Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 25 sierpnia 2021 r.

Sąd Rejonowy w Giżycku I Wydział Cywilny

w składzie następującym:

po rozpoznaniu w dniu 18 sierpnia 2021 r. w Giżycku na rozprawie

sprawy z powództwa D. Ż. (1)

przeciwko (...) S.A. w W.

o zadośćuczynienie

1.  Zasądza od pozwanego (...) S.A. w W. na rzecz powoda D. Ż. (1) kwotę 4.000,00 zł (cztery tysiące złotych 00/100) z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 02.02.2020r. do dnia zapłaty.

2.  Oddala powództwo w pozostałym zakresie.

3.  Nakazuje pobrać od powoda i pozwanego na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Giżycku po 316,94 zł (trzysta szesnaście złotych 94/100) z tytułu wydatków.

4.  Zasądza od pozwanego (...) S.A. w W. na rzecz powoda D. Ż. (1) kwotę 250,00 zł (dwieście pięćdziesiąt złotych 00/100) z tytułem zwrotu kosztów procesu z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się orzeczenia do dnia zapłaty.

SSR Alina Kowalewska

Sygn.akt I C 152/20

UZASADNIENIE

Powód D. Ż. (2) domagał się zasądzenia na swoją rzecz od pozwanego (...) S.A. z siedzibą w W. kwoty 4.000 zł tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za ból krzywdę i cierpienie doznane przez powoda na skutek wypadku z dnia 22 listopada 2018 r. wraz odsetkami ustawowymi liczonymi od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty. W uzasadnieniu powód wskazał, że w dniu 22 listopada 2018 r. uległ wypadkowi komunikacyjnemu. Tego samego dnia trafił na (...) Szpitala (...) gdzie stwierdzono uraz, głowy, szyi i klatki piersiowej oraz przepisano leki. W związku z nasilającymi się bólami w kręgosłupie szyjnym oraz ograniczeniami w ruchomości szyi powód udał się do lekarza ortopedy, gdzie po przeprowadzeniu badania zalecono stosowanie kołnierza ortopedycznego przez okres 14 dni. W wyniku wypadku powód był niezdolny do pracy i przebywał na zwolnieniu lekarskim. W chwili ww. zdarzenia pojazd kierowany przez sprawcę wypadku był objęty obowiązkowym ubezpieczeniem u pozwanego zakresie odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych. Powód zgłosił szkodę pozwanemu, który po przeprowadzeniu postępowania likwidacyjnego odmówił wypłaty zadośćuczynienia w jakimkolwiek zakresie.

Pozwany (...) S.A. z siedzibą w W. w odpowiedzi na pozew wniósł o oddalenie powództwa w całości oraz zasądzenie od powoda na swoją rzecz kosztów postępowania w tym kosztów zastępstwa procesowego wg norm przepisanych. Pozwany zakwestionował powództwo zarówno co do zasady, jak i co do wysokości. W ocenie pozwanego zdarzenie nie mogło spowodować wskazanych przez powoda dolegliwości. Pozwany podkreślił, że w toku postępowania likwidacyjnego ustalił, iż powód w wyniku przedmiotowego zdarzenia nie doznał krzywdy, która uzasadniałaby przyznanie jakiegokolwiek zadośćuczynienia. Pozwany podniósł, iż żądane zadośćuczynienie powinno być odpowiednie w rozumieniu art. 445 § 1 k.c. tj. powinno mieć charakter kompensacyjny, ale z drugiej strony powinno mieć wartość odpowiadającą aktualnej stopie życiowej społeczeństwa. Pozwany poddał również pod wątpliwość żądanie odsetek ustawowych od dat wskazanych w pozwie.

W piśmie z dnia 8 lutego 2021 r. powód rozszerzył powództwo i zmienił je w ten sposób, że żądanie zapłaty rozszerzył do kwoty 8.000 zł tytułem zadośćuczynienia z odsetkami ustawowymi liczonymi od kwoty 4.000 zł od dnia wniesienia powództwa do dnia zapłaty, zaś od kwoty kolejnych 4.000 zł od dnia 10 lutego 2021 r. do dnia zapłaty .

Sąd ustalił, co następuje:

W dniu 22 listopada 2018 r. doszło do wypadku komunikacyjnego, podczas którego sprawca szkody wjechał w tył samochodu marki V. (...) prowadzonego przez powoda D. Ż. (1). W chwili zdarzenia pojazd kierowany przez sprawcę wypadku był objęty obowiązkowym ubezpieczeniem u strony pozwanej w zakresie odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych.

(dowód: okoliczności bezsporne)

Powód, z uwagi na powypadkowe dolegliwości bólowe, w tym samym dniu został przyjęty w Szpitalnym Oddziale Ratunkowym Szpitala (...). Po wykonaniu badań diagnostycznych rozpoznano u powoda powierzchowny uraz głowy oraz powierzchowne uraz szyi i klatki piersiowej. W wynikach badania TK nie stwierdzono cech krwawienia wewnątrz czaszkowego ani przemieszczeń w obrębie kręgosłupa Powód został wypisany w tym samym dniu do domu z zaleceniami kontroli w poradni medycyny rodzinnej, poradni chirurgicznej oraz poradni urazowo-ortopedycznej.

(dowód: karta informacyjna (...) Szpitala (...)- k. 8-8v)

W dniu 6 grudnia 2018 r. powód zgłosił się do lekarza ortopedy, który rozpoznał wykręcenie kręgosłupa piersiowego i szyjnego, zalecił noszenie kołnierza ortopedycznego miękkiego na okres 14 dni, wystawił zwolnienie lekarskie oraz przepisał leki przeciwbólowe.

(dowód: historia choroby z (...)- k. 12)

Powód zgłosił szkodę pozwanemu pismem z dnia 4 stycznia 2019 r. wzywając jednocześnie pozwanego do zapłaty kwoty 8.000 zł tytułem zadośćuczynienia za doznaną krzywdę oraz kwoty 1.462 zł tytułem odszkodowania z zniszczony róg myśliwski.

(dowód: zgłoszenie szkody z dnia 4.01.2019 r. - k. 14-15)

Decyzją z dnia 22 lutego 2019 r. pozwany odmówił przyznania powodowi zadośćuczynienia. W ocenie ubezpieczyciela w wyniku zdarzenia z dnia 22 listopada 2018 r. nie doszło u powoda do powstania obrażeń ciała lub rozstroju zdrowia, które mogą być podstawą do ustalenia zadośćuczynienia za szkodę. Analiza dokumentacji medycznej powoda przeprowadzona przez lekarza orzecznika pozwanego nie wykazała zmian związanych z doznanym urazem.

(dowód: decyzja pozwanego z dnia 22.02.2019 r.. - k. 16-16v)

Powód odwołał się od tej decyzji pozwanego pismem z dnia 10 kwietnia 2019 r. Pozwany w odpowiedzi z dnia 18 kwietnia 2019 r. podtrzymał swoje dotychczasowe stanowisko wskazując, iż brak jest podstaw do uwzględnienia roszczenia, gdyż doznany przez powoda uraz nie spowodował znaczącego zaburzenia funkcji narządów ani wytworzenia trwałych uszczerbków.

(dowód: reklamacja z dnia 10.04.2019 r., decyzja pozwanego z dnia 22.02.2019 r. - k. 16-16v)

Powód w pierwszym okresie po wypadku miał ograniczoną sprawność ze względów na bóle i konieczność stosowania kołnierza ortopedycznego. Po wypadku powód miewał obawy i lęki związane z prowadzeniem samochodu. Przez okres dwóch miesięcy nie jeździł samochodem. Powód w okresie rekonwalescencji musiał ograniczyć swoją aktywność fizyczną mimo, że przed zdarzeniem często grał w piłkę nożną oraz chodził na siłownię . U powoda w wyniku wypadku z dnia 22 listopada 2018 r. rozpoznaje się stan po urazie skrętnym odcinka szyjnego kręgosłupa typu „trzaśnięcie biczem” z następowym zespołem bólowym. Uszczerbek na zdrowiu powoda wynosi 4 %. Aktualny stan zdrowia powoda nie wymaga opieki ortopedycznej, rokowania na przyszłość są dobre, zaś przedmiotowe zdarzenie nie miało negatywnych następstw dla zdrowia powoda. Obecnie powód pod względem fizycznym jest osobą zdrową i może wykonywać wszelkie czynności dnia codziennego.

(dowód: opinia biegłego sądowego W. M. - k. 71-72, opinia biegłego sądowego L. G. - k. 120-120v, opinia uzupełniająca biegłego sądowego L. G. - k. 144, informacyjne słuchanie powoda – k. 54-55)

Są d zwa żył, co następuje:

Powództwo zasługiwało w części na uwzględnienie.

Dokonując ustaleń faktycznych w niniejszej sprawie sąd oparł się na dowodach w postaci dokumentacji medycznej przedłożonej przez strony. Nadto dokonując ustaleń faktycznych w niniejszej sprawie sąd oparł się również na dopuszczonych jako dowody w sprawie opinii biegłych sądowych z zakresu ortopedii i traumatologii narządu ruchu – W. M. (2) i L. G. (2). Sporządzone przez biegłych opinie nie były wprawdzie całkowicie spójne – biegli nie zgadzali się co do charteru urazu doznanego przez powoda obrażeń oraz stopnia uszczerbku na zdrowiu powoda – jednak zgodnie wskazali, że uraz kręgosłupa wskutek zdarzenia z dnia 22 listopada 2018 r. u powoda wystąpił. Opinie obu biegłych były zwięzłe – jednak w ocenienie sądu nie wykazywały sprzeczności z zasadami logicznego myślenia, doświadczenia życiowego i wiedzy powszechnej. W ocenie sądu opinie nie zawierały wad, dyskwalifikujących ich jako dowody w niniejszej sprawie i z tego powodu mogły one stanowić podstawę ustalenia stanu faktycznego w niniejszej sprawie. Zdaniem sądu zarzuty stron do opinii sporządzonych przez biegłych sprowadzały się wyłącznie do polemiki z opinią tego biegłego, którego opinia nie była korzystna dla danej strony.

W rozpoznawanej sprawie pozwany nie kwestionował w istocie, że co do zasady ponosi odpowiedzialność cywilną za sprawcę wypadku komunikacyjnego z dnia 22 listopada 2018 r. z tytułu obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych, natomiast kwestionował zasadność żądania zadośćuczynienia z uwagi na fakt, iż zdarzenia z dnia 22 listopada 2018 r. nie doznał krzywdy, która uzasadniałaby przyznanie jakiegokolwiek zadośćuczynienia.

Niesporne jest, że ze względu na niewymierność krzywdy, określenie w konkretnym wypadku odpowiedniej sumy ustawodawca pozostawił sądowi. Sąd dysponuje w takim wypadku większym zakresem swobody, niż przy ustalaniu szkody majątkowej i sumy potrzebnej do jej naprawienia. Kryteria istotne przy ustalaniu „odpowiedniej” sumy zadośćuczynienia to przykładowo: rodzaj naruszonego dobra, zakres i rodzaj rozstroju zdrowia, czas trwania cierpień, wiek pokrzywdzonego, intensywność ujemnych doznań fizycznych i psychicznych, rokowania na przyszłość, stopień winy sprawcy (vide wyrok Sądu Najwyższego z dnia 27 lutego 2004 r. sygn. akt V CK 282/03). Ugruntowany jest pogląd, że zadośćuczynienie z art. 445 k.c. ma charakter przede wszystkim kompensacyjny, musi być rozważane indywidualnie i tym samym jego wysokość musi przedstawiać jakąś ekonomicznie odczuwalną wartość dla poszkodowanego Podkreślenia wymaga jednak, iż ustalony procentowo przez biegłych lekarzy zakres i rodzaj uszczerbku na zdrowiu poszkodowanego ma znaczenie jedynie pomocnicze i nie może stanowić głównego wskaźnika wysokości należnego poszkodowanemu zadośćuczynienia, gdyż przy ustaleniu jego wysokości należy brać pod uwagę również pozostałe wyżej wymienione czynniki (vide wyrok Sądu Najwyższego z dnia 28 czerwca 2005 r. sygn. akt I CK 7/05).

Jak wynika z ustalonego stanu faktycznego powód niewątpliwe doznał krzywdy wskutek ww. zdarzenia, a więc jego roszczenie o zadośćuczynienie co do zasady należy uznać za usprawiedliwione. Natomiast wysokość należnego zadośćuczynienia zdaniem sądu winna kształtować się w kwocie 4.000 zł. Dokonując takiej oceny sąd miał przede wszystkimi na względzie fakt, że powód doznał urazu kręgosłupa wskutek zdarzenia z 22 listopada 2018 r. Biegli sądowi nie byli wprawdzie zgodni - czy jest to uraz powierzchowny, czy też uraz określany jako tzw. „trzaśnięcia biczem”, który jest typowym urazem kręgosłupa szyjnego odnoszonym w wyniku wypadku komunikacyjnego – jednak bezspornie uraz kręgosłupa u powoda wystąpił. Powód nie wymagał leczenia operacyjnego, ani hospitalizacji, jednak niewątpliwie odczuwał dolegliwości bólowe, stanowiące skutek zdarzenia z dnia 22 listopada 2018 r. Negatywne skutki zdarzenia ustąpiły, jednakże nie można pominąć faktu, iż powód choćby przez noszenie kołnierza ortopedycznego podlegał ograniczeniom ruchowym i miał prawo odczuwać z tego powodu dyskomfort. Utrzymujący się ból wprawdzie o lekkim charakterze oraz konieczność zażywania leków przeciwbólowych - niewątpliwie stanowiły uciążliwość dla powoda.

