Pełny tekst orzeczenia

Formularz UK 2

Sygnatura akt

VI Ka 363/20

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego w Jeleniej Górze z dnia 16 czerwca 2020 r., sygn. akt II K 1383/19

1.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca oskarżonego

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3. Granice zaskarżenia

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

1  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

2.1. Ustalenie faktów

2.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

1.

N. G. (1)

Sprawstwo i wina oskarżonego w zakresie zarzucanego mu czynu art. 62 ust. 2 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii

Aktualne dane o karalności oskarżonego

wyjaśnienia oskarżonego

zeznania T. Z. (1)

karta karna z dnia 26.01.2021r.

186 – 187

209v–210

2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

----------------

-------------------------------------------------

-------------------

----------

2.2. Ocena dowodów

2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1.

Karta karna z dnia 26.01.2021 r.

Dokument ten zawierał aktualne dane o karalności oskarżonego N. G. (1), nie był kwestionowany przez strony.

2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

1.

Wyjaśnienia oskarżonego złożone na rozprawie apelacyjnej w dniu 11.03.2021 r.

Zeznania T. Z. (1) złożone na rozprawie apelacyjnej w dniu 15.04.2021 r.

Sąd Odwoławczy na wniosek oskarżonego uzupełnił postępowanie dowodowe o jego wyjaśnienia oraz zeznania świadka T. Z. (1), których treść potwierdzić miała zarzuty podniesione w apelacji. Wyjaśnienia oskarżonego nie korespondowały jednak z pozostałymi dowodami zgromadzonymi w sprawie, przez co nie można było nadać im waloru wiarygodności. Także zeznania T. Z. (1), który w dniu zdarzenia nie był w mieszkaniu J. A., a jedynie, jak stwierdził, stał przed budynkiem, w którym jest jego mieszkanie, nie stanowiły podstawy do zakwestionowania prawidłowości ustaleń faktycznych poczynionych przez Sąd Rejonowy w badanej sprawie. Świadek ten twierdził, że worek z zawartością widział w jego mieszkaniu dwa dni przed zatrzymaniem oskarżonego, w swoich zeznaniach wyraźnie starał się chronić oskarżonego N. G., obciążać zaś J. A. (k. 210), chociaż werbalnie deklarował, że oskarżony jest jego „wrogiem z wolności”. Świadek T. Z. twierdził jednak, że opisywane przez niego zdarzenie miało miejsce „w wakacje jakieś 1,5 roku temu”, gdy w rzeczywistości było to 12.09.2019 roku, ponadto w zakładzie karnym mógł mieć kontakt z oskarżonym (pismo Dyrektora Aresztu Śledczego w J. k. 202) i ustalić z nim wersję zdarzenia. Z tych powodów zeznania świadka T. Z. są niewiarygodne co do okoliczności zdarzenia będącego przedmiotem postępowania w niniejszej sprawie.

​  3. STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

1. Obraza przepisów postępowania mająca wpływ na treść orzeczenia, a w szczególności art. 410 k.p.k. w zw. z art. 7 k.p.k. wyrażająca się w dowolnej ocenie dowodów przez bezkrytyczne uznanie zeznań świadków – funkcjonariuszy policji, że torba z narkotykami należała do N. G. (1).

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

2. Obraza przepisów postępowania mająca wpływ na treść orzeczenia, a w szczególności art. 410 k.p.k. w zw. z art. 7 k.p.k. wyrażająca się w dowolnej ocenie dowodów poprzez bezpodstawne odmówienie waloru wiarygodności wyjaśnieniom oskarżonego z powodu odmiennej wersji podanej przez świadków M. K. oraz P. B., podczas gdy wyjaśnienia jego są wewnętrznie spójne i konsekwentne, w przeciwieństwie do zeznań funkcjonariuszy policji.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

3. Obraza przepisów postępowania poprzez naruszenie art. 5 § 2 k.p.k. i art. 7 k.p.k. mająca wpływ na treść zaskarżonego wyroku, a polegająca na uwzględnieniu na niekorzyść oskarżonego nie dających się usunąć w toku postępowania wątpliwości, dokonaniu w sposób dowolny oceny zeznań J. A. i uznanie ich za w pełni wiarygodne jedynie pod kątem zeznań funkcjonariuszy policji.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

4. Błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia polegający na uznaniu, iż oskarżony w nieustalonym miejscu i czasie nabył 156,16 grama środka odurzającego w postaci marihuany i posiadał w/w narkotyk w dniu zdarzenia, przez co wypełnił znamiona czynu z art. 62 ust. 2 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii, podczas gdy z zebranego w sprawie materiału dowodowego jednoznacznie wynika, że oskarżony nie popełnił zarzucanego jemu czynu.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Ad. 1 i 2

Ponieważ pierwsze dwa zarzuty podniesione w wywiedzionej apelacji dotyczą oceny zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego i poczynionych na jej podstawie ustaleń faktycznych, Sąd Odwoławczy odniesie się do nich w sposób łączny.

W pierwszej kolejności podkreślić należy, iż zgodnie z dyspozycją art. 7 k.p.k. Sąd orzekający dokonuje całościowej i swobodnej oceny zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, z uwzględnieniem zasad wiedzy, logiki i doświadczenia życiowego. Wymogom tym odpowiada dokonana przez Sąd I instancji ocena zeznań funkcjonariuszy policji M. K. (2) i P. B. (2), którym jako spójnym i jasnym nadano walor wiarygodności. Ponieważ podczas podjętej przez policjantów interwencji J. A. zwlekał z otwarciem drzwi, a z mieszkania słychać było odgłosy mogące wskazywać na próbę ucieczki, M. K. (2) wyszedł na zewnątrz budynku, gdzie zobaczył N. G. (1), który przez otwarte okno usiłował uciec. Trzymał wówczas w ręce worek, który po cofnięciu się do pokoju rzucił w prawą stronę (zeznania M. K. (2) – k. 36). W worku tym policjanci ujawnili później susz roślinny zidentyfikowany podczas użycia testera narkotykowego, a następnie podczas badań toksykologicznych jako marihuana. Zeznania funkcjonariuszy policji korespondowały z zeznaniami J. A., który twierdził, że oskarżony przyniósł do jego mieszkania worek – reklamówkę z marihuaną (k. 19). Nie ma zatem żadnych podstaw do przyjęcia, iż treść wyjaśnień złożonych przez N. G. (1) w postępowaniu przygotowawczym została na nim wymuszona, jak to podnosił on podczas kolejnych przesłuchań.

N. G. (1) w toku postępowania kilkukrotnie zmieniał treść składanych wyjaśnień, co tłumaczył wcześniejszym zażywaniem narkotyków. Nie przyznawał się do popełnienia zarzucanego mu czynu twierdząc, iż podjął próbę ucieczki przez okno w obawie przed „bandziorami”, których pomylił z policjantami. Jednocześnie oskarżony zaprzeczał, aby worek z zawartością marihuany był jego własnością. Twierdził on również, iż nie zawierał on narkotyków, a jedynie „susz rosnący na łące” czy „samosiejkę”. Ponieważ funkcjonariusz policji M. K. (2) udaremniając próbę ucieczki oskarżonego przez okno wyraźnie widział, iż trzymał on w ręce worek z suszem roślinnym, nie jest więc prawdopodobna wersja oskarżonego N. G. (1). Słusznie zatem Sąd I instancji uznał treść składanych przez oskarżonego wyjaśnień za realizację obranej przez niego linii obrony zmierzającej do uniknięcia odpowiedzialności karnej za zarzucane mu przestępstwo. Jak oskarżony sam kilkukrotnie podkreślał, nie chciał zostać ponownie osadzony w zakładzie karnym.

