Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 18 października 2018 r.

Sąd Okręgowy w Warszawie, XVII Wydział Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów
w składzie:

Przewodniczący –	SSO Anna Maria Kowalik
Protokolant –	st.sekr.sądowy Joanna Preizner

po rozpoznaniu 18 października 2018 r. w Warszawie

na rozprawie

sprawy z odwołania D. J.

przeciwko Prezesowi Urzędu Regulacji Energetyki

o wymierzenie kary pieniężnej

na skutek odwołania D. J. od decyzji Prezesa Urzędu Regulacji Energetyki z 18 kwietnia 2018 r. Nr (...)

1.  oddala odwołanie;

2.  zasądza od D. J. na rzecz Prezesa Urzędu Regulacji Energetyki kwotę 1 440,00 zł (jeden tysiąc czterysta czterdzieści złotych) z tytułu zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

SSO Anna Kowalik

Sygn. akt XVII AmE 75/16

UZASADNIENIE

Decyzją z 18 kwietnia 2016 roku nr (...) Prezes Urzędu Regulacji Energetyki (dalej Prezes URE), na podstawie art. 63 ust. 1 pkt 6 i ust. 4, art. 64 ust. 1 pkt 1 i ust. 3 w związku z art. 65 ustawy z dnia 16 lutego 2007 r. o zapasach ropy naftowej, produktów naftowych i gazu ziemnego oraz zasadach postępowania w sytuacjach zagrożenia bezpieczeństwa paliwowego państwa i zakłóceń na rynku naftowym (Dz. U. z 2014 r., poz. 1695 z późn. zm.) (dalej ustawa o zapasach) oraz na podstawie art. 104 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2016 r., poz. 23), po przeprowadzeniu postępowania administracyjnego w sprawie wymierzenia kary pieniężnej Panu D. J. jako osobie kierującej działalnością przedsiębiorstwa energetycznego (...) z siedzibą w A., (...),

orzekł, co następuje:

1)  osoba kierująca działalnością przedsiębiorstwa energetycznego - (...), nie wywiązała się z obowiązku przedstawienia Prezesowi Urzędu Regulacji Energetyki w terminie do 15 maja 2013 r. informacji o działaniach podjętych w okresie od 1 kwietnia 2012 r. do 31 marca 2013 r., w celu zapewnienia bezpieczeństwa paliwowego państwa w zakresie obrotu gazem ziemnym z zagranicą oraz o realizacji obowiązku utrzymywania zapasów obowiązkowych gazu ziemnego, wynikającego z art. 27 ust. 2 ustawy z dnia 16 lutego 2007 r. o zapasach ropy naftowej, produktów naftowych i gazu ziemnego oraz zasadach postępowania w sytuacjach zagrożenia bezpieczeństwa paliwowego państwa i zakłóceń na rynku naftowym;

2)  za zaniechanie opisane w pkt 1 wymierzył osobie kierującej działalnością przedsiębiorstwa energetycznego (...) - Panu D. J., karę pieniężną w kwocie 7576,52 zł (słownie: siedem tysięcy pięćset siedemdziesiąt sześć złotych i pięćdziesiąt dwa grosze), odpowiadającej dwukrotnemu przeciętnemu miesięcznemu wynagrodzeniu w sektorze przedsiębiorstw w drugim kwartale 2013 r., tj. w kwartale w którym nastąpiło niedopełnienie obowiązku określonego w art. 27 ust. 2 ustawy z 16 lutego 2007 r. o zapasach ropy naftowej, produktów naftowych i gazu ziemnego oraz zasadach postępowania w sytuacjach zagrożenia bezpieczeństwa paliwowego państwa i zakłóceń na rynku naftowym;

3)  nadał niniejszej decyzji rygor natychmiastowej wykonalności.

Od powyższej Decyzji D. J. (dalej powód) złożył odwołanie, zaskarżając jednocześnie w całości postanowienie Prezesa URE z dnia 4 kwietnia 2016 r. nr (...) zapadłe w toku postępowania zakończonego wydaniem zaskarżonej Decyzji.

Zaskarżonej Decyzji powód zarzucił:

1.  naruszenie prawa materialnego, tj. art. 27 ust. 2 ustawy o zapasach oraz art. 6 ustawy o swobodzie działalności gospodarczej poprzez żądanie w odniesieniu do wykonywania działalności gospodarczej przez (...) („Przedsiębiorstwo”) spełnienia przez niego dodatkowych warunków, w tym przypadku przedstawienia - w miejsce informacji już przedstawionych - dodatkowej, jednej, zbiorczej informacji w szczególnej formie nieprzewidzianej przepisami prawa;

a w związku z tym:

2.  naruszenie przepisów prawa materialnego, tj. art. 63 ust. 1 pkt 6 ustawy o zapasach poprzez:

a.  błędne przyjęcie, że odwołujący, jako osoba kierująca Przedsiębiorstwem nie przedstawił Prezesowi URE informacji o działaniach podjętych przez Przedsiębiorstwo w okresie od dnia 1 kwietnia 2012 r. do dnia 31 marca 2013 r., w celu zapewnienia bezpieczeństwa paliwowego państwa w zakresie obrotu gazem ziemnym z zagranicą oraz realizacji obowiązku utrzymywania zapasów obowiązkowych gazu ziemnego - podczas gdy wszystkie prawnie relewantne informacje o działaniach faktycznie podjętych zostały przez Przedsiębiorstwo przedstawione;

b.  przypisanie odwołującemu czynu o znamionach nieznanych ustawie, poprzez przyjęcie, wbrew wyraźnemu brzmieniu art. 27 ust. 2 ustawy o zapasach, że Prezes URE może pominąć informacje przedstawione przez Przedsiębiorcę lub wiadome mu z urzędu i żądać dodatkowo jednej, zbiorczej informacji tej samej treści, jak informacje już przedstawione;

i w związku z czym uznanie, że odwołujący podlega karze pieniężnej;

3.  na wypadek uznania przez Sąd Okręgowy w Warszawie- Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów , że w niniejszej sprawie zostały zrealizowane znamiona czynu zabronionego, czemu odwołujący zaprzeczył - naruszenie art. 2 Konstytucji RP poprzez nieuwzględnienie dyrektyw wymiaru kary niesformułowanych wprost w przepisach ustawy o zapasach, ale wynikających z Konstytucji RP oraz wiążącego Rzeczpospolitą Polską prawa międzynarodowego, w tym Konwencji, nakazujących uwzględniać przy wymierzaniu kar administracyjnych:

a.  stopień winy;

b.  stopień społecznej szkodliwości czynu;

c.  cele zapobiegawcze i wychowawcze, które mają być osiągnięte w stosunku do osoby ukaranej;

d.  motywację i sposób zachowania się sprawcy;

e.  rodzaj i stopień naruszenia ciążących na sprawcy obowiązków,

f.  rodzaj i rozmiar ujemnych następstw zarzucanego czynu,

g.  właściwości i warunki osobiste sprawcy,

których uwzględnienie skutkowałoby koniecznością umorzenia postępowania administracyjnego;

4.  naruszenie art. 66 ust. 3 ustawy o zapasach poprzez jego niezastosowanie polegające na nieumorzeniu postępowania administracyjnego i nałożeniu na odwołującego kary pieniężnej, pomimo faktu, że nie jest możliwe przy zachowaniu trybu odwoławczego od Decyzji jej uprawomocnienie przed nastąpieniem terminu przewidzianego w tym przepisie,

5.  naruszenie art. 105 § 1 KPA, poprzez nieumorzenie postępowania administracyjnego pomimo wystąpienia podstaw umorzenia,

6.  naruszenie art. 7 KPA poprzez jego niezastosowanie polegające na niezweryfikowaniu sytuacji majątkowej odwołującego w celu oceny, czy jest on w istocie ponieść choćby najniższą z możliwych do nałożenia kar przewidzianych ustawą,

7.  naruszenie art. 9 i 10 KPA w zw. z art. 77 § 1 KPA poprzez ich niezastosowanie polegające na:

a.  wyznaczaniu rażąco krótkich terminów do przedstawiania dowodów i wyjaśnień w trakcie postępowania administracyjnego przez odwołującego, który zamieszkuje poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej oraz nie jest już członkiem organu zarządzającego Przedsiębiorstwa mającym tym samym znacznie utrudniony dostęp do wszelkich dokumentów i informacji mogących mieć związek z prowadzonym postępowaniem administracyjnym,

b.  niewyjaśnieniu, pomimo wyraźnego wniosku odwołującego, w sposób należyty i wyczerpujący okoliczności faktycznych i prawnych, które mogły mieć wpływ na rozstrzygnięcie postępowania administracyjnego, co skutkowało niemożnością dokonania przez odwołującego oceny, jakie wnioski dowodowe powinien zgłosić i wyjaśnienia przedstawić w celu należytej ochrony swych praw,

8.  naruszenie art. 75 § 1 KPA polegające na niedopuszczeniu w trakcie postępowania administracyjnego dowodu z wyjaśnień Ministra Energii uzyskanego w drodze zapytania, czy w okresie pomiędzy dniem udzielenia przez Prezesa URE przedsiębiorstwu energetycznemu koncesji na obrót gazem ziemnym z zagranicą a dniem rozpoczęcia wykonywania przywozu gazu ziemnego, tj. zaistnienia przesłanek do wydania przez Prezesa URE decyzji o ustaleniu dla takiego przedsiębiorstwa poziomu zapasów obowiązkowych gazu ziemnego zgodnie z art. 25 ust. 5 ustawy o zapasach na okres od dnia rozpoczęcia działalności w zakresie przywozu gazu ziemnego do dnia 30 września, w której m.in. Prezes URE określa dzień rozpoczęcia przywozu, istnieją przesłanki do uznania, że takie przedsiębiorstwo energetyczne:

a.  nie ma faktycznej możliwości utrzymywania zapasów obowiązkowych gazu ziemnego w rozumieniu ustawy o zapasach, gdyż nie wie, jaki powinien być ich poziom,

b.  nie posiada żadnego odbiorcy w rozumieniu art. 24 ust. 1 ustawy o zapasach, tj. odbiorcy, który nabywałby od tego przedsiębiorstwa gaz ziemny dostarczony mu przez to przedsiębiorstwo w ramach przywozu gazu ziemnego z zagranicy,

c.  z powodu braku odbiorców nie jest stanie wykonywać jakichkolwiek czynności określonych w art. 49 i 50 ustawy o zapasach, jakie dotyczą przedsiębiorstw energetycznych prowadzących działalność gospodarczą w zakresie przywozu gazu ziemnego w celu dostarczania go odbiorcom, ponieważ obowiązki te związane są z faktem posiadania odbiorców i dostarczania im gazu ziemnego albo wymagają współdziałania z odbiorcami,

na okoliczność, że w istocie Przedsiębiorstwo zapewniło posiadanie przez Prezesa URE informacji, o których mowa art. 27 ust. 2 ustawy o zapasach dotyczących okresu od 1 kwietnia 2012 r. do dnia 31 marca 2013 r. w terminie do dnia 15 maja 2013 r., z uwagi na fakt, że Prezes URE z urzędu posiadał wymagane tym przepisem wiadomości,

9.  naruszenie art. 80 KPA poprzez dowolną ocenę zgromadzonego materiału dowodowego, tj.:

a.  błędne przyjęcie, że odwołujący, jako osoba kierująca Przedsiębiorstwem nie przedstawił Prezesowi URE informacji o działaniach podjętych przez Przedsiębiorstwo w okresie od dnia 1 kwietnia 2012 r. do dnia 31 marca 2013 r., w celu zapewnienia bezpieczeństwa paliwowego państwa w zakresie obrotu gazem ziemnym z zagranicą oraz realizacji obowiązku utrzymywania zapasów obowiązkowych gazu ziemnego - podczas gdy wszystkie prawnie relewantne informacje o działaniach faktycznie podjętych zostały przez Przedsiębiorstwo przedstawione;

b.  dowolne przyjęcie przez Prezesa URE, które informacje przekazane mu przez Przedsiębiorstwo Prezes URE może pominąć, a które zaliczyć na poczet wykonania obowiązku informacyjnego, o którym mowa w art. 27 ust. 2 ustawy o zapasach;

10.  naruszenie art. 89 § 1 KPA poprzez jego niezastosowanie polegające na nieprzeprowadzeniu rozprawy administracyjnej w sytuacji, kiedy jej przeprowadzenie, w braku pisemnego stanowiska Prezesa URE co do wyczerpującego wyjaśnienia okoliczności faktycznych i prawnych mogących mieć wpływ na wynik postępowania, zapewniłoby przyspieszenie lub uproszczenie postępowania pozwalając w obecności przedstawicieli organu administracji na wyjaśnienie wszelkich ewentualnie wątpliwych kwestii – przy powód zaznaczył, że niniejszy zarzut należy odnieść również do postanowienia Prezesa URE,

11.  naruszenie art. 108 § 1 KPA poprzez jego zastosowanie w niniejszej sprawie i nadanie Decyzji rygoru natychmiastowej wykonalności, pomimo, iż nie zostały spełnione przesłanki wymienione w tym przepisie i tym samym rygor natychmiastowej wykonalności został nadany Decyzji bezpodstawnie,

12.  naruszenie art. 109 § 1 KPA poprzez jego błędne zastosowanie w niniejszej sprawie i doręczenie Decyzji jedynie pełnomocnikowi odwołującego, przy jednoczesnym zaniechaniu doręczenia Decyzji odwołującemu.

