Pełny tekst orzeczenia

Formularz UK 2

Sygnatura akt

IV Ka 367/21

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

2

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1.  Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

wyrok Sądu Rejonowego w Tomaszowie Mazowieckim z dnia 18 marca 2021 roku sygn. akt II K 596/ 20

1.2.  Podmiot wnoszący apelację

☒ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☐ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3.  Granice zaskarżenia

1.1.1.  Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.1.2.  Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4.  Wnioski

☒

uchylenie

☐

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami
przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

1.5.  Ustalenie faktów

1.1.3.  Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.1.1.

1.1.4.  Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2.1.

1.6.  Ocena dowodów

1.1.5.  Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1.1.6.  Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku i mający wpływ na jego treść, polegający na błędnym ustaleniu że oskarżeni K. S. i B. K. nie popełnili zarzucanego im przestępstwa, co było konsekwencją dowolnej oceny dowodów w postaci wyjaśnień obu oskarżonych, zeznań świadków M. K. i S. N., informacji zawartych w treści dokonanych do ubezpieczyciela zgłoszeń szkód w pojazdach oskarżonych, przebiegu postępowania wyjaśniającego i kontaktów z przedstawicielem ubezpieczyciela oraz wzajemnych kontaktów oskarżonych, podczas gdy prawidłowa i zgodna z zasadami logicznego rozumowania i życiowego doświadczenia ocena tychże powinna prowadzić do odmiennych wniosków tzn. że kolizja była umówiona oraz spowodowana w celu uzyskania odszkodowania, a obaj oskarżeni są winni popełnienia zarzucanego im czynu.

☒ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Poczynione przez sąd rejonowy ustalenia w zakresie stanu faktycznego, sprowadzające się do przyjęcia, że oskarżeni B. K. i K. S. nie popełnili zarzuconego im we wspólnym działaniu przestępstwa, są w ocenie sądu odwoławczego nieprawidłowe. Są one następstwem dowolnej oceny zgromadzonego materiału dowodowego sprawy w postaci wyjaśnień obu wymienionych oskarżonych, zeznań świadków M. K. i S. N. oraz informacji zawartych w treści dokonanych do ubezpieczyciela zgłoszeń szkód, przebiegu postępowania wyjaśniającego i kontaktów oskarżonego B. K. z przedstawicielem ubezpieczyciela oraz wzajemnych kontaktów oskarżonych.

Sąd rejonowy trafnie ustalił, powołując się na opinię biegłego z zakresu rekonstrukcji wypadków drogowych i techniki samochodowej dr inż. R. J. - reprezentującego firmę (...) sp. z o.o. sp. k. w K. oraz zeznania świadka A. G. - właściciela warsztatu samochodowego, do którego zaraz po zdarzeniu do naprawy trafił samochód marki V. (...) i świadka P. B. - dokonującego holowania pojazdów po kolizji, że auta którymi poruszali się oskarżeni zderzyły się w miejscu i w czasie przez nich wskazanym, po czym zostały odholowane na lawetach z uwagi na niesprawność i niezdatność do dalszej jazdy. Analiza przebiegu zdarzenia, w tym uszkodzeń przedmiotowych pojazdów - S. (...) nr rej. (...) i V. (...) nr rej. (...), odpowiadających sobie pod względem obrazu, rozmiaru i położenia, nie dawała zdaniem opiniującego rzeczowych podstaw do zakwestionowania ich wzajemnego kontaktu o jednorazowym charakterze i wykluczyła wielokrotne ich zderzenie lub próbę powiększenia uszkodzeń poprzez kolejne, specjalnie przygotowane kolizje.

Istotą jednak zarzucanego skargą publiczną przestępstwa, kwalifikowanego z art. 298 § 1 k.k. jest nie to, czy do zdarzenia drogowego doszło, lecz to czy zdarzenie to, będące podstawą wypłaty odszkodowania (i w celu takiej wypłaty) zostało przez sprawcę umyślnie spowodowane. Nie jest więc w sprawie istotne to, że pojazdy kierowane przez oskarżonych faktycznie się zderzyły, lecz to czy zaistniała kolizja była przez oskarżonych sprokurowana ( z odpowiednim wyprzedzeniem przewidziana, zaplanowana i przeprowadzona) w takim celu, by uzyskać następnie odszkodowanie za szkody powstałe w jej następstwie, czy też miała przebieg przypadkowy i niezamierzony, niezależny od woli kierujących.

Sąd rejonowy dał wiarę wyjaśnieniom oskarżonych, zgodnie przeczącym celowemu zorganizowaniu kolizji w dniu 25 kwietnia 2017 roku w T. i nie dopatrzył się tajemnicy w tym, że obaj mężczyźni przed przedmiotowym zdarzeniem drogowym znali się i kontaktowali ze sobą. Uznał, że znajomość oskarżonych nie jest dowodem na ich matactwo w sprawie o odszkodowanie, a ich uprzednia znajomość i kontakty same przez się nie dowodzą, że do przypadkowej kolizji nie doszło bądź aby jej przebieg był inny niż przedstawili.

Dokonując powyższej oceny sąd ten zaniechał kompleksowej rzetelnej oceny wszystkich zgromadzonych w sprawie dowodów w oparciu o dyrektywy wymienione w art. 7 k.p.k.

Niewątpliwie pojazdy oskarżonych zderzyły się tylko raz w T., a oskarżeni się znali i telefonowali do siebie przed tym zdarzeniem drogowym. W przedmiotowej sprawie istnieje szereg dowodów pośrednich, które ocenione według zasad logicznego rozumowania i życiowego doświadczenia potwierdzają sprawstwo oskarżonych, a wiec to, że kolizja była jednak umówiona, upozorowana, sfingowana, innymi słowy spowodowana w celu uzyskania nienależnego odszkodowania. Chodzi przy tym o to, że dowody te jednoznacznie wykluczają, aby akurat B. K. i K. S. przypadkiem spotkali się w dniu 25 kwietnia 2017 roku w środku nocy, jako kierujący pojazdami oraz by doszło do przypadkowego najechania na tył jednego z pojazdów przez drugi i jeszcze nikt tego zdarzenia nie zaobserwował, tak w czasie jego zaistnienia, jak i bezpośrednio po nim.

Z wyjaśnień oskarżonych B. K. i K. S., zeznań świadków M. K. i S. N. oraz dokumentów w postaci akt szkodowych, sprawozdania (karty 97 - 99 ), umowy sprzedaży oraz notatki urzędowej podsumowującej wyniki uzyskane z wykazów połączeń telefonicznych i danych odnoszących się do stacji (...) ( karta.138-161) wynika, że:

- oskarżeni mieli wzajemną kolizję w środku nocy i bez świadków,

- kolizja zaistniała w miejscu znacznie oddalonym od miejsca zamieszkania B. K. (od W.),

- w pojazdach oskarżeni byli sami,

- pojazdy nie były najnowsze i były ubezpieczone,

- według wyjaśnień oskarżonego K. S. – oskarżeni tego dnia spotkali się przypadkiem w B. i umówili, by coś zjeść w zajeździe (...), a potem on sam pojechał po pieniądze do domu w Ż., natomiast B. K. czekał na jego powrót w Ż., po czym razem udali się w dalszą podróż do restauracji na posiłek, byli dobrymi znajomymi od czasów szkolnych,

- według wyjaśnień oskarżonego B. K. spotkali się w dacie kolizji z K. S., choć nie pamiętał w jakich okolicznościach, jechali drogą przez las do jakiejś restauracji; nie pamiętał czy do siebie dzwonili tego dnia i w jakim celu; znali się z czasów szkolnych, spotkali się raz może dwa ale nie pamiętał jak długo przed tym zdarzeniem,

- w zgłoszeniu szkody, które nastąpiło elektronicznie w rubryce zatytułowanej: “Dokładna przyczyna i opis przebiegu zdarzenia” żaden z oskarżonych nie zawarł sformułowania, by drugi uczestnik kolizji był mu znany lub by wspólnie przemieszczali się, każdy swoim pojazdem do miejsca biesiadowania,

- w toku postepowania wyjaśniającego, w związku ze zgłoszeniem uzupełniającej szkody oskarżony B. K. podał przedstawicielowi ubezpieczyciela S. N., iż przed kolizją nie znał kierującego samochodem S., co potwierdza pisemne Sprawozdanie z karty 97 - 99, sporządzone do użytku służbowego (...),

- oskarżony B. K. wiedział, iż przedstawiciel firmy ubezpieczeniowej chce obejrzeć jego samochód i w tym celu umówił się z nim w dniu 13 czerwca 2017 roku (po kilku innych nieudanych próbach), po czym sprzedał auto w tym samym dniu rano, pomimo odwołania się od pierwotnej decyzji (...) po otrzymaniu odszkodowania, uniemożliwiając ponowne oględziny pojazdu w celu ustalenia okoliczności zaistniałego zdarzenia, przed zakończeniem postępowania odszkodowawczego,

- żona B. K. poznała oskarżonego K. S. dopiero po kolizji, a jeszcze w dacie 5 stycznia 2018 roku nie znała jego osoby; po kolizji mąż poinformował ją jedynie, że poszkodowaną była osoba z okolic T.,

- w dniach 21 kwietnia 2017 roku. o godz. 20:05, 22 kwietnia 2017 roku. o godz. 20:11, 24 kwietnia 2017 roku o godz. 18:24 i 25 kwietnia 2017 roku (dzień kolizji) o godz. 21:19, 21:34, 22:03 i 23:36 (czterokrotnie) K. S. skontaktował się telefonicznie z B. K., a po tym czasie co najmniej do dnia 20 grudnia 2017 roku w/w już się nie kontaktowali.

Sąd odwoławczy zważył więc, że z dostępnych dowodów płyną sprzeczne wnioski, co do jakości znajomości obu oskarżonych. Okazuje się, że chodzili oni razem do szkoły, a według K. S. nawet dobrze się znali. Tymczasem żona B. K., nic nie wiedziała o jego osobie. Jest także rzeczą niezrozumiałą, że po kolizji mąż nie poinformował żony, iż miał zderzenie akurat ze znajomym, tylko że była to osoba z okolic T.. Nielogicznym było tłumaczenie powyższego tym, że nie chciał żony martwić czy denerwować, bo przecież kolizja ze znajomym, z którym ostatnio kontaktował się niemal codziennie, stwarzała większą pewność, iż ten nie podważy okoliczności zdarzenia, nie będzie ich negował, w tym przyzna, że sam gwałtownie zahamował.

Skoro żona B. K. nawet nie znała przed zdarzeniem K. S., to jednak oskarżeni nie mogli być aż tak dobrymi znajomymi, jak sygnalizował ten ostatni. Zatem musiał zaistnieć jakiś powód, dla którego akurat na kilka dni przed kolizją, a w jej dzień nawet cztery razy, oskarżeni ze sobą rozmawiali telefonicznie. Uzasadnionym jest w tej sytuacji wniosek, iż wydarzyło się bądź wydarzyć się miało coś, co miało szczególny charakter i wzmogło łączność pomiędzy w/w.

Obaj oskarżeni w zgłoszeniu swoich szkód dokonanym jedynie internetowo podali lakonicznie, że kolizja była z innym uczestnikiem ruchu drogowego, odpowiednio jako hamowanie, czy najechanie na tył pojazdu hamującego. Żaden jednak nie zawarł w zgłoszeniu sygnalizacji, by znał uczestnika kolizji. Pomimo, że nie istniał taki obowiązek (takowy nie wynikał z druku zgłoszenia), to pole do wypełnienia przez zgłaszającego szkodę brzmiało: "Dokładna przyczyna i opis przebiegu zdarzenia" i wypadało w tej rubryce zawrzeć informację o znajomości z uczestnikiem kolizji, a przynajmniej okoliczność wspólnego przemieszczania się obu pojazdów, jednego za drugim, do miejsca biesiadowania.

W przedmiotowej sprawie tylko na skutek wystrzału poduszki powietrznej w V. (...) dopiero po kolizji, na terenie warsztatu samochodowego, które to uszkodzenie zakwestionował ubezpieczyciel, a co spotkało się ze sprzeciwem B. K. – doszło do wszczęcia przez organ szkodowy postępowania wyjaśniającego. To w jego toku przedstawiciel firmy ubezpieczeniowej miał problemy, by spotkać się z B. K. i obejrzeć osobiście jego auto. Kiedy panowie się już spotkali, to okazało się, że oskarżony sprzedał je akurat tego samego dnia, tyle że w godzinach porannych, uniemożliwiając ponowne oględziny pojazdu i ustalenie okoliczności zdarzenia, pomimo niezakończonego postępowania odszkodowawczego wskutek jego odwołania od pierwotnej decyzji (...). Co więcej – rozpytywany przez przedstawiciela ubezpieczyciela B. K. zaprzeczył, by znał kierującego pojazdem S. (...), a więc K. S. (co było nieprawdą, a co jako pierwszy wykazał ów przedstawiciel po analizie danych z portalu społecznościowego F., a następnie organy ścigania zainteresowały się bilingami rozmów telefonicznych prowadzonych pomiędzy oskarżonymi ). Także przypadkowość spotkania nocą, po kilkudniowym kontakcie telefonicznym przed datą kolizji, w tym czterokrotnym kontakcie w dniu kolizji, jest niedorzecznością absolutnie nie do przyjęcia, pozbawioną logicznego uzasadnienia.

Gdy się zważy na zawody wyuczone przez oskarżonych traci na znaczeniu argumentacja sadu pierwszej instancji zmierzająca do podważenia fikcyjności kolizji z powodu dużego ryzyka dla zdrowia i życia oskarżonych, jako młodych mężczyzn, mających żony i małe dzieci na wychowaniu. Oskarżony B. K. jest technikiem mechatronikiem, zaś oskarżony K. S. technikiem pojazdów samochodowych, a co za tym idzie obaj posiadają stosowną wiedzę dotyczącą pożądanego zachowania za kierownicą pojazdów (przyjmowania stosownej postawy, napinania mięśni ), mającego na celu unikanie powstania obrażeń ciała podczas przewidywanego uderzenia w siebie pojazdów z dużą prędkością, a nie z zaskoczenia.

Nie przekonuje także stanowisko sądu rejonowego odnoszące się do kwot wypłacanych przez firmy ubezpieczeniowe, często zaniżanych i odstających od tych jakie oczekują właściciele pojazdów, innymi słowy nie pokrywających faktycznych szkód komunikacyjnych i nie motywujących do świadomego ustawiania kolizji. Doświadczenie życiowe uczy, że kierowcy często odbierają od ubezpieczyciela proponowane im kwoty odszkodowania i we własnym zakresie naprawiają uszkodzone pojazdy za niższe kwoty niż wypłacone, oszczędzając na takich zabiegach pieniądze.

Wszystkie te fakty zostały całkowicie dowolnie ocenione przez sąd rejonowy przy analizie zgromadzonego materiału dowodowego i wyprowadzaniu końcowych wniosków dotyczących sprawstwa i winy oskarżonych B. K. i K. S.. Tymczasem wskazane i rozważone dowody pośrednie przemawiają przeciwko wersji prezentowanej przez wyżej wymienionych. W ocenie sądu odwoławczego łączna ocena tych dowodów dokonana przez pryzmat logicznego rozumowania i zasad zdrowego rozsądku, powinna prowadzić do jednego tylko możliwego wniosku, a mianowicie że kolizja pojazdów kierowanych przez oskarżonych w dniu 25 kwietnia 2017 roku w T. była ustawiona i umówiona, a więc spowodowali oni zdarzenie, o którym mowa w art. 298 & 1 k.k.

Wniosek

o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania sądowi pierwszej instancji

☒ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Apelacja w zakresie podniesionego zarzutu błędu w ustaleniach faktycznych okazała się zasadna, a wobec spełnienia przesłanek z art. 437 & 2 k.p.k. w zw. z art. 454 & 1 k.p.k. zasadny był wniosek o uchylenie zaskarżonego wyroku wobec oskarżonych K. S. i B. K. i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania sądowi pierwszej instancji.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

1.7.  Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

5.1.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

1.8.  Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

5.2.1.

Przedmiot i zakres zmiany

Zwięźle o powodach zmiany

1.9.  Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

1.1.7.  Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.1.1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

5.3.1.3.2.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

5.3.1.4.1.

W przedmiotowej sprawie sąd odwoławczy ustalił, iż oskarżeni B. K. i K. S. dopuścili się zarzucanego im przestępstwa, a wobec wydania wyroku uniewinniającego, przy apelacji wniesionej na niekorzyść w/w, jedynym możliwym w tej sytuacji rozstrzygnięciem było uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania sądowi rejonowemu.

☒ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

Rolą reguły ne peius z art. 454 § 1 k.p.k. jest ograniczenie możliwości merytorycznego orzekania przez sąd odwoławczy, w celu właściwego zabezpieczenia prawa oskarżonego do obrony oraz konsekwentnego przeprowadzenia idei dwuinstancyjności postępowania przy orzekaniu na niekorzyść oskarżonego. Sąd odwoławczy ma bardzo niewielkie możliwości dokonania zmiany wyroku sądu pierwszej instancji, będącego niesłusznym wyrokiem uniewinniającym. W przedmiotowej sprawie sąd odwoławczy stwierdził uchybienie podnoszone przez apelanta, w postaci błędu w ustaleniach faktycznych, będących podstawą wyroku, mającego wpływ na jego treść (art. 438 pkt 3 k.p.k.). Dokonał własnych ustaleń i uznał, że zachodzą podstawy do wydania wyroku skazującego obu oskarżonych, czemu stoi na przeszkodzie zakaz określony w art. 454§ 1 k.p.k. Na podstawie zgromadzonego i ocenionego w sposób prawidłowy materiału dowodowego nie ma możliwości wydania wyroku uniewinniającego oskarżonych B. K. i K. S.. Pozostałe uwagi zawarto w pkt 3.2.

1.1.8.  Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

- ponowne przeprowadzenie postępowania dowodowego,

- ocena wszystkich zgromadzonych w sprawie dowodów przez pryzmat art. 7 k.p.k., w szczególności bilingów telefonicznych, miejsc logowania aparatów, zeznań M. K. i S. N., treści utworzonej do użytku służbowego (...) i przebiegu postepowania wyjaśniającego prowadzonego przez ubezpieczyciela, w tym stanowiska zaprezentowanego w jego toku przez B. K..

1.10.  Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

7.  PODPIS

1.11.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

prokurator

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

wyrok uniewinniający oskarżonego K. S.

0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.1.1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☐

zmiana

1.12.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

2

Podmiot wnoszący apelację

prokurator

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

wyrok uniewinniający oskarżonego B. K.

0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.1.1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☐

zmiana