Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt I C 3582/17

Uzasadnienie wyroku z dnia 4 stycznia 2019 roku

Spółdzielnia Mieszkaniowa (...) w W. w dniu 9 sierpnia 2017 roku wniosła przeciwko (...) W. pozew, w którym domagała się zasądzenia na jej rzecz kwoty 68.839,93 złotych, na którą składały się należność główna w kwocie 55.340 złotych oraz skapitalizowane odsetki w kwocie 13.499,93 złotych naliczone od dnia
1 sierpnia 2014 roku do dnia 1 sierpnia 2017 roku. Należność główna obejmowała odszkodowanie za okres od dnia 28 października 2013 roku do dnia 1 sierpnia 2017 roku przyjmujące za podstawę art. 417 Kodeksu cywilnego w zw. z art. 18 ust. 5 ustawy z dnia 21 czerwca 2001 roku o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego. Pozew obejmował ponadto żądanie zasądzenia odsetek ustawowych za opóźnienie od kwoty 68.839,93 złotych od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty oraz kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

(...) W. w odpowiedzi na pozew wniosło o oddalenie powództwa oraz o zasądzenie kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

Za podstawę wyroku Sąd Rejonowy przyjął następujące ustalenia i wnioski.

Wyrokiem zaocznym z dnia 7 października 2011 roku w sprawie o sygn. II C 71/11 Sąd Rejonowy dla Warszawy-Mokotowa w W. nakazał E. P., A. P. i A. B. (1) opuścić i opróżnić lokal nr (...) w budynku nr (...) przy ul. (...) w W. oraz wydać go Spółdzielni Mieszkaniowej (...)
z siedzibą w W.. Nadto Sąd ten orzekł, że A. P. i A. B. (1) przysługiwało uprawnienie do otrzymania lokalu socjalnego, zaś E. P. takie uprawnienie nie przysługiwało. W konsekwencji nakazał wstrzymanie wobec A. P. i A. B. (1) wykonania opróżnienia lokalu do czasu złożenia przez gminę (...) W. oferty zawarcia umowy najmu lokalu socjalnego. Względem E. P. wyrokowi w części nakazującej opuszczenie
i opróżnienie lokalu Sąd ten nadał natomiast rygor natychmiastowej wykonalności. Wyrok ten stał się prawomocny z dniem 27 czerwca 2012 roku wobec uprawomocnienia się postanowienia tego Sądu z dnia 28 maja 2012 roku odrzucającego sprzeciw od tego wyroku.

Powyższe okoliczności pozostawały poza sporem, a ich prawdziwość nie budziła wątpliwości w świetle dowodu z dokumentu zawartego na k. 4 akt sprawy niniejszej oraz na
k. 32 akt sprawy o sygn. II C 741/11, obejmującego wspomniany wyrok zaoczny oraz dokumentu zawartego na k. 87 akt sprawy o sygn. II C 741/11, obejmującego postanowienie odrzucające sprzeciw od tego wyroku.

Wobec tego, że gmina (...) W. nie dostarczyła lokalu socjalnego A. P. i A. B. (1) Spółdzielnia Mieszkaniowa (...)
w W. w dniu 31 października 2013 roku skierowała do Sądu Rejonowego dla Warszawy-Mokotowa w W. pozew przeciwko (...) W.
o zapłatę odszkodowania na podstawie art. 417 Kodeksu cywilnego w zw. z art. 18 ust. 5 ustawy z dnia 21 czerwca 2001 roku o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego w kwocie 32.000 złotych za okres od dnia 27 czerwca 2012 roku do dnia 27 października 2013 roku wraz z odsetkami za opóźnienie od dnia 10 września 2013 roku do dnia zapłaty.

Powyższa okoliczność pozostawała poza sporem, a jej prawdziwość nie budziła wątpliwości w świetle dowodu z dokumentu zawartego na k. 1-2 akt sprawy o sygn. II C 295/13.

Wyrokiem Sądu Rejonowego dla Warszawy-Mokotowa w W. z dnia 23 marca 2016 roku w sprawie o sygn. II C 2951/13 zasądzono od (...) W. na rzecz Spółdzielni Mieszkaniowej (...) z siedzibą w W. kwotę 20.128 złotych wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 10 września 2013 roku do dnia zapłaty,
a w pozostałym zakresie powództwo oddalono. Na skutek apelacji wniesionej przez (...) W. Sąd Okręgowy w Warszawie wyrokiem z dnia 9 marca 2017 roku
w sprawie o sygn. V Ca 1410/16 zmienił powyższy wyrok Sądu Rejonowego dla Warszawy-Mokotowa w W. w ten sposób, że zasądzoną kwotę 20.128 złotych obniżył do kwoty 2.146 złotych, a w pozostałej części apelację (...) W. oddalił. Za podstawę wyroku Sąd Okręgowy w Warszawie przyjęte zostało ustalenie, że (...) W. nie wykonało obowiązku stwierdzonego wyrokiem zaocznym Sądu Rejonowego dla Warszawy-Mokotowa w W. z dnia 7 października 2011 roku w sprawie o sygn.
II C 71/11 i nie dostarczyło lokalu socjalnego A. P. i A. B. (1),
a odpowiedzialność względem Spółdzielni Mieszkaniowej (...) z siedzibą w W. za szkodę stąd wynikającą ponosi począwszy od dnia 4 września 2013 r. Zasądzone odszkodowanie w kwocie 2.146 złotych odpowiadało zatem wysokości możliwego do uzyskania czynszu najmu lokalu nr (...) w budynku nr (...) przy ulicy (...)
w W. za okres od dnia 4 września 2013 roku do dnia 27 października 2013 roku.

Powyższe okoliczności pozostawały poza sporem, a ich prawdziwość nie budziła wątpliwości w świetle dowodu z dokumentu zawartego na k. 177 i 180-187 akt sprawy
II C 295/13, obejmującego wspomniany wyrok Sądu Rejonowego wraz z uzasadnieniem, oraz dokumentu zawartego na k. 208 i 210-219 akt sprawy II C 295/13, obejmującego wspomniany wyrok Sądu Okręgowego wraz z uzasadnieniem.

W okresie objętym sporem w sprawie niniejszej, tj. od dnia 28 października 2013 roku do dnia 1 sierpnia 2017 roku, (...) W. nie wykonało obowiązku stwierdzonego wyrokiem zaocznym Sądu Rejonowego dla Warszawy-Mokotowa
w W. z dnia 7 października 2011 roku w sprawie o sygn. II C 71/11 i nie dostarczyło lokalu socjalnego A. P. i A. B. (1) .

Powyższa okoliczność pozostawała poza sporem.

Obowiązek ten (...) W. wykonało natomiast w dniu 25 września 2017 roku w ten sposób, że skierowało do A. P. oraz do E. P. jako opiekuna prawnego A. B. (1) ofertę zawarcia umowy najmu lokalu socjalnego nr (...) w budynku nr (...) przy ul. (...) w W. ze wskazaniem, że do zajmowania tego lokalu wraz z najemcami uprawniona będzie także E. P. jako opiekun prawny A. B. (1).

Powyższa okoliczność pozostawała poza sporem, a jej prawdziwość nie budziła wątpliwości w świetle środka dowodowego w postaci kopii dokumentu zawartego na k. 60 obejmującego wspomnianą ofertę.

Poprzednio w dniu 7 marca 2014 roku Kierownik Referatu Pomocy Mieszkaniowej Wydziału Zasobów Lokalowych dla D. M. - jednostki organizacyjnej (...) W. został zawiadomiony przez Kierownika D. ds. Pieczy Zastępczej (...) Centrum Pomocy (...) - jednostki organizacyjnej (...) W. o tym, że na podstawie postanowienia Sądu Rejonowego dla Warszawy-Mokotowa w W. wydanego w dniu 14 listopada 2013 roku w sprawie o sygn. V Nsm 1149/13 opiekunem prawnym A. B. (1) od dnia 14 listopada 2013 roku ustanowiona została M. W. - pracownik (...) Centrum Pomocy (...).

