Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 4 kwietnia 2014 roku

Sąd Okręgowy w Białymstoku VIII Wydział Karny Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący SSO Przemysław Wasilewski

Protokolant Agnieszka Malewska

po rozpoznaniu w dniu 4 kwietnia 2014 roku

sprawy E. K.

obwinionego o czyn z art. 157 § 1 k.w.,

na skutek apelacji wniesionej przez obwinionego

od wyroku Sądu Rejonowego w Bielsku Podlaskim

z dnia 19 grudnia 2013 roku, sygnatura akt VIII W 413/13

I.  Zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy.

II.  Zasądza od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 30,- złotych (trzydzieści) złotych tytułem opłaty za drugą instancję i obciąża w/w zryczałtowanymi wydatkami za postępowanie odwoławcze w kwocie 50,- (pięćdziesiąt) złotych.

UZASADNIENIE

E. K. został obwiniony to, że:

1.  w okresie czasu od kwietnia 2012 roku do lipca 2012 roku w Ż. gmina D. wbrew żądaniu osoby uprawnionej nie opuścił części działki (...) należącej do B. K.,

tj. o czyn z art. 157 § 1 k.w.

2.  w tym samym miejscu i czasie nie opuszczając części działki (...) należącej do B. K. złośliwie ją niepokoił,

tj. o czyn z art. 107 k.w.

Wyrokiem Sądu Rejonowego w Bielsku Podlaskim z dnia 19 grudnia 2013 roku w sprawie o sygn. akt VIII W 413/13 w ramach czynu zarzucanego w punkcie pierwszym i drugim obwiniony E. K. został uznany za winnego tego, że w okresie od kwietnia 2012 roku do lipca 2012 roku w Ż. gmina D. nie opuścił części działki (...) należącej do B. K., tj. popełnienia czynu z art. 157 § 1 k.w. i za to na podstawie art. 157 § 1 k.w. został skazany na karę grzywny w wysokości 300 zł.

Zasądzono od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 30 zł tytułem opłaty oraz obciążono go pozostałymi kosztami postępowania w kwocie 439,26 zł.

Apelację od powyższego orzeczenia wniósł obwiniony E. K., zaskarżył rozstrzygnięcie w całości, wniósł o jego uchylenie i uniewinnienie go lub o przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I Instancji.

W uzasadnieniu wskazał, iż Sąd Rejonowy „nie zasięgnął wszystkich wyroków”, o które wnioskował na rozprawie i które w jego ocenie miały znaczenie dla rozstrzygnięcia w sprawie. Podał, że akta sprawy cywilnej o wznowienie punktów ewidencyjnych i punktów granicznych znajdowały się w Sądzie Okręgowym w Białymstoku w Wydziale Cywilnym Odwoławczym i w związku z powyższym Sąd I Instancji się z nimi nie zapoznał, wobec czego wydał błędne rozstrzygnięcie. Apelujący kwestionował swoją winę. Dodał, że biegły sądowy S. W. nie był obecny na gruntach działek (...). Odwołujący całkowicie zaprzeczył, że zajmował część działki (...) należącej do B. K., podając że dowody zostały „sfałszowane i ponaciągane” przez poprzedników prawnych B. K.. Stwierdził, że zwracał się do Sądu I Instancji o przeprowadzenie wizji lokalnej na miejscu, której to prośbie jednakże Sąd odmówił.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje.

Apelacja obwinionego E. K. jest bezzasadna i nie zasługuje na uwzględnienie. Podniesiona przez apelującego argumentacja na poparcie wyrażonego stanowiska odnośnie błędnego rozpoznania sprawy przez Sąd I Instancji nie zyskała aprobaty Sądu Odwoławczego i nie mogła doprowadzić do podważenia zaskarżonego orzeczenia.

Analizując w oparciu o zebrany w sprawie materiał dowodowy zasadność rozstrzygnięcia Sądu Rejonowego Sąd Okręgowy nie dopatrzył się błędów w zakresie ustalonego stanu faktycznego, na którym głównie skupia się uwaga apelującego.

