Pełny tekst orzeczenia

POSTANOWIENIE

Dnia 1 października 2021r.

Sąd Apelacyjny we Wrocławiu w II Wydziale Karnym w składzie:

Przewodniczący: SSA Piotr Kaczmarek

po rozpoznaniu w sprawie skazanego P. S.

zażalenia wniesionego przez obrońcę skazanego

na postanowienie Sądu Okręgowego w Legnicy

z dnia 15 lipca 2021r. (sygn. akt III Kow 462/21/el)

w przedmiocie umorzenia postępowania o udzielenie zezwolenia na odbycie kary pozbawienia wolności w systemie dozoru elektronicznego

na podstawie art. 437 § 2 kpk w zw. z art. 1 § 2 kkw

p o s t a n a w i a

uchylić zaskarżone postanowienie i sprawę przekazać Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania.

UZASADNIENIE

Sąd Okręgowy w Legnicy postanowieniem z dnia 15 lipca 2021r. w sprawie o sygn. akt III Kow 462/21/el umorzył w stosunku do skazanego P. S. postępowanie w przedmiocie udzielenia zezwolenia na odbywanie w systemie dozoru elektronicznego kary łącznej roku i 3 miesięcy pozbawienia wolności orzeczonej wyrokiem Sądu Okręgowego w Nowym Sączu z dnia 2 lutego 2021r. w sprawie o sygn. akt II K 57/20.

Postanowienie to zaskarżył w zażaleniu obrońca skazanego zarzucając:

- obrazę przepisów prawa materialnego, tj. art. 43 la § 1 pkt kkw poprzez jego błędną wykładnię i niewłaściwe rozumowanie prowadzące do rozszerzenia pojęcia warunku negatywnego „ …nie zachodzą warunki przewidziane w art.64 §2 k.k. „ co skutkowało niezasadnym przyjęciem przez Sąd Okręgowy ,że przepis art.43la§1pkt.1 k.k.w. znajduje odpowiednie zastosowanie również do sprawcy przestępstwa w warunkach art.65§1 i 2 k.k.- co w konsekwencji doprowadziło do negatywnej oceny spełnienia przesłanek z art.43la §1 k.k.w. i nieuwzględnienia wniosku,

- naruszenie przepisu art.43la §1 pkt.2 k.k.w. w zw.z art.67 §1 k.k. poprzez nie udzielenie skazanemu zezwolenia na odbycie kary pozbawienia wolności w systemie dozoru elektronicznego , podczas gdu skazany spełnił wszystkie przesłanki ustawowe .

Wskazując na powyższy zarzut skarżący wniósł o :

-zmianę zaskarżonego postanowienia poprzez udzielenie skazanemu P. S. zezwolenia na odbywanie kary pozbawienia wolności w systemie dozoru elektronicznego ,

ewentualnie

- uchylenie zaskarżonego postanowienia i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:

Zażalenie zasługuje na uwzględnienie.

