Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Powód J. K. w pozwie złożonym 7 września 2015 r. wskazał, że został zwolniony dyscyplinarnie, z którą to decyzją się nie zgodził. nadto nie otrzymał poborów za styczeń i marzec 2014 r. Od 5 kwietnia 2014 r. stawia się regularnie do pracy, ale jej świadczenie było mu uniemożliwiane. Wniósł „o zapłatę poborów od 5 kwietnia 2015 r. oraz o przywrócenie do pracy (k. 2).

Podczas posiedzenia wyjaśniającego w dniu 10 listopada 2015 r. powód oświadczył, że nie otrzymał oświadczenia o rozwiązaniu umowy o pracę bez wypowiedzenia. (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w O. - doręczyła mu wyłącznie świadectwo pracy. Po pouczeniu o przysługujących mu roszczeniach wniósł o dopuszczenie do pracy oraz zasądzenie na jego rzecz wynagrodzenia za czas pozostawania bez pracy w kwocie 59.612 zł za okres od 1 kwietnia 2015 r. do 31 października 2015 r., po 8.516 zł za każdy miesiąc (k. 9).

W piśmie z dnia 15 listopada 2015 r. powód wniósł o zasądzenie odsetek od kwietnia 2015 r. (k. 21). Datę początkową ich naliczania określił na 7 kwietnia 2015 r. (k. 33).

Pozwana w odpowiedzi na pozew wniosła o oddalenie powództwa. Swoje stanowisko argumentowała tym, iż skutecznie złożyła powodowi oświadczenie o rozwiązaniu umowy o pracę bez wypowiedzenia w dniu 24 sierpnia 2015 r. Powód zapoznał się z jego treścią, ale odmówił jego przyjęcia. Nie miało to jednak wpływu na jego skuteczność. Powód przebywał na zwolnieniu lekarskim, a następnie przyznano mu świadczenie rehabilitacyjne. Po jego zakończeniu nie stawił się do pracy. Nigdy nie odmówiono mu prawa do jej świadczenia, ani nie zwolniono go z obowiązku jej świadczenia. W tej sytuacji pozwana skorzystała ze swoich uprawnień i rozwiązała z powodem umowę o pracę bez wypowiedzenia. Według niej powód wyczerpał okres zasiłkowy, po którym przyznano mu świadczenie rehabilitacyjne na okres od 6 grudnia 2014 r. do 4 kwietnia 2015 r. Dlatego z dniem 7 marca 2014 r. pozwana mogła rozwiązać umowę o pracę na podstawie art. 53 §1 pkt 1 lit. b k.p. Niezależnie od tego powód nie stawił się w pracy po 4 kwietnia 2015 r., a swojej nieobecności nie usprawiedliwił, przez co naruszył podstawowy obowiązek pracowniczy, jakim jest świadczenie pracy, co uprawniało pozwaną do rozwiązania umowy o pracę na podstawie art. 52 § 1 pkt 1 k.p. Pozwana całkowicie utraciła zaufanie do powoda, przez co niecelowym było jego przywrócenie do pracy. Pozwana zakwestionowała też prawo powoda do wynagrodzenia, skoro do 4 kwietnia 2015 r. otrzymywał świadczenie rehabilitacyjne, a po tej dacie nie wykonywał pracy (k. 56-61).

Postanowieniem z dnia 25 listopada 2016 r. Sąd Rejonowy Szczecin-Centrum w Szczecinie wydanym w sprawie XII GU 233/16 ogłosił upadłość spółki Grupa (...) w O. (k. 117). W związku z tą decyzją postępowanie w sprawie zostało zawieszone na mocy postanowienia z dnia 13 grudnia 2016 r. (k. 120).

Postanowieniem z dnia 2 października 2017 r. Sąd Rejonowy Szczecin-Centrum w Szczecinie wydanym w niniejszej sprawie wezwał syndyka spółki Grupa (...) do udziału w postępowaniu (k. 139), który do niego przystąpił (k. 144).

W piśmie złożonym 6 kwietnia 2018 r. powód oznaczył jako pozwaną – obok spółki Grupa (...) - również (...) spółkę z ograniczoną odpowiedzialnością w Z.. Wskazał tam, że ta spółka przejęła zakład pracy w postaci targowiska w O. i odpowiada solidarnie za zobowiązania spółki Grupa (...). Sprecyzował też, że domaga się odszkodowania z tytułu niezgodnego z prawem rozwiązania umowy o pracę, ekwiwalentu za niewykorzystany urlop wypoczynkowy w latach 2015 i 2016 oraz wynagrodzenia za pracę „w okresie, w jakim nie został dopuszczony do niej przez pracodawcę (k. 160-160v).

Powód reprezentowany przez zawodowego pełnomocnika ustanowionego z urzędu w piśmie z dnia 23 maja 2019 r. wniósł o zasądzenie na rzecz powoda kwoty 393.428 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od poniższych kwot i dat do dnia zapłaty:

- 8.516 zł od dnia 11 października 2015 r.

- 8.516 zł od dnia 11 listopada 2015 r.

- 8.516 zł od dnia 11 grudnia 2015 r.

- 8.516 zł od dnia 11 stycznia 2016 r.

- 8.516 zł od dnia 11 lutego 2016 r.

- 8.516 zł od dnia 11 marca 2016 r.

- 8.516 zł od dnia 11 kwietnia 2016 r.

- 8.516 zł od dnia 11 maja 2016 r.

- 8.516 zł od dnia 11 czerwca 2016 r.

- 8.516 zł od dnia 11 lipca 2016 r.

- 8.516 zł od dnia 11 sierpnia 2016 r.

- 8.516 zł od dnia 11 września 2016 r.

- 8.516 zł od dnia 11 października 2016 r.

- 8.516 zł od dnia 11 listopada 2016 r.

- 8.516 zł od dnia 11 grudnia 2016 r.

- 8.516 zł od dnia 11 stycznia 2017 r.

- 8.516 zł od dnia 11 lutego 2017 r.

- 8.516 zł od dnia 11 marca 2017 r.

- 8.516 zł od dnia 11 kwietnia 2017 r.

- 8.516 zł od dnia 11 maja 2017 r.

- 8.516 zł od dnia 11 czerwca 2017 r.

- 8.516 zł od dnia 11 lipca 2017 r.

- 8.516 zł od dnia 11 sierpnia 2017 r.

- 8.516 zł od dnia 11 września 2017 r.

- 8.516 zł od dnia 11 października 2017 r.

- 8.516 zł od dnia 11 listopada 2017 r.

- 8.516 zł od dnia 11 grudnia 2017 r.

- 8.516 zł od dnia 11 stycznia 2018 r.

- 8.516 zł od dnia 11 lutego 2018 r.

- 8.516 zł od dnia 11 marca 2018 r.

- 8.516 zł od dnia 11 kwietnia 2018 r.

- 8.516 zł od dnia 11 maja 2018 r.

- 8.516 zł od dnia 11 czerwca 2018 r.

- 8.516 zł od dnia 11 lipca 2018 r.

- 8.516 zł od dnia 11 sierpnia 2018 r.

- 8.516 zł od dnia 11 września 2018 r.

- 8.516 zł od dnia 11 października 2018 r.

- 8.516 zł od dnia 11 listopada 2018 r.

- 8.516 zł od dnia 11 grudnia 2018 r.

- 8.516 zł od dnia 11 stycznia 2019 r.

Należność ta miała przysługiwać powodowi z tytułu wynagrodzenia za pracę do czasu wydania prawomocnego wyroku w zakresie przywrócenia do pracy.

Powód zgłosił też roszczenie ekwiwalentu za niewykorzystany urlop wypoczynkowy domagając się zasądzenia następujących kwot:

- 10.628,80 zł tytułem ekwiwalentu za rok 2014

- 10.543,52 zł tytułem ekwiwalentu za rok 2015

- 10.543,52 zł tytułem ekwiwalentu za rok 2016

- 10.628,80 zł tytułem ekwiwalentu za rok 2017

- 10.628,80 zł tytułem ekwiwalentu za rok 2018 (k. 218-223).

