Pełny tekst orzeczenia

Formularz UK 2

Sygnatura akt

IX Ka 4/21

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego w Pruszkowie z dnia 7 września 2020 r., sygn. II K 350/18

1.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☐ obrońca

☒ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3. Granice zaskarżenia

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

2.1. Ustalenie faktów

2.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.2. Ocena dowodów

2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

- obrazy przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu (art. 438 pkt 1 k.p.k.),

- obraza przepisów postępowania, mająca wpływ na treść wyroku (art. 438 pkt 2 k.p.k.),

- błędu w ustaleniach faktycznych, przyjętych za podstawę orzeczenia, jeżeli mógł mieć wpływ na treść wyroku (art. 438 pkt 3 k.p.k.),

- rażącej niewspółmierności wymierzonej kary (art. 438 pkt 4 k.p.k.).

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Apelacja oskarżonego nie zasługiwała na uwzględnienie. Należy stwierdzić, iż Sąd I instancji w toku przewodu sądowego ujawnił wszystkie dowody, dokonał ich wnikliwej oceny z uwzględnieniem zasad wiedzy, logiki i doświadczenia życiowego i w następstwie tak dokonanej oceny ustalił stan faktyczny nie zawierający błędów. Tak dokonana ocena w pełni korzysta z ochrony art. 7 k.p.k. Sąd orzekający dokonał oceny wszystkich dowodów, przemawiających zarówno na korzyść jak i niekorzyść oskarżonego, a poczynione ustalenia faktyczne są wynikiem uznania za wiarygodne określonych dowodów, które to stanowisko Sąd przekonywująco umotywował.

