Pełny tekst orzeczenia

Formularz UK 2

Sygnatura akt

VI Ka 176/21

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego w Jeleniej Górze z dnia 5 lutego 2021 r., sygn. akt II K 942/18

1.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca oskarżonego

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3. Granice zaskarżenia

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

2.1. Ustalenie faktów

2.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

1

P. Ś. (1)

oskarżony nie był karany; dot. czynu z art. 278 § 1 k.k. i art. 275 § 1 k.k. i art. 276 § k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k.

karta karna

k. 427

2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

--------------------

-------------------------------------------------------

--------------

-------------

2.2. Ocena dowodów

2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1

karta karna

dokument urzędowy; wystawiony przez powołany do tego organ w ramach jego kompetencji, jego autentyczność nie była kwestionowana przez strony procesu.

2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

-----------------

-------------------------------

--------------------------------------------------------------------------

.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

1.  błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia mający wpływ na jego treść (art. 438 pkt 3 kpk) polegający na przyjęciu iż:

a)  w saszetce M. P. (1) faktycznie znajdowały się wymienione przez niego rzeczy tj. telefon komórkowy marki S. (...), powerbank, słuchawki marki P. oraz portfel z zawartością pieniędzy w kwocie 300 zł;

b)  wartość szkody w majątku M. P. (1) w wyniku zaboru wymienionych w akcie oskarżenia ruchumości wynosi 566 zł;

c)  M. P. (1) uciekając przed goniącym go S. C. (1) miał możliwość obejrzenia się za siebie i dostrzeżenia jak oskarżony P. Ś. (1) dokonuje zaboru jego rzeczy;

d)  S. R. (1) miała możliwość obserwować z okna mieszkania D. B. (1) jak P. Ś. (1) dokonuje zaboru należących do M. P. (1) rzeczy znajdując się w tym czasie wraz z D. B. (1) w pomieszczeniu po drugiej stronie mieszkania;

W sytuacji w której brak na tę okoliczność jakichkolwiek obiektywnych dowodów;

e)  przyjęcie, iż czyn charakteryzuje się znacznym stopniem społecznej szkodliwości podczas gdy brak jakiegokolwiek uzasadnienia dla takiego stanowiska Sądu I instancji.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

2.  obrazy przepisów postępowania, która mogła mieć wpływ na treść orzeczenia (art. 438 pkt 2 kpk), a to:

a)  art. 2 § 2 kpk w zw. z art. 7 oraz 410 kpk poprzez niewłaściwą ocenę zebranego materiału dowodowego i wybiórcze jego potraktowane wskutek pominięcia przez Sąd I instancji całokształtu okoliczności ujawnionych w toku rozprawy głównej, a nadto przekroczenie granic swobodnej oceny dowodów, będące wynikiem nieuwzględnienia zasad prawidłowego rozumowania oraz wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego, wyprowadzeniem ze zgromadzonego materiału dowodowego wniosków z niego niewynikających oraz naruszenie zasady obiektywizmu procesowego przejawiające się w uwzględnieniu jedynie okoliczności niekorzystnych dla oskarżonego, a pominięcie faktów i dowodów korzystnych bez należytego uzasadnienia tegoż stanowiska skutkujące dokonaniem wadliwych ustaleń faktycznych, bez należytego uzasadnienia tegoż stanowiska skutkujące dokonaniem wadliwych ustaleń faktycznych i w konsekwencji skazaniem oskarżonego za zarzucany mu czyn a wyrażające się w:

⚫

przydaniu waloru wiarygodności zeznaniom świadków S. R. (1) i M. P. (1), podczas gdy:

- nie sposób uznać by zeznania S. R. (1) pozostawały wewnętrznie spójne i zgodne z zasadami logiki oraz doświadczenia życiowego z uwagi na to iż świadek kilkukrotnie prostowała składane zeznania co do miejsca w którym znajdowała się podczas gdy dokonywano zaboru saszetki należącej do M. P. (1) a dodatkowo zeznania te wbrew twierdzeniom Sądu a quo w żadnej mierze nie korespondują z innymi dowodami, w tym zeznaniami samego M. P. (1) a ponadto z dominującej w jej zeznaniach relacji wnioskować należałoby, iż oskarżenie P. Ś. (1) o zabór saszetki M. P. (1) pozostaje odwetem za oskarżenie jej ówczesnego konkubenta D. B. (1) o zabór należących do P. Ś. (1) narzędzi, co zgodnie z zasadami logiki i doświadczenia życiowego winno skłaniać do daleko idącej ostrożności w przydawaniu wiarygodności jej zeznaniom;