Podstawę powyższego ustalenia stanowił środek dowodowy w postaci kopii dokumentu zawartego na k. 114 akt sprawy o sygn. II C 2951/13, obejmującego wspomniane zawiadomienie oraz potwierdzenie jego wpływu do Wydziału Zasobów Lokalowych dla D. M. - jednostki organizacyjnej (...) W.. Wiarygodność tego środka dowodowego nie była kwestionowana ani nie budziła wątpliwości.

Z kolei w dniu 23 sierpnia 2017 r. Kierownik Referatu Pomocy Mieszkaniowej Wydziału Zasobów Lokalowych dla D. M. - jednostki organizacyjnej (...) W. został zawiadomiony o tym, że na podstawie postanowienia Sądu Rejonowego dla Warszawy-Mokotowa w W. wydanego w dniu 12 czerwca 2017 roku w sprawie o sygn. V Nsm 182/17 opiekunem prawnym A. B. (1) od dnia 12 czerwca 2017 roku ustanowiona została E. P. w miejsce M. W..

Powyższa okoliczność pozostawała poza sporem, a jej prawdziwość nie budziła wątpliwości w świetle środka dowodowego w postaci kopii dokumentu zawartego na k. 58, obejmującego wspomniane postanowienie.

Wysokość możliwego do uzyskania czynszu najmu lokalu nr (...) w budynku nr (...) przy ulicy (...) w W. za okres od dnia 28 października 2013 roku do dnia 1 sierpnia 2017 roku, odpowiadającego wysokości szkody Spółdzielni Mieszkaniowej (...) z siedzibą w W., wynikającej z niewykonania obowiązku stwierdzonego wyrokiem zaocznym Sądu Rejonowego dla Warszawy-Mokotowa w W. z dnia 7 października 2011 roku w sprawie o sygn. II C 71/11 i niedostarczenia lokalu socjalnego A. P. i A. B. (1), wynosiła 1.232 złote miesięcznie.

Powyższa okoliczność pozostawała poza sporem (protokół rozprawy k. 70v), a jej prawdziwość nie budziła wątpliwości w świetle dowodu z dokumentu obejmującego opinię biegłego sądowego zawartego na k. 136-151 akt sprawy o sygn. II C 2951/13, którego kopia zawarta została na k. 13-32 akt sprawy niniejszej)

Podstawę poczynionych w sprawie ustaleń faktycznych – zasadniczo niespornych pomiędzy stronami, przyznanych według art. 229 k.p.c. bądź uznanych za przyznane w myśl art. 230 k.p.c. – stanowiły twierdzenia stron oraz przedstawione przez strony dowody
z dokumentów oraz środki dowodowe z kopii dokumentów, które nie były kwestionowane
i co do których nie ujawniły się jakiekolwiek okoliczności, dla których należałoby odmówić im wiarygodności.

Brak było podstaw do przeprowadzenia dowodu z opinii biegłego sądowego w celu ustalenia możliwego do uzyskania czynszu z tytułu najmu lokalu nr (...) w budynku nr (...) przy ulicy (...) w W. za okres od dnia 28 października 2013 roku do dnia 1 sierpnia 2017 roku. Wysokość możliwego do uzyskania czynszu najmu tego lokalu za ten okres, odpowiadająca wysokości szkody okazała się bowiem niesporna pomiędzy stronami, które zgodnie określiły ją na kwotę 1.232 złote miesięcznie (protokół rozprawy k. 70v).

W świetle zgromadzonego w sprawie niniejszej materiału dowodowego oraz powyższych ustaleń faktycznych zachodziła podstawa do uwzględnienia powództwa w części obejmującej żądanie zasądzenia od (...) W. na rzecz Spółdzielni Mieszkaniowej (...) z siedzibą w W. kwoty 44.352 złotych wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 9 sierpnia 2017 r. do dnia zapłaty, a w pozostałym zakresie powództwo podlegało oddaleniu.

Na podstawie art. 14 ust. 1 zd. 2 ustawy z dnia 21 czerwca 2001 roku o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego (tekst jednolity Dz. U. z 2018 r. poz. 1234) obowiązek zapewnienia lokalu socjalnego ciąży na gminie właściwej ze względu na miejsce położenia lokalu podlegającego opróżnieniu.