Odnosząc się do poszczególnych zarzutów zawartych w apelacji oskarżonego, a także przedstawionej tam argumentacji stwierdzić należy, że oskarżony w szczególności kwestionuje treść opinii biegłego T. D., z której biegły wskazał, że w miejscu zdarzenia kierujący pojazdem marki T. podczas manewru wyprzedzania rowerzysty mógł teoretycznie zachować odległość 1 metra, przy uwzględnieniu wszystkich parametrów związanych z szerokością pojazdów znajdujących się w momencie zdarzenia, tj. pojazdu marki T., jak też pojazdów zaparkowanych w miejscu zdarzenia oraz poruszającego się roweru oraz szerokości jezdni i odległości pojazdu marki T. od krawężnika. Oskarżony w uzasadnieniu wywiedzionej apelacji kwestionuje przyjęte przez biegłego parametry pojazdów znajdujących się w miejscu zdarzenia, jednocześnie podnosząc, że biegły przyjął, iż samochód marki T. poruszał się w takiej odległości od krawężnika, jak zostało to uwidocznione na zdjęciu, podczas gdy to położenie pojazdu było położeniem po jego zatrzymaniu. Wywody oskarżonego zawarte w tym zakresie w apelacji zmierzają wprost do wykazania, że kierowca samochodu marki T. podczas wyprzedzania oskarżonego jadącego na rowerze nie zachował koniecznej odległości 1 metra, co w ocenie skarżącego ma dowodzić, że nie dopuścił się on czynu przypisanego z winy umyślnej. Skarżący jednak kwestionując opinie biegłego we wskazanym zakresie, zupełnie pomija inne dowody zgromadzone w toku postępowania (także i pozostałe fragmenty opinii biegłego), z których jednoznacznie wynika wina i sprawstwo oskarżonego. Wskazać w tym miejscu należy w szczególności na zeznania pokrzywdzonego i jego żony, z których jasno wynika, w jaki sposób zachował się oskarżony, tj. że podczas manewru wyprzedzania uderzył w prawe przednie i tylne drzwi pojazdu pokrzywdzonego. Zwrócić przy tym należy uwagę, że w pojeździe obecna była żona pokrzywdzonego, siedząca po stronie pasażera, tj. po stronie powstałych uszkodzeń pojazdu, która miała możliwość bezpośredniego nie tylko zaobserwowania, ale też niejako „odczucia” momentu powstałych uszkodzeń, a także i zachowania oskarżonego. Zeznania M. G. (1) w pełni korespondują z zeznaniami pokrzywdzonego M. G. (2) i zasadnie zostały uznane przez Sąd Rejonowy za w pełni wiarygodne. Skarżący odnosi się krytycznie do zeznań pokrzywdzonego złożonych na etapie postępowania przygotowawczego, kiedy to pokrzywdzony wskazał, że oskarżony kopnął w tylne prawe i lewe drzwi, podczas gdy w toku rozprawy wskazał na dwa uderzenia w drzwi prawe pojazdu, co korespondowało z zeznaniami M. G. (1) w tym zakresie. Zeznania pokrzywdzonego złożone bezpośrednio po zdarzeniu w żadnej mierze nie świadczą o niewiarygodności tego świadka. W ocenie Sądu odwoławczego wskazanie na uszkodzenie prawych i lewych drzwi stanowiło zwykłą omyłkę nie zmierzającą do celowego pomówienia oskarżonego. Uszkodzenia pojazdu wynikały przecież wprost z dokumentacji fotograficznej załączonej do akt sprawy. Sam oskarżony także sporządził własne zdjęcia na miejscu zdarzenia i był obecny podczas interwencji policji. Za zupełnie polemiczne należy uznać dywagacje oskarżonego na temat możliwej ingerencji pokrzywdzonego w zebrany materiał dowodowy, tj. uszkodzenia pojazdu, które zostały udokumentowane bezpośrednio po zdarzeniu. Nie sposób także zgodzić się ze skarżącym, który odnosi się do oceny zeznań pokrzywdzonego i jego żony wskazując, że M. G. (1) w swoich zeznaniach podawała, że rower oskarżonego był wymijany, podczas gdy pokrzywdzony był wyprzedzany. Użyte przez M. G. (1) sformułowanie świadczy jedynie o nieznajomości definicji wynikających z przepisów ustawy Prawo o Ruchu Drogowym, a nie o faktycznym zachowaniu się kierowcy samochodu marki T. względem rowerzysty, tj. oskarżonego. Skarżący w złożonej przez siebie apelacji kwestionuje także uznanie przez Sąd Rejonowy za wiarygodny dowód świadczący o winie i sprawstwie oskarżonego zeznań funkcjonariuszy policji, którzy nie byli obecni na miejscu zdarzenia. Istotnie funkcjonariusze policji nie widzieli momentu zdarzenia, jednak zostali wezwani bezpośrednio po nim i dokonali rozpytania osób w nim uczestniczących, a także dokonali oględzin pojazdu pokrzywdzonego bezpośrednio po zdarzeniu. Po wykonaniu wskazanych czynności funkcjonariusze policji uznali, że wersja zdarzenia podawana przez pokrzywdzonego jest wiarygodna. Istotnie przy tym nie dokonali żadnych innych czynności na miejscu zdarzenia. Nie sposób jednak uznać, że to funkcjonariusze policji „wydali wyrok” w niniejszej sprawie lub że ich zeznania miały wyłączny wpływ na ustalenie winy i sprawstwa oskarżonego. Sąd Rejonowy ocenił całokształt zebranego w sprawie materiału dowodowego, w tym także zeznań funkcjonariuszy policji i prawidłowo ustalił, że oskarżony dopuścił się zarzucanego mu czynu. W odniesieniu do kwestionowanej przez oskarżonego opinii biegłego stwierdzić należy, iż istotnie ze zgromadzonego materiału dowodowego nie