Analiza treści uzasadnienia zaskarżonego postanowienia nie budzi wątpliwości ,iż podstawą jego wydania była określona wykładania zwrotu zawartego w przepisie art.43 la §1 pkt.1 k.k.w. „ nie zachodzą warunki przewidziane w art.64 § 2 k.k. „ , powiązana relacją normatywną z treścią art.65 §2 k.k. Stanowisko wyrażone w tej kwestii przez Sąd I instancji jest tożsame z poglądem wyrażonym w części orzecznictwa sądowego (por. m.in. postanowienie Sądu Apelacyjnego w Gdańsku z dnia 23 października 2019 r. II AKzw 1955/19, LEX nr 2749035, jak też w orzecznictwie Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu m.in. w sprawach IIAKz 794/21, IIAkz 561/21, IIAkz 2205/21 – nie publikowane, odmiennie m.in.: postanowienie Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 3 listopada 2020 r., II AKzw 2025/20, LEX nr 3169594, postanowienie Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 27 października 2020 r., II AKzw 1708/20, LEX nr 3169596), jak również przez część komentatorów (S. Lelental, Komentarz do art. 43la k.k.w., teza 3 (w:) S. Lelental Kodeks karny wykonawczy. Komentarz 2020, Legalis) , przy dostrzeżeniu zauważalnej syntetyczności przyjętej w tym opracowaniu formuły argumentacyjnej .Stanowisko to , w pewnym dopuszczalnym uproszczeniu , wyraża sformułowanie , związane ze znaczeniem literalnego zróżnicowania treści przepisów z art.65 §1 i 2 k.k. użyte w uzasadnieniu postanowienia SA w Wrocławiu w sprawie II Akzw 561/21 „ natomiast art. 65 § 2 k.k. wyraźnie stanowi, że do sprawcy przestępstwa z art. 258 k.k. mają odpowiednie zastosowanie przepisy dotyczące sprawcy określonego w art. 64 § 2 k.k., z wyjątkiem przewidzianego w tym przepisie zaostrzenia kary. A zatem, w przekonaniu Sądu Apelacyjnego, do skazanego należy na mocy art. 65 § 2 k.k. stosować wszystkie przepisy dotyczące sprawcy z art. 64 § 2 k.k. i nie ma podstaw normatywnych, aby odesłanie z art. 65 § 2 k.k. ograniczać tylko do przepisów bezpośrednio umiejscowionych w Kodeksie karnym. Przepis art. 43la k.k.w. jest przepisem prawa materialnego ze wszystkimi tego konsekwencjami. Skazany zatem nie spełnia warunków formalnych” .

Sąd Apelacyjny , w składzie orzekającym przedmiotowym postępowaniu , nie podziela wyżej określonego stanowiska , uznając za zasadne stanowisko wyrażano w zażaleniu ( w ślad za stanowiskiem wyrażonym m.in. w/w orzeczeniach SA w Katowicach , jak też wyrażanego w literaturze – por. Konrad Lipiński, Przestępczość zawodowa i zorganizowana a zezwolenie na odbycie kary pozbawienia wolności w systemie dozoru elektronicznego, Palestra 5/2021) za którą to oceną przemawiają następujące argumenty:

1.W art. 43la § 1–3 k.k.w. określone zostały warunki, których łączne zaistnienie umożliwia udzielenie zezwolenia na odbywanie kary pozbawienia wolności w systemie dozoru elektronicznego , przy czym mają one dwojaki charakter:

a.formalny w znaczeniu obiektywnego , jednoznacznego spełnienia (lub braku) określonej okoliczności pozbawionej elementów uznania (luzu decyzyjnego) , do których najbardziej „jaskrawych „ należy wymiar orzeczonej kary pozbawienia wolności tj. nie przekraczający wartości progowej roku i i 6 miesięcy przy jednoczesnym nie zaistnieniu warunków z art.64 §2 k.k.

b. o charakterze ocennym, których istnienie (lub ich brak) ustala sąd w ramach swobodnej oceny uwarunkowań wynikających z posiadanych dowodów, po uprzednim – w tym znaczeniu mają one pierwotny charakter - stwierdzeniu kompletu przesłanek o charakterze formalnym (jak wyżej wskazano opisywanych od strony pozytywnej lub negatywnej , do których do przesłanek ocennych należy przede wszystkim ocena . ocenę, że dozór elektroniczny jest wystarczający do osiągnięcia celów kary.