- nie sposób uznać by zeznania M. P. (1) pozostawały wewnętrznie spójne i zgodne z zasadami logiki oraz doświadczenia życiowego z uwagi na to, iż świadek nie potrafił wytłumaczyć skąd powziął wiedzę o tym, że sprawcą czynu miał być P. Ś. (1) a jego zeznania w tym zakresie pozostają sprzeczne z zeznaniami świadka D. B. (1), a ponadto z dominującej w jej zeznaniach relacji wnioskować należałoby, iż oskarżenie P. Ś. (1) o zabór saszetki pozostaje odwetem za oskarżenie konkubenta jego siostry S. D. B. o zabór należących do P. Ś. (1) narzędzi, co zgodnie z zasadami logiki i doświadczenia życiowego winno skłaniać do daleko idącej ostrożności w przydawaniu wiarygodności jej zeznaniom.

⚫

bezpodstawnym zakwestionowaniu wiarygodności wyjaśnień oskarżonego P. Ś. (1) oraz M. C. (1) pomimo, iż przy wszechstronnym rozważeniu całego zgromadzonego materiału dowodowego jawią się jako spójne , logiczne i wewnętrznie niesprzeczne i zasługują na przydanie im waloru wiarygodności co w konsekwencji nie pozwala na przyjęcie sprawstwa i winy oskarżonego za zarzucany mu czyn;

b)  art. 6 k.p.k. w zw. z art. 170 § 1 pkt 2 i 5 k.p.k. w zw. z art. 366 § 1 k.p.k. poprzez oddalenie wniosku dowodowego obrońcy o dopuszczenie i przeprowadzenie oględzin miejsca zdarzenia i przeprowadzenie eksperymentu procesowego polegającego na odtworzeniu przebiegu zdarzenia z udziałem oskarżonych: P. Ś. (1) oraz M. i S. C. (1), pokrzywdzonego, świadków: J. W., S. R. (1), H. S., celem ustalenia miejsca zaparkowania skutera, zatrzymania pojazdu typu bus, zachowania oskarżonego i podejmowanych przez niego czynności oraz celem wykazania czy uciekający M. P. (1) miał możliwość obejrzeć się i dostrzec jak oskarżony P. Ś. (1) dokonuje zaboru jego ruchomości co uniemożliwiło zweryfikowanie wiarygodności składanych przez świadków S. R. (1) i M. P. (1) zeznań.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

3.  na podstawie art. 438 pkt 4 k.p.k. rażącą niewspółmierność (surowość) orzeczonej wobec oskarżonego kary w wymiarze 120 stawek dziennych grzywny ustalając stawkę dzienną na kwotę 15 zł, która stanowi karę nadmiernie surową, sprzeczną z dyrektywami wymiaru kary określonymi w art. 53 k.k. wynikającą z nienależytego uwzględnienia społecznej szkodliwości czynu oraz właściwości i warunków osobistych sprawcy, sposobu jego życia przed popełnieniem przestępstwa i zachowania się po jego popełnieniu.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Ad.1 i Ad.2

Zarzuty zgłoszone przez skarżącego w apelacji, w jej pkt 1-2, korespondują ze sobą; dotyczą one oceny materiału dowodowego i dokonanych na jej podstawie ustaleń faktycznych i dlatego zostaną omówione łącznie.

Nietrafny był zarzut obrazy przepisów postępowania tj. art. 2 § 2 k.p.k. w zw. z art. 7 oraz 410 k.p.k. Przypomnienia wymaga, że przekonanie sądu o wiarygodności jednych dowodów i niewiarygodności innych pozostaje pod ochroną treści przepisu art. 7 k.p.k. wówczas, gdy jest poprzedzone ujawnieniem w toku rozprawy całokształtu okoliczności i to w sposób podyktowany obowiązkiem dochodzenia prawdy, stanowi wynik rozważenia wszystkich okoliczności przemawiających zarówno na korzyść jak i niekorzyść oskarżonego, jest wyczerpująco i logicznie z uwzględnieniem wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego argumentowane w uzasadnieniu (vide: wyroki Sądu Najwyższego z dnia 20 lutego 1975 roku, II KR 355/74, OSNKW 1975/9/84; z dnia 22 stycznia 1975 roku, I KR 197/14, OSNKW 1975/5/58; z dnia 5 września 1974 roku, II KR 114/74, OSNKW 1975/2/28; z dnia 22 lutego 1996 roku, II KRN 199/15, PiPr. 1996/10/10; z dnia 16 grudnia 1974 roku, Rw 618/74, OSNKW 1975/3-4/47). Wszystkie te wymogi spełnia ocena dowodów, o której mowa w apelacji (a także pozostałych zebranych w sprawie) dokonana przez Sad I instancji i zaprezentowana w uzasadnieniu wyroku.

Dysponując na rozprawie głównej walorem bezpośredniości, opierając się na zasadzie swobodnej oceny dowodów, Sąd I instancji władny był co do przebiegu zdarzenia z dnia 12 września 2017 r. odmówić wiarygodności wyjaśnieniom oskarżonego P. Ś. (1) i wspierającym je wyjaśnieniom współoskarżonego M. C. (1), dać wiarę zaś zeznaniom pokrzywdzonego M. P. (1) oraz innych osób potwierdzających przedstawiany przez niego przebieg zdarzenia. Sąd Okręgowy tę ocenę podziela. Oskarżony P. Ś. (1) był słuchany dwukrotnie. Składając wyjaśnienia w postępowaniu przygotowawczym nie przyznał się do zarzucanego mu czynu. Wskazał, że we wrześniu 2017 r. zostały mu skradzione narzędzia budowlane. Wtedy też zadzwonił do niego S. C. (1) i powiedział, że wie gdzie znajdują się jego narzędzia, i że ukradł je D. B. (1). Przyznał, że pojechał z M. C. (1) i S. C. (1) do D. B. (1) i zatrzymali się pod jego budynkiem. Pojazd zaparkowali przed skuterem, który znajdował się na poboczu. Z budynku wyszedł wtedy młody mężczyzna (M. P. (1)) i jak ich zobaczył to zaczął uciekać w kierunku lasu, choć jego zdaniem nie miał ku temu powodów. Nie wiedział, aby ten mężczyzna miał jakieś powiazanie z D. B. (1). Zaprzeczył, aby miał zabrać jakiekolwiek rzeczy ze schowka w skuterze. Na rozprawie głównej P. Ś. podtrzymał swoje wyjaśnienia (k. 66 i k. 222-223). Okoliczności dotyczące powodu przyjazdu do mieszkania D. B. opisywane przez oskarżonego P. Ś. (1) potwierdził w swoich wyjaśnieniach współoskarżony M. C.. Podał on, że jak przyjechali na miejsce zdarzenia, to dostrzegli M. P. (1), który na ich widok nagle zaczął uciekać (k. 221-221 – odwrót).

Sąd Rejonowy prawidłowo wskazał, że przeciwko uznaniu wyjaśnień oskarżonego P. Ś. (1) jako polegających na prawdzie przemawiają zeznania pokrzywdzonego M. P. (1) i zeznania świadka S. R. (1). Przede wszystkim pokrzywdzony M. P. wytłumaczył powody, dla których uciekał przed
S. C. i M. C.. Wskazał, że wyszedł z budynku po saszetkę, którą zostawił w skuterze i chciał wzywać pogotowie dla D. B.. Wtedy podjechał samochód, z którego wyszli P. Ś. i bracia C.. M. C. podszedł do niego, spytał się czy ukradł narzędzia z D. B. i uderzył go z otwartej ręki w szyję. Po tym uderzeniu S. C. kopnął w skuter, który przewrócił się na ziemię. Następnie M. P. zaczął uciekać za budynek, wyciągnął telefon i zaczął dzwonić na Policję. Jak uciekał to odwrócił się i widział jak P. Ś. zabiera jego saszetkę. Szczegółowo wymienił rzeczy jakie zostały mu zabrane i podał ich przybliżoną wartość (k. 28-30). Pokrzywdzony podtrzymał swoje zeznania odnośnie przebiegu zdarzenia i osoby będącej sprawcą kradzieży w trakcie kolejnych przesłuchań (k. 60-61 i k. 330-331). Zeznania te znajdują potwierdzenie w relacji świadka S. R. (1). Świadek wskazała, że jej brat M. P., zaraz po pobiciu D. B., poszedł po dokumenty do skutera. Gdy wyszedł, to pod budynek podjechał biały bus, z którego wysiedli M. C. i S. C. - który kopnął w skuter. M. P. zaczął uciekać, a oni zaczęli go gonić. W tym czasie z busa wyszedł trzeci mężczyzna – P. Ś., podszedł do skutera i wyjął z niego saszetkę, w której były dokumenty, pieniądze i telefon komórkowy. Dodała, że w chwili zdarzenia stała przy oknie i od razu powiadomiła policję (k. 20-23, k. 300-301 i k. 385-386). Wskazać w tym miejscu należy, że Sąd Rejonowy odniósł się do rozbieżności w zeznaniach M. P. i S. R. co do miejsca, gdzie znajdowała się saszetka, kiedy zabierał ją P. Ś.. – S. R. wskazała, że znajdowała się ona w skrytce przy kierownicy, zaś M. P., iż była ona w schowku pod siedzeniem skutera i po przewróceniu wypadła z tego schowka. Okoliczność ta jednak nie podważała prawdomówności ww. świadków. M. P., do którego należał zarówno skuter, jak i saszetka najlepiej wiedział, gdzie pozostawił saszetkę. S. R. moment zaboru saszetki - jak sama przyznała - obserwowała zza firanki przez okno w mieszkaniu D. B.. Skuter był w tym czasie przewrócony. Mogła zatem świadek S. R. odnieść wrażenie, że saszetka była przez P. Ś. zabierana z okolicy kierownicy skutera. W świetle korespondujących ze sobą zeznań świadków, jedyną osobą, która przebywała w pobliżu skutera i mogła zabrać saszetkę był P. Ś.. Nikogo innego w pobliżu nie było – M. C. biegł wówczas za M. P. a S. C. przebywał przed oknem D. B., w które rzucił kamieniem.

Nie ma racji skarżąca, gdy zarzuca sprzeczność w relacji M. P. i D. B.. M. P. poinformował świadka D. B. o kradzieży saszetki – skarżył się, że zginęły mu pieniądze, dowód i cały portfel oraz pytał do kogo należy samochód typu bus, gdyż nie znał personaliów mężczyzny, z którym przyjechali bracia C.. Okoliczności te potwierdził świadek D. B. na rozprawie głównej podczas konfrontacji z M. P. (k. 278-279 i k. 385-386). Podkreślenia wymaga, że poza oskarżonym w zdarzeniu brali udział jedynie M. C. i S. C.. Jak wynika z zeznań A. C., M. P. o kradzieży saszetki – informował także ją (k. 224-225). Nie wskazywał, że kradzieży saszetki dokonali jej synowie i nie domagał się od niej wyrównania strat. Także świadek M. C. (3) – ojciec M. C. i S. C. – nie wskazywał, aby ktokolwiek z członków rodziny pokrzywdzonego M. P., z którymi miał kontakt w związku z zajściem z dnia 12 września 2017 r., twierdził, że saszetka ta została ukradziona przez jego synów (k. 225). Również twierdzenia apelującej, iż oskarżenie P. Ś. o zabór saszetki M. P. pozostaje odwetem za oskarżenie ówczesnego konkubenta S. R. (D. B.) o zabór narzędzi nie znajdują uzasadnienia. Spostrzec należy, że zachowanie M. C. i P. Ś. względem M. P. związane było z kradzieżą – o którą podejrzewali D. B.. Podzielić należy w tej mierze ustalenia Sądu Rejonowego, że kradzież saszetki należącej do M. P. była elementem „rozrachunku” z D. B., bowiem M. P. nie miał żadnego konfliktu z braćmi C., ani też z oskarżonym P. Ś..

