Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt II AKz 590/14

POSTANOWIENIE

Dnia 24 września 2014 roku

Sąd Apelacyjny w Katowicach w Wydziale II Karnym w składzie:

Przewodniczący - Sędzia SA Barbara Suchowska

Sędziowie: SA Beata Basiura

SA Mirosława Ziaja (spr.)

Protokolant: Magdalena Bauer

przy udziale Prokuratora Prok. Apel. Małgorzaty Bednarek

po rozpoznaniu w sprawie przeciwko T. H.

oskarżonemu o przestępstwo z art. 280 § 2 k.k. i inne

zażalenia wniesionego przez obrońcę oskarżonego

na postanowienie Sądu Okręgowego w Gliwicach

z dnia 29 sierpnia 2014 roku, sygn. V K 61/14

w przedmiocie: określenia czasu trwania tymczasowego aresztowania

na podstawie art. 437 §1 k.p.k.

p o s t a n a w i a

utrzymać w mocy zaskarżone postanowienie

UZASADNIENIE

Zaskarżonym postanowieniem Sąd Okręgowy w Gliwicach przedłużył środek zapobiegawczy w postaci tymczasowego aresztowania, wobec oskarżonego T. H., zastosowany postanowieniem Sądu Rejonowego w Rybniku z dnia 20 marca 2014 roku sygn. akt III Kp 111/14 na okres do dnia 10 grudnia 2014 roku.

Obrońca oskarżonego wniósł zażalenie na powyższe postanowienie, zarzucając obrazę art. 249 § 1 k.k. w zw. z art. 257 § 1 k.p.k. poprzez przyjęcie, że stosowanie środka zapobiegawczego w postaci tymczasowego aresztowania, jest w sprawie konieczne, a zwłaszcza, że pozostałe przewidziane ustawą środki nie mają zastosowania. Wskazując na powyższe skarżący wniósł o zmianę zaskarżonego postanowienia i zastosowanie wobec oskarżonego środków zapobiegawczych o charakterze wolnościowym.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:

Zażalenie nie zasługuje na uwzględnienie.

Sąd Okręgowy w Gliwicach prawidłowo ustalił okoliczności wskazujące na konieczność utrzymania wobec oskarżonego T. H. na dalszy czas oznaczony najsurowszego środka zapobiegawczego o charakterze izolacyjnym, celem zabezpieczenia prawidłowego toku postępowania.

W niniejszej sprawie spełnione zostały bowiem wszystkie procesowe uwarunkowania, wynikające tak z art. 249 § 1 k.p.k., jak i z art. 258 § 2 k.p.k., uzasadniające przedłużenie tego środka zapobiegawczego na wskazany w zaskarżonym postanowieniu okres, tj. do dnia 10 grudnia 2014 roku

W żadnym razie nie jest to działaniem automatycznym i pozbawionym podstaw prawnych – co sugeruje skarżący, skoro u podstaw wydanego orzeczenia stoi konieczność zabezpieczenia prawidłowego toku postępowania na jego etapie międzyinstancyjnym i ewentualnie odwoławczym w związku z zapowiedzianą przez obrońcę apelacją (k.256). Wynika ona wprost z faktu, iż wyrokiem Sądu Okręgowego w Gliwicach z dnia 29 sierpnia 2014 roku sygn. akt V K 61/14 oskarżony T. H. skazany został na karę 3 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności za przypisane mu przestępstwo z art. 280 § 2 k.k. i art. 275 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. Orzeczenie to, chociaż nieprawomocne, w sposób zasadniczy ukształtowało sytuację prawną oskarżonego, także w aspekcie przesłanek stosowania środków zapobiegawczych.

Nietrafnym i pozbawionym podstaw prawnych jest twierdzenie, że fakt ten wyklucza stosowanie tymczasowego aresztowania – jak argumentuje to obrońca. Przeciwnie wręcz, tenże fakt procesowy determinuje wręcz konieczność dalszego zabezpieczenia toku procesu, skoro wymiar kary, jakiej oskarżony wcześniej mógł tylko spodziewać się, został już urealniony wydanym wobec niego, choć nieprawomocnym jeszcze wyrokiem. Okoliczność ta rzutuje na charakter stosowanych środków zapobiegawczych, ponieważ w sposób oczywisty mogłaby skłaniać do utrudniania postępowania, choćby tylko celem odsunięcia w czasie momentu ewentualnego prawomocnego wymierzenia kary i osadzenia w zakładzie karnym.

W takiej sytuacji przedłużenie najsurowszego ze środków zapobiegawczych w postaci tymczasowego aresztowania, zgodnie z treścią art. 258 § 2 k.p.k. jest jak najbardziej konieczne i celowe, właśnie po to, aby móc skutecznie zabezpieczyć sprawny tok postępowania karnego. Przepis ten stanowi samodzielną podstawę stosowania tymczasowego aresztowania, opartą na domniemaniu prawnym utrudniania postępowania przez oskarżonego, zagrożonego realnie surowa karą. I taka też sytuacja występuje w przypadku oskarżonego T. H..

Dodać należy, że w pełni zgodny z taką wykładnią pozostaje też przepis art. 249 §4 k.p.k., stwarzający procesowe podstawy stosowania tymczasowego aresztowania, aż do chwili przystąpienia do wykonania kary pozbawienia wolności.

Powyższe w sposób jednoznaczny i nie wymagający szerszego uzasadniania świadczy też o niezasadności zarzutu odwołującego się do obrazy przepisu art. 257 § 1 k.p.k. w którym mowa jest o tym, iż tymczasowego aresztowania nie stosuje się, gdy wystarczający jest inny środek zapobiegawczy. W niniejszej sprawie tymczasowe aresztowanie jest natomiast niezbędne i celowe, właśnie z uwagi na wskazane wyżej okoliczności, które sprawiają, że żaden inny środek zapobiegawczy nie spełniłby zakładanego celu w postaci zabezpieczenia prawidłowego toku procesu, a więc mógłby okazać się nieskuteczny, czemu dał wyraz Sąd Okręgowy w zaskarżonym postanowieniu.

Nie pozostaje bez znaczenia fakt, że okres dotychczasowego stosowania wobec oskarżonego tego środka zapobiegawczego pozostaje w rozsądnej relacji do wymiaru nieprawomocnie orzeczonej kary. Na jej poczet zaliczony bowiem został okres rzeczywistego pozbawienia go wolności w sprawie niniejszej, to jest od dnia 20 marca 2014 roku do 29 sierpnia 2014 roku.

Mając powyższe na uwadze – orzeczono jak w części dyspozytywnej postanowienia.

Z/ - o treści postanowienia poinformować oskarżonego i jego obrońcę;

- akta zwrócić.

Katowice, dnia 24 września 2014 roku.

II AKz 590/14

Powołane przepisy:

Korekty wprowadzone przez SAOS:

Informacje o źródle orzeczenia:

Dodatkowe informacje:

Pełny tekst orzeczenia

POSTANOWIENIE

UZASADNIENIE