Podstawę wydanego wyroku stanowił zatem całokształt okoliczności ujawnionych w toku rozprawy głównej, chociaż ocena zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego dokonana przez Sąd Rejonowy różni się od stanowiska skarżącej, która w wywiedzionym środku odwoławczym te same dowody interpretowała i oceniała odmiennie. Nie można jednak skutecznie kwestionować prawidłowości wydanego orzeczenia na tej tylko podstawie, iż subiektywne stanowisko oskarżonego oraz reprezentującego go obrońcy jest odmienne od tego wyrażonego przez Sąd w zaskarżonym wyroku.

Mimo to Sąd Odwoławczy ponownie wysłuchał wyjaśnień oskarżonego oraz dopuścił dowód z zeznań wskazanego przez niego świadka T. Z. (1), które to podważyć miały prawidłowość poczynionych w sprawie ustaleń faktycznych. Ani jednak N. G. (1), ani T. Z. (1) nie przedstawili tego rodzaju okoliczności, które stanowiłyby podstawę do podważenia słuszności wydanego wyroku. T. Z. (1) w zeznaniach złożonych podczas rozprawy apelacyjnej stwierdził, iż nie jest pewien, czy worek znaleziony przez policję po zatrzymaniu N. G. (1) jest tym samym workiem, który rzekomo widział 2 dni wcześniej w mieszkaniu J. A. (k. 210). W dniu zatrzymania oskarżonego nie był on w ogóle w tym mieszkaniu, o czym była już mowa powyżej.

Wobec powyższego sformułowany przez obrońcę zarzut dotyczący obrazy przepisów art. 410 k.p.k. w zw. z art. 7 k.p.k. uznać należy za bezzasadny.

Ad. 3

We wcześniejszych rozważaniach Sąd Odwoławczy ustosunkował się już do kwestii naruszenia art. 7 k.p.k., oceniając podniesiony w tym zakresie zarzut za bezzasadny. Podobnie odnieść się należy do zarzutu naruszenia zawartej w art. 5 § 2 k.p.k. zasady in dubio pro reo. Chociaż obrońca zarzucił, iż Sąd orzekający nie rozstrzygnął nie dających się usunąć wątpliwości na korzyść oskarżonego, to jednak nie wskazał, jakie konkretnie wątpliwości, których nie udało się wyjaśnić w toku postępowania ma na myśli. Lakoniczne i ponowne nawiązanie w tym kontekście do oceny zeznań J. A. bez wskazania, na czym konkretnie naruszenie to miałoby polegać prowadzi do wniosku, iż zarzut ten również nie był zasadny.

Ad. 4

Sąd Odwoławczy we wcześniejszych punktach wypowiedział się już w kwestii oceny prawidłowości poczynionych przez Sąd I instancji ustaleń faktycznych, nie ma zatem potrzeby ponownego przytaczania wyrażonego w tym przedmiocie stanowiska. Wystarczające będzie stwierdzenie, iż zarzut dotyczący błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za postawę zaskarżonego orzeczenia poprzez nieprawidłowe – zdaniem skarżącej – przyjęcie, iż oskarżony N. G. (1) dopuścił się popełnienia zarzucanego mu czynu stanowi bezpodstawną polemikę z prawidłowymi i znajdującymi oparcie w zgromadzonym w sprawie materiale dowodowym ustaleniami faktycznymi, które stanowiły podstawę do przypisania oskarżonemu odpowiedzialności karnej za zarzucane mu przestępstwo. Wydaje się bowiem, iż jedynym dowodem potwierdzającym wersję zdarzeń przedstawioną przez N. G. (1) miałyby być wyjaśnienia samego oskarżonego, częściowo zbieżne z zeznaniami T. Z. z rozprawy odwoławczej. Dowody te jednak, oceniane przez pryzmat art. 7 k.p.k., uznać należy za nielogiczne i niewiarygodne.