Niezasadny był zgłoszony przez skarżącą zarzut naruszenia przepisów postępowania, tj. art. 6 k.p.k. w zw. z art. 170 § 1 pkt 2 i 5 k.p.k. w zw. z art. 366 § 1 k.p.k. poprzez oddalenie wniosku dowodowego o dopuszczenie i przeprowadzenie oględzin miejsca zdarzenia i przeprowadzenie eksperymentu procesowego polegającego na odtworzeniu przebiegu zdarzenia z udziałem oskarżonych: P. Ś. (1) oraz M. i S. C. (1), pokrzywdzonego, świadków: J. W., S. R. (1), H. S., celem ustalenia miejsca zaparkowania skutera, zatrzymania pojazdu typu bus, zachowania oskarżonego i podejmowanych przez niego czynności oraz celem wykazania czy uciekający M. P. (1) miał możliwość obejrzeć się i dostrzec jak oskarżony P. Ś. (1) dokonuje zaboru jego ruchomości co uniemożliwiło zweryfikowanie wiarygodności składanych przez świadków S. R. (1) i M. P. (1) zeznań. W ocenie Sądu Okręgowego, przebieg i okoliczności przedmiotowego w sprawie zdarzenia z udziałem oskarżonego P. Ś. i pokrzywdzonego M. P., zostały odtworzone na podstawie osobowego materiału dowodowego, w szczególności zeznań pokrzywdzonego i świadków. Jest to materiał wystarczający dla oceny, czy zachowanie oskarżonego wypełniło znamiona zarzucanego mu przestępstwa, zaś samo zdarzenie nie miało charakteru złożonego czy skomplikowanego, było to krótkie, dynamiczne zajście a przeprowadzenie eksperymentu procesowego stosownie do wniosku obrońcy oskarżonego nie miałoby żadnego znaczenia dla merytorycznego rozstrzygnięcia sprawy. Pamiętać należy, że odtworzenie w drodze eksperymentu przebiegu zdarzeń ma wyłącznie walor posiłkowy, weryfikujący uzyskane wcześniej dowody i ich przydatność dla prawidłowych ustaleń faktycznych, a nie charakter dowodu podstawowego. Eksperyment i jego wyniki mogą świadczyć nie o rzeczywistym fakcie, a tylko o teoretycznej możliwości zdarzenia, którego ustalenie jest rzeczą sądu. Potrzeba przeprowadzenia takich czynności procesowych w niniejszej sprawie nie zachodziła.

Sąd Rejonowy dokonał prawidłowych ustaleń w zakresie wartości rzeczy znajdujących się w saszetce M. P.. Pokrzywdzony składając zeznania w postępowaniu przygotowawczym wskazał, że w saszetce znajdowały się: dowód osobisty, książeczka wojskowa oraz pieniądze w kwocie 300 zł, telefon komórkowy (...) o wartości 20 zł, Powerbank o wartości 70 zł, słuchawki P. o wartości 40 zł, portfel o wartości 10 zł, zaś wartość samej saszetki to 36 zł (k. 28-30). Podczas kolejnego przesłuchania wskazał, że rzeczywista wartość telefonu komórkowego wynosiła 130 zł - co zostało uprawdopodobnione wydrukiem z portalu aukcyjnego (...)(k. 60-61). Na rozprawie głównej wskazał z kolei, że minimalna wartość telefonu z chwili czynu wynosiła od 100-120 zł (k. 330-331). Sąd Rejonowy ustalając wartość szkody przyjął zatem najkorzystniejszą dla oskarżonego cenę telefonu komórkowego marki S. (...) – 100 zł.

W oparciu o przeprowadzone dowody i ich trafną ocenę Sąd Rejonowy dokonał prawidłowych ustaleń faktycznych co do sprawstwa i winy oskarżonego. Sąd Odwoławczy nie dostrzega błędów w rozumowaniu Sądu I instancji odtwarzającego stan faktyczny w oparciu o przeprowadzoną ocenę dowodów. Podniesione w apelacji zarzuty obrazy przepisów postępowania i błędów w ustaleniach faktycznych były bezzasadne, oparte na jednostronnej, korzystnej dla oskarżonego ocenie dowodów. Zachowaniem swoim oskarżony P. Ś. wyczerpał ustawowe znamiona przestępstwa z art. 278 § 1 k.k. i art. 275 § 1 k.k. i art. 276 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. i subsumpcja jego czynu dokonana przez Sąd Rejonowy jest prawidłowa.

Ad. 3

Niezasadny był zarzut rażącej surowości orzeczonej wobec oskarżonego kary. Zauważyć bowiem należy, iż o rażącej niewspółmierności kary w rozumieniu art. 438 pkt 4 k.p.k. można mówić tylko wówczas, gdy na podstawie ujawnionych okoliczności, które powinny mieć wpływ na wymiar kary, można by przyjąć, że zachodziłaby wyraźna różnica pomiędzy karą wymierzoną przez Sąd I instancji, a karą, która byłaby prawidłowa w świetle dyrektyw art. 53 k.k. W realiach niniejszej sprawy stwierdzić należy, iż Sąd Rejonowy odwołał się do ustawowych dyrektyw ich wymiaru oraz prawidłowo ustalił katalog okoliczności zarówno obciążających, jak i łagodzących w odniesieniu do oskarżonego. Apelacja nie zawierała żadnych przekonywujących zarzutów przeciwko kompletności tego katalogu, czy też zasadności przyjęcia poszczególnych okoliczności przez Sąd I instancji. Tym samym orzeczona wobec oskarżonego przy zastosowaniu art. 37 a § 1 k.k. kara 120 stawek dziennych grzywny po 15 zł każda stanowi trafną reakcję prawnokarną i nie ma żadnych powodów by ją łagodzić w postępowaniu odwoławczym. Tylko bowiem taka reakcja może być uznana za adekwatną do zawinienia P. Ś. i społecznej szkodliwości jego czynu.

Wniosek

1. O zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego od zarzucanych mu czynów,

względnie zaś o:

- zmianę zaskarżonego orzeczenia poprzez zmianę kwalifikacji prawnej czynu z art. 278 § 1 k.k. polegającego na tym, że w dniu 12 września 2017 r. w J. dokonał zaboru w celu przywłaszczenia saszetki z zawartością telefonu komórkowego (...),

Powerbanka, słuchawek marki P., portfela z pieniędzmi w kwocie 300 zł, które znajdowały się w schowku pod siedzeniem w skuterze, na czyn z art. 119 § 1 k.w. wobec ustalenia, iż szkoda M. P. wyniosła łącznie 476 zł i w oparciu o przepis art. 17 § 1 pkt 6 k.p.k. w zw. z art. 45 § 1 k.w. umorzenie postępowania w tym zakresie, oraz o:

- uniewinnienie oskarżonego P. Ś. (1) od zarzucanego mu czynu polegającego na tym, że w dniu 12 września 2017 r. w J., województwa (...), dokonał zaboru w celu przywłaszczenia saszetki z dokumentami w postaci dowodu osobistego i książeczki wojskowej tj. występku z art. 275 § 1 k.k. i art. 276 kk w zw. z art. 11 § 2 k.k.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Ad. 1

W konsekwencji uznania zarzutów apelacji z pkt 1-2 za bezzasadne nie mógł zostać uwzględniony wniosek apelacji o uniewinnienie oskarżonego od popełnienia zarzucanych mu czynów, względnie zaś o zmianę kwalifikacji prawnej czynu na wykroczenie z art. 119 § 1 kw i umorzenie postępowania.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

---------------------------------------------------------------------------------------------------------

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

---------------------------------------------------------------------------------------------------------

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Wyrok został wobec oskarżonego utrzymany w mocy w całości.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Wobec niezasadności zarzutów apelacji należy stwierdzić, że wyrok wydany przez Sąd Rejonowy był w pełni zasadny, a samo postępowanie nie jest obarczone żadną wadą, która winna skutkować jej uwzględnieniem z urzędu. Wymierzona oskarżonemu kara grzywny jest adekwatna do stopnia winy i społecznej szkodliwości czynu, w sposób prawidłowy uwzględnia wszystkie kryteria określone w art. 53 § 1 k.k. W konsekwencji powyższego zaskarżony wyrok utrzymano w mocy.

5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

Przedmiot i zakres zmiany

---------------------------------------------------------------------------------------------------------

Zwięźle o powodach zmiany

---------------------------------------------------------------------------------------------------------

5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

-----------------------------------------------------------------------------------

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

4.1.

---------------------------------------------------------------------------------

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

5.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

-------------------------------------------------------------------------------------------------------------

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

II.

O kosztach postępowania odwoławczego orzeczono po myśli art. 636 § 1 k.p.k. zasądzając od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa koszty związane z tym postępowaniem, a na podstawie art. 8 i art. 2 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 23.06.1973r. o opłatach w sprawach karnych (Dz. U. nr 49, poz. 223 ze zm.) wymierzono mu opłatę w kwocie 180 złotych.

7.  PODPIS

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

obrońca oskarżonego

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

sprawstwo i wina oskarżonego

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana