Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 2 marca 2021 roku

Sąd Rejonowy w Rybniku VI Wydział Gospodarczy

w składzie następującym:

Przewodniczący: sędzia Justyna Wyrwas - Oliwkiewicz

po rozpoznaniu w dniu 2 marca 2021 roku w Rybniku

na posiedzeniu niejawnym

sprawy z powództwa D. I. (I.)

przeciwko (...)Spółce Akcyjnej
w W.

o zapłatę

1)  zasądza od pozwanego (...) Spółki Akcyjnej w W. na rzecz powoda D. I. kwotę 6.317,99 zł (sześć tysięcy trzysta siedemnaście złotych 99/100) wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od 17 czerwca 2018 roku do dnia zapłaty;

2)  oddala powództwo w pozostałym zakresie;

3)  zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 3.134,00 zł (trzy tysiące sto trzydzieści cztery złote 00/100) tytułem zwrotu kosztów procesu;

4)  nakazuje pobrać od pozwanego na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Rybniku kwotę 181,50 zł (sto osiemdziesiąt jeden złotych 50/100) tytułem nieuiszczonych kosztów sądowych;

5)  nakazuje zwrócić powodowi kwotę 12,00 zł (dwanaście złotych 00/100) tytułem nienależnie uiszczonej opłaty od pozwu.

sędzia Justyna Wyrwas – Oliwkiewicz

Sygn. akt VI GC 2212/18

UZASADNIENIE

W dniu 27 lipca 2018 roku powód D. I. prowadzący działalność gospodarczą pod firmą (...) D. I. (...) w R. wystąpił przeciwko pozwanemu (...)Spółce Akcyjnej w W. z pozwem o zapłatę kwoty 6.335,75 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 17 czerwca 2018 roku i zwrotu kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego. Powód domagał się:



kwoty 1.421,11 zł tytułem uzasadnionych kosztów naprawy samochodu,



kwoty 4.264,71 zł tytułem zwrotu kosztów najmu pojazdu zastępczego,



kwoty 649,93 zł tytułem zwrotu kosztów sporządzenia kalkulacji naprawy.

W uzasadnieniu podał, że będący jego własnością samochód marki T. (...) o nr rejestracyjnym (...) służący do nauki jazdy, został uszkodzony przez sprawcę, którego łączyła z pozwanym umowa ubezpieczenia (...) posiadaczy pojazdów mechanicznych. Wskazywałł, że koszt przywrócenia uszkodzonego samochodu do stanu sprzed szkody wynosił 8.217,62 zł brutto, a pozwany wypłacił jedynie 6.796,51 zł brutto, koszty najmu pojazdu zastępczego wynosiły 5.500,00 zł brutto (11 dni x 500,00 zł brutto), a pozwany przyznał jedynie 1.235,29 zł brutto (4 dni x 307,50 zł brutto) oraz, że poniósł koszty sporządzenia prywatnej kalkulacji w wysokości 649,93 zł, lecz pozwany odmówił zwrotu tej należności. (k. 2-4)

Nakazem zapłaty w postępowaniu upominawczym z 13 września 2018 roku uwzględniono powództwo. (k. 63)

W sprzeciwie od nakazu zapłaty pozwany wniósł o oddalenie powództwa i zasądzenie od powoda kosztów procesu. Zakwestionował ustalenie kosztów naprawy przy przyjęciu cen części oryginalnych oraz wysokość stawki za roboczogodzinę prac. Wskazał, że odszkodowanie powinno odpowiadać rzeczywistym, a nie hipotetycznym kosztom naprawy pojazdu. Zredukował stawkę dobową najmu do 307 zł brutto (250 zł netto) oraz okres najmu do 4 dni. Zarzucił, że podczas zgłoszenia szkody oferował powodowi najem pojazdu w wypożyczalni z nim współpracującej oraz poinformował go o akceptowanej stawce w razie najmu pojazdu we własnym zakresie. Odnośnie kosztów kalkulacji zanegował jakoby koszt został rzeczywiście poniesiony przez powoda. Ponadto podał, że odsetki powinny być naliczane od dnia wyrokowania. (k. 69-74)