Wszystkie te okoliczności świadczą, zdaniem sądu, o wystapieniu krzywdy w rozumieniu art. 445 § 1 k.c. W ocenie sądu wysokość zadośćuczynienia kwocie 4.000 zł przedstawia realną wartość ekonomiczną i spełnia warunek przywrócenia równowagi naruszonej przez cierpienia fizyczne doznane przez powoda. Zasadniczym kryterium, decydującym o wysokości należnego zadośćuczynienia, jest rozmiar doznanej krzywdy, jednakże jej niewymierny charakter sprawia, że ocena ta powinna opierać się na całokształcie okoliczności sprawy. Dlatego nawet przy uwzględnieniu korzystniejszej dla powoda opinii biegłego sądowego W. M. (2), w której biegły określił uszczerbek na zdrowiu powoda w wysokości 4% - kwota zadośćuczynienia wynosząca 4.000 zł jest kwotą adekwatną do doznanej przez powoda krzywdy. Należy podkreślić, że określony procentowo przez biegłych lekarzy trwały uszczerbek na zdrowiu ma jedynie charakter pomocniczy i nie stanowi jedynej przesłanki rzutującej na wysokość zadośćuczynienia.

W pozostałym zakresie dotyczącym roszczenia o zadośćuczynienie sąd powództwo oddalił o czym orzeczono w pkt 2. Wskazać należy, że funkcjonowanie powoda na co dzień nie jest ograniczone, zaś doznane obrażenia i dolegliwości bólowe miały charakter lekki i krótkotrwały. Obecnie powód pod względem fizycznym jest osobą zdrową i może wykonywać wszelkie czynności dnia codziennego. Jak wskazuje się w orzecznictwie wysokość zadośćuczynienia nie może być nadmierna w stosunku do doznanej krzywdy, ale musi być "odpowiednia" w tym znaczeniu, że powinna być - przy uwzględnieniu krzywdy poszkodowanego - utrzymana w rozsądnych granicach, odpowiadających aktualnym warunkom i przeciętnej stopie życiowej społeczeństwa (vide wyrok Sądu Najwyższego z dnia 28 września 2001 r. sygn. akt III CKN 427/00)

O odsetkach dochodzonych pozwem w niniejszej sprawie Sąd orzekł w oparciu o art. 481 k.c. i art. 455 k.c. w zw. z art. 14 ustawy z dnia z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych mając na uwadze wskazany w ww. przepisie 30-dniowy termin do wypłaty świadczeń takich jak zadośćuczynienie oraz granice żądania pozwu. W ocenie sądu rozmiar krzywdy doznanej przez powoda istniejący w chwili zgłoszenia szkody uzasadniał spełnienie świadczenia przez pozwanego, stąd zasądzono odsetki, zgodnie z żądaniem pozwu.

Na podstawie art. 113 ust. 1 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych Sąd nakazał pobrać od powoda pozwanego na rzecz Skarbu Państwa - Sądu Rejonowego w Giżycku kwoty po 316,94 zł w takiej proporcji, w jakiej strony przegrały sprawę - tytułem zwrotu części wydatków, które tymczasowo wyłożone zostały przez Skarb Państwa.

O kosztach procesu, wobec jedynie częściowego uwzględnienia żądań pozwu, sąd rozstrzygnął na podstawie art. 100 k.p.c. biorąc pod uwagę wygranie sprawy przez powoda w 50 %. Koszty poniesione przez powoda wyniosły łącznie 2.517 zł, na co składają się: 500 zł tytułem opłaty sądowej od pozwu, 1.800 zł tytułem kosztów zastępstwa procesowego i 17 zł tytułem opłaty skarbowej od udzielonego pełnomocnictwa oraz kwota 200 zł poniesiona przez powoda tytułem wydatków na poczet opinii biegłych. Zatem 50% wskazanej kwoty wynosi 1.258,50 zł (50% x 2.517 zł). Natomiast koszty poniesione przez pozwanego wyniosły łącznie 2.017 zł, na co składa się: 1.800 zł tytułem kosztów zastępstwa procesowego i 17 zł z tytułu opłaty skarbowej od udzielonego pełnomocnictwa oraz kwota 200 zł poniesiona przez powoda tytułem wydatków na poczet opinii biegłych. Zatem 50% wskazanej kwoty wynosi 1.008,50 zł (50% x 2.017 zł). Sąd z urzędu wskazuje, ze przy ustalaniu kosztów poniesionych przez pozwanego omyłkowo nie uwzględnił wpłaconej zaliczki na poczet opinii biegłego wysokości 500 zł. Sąd dokonał kompensacji kosztów i zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 250 złotych (1.258,50 zł - 1.008,50 zł).

SSR Alina Kowalewska