Z akt przedmiotowej sprawy, jak również pisemnych motywów wydanego orzeczenia wynika, że Sąd I Instancji prawidłowo ustalił stan faktyczny, w oparciu o ujawnione w sprawie dowody, które w powiązaniu ze sobą należycie rozważył i wywiódł jedynie możliwe, logiczne wnioski, odnośnie sprawstwa obwinionego. Podzielić należy również pogląd Sądu I Instancji, że czyny objęte wnioskiem o ukaranie stanowią w zasadzie jeden czyn w sensie prawnym, bowiem zdarzenie opisane we wniosku o ukaranie cechuje tożsamość czasu, miejsca, osoby oskarżonego i pokrzywdzonego, jak również czynności wykonawczej.

Jednocześnie zaskarżony wyrok Sąd właściwie uzasadnił, poddając całokształt ujawnionego w sprawie materiału dowodowego analizie, przeprowadzonej z uwzględnieniem zasad wiedzy, logiki i doświadczenia życiowego, co pozostaje w zgodzie z dyspozycją art. 7 k.p.k. stosowanego w sprawach o wykroczeniach w oparciu o art. 8 k.p.w.

W szczególności nie budzą zastrzeżeń ustalenia faktyczne Sądu Rejonowego oparte na zeznaniach przesłuchanych w sprawie świadków, a mianowicie B. K., A. K., K. K. (1), i P. I., wyjaśnieniach E. K., a także opinii biegłego geodety S. W. oraz szeregu innych dokumentów.

W sprawie bezspornym było, że w dniu 23 listopada 2011 r. A. K.i K. K. (1)przekazali na rzecz swojej córki B. K.działkę o nr geodezyjnym (...). Przekazanie nastąpiło mocą umowy darowizny zawartej w formie aktu notarialnego o nr (...). Działka ta sąsiadowała z działką o nr (...)należącą do E. K.. Nie ulega również żadnym wątpliwościom, że spór z E. K.- dotyczący granicy między działkami o sygn. (...)się na następcę prawnego A.i K. B. K..

Co więcej treść wyjaśnień obwinionego E. K. wbrew jego intencjom wskazuje, że miał świadomość przebiegu granicy pomiędzy działkami w zarzucanym okresie i że świadomie ją naruszył. Podał bowiem, że po wznowieniu znaków granicznych z działki bratanicy ustąpił, bo był tylko posiadaczem. Innymi słowy miał świadomość, że nie dysponuje tytułem własności do przedmiotowej części działki. Jak trafnie zauważył to Sąd I Instancji nie budziło również wątpliwości, że był wzywany do opuszczenia działki B. K., co wynika z jej zeznań, jak i zeznań ojca w/w A. K..

Mając na uwadze opinię biegłego geodety S. W., przebieg granicy pomiędzy sąsiadującymi działkami również nie budzi żadnych wątpliwości, na co nie miało wpływu postępowanie o wznowienie znaków granicznych, bowiem biegły podczas dokonywanych pomiarów korzystał ze współrzędnych punktów granicznych z (...) Ośrodka (...). Współrzędne zostały ustalone podczas podziału działek i z tych samych współrzędnych korzystał biegły przy wznowieniu znaków granicznych.

Wbrew zarzutom apelującego Sąd I Instancji w niniejszym postępowaniu zażądał akt z Sądu Rejonowego w Bielsku Podlaskim o sygn. I C 930/12 (postępowanie w przedmiocie wznowienia znaków granicznych) i zapoznał się ze zgromadzonym w tych aktach materiałem dowodowym, wykonując niezbędne dla postępowania kserokopie, co wynika z zarządzenia (k. 301), jak i dołączonych kserokopii do akt niniejszego postępowania (k. 302-322).

W ocenie Sądu Okręgowego Sąd I Instancji zasadnie przyjął, że obwiniony w okresie od kwietnia 2012 r. do lipca 2012 r. w Ż. gmina D. nie opuścił części działki (...) należącej do B. K..

Ustalenie granicy prawnej pomiędzy działkami i świadomość jej przebiegu nakłada na obie sąsiadujące ze sobą strony obowiązek przestrzegania tej granicy. Nie respektowanie przebiegu granicy może prowadzić m.in. do odpowiedzialności za wykroczenie z art. 157 § 1 k.k. („karnej”). Nie ma zatem żadnych wątpliwości co do tego, że obwiniony świadomie zajmował fragment działki należącej do B. K..

Końcowo zgodzić się należy również z Sądem I Instancji, że w niniejszej sprawie brak było podstaw do zakwalifikowania wykroczenia z art. 107 k.w., bowiem w zachowaniu obwinionego nie można było się doszukać zamiaru kierunkowego tj. działania w celu dokuczenia inne osobie tj. B. K.. Trafnie Sąd zauważył, że zachowanie obwinionego ukierunkowane było na zamanifestowanie swoich praw do spornego gruntu, w związku z wieloletnim konfliktem ze swoim bratem, a nie dokuczeniu B. K..

Na marginesie odnosząc się również do argumentacji obwinionego E. K., że po wznowieniu w dniu 17 maja 2013 roku granic działek (...)należącej do E. K.i (...)należącej do B. K.wyjaśniło się, że to B. K.zajmuje część działki (...) E. K.wskazać należy, że powyższe pozostaje jedynie w sferze jego twierdzeń, a biorąc pod uwagę okres objęty zarzutem – pozostaje poza polem zainteresowania Sądu w niniejszej sprawie.

Odnosząc się do twierdzeń i wniosku obwinionego o dokonanie oględzin nieruchomości na okoliczność wykazania, że nie zajmuje on w chwili obecnej gruntu należącego do B. K. złożonego w trakcie postępowania przed Sądem I Instancji i powtórzonego w apelacji należy podkreślić, że stan aktualny nie ma znaczenia dla rozstrzygnięcia o odpowiedzialności wykroczeniowej obwinionego za czyn popełniony w okresie od kwietnia do lipca 2012 r., co bardzo trafnie wskazał Sąd Rejonowy w uzasadnieniu orzeczenia.

Z powyższym (kwestia ram czasowych czynu) związane jest ponadto oddalenie przez Sąd Okręgowy, w trakcie rozprawy apelacyjnej w dniu 4 kwietnia 2014 r. (k. 368v) wniosku dowodowego obwinionego o zaliczenie w poczet materiału dowodowego kserokopii podkładu geodezyjnego, kserokopii szkicu sytuacyjnego z dnia 10 marca 2014 r. wraz z kserokopią opinii wydanych w sprawie VIII W 236/13, z kserokopii szkicu sytuacyjnego z dnia 21 czerwca 2011 r. wraz z kserokopią opinii wydanych w sprawie VIII W 429/10. Nie należy bowiem tracić z pola widzenia, że czyn objęty zarzutem pozostaje w ramach czasowych (kwiecień – lipiec 2012 roku), zaś dokumentacja wskazywana przez obwinionego została sporządzona na marzec 2014 r. co oznacza, że dotyczy władania, bądź jego braku przez obwinionego E. K. częścią nieruchomości w innym okresie czasu, a tym samym dowodzona okoliczność nie ma znaczenia dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy. Po raz kolejny należy z całą stanowczością podkreślić, iż fakt, że w chwili obecnej E. K. nie zajmuje fragmentu działki o nr (...) należącej do B. K. nie ma znaczenia dla ustaleń na datę zarzutu objętego niniejszym postępowaniem.

Zastrzeżeń w ocenie Sądu Okręgowego nie można również mieć do orzeczonej wobec obwinionego E. K. kary 300 zł grzywny, bowiem jest ona adekwatna i współmierna do wagi popełnionego przez obwinionego wykroczenia, a nadto spełni stawiane przed nią cele zapobiegawcze i prewencyjne.

Z powyższych względów Sąd Okręgowy zaskarżony wyrok utrzymał w mocy.

O kosztach postępowania orzeczono na mocy art. 119 k.p.w. w zw. z art. 636 § 1 k.p.k., w tym o wysokości zryczałtowanych wydatków w sprawach o wykroczenia za postępowanie przed sądem drugiej instancji na mocy § 3 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 10 października 2001 r. w sprawie wysokości zryczałtowanych wydatków postępowania oraz wysokości opłaty za wniesienie wniosku o wznowienie postępowania w sprawach o wykroczenia (Dz. U. Nr 118, poz. 1269), zaś o opłacie na mocy art. 119 k.p.w. w zw. z art. 617 k.p.k. w zw. z art. 21 pkt 2 w zw. z art. 8 w zw. z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych (Dz. U. z 1983 r., Nr 49, poz. 223, j.t.).