Skoro prawomocnym wyrokiem zaocznym z dnia 7 października 2011 roku w sprawie o sygn. II C 71/11 Sąd Rejonowy dla Warszawy-Mokotowa w W. nakazał opuścić
i opróżnić lokal nr (...) w budynku nr (...) przy ul. (...) w W., a gminą właściwą ze względu na miejsce położenia tego lokalu było (...) W., to legitymacja (...) W. w sprawie niniejszej nie budziła wątpliwości.

Na podstawie art. 18 ust. 5 wspomnianej ustawy z dnia 21 czerwca 2001 roku jeżeli gmina nie dostarczyła lokalu socjalnego osobie uprawnionej do niego z mocy wyroku, właścicielowi przysługuje roszczenie odszkodowawcze do gminy, na podstawie art. 417 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (tekst jednolity Dz.U. z 2018 r. poz. 1025).

Status Spółdzielni Mieszkaniowej (...) z siedzibą w W. jako właściciela nieruchomości, na której posadowiony był budynek nr (...) przy ul. (...)
w W. lub właściciela tego budynku, w którym znajdował się lokal nr (...) objęty nakazem opuszczenia i opróżnienia, nie budził wątpliwości, skoro poza sporem pozostawała kwestia, że lokal ten znajdował się w zasobach tej Spółdzielni.

Poza sporem pozostawała okoliczność, że w okresie od dnia 28 października 2013 roku do dnia 1 sierpnia 2017 roku (...) W. nie wykonało obowiązku stwierdzonego wyrokiem zaocznym Sądu Rejonowego dla Warszawy-Mokotowa
w W. z dnia 7 października 2011 roku w sprawie o sygn. II C 71/11 i nie dostarczyło lokalu socjalnego A. P. i A. B. (1), będących uprawnionymi do takiego lokalu według tego wyroku, a obowiązek ten (...) W. wykonało dopiero w dniu 25 września 2017 roku.

Sporem w sprawie niniejszej objęta była natomiast kwestia tego, czy (...) W. dysponowało możliwością wykonania powyższego obowiązku przed dniem 25 września 2017 roku.

Na podstawie 417 § 1 Kodeksu cywilnego za szkodę wyrządzoną przez niezgodne
z prawem działanie lub zaniechanie przy wykonywaniu władzy publicznej ponosi odpowiedzialność Skarb Państwa lub jednostka samorządu terytorialnego lub inna osoba prawna wykonująca tę władzę z mocy prawa.

Odpowiedzialność (...) W. na tej podstawie uzależniona była zatem od zaistnienia:

- szkody wyrządzonej Spółdzielni Mieszkaniowej (...) z siedzibą w W. jako właścicielowi nieruchomości, na której posadowiony był budynek nr (...) przy ul. (...) w W. lub właścicielowi tego budynku, w którym znajdował się lokal nr (...) objęty nakazem opuszczenia i opróżnienia,

- niezgodnego z prawem zaniechania (...) W. przy wykonywaniu władzy publicznej polegającego na zaniechaniu dostarczenia lokalu socjalnego A. P. i A. B. (1), będących uprawnionymi do takiego lokalu według wspomnianego wyroku zaocznego, a jednocześnie będących obowiązanymi do opuszczenia i opróżnienia lokalu nr (...) w budynku nr (...) przy ul. (...)
w W. także na podstawie tego wyroku zaocznego,

- związku przyczynowo-skutkowego pomiędzy powyższą szkodą oraz powyższym niezgodnym z prawem zaniechaniem.

W okolicznościach sprawy niniejszej każda z wymienionych przesłanek została spełniona.