Sąd ustalił, co następuje:

W kolizji drogowej z 22 grudnia 2017 roku uległ uszkodzeniu samochód marki T. (...) o nr rejestracyjnym (...), rok produkcji 2013, będący własnością powoda. Sprawca zdarzenia był ubezpieczony od odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych u pozwanego. Pojazd przystosowany był do nauki jazdy i wykorzystywany był przed powoda do prowadzenia przez niego działalności gospodarczej. Powód nie ma możliwości odliczenia podatku VAT od wystawianych na jego rzecz faktur. (bezsporne i dowód: kserokopia dowodu rejestracyjnego k. 15, oświadczenie o zdarzeniu drogowym k. 16, przyjęcie zgłoszenia szkody k. 17, druk zgłoszenia szkody k. 18-19, wniosek o wpis do rejestru przedsiębiorców k. 44, dokumenty znajdujące się na płycie CD k. 79 ; k. 178 )

Podczas zgłoszenia szkody powód został poinformowany przez konsultanta pozwanego o możliwości najmu pojazdu zastępczego w wypożyczalni współpracującej z pozwanym oraz o akceptowanej stawce w razie najmu pojazdu zastępczego we własnym zakresie w wysokości 250,00 zł netto. Konsultant poinformował, że pozwany dysponuje pojazdem do nauki jazdy, ale bez instalacji (...), a jeżeli chodzi o pojazdy do nauki jazdy z instalacją (...) to dysponuje jedynie pojazdem marki H., przy czym wymagał przetransportowania z W.. Powód poinformował, że jest zainteresowany wyłącznie wynajmem T. (...) z instalacją (...). (dowód: nagranie zgłoszenia szkody na płycie CD k. 93, wiadomość mailowa k. 39)

W dniu 27 stycznia 2018 roku powód oddał pojazd do naprawy do warsztatu (...) R. O. w R.. W tym samym dniu poszkodowany zawarł z K. K. (2), prowadzącą działalność gospodarczą pod firmą (...) K. K. (2) w R., umowę najmu pojazdu zastępczego marki T. (...) o nr rejestracyjnym (...)przystosowanego d nauki jazdy za stawką 500,00 zł brutto za dzień na czas naprawy pojazdu . Samochód potrzebny był powodowi do prowadzenia działalności gospodarczej z zakresu nauki jazdy (dowód: protokół naprawy pojazdu k. 55, umowa najmu k. 40-41, protokół wydania pojazdu k. 42, zawiadomienie k. 38, karta przeprowadzonych zajęć k. 45-52)

W dniu 27 stycznia 2018 roku zakład naprawczy zamówił części zamienne i rozpoczął naprawę. Zamówione części zostały dostarczone do warsztatu w dniu 30 stycznia 2018 roku. naprawa zakończyła się w dniu 5 lutego 2018 roku. W dniu 6 lutego 2018 roku zamontowano reklamę na pojeździe powoda, a powód zwrócił pojazd zastępczy. (dowód: protokół naprawy pojazdu k. 55, protokół zwrotu pojazdu k. 43)

W dniu 31 grudnia 2017 roku pozwany sporządził kalkulację, w której ustalił koszty naprawy pojazdu na kwotę 6.796,51 zł brutto. Do wyliczeń pozwany zastosował stawkę 90,00 zł netto za roboczogodzinę prac mechanicznych, blacharskich i lakierniczych, cen części oryginalnych o jakości „(...)” oraz kosztu materiału lakierniczego w 90%. Decyzją z dnia 1 lutego 2018 roku pozwany przyznał powodowi kwotę 6.796,51 zł brutto odszkodowania za szkodę w pojeździe. (dowód: kalkulacja naprawy pozwanego z 31 grudnia 2017 roku k. 24-27, decyzja o wypłacie z 1 lutego 2018 roku k. 28, potwierdzenie przelewu k. 29)

