Pełny tekst orzeczenia

Formularz UK 1

Sygnatura akt

VII K 530/19

Jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku dotyczy tylko niektórych czynów lub niektórych oskarżonych, sąd może ograniczyć uzasadnienie do części wyroku objętych wnioskiem. Jeżeli wyrok został wydany w trybie art. 343, art. 343a lub art. 387 k.p.k. albo jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku obejmuje jedynie rozstrzygnięcie o karze i o innych konsekwencjach prawnych czynu, sąd może ograniczyć uzasadnienie do informacji zawartych w częściach 3–8 formularza.

1.  USTALENIE FAKTÓW

1.1.  Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)

1

M. H.

w dniu 09 maja 2018 roku w godzinach 12:40-18:30 w P. przy ul. (...) na terenie marketu (...), działając w krótkich odstępach czasu w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, wspólnie i w porozumieniu z inną osobą, w stosunku do której materiały wyłączono do odrębnego postępowania, dokonał zaboru w celu przywłaszczenia towaru o ogólnej wartości 886 zł na szkodę (...) SA, w tym:

- około godziny 12:42 w postaci jednego kompletu zabawki – toru wyścigowego o wartości 129 zł,

- około godziny 14:27 w postaci dwóch kompletów zabawek – torów wyścigowych o łącznej wartości 258 zł,

- około godziny 18:29 w postaci monitora do komputera marki E. (...) (...) o wartości 499 zł.

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za udowodnione

Dowód

Numer karty

1.  Oskarżony M. H. i Ł. H. są braćmi.

okoliczność bezsporna

2.  W dniu 09 maja 2018 roku oskarżony M. H. o godzinie 12:40 wszedł wspólnie z Ł. H. do sklepu (...) przy ul. (...) w P.. Podeszli do półek sklepowych po czym rozłączyli się. Ł. H. wziął z półki pudełko z zabawkowym kompletem toru wyścigowego o wartości 129 złotych, po czym o godzinie 12:42 przeszedł przez linię kas przeskakując przez taśmę blokującą wyjście. Nie zapłacił za towar. O godzinie 12:43 oskarżony opuścił sklep nie dokonując żadnych zakupów.

3.  O godzinie 14:25 oskarżony ponownie wszedł do wskazanego wyżej sklepu. Ł. H. wszedł chwilę po nim zatrzymując się w budynku sklepu bezpośrednio przed drzwiami wejściowymi do sklepu w wiatrołapie. Oskarżony podszedł do regału sklepowego i wziął dwa pudełka z zabawkowym kompletem toru wyścigowego o łącznej wartości 258 złotych. Podszedł z towarem do drzwi wejściowych, które za sprawą stojącego za nimi Ł. H., który wykonał wówczas ruch, otworzyły się poprzez załączenie czujnika ruchowego. O godzinie 14:27 mężczyźni wybiegli ze sklepu nie płacąc za towar.

4.  O godzinie 18:26 oskarżony po raz trzeci wszedł do wskazanego wyżej sklepu. Ł. H. analogicznie jak poprzednio umożliwił oskarżonemu opuszczenie sklepu przez drzwi wejściowe, tym razem dokonując zaboru towaru w postaci monitora do komputera marki E. (...) (...) o wartości 499 zł. Opuścili market wspólnie uciekając o godzinie 18:29.

1)  częściowo wyjaśnienia oskarżonego

2)  zeznania świadka A. M.

3)  zeznania świadka E. M. (1)

4)  zeznania świadka P. C.

5)  płyta z zapisem monitoringu

6)  protokół oględzin rzeczy

7)  dokumentacja fotograficzna

8)  zgłoszenie zgrania materiałów z systemu C.

9)  notatki służbowe

10)  wyjaśnienia Ł. H. złożone w sprawie (...)

11)  wyrok SO w P. w sprawie (...)

12)  notatki urzędowe

1)  76, 111, 165, 196v.

2)  5, 111v

3)  36v, 111v-112

4)  163v-164v

5)  191 - koperta

6)  22-23 akt (...), 299-300 akt (...)

7)  24-32 akt (...) akt (...)

8)  10, 12, 14, akt (...), 287, 289, 291 akt (...)

9)  11, 13. 15, akt (...). 288, 290, 292 akt (...)

10)  316-317, 347-348, 425v-426v akt (...)

11)  567-569 akt (...)

12)  2, 48

5.  Oskarżony był uprzednio wielokrotnie karany. Ponadto był wielokrotnie ukarany za wykroczenia kradzieży sklepowych.

1.  Dane o karalności

2.  Odpis wyroku w sprawie (...)

3.  Odpis wyroku w sprawie (...)

4.  Odpis wyroku w sprawie (...)

5.  Odpis wyroku w sprawie (...)

6.  Odpis wyroku w sprawie (...)

1. 246 akt (...), 327-329 akt (...);

2. 218

3. 221

4. 224

5. 227

6. 230

1.2.  Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za nieudowodnione

Dowód

Numer karty

2.  OCena DOWOdów

2.1.  Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

2,3,4

Częściowo wyjaśnienia oskarżonego M. H.

Sąd dał wiarę wyjaśnieniom oskarżonego złożonym przez niego na etapie postępowania przygotowawczego oraz częściowo wyjaśnieniom w ramach postępowania sądowego w zakresie, w którym przyznaje się do popełnionego czynu.

Wyjaśnienia złożone na etapie postępowania przygotowawczego były konsekwentne i stanowcze. Oskarżony miał zagwarantowaną swobodę wypowiedzi w zakresie tych wyjaśnień. Potwierdził w nich, że popełnił wszystkie zarzucane mu czyny. Wyjaśnienia w tej części korespondują z pozostałym zgromadzonym materiałem dowodowym, a w szczególności z dowodem natury obiektywnej w postaci nagrania z monitoringu sklepowego.

2,3,4

zeznania świadka A. M.

zeznania świadka E. M. (1)

zeznania świadka P. C.

płyta z zapisem monitoringu

protokół oględzin rzeczy

dokumentacja fotograficzna

zgłoszenie zgrania materiałów z systemu C.

notatki służbowe

notatki urzędowe

Wskazany osobowy i nieosobowym materiał dowodowy wzajemnie się uzupełnia i koresponduje ze sobą dlatego też zasługuje na wiarę.

Stan faktyczny w przedmiotowej sprawie został ustalony w oparciu o dowody z zeznań świadków A. M. – kierownika sklepu (w chwili popełnienia zarzucanych oskarżonemu czynów), E. M. (1) – zastępcy kierownika sklepu, P. C. – pracownika ochrony, notatki urzędowe, notatki służbowe wspierane dowodem obiektywnym w postaci nagrań z płyty z zapisem z monitoringu, oraz protokołem oględzin i dokumentacją fotograficzną.

Zapis z monitoringu został zabezpieczony do sprawy toczącej się przeciwko Ł. H. przed SO w P. sygn. (...), z którego nagrania uczyniono kopię i przekazano do akt sprawy. Dokumentuje aktywność oskarżonego i Ł. H. na terenie sklepu, polegającą na dokonywaniu zaboru towaru sklepowego pierwotnie przez minięcie linii kas przez Ł. H. poprzez przeskoczenie ponad taśmą blokującą wyjście, kolejne dwa razy przez opuszczenie sklepu przez oskarżonego ze skradzionym towarem drzwiami wejściowymi otworzonymi za sprawą działania Ł. H., a następnie wybiegnięcie mężczyzn wraz ze skradzionym mieniem we wspólnym kierunku.

Zeznania świadka A. M. pozwalają na precyzyjne ustalenie rodzaju, ilości i wartości asortymentu będącego przedmiotem zaboru. Świadkowie A. M. i P. C. wyczerpująco i w sposób niebudzący wątpliwości zrelacjonowali okoliczność sposobu kontroli monitoringu sklepowego i sposobu ustalenia co i w jakiej ilości i wartości zostało skradzione. Zeznania świadka E. M. (1) korelują z zeznaniami wskazanych osobowych źródeł dowodowych co do niektórych faktów, czyniąc je tym bardziej wiarygodnymi.

Trzeba pamiętać, że A. M., E. M. (1), P. C. sa osobami obcymi dla M. H.. Nie mają zatem żadnego interesu w tym aby w sposób bezpodstawny składać zeznania na jego niekorzyść.

Ponadto wskazany materiał dowodowy znajduje swoje uzupełnienie w wyjaśnieniach Ł. H. złożonych w sprawie (...) w których przyznał się on do popełnienia przedmiotowych czynów. Znalazło to również odzwierciedlenie w treści wyroku w sprawie Sądu (...) w P. (...).

Ł. H. podnosił wprawdzie, że czynów tych dokonywał sam, jednak jego twierdzenia w tej części pozostają w opozycji do pozostałego zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego w tym zwłaszcza zapisu monitoringu.

2,3,4

Wyjaśnienia Ł. H. złożone w sprawie (...)

Wyjaśnienia Ł. H., przesłuchiwanego w sprawie Sądu (...) w P. w sprawie (...), stanowią uzupełniającą rolę w przypisaniu sprawstwa oskarżonemu w przedmiotowej sprawie. Wskazują bowiem przede wszystko na to, że drugim ze sprawców był Ł. H.. Wyjaśnienia Ł. H., w których wskazuje że był on sprawcą przedmiotowych czynów korespondują z pozostałym zgromadzonym w sprawie materiałem dowodowym.

Natomiast wyjaśnienia Ł. H. w których podnosi, że czynów tych dokonywał sam, są niewiarygodne, gdyż jego twierdzenia w tej części pozostają w opozycji do pozostałego zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego w tym zwłaszcza zapisu monitoringu.

2,3,4

5

wyrok SO w P. w sprawie (...)

dane o karalności

Odpis wyroku w sprawie (...)

Odpis wyroku w sprawie (...)

Odpis wyroku w sprawie (...)

Odpis wyroku w sprawie (...)

Odpis wyroku w sprawie (...)

Sąd uznał za wiarygodny wskazany nieosobowy materiał dowodowy, gdyż w toku postępowania dowodowego jego wartość dowodowa nie wzbudziła wątpliwości Sądu, nie była również kwestionowana przez żadną ze stron.

2.2.  Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 1.1 albo 1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

2,4

Częściowo wyjaśnienia oskarżonego M. H.

Wyjaśnienia oskarżonego zasługują na wiarę tylko w tej części, w której znajdują potwierdzenie w pozostałym zgromadzonym w sprawie materiale dowodowym. Sąd miał tutaj na uwadze przede wszystkim wyjaśnienia oskarżonego złożone na etapie postępowania przygotowawczego, którym dał w całości wiarę. W wyjaśnieniach tych złożonych spontanicznie i bez zbędnej kalkulacji oskarżony przyznał się w całości do popełnienia zarzucanego mu czynu. Wyjaśnienia te korespondują z pozostałym zgromadzonym materiałem dowodowym.

W świetle wskazanych wyżej dowodów nie mogą ostać się natomiast wyjaśnienia oskarżonego złożone na etapie postępowania sądowego, w których częściowo nie przyznaje się on do popełnienia zarzucanego mu czynu.

Zdaniem Sądu częściowe nieprzyznawanie się do popełnienia zarzucanego oskarżonemu czynu (do zaboru mienia popełnionego wspólnie i w porozumieniu z Ł. H. o godzinie 12:42 i 18:29) stanowi wyraz przyjętej przez oskarżonego linii obrony. Wyjaśnienia oskarżonego w tym zakresie są niespójne i sprzeczne z pozostałym zgromadzonym w sprawie materiałem dowodowym.

Odnośnie sytuacji z godziny 12:42 - trudno uznać za wiarygodne twierdzenie oskarżonego, że „przypadkowo” wchodził do sklepu wraz z bratem idącym obok niego nie ustalając wcześniej zamiaru działania. Ł. H. w sposób zdecydowany, w krótkim czasie trwającym zaledwie kilka minut, wziął z półki towar i przekroczył linię kas przeskakując przez taśmę blokującą wyjście, a M. H. opuścił sklep chwilę po nim nie robiąc żadnych zakupów. To że M. H. w zakresie tego czynu także działał wspólnie i w porozumieniu z Ł. H. wynika z jego wyjaśnień złożonych na etapie postępowania przygotowawczego, kiedy przyznał się również do tego czynu. Ponadto trzeba mieć na uwadze, że oskarżony wraz z bratem pojawili się później jeszcze dwukrotnie w sklepie celem dokonania kolejnych kradzieży. Modus operandi sprawców wskazanych trzech zdarzeń jest analogiczny. Tym samym nie sposób przyjąć, że o godzinie 12:42 M. H. nie miał wiedzy, że przyszedł wspólnie z Ł. H. celem dokonania kradzieży.

Natomiast zabór towaru w postaci telewizora o godzinie 18:29 został popełniony przez oskarżonego wspólnie i w porozumieniu z Ł. H.. Sprawcy kontynuowali sposób działania jak podczas zaboru towaru tego samego dnia sprzed zaledwie 4 godzin (o godzinie 14:27), do którego to zarzutu oskarżony się przyznał. Modus operandi sprawców wskazanych dwóch zdarzeń jest analogiczny. To że M. H. dopuścił się również tego czynu wynika z jego wyjaśnień złożonych na etapie postępowania przygotowawczego. Ponadto okoliczność ta wynika z pozostałych zebranych w sprawie dowodów w tym zwłaszcza zapisu monitoringu.

Jak bardzo niewiarygodny w swoich wyjaśnieniach składanych na etapie postępowania sądowego był M. H., wskazują jego twierdzenia, że drugim z zapisanych na monitoringu sprawców nie jest jego brat Ł. H.. Na rozprawie w dniu 03 lutego 2021 roku M. H. wskazał bowiem: „Ja nie wiem kim jest ten chłopak, co przeskoczył przez linię kas, ja nie znam tej osoby, to na pewno nie jest mój brat”. Trzeba w tym miejscu jeszcze raz przypomnieć, że sam Ł. H. potwierdził swój udział w tych czynach.

Tym samym zdaniem Sądu za podstawę ustaleń w niniejszej sprawie trzeba brać pod uwagę przede wszystkim wyjaśnienia M. H., które były składane spontanicznie na etapie postępowania przygotowawczego. To, że oskarżony po przyznaniu się w całości do winy, następnie wycofał się z wcześniejszych wyjaśnień i przyznaje się częściowo, nie oznacza jeszcze podstawy do zdyskwalifikowania jego pierwotnych relacji, jak również ich automatycznej eliminacji z materiału dowodowego. Wyjaśnienia, które zostały następnie odwołane lub zmienione nadal stanowią dowód w sprawie i tak jak każdy inny dowód podlegają swobodnej ocenie Sądu. Ich wiarygodności nie może przekreślać, że zostały złożone na początkowym etapie postępowania, zaś później oskarżony unikał potwierdzenia wynikających z nich faktów i okoliczności. O wartości dowodowej wyjaśnień nie decyduje stadium postępowania, w których zostały złożone, lecz ich treść, oceniana wedle reguł zawartych w art. 7 kpk i w konfrontacji z innymi dowodami.

Reasumując za niezasługujące na pełną aprobatę Sąd uznał wyjaśnienia M. H. złożone przed Sądem, w których przyznaje się on jedynie częściowo do popełnienia zarzucanego mu czynu. Częściowe nie przyznawanie się do popełnienia zarzucanego mu stanowi wyraz przyjętej przez oskarżonego linii obrony. W ocenie Sądu nie przyznanie się oskarżonego w tej części, w konfrontacji z pozostałym zgromadzonym w sprawie materiałem dowodowym, nie pozwala na przyjęcie, że oskarżony nie jest jego sprawcą.

3.  PODSTAWA PRAWNA WYROKU

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Oskarżony

☐

3.1.  Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania zgodna z zarzutem

1

M. H.

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

Zgromadzony materiał dowodowy daje podstawy do przypisania oskarżonemu zarzucanego mu czynu, wyczerpującego dyspozycję art. 278 § 1 kk w zw. z art. 12 kk.

Przez zabór w rozumieniu art. 278 kk rozumieć należy bezprawne wyjęcie rzeczy spod władztwa osoby dotychczas nią władającej (jak właściciel, posiadacz lub osoba posiadająca do rzeczy inne prawa rzeczowe lub obligacyjne) i objęcie jej we własne władanie przez sprawcę (por. W. Świda (w:) I. Andrejew, W. Świda, W. Wolter, Kodeks karny..., s. 608; A. Marek, Prawo karne..., s. 522; J. Bafia (w:) J. Bafia, K. Mioduski, M. Siewierski, Kodeks karny..., s. 253-254). Wyjęcie rzeczy ruchomej spod władztwa nastąpić musi wbrew woli osoby nim dysponującej oraz bez żadnej ku temu podstawy (por. wyrok SN z 18 grudnia 1998 r., IV KKN 98/98, Prok. i Pr. 1999, nr 7-8, poz. 5). Kradzież jest dokonana w chwili zaboru, tj. objęcia przedmiotu wykonawczego we władztwo sprawcy, i w związku z tym stopień utrwalenia władztwa nad rzeczą, dalsze jej losy oraz dalsze zmiany względem tej rzeczy są obojętne z punktu widzenia oceny prawnej (zob. wyrok SN z 11 stycznia 1988 r., II KR 343/87, OSNKW 1988, nr 7-8, poz. 55 oraz B. Świątkiewicz, glosa do tego orzeczenia, OSP 1990, z. 8, s. 302).

Oskarżony przedmiotowych zachowań wskazanych w zarzucie aktu oskarżenia dopuścił się w ramach tzw. czynu ciągłego (art. 12 kk). Każde z pojedynczych zachowań miało miejsce tego samego dnia w odstępach kilku godzin, a więc w bardzo krótkim okresie czasu. Także okoliczności i sposób działania oskarżonego potwierdzają, że działał on w wykonaniu z góry powziętego zamiaru. Konsekwentnie bowiem realizował wspólnie z Ł. H. swój plan. Do dokonania kradzieży przygotował się z góry – w sposobie działania zarówno oskarżonego jak i jego współsprawcy widoczne było działanie w ramach kooperacji, które wymagało dokonania wcześniejszych ustaleń.

Zachowania te, z uwagi na z góry powzięty zamiar, należy traktować jako jeden czyn zabroniony, który z punktu widzenia procesu karnego stanowi jednolitą całość. Podstawą odpowiedzialności za ten czyn są wszystkie objęte znamieniem ciągłości zachowania, a granice czynu wyznacza początek pierwszego i zakończenie ostatniego z zachowań (czyn ciągły z art. 12 kk). Konstrukcja ta - jednego i niepodzielnego czynu zabronionego wyklucza możliwość odrębnego rozstrzygania co do zachowań objętych znamieniem ciągłości, tj. składających się łącznie na znamię czynu zabronionego.

Oskarżony za każdym razem dokonywał zaboru mienia w tej samej konfiguracji osobowej –wspólnie i w porozumieniu z bratem Ł. H.. Okoliczność występowania zachowań, które samodzielnie wypełniają znamiona różnych form zjawiskowych czynu zabronionego nie stoi na przeszkodzie przyjęciu konstrukcji czynu ciągłego (wyr. SA w Lublinie z 8.12.2008 r., II AKa 276/08, KZS 2009, Nr 2, poz. 43).

Oskarżony działał wspólnie i w porozumieniu z inną osobą, co należy traktować jako współsprawstwo. Dla przypisania współsprawstwa nie jest konieczne własnoręczne realizowanie znamion czynu zabronionego przez każdą z osób wspólnie i w porozumieniu dokonujących przestępstwa. Nie jest zatem istotne jakie konkretne czynności podjęli poszczególni sprawcy, skoro każdy z nich realizował swoim zachowaniem jakąś część tych znamion składających się na opis czynu zabronionego. Suma tych zachowań stanowi natomiast pełną realizację znamion określonego typu czynu zabronionego. Skoro zaś działali wspólnie i w porozumieniu, należy interpretować to jako współsprawstwo, którego istotą jest „oparte na porozumieniu współdziałanie dwóch lub więcej osób, z których każda obejmuje swoim zamiarem realizację całości znamion czynu przestępnego. To porozumienie jest tym szczególnym elementem podmiotowym, który zespalając zachowania się poszczególnych osób, pozwala przypisać każdej z nich tę akcję sprawczą, którą przedsięwzięła inna osoba współdziałająca w popełnieniu przestępstwa (OSNKW 1972/3/54). Porozumienie może nastąpić chociażby w sposób dorozumiany, najpóźniej w momencie realizacji zadań sprawczych (postanowienie SN z dnia 05.05.2003 r., V KK 346/02, LEX nr 78912, wyrok S.Apelacyjnego w Łodzi z dnia 14.10.1998 r., II AKa 15/98, Prok. I Pr. 1999/7-8/25, wyrok S.Apelacyjnego w Katowicach z dnia 30.12.2004 r., II AKa 435/04, LEX nr151782). Współdziałanie oskarżonego M. H. i Ł. H., w kontekście zapisu monitoringu, protokołu oględzin zapisu z nagraniem monitoringu i zeznań świadków jawi się jako oczywiste. Ponadto oskarżony i Ł. H. są braćmi, w związku z czym nie ulega wątpliwości, że się znają i ich wspólna obecność w sklepie, zwłaszcza w kontekście pierwszego zaboru zabawkowego kompletu toru wyścigowego, nie była „przypadkowa” jak próbował przekonać Sąd M. H..

W rozpoznawanej sprawie, koniecznym było rozstrzygnięcie, według której ustawy orzekać. Czyn został bowiem popełniony w dniu 09 maja 2018 roku. Natomiast wyrok został wydany w dniu 27 kwietnia 2021 roku. W międzyczasie doszło do nowelizacji Kodeksu karnego.

Tym samym wydając wyrok w przedmiotowej sprawie Sąd miał na uwadze treść art. 4 § 1 kk, zgodnie z którym jeżeli w czasie orzekania obowiązuje ustawa inna niż w czasie popełnienia przestępstwa, stosuje się ustawę nową, jednakże należy stosować ustawę obowiązującą poprzednio, jeżeli jest względniejsza dla sprawcy.

Zdaniem Sądu w realiach niniejszej sprawy ustawą względniejszą dla oskarżonego był Kodeks karny w brzmieniu obowiązującym na dzień popełnienia przestępstwa.

Zgodnie z art. 12 kk (w brzmieniu obowiązującym do dnia 14 listopada 2018 roku) dwa lub więcej zachowań, podjętych w krótkich odstępach czasu w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, uważa się za jeden czyn zabroniony; jeżeli przedmiotem zamachu jest dobro osobiste, warunkiem uznania wielości zachowań za jeden czyn zabroniony jest tożsamość pokrzywdzonego.

Natomiast zgodnie z art. 12 § 1 i 2 kk w obecnym brzmieniu dwa lub więcej zachowań, podjętych w krótkich odstępach czasu w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, uważa się za jeden czyn zabroniony; jeżeli przedmiotem zamachu jest dobro osobiste, warunkiem uznania wielości zachowań za jeden czyn zabroniony jest tożsamość pokrzywdzonego (§ 1). Odpowiada jak za jeden czyn zabroniony wyczerpujący znamiona przestępstwa ten, kto w krótkich odstępach czasu, przy wykorzystaniu tej samej albo takiej samej sposobności lub w podobny sposób popełnia dwa lub więcej umyślnych wykroczeń przeciwko mieniu, jeżeli łączna wartość mienia uzasadnia odpowiedzialność za przestępstwo (§ 2).

W niniejszej sprawie każde z trzech pojedynczych zachowań ocenianych osobno powinno zostać uznane za wykroczenie, gdyż wartość skradzionego mienia nie przekracza 500 złotych.

Tym samym na dzień popełnienia czynów trudniej było wykazać, że takie zachowania oceniane łącznie stanowią jeden czyn, zakwalifikowany ostatecznie jako przestępstwo (tj. czyn ciągły z art. 12 kk). Dla poczynienia takich ustaleń koniecznym bowiem było wykazanie, że zachowania miały miejsce w wykonaniu z góry powziętego zamiaru.

Obecnie nie jest wymagane wykazywanie istnienia z góry powziętego zamiaru. Dla przyjęcia, że doszło do popełnienia przestępstwa w wyniku popełnienia kilku wykroczeń, wystarczającym jest wykazanie, że popełnienie kilku umyślnych wykroczeń przeciwko mieniu miało miejsce w krótkich odstępach czasu, przy wykorzystaniu tej samej albo takiej samej sposobności lub w podobny sposób, a łączna wartość mienia uzasadnia odpowiedzialność za przestępstwo (art. 12 § 2 kk).

Ponadto przy wykazaniu, że sprawca działał w wykonaniu z góry powziętego zamiaru i przypisaniu odpowiedzialności za czyn ciągły z art. 12 § 1 kk obecnie aktualizuje się przesłanka wymiaru kary opisana w treści art. 57b kk, który wszedł w życie w dniu 24 czerwca 2020 roku. Zgodnie z art. 57b kk skazując za przestępstwo określone w art. 12 § 1 kk sąd wymierza karę przewidzianą za przypisane sprawcy przestępstwo w wysokości powyżej dolnej granicy ustawowego zagrożenia do podwójnej wysokości górnej granicy ustawowego zagrożenia.

Reasumując Sąd na podstawie art. 4 § 1 kk wydając orzeczenie w przedmiotowej sprawie oparł się na ustawie z dnia 6.06.1997 roku – Kodeks Karny w brzmieniu obowiązującym na dzień popełnienia przestępstwa. Ustawa ta była względniejsza dla sprawcy.

Oskarżony jest osobą zdatną do zawinienia, ze względu na wiek, jak i poczytalność. Oskarżony jest zdolny do rozpoznania bezprawności swojego czynu, znajdował się w sytuacji, która nie wykluczała możliwości dania posłuchu normie prawnej. W realiach tej sprawy nie zachodzą okoliczności wyłączające bezprawność czynu oskarżonego lub jego winę.

☐

3.2.  Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania niezgodna z zarzutem

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

☐

3.3.  Warunkowe umorzenie postępowania

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach warunkowego umorzenia postępowania

☐

3.4.  Umorzenie postępowania

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach umorzenia postępowania

☐

3.5.  Uniewinnienie

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej orazzwięźle o powodach uniewinnienia

4.  KARY, Środki Karne, PRzepadek, Środki Kompensacyjne i środki związane z poddaniem sprawcy próbie

Oskarżony

Punkt rozstrzygnięcia
z wyroku

Punkt z wyroku odnoszący się
do przypisanego czynu

Przytoczyć okoliczności

M. H.

1

1

Mając na uwadze poczynione ustalenia faktyczne, analizując i oceniając w powyższy sposób zebrane w sprawie dowody nie budzi wątpliwości, że zachowanie oskarżonego stanowi czyn zabroniony społecznie szkodliwy w stopniu znacznym.

Oceniając stopień społecznej szkodliwości czynu Sąd wziął pod uwagę:

- rodzaj i charakter naruszonego dobra jakim jest w niniejszej sprawie mienie;

- rozmiary wyrządzonej szkody które są dość wysokie;

- sposób i okoliczności popełnienia czynu – działanie wspólnie i w porozumieniu z inną osobą;

- popełnienie przestępstwa z zamiarem bezpośrednim;

- motywację sprawcy, który działał w celu osiągnięcia bezprawnej korzyści majątkowej.

Wymierzając karę jako okoliczności obciążające Sąd uwzględnił:

- uprzednią wielokrotną karalność, w tym za przestępstwa przeciwko mieniu, również z użyciem przemocy,

- uprzednie wielokrotne ukarania za wykroczenia kradzieży;

- działanie w warunkach współsprawstwa,

- wielość bezprawnych zachowań składających się na jeden czyn zabroniony;

- działanie z niskich pobudek – chęci uzyskania bezprawnej korzyści majątkowej;

- zuchwały sposób działania sprawcy – oskarżony dokonywał zarzucanego mu czynu nie zważając na obecność innych osób oraz fakt rejestrowania zdarzenia za pomocą monitoringu.

Sąd nie dostrzegł żadnych okoliczności łagodzących.

Mając na uwadze powyższe kwestie, a także zważając, aby kara była współmierna do stopnia winy i społecznej szkodliwości czynu, a także, aby zrealizowała cele zapobiegawcze i poprawcze w stosunku do oskarżonego oraz wytyczne w zakresie prewencji ogólnej, Sąd wymierzył M. H. karę 6 miesięcy pozbawienia wolności.

Sąd mając na względzie cele postępowania w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa nie skorzystał z dobrodziejstwa warunkowego zawieszania wykonania kary w stosunku do oskarżonego. Biorąc pod uwagę okoliczności obciążające w tym przede wszystkim wielokrotną uprzednią karalność oskarżonego, w tym za czyny przeciwko mieniu, znaczny stopień społecznej szkodliwości czynu, w ocenie Sądu nie zasługuje on na tak daleko idące dobrodziejstwo jakim jest wymierzenie kary pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania. Wskazane okoliczności nie pozwalają na postawienie wobec niego pozytywnej prognozy kryminologicznej. Na tle dotychczasowej drogi życiowej oskarżonego widoczny jest trwały ślad nieposzanowania porządku prawnego, przejawiający się w podejmowaniu przestępczych działań wymierzonych przeciwko najdalej chronionym prawom jak własność, czy zdrowie. Okoliczności te świadczą, iż M. H. jest już osobnikiem w znacznym stopniu zdemoralizowanym.

W ocenie Sądu oskarżony nie ma wpojonego poszanowania prawa, powinności, a wręcz jak to zostało podniesione wykazuje cechy zdemoralizowania. Te cechy osobowości nie uzasadniają wymierzenia łagodnej kary. Świadczą one, że stan osobowości oskarżonego wymaga poddania go resocjalizacji w warunkach izolacji zakładu karnego, bo inaczej nie osiągnie się jego poprawy. Sąd wziął także pod uwagę cele ogólno-prewencyjne orzeczonej kary. Ich istota polega na wpływaniu - także poprzez jej niezbędną, to jest konieczną surowość - na kształtowanie postaw moralnych, organizujących społeczeństwa, wiarę w nie i ufność w celowość przestrzegania norm systemy te tworzących. Orzeczona kara będzie zatem mieć także wpływ na każdego, kto w jakikolwiek sposób dowiedział się o przestępstwie i zapadłym orzeczeniu. Chodzi przy tym nie tylko o wpływ na środowisko sprawcy, ale i na innych członków społeczeństwa. Kara jest bowiem również jednym z ważnych środków zwalczania przestępczości, tak w sensie jej funkcji odstraszającej, jak i w zakresie kształtowania społecznie pożądanych postaw. Chodzi o to, aby nawet osoby skazane wdrażać do poszanowania zasad współżycia społecznego oraz do przestrzegania porządku prawnego i tym samym przeciwdziałać powrotowi do przestępstwa.

5.  1Inne ROZSTRZYGNIĘCIA ZAwarte w WYROKU

Oskarżony

Punkt rozstrzygnięcia
z wyroku

Punkt z wyroku odnoszący się do przypisanego czynu

Przytoczyć okoliczności

7.6. inne zagadnienia

W tym miejscu sąd może odnieść się do innych kwestii mających znaczenie dla rozstrzygnięcia,
a niewyjaśnionych w innych częściach uzasadnienia, w tym do wyjaśnienia, dlaczego nie zastosował określonej instytucji prawa karnego, zwłaszcza w przypadku wnioskowania orzeczenia takiej instytucji przez stronę

7.  KOszty procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

2

W przedmiocie kosztów zastępstwa procesowego udzielonego oskarżonemu M. H. Sąd orzekł w oparciu o treść § 2, § 4, § 17 ust. 2 pkt 3 oraz § 20 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 03.10.2016 r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu (Dz. U. 2019r., poz. 18 ze zm), z uwzględnieniem liczby terminów rozpraw oraz stawki podatku VAT. Dlatego też Sąd zasądził od Skarbu Państwa na rzecz adwokata E. M. (2) kwotę 1239,84 złotych tytułem zwrotu kosztów nieopłaconej pomocy prawnej świadczonej oskarżonemu przez obrońcę wyznaczonego z urzędu.

3

W oparciu o art. 626 § 1 kpk, art. 627 kpk Sąd zasądził od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa:

a/ tytułem zwrotu wydatków związanych z udziałem w sprawie kwotę 1442,68 zł obejmującą:

- ryczałt za doręczenia korespondencji w postępowaniu przygotowawczym i sądowym w wysokości 40,00 złotych - na podstawie art. 618 § 1 pkt 1 kpk i § 1 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 18 czerwca 2003 r. w sprawie wysokości i sposobu obliczania wydatków Skarbu Państwa w postępowaniu karnym (Dz. U. z 2003 r. Nr 108, poz. 1026 z późn. zm.),

- koszt nieopłaconej pomocy prawnej świadczonej oskarżonemu przez obrońcę wyznaczonego z urzędu w wysokości 1239,84 zł – na podstawie art. 618 § 1 pkt 11 kpk w zw. z § 2, § 4, § 17 ust. 2 pkt 3 oraz § 20 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 03.10.2016 r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu (Dz. U. 2019r., poz. 18 ze zm);

- koszt konwojowania oskarżonego w wysokości 162,84 złotych – na podstawie art. 618 § 1 pkt 3 kpk w zw. z § 2 ust. 1 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 18 czerwca 2003 r. w sprawie wysokości i sposobu obliczania wydatków Skarbu Państwa w postępowaniu karnym (Dz. U. z 2013r., poz. 663 z późn. zm.);

b/ tytułem opłaty kwotę 120 zł, której wysokość ustalono na podstawie art. 2 ust 1 pkt 2 Ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych (tekst jednolity Dz. U. z 1983 roku , Nr 49, poz. 223 z późn. zm.).

Sąd zasądzając koszty sądowe od oskarżonego miał na uwadze, że M. H. jest jeszcze młodą osobą, zdolną do wykonywania pracy zarobkowej. Aktualnie wprawdzie przebywa w Zakładzie Karnym, jednak może ubiegać się o podjęcie zatrudnienia w warunkach izolacyjnych.

6.  1Podpis