Wyrządzenie szkody Spółdzielni Mieszkaniowej (...) z siedzibą w W. jako właścicielowi nieruchomości, na której posadowiony był budynek nr (...) przy ul. (...) w W. lub właścicielowi tego budynku, w którym znajdował się lokal nr (...) objęty nakazem opuszczenia i opróżnienia, nie budziło wątpliwości ze względu na brak możliwości swobodnego dysponowania tym lokalem przez tę Spółdzielnię w okresie objętym sporem, tj. od dnia 28 października 2013 roku do dnia 1 sierpnia 2017 roku
i wynikający stąd uszczerbek majątkowy tej Spółdzielni w wysokości różnicy między majątkiem, jaki miałaby, gdyby dysponowała lokalem swobodnie, a majątkiem jaki miała, nie mogąc lokalem swobodnie dysponować w związku z niemożnością wykonania eksmisji na skutek niedostarczenia lokalu socjalnego. Uszczerbek taki może obejmować zarówno utracone korzyści w postaci pożytków, które z wystarczającą dozą prawdopodobieństwa zostałyby pobrane, gdyby lokal został opróżniony, jak i stratę w postaci poniesionych kosztów eksploatacji i utrzymania lokalu, które nie są kompensowane w ramach czynszu (por. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 10 sierpnia 2018 r., III CZP 27/18, Legalis nr 1812336, (...) oraz orzecznictwo Sądu Najwyższego tam przywołane). Wobec tego nietrafnie (...) W. powoływało się na ograniczenie swojej odpowiedzialności jedynie do szkody polegającej na poniesionych przez tę Spółdzielnię kosztach eksploatacji oraz utrzymania lokalu. Nietrafnie ponadto (...) W. wywodziło, że Spółdzielnia ta, nawet w wypadku, gdyby lokal został opróżniony, nie dysponowałaby możliwością jego wynajęcia. Okoliczność, że przedmiotem działalności tej Spółdzielni mogło być m.in. wynajmowanie lokali mieszkalnych, wynikała bowiem jednoznacznie z § 4 pkt 5 statutu tej Spółdzielni (k. 62). Z kolei okoliczność, że osoby zajmujące lokal bez tytułu prawnego są obowiązane do dnia opróżnienia lokalu co miesiąc uiszczać odszkodowanie odpowiadające wysokości czynszu, jaki właściciel mógłby otrzymać z tytułu najmu lokalu, a jeżeli nie pokrywa to poniesionych strat – także odszkodowanie uzupełniające (art. 18 ust. 1 i 2 wspomnianej ustawy z dnia 21 czerwca 2001 roku), nie stanowiła przeszkody do uwzględnienia powództwa, skoro odpowiedzialność takiej osoby oraz odpowiedzialność gminy za szkodę wynikłą z zajmowania lokalu bez tytułu prawnego jest przypadkiem odpowiedzialności in solidum (por. uchwała Sądu Najwyższego z dnia
7 grudnia 2007 r., III CZP 121/07, Legalis nr 90117). Poza sporem pozostawała zaś okoliczność, że w okresie od dnia 28 października 2013 roku do dnia 1 sierpnia 2017 roku lokal nr (...) w budynku nr (...) przy ul. (...) w W. zajmowany był nie tylko przez E. P., ale także przez A. B. (1), której niewątpliwie przysługiwało niezrealizowanie uprawnienie do lokalu socjalnego.

Nie budziła także wątpliwości niezgodność z prawem zaniechania (...) W. przy wykonywaniu władzy publicznej, polegającego na zaniechaniu dostarczenia lokalu socjalnego A. P. i A. B. (1), będących uprawnionymi do takiego lokalu według wspomnianego wyroku zaocznego oraz będących obowiązanymi do opuszczenia i opróżnienia lokalu nr (...) w budynku nr (...) przy ul. (...)
w W. także na podstawie tego wyroku zaocznego. Niezgodność z prawem wynikała bowiem z naruszenia przytoczonego wyżej art. 14 ust. 1 zd. 2 ustawy z dnia 21 czerwca 2001 roku, a poza sporem pozostawała okoliczność w okresie od dnia 28 października 2013 roku do dnia 1 sierpnia 2017 roku A. P. i A. B. (1) nadal zajmowały ten lokal w ten sposób, że A. P., odbywając wprawdzie karę pozbawienia wolności,
w lokalu tym przechowywała należącej do niej rzeczy ruchome, a A. B. (1)
w lokalu tym zamieszkiwała.

Nietrafnie (...) W. wywodziło, że w okresie objętym sporem nie mogło wypełnić ciążącego na nim obowiązku i złożyć oferty zawarcia umowy najmu lokalu socjalnego A. B. (1). W okresie tym niewątpliwie A. B. (1), która urodziła się w dniu (...), nie miała pełnej zdolności do czynności prawnych w myśl art. 11 Kodeksu cywilnego. W jej imieniu i na jej rachunek nabywać prawa i zaciągać zobowiązania mógł zatem jedynie przedstawiciel ustawowy. Z dniem 7 marca 2014 roku odpowiednia jednostka organizacyjna (...) W. została jednak zawiadomiony o tym, że na podstawie postanowienia Sądu Rejonowego dla Warszawy-Mokotowa w W. wydanego w dniu 14 listopada 2013 roku w sprawie o sygn. V Nsm 1149/13 opiekunem prawnym A. B. (1) od dnia 14 listopada 2013 roku ustanowiona została M. W. - pracownik (...) Centrum Pomocy (...). Z upływem terminu 30 dni licząc od dnia zawiadomienia, tj. z dniem 7 kwietnia 2014 r., nic nie stało zatem na przeszkodzie do zaoferowania zawarcia umowy najmu lokalu socjalnego M. W. jako przedstawicielowi ustawowemu A. B. (1) w myśl art. 155 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego. Wspomniany termin 30 dni został uznany za wystarczający przez Sąd Okręgowy w Warszawie w sprawie o sygn. II C 2951/13,
a w sprawie niniejszej nie ujawniają się okoliczności pozwalające na przyjęcie terminu odmiennego. Odpowiedzialność (...) W. za niezgodne z prawem zaniechanie dostarczenia lokalu socjalnego A. B. (1) należało zatem przyjąć niewątpliwie za okres po dniu 7 kwietnia 2014 r. Podnoszona okoliczność, że M. W. nie mogłaby jednak zamieszkiwać w takim lokalu wspólnie z A. B. (2), okazuje się natomiast nieistotna z punktu widzenia realizacji obowiązku zaoferowania zawarcia umowy najmu lokalu socjalnego A. B. (1).

Niewątpliwie również zachodził związek przyczynowo-skutkowy pomiędzy szkodą wyrządzoną Spółdzielni a niezgodnym z prawem zaniechaniem miasta stołecznego, gdy chodzi o brak realizacji obowiązku zaoferowania zawarcia umowy najmu lokalu socjalnego A. B. (1) reprezentowanej przez przedstawiciela ustawowego. Jak wspomniano, poza sporem pozostawała bowiem okoliczność, że w okresie objętym sporem lokal nr (...)
w budynku nr (...) przy ul. (...) w W. zajmowany był nie tylko przez E. P., ale także przez A. B. (1), której niewątpliwie przysługiwało niezrealizowanie uprawnienie do lokalu socjalnego, stąd Spółdzielnia nie mogła wyegzekwować opróżnienia i opuszczenia tego lokalu i nim swobodnie dysponować.

Trafny natomiast okazał się podniesiony przez (...) W. zarzut przedawnienia roszczenia o zapłatę Spółdzielni odszkodowania za okres przed dniem
1 sierpnia 2014 roku.

Na podstawie art. 422 ¹ § 1 Kodeksu cywilnego roszczenie o naprawienie szkody wyrządzonej czynem niedozwolonym ulega przedawnieniu z upływem lat trzech od dnia,
w którym poszkodowany dowiedział się albo przy zachowaniu należytej staranności mógł się dowiedzieć o szkodzie i o osobie obowiązanej do jej naprawienia. Jednakże termin ten nie może być dłuższy niż dziesięć lat od dnia, w którym nastąpiło zdarzenie wywołujące szkodę. Nie ulegało wątpliwości, że Spółdzielnia dysponowała wiedzą o szkodzie i o osobie obowiązanej do jej naprawienia już przed dniem 1 sierpnia 2014 roku, tym bardziej, że pozwem z dnia 31 października 2013 roku, któremu nadany został bieg w sprawie o sygn. II C 2951/13, Spółdzielnia żądała od (...) W. zapłaty odszkodowania za poprzedni okres. Skoro w sprawie niniejszej pozew wniesiony został w dniu 9 sierpnia 2017 roku, roszczenie o zapłatę odszkodowania za okres dłuższy, niż 3 lata przed wniesieniem powództwa, uległo przedawnieniu. W konsekwencji zasądzeniu na rzecz Spółdzielni od (...) W. podlegało odszkodowanie za okres od 1 sierpnia 2014 roku do 1 sierpnia 2017 roku w kwocie 44.352 złotych odpowiadającej 36. miesięcznej wysokości możliwego do uzyskania czynszu najmu lokalu nr (...) w budynku nr (...) przy ulicy (...) w W., który niespornie wynosił 1.232 złote miesięcznie (kwota 44.352 złotych odszkodowania odpowiadała iloczynowi 36 miesięcy i 1.232 złotych miesięcznie).