W kosztorysie z 19 stycznia 2018 roku sporządzonym na zlecenie powoda przez rzeczoznawcę W. P. koszt naprawy pojazdu oszacowano na kwotę 8.217,62 zł brutto, przy uwzględnieniu stawki za roboczogodzinę prac blacharskich i mechanicznych 147,27 zł netto oraz lakierniczych 141,56 zł netto, cen części oryginalnych o jakości „(...)” oraz kosztu materiału lakierniczego w 100%. Za sporządzoną kalkulację powód został obciążony fakturą z dnia 15 stycznia 2018 roku na kwotę 649,93 zł brutto. Powód zapłacił ww. kwotę 5 lutego 2018 roku. (dowód: kosztorys i opinia z załącznikiem sporządzone na zlecenie powoda k. 30-35, faktura za wykonanie opinii k. 36, potwierdzenie przelewu k. 37)

W dniu 6 lutego 2018 roku powód został obciążony przez K. K. (2) fakturą za najem pojazdu zastępczego na kwotę 5.500,00 zł za 11 dni najmu w okresie od 27 stycznia 2018 roku do 6 lutego 2018 roku. Powyższą należność zapłacił 7 lutego 2018 roku. (dowód: faktura za najem k. 53, potwierdzenie transakcji k. 54)

Decyzją z 13 marca 2018 roku pozwany zweryfikował koszty najmu pojazdu zastępczego i przyznał powodowi tytułem ich zwrotu kwotę 1.000,00 zł netto. W uzasadnieniu podał, że zredukował okres najmu do 4 dni i stawkę do 250,00 zł netto. (dowód: decyzja z 13 marca 2018 roku k. 56, potwierdzenie transakcji k. 57)

Pismem z 6 czerwca 2018 roku powód wezwał pozwanego do dopłaty odszkodowania z tytułu szkody w pojeździe, zwrotu kosztów najmu pojazdu zastępczego i kosztów sporządzenia kosztorysu naprawy w terminie do dnia 16 czerwca 2018 roku . (dowód: wezwanie do zapłaty z potwierdzeniem nadania k. 59-60)

W dniu 12 lipca 2018 roku pozwany wypłacił powodowi dodatkowo kwotę 235,29 zł, tytułem zwrotu kosztów najmu w kwocie brutto. (dowód: potwierdzenie transakcji k. 58)

Koszty przywrócenia pojazdu do stanu sprzed szkody wynosiły 8.199,86 zł brutto i obejmowały ceny części oryginalnych o jakości „(...)” pochodzących od producenta oraz średnie stawki za roboczogodzinę prac mechaniczno-blacharskich w wysokości 95,00 zł netto i lakierniczych w wysokości 105,00 zł netto. Części o jakości (...) nie były dostępne w okresie szkody.

Uzasadniony czas najmu pojazdu zastępczego nie powinien być dłuższy niż 11 dni kalendarzowych.

Zarówno pojazd uszkodzony jak i wynajęty należały do klasy (...). Stawki dobowe najmu pojazdu zastępczego klasy (...) z instalacją (...), w spornym okresie na rynku lokalnym kształtowały się w przedziale od 200,00 zł do 406,50 zł netto tj. 246,00 zł do 500,00 zł brutto. (dowód: opinia biegłego z zakresu techniki motoryzacyjnej R. W. k. 116-141)

Sąd oddalił wniosek pozwanego o przeprowadzenie dowodu z wydruku raportu zużycia paliwa i średnich cen paliw jako nieistotnego dla rozstrzygnięcia w sprawie. Sąd oddalił również wniosek powoda o dopuszczenie dowodu z przesłuchania stron ograniczonego do przesłuchania powoda, bowiem przeprowadzone dowody pozwoliły na wyjaśnienie okoliczności spornych w sposób wystarczający.

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo zasługiwało na częściowe uwzględnienie w znacznej części.

Powód wywodził swe roszczenie z tytułu wierzytelności przysługujących poszkodowanemu wobec sprawcy szkody, ubezpieczonego u pozwanego w ramach umowy ubezpieczenia obowiązkowego odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych.

Zgodnie z art. 822 § 1 k.c. przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej ubezpieczyciel zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, względem których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo ubezpieczony.

Podstawowym aktem prawnym regulującym kompleksowo ubezpieczenie odpowiedzialności cywilnej za szkody wyrządzone w związku z ruchem pojazdu mechanicznego jest ustawa z dnia 22 maja 2003 roku o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczeń Komunikacyjnych (tj. z dnia 21 listopada 2016 r., Dz.U. z 2016 r. poz. 2060)– dalej zwana ustawą. Jej przepisy stanowią lex specialis względem art. 822 § 1 k.c., a w sprawach nieuregulowanych stosuje się przepisy kodeksu cywilnego (art. 22 ustawy).

Zgodnie z art. 34 ustawy z ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych przysługuje odszkodowanie, jeżeli posiadacz lub kierujący pojazdem mechanicznym są zobowiązani do odszkodowania za wyrządzoną w związku z ruchem tego pojazdu szkodę, której następstwem jest śmierć, uszkodzenie ciała, rozstrój zdrowia bądź utrata, zniszczenie lub uszkodzenie mienia. Ubezpieczeniem odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych objęta jest odpowiedzialność cywilna każdej osoby, która kierując pojazdem mechanicznym w okresie trwania odpowiedzialności ubezpieczeniowej wyrządziła szkodę w związku z ruchem tego pojazdu (art. 35 ustawy). Stosownie do art. 36 ust. 1 ustawy odszkodowania ustala się i wypłaca w granicach odpowiedzialności cywilnej posiadacza lub kierującego pojazdem mechanicznym, najwyżej jednak do ustalonej w umowie ubezpieczenia sumy gwarancyjnej.

Kierujący pojazdem ponosi odpowiedzialność za szkody na mieniu, jak i na osobie, wyrządzone w związku z ruchem pojazdu, na zasadzie winy na podstawie art. 415 k.c.

W myśl 361 § 1 i 2 kc zobowiązany do odszkodowania ponosi odpowiedzialność tylko za normalne następstwa działania lub zaniechania, z którego szkoda wynikła i naprawienie szkody obejmuje straty, które poszkodowany poniósł oraz korzyści, które mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono.

Jak wskazano w uchwale 7 sędziów Sądu Najwyższego z dnia 17 listopada 2011 roku „odpowiedzialność ubezpieczyciela z tytułu umowy obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych za uszkodzenie albo zniszczenie pojazdu mechanicznego niesłużącego do prowadzenia działalności gospodarczej obejmuje celowe i ekonomicznie uzasadnione wydatki na najem pojazdu zastępczego; nie jest ona uzależniona od niemożności korzystania przez poszkodowanego z komunikacji zbiorowej. Ubezpieczyciel ponosi - na podstawie art. 471 k.c. - odpowiedzialność za szkodę wskutek zwłoki w spełnieniu świadczenia ubezpieczeniowego”. Jednocześnie jednak w uzasadnieniu wskazano, iż „nie wszystkie wydatki pozostające w związku przyczynowym z wypadkiem komunikacyjnym mogą być refundowane, istnieje bowiem obowiązek wierzyciela zapobiegania szkodzie i zmniejszania jej rozmiarów (art. 354 § 2, 362 i 826 § 1 k.c.). Na dłużniku powinien w związku z tym ciążyć obowiązek zwrotu wydatków celowych i ekonomicznie uzasadnionych, pozwalających na wyeliminowanie negatywnych dla poszkodowanego następstw, niedających się wyeliminować w inny sposób, z zachowaniem rozsądnej proporcji między korzyścią wierzyciela a obciążeniem dłużnika. Nie jest celowe nadmierne rozszerzanie odpowiedzialności odszkodowawczej i w konsekwencji - gwarancyjnej ubezpieczyciela, co mogłoby prowadzić do odczuwalnego wzrostu składek ubezpieczeniowych”.

Pozwany przyznał co do zasady swoją odpowiedzialność za szkodę wyrządzoną w należącym do powoda pojeździe przez osobę objętą u niego obowiązkowym ubezpieczeniem posiadaczy pojazdów mechanicznych.

Sporna między stronami była kwestia wysokości kosztów przywrócenia pojazdu do stanu sprzed szkody, w szczególności w odniesieniu do rodzaju i cen części zamiennych oraz wysokości stawki za roboczogodzinę prac blacharskich, mechanicznych i lakierniczych. Strony pozostawały w sporze również co do wysokości stawki za najem pojazdu zastępczego i okresu najmu. Spór dotyczył również zasadności zwrotu kosztów sporządzenia kalkulacji na zlecenie powoda.

Weryfikacja kosztów przywrócenia pojazdu do stanu sprzed szkody oraz wysokości zasadnych kosztów najmu pojazdu zastępczego wymagały wiadomości specjalnych.

Jeżeli chodzi o szkodę w pojeździe, to biegły z zakresu techniki samochodowej R. W. w opinii dokonał szczegółowej analizy akt sprawy i kosztorysów sporządzonych przez każdą ze stron oraz sporządził własną kalkulację naprawy przyjmując stawkę godzinową za robociznę blacharską i mechaniczną w wysokości 95,00 zł netto oraz lakierniczą w wysokości 105,00 zł netto jako stawki średnie w lokalnych zakładach naprawczych.

Biegły ustalił koszt naprawy pojazdu na kwotę 8.199,86 zł brutto przy przyjęciu wyłącznie cen części oryginalnych o jakości „(...)”. Części zamienne o jakości (...) nie były dostępne w okresie szkody. Naprawa za pomocą części (...) przywróciłaby pojazd do stanu sprzed wystąpienia szkody i nie zwiększyłaby jego wartości. Z kolei naprawa za pomocą części zamiennych nieoryginalnych typu „(...)”, „(...)” oraz „(...)”, „(...)” skutkuje pominięciem zasady pełnej restytucji.

Wbrew twierdzeniom pozwanego kwestia czy, w jakim zakresie i za pomocą jakich części samochód został faktyczne naprawiony, były nieistotne dla rozstrzygnięcia w zakresie wysokości uzasadnionych kosztów naprawy. Zgodnie bowiem ze stanowiskiem Sądu Najwyższego „obowiązek naprawienia szkody przez wypłatę odpowiedniej sumy pieniężnej powstaje z chwilą wyrządzenia szkody i nie jest uzależniony od tego, czy poszkodowany dokonał naprawy rzeczy i czy w ogóle zamierza ją naprawić, odszkodowanie bowiem ma wyrównać uszczerbek majątkowy powstały w wyniku zdarzenia wyrządzającego szkodę, istniejący od chwili wyrządzenia szkody do czasu, gdy zobowiązany wypłaci poszkodowanemu sumę pieniężną odpowiadającą szkodzie ustalonej w sposób przewidziany prawem„ (zob. uzasadnienie uchwały z 15 listopada 2001 roku , sygn. akt III CZP 68/01, OSNC 2002/6/74, OSP 2002/7-8/103, Prok.i Pr.-wkł. 2002/6/39, Pr.Gosp. 2002/6/1, Wokanda 2002/5/5, Biul.SN 2001/11/15, M.Prawn. 2002/3/101, M.Prawn. 2002/9/416, M.Prawn. 2001/24/1195).

W konsekwencji roszczenie powoda w części dotyczącej kosztów przywrócenia pojazdu do stanu sprzed szkody zasługiwało na uwzględnienie co do kwoty 1.403,35 zł, stanowiącej różnicę między kwotą odszkodowania wyliczoną przez biegłego (8.199,86 zł brutto), a wypłaconą przez pozwanego (6.796,51 zł).

Odnośnie wysokości kosztów najmu, sąd nie uznał za wiążącą ofertę najmu złożoną przez pozwaną, gdyż dla powoda istotne było, aby wynajęty pojazd posiadał zamontowaną instalację (...) oraz był marki T. (...), gdyż na takich pojazdach zdaje się egzamin na prawo jazdy, więc dla kursantów istotnym jest by samochód którym uczą się jeździć był tożsamy co do marki w stosunku do tego, którym będą poruszać się na egzaminie. Pozwany nie dysponował pojazdem do nauki jazdy marki T. (...) z instalacją (...), a jedyny pojazd jaki posiadał to H., który należało sprawdzić z W.. W świetle powyższego, pouczenie o akceptowanej stawce za najem pojazdu zstępczego w kwocie 250,00 zł netto nie było wiążące dla powoda.

Biegły wskazał, że zarówno uszkodzony jak i wynajęty pojazd należały do klasy (...). Stawki dobowe najmu pojazdu zastępczego klasy (...) przystosowanego do nauki jazdy (w tym również z instalacją (...)), w spornym okresie na rynku lokalnym kształtowały się w przedziale od 200,00 zł netto do 406,50 zł netto tj. 246,00 zł do 406,50 zł brutto. Stawka dzienna 500,00 zł brutto stanowiąca podstawę kosztów poniesionych przez powoda, mieściła się wśród stawek rynkowych.

Strony nie wnosiły zastrzeżeń do opinii w tym zakresie.

Jeżeli chodzi o okres najmu to biegły R. W. w swojej opinii wskazał, że uzasadniony czas jego trwania z uwzględnieniem technologicznego czasu naprawy, w tym technologicznych przestojów, przerw wywołanych dniami wolnymi od pracy oraz dodatkowych zdarzeń niezbędnych do przeprowadzenia naprawy nie powinien przekroczyć 11 dni. Pojazd został wynajęty w sobotę 27 stycznia 2018 roku. Tego samego dnia warsztat zamówił części zamienne. Poniedziałek 29 stycznia 2018 roku należało zaliczyć jako dzień organizacyjny uznawany przez zakłady ubezpieczeń. We wtorek 30 stycznia 2018 roku warsztat otrzymał zamówione części zamienne i rozpoczął prace blacharskie. Naprawa zakończyła się w poniedziałek 5 lutego 2018 roku. Kolejny dzień organizacyjny zakończenia naprawy, w którym też dokonaniu montażu reklamy na samochodzie.

W piśmie procesowym z 7 sierpnia 2020 roku pozwany zarzucał, że po szkodzie samochód nadawał się do jazdy, zatem nieuzasadnione było pozostawianie go w warsztacie do czasu dostarczenia części zamiennych. Nadto pojazd zastępczy mógł zostać zwrócony w sobotę 3 lutego 2018 roku, skoro wypożyczony został także w sobotę. W ocenie Sądu skoro najem pojazdu zastępczego i oddanie pojazdu do naprawy nastąpiło w sobotę, z kolei dostarczenie części miało miejsce w wtorek, przy czym poniedziałek należało uznać jako dzień organizacyjny naprawy, nie doszło do zwiększenia rozmiarów szkody. Nie należy wymagać od powoda, aby rezygnował ze swoich obowiązków zawodowych i stawiał się na każde wezwanie do warsztatu, podczas gdy okres ten można zaliczyć na czynności organizacyjne. Odnośnie zwrotu pojazdu zastępczego w sobotę, wskazać należy, że w poniedziałek warsztat przeprowadzał jeszcze montaż reklamy, zatem zwrot pojazdu naprawionego, a tym zakończenie okresu najmu mogło nastąpić najwcześniej 6 lutego 2018 roku.

W konsekwencji roszczenie powoda w części dotyczącej uzasadnionych kosztów najmu pojazdu zasługiwało na uwzględnienie co do kwoty 4.264,71 zł brutto (różnica między kwotą wyliczoną przez biegłego, tj. 5.500,00 z (11 dni x 500,00 zł brutto), a kwotą przyznaną przez pozwanego, tj. 1.235,29 zł (4 dni x 307,50 zł brutto).

Ostatnim elementem sporu była odpowiedzialność pozwanego w zakresie kosztu sporządzenia na zlecenie powoda kalkulacji naprawy pojazdu. W uchwale Sądu Najwyższego z dnia 18 maja 2004 roku (sygn. akt. III CZP 24/04, publ. OSNC 2005, Nr 7-8, poz. 117, str. 35) stwierdzono, iż odszkodowanie, przysługujące z umowy ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych za szkody powstałe w związku z ruchem tych pojazdów, może - stosownie do okoliczności sprawy – obejmować także koszty ekspertyzy prywatnej (art. 361 k.c.). Powód zlecił wykonanie prywatnej opinii rzeczoznawcy W. P. i jak wykazało przeprowadzone postępowanie dowodowe, opinia pozwoliła na wykazanie powodowi, że odszkodowanie wypłacone przez pozwanego było w zaniżonej wysokości. Dodatkowo, powód wbrew twierdzeniu pozwanego wykazał, że uregulował należność z faktury VAT z dnia 15 stycznia 2018 roku przedkładając potwierdzenie przelewu na kwotę 649,93 zł. W świetle powyższego, w ocenie sądu koszty te mieszczą się w ramach szkody i normalnego związku przyczynowego.

Mając na uwadze powyższe ustalenia faktyczne oraz rozważania prawne, na podstawie przywołanych przepisów sąd zasądził od pozwanego na rzecz powoda tytułem należności głównej łączną kwotę 6.317,99 zł brutto, w tym 1.403,35 zł tytułem odszkodowania za szkodę w pojeździe, 4.264,71 zł tytułem zwrotu kosztów najmu pojazdu zastępczego i 649,93 zł tytułem zwrotu kosztów prywatnej kalkulacji.

O odsetkach sąd orzekł na podstawie art. 481 § 1 i 2 k.c. w zw. z art. 14 ust. 1 i 2 ustawy zasądzając je zgodnie z żądaniem pozwu od 17 czerwca 2018 roku tj. od dnia następującego po upływie terminu do zapłaty wyznaczonego przez powoda w wezwaniu z 6 czerwca 2018 roku.

W pozostałym zakresie sąd oddalił powództwo jako bezzasadne.

O kosztach sąd orzekł na podstawie art. 100 zd. 2 k.p.c. obciążając nimi w całości pozwanego, bowiem powód wygrał sprawę w 99,72% (z żądanej kwoty 6.335,75 zł należności głównej zasądzono kwotę 6.317,99 zł). Powód poniósł koszty procesu w kwocie 3.134,00 zł (317,00 zł – tytułem opłaty od pozwu, 1.800,00 zł – tytułem wynagrodzenia pełnomocnika obliczonego zgodnie z § 2 pkt 4 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości w sprawie opłat za czynności radców prawnych z dnia 22 października 2015 roku, 17,00 zł opłaty skarbowej od pełnomocnictwa i 1.000,00 zł tytułem wynagrodzenia biegłego).

W niniejszej sprawie wynagrodzenie biegłego wyniosło 1.181,50 zł i zostało wypłacone częściowo z zaliczki uiszczonej przez powoda w kwocie 1.000,00 zł oraz częściowo tymczasowo z Funduszu Skarbu Państwa w kwocie 181,50 zł. W związku z powyższym na podstawie art. 83 ust. 2 w zw. z art. 113 ustawy z dnia 28 lipca 2005 roku o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (uksc) sąd nakazał pobrać na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Rybniku, stosownie do wyniku postępowania, od pozwanego kwotę 181,50 zł.

Na zasadzie art. 84 ust. 1 uksc sąd nakazał zwrócić powodowi kwotę 12,00 zł tytułem nienależnie uiszczonej opłaty od pozwu.

sędzia Justyna Wyrwas – Oliwkiewicz