Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 21 czerwca 2021 r.

Sąd Okręgowy Warszawa - Praga w Warszawie VII Wydział Pracy
i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący: SSO Monika Rosłan - Karasińska

po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w dniu 21 czerwca 2021 r. w Warszawie

sprawy F. G.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych (...)w W.

o wysokość emerytury

na skutek odwołania F. G.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (...)w W.

z dnia 02 lutego 2021 r. znak: (...)

oddala odwołanie.

Sygn. akt VII U 326/21

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 2 lutego 2021 r., znak: (...)Zakład Ubezpieczeń Społecznych (...) w W. odmówił ubezpieczonej F. G. prawa do ponownego ustalenia wysokości emerytury. Organ rentowy wskazał, że przeliczenie emerytury w zakresie zmiany średniego dalszego trwania życia możliwe jest tylko do świadczeń, które zostały przyznane według nowych zasad, których postawę obliczenia stanowi kwota składek na ubezpieczenie emerytalne i kapitału początkowego z uwzględnieniem waloryzacji dzielone przez średnie dalsze trwanie życia. Organ rentowy wyjaśnił, że wysokość emerytury F. G. została ustalona na zasadach określonych w art. 53, gdzie nie występuje element w postaci zwaloryzowanej kwoty składek oraz średniego dalszego trwania życia. Tym samym przepisy dotyczące zasad obliczania emerytury z uwzględnieniem ww. składników nie mają zastosowania do ustalenia wysokości emerytury pobieranej przez ubezpieczoną.

W dalszej kolejności, organ rentowy powołał się na treść art. 109 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z FUS (Dz. U. z 2021 r. poz. 291 ze zm.) wskazując, że organ rentowy może dokonać na wniosek świadczeniobiorcy przeliczenia świadczenia na zasadach określonych w przepisach art. 110-113 powołanej ustawy tj. poprzez doliczenie nieuwzględnionych okresów składkowych i nieskładkowych albo poprzez ponowne ustalenie podstawy wymiaru świadczenia. Przepis art. 111 ustawy emerytalnej daje więc możliwość ponownego wyliczenia wysokości emerytury od podstawy wymiaru ustalonej w myśl art. 15 , jeżeli do jej obliczenia wykazano podstawę wymiaru składki na ubezpieczenie społeczne lub ubezpieczenia emerytalne i rentowe na podstawie przepisów prawa polskiego: z liczby kolejnych lat kalendarzowych i w okresie wskazanym do ustalenia poprzedniej podstawy wymiaru świadczenia, z kolejnych 10 lat kalendarzowych wybranych z 20 lat kalendarzowych, poprzedzających bezpośrednio rok kalendarzowy, w którym zgłoszono wniosek o przyznanie emerytury lub renty albo o ponowne ustalenie emerytury lub renty, z 20 lat kalendarzowych wybranych z całego okresu podlegania ubezpieczeniu, przypadających przed rokiem zgłoszenia wniosku o ponowne ustalenie emerytury lub renty, jeżeli wskaźnik wysokości podstawy wymiaru jest wyższy od poprzednio obliczonego (dotychczasowego). Zakład stwierdził, że ubezpieczona nie przedłożyła żadnych nowych dokumentów w oparciu, o które świadczenie mogłoby zostać przeliczone. Odniósł się również, do treść art. 55 ww. ustawy wskazując, że zgodnie z treścią tego przepisu osobie urodzonej przed dniem 1 stycznia 1949 r., mającej staż wynoszący co najmniej 20 lat dla kobiety oraz 25 lat dla mężczyzny, która kontynuowała ubezpieczenia emerytalne i rentowe po osiągnięciu powszechnego wieku emerytalnego i wystąpiła z wnioskiem o przyznanie emerytury po dniu 31 grudnia 2008 r. w związku z ukończeniem tego wieku, wysokość tej emerytury może być obliczona wg. zasad określonych w art. 26, jeżeli okaże się wyższa od obliczonej na dotychczasowych zasadach. W związku z tym, że ubezpieczona miała ustalone prawo do emerytury przed osiągnięciem powszechnego wieku emerytalnego, to powyższa regulacja nie może mieć do niej zastosowania. Na tej podstawie, organ rentowy odmówił ubezpieczonej prawa do przeliczenia pobieranego przez nią świadczenia emerytalnego (decyzja ZUS z dnia 2 lutego 2021 r., znak: E/25/045072449 – nienumerowana karta tomu III a.r.).

W dniu 19 lutego 2021 r., odwołanie od powyższej decyzji złożyła F. G. , domagając się jej zmiany i przeliczenia świadczenia emerytalnego z uwzględnieniem przepisu art. 55 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z FUS (Dz. U. z 2021 r. poz. 291 ze zm.). Ubezpieczona wskazała, że organ rentowy ustalając wysokość jej emerytury nie uwzględnił istotnej okoliczności przejścia przez nią ze świadczenia rentowego na świadczenie emerytalne. Dodała także, że nie może zgodzić się ze stwierdzeniem, że sposób naliczenia świadczenia według tzw. nowych zasad pozbawia ją prawa do przeliczenia emerytury w przypadku wystąpienia okoliczności, uzasadniających zmianę wysokości świadczenia. W jej ocenie, organ rentowy pominął także treść przepisu art. 55a ww. ustawy, który powinien mieć do niej zastosowanie. W związku z tym wniosła o zmianę zaskarżonej decyzji i przyznanie jej prawa do ponownego przeliczenia świadczenia emerytalnego (odwołanie z dnia 19 lutego 2021 r. k. 3 a.s.).

W odpowiedzi na odwołanie z dnia 8 marca 2021 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych (...)w W. wniósł o jego oddalenie, podtrzymując argumentację zawartą w treści zaskarżonej decyzji. W uzasadnieniu odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wyjaśnił, że ubezpieczona urodzona (...) pobiera emeryturę powszechną przyznaną decyzją z dnia 18 stycznia 2007 r. i obliczoną na tzw. starych zasadach. W dniu 8 grudnia 2020 r. ww. złożyła wniosek w którym wniosła o przeliczenie świadczenia z lat składkowych, ponowne obliczenie świadczenia z zastosowaniem najkorzystniejszego średniego trwania życia, przyjęcie do ponownego obliczenia świadczenia zarobków z 10 kolejnych lat kalendarzowych wybranych z 20 lat kalendarzowych, poprzedzających bezpośrednio rok, w którym złożyła wniosek o ponowne obliczenie świadczenia według nowych zasad. Powołał się na treść art. 116 ust. l pkt 5 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych wskazując, że do wniosku w sprawie przyznania świadczeń winny być dołączone dowody uzasadniające prawo do świadczeń i ich wysokości określone w drodze rozporządzenia przez ministra właściwego do spraw zabezpieczenia społecznego. Organ rentowy stwierdził, że odwołująca się nie przedłożyła żadnych nowych dokumentów, a z akt sprawy wynika, że jej staż wynosi 26 lat, 9 miesięcy i 15 dni okresów składkowych oraz 4 miesiące i 13 dni okresów nieskładkowych, tj. łącznie 27 lat, 1 miesiąc i 28 dni. Nadmienił również, że wskaźnik z 10 najkorzystniejszych lat kalendarzowych wybranych z 20 poprzedzających bezpośrednio rok kalendarzowy, w którym zgłoszono wniosek o emeryturę wynosi 37,57%. W okresie od 2000 r. do 2019 r. ubezpieczona wykazywała bowiem jedynie krótkie okresy ubezpieczenia z tytułu umów cywilnoprawnych. Dodał, że w jej sytuacji nie może mieć zastosowania art. 55 w zw. z art. 27 ustawy emerytalnej, gdyż F. G. nie podlegała ubezpieczeniu emerytalnemu i rentowym bezpośrednio przed przyznaniem emerytury, nie mogła więc też kontynuować tego ubezpieczenia po osiągnięciu powszechnego wieku emerytalnego. Jednocześnie z wnioskiem o emeryturę wystąpiła w dniu 2 stycznia 2007 r. Nie jest też możliwe przeliczenie świadczenia z zastosowaniem najkorzystniejszego średniego dalszego trwania życia, które jest stosowane przy wyliczeniu emerytury w systemie zdefiniowanym w myśl art. 26 ustawy emerytalnej. Na tej podstawie, Zakład stwierdził, że wydana decyzja jest prawnie oraz faktycznie uzasadniona (odpowiedź na odwołanie z dnia 8 marca 2021 r. k. 4 a.s.).

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

F. G., urodzona w dniu (...), w okresie od dnia 1 października 1963 r. do dnia 15 lutego 1970 r. była zatrudniona w Szkole Podstawowej nr (...) w W. na stanowisku pomocy kuchennej. Następnie w okresie od dnia 1 lipca 1970 r. do dnia 31 grudnia 1986 r. świadczyła pracę na rzecz Spółdzielni Pracy (...) w W. na stanowisku nakłady za wynagrodzeniem ustalonym w systemie akordowym, według kategorii IV, tj. 33,60 zł za godzinę pracy. W okresie od dnia 1 stycznia 1987 r. do dnia 31 grudnia 1989 r. pracowała w Spółdzielni Pracy (...) w W. jako dozorca mienia i z tego tytułu osiągnęła następujące kwoty wynagrodzeń: za 1987 r. – 452.643,00 zł, za 1988 r. – 546.984,00 zł i za 1989 r. – 2.532.298,00 zł. W latach 2000-2019 świadczyła pracę na podstawie umów cywilnoprawnych, które były zawierane krótkoterminowo z (...) (kwestionariusz dotyczący okresów zatrudnienia k. 3-3v, zaświadczenie k. 4, świadectwo pracy z dnia 31 grudnia 1986 r. k. 5, zaświadczenie z dnia 26 kwietnia 1991 r. k. 6 i z dnia 28 grudnia 1989 r. k. 7 tom III a.r., okresy ubezpieczenia – nienumerowana karta tomu V a.r.).

W okresie od dnia 1 marca 1991 r. do dnia 2 stycznia 2007 r. F. G. była uprawniona do renty inwalidzkiej, a następnie do renty z tytułu niezdolności do pracy. Od dnia 1 marca 2006 r. po waloryzacji wysokość świadczenia do wypłaty wynosiła 651,87 zł. Decyzją z dnia 18 stycznia 2007 r., znak: (...)Zakład Ubezpieczeń Społecznych (...) przyznał ubezpieczonej prawo do emerytury od dnia 2 stycznia 2007 r, tj. od osiągnięcia wieku emerytalnego. Organ rentowy wskazał, że w związku z przyznaniem emerytury prawo do renty z tytułu niezdolności do pracy ustaje z dniem 2 stycznia 2007 r. Przy obliczeniu emerytury organ rentowy uwzględnił 26 lat, 9 miesięcy i 15 dni okresów składkowych oraz 4 miesiące i 13 dni okresów nieskładkowych, a do ustalenia wysokości emerytury przyjął dotychczasową podstawę wymiaru renty. Wskaźnik podstawy wymiaru ustalony na dzień 2 stycznia 2007 r. wyniósł 105,72%, a podstawa wymiaru wyniosła 1.506,19 zł. Świadczenie emerytalne zostało obliczone w następujący sposób: 24% x 666,96 zł = 160,07 zł, (321 x 1,3%)/12 x 705.11 = 245,24 zł, (4 x 0,7%)/12 x 705,11 zł = 1,62 zł, razem 406,93 zł. Tak ustalona wysokość świadczenia do wypłaty wyniosła 869,24 zł, a po waloryzacji od dnia 1 marca 2009 r. wyniosła 1.056,16 zł (wniosek o rentę k. 1-2, orzeczenie Komisji Lekarskiej do Spraw Inwalidztwa i Zatrudnienia k. 3-4, decyzja z dnia 25 maja 1993 r. k. 28 i nast. k. 36, k. 38-40, k. 61-64, k. 67, k. 69, decyzja z dnia 14 marca 2006 r., decyzja z dnia 18 stycznia 2007 r., decyzja z dnia 2 stycznia 2007 r. – nienumerowane karty tomu IV a.r., k. 11-13 tom V a.r., decyzja z dnia 16 marca 2009 r. k. 31 tom V a.r.).

W dniu 8 grudnia 2020 r. ubezpieczona F. G. złożyła w organie rentowym wniosek o ponowne przeliczenie świadczenia emerytalnego z uwzględnieniem wszystkich lat składkowych w wymiarze 27,5 i z zastosowaniem najkorzystniejszej tabeli średniego dalszego trwania życia, jak również przy przyjęciu do ponownego obliczenia świadczenia emerytalnego zarobków z 10 kolejnych lat kalendarzowych wybranych z okresu 20 lat kalendarzowych poprzedzających bezpośrednio rok, w którym został złożony wniosek o ponowne obliczenie świadczenia emerytalnego wg. nowych zasad (wniosek z 8 grudnia 2020 r. – nienumerowana karta tomu V a.r.).

Decyzją z dnia 2 lutego 2021 r., znak: (...)Zakład Ubezpieczeń Społecznych (...)w W. odmówił ubezpieczonej F. G. prawa do ponownego ustalenia wysokości emerytury. Organ rentowy wskazał, że przeliczenie emerytury w zakresie zmiany średniego dalszego trwania życia możliwe jest tylko do świadczeń, które zostały przyznane według nowych zasad, których postawę obliczenia stanowi kwota składek na ubezpieczenie emerytalne i kapitału początkowego z uwzględnieniem waloryzacji dzielone przez średnie dalsze trwanie życia. Organ rentowy wyjaśnił, że wysokość emerytury F. G. została ustalona na zasadach określonych w art. 53, gdzie nie występuje element w postaci zwaloryzowanej kwoty składek oraz średniego dalszego trwania życia. Tym samym przepisy dotyczące zasad obliczania emerytury z uwzględnieniem ww. składników nie mają zastosowania do ustalenia wysokości emerytury pobieranej przez ubezpieczoną. Odniósł się również, do art. 55 ww. ustawy wskazując, że zgodnie z treścią tego przepisu osobie urodzonej przed dniem 1 stycznia 1949 r., mającej staż wynoszący, co najmniej 20 lat dla kobiety oraz 25 lat dla mężczyzny, która kontynuowała ubezpieczenia emerytalne i rentowe po osiągnięciu powszechnego wieku emerytalnego i wystąpiła z wnioskiem o przyznanie emerytury po dniu 31 grudnia 2008 r. w związku z ukończeniem tego wieku, wysokość tej emerytury może być obliczona według zasad określonych w art. 26, jeżeli okaże się wyższa od obliczonej na dotychczasowych zasadach. W związku z tym, że ubezpieczona miała ustalone prawo do emerytury przed osiągnięciem powszechnego wieku emerytalnego, to powyższa regulacja nie może mieć do niej zastosowania (decyzja ZUS z dnia 2 lutego 2021 r., znak:(...)– nienumerowana karta tomu III a.r.).

Od niekorzystnej dla siebie decyzji organu rentowego, ubezpieczona złożyła odwołanie do tut. Sądu, inicjując tym samym niniejsze postępowanie (odwołanie z dnia 19 lutego 2021 r. k. 3 a.s.).

Powyższy stan faktyczny Sąd Okręgowy ustalił na podstawie dowodów z dokumentów zawartych w aktach niniejszej sprawy, jak również w aktach rentowych odwołującej. Zdaniem Sądu dokumenty, w zakresie w jakim Sąd Okręgowy oparł na nich swoje ustalenia, są wiarygodne, wzajemnie się uzupełniają i tworzą spójny stan faktyczny. Dokumenty te nie były przez strony sporu kwestionowane w zakresie ich autentyczności i zgodności z rzeczywistym stanem rzeczy, a zatem wynikające z nich okoliczności należało uznać za bezsporne i mające wysoki walor dowodowy.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Odwołanie F. G. od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (...)w W. z dnia 2 lutego 2021 r., znak: (...), było niezasadne i podlegało oddaleniu.

Rozpoznanie sprawy w analizowanym przypadku nastąpiło na posiedzeniu niejawnym. Taką możliwość daje art. 148 ¹ § 1 k.p.c. (Dz. U. z 2021r., poz. 11), który przewiduje, że sąd może rozpoznać sprawę na posiedzeniu niejawnym, gdy pozwany uznał powództwo lub gdy po złożeniu przez strony pism procesowych i dokumentów, w tym również po wniesieniu zarzutów lub sprzeciwu od nakazu zapłaty albo sprzeciwu od wyroku zaocznego, Sąd uzna – mając na względzie całokształt przytoczonych twierdzeń i zgłoszonych wniosków dowodowych – że przeprowadzenie rozprawy nie jest konieczne. W przedmiotowej sprawie okoliczności faktyczne nie były sporne, a zatem nie zachodziła potrzeba przeprowadzania dowodów. Spór dotyczył jedynie prawa. Ponadto strony nie wniosły o przeprowadzenie rozprawy. W tych okolicznościach Sąd na podstawie powołanego przepisu ocenił, że przeprowadzenie rozprawy nie jest konieczne, co w konsekwencji pozwoliło na rozpoznanie sprawy i wydanie rozstrzygnięcia na posiedzeniu niejawnym. W rozpatrywanej sprawie, istota sporu sprowadzała się do oceny, czy organ rentowy wydając zaskarżoną decyzję w bezspornym stanie faktycznym, zastosował właściwe normy prawne wynikające ze stosownych regulacji ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych.

Rozpatrując odwołanie, należy na wstępie wskazać, że ubezpieczona F. G., jako osoba urodzona w dniu (...) jest uprawniona do emerytury ustalonej na tzw. „starych zasadach”. Sposób ustalenia oraz obliczenia podstawy wymiaru tego świadczenia jest odmienny od emerytury przyznanej z powszechnego wieku emerytalnego. Przepis art. 53 ust. 1 ustawy emerytalnej stanowi, że emerytura wynosi: 24% kwoty bazowej, o której mowa w art. 19, z zastrzeżeniem ust. 3 i 4, oraz po 1,3% podstawy jej wymiaru za każdy rok okresów składkowych, a także po 0,7% podstawy jej wymiaru za każdy rok okresów nieskładkowych, z uwzględnieniem art. 55. W myśl art. 15 powyższej ustawy podstawę wymiaru emerytury i renty stanowi ustalona w sposób określony w ust. 4 i 5 tego samego przepisu przeciętna podstawa wymiaru składki na ubezpieczenia emerytalne i rentowe lub na ubezpieczenie społeczne na podstawie przepisów prawa polskiego w okresie kolejnych 10 lat kalendarzowych, wybranych przez zainteresowanego z ostatnich 20 lat kalendarzowych poprzedzających bezpośrednio rok, w którym złożono wniosek o emeryturę lub rentę. Stosownie do ust. 2a jeżeli nie można ustalić podstawy wymiaru składek w okresie pozostawania w stosunku pracy wskazanym do ustalenia podstawy wymiaru emerytury i renty, za podstawę wymiaru składek przyjmuje się kwotę obowiązującego w tym okresie minimalnego wynagrodzenia pracowników, proporcjonalnie do okresu podlegania ubezpieczeniu i wymiaru czasu pracy. Z kolei ust 3 tego samego przepisu stanowi, że na wniosek ubezpieczonego podstawę wymiaru emerytury lub renty może stanowić ustalona w sposób określony w ust. 4 i 5 przeciętna podstawa wymiaru składki na ubezpieczenie społeczne lub ubezpieczenia emerytalne i rentowe w okresie 20 lat kalendarzowych przypadających przed rokiem zgłoszenia wniosku, wybranych z całego okresu podlegania ubezpieczeniu. Następnie w celu ustalenia podstawy wymiaru emerytury: oblicza się sumę kwot podstaw wymiaru składek i kwot, o których mowa w ust. 3, w okresie każdego roku z wybranych przez zainteresowanego lat kalendarzowych, oblicza się stosunek każdej z tych sum kwot do rocznej kwoty przeciętnego wynagrodzenia, ogłoszonej za dany rok kalendarzowy, wyrażając go w procentach, z zaokrągleniem do setnych części procentu, oblicza się średnią arytmetyczną tych procentów, która, z zastrzeżeniem ust. 5, stanowi wskaźnik wysokości podstawy wymiaru emerytury lub renty oraz mnoży się przez ten wskaźnik kwotę bazową, o której mowa w art. 19, przy czym wskaźnik wysokości podstawy wymiaru nie może być wyższy niż 250%, jednakże przy ponownym przeliczeniu wysokości emerytury. W ten właśnie sposób, organ rentowy wyliczył emeryturę ubezpieczonej, która urodziła się w dniu (...), a więc przed dniem 31 grudnia 1948 r.

Z kolei prawo do emerytury powszechnej, przysługuje osobom urodzonym po dniu 31 grudnia 1948 r., na tzw. nowych zasadach, określonych w treści art. 24 ustawy emerytalnej. Przesłanką do jej nabycia jest osiągniecie przepisanego wieku emerytalnego, który w przypadku kobiety urodzonej w okresie do dnia 31 grudnia 1952 r. wynosi co najmniej 60 lat (art. 24 ust. 1 pkt 1). Główną zasadę obliczenia wysokości tej emerytury statuuje art. 26 ustawy emerytalnej. Według tego przepisu emerytura stanowi równowartość kwoty będącej wynikiem podzielenia podstawy obliczenia ustalonej w sposób określony w art. 25 przez średnie dalsze trwanie życia dla osób w wieku równym wiekowi przejścia na emeryturę danego ubezpieczonego, z uwzględnieniem ust. 5 i art. 183. W myśl art. 25 ust. 1 podstawę obliczenia emerytury, o której mowa w treści art. 24 ustawy emerytalnej, stanowi kwota składek na ubezpieczenie emerytalne, z uwzględnieniem waloryzacji składek zewidencjonowanych na koncie ubezpieczonego do końca miesiąca poprzedzającego miesiąc, od którego przysługuje wypłata emerytury, zwaloryzowanego kapitału początkowego określonego w art. 173-175 oraz kwot środków zaewidencjonowanych na subkoncie, o którym mowa w art. 40a ustawy z dnia 13 października 1998r. o systemie ubezpieczeń społecznych, z zastrzeżeniem ust. 1a i 1b oraz art. 185. Aby zaś wyliczyć emeryturę z zastosowaniem art. 26 ustawy emerytalnej, konieczne jest ustalenie wysokości kapitału początkowego.

Jak wynika z dokonanych ustaleń, organ rentowy, wyliczając emeryturę ubezpieczonej w decyzji z dnia 18 stycznia 2007 r. ustalił wskaźnik wysokości podstawy wymiaru 105,72% przyjmując w tym zakresie podstawę wymiaru renty. Podstawa wymiaru obliczona przez pomnożenie wskaźnika wysokości podstawy wymiaru 105,72 % przez 666,96 zł tj. kwotę bazową, wyniosła 705,11 zł. Do ustalenia wysokości emerytury organ rentowy uwzględnił 26 lat i 9 miesięcy okresów składkowych oraz 4 miesiące okresów nieskładkowych. Zakład Ubezpieczeń Społecznych obliczył wysokość emerytury w następujący sposób: 24% x 666,96 zł = 160,07 zł, (321 x 1,3%)/12 x 705.11 = 245,24 zł, (4 x 0,7%)/12 x 705,11 zł = 1,62 zł, razem 406,93 zł. Ubezpieczona domagała się natomiast przeliczenia świadczenia z uwzględnieniem tablic średniej długości trwania życia oraz przy uwzględnieniu zarobków z 10 kolejnych lat kalendarzowych wybranych z 20 lat kalendarzowych, poprzedzających bezpośrednio rok, w którym złożyła wniosek o ponowne obliczenie świadczenia według nowych zasad. Mając na uwadze ww. regulacje prawne, które mają charakter przepisów bezwzględnie obowiązujących, twierdzenia ubezpieczonej należało jednak uznać za niezasadne. Po pierwsze bowiem, nie było wątpliwości, że F. G. domagała się przyznania emerytury powszechnej, jednak z uwagi na datę jej urodzenia, prawidłową podstawą do przyznania świadczenia był art. 53 ustawy emerytalnej, czyli tzw. emerytura ustalona wg. starych zasad. W tym zakresie, Zakład nie mógł zatem ustalić świadczenia, przyjmując współczynnik wskazany w tablicy średniego dalszego trwania życia, bowiem podlega on uwzględnieniu wyłącznie przy ustalaniu emerytury powszechnej, w systemie zdefiniowanej składki. Ubezpieczona nie przedłożyła również żadnej nowej dokumentacji kadrowo-płacowej, w oparciu o którą organ rentowy mógłby dokonać ponownego przeliczenia emerytury. Jednocześnie w okresie 2000-2019 wykazywała jedynie krótkie okresy ubezpieczenia z tytułu umów cywilnoprawnych (agencyjnych lub zlecenia) zawieranych z (...) i przyjęcie osiąganych za te okresy zarobków nie spowodowałoby ustalenia wysokości świadczenia w najkorzystniejszym dla niej wariancie. Wskaźnik z 10 najkorzystniejszych lat kalendarzowych wybranych z 20 lat poprzedzających bezpośrednio rok kalendarzowy, w którym zgłoszono wniosek o emeryturę wyniósł bowiem 37,57%, a zatem był niższy od przyjętego w decyzji z dnia 18 stycznia 2007 r. – 105,72%.

Organ rentowy zasadnie także podniósł, że w niniejszej sprawie, że ubezpieczona nie mogła skutecznie domagać się obliczenia emerytury na podstawie art. 55 ustawy o emeryturach i rentach z FUS, albowiem nie kontynuowała ona ubezpieczenia po osiągnięciu wymaganego tym przepisem wieku emerytalnego. Obligatoryjną przesłanką przeliczenia emerytury na podstawie art. 55 powołanej ustawy emerytalnej jest kontynuowanie ubezpieczenia po osiągnięciu wieku emerytalnego określonego w art. 27 ustawy emerytalnej (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 8 lipca 2015 r., II UK 217/14). Ubezpieczona osiągnęła powszechny wiek emerytalny w dniu 2 stycznia 2007 r., jednak nie podlegała ubezpieczeniu emerytalnemu i rentowym bezpośrednio przed przyznaniem emerytury, nie mogła więc kontynuować tego ubezpieczenia po osiągnięciu wieku emerytalnego. W uzasadnieniu wyroku z dnia 19 marca 2014 r. (I UK 345/13) Sąd Najwyższy wyjaśnił że „nabycie statusu emeryta (art. 4 ust. 1 ustawy o emeryturach i rentach z FUS) wiąże się z utratą statusu ubezpieczonego (art. 4 ust. 13 ustawy o emeryturach i rentach z FUS) tylko wtedy, jeżeli po przyznaniu prawa do emerytury emeryt nie podlega obowiązkowym lub dobrowolnym ubezpieczeniom społecznym (art. 13 i 14 ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych). Przede wszystkim zaś pojęcie „ubezpieczony” z art. 4 ust. 13 nie odnosi się do aktualnego statusu osoby ubiegającej się o emeryturę, albowiem podleganie ubezpieczeniom społecznym w dacie wniosku o emeryturę nie stanowi warunku przyznania prawa do tego świadczenia. (...) to osoba, która spełnia warunek podlegania - w jakimkolwiek okresie - ubezpieczeniom emerytalnemu i rentowym, określonym w przepisach o systemie ubezpieczeń społecznych, a także osoba, która przed dniem wejścia w życie ustawy o emeryturach i rentach z FUS podlegała ubezpieczeniu społecznemu lub zaopatrzeniu emerytalnemu, z wyłączeniem ubezpieczenia społecznego rolników. W związku z tym, że ubezpieczona po osiągnięciu wymaganego wieku nie kontynuowała ubezpieczenia, a nadto z wnioskiem wystąpiła w dniu 2 stycznia 2007 r., a więc przed dniem 31 grudnia 2008 r., to tym samym nie spełniła wszystkich koniecznych przesłanek do obliczenia emerytury na podstawie art. 55 ustawy emerytalnej.

Mając na uwadze powyższe, Sąd oddalił odwołanie F. G. od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych z dnia 2 lutego 2021 r., znak: (...), orzekając na podstawie art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c.