Wniosek

Zmiana zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego N. G. (1) od zarzucanego mu aktem oskarżenia czynu, ewentualnie uchylenie wyroku Sądu I instancji i przekazanie jej do ponownego rozpoznania.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Jak już wspomniano, Sąd Odwoławczy nie uwzględnił zarzutów podniesionych w wywiedzionym środku odwoławczym, w pełni aprobując poczynione przez Sąd I Instancji ustalenia faktyczne, które stanowiły podstawę do wydania zaskarżonego orzeczenia. Wobec powyższego zaskarżony wyrok, jako trafny i prawidłowy, podlegał utrzymaniu w mocy. Nie znaleziono bowiem żadnych podstaw do zmiany zaskarżonego wyroku ani okoliczności uzasadniających jego uchylenie i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania przez Sąd I instancji.

4. OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

---------------------------------------------------------------------------------------------------------

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

---------------------------------------------------------------------------------------------------------

1  5. ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

Przedmiot utrzymania w mocy

Sąd Odwoławczy utrzymał w całości w mocy zaskarżony wyrok wobec oskarżonego N. G. (1).

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Sąd Odwoławczy nie uwzględnił zarzutów podniesionych w apelacji wywiedzionej przez obrońcę oskarżonego, w pełni aprobując stanowisko Sądu I instancji wyrażone w zaskarżonym orzeczeniu. Nie było również konieczności ingerowania w jego treść z urzędu.. Przypisane oskarżonemu przestępstwo art. 62 ust. 2 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii zagrożone jest karą pozbawienia wolności od roku do lat 10. Stwierdzić zatem należy, iż kara wymierzona N. G. (1) za ten czyn orzeczona została w dolnej granicy ustawowego zagrożenia z zachowaniem reguł określonych w art. 53 k.k. i nie razi swoją surowością. Uznać ją należy za karę adekwatną do stopnia winy i społecznej szkodliwości popełnionego przestępstwa i właściwie realizującą zarówno cele w zakresie prewencji indywidualnej, jak i generalnej. Także wysokość nawiązki orzeczonej na rzecz Stowarzyszenia (...)w J. wymierzona została w granicach określonych w art. 70 ust. 4 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii. Zważywszy na powyższe zaskarżony wyrok, jako trafny i prawidłowy, należało utrzymać w mocy

5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

Przedmiot i zakres zmiany

---------------------------------------------------------------------------------------------------------

Zwięźle o powodach zmiany

---------------------------------------------------------------------------------------------------------

5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

---------------------------------------------------------------------

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

---------------------------------------------------------------------------------------------------------

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

---------------------------------------------------------------------------------------------------------

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

---------------------------------------------------------------------------------------------------------

4.1.

---------------------------------------------------------------------

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

---------------------------------------------------------------------------------------------------------

5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------

5.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

--------------------------------------------------------------------------------------------

6  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

II

III

Sąd Odwoławczy na podstawie art. art. 29 ust. 1 ustawy Prawo o adwokaturze zasądził od Skarbu Państwa na rzecz adw. E. J. kwotę 516,60 złotych, w tym 96,60 złotych podatku od towarów i usług tytułem nieopłaconej obrony oskarżonego z urzędu w postępowaniu odwoławczym. Wysokość zasądzonej kwoty Sąd ustalił na podstawie § 2 i § 17 ust. 2 pkt 4 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 3 października 2016 r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu. Powołane przepisy określają stawkę minimalną za obronę przed sądem okręgowym jako drugą instancją, która wynosi 420 złotych, którą to zgodnie z § 4 ust. 3 powołanego rozporządzenia uzupełniono o obowiązującą aktualnie stawkę podatku od towarów i usług.

Ponadto na podstawie art. 624 § 1 k.p.k. w zw. z art. 634 k.p.k. Sąd Odwoławczy, mając na względzie sytuację majątkową oskarżonego, przebywającego obecnie w zakładzie karnym, zwolnił go od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze, obciążając nimi Skarb Państwa.

PODPIS

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

obrońca oskarżonego

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

przypisanie oskarżonemu sprawstwa i winy w zakresie zarzucanego mu przestępstwa

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana