Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt II AKz 11/14

Dnia 15 stycznia 2014 roku

Sąd Apelacyjny w Katowicach II Wydział Karny w składzie:

Przewodniczący-Sędzia: SA Wojciech Kopczyński

Sędziowie: SA Marek Charuza (spr.)

SA Aleksander Sikora

Protokolant: Agnieszka Przewoźnik

przy udziale Prokuratora Prok. Apel. Tadeusza Trzęsimiecha

po rozpoznaniu w sprawie przeciwko T. P. (P.)

podejrzanemu o przestępstwo z art. 55 ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii i inne

zażalenia obrońcy podejrzanego

na postanowienie Sądu Okręgowego w Gliwicach Ośrodka Zamiejscowego w Rybniku

z dnia 3 grudnia 2013 roku sygn. akt V Kp 633/13, 1 Ds. 1809/13

w przedmiocie przedłużenia czasu trwania aresztu tymczasowego

na podstawie art. 437 § 1 k.p.k.

p o s t a n a w i a

utrzymać w mocy zaskarżone postanowienie.

Postanowieniem z dnia 3 grudnia 2013 roku Sąd Okręgowy w Gliwicach Ośrodek Zamiejscowy w Rybniku w sprawie o sygn. akt V Kp 633/13, 1 Ds. 1809/13, przedłużył wobec podejrzanego T. P. do dnia 10 marca 2014 roku czas trwania tymczasowego aresztowania zastosowanego postanowieniem Sądu Rejonowego w Rybniku z dnia 13 września 2013 roku w sprawie o sygn. akt III Kp 390/13.

Zażalenie na to postanowienie złożył obrońca podejrzanego, który zarzucił obrazę przepisów postępowania, mającą wpływ na treść postanowienia, a w szczególności:

1.  art. 438 pkt 3 k.p.k. w zw. z art. 258 §1 pkt 2 k.p.k. polegającą na błędnym przyjęciu, iż możliwość skazania na surową karę pozbawienia wolności może skłonić podejrzanego do podejmowania działań zakłócających bądź wręcz uniemożliwiających prawidłowy tok postępowania,

2.  art. 263 § 2 k.p.k. polegający na błędnym przyjęciu, iż w niniejszej sprawie zachodzą szczególne okoliczności, z powodu których nie można było ukończyć postępowania przygotowawczego w terminie określonym w §1 powyższego przepisu,

3.  art. 257 §1 k.p.k. poprzez jego niezastosowanie polegające na nierozważeniu możliwości i odstąpienia od stosowania tymczasowego aresztowania na rzecz zastosowania innego środka zapobiegawczego,

4.  art. 258 §2 k.p.k. poprzez jego błędną wykładnię skutkującą przedłużeniem stosowania tymczasowego aresztowania w oparciu o grożącą podejrzanemu surową karę.

Zarzucając powyższe obrońca wniósł o zmianę zaskarżonego postanowienia i uchylenie tymczasowego aresztowania wobec podejrzanego i zastosowanie środka zapobiegawczego o nieizolacyjnym charakterze w postaci dozoru policyjnego oraz zastosowanie poręczenia majątkowego w kwocie 4.000,00 zł.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:

Wniesione zażalenie nie jest zasadne, dlatego też nie zasługuje na uwzględnienie.

Analiza zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego prowadzi do wniosku, iż słusznie Sąd I instancji uznał, iż w dalszym ciągu spełnione pozostają w przedmiotowej sprawie procesowe przesłanki, wynikające z art. 249 § 1 k.p.k. oraz art. 258 § 2 k.p.k., uzasadniające dalsze przedłużenie tymczasowego aresztowania wobec podejrzanego T. P..

Wprawdzie obrońca nie kwestionował przesłanki stosowania wobec podejrzanego w przedmiotowej sprawie wszystkich środków zapobiegawczych wynikających z przepisu art. 249 § 1 k.p.k., niemniej dokonując kontroli prawidłowości ustaleń poczynionych przez Sąd I instancji stwierdzić należy, iż lektura akt sprawy nie pozostawia wątpliwości, że zgromadzony w toku postępowania materiał dowodowy wskazuje na duże prawdopodobieństwo popełnienia przez podejrzanego zarzuconych mu czynów, w konsekwencji czego w dalszym ciągu aktualna pozostaje ogólna przesłanka stosowania tymczasowego aresztowania. Za zasadnością przedstawionej powyżej tezy, przemawiają w szczególności dowody w postaci wyjaśnień podejrzanego złożonych w dniu 12 września 2013 roku, protokoły przeszukania osoby oraz pomieszczeń oraz opinia z dnia 21 października 2013 roku wydana na podstawie ekspertyzy kryminalistycznej wykonanej w Laboratorium Kryminalistycznym Komendy Wojewódzkiej Policji w K..

Aktualność zachowuje również prawidłowo wskazana przez Sąd Okręgowy przesłanka określona w przepisie art. 258 § 2 k.p.k. Wbrew twierdzeniom obrońcy, wynika ona nie tylko z charakteru stawianych podejrzanemu zarzutów popełnienia dwóch czynów spenalizowanych w ustawie z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii, w tym zbrodni z art. 55 ust. 3 oraz występku z art. 59 ust. 1 ww. ustawy zagrożonego karą pozbawienia wolności, której górna granica przekracza karę 8 lat. Zagrożenie wymierzenia podejrzanemu surowej kary w niniejszej sprawie jest bowiem wysoce realne z uwagi na stopień społecznej szkodliwości czynów, ilość środków odurzających będących ich przedmiotem, a także właściwości osobiste podejrzanego, wobec którego jak wynika z kwestionariusza wywiadu środowiskowego były stosowane środki wychowawcze z uwagi na popełnione czyny karalne, o ile oczywiście zostanie wykazane jego sprawstwo i wina. Obawa przed realnością zastosowania surowej sankcji karnej, stwarza natomiast domniemanie możliwości utrudniania przez objętego taką okolicznością podejrzanego prawidłowego toku toczącego się postępowania, nawet w sytuacji gdy do tej pory swoim zachowaniem nie zakłócał i z tej racji nie jest konieczne, wskazywanie dowodów, które potwierdzałyby to, że oskarżony będzie utrudniał postępowanie. Przyjmuje się bowiem, iż w obliczu zagrożenia surową karą może być on bardziej skłonny do zachowań zakłócających prawidłowy tryb postępowania i to nawet gdy wcześniej takich zachowań nie przejawiał. Pogląd ten zgodny ze stanowiskiem wyrażonym przez Sąd Najwyższy w Uchwale 7 sędziów z dnia 19 stycznia 2012 r. I KZP 18/11.

Mając w polu widzenia przytoczone uwarunkowania przedmiotowej sprawy uprawnionym jest wniosek, iż aktualnie jedynie dalsze stosowanie wobec podejrzanego środka zapobiegawczego o charakterze izolacyjnym w pełni zabezpieczy prawidłowy tok postępowania, zaś środki zapobiegawcze o charakterze wolnościowym, w tym proponowane przez obrońcę poręczenie majątkowe w kwocie 4.000,00 zł, aktualnie nie spełniłby swej roli. W takim zaś stanie rzeczy za bezpodstawny należy uznać zarzut jego obrońcy, dotyczący nieuzasadnionego nie zastosowania art. 257 § 1 k.p.k. Nadto, jeżeli zważy się na czynności dowodowe pozostałe do wykonania, w tym konieczność przesłuchania świadków, to należy stwierdzić, że intensywność powołanych przesłanek szczególnych nie uległa umniejszeniu w stopniu podważającym celowość dalszego stosowania tymczasowego aresztowania.

W ocenie Sądu Apelacyjnego, analiza zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego pozwala również przyjąć, że Sąd Okręgowy dokonał prawidłowych ustaleń faktyczno-prawnych przemawiających za potrzebą dalszego przedłużenia wobec podejrzanego stosowanego w sprawie tymczasowego aresztowania, w oparciu o przepis art. 263 § 2 k.p.k. Konieczność uzupełnienia materiału dowodowego o czynności wykazane we wniosku prokuratora, tj. przesłuchanie w charakterze świadków B. P., R. R. oraz innych osób, uzyskanie wykazu połączeń na telefon należący do podejrzanego oraz zwrócenie się do operatorów telefonów komórkowych osób wskazanych przez podejrzanego jako nabywających od niego narkotyki oraz wykonanie pozostałych czynności zmierzających do merytorycznego zakończenia postępowania uzasadnia przedłużenie stosowanego w sprawie środka zapobiegawczego na okres do 10 marca 2014 roku. W realiach niniejszej sprawy, wskazane uwarunkowania, zaliczają się do kategorii owych „szczególnych okoliczności”, o których stanowi w/w przepis, które uniemożliwiły zakończenie postępowania w sprawie w terminie określonym w art. 263 § 1 k.p.k.

Biorąc pod uwagę również uzasadnione przedmiotem postępowania czynności procesowe przeprowadzone do tej pory w postępowaniu, nie można zgodzić się z twierdzeniem obrońcy, że przedmiotowe przedłużenie postępowania jest efektem braku sprawności prokuratora.

Wobec niezastosowania przy przedłużaniu wobec podejrzanego czasu trwania tymczasowego aresztowania przepisu art. 258 §1 pkt 2 k.p.k, którego naruszenie zarzucił obrońca, brak możliwości dokonania kontroli odwoławczej w kontekście tego zarzutu.

Dlatego też, mając powyższe na uwadze, jak też nie dopatrując się we wniesionym środku odwoławczym jakichkolwiek argumentów, mogących wpłynąć na zmianę zaskarżonego postanowienia w kierunku sugerowanym przez obrońcę czy też okoliczności wskazanych w art. 259 k.p.k., które mogłyby uzasadniać uchylenie lub zmianę stosowanego obecnie środka zapobiegawczego, Sąd Apelacyjny postanowił jak na wstępie.

Z.

- odpis postanowienia doręczyć oskarżonemu oraz jego obrońcy,

- akta zwrócić.

Katowice, dnia 15 stycznia 2014 roku.