Wprowadzenie przez ustawodawcę do treści art.43 la §1 pkt.1 k.k.w. , jako przesłanki formalnej , wymogu aby nie zachodziły warunki z art.64 §2 k.k. a więc tzw. recydywy wielokrotnej oznacza zatem normatywny wyraz dokonania przez ustawodawcę zgeneralizowanej oceny,że każdy bez wyjątku sprawca skazany w warunkach art.64 §2 k.k. , nawet w przypadku wymierzenia mu minimalnej in concreto kary pozbawienia wolności , cechuje się tak wysokim stopniem demoralizacji , iż dla osiągnięcia celów kary pozbawienia wolności (art.67 §1 k.k.w.) wymaga oddziaływania resocjalizacyjnego w postaci wykonywania kary w warunkach zakładu karnego . Jednocześnie w tym kontekście wskazać należy ,iż analiza historyczna przesłanek dozoru elektronicznego (w relewantnym dla przedmiotowego postępowania zakresie) prowadzi do wniosku o konsekwentnym poszerzaniu możliwości wykonywania kary pozbawienia wolności w tej postaci . Pierwotna regulacja instytucji dozoru elektronicznego zawarta w ustawie z dnia 7 września 2007 r. o wykonywaniu kary pozbawienia wolności poza zakładem karnym w systemie dozoru elektronicznego (Dz. U. Nr 191, poz. 1366 z późn. zm.) (art.6 ust.3 ustawy)określała, że zezwolenia na odbycie kary pozbawienia wolności w systemie dozoru elektronicznego nie udziela się skazanemu za umyślnie popełnione przestępstwo lub przestępstwo skarbowe na karę pozbawienia wolności, który był uprzednio skazany na taką karę, chyba że zachodzą warunki do wydania wyroku łącznego (eliminując zatem nie tylko sprawców odpowiadających w warunkach recydywy podstawowej lub wielokrotnej , ale także uprzednio karnych na taką karę przy braku tzw. warunku chronologicznego zbiegu realnego w rozumieniu ówczesnej treści art.85 k.k. ) , w praktyce zatem możność jej zastosowania ograniczona była do osób odbywających karę pozbawienia wolności po raz pierwszy. Ustawą dnia z 21 maja 2010 r. (Dz. U. Nr 101, poz. 647), art. 6 ust. 3 u. został otrzymał brzmienie: "zezwolenia na odbycie kary pozbawienia wolności w systemie dozoru elektronicznego nie udziela się skazanemu w warunkach określonych w art. 64 § 2 Kodeksu karnego.", przy czym w uzasadnieniu projektu tej ustawy (druk sejmowy z 26 lutego 2010 r. nr VI/2855) wskazano, że kryteria kwalifikacji skazanych do dozoru elektronicznego , okazały się w praktyce jej wdrażania zbyt wąskie i bardzo istotnie ograniczające populację skazanych na tzw. krótkoterminowe kary pozbawienia wolności, którzy mogliby potencjalnie ubiegać się o odbywanie kary w tym systemie, a proponowane zmiany miały znacząco rozszerzyć przedmiotowo (w zakresie wymiaru kary) warunki dające możliwość ubiegania się o wykonywanie kary w systemie dozoru elektronicznego . Zaznaczono, że "z dobrodziejstwa korzystania z rozwiązań tej ustawy zostały formalnie wyłączone jedynie osoby skazane w warunkach wielokrotnego powrotu do przestępstwa z art. 64 § 2 k.k." a tym samym popełnienia przestępstwa w warunkach recydywy podstawowej nie eliminowało a priori z możliwości uzyskania zgody na odbywanie kary w tym systemie , przenosząc ciężar na ocenę in concreto w/w przesłanki ocennej o charakterze materialnym . Aktualnie obowiązujące przepisy art. 43la i następne k.k.w. dodane ustawą z dnia 11 marca 2016 r. o zmianie ustawy - Kodeks karny oraz ustawy - Kodeks karny wykonawczy (Dz. U. 2016.428), która przywróciła stosowanie dozoru stacjonarnego jako formy wykonywania kary pozbawienia wolności, co do zasady odzwierciedlają kształt procedury przewidzianej pierwotna ustawą o , przy czym treść art. 43la § 1 pkt 1 k.k.w. (poza maksymalnym wymiarem kary podwyższonym na mocy ustawy z dnia 31 marca 2020 r., Dz. U. 2020.568, do 1 roku i 6 miesięcy) i stanowią odwzorowanie ostatecznej treści art. 6 ust. 1 pkt 1 ustawy obowiązującej do 1 lipca 2015 r.

Po wtóre , przy założeniu prawidłowości stanowiska zajętego w zaskarżonym orzeczeniu , zwrócić należy uwagę ,iż ustawodawca w stosunku zarówno do sprawców o których mowa w art.65 §1 k.k. jak też §2 k.k. , a więc m.in. sprawców przestępstwa popełnionego w ramach zorganizowanej grupy , jak też polegającego na samym udziale w takiej grupie (art.258 §1 k.k. ) do lipca 2015 pozostawał w konsekwentnej , tożsamej ,zgeneralizowanej ocenie stopnia demoralizacji takich sprawców, zarówno na płaszczyźnie wykluczenia na poziomie przesłanki negatywnej o charakterze zdecydowanie bardziej formalnym niż materialnym możliwości uzyskania warunkowego zawieszenia wykonania kary pozbawienia wolności (art.69 § 3 k.k. w tamtym stanie prawnym ), jak też przesłanki udzielenia zezwolenia na odbicie kary pozbawienia wolności w systemie dozoru elektronicznego .Aktualne brzmienie art.69 k.k. tj. uchylenie art.69 § 3 k.k. prowadzi do wniosku,iż konsekwencją tej zmiany jest zniesienie wszelkich formalnych ograniczeń w stosowaniu instytucji warunkowego zawieszenia wykonania kary odnoszących się do sprawców określonych w art. 65 k.k. , do tej pory funkcjonujących z uwagi na odesłanie w przepisach art. 65 § 1 lub 2 do włączeń i ograniczeń dotyczących sprawców określonych w art.64 §2 k.k. , skoro – zdaniem Sądu Apelacyjnego – przedmiotem odesłania art.65 są przepisy specyficzne dla sprawców z art.64 §2 k.k. , takim był uchylony art.69 § 3 k.k., nie jest zaś art.69 §1 k.k. , który służy ogólnemu , wspólnemu dla wszystkich grup sprawców , określeniu przesłanek warunkowego zawieszenia wykonania kary pozbawienia wolności ( tak m.in. J.Majewski w Kodeks karny. Część ogólna. Tom I. Część II. Komentarz do art. 53-116, wyd. V pod red.W .Wrobla i A.Zolla WK 2016 , odmiennie m.in. J.Lachowski w, Kodeks karny. Komentarz, wyd. III pod red. V.Konarskiej -Wrzosek Violetta WKP 2020, tenże autor odmiennie jak się wydaje w Kodeks karny. Część ogólna. Komentarz do artykułów 1–116red. prof. dr hab. Michał Królikowski, prof. dr hab. Robert Zawłocki wyd.5). Tym samym uznać należy , iż ustawodawca odstąpił od takiej zgeneralizowanej oceny stopnia demoralizacji przenosząc ją na poziom oceny prognozy kryminologicznej in concreto (przesłanki materialnej ) .

Nie bez znaczenia na tej płaszczyźnie jest także – jak trafnie wskazuje K.Lipiński w w/w artykule – uwzględnienie zmian w treści art.65 k.k. , które w pierwotnym brzmieniu składającym się z jednej jednostki redakcyjnej obejmował zasadniczo tę treść, która aktualnie oznaczona jest §1 , nie dawało zatem w stosunku do sprawcy przestępstwa z art. 258 k.k. podstaw do rozciągnięcia na takiego sprawcę obostrzeń stosowanych w stosunku do multirecydywistów .Dopiero mocą ustawy z 16.04.2004 r. o zmianie ustawy – Kodeks karny oraz niektórych innych ustaw dotychczasową treść art. 65 oznaczono paragrafem pierwszym oraz dodano §2 obwiązującym brzmieniu. Dodatkowo art. 65 § 1 k.k. odnosi się do sprawcy, który popełnia przestępstwo, działając w ramach zorganizowanej grupy albo związku mających na celu popełnienie przestępstwa lub przestępstwa skarbowego, a nie sprawcy, którego jedynym przypisanym czynem jest sam udział w takiej grupie lub związku, nierzadko o wyższym ciężarze gatunkowym niż wynikający z zagrożenia ustawowego przestępstwa z art.258 §1 k.k. .Brak wymogu aby dla przypisania w omawianym zakresie działania w warunkach art.65 §1 k.k. koniecznym było uprzednie lub jednoczesne skazanie za któreś z przestępstw z art.258 §1 – 3 k.k. powoduje ,iż brak jest przeszkód do możliwości przypisania działania w warunkach z art.65 §1 k.k. przy braku przypisania przestępstwa z art.258 §1 – 3 k.k. i pozostawienia na poziomie przesłanki formalnej możliwości skorzystania z systemu dozoru elektronicznego i wykonywania (wykonania) kary w tym systemie , nawet przy późniejszym skazaniu za takie przestępstwo (aż do ewentualnego objęcia takich kar wyrokiem łącznym) , przy wykluczeniu takiej możliwości w sytuacji tożsamego skazania ale w ramach jednego postępowania.

Z tej perspektywy odczytywanie powiązania na płaszczyźnie art.43 la §1 pkt.1 k.k.w. art.64 §2 k.k. w z art.65 § 2 k.k. ,tak jak uczyniono to w zaskarżonym orzeczeniu , prowadziłoby do trudno akceptowalnego wniosku ,iż ustawodawca na poziomie wymiaru kary (traktując kwestię warunkowego jej zawieszenia lub braku jako część wymiaru kary sensu largo) w stosunku do sprawcy o którym mowa w art.65 k.k. nie wyklucza na wskazanym poziomie oceny możliwość zastosowania tej instytucji probacyjnej , co oczywiste wyraźnie różnicującej nie tylko stopień dolegliwości ale także rodzaj oddziaływań resocjalizacyjnych w stosunku do kary bez warunkowego zawieszenia , natomiast na etapie dopuszczalności wykonania kary w systemie dozoru elektronicznego wykluczając a priori sprawców z art.65 §2 k.k ( bo już nie z art.65 §1 k.k. z uwagi na to ,iż jako oczywiste już na płaszczyźnie językowej należy ocenić twierdzenie ,że wymienione grupy przepisów nie obejmują kwestii systemu dozoru elektronicznego ) albowiem trudno byłoby uchwycić cel i uzasadnienie takiego zróżnicowania ocen. Reasumując , na płaszczyźnie wykładni celowościowej wykluczenie spod regulacji art. 43 la kkw multirecydywistów służyć ma niewątpliwie nieudzielaniu zezwolenia na odbywanie kar w dozorze elektronicznym osobom zdemoralizowanym – sprawcom, w przypadku których naruszenie porządku prawnego nie miało charakteru epizodycznego. Tymczasem skazanie w warunkach art. 65 § 1 lub 2 kk nie musi świadczyć o znacznym stopniu zdemoralizowania, gdyż może stanowić wyraz jednokrotnego naruszenia porządku prawnego i łączyć się z wymierzeniem krótkoterminowej kary pozbawienia wolności. Dodatkowo skoro odbywanie kary w systemie dozoru elektronicznego przeciwdziałać ma także przeludnieniu zakładów karnych, czy obniżeniu kosztów wykonywania kary to wyłączenie możliwości ubiegania się o wykonywanie kary w systemie dozoru elektronicznego na poziomie przesłanki formalnej tym bardziej winno posiadać silne uzasadnienie kryminalnopolityczne .

2. Na płaszczyźnie wykładni językowej to istotnie prima facie zestawienie treści art.65 §1 i 2 k.k. może prowadzić do wniosku jak zawarty w zaskarżonym orzeczeniu co do treści normy zdekodowanej na płaszczyźnie art.43 la §1 pkt.1 k.k.w. w zakresie powiązania art.64 §2 k.k. z art.65 §2 k.k., jednak zdaniem Sądu Apelacyjnego orzekającego w przedmiotowym postępowaniu możliwym jest nadanie innego normatywnego znaczenia zróżnicowanej językowo treści art.65 §1 i 2 k.k. W pierwszej kolejności zwrócić należy uwagę ,na trafną ocenę wyrażaną w literaturze (J.Majewski op.cit.) „ pomimo że w art. 65 § 1 mówi się o "przepisach dotyczących wymiaru kary, środków karnych oraz środków związanych z poddaniem sprawcy próbie, przewidzianych wobec sprawcy określonego w art. 64 § 2", a w art. 65 § 2 używa się pojemniejszego zwrotu "przepisy dotyczące sprawcy określonego w art. 64 § 2", to w praktyce chodzi o tę samą grupę przepisów. Aktualnie bowiem wszystkie przepisy normujące w sposób szczególny sytuację multirecydywistów dotyczą albo wymiaru kary lub środków karnych (art. 64 § 2), albo stosowania środków probacyjnych (art. 73 § 2 i art. 78 § 2). Zresztą stan ten utrzymuje się od początku obowiązywania obecnej ustawy karnej (por. też uchylony art. 69 § 3 oraz art. 70 § 2 w brzmieniu obowiązującym do dnia 30 czerwca 2015 r.).” .Zaakceptowanie takiego stanowiska oznacza ,że gruncie kodeksu karnego , gdzie normy odsyłające z art.65 §1 i2 k.k. jak też normy do których następuje odesłanie są zawarte , zróżnicowanie na poziomie językowym (do którego to odwołuje się stanowisko wyrażone w zaskarżonym postanowieniu ) nie oznacza zróżnicowania normatywnego w znaczeniu rożnych zakresów norm do których następuje odesłanie , trudno zatem założyć , bez istotnych argumentów natury ustawodawczej lub silnych argumentów wykładniczych do przyjęcia że takie zróżnicowanie następuje na gruncie kodeksu karnego wykonawczego do którego wskazane normy miałyby mieć zastosowanie (odpowiednio , po uprzednim zaakceptowaniu stanowiska ,że zwrot o „odpowiednim zastosowaniu przepisów dotyczących sprawcy określonego w art.64 § 2 k.k. „ odnosi się także do przepisów poza kodeksem karnym w zakresie szerszym niż wynikający z art.116 k.k.) . Po wtóre uwzględnić należy to czy na gruncie kkw czy i w jaki sposób w sposób tożsamy lub zróżnicowany określony jest status sprawców o których mowa w art.64 §2 k.k. i art.65 §1 i 2 k.k. w zakresie przyjęcia znaczenia odesłań zawartych w art.65 §1 i 2 k.k.. Oprócz art. 43la § 1 pkt 1 k.k.w. odwołania w tym zakresie występują w przypadkach:

- art. 110 § 2b pkt 2 k.k.w., określający wyjątkowe sytuacje, w których dyrektor zakładu karnego lub aresztu śledczego może umieścić skazanego w celi mieszkalnej, w której powierzchnia przypadająca na skazanego wynosi poniżej 3 m ², wyraźnie wylicza skazanych określonych w art. 64 § 1 lub 2 k.k. oraz art. 65 k.k.

- art. 151 § 2 zd. 2 k.k.w. zakazuje udzielania odroczenia z powodu przeludnienia zakładu karnego lub aresztu śledczego precyzyjnie wymienionym grupom skazanych, do których zalicza m.in. skazanych określonych w art. 64 § 1 lub 2 k.k. lub w art. 65 k.k. ,

- art. 169b § 3 k.k.w., określając prawa i obowiązki kuratora sądowego oraz sprawowany przezeń dozór, dzieli osoby oddane pod takowy na trzy grupy ryzyka powrotu do przestępstwa, przy czym do grupy podwyższonego ryzyka (C) kwalifikuje skazanych oznaczonych wedle kategorii, w tym skazanych określonych w art. 64 § 1 i 2 k.k. (pkt 1) oraz związanych z subkulturami przestępczymi lub grupami mającymi związek ze środowiskiem przestępczym (pkt 7).

Przy założeniu ,że odwołanie zawarte w art.65 §2 k.k. obejmuje także swoim zakresem każdą instytucję kodeksu karnego wykonawczego to w zakresie regulacji w/w z art.110 kkw i art.151 kkw nie byłoby potrzeby odwoływania się do całego art.65 k.k. bowiem sprawcy z art.65 §2 k.k. objęci byliby tymi obostrzeniami poprzez przywołanie w ich treści sprawców z art.64 §2 k.k. , w tym zakresie wysłowione uregulowania powinny ograniczać się do art.65 §1 k.k. ( skoro mowa o grupach przepisów spoza zakresu określonego tym przepisem ) , w pozostałym stanowiłyby zaś niepotrzebne superfluum. Nie stanowiłyby one takiego zbędnego uregulowania przy przyjęciu ,iż odesłanie z art.65 §2 k.k. nie działa na zasadzie ogólnej tj. co do każdej instytucji kkw.

Z kolei art.159 §1 k.k.w. przewiduje w przypadku warunkowego przedterminowego zwolnienia obligatoryjny dozór wyliczonych grup skazanych, w tym sprawcy określonego w art. 64 k.k. , nie wymieniając sprawców z art.65 k.k. co jednak nie oznacza braku obligatoryjnego dozoru , który wynika z odesłania , w ramach konkretnego , wymienionego zakresu przepisów (dot. środków probacyjnych ).Art 159 k.k.w. dotyczy kwestii z zakresu warunkowego przedterminowego zwolnienia, czyli instytucji, która jest wyraźnie uregulowana w Kodeksie karnym (art. 77-82), w Rozdziale VIII, dotyczącym środków związanych z poddaniem sprawcy próbie. Tymczasem, stosowanie przepisów z tej grupy, przewidzianych wobec sprawcy określonego w art. 64 § 1 k.k., do sprawców wyliczonych w art. 65 § 1 k.k., nakazuje wprost ten ostatni przepis. W takiej sytuacji, wyliczenie w art. 159 § 1 zd. 2 k.k.w. obok sprawców skazanych z art. 64 § 2 k.k. dodatkowo skazanych na warunkach z art. 65 § 1 i 2 k.k. byłoby zbędne, a tym samym błędne. Inaczej mówiąc, niepowołanie ich w tym miejscu nie oznacza, że w braku ich wyliczenia w odniesieniu do innych instytucji kkw dopuszczalne jest utożsamianie sytuacji prawnej skazanych z art. 64 § 2 k.k. ze skazanymi w warunkach z art. 65 § 1 i 2 k.k.

Po trzecie , nie powinien budzić charakter omawianego przepisu jako wyjątku od zasady związanej z wysokością wymierzonej kary jako przesłanki , co prowadzi do wniosku o potrzebie (tym bardziej ,że ogranicza on stosowanie instytucji korzystnej dla skazanego ) ścisłej jego wykładni , tym bardziej ,że rezultat takiej ścisłej wykładni znajduje wsparcie w omówionych wcześniej argumentach związanych z wykładnią językową i celowościową .

Sąd Okręgowy umorzył postępowanie błędnie uznając, że wystąpiła przesłanka z art. 43 la § 1 pkt 1 kkw. Na marginesie jedynie wskazać należy, że nawet gdyby zachodziła przesłanka z art. 43 la § 1 pkt 1 kkw, winna ona skutkować odmową udzielenia zezwolenia na przedmiotowy system, nie zaś umorzeniem postępowania, które może mieć miejsce jedynie w przypadku zaistnienia przeszkód procesowych do rozpoznania sprawy, takich jak m.in. śmierć skazanego, przedawnienie wykonania kary lub innych przyczyn wyłączających postępowanie wykonawcze - przeszkód procesowych określonych w art. 17 § 1 kpk. Tymczasem badając przesłanki udzielenia zezwolenia na odbywanie kary pozbawienia wolności w systemie dozoru elektronicznego wskazane w art. 43 la kkw, Sąd I instancji w istocie rozpoznaje merytorycznie wniosek. Niezależnie od powyższego, z uwagi na nierozpoznanie przez Sąd I instancji czy zachodzą pozostałe przesłanki z art. 43 la kkw do udzielenia zezwolenia na odbycie kary w systemie dozoru elektronicznego, niezbędne było uchylenie zaskarżonego postanowienia i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania.

Pouczenie:

Na powyższe postanowienie nie przysługuje zażalenie.