Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt II AKz 429/15

POSTANOWIENIE

Dnia 22 lipca 2015 roku

Sąd Apelacyjny w Katowicach II Wydział Karny w składzie:

Przewodniczący-Sędzia: SA Aleksander Sikora (spr.)

SA Piotr Pośpiech

SA Gwidon Jaworski

Protokolant: Magdalena Bauer

przy udziale Prokuratora Prokuratury Apelacyjnej Małgorzaty Bednarek

po rozpoznaniu w sprawie F. P.

oskarżonego o przestępstwo z art. 280 § 2 kk w zw. z art. 64 § 2 kk

zażalenia obrońcy oskarżonego

na postanowienie Sądu Okręgowego w Częstochowie

z dnia 30 czerwca 2015 roku, sygn. akt II K 177/14

w przedmiocie określenia czasu trwania aresztu tymczasowego

na podstawie art. 437 § 1 kpk

postanawia:

utrzymać w mocy zaskarżone postanowienie.

UZASADNIENIE

Postanowieniem Sądu Okręgowego w Częstochowie z dnia 27 maja 2015r., sygn. akt II K 177/14, utrzymanym w mocy postanowieniem Sądu Apelacyjnego
w K. z dnia 16 czerwca 2015 r., sygn. akt II AKz 342/15, określono dalszy czas trwania tymczasowego aresztowania zastosowanego wobec oskarżonego F. P. postanowieniem Sądu Rejonowego w Częstochowie z dnia 23 października 2014 r., sygn. akt XI Kp 532/14, na dalszy czas oznaczony, to jest do dnia 30 września 2015 r.

Zaskarżonym postanowieniem z dnia 30 czerwca 2015 r., Sąd Okręgowy
w Częstochowie w sprawie o sygn. akt II K 177/14, na podstawie art. 264 § 2 kpk, utrzymał wobec oskarżonego F. P. środek zapobiegawczy w postaci tymczasowego aresztowania, zastosowany ww. postanowieniem o sygn. akt XI Kp 532/14.

Zażalenie na powyższe postanowienie z dnia 30 czerwca 2015 r. złożył obrońca oskarżonego, zarzucając mu naruszenie przepisów postępowania, mające wpływ na treść orzeczenia, a to art. 259 § 1 pkt 2 kpk poprzez jego niezastosowanie, pomimo że przedłużenie stosowania tymczasowego aresztowania wobec oskarżonego pociąga wyjątkowo ciężkie skutki dla jego rodziny. Stawiając powyższy zarzut obrońca wniósł o zmianę zaskarżonego postanowienia i uchylenie tymczasowego aresztowania wobec oskarżonego F. P., ewentualnie o uchylenie tymczasowego aresztowania i zastosowanie wobec oskarżonego środków zapobiegawczych
o nieizolacyjnym charakterze.

Sąd Apelacyjny w Katowicach zważył, co następuje.

Zażalenie obrońcy oskarżonego nie zasługuje na uwzględnienie.

Sąd Okręgowy w Częstochowie prawidłowo ustalił i uzasadnił okoliczności wskazujące na konieczność utrzymania wobec oskarżonego F. P. stosowania najsurowszego środka zapobiegawczego w postaci tymczasowego aresztowania, celem zabezpieczenia prawidłowego toku postępowania i nie dopuścił się zarzucanego mu w złożony zażaleniu naruszenia przepisu prawa procesowego.

W pierwszej kolejności należy podkreślić, że sprawstwo oskarżonego F. P. zostało uprawdopodobnione w stopniu wymaganym przez przepis art. 249 § 1 kpk treścią nieprawomocnego wyroku Sądu Okręgowego w Częstochowie
z dnia 30 czerwca 2015 roku, sygn. II K 177/14. Tym samym nie ma potrzeby wykazywania, że zebrane w sprawie dowody wskazują na duże prawdopodobieństwo popełnienia przez oskarżonego przestępstwa z art. 280 § 1 kk i z art. 157 § 2 kk w zw. z art. 11 § 2 kk przy zast. art. 64 § 2 kk, bowiem samo skazanie go za ww. czyn nieprawomocnym wyrokiem, uzasadnia wystarczająco tą przesłankę i zwalnia od przedstawiania szczegółowej argumentacji uzasadniającej takie przekonanie (por. postanowienie Sądu Apelacyjnego w Krakowie z dnia 27 lipca 2005 roku, II AKz 288/05).

Ponadto wymierzenie oskarżonemu F. P. przez Sąd Okręgowy w Częstochowie kary pozbawienia wolności w wymiarze 4 lat powoduje, że w dalszym ciągu aktualna pozostaje szczególna przesłanka stosowania środka zapobiegawczego o charakterze izolacyjnym, o której mowa w art. 258 § 2 kpk. Zgodnie z ustawą z dnia 27 września 2013 roku o zmianie ustawy – Kodeks postępowania karnego oraz niektórych innych ustaw, która weszła w życie z dniem
1 lipca 2015 roku (Dz. U. 2013, poz. 1247) – przepis art. 258 § 2 kpk stanowi, że wobec oskarżonego, któremu zarzucono popełnienie zbrodni lub występku zagrożonego karą pozbawienia wolności, której górna granica wynosi co najmniej 8 lat, albo którego sąd pierwszej instancji skazał na karę pozbawienia wolności wyższą niż 3 lata, obawy utrudniania prawidłowego toku postępowania, o których mowa w § 1, uzasadniające stosowanie środka zapobiegawczego, mogą wynikać także z surowości grożącej oskarżonemu kary. Okoliczność ta zaś rzutuje na dobór środka zapobiegawczego, ponieważ w sposób oczywisty wymierzona oskarżonemu - choć nieprawomocnym jeszcze wyrokiem - surowa kara pozbawienia wolności, którą dotychczas odbył zaledwie w wymiarze niespełna 9 miesięcy, mogłaby skłaniać go do utrudniania dalszego postępowania poprzez ucieczkę lub ukrywanie się, celem odsunięcia w czasie momentu prawomocnego skazania i osadzenia w zakładzie karnym. Konieczne jest więc dalsze stosowanie wobec oskarżonego F. P. tymczasowego aresztowania dla zabezpieczenia prawidłowego toku postępowania oraz etapu prowadzącego do rozpoczęcia wykonania kary, co wprost wynika z treści przepisu art. 249 § 4 kpk.

Odnosząc się natomiast do twierdzeń zawartych w zażaleniu obrońcy, dotyczących trudnej sytuacji rodzinnej oskarżonego, uznać należy, iż słusznie Sąd Okręgowy nie dopatrzył się w sprawie występowania przesłanki z art. 259 § 1 pkt
2 kpk. Przepis ten wskazuje na konieczność uchylenia tymczasowego aresztowania
w sytuacji, gdy dalsze jego stosowanie spowodowałoby dla osoby, wobec której jest stosowane lub jego najbliższej rodziny "wyjątkowo ciężkie skutki". Oznacza to, że nie każda uciążliwość wynikająca ze stosowania tymczasowego aresztowania wypełnia znamiona tego przepisu. Naturalnym bowiem jest, iż tymczasowe aresztowanie łączy się z dolegliwościami dla bliskich osoby, wobec której jest ono stosowane, co często jest związane ze znacznym pogorszeniem ich sytuacji materialno-bytowej. Powyższe nie może być jednak uznane za stanowiące "wyjątkowo ciężkie skutki" dla oskarżonego lub członków jego rodziny, dopóty nie zagraża to ich egzystencji.
Z wywiadu kuratora sądowego z dnia 16 maja 2015 r. wynika co prawda, że sytuacja materialno-bytowa matki i siostry oskarżonego jest trudna z uwagi na to, iż jego matka jest osobą bezrobotną, wobec której orzeczono umiarkowany stopień niepełnosprawności oraz utrzymuje się ona z zasiłków wypłacanych przez MOPS
w wysokości ok. 600 zł miesięcznie. Z kolei 17-letnia siostra oskarżonego jest uczennicą gimnazjum. Niemniej jednak należy zwrócić uwagę, że – jak wynika z wywiadu środowiskowego - trudna sytuacja finansowa matki i siostry F. P. utrzymuje się już od kilku lat. Nie bez znaczenia pozostaje i to, że oskarżony przed zastosowaniem wobec niego aresztu tymczasowego, tylko do lutego 2014r. zamieszkiwał wraz ze swoją matką i siostrą, a następnie przebywał u swojej konkubiny, po czym od września 2014 r. zupełnie zerwał kontakt ze swoją rodziną i konkubiną. Co więcej, F. P. w okresie tym był osobą bezrobotną, pracował jedynie dorywczo i nie wspierał finansowo członków swojej rodziny. Brak jest zatem podstaw do uwzględnienia zażalenia obrońcy oskarżonego.

W tym stanie rzeczy należało więc podzielić stanowisko sądu I instancji
o potrzebie dalszego stosowania wobec oskarżonego F. P. aresztu tymczasowego, tym bardziej, że obrońca oskarżonego zapowiedział wywiedzenie apelacji poprzez złożenie w dniu 7 lipca 2015 r. wniosku o sporządzenie i doręczenie uzasadnienia wyroku wydanego w sprawie o sygn. akt II K 177/14.

Jednocześnie nadmienić trzeba, iż izolacyjny środek zapobiegawczy nie jest stosowany w niniejszej sprawie nadmiernie i nie przestał spełniać swej funkcji zabezpieczającej proces, przeradzając się w antycypację przyszłej kary.

W tym stanie rzeczy, przy braku przesłanek z art. 259 kpk, które mogłyby wskazywać na potrzebę odstąpienia od stosowania względem oskarżonego tymczasowego aresztowania, Sąd Apelacyjny orzekł, jak na w części dyspozytywnej postanowienia.

1. Odpis postanowienia doręczyć oskarżonemu i jego obrońcy,

2. Akta zwrócić.

Katowice, dnia 22 lipca 2015 roku.

II AKz 429/15

Powołane przepisy:

Korekty wprowadzone przez SAOS:

Informacje o źródle orzeczenia:

Dodatkowe informacje:

Pełny tekst orzeczenia

POSTANOWIENIE

UZASADNIENIE