wynika, aby funkcjonariusze policji dokonali na miejscu zdarzenia pomiaru szerokości ulicy, na której doszło do zdarzenia. Ustalenie szerokości jezdni przez biegłego w inny sposób, w ocenie Sądu odwoławczego, nie miało wpływu na całokształt oceny jej treści i wniosków płynących z opinii. Z opinii tej wyraźnie wynika, że biegły – na podstawie dostępnego w aktach sprawy materiału dowodowego – uznał, że możliwe było teoretycznie zachowanie 1 metrowej odległości pomiędzy pojazdem pokrzywdzonego, a rowerem oskarżonego w momencie jego wyprzedzenia. Jak wskazano powyżej oskarżony powyższe kwestionuje zwracając szczególną uwagę na wymiary poszczególnych pojazdów i ich położenie w momencie zdarzenia, co według skarżącego wyklucza możliwość zachowania tej odległości przez pokrzywdzonego. Skarżący zdaje się nie dostrzegać jednak innych dowodów, które przemawiają za jego sprawstwem. Oznacza to, że nawet gdyby pokrzywdzony w istocie nie zachował podczas wyprzedzania oskarżonego 1 – metrowej odległości, nie prowadzi to do automatycznego wniosku, że wersja podana przez oskarżonego w wyjaśnieniach powinna zostać uznana za wiarygodną. Biegły w swojej opinii tak ustnej, jak też i pisemnej zwrócił uwagę na ślady pozostawione na pojeździe pokrzywdzonego po zdarzeniu. W odniesieniu do śladów, jakie powstały na tylnych prawych drzwiach, z opinii biegłego wynika, że powstały one poprzez uderzenie butem przez oskarżonego, o czym świadczy ciemny ślad po ogumieniu obuwia. Skarżący zaznaczył, że nie zabezpieczono jego butów w dniu zdarzenia, co powinno rodzić wątpliwości, w jakich okolicznościach ślady na pojeździe powstały. Wskazać trzeba, że dowody zgromadzone w sprawie oceniane są kompleksowe, we wzajemnym powiazaniu ze sobą, zgodnie z zasadami wiedzy, logiki i doświadczenia życiowego, co pozwala na odtworzenie przebiegu zdarzenia. Z zeznań pokrzywdzonego i jego żony wyraźnie zaś wynikało, że oskarżony dwukrotnie kopnął w pojazd, po czym uderzył w niego rowerem. Biegły w opinii ustnej w sposób przekonujący podał, z jakich względów ślady zdarcia powłoki lakieru zakończone czarną smugą nie mogły powstać od pedałów roweru (co było by możliwe przy zetknięciu pojazdu i roweru w wersji przedstawianej przez oskarżonego). W przypadku zaś uszkodzeń powstałych na przednich drzwiach biegły przyznał, że powstały one w wyniku kontaktu roweru z pojazdem, co jednak także koresponduje z zeznaniami pokrzywdzonych przedstawiających zachowanie oskarżonego. Powstanie uszkodzeń na przednich drzwiach – jak wskazał biegły – mogła wiązać się z utratą panowania rowerzysty nad rowerem. Nie oznacza to jednak, że utrata panowania i przewrócenie się roweru na maskę pojazdu nie było wynikiem celowego przemyślanego działania polegającego na kopnięciu tylnych drzwi przez oskarżonego. Opinia biegłego dotycząca powstania śladów na tylnych prawych drzwiach pojazdu pokrzywdzonego wskazuje bowiem jednoznacznie, że powstały one od kopnięć oskarżonego. Wobec powyższego, Sąd Rejonowy dokonując oceny zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, nie wykroczył poza regułę wynikającą z art. 7 k.p.k. Jak wskazano powyżej okoliczność ewentualnego niezachowania 1- metrowej odległości pomiędzy pojazdem pokrzywdzonego i rowerem oskarżonego nie dowodzi, że wersja podawana przez oskarżonego powinna zyskać walor wiarygodności. Samo niezachowanie wymaganej odległości nie jest bowiem równoznaczne z faktem uderzenia oskarżonego w bok ciała podczas manewru wyprzedzania. Nie ma racji przy tym oskarżony, że Sąd Rejonowy niezasadnie nie dopuścił dowodu z opinii biegłego za zakresu medycyny sądowej w związku z zapisem w dokumentacji medycznej oskarżonego. Zaznaczenia wymaga, że u oskarżonego rozpoznano tkliwość okolicy krętarzowej na skutek uderzenia biodrem w samochód. Wskazać jednak należy, że jak wynika z zeznań pokrzywdzonego i jego żony oskarżony, po kopnięciu w samochód, uderzył w prawą stronę i zsunął się po masce upadając na jezdnię przed samochód. Powyższe wskazuje, że i w takich okolicznościach oskarżony mógł doznać rozpoznanego urazu. Oznacza powyższe, że doznany uraz oskarżonego nie świadczy o tym, że został uderzony przez pojazd w wyniku wyprzedzania. Sąd Rejonowy zasadnie przy tym oddalił wniosek oskarżonego dotyczący przeprowadzenia eksperymentu procesowego celem ustalenia, czy pokrzywdzony zachował szczególną ostrożność przy wyprzedzaniu oskarżonego. Powyższe nie miało znaczenia dla ustalenia winy i sprawstwa oskarżonego w zakresie uszkodzenia mienia w postaci pojazdu pokrzywdzonego. Jak wskazano powyżej, ewentualne niezachowanie przez pokrzywdzonego 1 – metrowej odległości przy wyprzedzaniu oskarżonego, nie prowadzi do wniosku, że pokrzywdzony podczas wyprzedzania roweru uderzył pokrzywdzonego w bok, zgodnie z treścią wyjaśnień oskarżonego. Zgromadzony w sprawie materiał dowodowy zasadnie prowadzi do wniosku, że oskarżony działał umyślnie celowo uszkadzając pojazd oskarżonego.

