Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 31 stycznia 2020 r.

Sąd Rejonowy w Częstochowie XII Wydział Cywilny

w składzie następującym:

po rozpoznaniu w dniu 31 stycznia 2020 r. w Częstochowie

na rozprawie

sprawy z powództwa M. K.

przeciwko (...) Zakładowi (...) na (...) spółce akcyjnej z siedzibą w W.

o zapłatę

1.  Zasądza od pozwanego (...) Zakładu (...) na (...) spółki akcyjnej z siedzibą w W. na rzecz powoda M. K. kwotę 2.000 zł. (dwa tysiące złote) z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 16 sierpnia 2016 r. do dnia zapłaty;

2.  Zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 1.017 zł. (jeden tysiąc siedemnaście złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu;

3.  Nakazuje pobrać od pozwanego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 673,35 zł. (sześćset siedemdziesiąt trzy złote i trzydzieści pięć groszy) tytułem zwrotu wydatków tymczasowo poniesionych przez Skarb Państwa.

Sygn. akt XII C 2882/17

UZASADNIENIE

Powód M. K. wniósł o zasądzenie od (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w W. kwoty 2.000,00 zł tytułem zadośćuczynienia za krzywdę, jakiej doznał na skutek wypadku z dnia 20 kwietnia 2015 roku z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 12 sierpnia 2016 roku do dnia zapłaty oraz kosztami procesu, w tym kosztami zastępstwa procesowego.

Pozwany (...) Spółka Akcyjna z siedzibą w W. wniósł o oddalenie powództwa i zasądzenie kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych. Pozwany nie kwestionował swojej odpowiedzialności związanej z wypadkiem komunikacyjnym w którym brał udział powód i przed wszczęciem procesu ustalił, iż należne powodowi zadośćuczynienie wynosi 800,00 zł. Podniósł, iż na wynikach badań złożonych przez powoda nie stwierdzono znaczących zmian pokolizyjnych. Również na pojeździe nie ujawniono uszkodzeń, które mogłoby spowodować u powoda powstanie urazów znacząco negatywnie wpływających na jego życie i zdrowie. Pozwany zarzucił, że nieuzasadnionym jest powoływanie się przez powoda na opinię biegłego złożoną do akt sprawy VII U 532/15 Sądu Rejonowego w Częstochowie. Wynika to z okoliczności, że powód powołuje się na urazy związane z neurologią, a opinie wydał chirurg ortopeda, ponadto z ustaleń biegłego wynika, ze powód cierpi na szereg dolegliwości wynikających z charakteru pracy zawodowej ( kierowcy taksówki). Pozwany podniósł, iż wyniki badań nie potwierdzają uszkodzeń autonomicznych ciała, ani klinicznych objawów deklarowanych urazów. Zdaniem pozwanego zebrana dokumentacja i ustalenia nie dają podstaw do uznania, aby zgłaszane przez powoda dolegliwości, były skutkiem powołanego przez powoda zdarzenia drogowego. Natomiast wskazują, ze powołane przez powoda dolegliwości są jedynie wynikiem zmian chorobowych samoistnych. Pozwany wskazał, że powód odczuwa bóle związane z charakterem pracy zawodowej.

Sąd Rejonowy ustalił i zważył, co następuje:

W dniu 20 kwietnia 2015 roku około godziny 12.10 w C. na skrzyżowaniu ulic (...) kierujący samochodem osobowym marki T. (...), wskutek nie udzielenia pierwszeństwa przejazdu doprowadził do zderzenia z samochodem osobowym marki V., którym kierował powód M. K. w czasie wykonywania pracy zawodowej jako taksówkarz. Zderzenie pojazdów miało charakter uderzenia bocznego. Z miejsca zdarzenia powód został przetransportowany przez Zespół (...) do Miejskiego Szpitala (...) w C. przy ul. (...). Wykonana diagnostyka radiologiczna kręgosłupa szyjnego i głowy nie wykazała zmian pourazowych. Powód został wypisany do leczenia ambulatoryjnego z rozpoznaniem: stłuczenie głowy, skręcenie kręgosłupa szyjnego, spondyloza szyjna. Dalsze leczenie powód kontynuował w warunkach ambulatoryjnych w ramach zwolnienia lekarskiego przez okres około pół roku do dnia 14 października 2015 roku po czym wrócił do pracy. W okresie zwolnienia lekarskiego powód był konsultowany neurologicznie, pulmonologicznie i neurochirurgicznie oraz wykonano diagnostykę radiologiczną klatki piersiowej która nie ujawniła złamania żeber. W czasie długotrwałego zwolnienia lekarskiego powód był leczony lekami z grupy (...), zalecono noszenie kołnierza ortopedycznego, nie stosowano rehabilitacji. Podczas badania neurologicznego u powoda stwierdzono kifoskoliozę piersiową I stopnia z pogłębieniem kifozy piersiowej i niewielki garbem żebrowym prawostronnym, nieco wzmożone napięcie mięśni przykręgosłupowych w odcinku szyjnym oraz nieco ograniczoną ruchomość w odcinku szyjnym w zakresie zgięcia. Obecnie powód zgłasza ból w okolicy biodra lewego z drętwieniem kończyny dolnej lewej, drętwienie kończyny górnej i bóle odcinka szyjnego kręgosłupa z samoistnymi bólami w klatce piersiowej.

Sprawca wypadku posiadał ubezpieczenie OC w (...) S.A. Na skutek zgłoszenia pozwany wypłacił powodowi 800,00 zł tytułem zadośćuczynienia.

Wypadek miał miejsce w ramach wykonywania działalności gospodarczej przez powoda. Postępowanie przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych toczyło się przed Sądem Rejonowym w Częstochowie podczas którego biegły z zakresu ortopedii W. D. stwierdził 5 % uszczerbek na zdrowiu M. K.. Wyrokiem z dnia 9 maja 2016 r., sygn. akt VII U 532/15 przyznano powodowi prawo do jednorazowego odszkodowania z tytułu wypadku przy pracy w kwocie 3785 zł.

Na skutek zdarzenia z dnia 20 kwietnia 2015 r. mogło dojść u powoda do urazu skręceniowego kręgosłupa szyjnego oraz stłuczenia powłok ciała. Doznany uraz, który nałożył się na już występującą patologię w postaci zmian zwyrodnieniowo- dyskopatycznych o charakterze spondylozy szyjnej ujawnił lub nasilił ( doprowadził do zaostrzenia) jej przebieg. Naciągniecie, nadwyrężenie, gwałtowny ruch zgięciowo-skrętny głowy w mechanizmie pośrednim tj. szarpnięciowym mógł manifestować się przejściowym, przemijającym nasileniem dolegliwości bólowych odkręgosłupowych, wzmożeniem napięcia mięśni przykręgosłupowych i objawami korzeniopatii szyjnej. W badaniu tomokomputerowym nie stwierdzono u powoda uchwytnej patologii urazowej dlatego tez zasadnym jest przyjęcie, że zaostrzenie było przemijające, powodujące jedynie okresową dysfunkcję i rozstrój zdrowia związany z miejscowymi dolegliwościami bólowymi. M. K. w wyniku kolizji doznał długotrwałego uszczerbku na zdrowiu w wysokości 5 %.

(dowody: dokumentacja medyczna k. 8-10, 14-16, 91-101, wypłata odszkodowania k. 11, odpowiedź pozwanego k. 12-13, opinia ortopedyczna k. 17-19, akt szkody płyta CD k. 29, opinia sądowo-lekarska biegłego C. C. k. 47-60, opinia biegłego z zakresu neurologii M. W. k. 87-89, akta VII U 532/15, zeznania powoda M. K. k. 36

Sam przebieg zdarzenia był bezsporny. Odnośnie ustaleń wymagających wiadomości specjalnych, należy stwierdzić, że biegli C. C. oraz M. W. sposób wszechstronny i wyczerpujący dokonali analizy i oceny materiału dowodowego w aspekcie posiadanej wiedzy specjalistycznej. Wnioski ich opinii są rzeczowe i logiczne, nie były kwestionowane przez strony postępowania. Sąd dał wiarę zeznaniom powoda uznając je za rzeczowe, spójne i logiczne.