W piśmie z 4 lipca 2019 r. powód wyjaśnił, że żądane wynagrodzenie przysługiwać ma mu za gotowość do pracy. Był on gotów do jej świadczenia, ale nie został do niej dopuszczony. Podtrzymał żądanie dopuszczenia do pracy oraz przywrócenia do niej (k. 228-231)

Postanowieniem z dnia 11 lipca 2019 r. Sąd podjął postępowanie w zakresie roszczeń o dopuszczenia do pracy oraz przywrócenie do niej. Nadto sprawę w zakresie roszczenia o wynagrodzenie w łącznej kwocie 332.124 zł za okres od 1 listopada 2015 r. do 31 stycznia 2019 r. wraz z odsetkami oraz roszczenie o ekwiwalent urlopowy za lata 2014-2018 w kwocie 52.973,44 zł wyłączono do odrębnego postępowania (k. 233).

Syndyk masy upadłości Grupa (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w O. w piśmie z dnia 9 września 2019 r. podtrzymał wniosek o oddalenie powództwa (k. 249-250).

W piśmie z dnia 5 lutego 2021 r. powód cofnął powództwo wobec (...) spółce z ograniczoną odpowiedzialnością w Z.. Wskazał, że stroną pozwaną jest wyłącznie Grupa (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w upadłości w O. (k. 428).

Postanowieniem z dnia 6 września 2021 r. Sąd umorzył postępowanie wobec pozwanej (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w Z. (k. 476).

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Grupa (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w O. prowadziła działalność gospodarczą, w ramach której wydzierżawiała teren targowiska handlowego w O. należący do Gminy C. i udostępniała go podmiotom, które urządzały na nim swoje stanowiska handlowe celem sprzedaży oferowanych przez siebie towarów.

Powód był założycielem tej spółki i jednym z jej udziałowców.

Dowód:

- umowy o pracę w aktach osobowych powoda

- pismo z 11.07.16 r. k. 54

- akt notarialny k. 111-113

- notatka k. 167-168

- przesłuchanie powoda k. 451-456

- przesłuchanie S. W. k. 458-462

Powoda i spółkę Grupa (...) od 1 listopada 2013 r. łączył stosunek pracy. Od dnia 1 kwietnia 2014 r. jego podstawę stanowiła umowa o pracę na czas nieokreślony. Na jej podstawie powód świadczył pracę na rzecz pozwanej na stanowisku zastępcy kierownika targowiska. Powód nie miał ustalonego zakresu obowiązków. Zajmował się wszystkimi sprawami związanymi z funkcjonowaniem spółki Grupa (...) i zarządzanym przez nią targowiskiem handlowym.

Dowód:

- świadectwo pracy k. 4

- protokół kontroli k. 76-78

- umowy o pracę k. 95-97

- protokół k. 155-157

- zeznania świadka J. N. k. 335-336

- zeznania świadka B. S. (1) k. 346-346v

- zeznania świadka N. S. (1) k. 357-357v

- przesłuchanie powoda k. 451-456

Od dnia 5 maja 2014 r. powód był niezdolny do pracy wskutek dolegliwości kręgosłupa. Niezdolność ta była stwierdzana zwolnieniami lekarskimi i trwała nieprzerwanie do 16 października 2014 r. Wypłacono mu za ten okres wynagrodzenie chorobowe, a następnie zasiłek chorobowy. W dniu 18 listopada 2014 r. powód ponownie stał się niezdolny do pracy. W okresie tej niezdolności trwającej do 5 grudnia 2015 r. wypłacono mu zasiłek chorobowy. Z dniem 5 grudnia 2014 r. powód wyczerpał przysługujący mu okres zasiłkowy.

Decyzją z dnia 17 lutego 2015 r. wydaną na wniosek powoda Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w S. przyznał mu prawo do świadczenia rehabilitacyjnego na okres od 6 grudnia 2014 r. do 4 kwietnia 2015 r. Powód świadczenie to wykorzystał.

Dowód:

- decyzja k. 70

- pismo z 13.04.15 r. k. 72-73

- zeznania świadka M. M. k. 320-320v

- zeznania świadka J. N. k. 335-336

- przesłuchanie powoda k. 451-456

W dniu 2 września 2014 r. udziałowcem spółki Grupa (...) został J. N.. W tej dacie objął też funkcję prezesa jednoosobowego zarządu spółki. W dniu 2 grudnia 2014 r. nabył on powoda część przysługujących mu udziałów w spółce.

Powód w okresie niezdolności do pracy dalej zajmował się sprawami spółki Grupa (...). Między powodem i J. N. istniał konflikt dotyczący wpływu, jaki chcieli mieć na funkcjonowanie spółki Grupa (...). Po objęciu funkcji prezesa zarządu spółki Grupa (...) J. N. chcąc wyeliminować możliwość kontrolowania przez powoda podejmowanych przez siebie decyzji, wydał podległym pracownikom spółki polecenie, by nie dopuszczali powoda tak do dokumentów dotyczących jej funkcjonowania, w tym dokumentów finansowych, jak i zabronił im wpuszczania powoda do jej pomieszczeń biurowych oraz na teren targowiska. W ramach tych działań m.in. w kwietniu 2015 r. wymieniono wkładkę zamka do drzwi wejściowych do biura spółki, by powód nie mógł się do niego dostać.

Dowód:

- pismo N. S. k. 3

- akt notarialny k. 111-113

- protokół k. 155-157

- dane z KRS

- pismo B. S. k. 165-166

- notatka k. 167-168

- dane z KRS

- zeznania świadka B. S. (1) k. 346-346v

- zeznania świadka N. S. (1) k. 357-357v

- przesłuchanie powoda k. 451-456

Powód po wykorzystaniu świadczenia rehabilitacyjnego był zdolny do świadczenia pracy i kilkukrotnie próbował stawić się w biurze spółki Grupa (...), jak i wejść na teren targowiska. Jednak pracownicy ochraniający teren targowiska i siedziby spółki uniemożliwiali mu to, w tym wyprowadzali poza teren targowiska.

Dowód:

- zeznania świadka B. S. (1) k. 346-346v

- zeznania świadka N. S. (1) k. 357-357v

- przesłuchanie powoda k. 451-456

Dnia 15 lipca 2015 r. J. N. skierował do powoda pismo, w którym poinformował go, że spółka zamierza rozwiązać z nim umowę o pracę na podstawie art. 53 §1 pkt 1b k.p.

Dowód:

- pismo z 15.07.15 r. k. 66

- potwierdzenie odbioru k. 67-68

W dniu 11 sierpnia 2015 r. prezesem jednoosobowego zarządu spółki Grupa (...) został S. W.. Związane to było z nabyciem udziałów przysługujących J. N. w spółce Grupa (...) przez (...) spółkę z ograniczoną odpowiedzialnością w Z..

W dniu 24 sierpnia 2015 r. w siedzibie spółki (...) w Z. doszło do spotkania powoda m.in. z S. W.. W jego próbowano nakłonić powoda, by sam zrezygnował z zatrudnienia w spółce Grupa (...). Powód nie wyraził na to zgody, stąd złożono mu oświadczenie o rozwiązaniu umowy o pracę bez zachowania okresu wypowiedzenia. Jako przyczynę wskazano:

1. niezdolność do pracy trwającą dłużej niż łączny okres pobierania z tego tytułu wynagrodzenia i zasiłku (182 dni) oraz pobieranie świadczenia rehabilitacyjnego przez pierwsze trzy miesiące

2. nieusprawiedliwioną nieobecność w pracy trwającą od dnia 7 kwietnia 2015 r. do chwili obecnej stanowiącą ciężkie naruszenie przez pracownika podstawowych obowiązków pracowniczych.

Powód zapoznał się z treścią tego oświadczenia, ale odmówił pokwitowania jego doręczenia.

Dowód:

- pismo z 24.08.15 r. k. 69 oraz w aktach osobowych powoda

- protokół kontroli k. 76-78

- zeznania świadka M. P. k. 301-302

- przesłuchanie powoda k. 451-456

- przesłuchanie S. W. k. 458-462

W dniu 8 lipca 2016 r., na mocy porozumienia zawartego między Grupa (...) spółką z ograniczoną odpowiedzialnością w O., (...) spółką z ograniczoną odpowiedzialnością w Z. oraz Gminą C. doszło do przeniesienia na spółkę (...) praw i obowiązków dzierżawcy targowiska przysługujących wcześniej spółce Grupa (...). Tym samym spółka Grupa (...) utraciła status dzierżawcy targowiska w O..

Dowód:

- pismo z 11.07.16 r. k. 54

- przesłuchanie powoda k. 451-456

- przesłuchanie S. W. k. 458-462

Sąd zważył, co następuje:

Stan faktyczny w sprawie ustalony został w oparciu o dowody z dokumentów przedłożonych przez strony, zeznania świadków oraz przesłuchanie powoda i S. W..

Walor dowodowy dokumentów nie był kwestionowany przez strony. Również Sąd nie dopatrzył się okoliczności podważających ich wartość dowodową. Osobowe źródła dowodowe nie przedstawiały spójnej wersję zdarzeń co do przyczyn rozwiązania z powodem umowy o pracę. Kwestie te zostaną omówione w dalszej części uzasadnienia.

Na wstępie należy wskazać, że wyrok wydany w niniejszej sprawie dnia 30 września 2021 r. dotyczy wyłącznie żądań powoda o przywrócenie do pracy i o dopuszczenie do niej.

Roszczenia powoda o wynagrodzenie w łącznej kwocie 332.124 zł za okres od 1 listopada 2015 r. do 31 stycznia 2019 r. wraz z odsetkami oraz o ekwiwalent urlopowy za lata 2014-2018 w kwocie 52.973,44 zł wyłączono do odrębnego postępowania.

Roszczenia o zapłatę należności ze stosunku pracy powoda przypadające za okres przed 1 listopada 2015 nadal stanowią przedmiot niniejszego postępowania, ale z uwagi na treść art. 145 ust. 1 ustawy z dnia 28 lutego 2003 r. Prawo Upadłościowe (t.j. Dz.U. 2015 r., poz. 233), nie mogły stanowić przedmiotu rozstrzygnięcia. Zgodnie z tym przepisem postępowanie sądowe, administracyjne lub sądowo-administracyjne w sprawie wszczętej przeciwko upadłemu przed dniem ogłoszenia upadłości o wierzytelność, która podlega zgłoszeniu do masy upadłości, może być podjęte przeciwko syndykowi tylko w przypadku, gdy w postępowaniu upadłościowym wierzytelność ta po wyczerpaniu trybu określonego ustawą nie zostanie umieszczona na liście wierzytelności.

Podstawę żądania powoda o przywrócenie do pracy stanowił przepis art. 56 § 1 k.p. Zgodnie z nim pracownikowi, z którym rozwiązano umowę o pracę bez wypowiedzenia z naruszeniem przepisów o rozwiązywaniu umów o pracę w tym trybie, przysługuje roszczenie o przywrócenie do pracy na poprzednich warunkach albo o odszkodowanie. O przywróceniu do pracy lub odszkodowaniu orzeka sąd pracy. Odszkodowanie, o którym mowa w tym przepisie, przysługuje w wysokości wynagrodzenia za okres wypowiedzenia.

Pozwana rozwiązując z powodem umowę o pracę powołała się na dwie przyczyny oparte na odrębnych podstawach prawnych. Pierwsza, t.j. „niezdolność do pracy trwającą dłużej niż łączny okres pobierania z tego tytułu wynagrodzenia i zasiłku (182 dni) oraz pobieranie świadczenia rehabilitacyjnego przez pierwsze trzy miesiące” oparta jest na przepisie art. 53 §1 pkt 1 lit. b k.p. Druga natomiast odnosi się do wskazanego w art. 52 § 1 pkt 1 k.p. naruszenia ciężkiego naruszenia podstawowych obowiązków pracowniczych poprzez nieusprawiedliwioną nieobecność w pracy trwającą od dnia 7 kwietnia 2015 r.

Poza sporem w sprawie pozostawało, że z dniem 6 kwietnia powód zakończył czteromiesięczny okres pobierania świadczenia rehabilitacyjnego. Wcześniej, od dnia 5 maja 2014 r. był niezdolny do pracy wskutek dolegliwości kręgosłupa i dniem 5 grudnia 2014 r. powód wyczerpał przysługujący mu okres zasiłkowy.

To z pozoru uprawniało spółkę Grupa (...) do rozwiązania umowy o pracę na podstawie art. 53 §1 pkt 1 lit. b k.p. Stanowi on, że pracodawca może rozwiązać umowę o pracę bez wypowiedzenia jeżeli niezdolność pracownika do pracy wskutek choroby trwa dłużej niż łączny okres pobierania z tego tytułu wynagrodzenia i zasiłku oraz pobierania świadczenia rehabilitacyjnego przez pierwsze 3 miesiące - gdy pracownik był zatrudniony u danego pracodawcy co najmniej 6 miesięcy lub jeżeli niezdolność do pracy została spowodowana wypadkiem przy pracy albo chorobą zawodową.

Nie mniej jednak zgodnie z art. 53 § 3 k.p. rozwiązanie umowy o pracę bez wypowiedzenia nie może nastąpić po stawieniu się pracownika do pracy w związku z ustaniem przyczyny nieobecności. Tymczasem z poczynionych w sprawie ustaleń faktycznych wynika, że powód stawiał się do pracy i to jeszcze w okresie orzeczonej niezdolności do jej świadczenia. Także po 4 kwietnia 2015 r. próbował dostać się na teren targowiska i do pomieszczeń (...) spółki Grupa (...). Został stamtąd wyprowadzony przez pracowników ochrony targowiska. Nadto jeszcze jesienią 2014 r. J. N. wymienił zamki w pomieszczeniach biurowych spółki, aby powód nie miał do nich swobodnego dostępu. Między nimi istniał konflikt na tle prowadzenia spraw spółki Grupa (...). J. N. dążył do stania się jedynym udziałowcem w/w spółki, co skądinąd udało mu się osiągnąć w grudniu 2014 r.

Taki stan rzeczy wynika nie tylko z relacji powoda, ale również byłych pracowników spółki Grupa (...) i N. S. (1). Świadczyli oni pracę w okresie nieobecności powoda wynikającej ze stanu jego zdrowia w latach 2014-2015. Mieli więc możliwość bezpośredniego obserwowania sytuacji w spółce Grupa (...). B. S. (1) pracowała w niej jako księgowa. Zeznała ona, że J. N. zabronił jej wpuszczania powoda do biura, gdy w kwietniu przyszedł on do pracy. Potwierdziła również, że wymiana zamków w drzwiach biura miała na celu wyeliminowanie powoda ze spółki. Zeznała też, że jeszcze wcześniej J. N. zmienił obieg dokumentacji w spółce poprzez skierowanie jej do siebie. Słyszała też, że powoda wyprowadzono z terenu targowiska.

Naocznym świadkiem tego był natomiast N. S. (1). J. N. polecił mu wyprowadzić powoda, gdy przyjdzie do biura i zgłosić sprawę policji. Powiedział też, że podjął decyzję o wymianie zamków w biurze, by uniemożliwić powodowi dostęp do nich.

Co wydaje się oczywistym, relacji tych nie potwierdził J. N.. Według niego powód po zakończeniu pobierania zasiłku rehabilitacyjnego nie stawiał się w pracy. Przyznanie okoliczności podawanych przez powoda i świadków B. S. (1) i N. S. (1) byłoby równoznaczne z przyznaniem się do bezprawnego naruszania praw pracowniczych powoda, ale również jego praw jako udziałowca (do grudnia 2014 r.). Świadek był zatem zainteresowany w przedstawieniu zdarzeń w sposób korzystny dla siebie, a przez to w sposób niekoniecznie oddający stan rzeczywisty.

(...) o w/w okolicznościach nie posiadali były prezes zarządu spółki Grupa (...) S. W. oraz świadek M. P.. S. W. został prezesem spółki 11 sierpnia 2015 r., gdy udziały w niej nabyła spółka (...), czyli niespełna dwa tygodnie przez rozwiązaniem umowy o pracę powoda. Z kolei świadek M. P. był wyłącznie obecny przy złożeniu powodowi oświadczenia o rozwiązaniu umowy o pracę. Nie zajmował się sprawami spółki Grupa (...).

W tej sytuacji Sąd zdecydował się dać wiarę zeznaniom świadków B. S. (1) i N. S. (1), albowiem ich wersje zdarzeń były ze sobą zbieżne, a nadto nie mieli oni interesu w składaniu zeznań na korzyść którejkolwiek ze stron procesu. Sąd uznał za wiarygodną również relację powoda, albowiem ten konsekwentnie ją przedstawiał w toku całego postępowania, a nadto znalazła ona potwierdzenie w zeznaniach świadków B. S. (1) i N. S. (1).

Tym samym należało uznać, że po zakończeniu pobierania świadczenia rehabilitacyjnego powód próbował stawić się w pracy, ale w bezprawny sposób zostało mu to uniemożliwione wskutek działań J. N. – ówczesnego prezesa zarządu spółki Grupa (...). W konsekwencji przyczyną rozwiązania nie mogła być niezdolność do pracy trwająca dłużej niż łączny okres pobierania z tego tytułu wynagrodzenia i zasiłku (182 dni) oraz pobieranie świadczenia rehabilitacyjnego przez pierwsze trzy miesiące. Stało temu na przeszkodzie unormowanie zawarte w art. 53 § 3 k.p.

Odnosząc się do drugiej z przyczyn, to ocena zasadności decyzji pracodawcy o rozwiązaniu umowy o pracę bez wypowiedzenia z winy pracownika uzależniona jest od ustalenia, czy zachowanie pracownika, stanowiące przyczynę tej decyzji, nosiło znamiona ciężkiego naruszenia podstawowych obowiązków pracowniczych, gdyż tylko takie ich naruszenie umożliwia pracodawcy rozwiązanie umowy o pracę bez wypowiedzenia (art. 52 § 1 pkt 1 k.p.). Rozwiązanie umowy o pracę w tym trybie jest nadzwyczajnym sposobem rozwiązania stosunku pracy i powinno być stosowane przez pracodawcę wyjątkowo, w szczególnych okolicznościach.

Kodeks pracy nie zawiera definicji ciężkiego naruszenia podstawowych obowiązków pracowniczych. W orzecznictwie przyjmuje się, że mieszczą się w tym pojęciu trzy elementy, tj. bezprawność zachowania pracownika (naruszenie podstawowego obowiązku pracowniczego), naruszenie albo zagrożenie interesów pracodawcy, a także zawinienie obejmujące zarówno winę umyślną, jak i rażące niedbalstwo. Odnośnie stopnia winy w orzecznictwie ukształtował się jednolity pogląd, że powinna się ona przejawiać w umyślności (złej woli) lub rażącym niedbalstwie pracownika (por. wyroki Sądu Najwyższego z 6 lipca 2011 r., sygn. akt II PK 13/11 i z 24 maja 2011 r., sygn. III PK 72/10, z 25 kwietnia 2017 r., sygn. II PK 74/16).

Nie może budzić wątpliwości, że stosownie do treści art. 22 § 1 k.p., podstawowym obowiązkiem pracownika jest świadczenie pracy na rzecz pracodawcy. W konsekwencji nieusprawiedliwiona nieobecność może stanowić przejaw ciężkiego naruszenia podstawowych obowiązków pracowniczych, w rozumieniu art. 52 § 1 pkt 1 k.p., nawet jeśli ma charakter jednostkowy oraz krótkotrwały.

Jednakże i w tym przypadku Sąd uznał, że omawiana przyczyna nie uzasadniała rozwiązania umowy o pracę bez wypowiedzenia, a to z tej przyczyny, że nie miała rzeczywistego charakteru. Powód w istocie nie wykonywał pracy od 7 kwietnia 2015 r., ale nie wynikało to z jego nieusprawiedliwionej nieobecności w pracy, lecz – o czym była mowa we wcześniejszej części uzasadnienia – lecz z bezprawnego niedopuszczania powoda do pracy, a nawet zakazu wstępu do biura spółki Grupa (...), czy wyprowadzania z nich. Skutkiem powyższego było przyjęcie, że wyłączną winę za niemożność świadczenia pracy przez powoda ponosił sam pracodawca. Niedopuszczalną jest próba przerzucenia tej winy na powoda.

Ostatecznie żadna z przyczyn powołanych w oświadczeniu pozwanej o rozwiązaniu umowy o pracę bez wypowiedzenia nie mogła uzasadniać zakończenia stosunku pracy w tym trybie.

Dlatego też w pkt I wyroku Sąd uwzględnił roszczenie powoda o przywrócenie do pracy.

Powód zgłosił też roszczenie o dopuszczenie do pracy. Został o nim pouczony w trakcie posiedzenia wyjaśniającego, albowiem twierdził, że nie otrzymał oświadczenia o rozwiązaniu umowy o pracę.

Żądanie dopuszczenia do pracy znajduje podstawę prawną w przepisie art. 22 § 1 kodeksu pracy, zgodnie z którym przez nawiązanie stosunku pracy pracownik zobowiązuje się do wykonywania pracy określonego rodzaju na rzecz pracodawcy i pod jego kierownictwem oraz w miejscu i czasie wyznaczonym przez pracodawcę, a pracodawca - do zatrudniania pracownika za wynagrodzeniem.

Najczęściej spotykaną w prawie pracy formą restytucji stosunku pracy jest przywrócenie do pracy na skutek zasadnego odwołania pracownika. Dotyczy tego regulacja Oddziału 4, Rozdziału II k.p. zatytułowanego „Uprawnienia pracownika w razie nieuzasadnionego lub niezgodnego z prawem wypowiedzenia umowy o pracę przez pracodawcę” oraz Oddziału 6 „Uprawnienia pracownika w razie niezgodnego z prawem rozwiązania przez pracodawcę umowy o pracę bez wypowiedzenia”. W każdym przypadku przywrócenie do pracy jest konsekwencją uznania, że jednostronne oświadczenie pracodawcy rozwiązujące stosunek pracy za wypowiedzeniem albo bez wypowiedzenia jest niezgodne z prawem lub niezasadne. Natomiast przepisy kodeksu pracy nie przewidują instytucji odwołania pracownika od dwustronnego oświadczenia w sprawie rozwiązania stosunku pracy (porozumienia stron), ani jednostronnego rozwiązania przez pracownika. W obu tych przypadkach ustawodawca zapewne uznał, że skoro rozwiązanie stosunku pracy jest inicjowane przez pracownika albo odbywa się co najmniej za jego zgodą, to nie ma potrzeby przyznawać pracownikowi prawa do odwołania do sądu pracy.

Mogą jednak powstać sytuacje, gdy pracodawca nie składa pracownikowi jednostronnego oświadczenia woli w przedmiocie rozwiązania stosunku pracy, lecz na skutek błędnej oceny okoliczności faktycznych dochodzi do wniosku, że umowa o pracę przestała obowiązywać i w rezultacie odmawia pracownikowi dopuszczenia go do pracy.

Postępowanie dowodowe przeprowadzone w sprawie jednoznacznie wykazało, że powodowi złożono skutecznie oświadczenie o rozwiązaniu umowy o pracę. W szczególności przyznał to sam powód.

W tej sytuacji powodowi przysługiwało roszczenie o przywrócenie do pracy, a nie o dopuszczenie do niej. Dlatego też powództwo w zakresie tego roszczenia oddalono w pkt II wyroku jako bezzasadne.

ZARZĄDZENIE

1.  (...)

2.  (...)

(...)

(...)

3.  (...)