Natomiast zaskarżonemu postanowieniu powód zarzucił naruszenie art. 75 § 1 KPA polegające na niedopuszczeniu w trakcie postępowania administracyjnego dowodu z:

a.  decyzji Prezesa URE z dnia 4 marca 2015 r. nr (...) o ustaleniu wielkości zapasów obowiązkowych gazu ziemnego Przedsiębiorstwa na okres do dnia 30 września 2015 r.;

b.  decyzji Prezesa URE z dnia 24 września 2015 r. (...)o ustaleniu wielkości zapasów obowiązkowych gazu ziemnego Przedsiębiorstwa na okres od dnia 1 października 2015 r. do 30 września 2016 r.

W związku z powyższym powód wniósł o:

1.  wstrzymanie przez Sąd na podstawie art. 479 ⁵² KPC wykonania Decyzji do czasu rozstrzygnięcia sprawy, a następnie uchylenie przez Sąd Decyzji Prezesa URE w całości,

2.  uchylenie przez Sąd postanowienia w całości,

3.  zasądzenie od Prezesa URE na rzecz odwołującego kosztów procesu wraz z kosztami zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

Pozwany Prezes Urzędu Regulacji Energetyki złożył odpowiedź na odwołanie, w której wniósł o: oddalenie odwołania; dopuszczenie oraz przeprowadzenie dowodu z dokumentów zgromadzonych w aktach spraw przesłanych Sądowi na podstawie art. 479 ^{( 48)} § 1 kpc przy piśmie z dnia 20 maja 2016 r. znak (...) na okoliczność niewywiązania się przez powoda z obowiązku, o którym mowa w zaskarżonej Decyzji i na okoliczność prawidłowości zaskarżonej Decyzji; jak też zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

Powód złożył replikę z dnia 9 listopada 2016 r. na odpowiedź pozwanego na odwołanie, w której podtrzymał dotychczasowe stanowisko w sprawie.

Rozpoznając odwołanie Sąd Okręgowy w Warszawie – Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów ustalił następujący stan faktyczny:

(...) z siedzibą w A. jest niepubliczną spółką z ograniczoną odpowiedzialnością wpisaną do Rejestru Handlowego administrowanego przez Izbę Handlową w A. pod numerem (...) (dowód: k. 56- 59 akt adm.) (dalej Przedsiębiorca). Członkami zarządu Spółki byli D. J. i T. T. (dowód: k. 10- 17, 56- 59 akt adm., okoliczność bezsporna).

Decyzją nr (...) z 2 marca 2011 r. ((...)) Minister Gospodarki postanowił zwolnić przedsiębiorcę (...) z obowiązku utrzymywania zapasów obowiązkowych gazu ziemnego na okres jednego roku od dnia wydania decyzji (dowód: k. 49 akt adm.).

Decyzją z 18 marca 2011 r. nr (...) Prezes URE udzielił Przedsiębiorcy koncesji na obrót gazem ziemnym z zagranicą do dnia 31 grudnia 2030 r. (dowód: k. 46- 51 akt adm.). Po uzyskaniu koncesji Przedsiębiorca nie dokonywał jednak działań zmierzających bezpośrednio do przywozu gazu ziemnego.

Za funkcjonowanie Przedsiębiorcy jako koncesjonariusza w zakresie obrotu gazem z zagranicą na polskim rynku od momentu uzyskania koncesji odpowiadał zarząd spółki w osobach D. J. i T. T. (dowód: k. 101 akt adm.).

W międzyczasie decyzją nr (...) z 14 czerwca 2012 r. Minister Gospodarki zwolnił przedsiębiorcę (...) z obowiązku utrzymywania zapasów obowiązkowych gazu ziemnego na okres pięciu lat od dnia wydania decyzji (dowód: k. 80- 85 akt adm.)

W wykonaniu obowiązku nałożonego w związku z uzyskanym zwolnieniem od utrzymywania zapasów obowiązkowych gazu ziemnego, określonego w art. 24 ust 5c pkt 1 ustawy o zapasach przedsiębiorca przedłożył Ministrowi Gospodarki kwartalne sprawozdania za II, III, IV kwartał 2012 r. oraz za I kwartał 2013 r. W każdym z tych sprawozdań przedsiębiorca wskazywał, iż nie prowadzi żadnego przewozu na terytorium Rzeczpospolitej Polskiej z innych państw, w tym państw Unii Europejskiej.

Decyzją z 18 marca 2013 r. nr (...) Prezes URE po rozpatrzeniu wniosku przedsiębiorstwa energetycznego (...) z 4 grudnia 2012 r. zatwierdził ustaloną przez Przedsiębiorstwo taryfę dla gazu ziemnego wysokometanowego nr 1 na okres do 31 grudnia 2013 r. (k. 28 – 45 akt adm.).

Do dnia 31 marca 2013 r. Spółka (...) nie dokonała żadnego przywozu gazu ziemnego na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej z innych państw (dowód: k. 12- 14, 64 akt adm.).

Uchwałą Zarządu z 3 kwietnia 2013 r. (...) wprowadził do stosowania taryfę gazu ziemnego wysokometanowego nr 1, zatwierdzoną decyzją Prezesa URE z dnia 18 marca 2013 r. (dowód: k. 46- 47 akt adm.)

Pismem z 15 maja 2013 r. skierowanym przez Ministerstwo Gospodarki do (...) przypomniano przedsiębiorcy o konieczności wywiązania się z obowiązku ustawowego określonego w art. 27 ust. 2 ustawy z dnia 16 lutego 2007 r. o zapasach, a w związku z tym o potrzebie przekazania ministrowi właściwemu do spraw gospodarki oraz Prezesowi URE do dnia 15 maja każdego roku informacji o działaniach podjętych w okresie od 1 kwietnia poprzedniego roku do 31 marca danego roku, w celu zapewnienia bezpieczeństwa paliwowego państwa w zakresie obrotu gazem ziemnym z zagranicą oraz realizacji obowiązku utrzymywania zapasów obowiązkowych gazu ziemnego (dowód: k. 55 akt adm.).

Decyzją z 15 kwietnia 2014 r. nr (...) Prezes URE orzekł, że: osoby kierujące działalnością przedsiębiorstwa energetycznego - (...) nie wywiązały się z obowiązku przedstawienia Prezesowi URE w terminie do 15 maja 2013 r. informacji o działaniach podjętych w okresie od 1 kwietnia 2012 r. do 31 marca 2013 r. w celu zapewnienia bezpieczeństwa paliwowego państwa w zakresie obrotu gazem ziemnym z zagranicą oraz o realizacji obowiązku utrzymywania zapasów obowiązkowych gazu ziemnego, wynikającego z art. 27 ust. 2 ustawy z dnia 16 lutego 2007 r. o zapasach i wymierzył osobom kierującym działalnością przedsiębiorstwa energetycznego (...), tj. członkom zarządu ww. przedsiębiorstwa D. J. oraz T. T. kary pieniężne w kwocie 7.576,52 zł odpowiadającej dwukrotnemu przeciętnemu miesięcznemu wynagrodzeniu w sektorze przedsiębiorstw w drugim kwartale 2013 r., tj. w kwartale, w którym nastąpiło niedopełnienie obowiązku określonego w art. 27 ust. 2 ustawy o zapasach (dowód: k. 108- 116 akt adm.).

Wyrokiem z 18 listopada 2015 r. w sprawie o sygn. akt XVII AmE 90/14 Sąd Okręgowy w Warszawie- Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów uchylił zaskarżoną decyzję ze względu na naruszenie art. 28 i 32 kpa, z powodu braku umocowania pełnomocnika do reprezentacji stron, co skutkowało nieważnością decyzji. W oparciu o ustalenia dokonane w postępowaniu odwoławczym Sąd stwierdził jednak, że w sprawie nie było podstaw do umorzenia postępowania administracyjnego, zakończonego wydaniem decyzji z 15 kwietnia 2014 r. (dowód: w aktach adm.).

Następnie pismem z 27 stycznia 2016 r. Prezes URE zawiadomił D. J. o wszczęciu z urzędu postępowania w sprawie wymierzenia mu kary pieniężnej jako osobie kierującej działalnością przedsiębiorstwa energetycznego (...) posiadającego koncesję na obrót gazem ziemnym z zagranicą w związku z ujawnieniem nieprawidłowości polegających na nieprzestrzeganiu obowiązku przekazania informacji, o których mowa w art. 27 ust. 2 ustawy z dnia 16 lutego 2007 r. o zapasach ropy naftowej tj. obowiązku przekazania przez przedsiębiorstwo energetyczne wykonujące działalność gospodarczą w zakresie przywozu gazu ziemnego w celu dalszej jego odsprzedaży odbiorcom Prezesowi URE informacji o działaniach podjętych w okresie od 1 kwietnia 2012 r. do 31 marca 2013 r. w celu zapewnienia bezpieczeństwa paliwowego państwa w zakresie obrotu gazem ziemnym z zagranicą oraz realizacji obowiązku utrzymywania zapasów obowiązkowych gazu ziemnego, do 15 maja 2013 r. (dowód: k. 1- 2 akt adm.).

Strona została poinformowana jednocześnie, że do akt niniejszego postępowania dołączone zostały akta zgromadzone w toku postępowania, o którym mowa w zawiadomieniu o wszczęciu postępowania z dnia 2 sierpnia 2013 r. znak: (...).

W odpowiedzi na ww. zawiadomienie z 27 stycznia 2016 r. wpłynęło pismo D. J. (reprezentowanego przez profesjonalnego pełnomocnika) z 18 lutego 2016 r., w którym przedstawiono w szczególności następujące wyjaśnienia; „niezłożenie do dnia 15 maja 2013 r. odrębnego dokumentu z opisem działań, o których mowa w art. 27 ust. 2 ustawy o zapasach za okres od 1 kwietnia 2012 r. do 31 marca 2013 r. wynikało co do zasady z następujących przyczyn: 1. Przedsiębiorca w okresie sprawozdawczym nie wykonywał faktycznie jakiejkolwiek działalności polegającej na przywozie gazu ziemnego w celu dostarczenia go odbiorcom i stąd nie miał możliwości wykonywać obowiązków w zakresie zapewnienia bezpieczeństwa paliwowego państwa określonych w art. 49 ustawy o zapasach, ponieważ wymagają one współdziałania z odbiorcami, których Przedsiębiorca w okresie sprawozdawczym nie posiadał (...); 2. Ponadto w okresie sprawozdawczym Przedsiębiorca był zwolniony z obowiązku utrzymywania zapasów obowiązkowych gazu ziemnego na podstawie decyzji Ministra nr (...) z dnia 14 czerwca 2012 (...), jak również do 15 maja 2013 r. Prezes URE nie określił, zgodnie z art. 25 ust. 5 ustawy o zapasach, poziomu na jakim miałyby być one utrzymywane przez Przedsiębiorcę (...); 3. Art. 27 ustawy o zapasach nie przewiduje żadnej szczególnej formy przedstawiania informacji przez przedsiębiorstwa energetyczne. Stosownie do art. 6 ustawy (...), Prezes URE, jako organ prowadzący postępowanie, nie może żądać w odniesieniu do wykonywania działalności gospodarczej przez Przedsiębiorcę spełniania przez niego dodatkowych warunków, w tym przypadku przedstawienia informacji w szczególnej formie, nieprzewidzianej przepisami prawa".

Strona wniosła przy tym o umorzenie postępowania jako bezprzedmiotowego. Jednocześnie wniosła o wyjaśnienie „w oparciu o jakie okoliczności faktyczne i prawne Prezes URE nie przychylił się do wniosku o umorzenie postępowania jako bezprzedmiotowego" oraz „wyznaczenie dodatkowego 21-dniowego terminu do przedłożenia danych i dokumentów wskazanych w Piśmie". (dowód: k. 5- 10 akt adm.).

Pismem z 23 lutego 2016 r. strona została poinformowana o przedłużeniu terminu na złożenie wyjaśnień w sprawie. Jednocześnie wskazano stronie, że przedmiotowe postępowanie jest nadal w toku i zgodnie z art. 104 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego w związku z art. 107 § 1 tego kodeksu decyzja kończąca sprawę będzie zawierała rozstrzygnięcie oraz uzasadnienie faktyczne i prawne, zatem na obecnym etapie sprawy nie istnieją przesłanki aby organ wyjaśniał brak podstaw do ewentualnego umorzenia tegoż postępowania, a realizacja treści art. 9 Kodeksu postępowania administracyjnego poprzez poinformowanie strony o okolicznościach faktycznych i prawnych, które mogą mieć wpływ na ustalenie jej praw i obowiązków będących przedmiotem postępowania administracyjnego, nastąpiła w treści ww. pisma z dnia 27 stycznia 2016 r. znak: (...)(zawiadomienie o wszczęciu postępowania, gdzie wskazano relewantne okoliczności faktyczne i prawne). (dowód: k. 11 akt adm.).

Następnie w piśmie z 3 marca 2016 r. strona powtórzyła argumentację zawartą w ww. piśmie z 18 lutego 2016 r. oraz przedstawiła w szczególności następujące wyjaśnienia:

- w okresie od 1 kwietnia 2012 r. do 31 marca 2013 r. Przedsiębiorstwo nie prowadziło działalności w zakresie przywozu gazu ziemnego do Polski, „zaś wszystkie dokumenty niezbędne do ustalenia tej okoliczności zostały wcześniej złożone w toku postępowania o zatwierdzenie taryfy dla Przedsiębiorstwa prowadzonego w okresie pomiędzy 4 grudnia 2012 r. a 18 marca 2013 r. przed Prezesem URE, a także w piśmie z dnia 24 kwietnia 2013 r., informującym Prezesa URE o dacie wprowadzenia ww. taryfy Przedsiębiorstwa do stosowania”,

-

w piśmie z dnia 7 stycznia 2013 r. przedłożonym w toku postępowania taryfowego, Przedsiębiorstwo poinformowało, że planuje pozyskać klientów i rozpocząć działalność gospodarczą dopiero po zatwierdzeniu taryfy,

- Przedsiębiorstwo nie mogło dokonać przywozu gazu ziemnego w celu jego dalszej odsprzedaży „skoro nie miało i nie mogło mieć żadnych odbiorców przed zatwierdzeniem i wprowadzeniem do stosowania taryfy", taryfa została wprowadzona do stosowania z dniem 3 kwietnia 2013 r. uchwałą Zarządu Przedsiębiorstwa z dnia 3 kwietnia 2013 r., a uchwała ta została złożona do Prezesa URE przy piśmie z dnia 24 kwietnia 2013 r.,

-

Przedsiębiorstwo uzyskało zwolnienie z obowiązku utrzymywania zapasów obowiązkowych gazu ziemnego, na podstawie decyzji Ministra Gospodarki z dnia 14 czerwca 2012 r., Nr (...), na okres pięciu lat od dnia wydania ww. decyzji,

-

wobec braku odbiorców w okresie sprawozdawczym Przedsiębiorstwo nie było zobligowane do opracowania procedur postępowania, o których mowa w art. 49 ustawy o zapasach.

W ocenie strony „Przedsiębiorstwo w istocie przed dniem 15 maja 2013 r. przekazało Prezesowi URE wszelkie wymagane informacje, o których mowa w art. 27 ust. 2 ustawy o zapasach". (dowód: k. 12- 18 akt adm.).

Pismem z 14 marca 2016 r. stronę zawiadomiono o zakończeniu postępowania dowodowego oraz możliwości zapoznania się z zebranym materiałem dowodowym oraz złożenia uwag dodatkowych wyjaśnień w sprawie (dowód: k. 19 akt adm.).

W dniu 21 marca 2016 r. z aktami sprawy zapoznał się pełnomocnik strony, wskazując przy tym, że w zakreślonym terminie ustosunkuje się do zgromadzonego materiału dowodowego (dowód: k. 21 akt adm.).

Następnie w piśmie z 23 marca 2016 r. wpłynął wniosek strony o: przeprowadzenie dowodów z decyzji Prezesa URE z dnia 4 marca 2015 r. nr (...) o ustaleniu wielkości zapasów obowiązkowych gazu ziemnego Przedsiębiorstwa do dnia 30 września 2015 r. oraz z dnia 24 września 2015 r. nr (...)o ustaleniu wielkości zapasów obowiązkowych gazu ziemnego Przedsiębiorstwa na okres od dnia 1 października 2015 r. do dnia 30 września 2016 r. (...), na okoliczność, że istnienie obowiązku utrzymywania zapasów paliw gazowych przez Przedsiębiorcę i tym samym zasadność składania przez Przedsiębiorcę sprawozdań z ich utrzymywania, mogą być rozważane dopiero po dniu ich wydania, a zatem niemal dwa lata po dniu 15 maja 2013 r.” oraz o przeprowadzenie rozprawy w toku postępowania administracyjnego, co strona uzasadniła tym, że „tylko w ten sposób możliwe jest przyspieszenie i uproszczenie postępowania administracyjnego zapewniając jednocześnie Stronie prawo czynnego udziału w sprawie i właściwe przedstawienie racji Strony (...)". (dowód: k. 22- 26 akt adm.).

Postanowieniem z 4 kwietnia 2016 r. znak: (...), Prezes URE odmówił przychylenia się do ww. wniosków strony (dowód: k. 27- 30 akt adm.).

W dniu 18 kwietnia 2016 r. Prezes URE wydał zaskarżoną Decyzję (dowód: k. 32- 44 akt adm.).

Powyżej opisany stan faktyczny nie był między stronami sporny i został ustalony w oparciu o dowody zgromadzone w toku postępowania administracyjnego i sądowego. Dowody te nie były kwestionowane przez strony, a i Sąd nie znalazł podstaw, by odmówić im wiarygodności.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Odwołanie nie zasługuje na uwzględnienie.

W pierwszej kolejności Sąd przeanalizował zarzut naruszenia art. 66 ust. 3 ustawy z dnia 16 lutego 2007 r. o zapasach dotyczący przekroczenia przez Prezesa URE 3- letniego terminu na wymierzenie kary pieniężnej powodowi oraz nieumorzenia z tego powodu postępowania administracyjnego.

Sąd uznał, iż nie ulega wątpliwości, że Prezes URE, nakładając karę pieniężną na powoda D. członka zarządu (...) (dalej „Przedsiębiorstwo”), w wyniku stwierdzenia niewywiązania się przez Przedsiębiorstwo z obowiązku wynikającego z art. 27 ust. 2 ustawy o zapasach, zmieścił się w ww. terminie, ponieważ przedmiotowy obowiązek, w świetle powołanego artykułu należało wykonać do 15 maja 2013 r., zaś Decyzja Prezesa URE odnośnie wymierzenia kary zapadła 18 kwietnia 2016 r., czyli jeszcze przed upływem 3- letniego terminu i nie ma znaczenia, że nie była to jeszcze decyzja prawomocna. W przepisie art. 66 ust. 3 ustawy o zapasach jest bowiem mowa wyłącznie, że kar nie nakłada się, jeżeli od stwierdzenia naruszenia upłynęły 3 lata. Tym samym każda decyzja organu co do wymierzenia kary przerywa bieg przedawnienia określonego przepisem art. 66 ust. 3 ustawy o zapasach nawet nieprawomocna.

Przechodząc do meritum, wskazać trzeba, iż zgodnie z art. 27 ust. 2 ustawy o zapasach- w brzmieniu obowiązującym do dnia 16 marca 2016 r. - przedsiębiorstwo energetyczne wykonujące działalność gospodarczą w zakresie przywozu gazu ziemnego w celu jego dalszej odsprzedaży odbiorcom, przekazuje ministrowi właściwemu do spraw gospodarki oraz Prezesowi Urzędu Regulacji Energetyki informacje o działaniach podjętych w okresie od 1 kwietnia poprzedniego roku do 31 marca danego roku, w celu zapewnienia bezpieczeństwa paliwowego państwa w zakresie obrotu gazem ziemnym z zagranicą oraz realizacji obowiązku utrzymywania zapasów obowiązkowych gazu ziemnego, do 15 maja każdego roku.

Stosownie zaś do treści art. 63 ust. 1 pkt 6 ustawy o zapasach, karze pieniężnej podlega ten, kto będąc osobą kierującą działalnością przedsiębiorstwa, o którym mowa w art. 24 tej ustawy (tzn. przedsiębiorstwa energetycznego wykonującego działalność gospodarczą w zakresie przywozu gazu ziemnego w celu jego dalszej odsprzedaży odbiorcom), nie przedstawi w wyznaczonym terminie informacji, o której mowa w art. 27 tej ustawy, albo przedstawi w tej informacji dane nieprawdziwe.

W myśl art. 64 ust. 1 pkt 1 i art. 64 ust. 3 ustawy o zapasach karę pieniężną, o której mowa w art. 63 ust. 1 pkt 6 tej ustawy wymierza Prezes URE w drodze decyzji.

W ocenie Sądu bezsprzecznie przedsiębiorstwo energetyczne (...) nie przedstawiło Prezesowi URE w terminie do 15 maja 2013 r. informacji, o których mowa w art. 27 ust. 2 ustawy o zapasach, mimo, że zalicza się w świetle art. 24 ustawy o zapasach do przedsiębiorstw energetycznych wykonujących działalność gospodarczą w zakresie przywozu gazu ziemnego w celu jego dalszej odsprzedaży odbiorcom. Przedsiębiorcy udzielona została bowiem decyzją Prezesa URE z 18 marca 2011 r. nr (...) koncesja na obrót gazem ziemnym z zagranicą do 31 grudnia 2030 r. Podjął on również starania co do rozpoczęcia działalności koncesjonowanej choćby w postaci złożenia wniosku o zatwierdzenie taryfy dla gazu ziemnego. Natomiast, jak słusznie zauważył Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 17 lutego 2010 r. sygn. II GSK 408/09 (LEX nr 596803) przymiot „przedsiębiorstwa energetycznego wykonującego działalność gospodarczą w zakresie obrotu gazem ziemnym” lub „podmiotu dokonującego przywozu gazu ziemnego” mają także przedsiębiorstwa lub podmioty, które fizycznie nie rozpoczęły jeszcze przywozu gazu ziemnego, lecz dopiero mają taki zamiar, gdyż traktowane są przez ustawodawcę, jako wykonujące działalność gospodarczą.

Ponadto ustawodawca w relewantnych przepisach ustawy o zapasach - w szczególności art. 24 - 28 i art. 63 ust. 1 pkt 6 ustawy - posługuje się w sposób konsekwentny i jednolity pojęciem „ przedsiębiorstwo energetyczne wykonujące działalność gospodarczą w zakresie przywozu gazu ziemnego w celu jego dalszej odsprzedaży odbiorcom”, nie dzieli zatem przedsiębiorstw na te, które tylko otrzymały koncesje i te, które faktycznie dokonują przywozu i obrotu gazem w przeciwieństwie do obowiązującej w dacie naruszenia ustawy z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej, która rozdziela fakt posiadania koncesji od „podjęcia działalności gospodarczej objętej koncesją” rozumianego, w tym przypadku, jako faktyczne rozpoczęcie sprzedaży gazu ziemnego (uzyskanie przychodu z tego tytułu). Powyższe prowadzi do wniosku, że „podjęcie działalności gospodarczej” w rozumieniu ustawy o swobodzie działalności gospodarczej jest tożsame z pojęciem „rozpoczęcia przywozu” w rozumieniu ustawy o zapasach. Zgodnie bowiem z treścią art. 25 ust. 7 ustawy o zapasach za dzień rozpoczęcia przywozu gazu ziemnego przyjmuje się dzień, w którym po raz pierwszy gaz ziemny sprowadzono na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, a „przedsiębiorstwo energetyczne wykonujące działalność gospodarczą” w rozumieniu ustawy o zapasach jest podmiotem posiadającym koncesję na gruncie ustawy o swobodzie działalności gospodarczej.

Zważywszy więc, że Przedsiębiorstwo jest przedsiębiorstwem energetycznym wykonującym działalność gospodarczą w zakresie przywozu gazu ziemnego w celu jego dalszej odsprzedaży odbiorcom, tym samym obowiązane jest realizować obowiązek określony w art. 27 ust. 2 ustawy o zapasach, w określonym ustawowo terminie.

Informacja przekazywana na podstawie art. 27 ust. 2 ustawy o zapasach powinna obejmować w szczególności informacje dotyczące realizacji zadań/obowiązków przedsiębiorstw energetycznych wykonujących działalność gospodarczą w zakresie przywozu gazu ziemnego w celu jego dalszej odsprzedaży odbiorcom, określonych w ustawie o zapasach w Rozdziale 6 „Zasady postępowania w sytuacji zagrożenia bezpieczeństwa paliwowego państwa w zakresie gazu ziemnego oraz konieczności wypełnienia zobowiązań międzynarodowych” (obejmującym art. 49 - 62 tej ustawy) oraz w Rozdziale 3 „Zasady tworzenia, utrzymywania oraz finansowania zapasów gazu ziemnego” (obejmującym art. 24 - 28 tej ustawy).

W zakres obowiązku informacyjnego określonego w art. 27 ust. 2 ustawy o zapasach wchodzi m.in. udzielenie informacji o procedurach postępowania, o których mowa w art. 49 ustawy o zapasach, mających zastosowanie w przypadku wystąpienia zakłóceń w dostarczaniu gazu ziemnego do systemu gazowego oraz nieprzewidzianego wzrostu zużycia gazu ziemnego przez odbiorców. Procedury te powinny być opracowywane na przyszłość, co uzasadnia ich ustalenie jeszcze przed rozpoczęciem przywozu gazu ziemnego. W stosunku do podmiotów planujących rozpoczęcie wykonywania działalności koncesjonowanej aktualizuje się również obowiązek sprawozdawczy w zakresie przedstawiania informacji o wykonaniu obowiązku utrzymywania zapasów gazu ziemnego.

Realizacja obowiązku informacyjnego określonego w art. 27 ust 2 ustawy o zapasach sprowadza się w istocie do udzielenia dwóch informacji o różnym przedmiotowo zakresie – informacji o działaniach podjętych w okresie od 1 kwietnia poprzedniego roku do 31 marca danego roku, w celu zapewnienia bezpieczeństwa paliwowego państwa w zakresie obrotu gazem ziemnym z zagranicą oraz informacji o realizacji obowiązku utrzymywania zapasów obowiązkowych gazu ziemnego. Realizacja obowiązku informacyjnego co do pierwszej ze wskazanych informacji polega nie tylko na podaniu konkretnych wprowadzonych rozwiązań, ale również na wskazaniu projektowanych rozwiązań, planowanych działań. Celem należytego wykonania tego obowiązku obowiązany winien złożyć sprawozdanie ze wszystkich działań podjętych dla zapewnienia bezpieczeństwa paliwowego, w tym również tych polegających na opracowaniu i wdrożeniu procedur postępowania w przypadku zakłócenia w dostarczaniu gazu ziemnego do systemu gazowego oraz nieprzewidzianego wzrostu zużycia gazu ziemnego przez odbiorców (art. 49 ust. 1 ustawy o zapasach). Przy czym nie ma znaczenia, gdy dane przedsiębiorstwo nie ma jeszcze odbiorców, ponieważ jak stanowi art. 49 ust. 2 ustawy o zapasach, procedury postępowania, po ich uzgodnieniu z podmiotami odpowiedzialnymi za ich realizację, w tym odpowiednio z operatorami innych systemów gazowych lub odbiorcami, są przekazywane niezwłocznie operatorowi systemu przesyłowego gazowego lub operatorowi systemu połączonego gazowego. Wobec tego procedury postępowania nie muszą być uzgadniane z odbiorcami skoro w przepisie użyto spójnika „lub” dla opisania, że procedury są uzgadniane z operatorami innych systemów gazowych lub odbiorcami. Realizacja obowiązku w zakresie dotyczącym udzielenia informacji o realizacji obowiązku utrzymywania zapasów obowiązkowych dotyczy natomiast konkretnych działań związanych z utrzymywaniem zapasów obowiązkowych.

Racjonalnym jest zatem przyjęcie, że obowiązek informacyjny określony w art. 27 ust. 2 ustawy o zapasach aktualizuje się wraz z chwilą uzyskania uprawnień do prowadzenia działalności koncesjonowanej w zakresie obrotu gazem ziemnym z zagranicą, tj. uzyskania statusu przedsiębiorcy wykonującego działalność gospodarczą w zakresie przewozu gazu ziemnego celem dalszej jego odsprzedaży odbiorcom oraz powstania związanych z tym statusem obowiązków. Natomiast uzyskanie rzeczonych uprawnień i statusu odbywa się wyłącznie na podstawie koncesji.

Przedsiębiorca energetyczny nie jest zwolniony z konieczności realizacji obowiązku sprawozdawczego nawet w przypadku, gdy został zwolniony przez Ministra Gospodarki z obowiązku utrzymywania zapasów. Nie istnieje bowiem żadna normatywna korelacja pomiędzy aktualizacją obowiązku sprawozdawczego a zwolnieniem z obowiązku z utrzymywania zapasów. Dlatego na fakt istnienia obowiązku złożenia przez Przedsiębiorstwo do dnia 15 maja 2013 r. informacji o działaniach podjętych w okresie od dnia 1 kwietnia 2012 r. do dnia 31 marca 2013 r., w celu zapewnienia bezpieczeństwa paliwowego państwa w zakresie obrotu gazem ziemnym z zagranicą oraz realizacji obowiązku utrzymywania zapasów obowiązkowych gazu ziemnego, nie wpływa okoliczność, że Przedsiębiorstwo zostało decyzją Ministra Gospodarki nr (...)z dnia 14 czerwca 2012 r. zwolnione z obowiązku utrzymywania zapasów obowiązkowych gazu ziemnego na okres pięciu lat od dnia wydania decyzji.

Co więcej rzeczone zwolnienie z obowiązku może właśnie otrzymać przedsiębiorstwo energetyczne wykonujące działalność gospodarczą w zakresie przywozu gazu ziemnego w celu jego dalszej odsprzedaży odbiorcom, ponieważ stosownie do treści art. 24 ust. 5 ustawy o zapasach „Przedsiębiorstwo energetyczne wykonujące działalność gospodarczą w zakresie przywozu gazu ziemnego w celu jego dalszej odsprzedaży odbiorcom podlega zwolnieniu z obowiązku, o którym mowa w ust. 1, jeżeli liczba jego odbiorców nie jest większa niż 100 tys. i przywóz gazu ziemnego nie przekracza w ciągu roku kalendarzowego 100 min m ^{( 3)}. Zwolnienia dokonuje minister właściwy do spraw gospodarki, na wniosek tego przedsiębiorstwa, w drodze decyzji, na czas określony lub do czasu zmiany stanu faktycznego będącego podstawą do zwolnienia z tego obowiązku”. Ustawa o zapasach stanowi zatem wprost o tym, że zwolnienie z obowiązku utrzymywania zapasów gazu ziemnego może uzyskać - na swój wniosek - przedsiębiorstwo energetyczne wykonujące działalność gospodarczą w zakresie przywozu gazu ziemnego w celu jego dalszej odsprzedaży odbiorcom. Potwierdza to zatem stanowisko o posiadaniu przez (...) takiego statusu.

Podobnie też jak w przypadku braku zależności między istnieniem obowiązku sprawozdawczego a zwolnieniem z obowiązku utrzymywania zapasów gazu ziemnego, należy dojść do wniosku, że przekazywanie Ministrowi Gospodarki informacji w trybie art. 24 ust. 5c ustawy o zapasach przez Przedsiębiorstwo zwolnione z utrzymywania zapasów nie zastępuje obowiązku przekazywania informacji Ministrowi Gospodarki oraz Prezesowi URE w trybie art. 27 ust. 2 ustawy o zapasach. Wymienione obowiązki informacyjne mają wszak inny zakres, służą innym szczególnym celom, a ustawodawca, jako adresata informacji przekazywanych na podstawie art. 27 ust. 2 ustawy, uwzględnił także Prezesa URE. Prawidłowość takiego rozumowania potwierdził Minister Gospodarki jako organ wydający decyzje w sprawie zwolnienia z obowiązku utrzymywania zapasów obowiązkowych i adresat informacji przekazywanych na podstawie art. 24 ust. 5c ustawy o zapasach przez przedsiębiorstwa posiadające takie zwolnienia, zwracając się w szczególności do Przedsiębiorstwa w piśmie z dnia 15 maja 2013 r. znak: (...), przekazanego do wiadomości Prezesa URE, z przypomnieniem „o obowiązku ustawowym zawartym w art. 27 ust. 2 Ustawy z dnia 16 lutego 2007 r. o zapasach (...) zobowiązującym przedsiębiorstwo energetyczne wykonujące działalność gospodarczą w zakresie przywozu gazu ziemnego w celu jego dalszej odsprzedaży odbiorcom do przekazywania ministrowi właściwemu do spraw gospodarki oraz Prezesowi URE, do dnia 15 maja każdego roku, informacji o działaniach podjętych w okresie od dnia 1 kwietnia poprzedniego roku do dnia 31 marca danego roku, w celu zapewnienia bezpieczeństwa paliwowego państwa w zakresie obrotu gazem ziemnym z zagranicą, oraz informacji o realizacji obowiązku utrzymywania zapasów obowiązkowych gazu ziemnego”.

Tym samym (...) jako przedsiębiorstwo energetyczne podlegające realizacji obowiązku z art. 27 ust. 2 ustawy o zapasach powinien przekazać w ramach wykonania tego obowiązku, bezpośrednio do Prezesa URE, stosowne informacje nakierowane wprost na wypełnienie dyspozycji tego przepisu i to w odpowiednim czasie, czyli po zakończeniu okresu sprawozdawczego w dniu 31 marca 2013 r., ale do dnia 15 maja 2013 r. Zdecydowanie takich informacji Przedsiębiorstwo jednak nie przedstawiło. Zasadnie Prezes URE stwierdził więc naruszenie dyspozycji art. 27 ust. 2 ustawy o zapasach, sankcjonowane przez art. 63 ust. 1 pkt 6 tej ustawy. Z kolei na mocy tego ostatniego przepisu za nieprzedstawienie w wyznaczonym terminie informacji karze pieniężnej podlega osoba kierująca działalnością przedsiębiorstwa, czyli m.in. D. J., który według stanu na dzień 15 maja 2013 r. był członkiem zarządu Przedsiębiorstwa.

Podkreślenia wymaga, iż brzmienie przytoczonych wcześniej przepisów art. 63 ust. 1 pkt 6 oraz art. 64 ust. 1 pkt 1 ustawy o zapasach przesądza, że Prezes URE jest zobligowany, a nie jedynie uprawniony do nałożenia kary w razie stwierdzenia wystąpienia okoliczności sankcjonowanych w zakresie określonym w art. 63 ust. 1 pkt 6 w związku z art. 27 ust. 2 ustawy o zapasach. Ustawodawca przewidując sankcję dla osoby kierującej działalnością przedsiębiorstwa, o którym mowa w art. 24 ustawy o zapasach, za uchybienie obowiązkom informacyjnym z art. 27 ustawy o zapasach, abstrahuje więc od kategorii winy danego podmiotu i nie wymaga wykazania zawinionego działania danego przedsiębiorcy bądź osoby kierującej działalnością danego przedsiębiorcy. Kara pieniężna przewidziana w art. 63 ust. 1 pkt 6 ustawy o zapasach jest zatem karą obligatoryjną w tym znaczeniu, że odpowiedzialność ponoszona na podstawie ww. przepisu ma charakter obiektywny i wypływa z samego faktu naruszenia sankcjonowanych przepisów. W związku z powyższym okoliczność, że uchybienie przedmiotowemu obowiązkowi nie było celowe, i w tym sensie nie było zawinione, nie mogą mieć decydującego wpływu na realizację przez Prezesa URE obowiązku nałożenia sankcji, o której mowa w art. 63 ust. 1 pkt 6 oraz art. 64 ust. 1 pkt 1 ustawy o zapasach.

Wysokość kary pieniężnej została ustalona przez Prezesa URE z zachowaniem dyspozycji przepisu art. 63 ust. 4 ustawy o zapasach, przewidującego za naruszenie art. 27 ust. 2 tej ustawy wymiar kary w wysokości od dwukrotnego do dziesięciokrotnego przeciętnego wynagrodzenia w sektorze przedsiębiorstw, obowiązującego w kwartale, w którym nastąpiło niedopełnienie obowiązku. Jednocześnie zgodnie z art. 65 ustawy o zapasach Prezes URE wziął pod uwagę w szczególności czas trwania, stopień oraz przyczyny naruszenia przepisów ustawy o zapasach.

Wymierzona ostatecznie kara pieniężna w wysokości dwukrotnego przeciętnego wynagrodzenia miesięcznego w sektorze przedsiębiorstw w drugim kwartale 2013 r. uwzględnia regulacje Obwieszczenia Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego z dnia 16 lipca 2013 r. w sprawie przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia w sektorze przedsiębiorstw włącznie z wypłatami z zysku, w drugim kwartale 2013 r. (M. P. z 2013 r. poz. 604), z którego wynika, że przeciętne miesięczne wynagrodzenie w sektorze przedsiębiorstw, włącznie z wypłatami z zysku, w drugim kwartale 2013 r. wyniosło (...)zł. Oznacza to, że kara sumarycznie w kwocie 7.576,52 zł została ustalona w najniższym możliwym wymiarze. Trudno zatem podzielić zarzut o niezweryfikowaniu sytuacji majątkowej ukaranego D. J. skoro organ i tak nie był władny nałożyć na powoda niższej kary. Ponadto przepisy ustawy o zapasach nie zobowiązywały organu do badania sytuacji majątkowej powoda pod kątem możliwości poniesienia wymierzanej mu kary.

Odnosząc się zaś do zarzutów powoda opieranych na przepisach Kodeksu postępowania administracyjnego Sąd stwierdził, że ewentualne naruszenie przepisów tego Kodeksu nie mogło mieć w niniejszej sprawie znaczenia, ponieważ Sąd dokonał ponownej oceny stanu faktycznego i prawnego. Rolą Sądu Ochrony Konkurencji i Konsumentów nie jest bowiem kontrola prawidłowości postępowania prowadzonego przed Prezesem Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów. W ramach pierwszoinstancyjnego postępowania przed tym Sądem strona może przedstawić wszystkie okoliczności faktyczne i dowody na potwierdzenie zasadności swojego stanowiska, co miało miejsce w niniejszej sprawie, tak więc ewentualne uchybienia postępowania administracyjnego nie mogły skutkować wzruszeniem Decyzji.

Na marginesie więc jedynie Sąd stwierdza, iż zarzuty te są bezpodstawne, przy czym wnioski dowodowe składane przez powoda w toku postępowania administracyjnego stanowiły w istocie żądania przeprowadzenia czynności nieuzasadnionych. Słuszne jest również postanowienie Prezesa URE z 4 kwietnia 2016 r. w sprawie odmowy przeprowadzenia dowodu z dokumentów oraz odmowy przeprowadzenia rozprawy administracyjnej, w którym szczegółowo opisano bezzasadność żądań powoda.

Jeśli chodzi zaś o naruszenie art. 108 § 1 kpa w związku z nadaniem Decyzji rygoru natychmiastowej wykonalności, Sąd stwierdził, że wobec wstrzymania, postanowieniem z dnia 2 sierpnia 2016 r., wykonania zaskarżonej Decyzji zarzut ten stał się bezprzedmiotowy.

Mając powyższe na uwadze stwierdzić należy, że odwołanie nie zasługiwało na uwzględnienie a zaskarżona Decyzja odpowiada prawu.

W tym stanie rzeczy, Sąd na podstawie art. 479 ⁵³ § 1 kpc oddalił odwołanie.

O kosztach zastępstwa procesowego orzeczono na mocy art. 98 i 99 kpc zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik procesu. Stronie pozwanej jako wygrywającej spór Sąd przyznał więc od powoda zwrot kosztów wynagrodzenia pełnomocnika procesowego w wysokości 1440 zł, ustalonego na podstawie § 14 ust. 2 pkt 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz.U. z 2015 r., poz. 1804).

SSO Anna Maria Kowalik