Powództwo w niniejszej sprawie zasługiwało na uwzględnienie w całości.

Odpowiedzialność zakładu ubezpieczeń znajduje oparcie w treści art. 822 kc. Szczegółowe kwestie związane z ubezpieczeniem OC reguluje Ustawa o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych z dnia 22 maja 2003 roku (Dz.U. nr 124, poz. 1152 z późn.zm.), obowiązująca w chwili zaistnienia szkody. Stosownie do treści art. 34 ust 1 cytowanej ustawy z ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych przysługuje odszkodowanie, jeżeli posiadacz lub kierujący pojazdem są zobowiązani do odszkodowania za wyrządzoną w związku z ruchem tego pojazdu szkodę, której następstwem jest śmierć, uszkodzenie ciała, rozstrój zdrowia bądź też utrata, zniszczenie lub uszkodzenie mienia. Odszkodowanie ustala się i wypłaca w granicach odpowiedzialności cywilnej posiadacza lub kierującego pojazdem (ust. 36 ust 1 ustawy).

Sprawca zdarzenia drogowego, w chwili zaistnienia szkody posiadał obowiązkowe ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych za szkody powstałe w związku z ruchem posiadanego pojazdu u pozwanego. Zatem legitymacja procesowa pozwanego nie budzi wątpliwości.

Żądanie przez powoda zasądzenia zadośćuczynienia znajduje oparcie w treści art. 445 § 1 kc w związku z art. 444 § 1 kc. Należy zaznaczyć, że zadośćuczynienie przysługuje za doznaną krzywdę rozumianą jako cierpienie fizyczne i psychiczne. Ma na celu złagodzenie tych cierpień i zrekompensowanie doznanej krzywdy. Niewątpliwie na wysokość zadośćuczynienia ma wpływ stopień i czas trwania cierpień fizycznych, czyli odczuwanego bólu i innych dolegliwości, a także cierpień psychicznych związanych czy to z pobytem w szpitalu, czy też bolesnością zabiegów, koniecznością długotrwałej rehabilitacji. Przy czym w orzecznictwie ugruntowany jest pogląd, iż zadośćuczynienie nie może być kwotą symboliczną ale przedstawiać ekonomicznie odczuwalną wartość adekwatną do warunków gospodarki rynkowej (tak też Sąd Apelacyjny w Gdańsku w wyroku z dnia 31 grudnia 2010 roku, III APa 21/10, POSAG 2011/1/51-78).

W ocenie Sądu przyznanie powodowi zadośćuczynienia w wysokości 2.000,00 zł jest adekwatne zarówno w odniesieniu do obiektywnych przesłanek, a więc doznanego urazu jak i subiektywnych odczuć powoda. Przyznane przez Sąd zadośćuczynienie, mieści się w granicach kompensacyjnego rozumienia zadośćuczynienia i niewątpliwie nie prowadzi do nieuzasadnionego wzbogacenia pokrzywdzonego.

Ustalając wysokość zadośćuczynienia Sąd wziął pod uwagę wiek poszkodowanego, rodzaj doznanych cierpień i czas trwania dolegliwości wynikających ze zdarzenia.

Z opinii biegłego sądowego C. C. wynika, że leczenie powoda trwało około 5 miesięcy i polegało na stosowaniu leków z grupy (...). Niewątpliwe uciążliwość leczenia spowodowana była koniecznością wykonania specjalistycznych badań w celu właściwej diagnostyki oraz stosowania leków przeciwbólowych. Poczucie krzywdy, które wystąpiło u powoda wynikało też z konieczności odbywania wizyt lekarskich, w celu ustalenia przyczyn odczuwanych dolegliwości bólowych oraz ich usunięcia.

Biegły wskazał, iż uraz w postaci stłuczenia głowy dotyczył wyłącznie powłok miękkich (albowiem nie stwierdzono złamań czaszki, uszkodzeń wewnątrzczaszkowatych) i nie miał znaczenia dla długości leczenia, nie wywołał ten uraz żadnych uchwytnych negatywnych następstw zdrowotnych. Odnośnie urazu klatki piersiowej powoda to zdaniem biegłego przeprowadzone badanie radiologiczne również nie wykazało złamań żeber ani mostka, nie odnotowano obrażeń zewnętrznych-morfologicznych wykładników urazu, który manifestował się wyłącznie subiektywnymi dolegliwościami bólowymi. Biegły nie kwestionując ich występowania jako skutku urazu stłuczeniowego, stwierdził, iż można dopuścić zaistnienie warunków do jego wystąpienia. W kwestii urazu w postaci rany ciętej kończyny dolnej, uraz ten nie został obiektywnie potwierdzony.

Biegły natomiast stwierdził, iż na skutek zdarzenia mogło dojść u powoda do urazu skręceniowego kręgosłupa szyjnego. Biegły podkreślił, że niebezpieczeństwo doznania takiego urazu jest znacząco wyższe w sytuacji zderzeń bocznych aniżeli czołowych. Samochód kierowany przez powoda został uderzony w lewy bok, czołowo przez inny pojazd. W takim przypadku zdaniem biegłego niezależnie od dysproporcji masy, zadziałanie impulsu zderzeniowego przy dodatkowym efekcie zaskoczenia dla osoby kierującej, oprócz niebezpieczeństwa doznania urazu stłuczeniowego o lewostronnej lateralizacji realne jest uszkodzenie w obrębie kręgosłupa szyjnego i pogranicza szyjno-czaszkowego. Biegły zaznaczył, że przy zderzeniach bocznych zapięcie pasem bezpieczeństwa nie zapobiega takim urazom, nie zabezpiecza przed przemieszczeniem bezwładnościowym bocznym ciała osoby kierującej pojazdem. Jednocześnie głowa i odcinek szyjny nie są stabilizowane przez zagłówek i dociśnięcie częścią piersiową oraz biodrową pasa do oparcia fotela. Wyzwolenie sił szarpnięciowych prowadzi do urazu zgięciowego bocznego lub w złożonym mechanizmie do urazu zgięciowo-skętnego głowy, co może przekraczać zakres fizjologicznej ruchomości, a w sytuacji dynamicznej-możliwości organizmu.

Doznany uraz, który nałożył się na już występującą patologię w postaci zmian zwyrodnieniowo- dyskopatycznych o charakterze spondylozy szyjnej ujawnił lub nasilił ( doprowadził do zaostrzenia) jej przebieg. Naciągniecie, nadwyrężenie gwałtowny ruch zgięciowo-skrętny głowy w mechanizmie pośrednim tj. szarpnięciowym mógł manifestować się przejściowym, przemijającym nasileniem dolegliwości bólowych odkręgosłupowych, wzmożeniem napięcia mięśni przykręgosłupowych i objawami korzeniopatii szyjnej. W opinii biegły stwierdził, iż w badaniu tomokomputerowym nie stwierdzono u powoda uchwytnej patologii urazowej dlatego też zasadnym jest przyjęcie, że zaostrzenie było przemijające, powodujące jedynie okresową dysfunkcję i rozstrój zdrowia związany z miejscowymi dolegliwościami bólowymi. Zdaniem biegłego brak również jest podstaw do przyjęcia by powód w konsekwencji zaistniałego zdarzenia i doznanych udokumentowanych skutków zdrowotnych wymagał opieki i pomocy osób trzecich. Sposób zastosowanego leczenia przez powoda, jego rozwlekłość, mała intensyfikacja, nie podjęcie leczenia rehabilitacyjnego-usprawniającego, fizjoterapii przy braku odchyleń w badaniu neurologicznym – potwierdzają pośrednio, że skutki pourazowe w tym zakresie nie były znaczące i spowodowały co najwyżej okresowe, przemijające ograniczenia w aktywności życiowej i zdolności do zarobkowania powoda, bez trwałych negatywnych następstw. Biegły C. C. w swojej opinii nie wykluczył aby urazy wskazane przez ortopedę W. D. ( akta VII U 532/15) nie mogły powstać u powoda na skutek zdarzenia z dnia 20 kwietnia 2015 roku.

Biegły neurolog M. W. również podtrzymał opinie ortopedy. Biegły wskazał, iż w wyniku przeprowadzonego badania neurologicznego rozpoznano u powoda stan po powierzchownym urazie głowy oraz stan po urazie kręgosłupa szyjnego w mechanizmie tzw. bicza. Biegły stwierdził, iż przy powierzchniowym urazie głowy brak jest jednak podstaw do oceny uszczerbkowej, brak jest bowiem zmian pourazowych w wykonanym bezpośrednio po wypadku badaniu CT głowy. Biegły jednoznacznie stwierdził, iż w stosunku do powoda brak jest odchyleń w neurologicznym badaniu fizykalnym, jak również brak jest dokumentacji medycznej z okresu powypadkowego, którego upoważniałaby do oceny uszczerbkowej z tytułu możliwego przebytego urazu głowy. Zdaniem biegłego zebrana dokumentacja medyczna i przebieg leczenia świadczą o tym, że uraz głowy musiał mieć charakter powierzchowny, lekki, nienaruszający ciągłość powłok, skutkujący przejściowym dolegliwościami bólowymi. Z punktu widzenia neurologa uraz głowy nie wymagał przewlekłej farmakoterapii oraz rekonwalescencji, a niedogodności, które spowodował były niewielkie i krótkotrwałe.

Na skutek wypadku powód doznała 5 % długotrwałego uszczerbku na zdrowiu. Sąd uznał w tym zakresie wartości wskazane w treści opinii przez biegłego C. C. oparte na tabeli stanowiącej załącznik do Rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 18 grudnia 2002 roku.

U powoda doszło do ograniczenia sprawności kręgosłupa szyjnego przez okres około pół roku. W związku z dolegliwościami bólowymi miał ograniczenia w aktywności życiowej oraz ogólnej sprawności organizmu, ale nie wymagał pomocy osób trzecich. Uraz którego doznał powód- skręcenie kręgosłupa szyjnego długotrwale spowodował utrudnienia w codziennym funkcjonowaniu. Powód wymagał odpoczynku, ograniczenia wysiłku fizycznego i unikania pracy fizycznej. W związku z dolegliwościami bólowymi musiał zażywać leki przeciwbólowe w postaci tabletek i maści. Doznania opisane przez powoda niewątpliwie miały charakter subiektywny, jednakże z pewnością powodowały u niego różnorodne uciążliwości. Niewątpliwie w następstwie wypadku powód doznał negatywnych przeżyć i ograniczeń w życiu codziennym, co wypłynęło na jego aktywność życiową.

W tym stanie rzeczy Sąd mając na uwadze również istotę ubezpieczenia, która musi spełniać oczekiwania w zakresie poczucia sprawiedliwości społecznej i równości wobec prawa, doszedł do przekonania, iż kwota 2 000 zł zadośćuczynienia w obecnych warunkach cenowych jest właściwa, i spełnia przesłankę rekompensaty za doznaną krzywdę.

Mając na uwadze powyższe orzeczono jak w sentencji na podstawie powołanych przepisów prawa. O odsetkach orzeczono zgodnie z żądaniem pozwu na podstawie art. 359 kc i art. 481 kc. O kosztach orzeczono na mocy art. 98 k.p.c. Na mocy art. 113 ustawy z dnia 28 lipca 2005 roku o kosztach sądowych w sprawach cywilnych Sąd nakazał pobrać od pozwanego na rzecz Skarbu Państwa Sądu Rejonowego w Częstochowie kwotę 673,35 zł tytułem kosztów tymczasowo poniesionych przez Skarb Państwa.

Z. odpis wyroku wraz z uzasadnieniem doręczyć peł. pozwanego.