Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt II AKz 433/14

Dnia 23 lipca 2014 roku

Sąd Apelacyjny w Katowicach II Wydział Karny w składzie:

Przewodniczący-Sędzia: SA Jolanta Śpiechowicz (spraw.)

Sędziowie: SA Wiesław Kosowski

SA Beata Basiura

Protokolant: Agnieszka Przewoźnik

przy udziale Prokuratora Prokuratury Apelacyjnej Małgorzaty Bednarek

po rozpoznaniu w sprawie przeciwko A. S. (S.)

oskarżonemu o przestępstwo z art. 148 §1 k.k. i art. 207 §1 k.k.

zażalenia obrońcy

na postanowienie Sądu Okręgowego w Katowicach

z dnia 5 czerwca 2014 roku sygn. akt V K 38/14

w przedmiocie przedłużenia stosowania tymczasowego aresztowania

na podstawie art. 437 § 1 k.p.k.

p o s t a n a w i a

utrzymać w mocy zaskarżone postanowienie.

Postanowieniem z dnia 5 czerwca 2014 roku Sąd Okręgowy w Katowicach, w sprawie o sygn. akt V K 38/14, przedłużył do dnia 23 października 2014 roku okres tymczasowego aresztowania wobec oskarżonego A. S., zastosowanego postanowieniem Sądu Rejonowego Katowice-Zachód w Katowicach z dnia 23 września 2013 roku w sprawie o sygn. akt VIII Kp 391/13.

Obrońca oskarżonego, zaskarżając powyższe orzeczenie, zarzucił naruszenie przepisu art. 249 §1 k.p.k., polegające na zastosowaniu wobec oskarżonego tymczasowego aresztowania pomimo ograniczonego prawdopodobieństwa popełnienia zarzucanych mu czynów.

Podnosząc tak sformułowany zarzut, skarżący wniósł o uchylenie zastosowanego środka zapobiegawczego.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:

Zażalenie nie zasługuje na uwzględnienie.

Zgodzić należy się z Sądem meriti, że dotychczas zebrany materiał dowodowy, w tym: zeznania świadków, opinia z zakresu badań genetycznych, protokół zewnętrznych oględzin zwłok w miejscu ich znalezienia, opinia sądowo-lekarska z oględzin zwłok, protokół oględzin i przeszukania mieszkania oraz opinia sądowo-psychologiczna, wbrew twierdzeniom skarżącego, wskazuje na duże prawdopodobieństwo popełnienia przez oskarżonego zarzucanych mu czynów. Kwestia ta była już przedmiotem rozważań tut. Sądu (postanowienie z dnia 23 kwietnia 2014 roku, II AKz 249/14) i od tego czasu nie ujawniły się żadne nowe okoliczności, które doprowadziłyby do podważenia istnienia przesłanki ogólnej z art. 249 § 1 k.p.k.

Zaznaczenia wymaga nadto, że istnienie ogólnej przesłanki stosowania tymczasowego aresztowania w żadnym wypadku nie przesądza o sprawstwie oskarżonego, albowiem decyzja w przedmiocie odpowiedzialności karnej oskarżonego należy do sądu meriti orzekającego w postępowaniu głównym. Na obecnym, incydentalnym etapie postępowania, wystarczającym jest stwierdzenie, że w sprawie istnieje materialna przesłanka stosowania środków zapobiegawczych. Co więcej podkreślenia wymaga, że ocena występowania w sprawie przesłanki ogólnej stosowania środka zapobiegawczego jest tymczasowa i może ulec zmianie w toku dalszego postępowania, gdyż dowody zebrane w sprawie będą dopiero weryfikowane po bezpośrednim ich przeprowadzeniu, w tym także ocenie na tle całokształtu zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego podlegać będą także zeznania świadka J. P..

Przeprowadzona przez tut. Sąd kontrola odwoławcza przekonuje, że trafnie również Sąd I instancji wskazał na zachowaną w dalszym ciągu aktualność przesłanki szczególnej warunkującej stosowanie aresztu tymczasowego uregulowanej w przepisie art. 258 § 2 k.p.k., wskazującej na konieczność i niezbędność stosowania w dalszym ciągu w rozpoznawanej sprawie najsurowszego ze środków zapobiegawczych, mającego izolacyjny charakter. Utrwalonym jest w orzecznictwie stanowisko, (w tym Sądu Najwyższego, np. uchwała składu 7 sędziów Sądu Najwyższego z dnia 19 stycznia 2012 roku, sygn. akt I KZP 18/11 ), iż przesłanka surowości kary ma autonomiczny charakter i sama w sobie może stanowić podstawę stosowania najsurowszego środka zapobiegawczego. Surowość grożącej kary może bowiem skłaniać oskarżonego do podejmowania działań utrudniających postępowanie, celem uchronienia się przed realnie grożącą mu karą lub przynajmniej odsunięcia w czasie momentu jej prawomocnego wymierzenia. Skutek taki będzie przy tym z reguły wywierać nie kara abstrakcyjna, lecz dopiero kara realnie grożąca danemu sprawcy. W przedmiotowej sprawie biorąc pod uwagę charakter i rodzaj zarzuconego oskarżonemu czynu z art. 148 § 1 k.k. czyli przeciwko najcenniejszemu dobru chronionemu prawem, jakim jest życie ludzkie, w powiązaniu z ustawowym zagrożeniem karą, zgodzić się trzeba z Sądem pierwszej instancji, że w razie potwierdzenia w procesie winy i sprawstwa oskarżonego, prawdopodobieństwo wymierzenia mu surowej kary jest realne. Wprawdzie – w świetle ugruntowanego orzecznictwa – przesłanka zagrożenia surową karą słabnie w miarę toku postępowania, jak również z uwagi na długi czas stosowania tymczasowego aresztowania, to jednak w przedmiotowej sprawie nie można uznać, by doszło do nadużycia jej stosowania. Niewątpliwie o nadużyciu w powoływaniu przesłanki surowości kary można bowiem mówić dopiero wówczas, gdy tymczasowe aresztowanie nie spełnia już swej funkcji zabezpieczenia prawidłowego toku postępowania, bądź gdy postępowanie to jest prowadzone rażąco wadliwie, albo też, gdy okres aresztowania zbliża się do prawdopodobnej długości kary realnie grożącej oskarżonemu (zob. postanowienie Sądu Apelacyjnego w Lublinie z dnia 17 marca 2010 roku, sygn. II AKz 117/10). Dokonując analizy akt sprawy, Sąd Odwoławczy nie dopatrzył się żadnych ze wskazanych powyżej przypadków. W tym stanie rzeczy, w sposób intensywny realizująca się na gruncie niniejszej sprawy przesłanka szczególna, wskazująca na konieczność stosowania izolacyjnego środka zapobiegawczego sprawia, iż ustąpić muszą zasady minimalizacji i proporcjonalności, (art. 257 § 1 k.p.k. i art. 253 § 1 k.p.k.), tym bardziej, że okres stosowania wobec oskarżonego tymczasowego aresztu, w obliczu realności grożącej mu surowej sankcji karnej, nie może być uznany za nadmierny.

Z uwagi na powyżej naprowadzone okoliczności, zgodzić należy się z Sądem Okręgowym, iż wolnościowe środki zapobiegawcze, na tym etapie postępowania, nie są wystarczającymi dla zabezpieczenia prawidłowego toku postępowania.

W tym stanie rzeczy, mając na uwadze, iż kontrola odwoławcza nie ujawniła okoliczności uzasadniających odstąpienie od stosowania tymczasowego aresztowania względem oskarżonego na zasadzie przepisu art. 259 k.p.k, Sąd Apelacyjny postanowił jak
w części dyspozytywnej.

Z.

-

odpis postanowienia doręczyć oskarżonemu i jego obrońcy,

-

akta zwrócić.

Katowice, dnia 23 lipca 2014 roku.