczesnym przedstawieniem argumentacji przemawiającej za takim wyborem i wskazaniem, dlaczego nie dał wiary dowodom przeciwnym. Zatem, w zaistniałej sytuacji zarzut naruszenia dyrektywy zawartej w art. 5 § 2 k.p.k. okazał się chybiony.

Wskazać również należy wbrew zarzutom apelacji, że wszelkie ewentualne wątpliwości w przedmiotowej sprawie zostały ustalone na korzyść oskarżonego, jak np. data początkowa przypisanego oskarżonemu czynu, brak możliwości precyzyjnego ustalenia wysokości szkody. Podkreślić należy, że obrona w apelacji nie wskazała jakie konkretnie wątpliwości zostały rozstrzygnięte na niekorzyść oskarżonego.

Wniosek

o uniewinnienie oskarżonego od zarzucanego mu czynu

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wobec wypełnienia przez oskarżonego znamion przypisanego mu czynu, brak było możliwości uniewinnienia oskarżonego.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

Podstawa wymiaru kary wymierzonej oskarżonemu została uzupełniona o art. 14 § 1 kk i art. 23 ust 2 ustawy o zwalczaniu nieuczciwej konkurencji.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

Sąd I instancji uznał oskarżonego za winnego popełnienia występku z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 23 ust 2 ustawy o zwalczaniu nieuczciwej konkurencji w zw. z art. 12 § 1 k.k.

Sąd wymierza karę za usiłowanie w granicach zagrożenia przewidzianego dla danego przestępstwa, zatem konieczne jest zamieszczanie art. 14 § 1 k.k. w podstawie wymiaru kary. Konieczne było również uzupełnienie podstawy prawnej wymiaru kary o art. 23 ust 2 ustawy o zwalczaniu nieuczciwej konkurencji, gdyż w tym przepisie jest odesłanie do zagrożenia wskazanego w art. 23 ust. 1 poprzez wskazanie: "tej samej karze podlega". Dopiero zatem wymienienie obu tych przepisów w pełni oddaje podstawę wymiaru kary i jej granice.

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

1.7.  Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

5.1.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Na podstawie art. 437 § 1 k.p.k. Sąd Apelacyjny utrzymał w mocy zaskarżony wyrok korygując jedynie podstawę prawną wymiaru kary (punkt 1 wyroku).

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

1. Sąd Apelacyjny po dokonaniu analizy stanu faktycznego, podzielił ustalenia faktyczne Sądu Okręgowego i przyjął je za własne.

2. Brak podstaw do zmiany lub uchylenia wyroku w utrzymanym w mocy zakresie z urzędu.

3. Błędów nie zawierają orzeczenia o dowodach rzeczowych zawarte w punktach II i III zaskarżonego wyroku. Rozstrzygnięcia te nie były kwestionowane przez strony.

4. Z uwagi na zaskarżenie wyroku w całości, kontroli należało również poddać rozstrzygnięcie o karze. Analizując karę grzywny w wymiarze (...)stawek dziennych po (...) zł każda stawka, Sąd Okręgowy uznał, iż nie ma podstaw do ingerencji w rozstrzygnięcie w tym zakresie. Wymierzona kara jest adekwatna do wagi popełnionego przestępstwa oraz stopnia winy oskarżonego i społecznej szkodliwości czynu oraz jego dotychczasowej niekaralności, uwzględnia przy tym dyrektywy prewencji indywidualnej (cele zapobiegawcze i wychowawcze), jak i prewencji generalnej (kształtowanie świadomości prawnej społeczeństwa), określone w art. 53 § 1 k.k. Wysokość jednej stawki dziennej uwzględnia przy tym możliwości zarobkowe oskarżonego i posiadanie przez niego oszczędności.

1.8.  Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

5.2.1.

Przedmiot i zakres zmiany

Sąd Apelacyjny na podstawie art. 437§ 2 kpk zmienił zaskarżony wyrok w punkcie I w ten sposób, że jako podstawę prawną wymiaru kary wskazał art. 14 § 1 kk w zw. z art. 23 ust 1 i 2 ustawy o zwalczaniu nieuczciwej konkurencji oraz art. 33 § 1 i 3 kk.

Zwięźle o powodach zmiany

Podstawa wymiaru kary wymierzonej oskarżonemu została uzupełniona o art. 14 § 1 kk i art. 23 ust 2 ustawy o zwalczaniu nieuczciwej konkurencji, ze względów wskazanych szczegółowo powyżej w rubryce 4.1.

1.9.  Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

1.1.7.  Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.1.1.1.

----------------------------------------------------

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

---------------------------------------------------------

5.3.1.2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

------------------------------------------------

5.3.1.3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

-------------------------------------------------------

5.3.1.4.1.

--------------------------------------------------------------

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

--------------------------------------------------------------

1.1.8.  Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

-------------------------------------------------

1.10.  Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

--------------

-----------------------------

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

punkt 3

Sąd Apelacyjny na podstawie art. 627 k.p.k. w zw. z § 11 ust. 2 pkt 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (t.j. Dz. U. z 2018 r. poz. 265) zasądził od oskarżonego na rzecz oskarżycielki posiłkowej kwotę (...)zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu odwoławczym. Pełnomocnik oskarżycielki posiłkowej w odpowiedzi na apelację wniósł o zasądzenie od oskarżonego na rzecz oskarżycielki posiłkowej zwrot wydatków z tytułu ustanowienia pełnomocnika według norm przepisanych. Sąd wniosek ten uwzględnił, gdyż stawka minimalna uwzględnia zarówno nakład pracy pełnomocnika jak i stopień skomplikowania sprawy.

punkt 4

Sąd Apelacyjny na podstawie art. 627 k.p.k. w zw. z art. 634 k.p.k. zasądził od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe za postępowanie odwoławcze w kwocie (...)zł ((...)zł ryczałt za doręczenia w postępowaniu odwoławczym, (...)zł opłata za kartę karną) oraz na podstawie art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych (t.j. Dz. U. z 1983 r. Nr 49, poz. 223) wymierzył mu opłatę za drugą instancję w kwocie (...)zł ((...) od wymierzonej grzywny). Oskarżony posiada wyższe wykształcenie, utrzymuje się z oszczędności, z uwagi na wiek, wykształcenie posiada możliwości zarobkowe, zatem brak było podstaw do zwalniania go od tych kosztów.

7.  PODPIS

M. S. G. N. P. G.

1.11.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

obrońca oskarżonego

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

całość wyroku

0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.1.1.4. Wnioski

☐

Uchylenie

☒

zmiana

1.12.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

2

Podmiot wnoszący apelację

prokurator

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

w części tj. co do punktu I i wyeliminowania z opisu czynu i kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu art. 23 ust. 1 ustawy o zwalczaniu nieuczciwej konkurencji oraz art. 296 § 1, § 2 i § 3 kk

0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

☒

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.1.1.4. Wnioski

☒

Uchylenie

☐

zmiana