Wysokość odsetek za opóźnienie należało natomiast ustalić na podstawie art. 481 § 2 k.c. w brzmieniu obowiązującym przed dniem 1 stycznia 2016 r. – za okres przed tym dniem – według którego to przepisu jeżeli stopa odsetek za opóźnienie nie była z góry oznaczona, należą się odsetki ustawowe, a następnie na podstawie art. 481 § 2 k.c. w brzmieniu obowiązującym z dniem 1 stycznia 2016 r. – za okres po tym dniu – według którego to przepisu jeżeli stopa odsetek za opóźnienie nie była oznaczona, należą się odsetki ustawowe za opóźnienie w wysokości równej sumie stopy referencyjnej Narodowego Banku Polskiego
i 5,5 punktów procentowych.

Brak było natomiast podstaw do uwzględnienia powództwa w części obejmującej żądanie zapłaty skapitalizowanych odsetek w kwocie 13.499,93 złotych naliczonych od dnia
1 sierpnia 2014 roku do dnia 1 sierpnia 2017 roku. Spółdzielnia nie podała bowiem twierdzeń ani dowodów na ich poparcie, z których wynikałaby postulowana kwota odsetek.
W szczególności nie wynikała ona ze specyfikacji załączonej do odpowiedzi na odpowiedź na pozew. W myśl art. 6 Kodeksu cywilnego ciężar dowodu w tym zakresie spoczywał zaś na Spółdzielni.

O kosztach procesu Sąd Rejonowy orzekł na podstawie art. 100 zd. 1 Kodeksu postępowania cywilnego, stosunkowo je rozdzielając między stronami w takim zakresie,
w jakim sprawę przegrały. Spółdzielnia żądała zapłaty kwoty 68.839,93 złotych, a zasądzeniu na jej rzecz podlegała kwota 44.352 złotych, odpowiadająca 64% żądania. (...) W. powinno zatem ponieść koszty procesu w 64%, a Spółdzielnia w 36%.

Na rzecz Spółdzielni od (...) W. podlegała zatem zasądzeniu kwota 3.725,75 złotych stanowiąca różnicę pomiędzy:

- 64% (5.669,76 złotych) kosztów poniesionych przez Spółdzielnię w łącznej kwocie 8.859 złotych, na które złożyły się opłata sądowa uiszczona od pozwu w kwocie 3.442 złotych, koszty zastępstwa procesowego w kwocie 5.400 złotych (ustalone na podstawie § 2 pkt 6 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości w sprawie opłat za czynności radców prawnych z dnia 22 października 2015 roku (tekst jednolity Dz.U. z 2018 r. poz. 265) oraz opłata skarbowa od pełnomocnictwa w kwocie 17 złotych;

- 36% (1.944 złotych) kosztów poniesionych przez (...) W.
w łącznej kwocie 5.417 złotych, na które złożyły się koszty zastępstwa procesowego oraz opłata skarbowa od pełnomocnictwa w takich samych kwotach.

Z tych względów Sąd Rejonowy orzekł jak w sentencji.

SSR Robert Bełczącki

Zarządzenie: Odpis wyroku wraz z uzasadnieniem proszę doręczyć pełnomocnikom obu stron bez pouczenia.

SSR Robert Bełczącki