Odnosząc się do zarzutu kwestionującego wymiar orzeczonej wobec oskarżonego kary grzywny wskazać należy, że ma on charakter polemiczny. Zaznaczenia wymaga, że z rażąco niewspółmierną karą mamy do czynienia tylko wówczas, gdy na podstawie ujawnionych oko­liczności, które powinny mieć zasadniczy wpływ na wymiar kary, można było przyjąć, że za­chodziłaby wyraźna różnica pomiędzy karą wymierzoną przez Sąd I instancji a karą, jaką należałoby wymierzyć w instancji odwoławczej w następstwie prawidłowego zastosowa­nia dyrektyw wymiaru kary przewidzianych w art. 53 k.k. oraz zasad ukształtowanych przez orzecznictwo Sądu Najwyższego. Nie chodzi przy tym o każdą ewentu­alną różnicę w ocenach co do wymiaru kary, ale o różnicę ocen tak zasadniczej natury, iż karę dotychczas wymierzoną nazwać można byłoby - również w potocznym znaczeniu tego słowa - rażąco niewspółmierną, to jest niewspółmierną w stopniu niedającym się wręcz zaakcepto­wać (np. wyrok SN z dnia 2.02.1995r., II KRN 198/94, OSNKW 1995/5-6). Odnosząc się do wymiaru kary orzeczonej wobec oskarżonego, należało stwierdzić, że Sąd Rejonowy dokonał oceny popełnionego przez oskarżonego czynu w perspektywie dyrektyw wymiaru kary z art. 53 k.k., w sposób prawidłowy i, w ocenie Sądu Okręgowego, poprawny, przeanalizował wszystkie okoliczności łagodzące, jak jego niekaralność i młody wiek, a także obciążające: stopień winy oraz społecznej szkodliwości czynu, a także fakt, że oskarżony działał celowo. Biorąc pod uwagę powyższe oraz nie sposób uznać, że jakiekolwiek okoliczności, także i te uznane przez Sąd I instancji za łagodzące przemawiają za wymierzeniem wobec oskarżonego kary łagodniejszej. Wskazać należy, że wymiar kary w odniesieniu do czynu popełnionego przez oskarżonego powinien odpowiadać dyrektywom prewencji ogólnej oraz szczególnej, jak celom zapobiegawczym i wychowawczym. Kara zawsze stanowi dolegliwość, nie można jednak uznać, że wymierzona przez Sąd Rejonowy kara grzywny jest znacząco dotkliwa. Sąd Rejonowy przy tym zasadnie wskazał, że okoliczność, że oskarżony ma wyższe wykształcenie, pracuje zawodowo, nie ma nikogo na utrzymaniu i jest zdrowy pozwala na wymierzenie kary grzywny. Istotnie przy tym oskarżony podawał, że cierpi na przewlekłą chorobę, która jednak nie uniemożliwia oskarżonemu wykonywania pracy zarobkowej – co spowodowało, że został przez Sąd Rejonowy uznany za osobą zdrową, mogącą pracować zarobkowo. Wobec powyższego wymierzonej oskarżonemu kary w żadnej mierze nie można uznać za nadmiernie surową. Kara wymierzona za czyn, którego dopuścił się oskarżony powinna być adekwatna do stopnia winy i społecznej szkodliwości czynów. Kara wymierzona oskarżonemu spełnia swoje cele, jest sprawiedliwa i wyważona. W ocenie Sądu odwoławczego wymierzona kara spełnia cele prewencji indywidualnej i generalnej i nie można jej uznać za rażąco surową i przynoszącą oskarżonemu nadmierną dolegliwość, a tym samym niewspółmierną.

Wniosek

- o uniewinnienie oskarżonego

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Na skutek nieuwzględnienia zarzutów i argumentacji zawartych w apelacji, o czym była mowa w punkcie 3 formularza uzasadnienia sekcja „zarzut” wniosek zawarty w apelacji należało uznać za niezasadny.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Punkt I, II, III

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Sąd odwoławczy nie znalazł podstaw do kwestionowania uznania przez Sąd Rejonowy winy i sprawstwa oskarżonego w zakresie przypisanego mu czynu. Wymierzoną oskarżonemu karę grzywny należało uznać za karę zasadną, prawidłową, orzeczoną zgodnie z dyrektywami art. 53 § 1 i 2 k.k., dlatego też nie sposób uznać, że nosi ona cechy rażącej niewspółmierności, o czym była mowa w punkcie 3 formularza uzasadnienia sekcja „zarzut”. Za zasadne należało także uznać rozstrzygnięcie w zakresie orzeczenia wobec oskarżonego obowiązku naprawienia szkody na rzecz pokrzywdzonego, który jest równoznaczny z wartością faktycznie poniesionej szkody w wyniku działania oskarżonego. Sąd odwoławczy nie znalazł także podstaw do kwestionowania zasądzenia od oskarżonego kosztów sądowych, w tym opłaty. Zgodnie z treścią art. 627 k.p.k. od skazanego w sprawach z oskarżenia publicznego zasądza się koszty sądowe na rzecz Skarbu Państwa i wydatki na rzecz oskarżyciela posiłkowego. Zgodnie z art. 3 o opłatach w sprawach karnych wyliczono wysokość opłaty.

5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot i zakres zmiany

Zwięźle o powodach zmiany

5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

5.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

P unkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

2

Zgodnie z treścią art. 636 § 1 k.p.k. w razie nieuwzględnienia apelacji, w sprawach z oskarżenia publicznego, pochodzącej wyłącznie od oskarżonego, koszty procesu za postępowanie odwoławcze ponosi na zasadach ogólnych ten, kto wniósł środek odwoławczy. Zgodnie z art. 634 k.p.k. do kosztów procesu za postępowanie odwoławcze od orzeczeń kończących postępowanie w sprawie, stosuje się odpowiednio przepisy za postępowanie przed Sądem I instancji. Zgodnie zaś z treścią art. 627 k.p.k. od skazanego w sprawach z oskarżenia publicznego zasądza się koszty sądowe na rzecz Skarbu Państwa i wydatki na rzecz oskarżyciela posiłkowego. Zgodnie z art. 3 i 8 o opłatach w sprawach karnych wyliczono wysokość opłaty.

7.  PODPIS

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

oskarżony

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Punkt I, II, III wyroku Sądu Rejonowego w Pruszkowie z dnia 7 września 2020 r., sygn. II K 350/18

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana