Pełny tekst orzeczenia

Formularz UK 2

Sygnatura akt

VI Ka 576/21

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

3

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

0.11.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego w Wołominie z dnia 1 lutego 2021r. sygn. akt V K 871/20

0.11.2. Podmiot wnoszący apelację

☒ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☒ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

0.11.3. Granice zaskarżenia

0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.11.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.11.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

0.12.1. Ustalenie faktów

0.12.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

1.

R. G.

Oskarżony figuruje w kartotece karnej Krajowego Rejestru Karnego, jest osobą wielokrotnie karaną za przestępstwa różnego rodzaju;

Informacja z KRK

407-408

2.

R. G.

Oskarżony odbywa karę pozbawienia wolności orzeczoną w innej sprawie w systemie zwykłym, jego zachowanie w warunkach izolacji więziennej zostało ocenione jako nieodpowiednie ze względu na zażycie środka odurzającego i nielegalne posiadanie telefonu;

Opinia z ZK P.

k.357-358, 400-401

0.12.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

0.12.2. Ocena dowodów

0.12.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1.

Informacja z KRK

dokumenty wystawione przez uprawniony podmiot tj. Krajowy Rejestr Karny – Punkt Informacyjny przy Sądzie Okręgowym; informacje są aktualne.

2.

Opinie z zakładu karnego

załączone dokumenty urzędowe zostały sporządzone w przepisanej prawem formie przez organy do tego uprawnione, stanowią dowód tego, co zostało w nich urzędowe poświadczone. Strony nie kwestionowały autentyczności tych dokumentów, ani rzetelności obu opinii;

0.12.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzuty w apelacji prokuratora

1.

Obrazę przepisu postępowania tj. art. 399 § 1 kpk, mającą wpływ na treść orzeczenia tj. przekroczenie granic oskarżenia polegające na przypisaniu w pkt I wyroku w miejsce zachowania zarzuconego R. G. w części wstępnej wyroku dot. zachowania określonego w art. 226 § 1 kk poprzez wskazanie , że jest to trzeci czyn w sytuacji gdy stanowi on czyn drugi, co skutkowało dwukrotnym przypisaniem wymienionemu zarzutu określonego w pkt trzecim części wstępnej wyroku przy jednoczesnym pozostawieniu bez rozpoznania rzeczywistego zarzutu zarzuconego oskarżonemu w pkt drugim części wstępnej wyroku;

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzut jest tylko częściowo zasadny, albowiem Sąd błędnie wskazał w punkcie I wyroku numerację czynu z art. 226 § 1 k.k., który został opisany w akcie oskarżenia w punkcie drugim, a nie trzecim. Wskazać należy, że w efekcie tej pomyłki Sąd w punkcie I wyroku dwukrotnie skazał oskarżonego za czyn trzeci, wskazując przy tym dwie różne kwalifikacje prawne tego czynu. Tymczasem czyn trzeci został zakwalifikowany w akcie oskarżenia z art. 190 § 1 k.k. Sąd Rejonowy zamiast określenia w punkcie I sentencji czynu z art. 226 § 1 kk jako czynu zarzuconego oskarżonemu w punkcie drugim wskazał, że ten czyn zawarty został w punkcie trzecim.

Powyższa omyłka wynikała z braku staranności podczas sporządzania sentencji, co wynika z treści uzasadnienia w punkcie 6 formularza zatytułowanym „Inne zagadnienia”(k. 271 akt).

Natomiast z całą pewnością taka omyłka w numeracji czynu nie stanowi obrazy przepisu postępowania z art. 399 § 1 kpk, który dotyczy nałożonego na sąd obowiązku uprzedzenia o zmianie kwalifikacji prawnej czynu.

Przepis art. 399 § 1 kpk reguluje kwestię uprzedzenia stron o możliwości zmiany kwalifikacji prawnej czynu i służy realizacji zasady lojalności procesowej wobec stron. Chodzi tu o niezaskakiwanie stron zmianą kwalifikacji prawnej czynu w wyroku w stosunku do wskazanej w akcie oskarżenia. Przepis ten stanowi także przejaw zasady kontradyktoryjności, gdyż umożliwia stronom zajęcie stanowiska w tej kwestii, stąd postawiony w apelacji zarzut obrazy tego przepisu jest niezasadny.

Natomiast rozbieżność w numeracji zarzutów i dwukrotne skazanie za czyn trzeci oraz pominięcie czynu drugiego w punkcie I sentencji, nie tylko narusza wynikający z art. 413 § 2 pkt 1 k.p.k. obowiązek redagowania orzeczenia w sposób jednoznaczny i zrozumiały, ale przede wszystkim odzwierciedla wewnętrzną sprzeczność wyroku uniemożliwiającą jego wykonanie.

W pojęciu dokładnego określenia czynu przypisanego - o czym mowa w art. 413 § 2 pkt 1 k.p.k. - mieści się m.in. precyzyjne wskazanie przypisanego oskarżonemu czynu oraz jego kwalifikacji prawnej. Zamieszczenie w treści wyroku dwukrotnego skazania za czyn trzeci powoduje w istocie niemożność ustalenia, w jakim wymiarze orzeczono karę za czyn drugi. Taki sposób procedowania i redagowania wyroku jest sprzeczny z wynikającym z treści art. 413 § 2 pkt 1 kpk wymogiem redagowania orzeczenia w sposób zrozumiały i jednoznaczny, a także powoduje wewnętrzną sprzeczność wyroku, uniemożliwiającą w tej części jego wykonanie. Ingerencja w materialną treść wyroku w trybie art. 105 § 1 kpk nie pociąga za sobą skutków prawnych, dlatego Sąd Rejonowy nie mógł sprostować tej omyłki.

Zgodnie bowiem z utrwalonym orzecznictwem sprostowanie oczywistej omyłki pisarskiej nie może polegać na ingerowaniu w merytoryczną treść wyroku (vide wyrok SN z dnia 4 grudnia 2018r. II KK 115/18), a taką z pewnością stanowi dwukrotne skazanie i wymierzenie kary za czyn trzeci, przy zastosowaniu dwóch rozbieżnych kwalifikacji prawnych oraz pominięcie czynu drugiego. Jak przyjmuje się powszechnie w orzecznictwie sądowym, nie jest to oczywista omyłka pisarska, którą można sprostować w trybie art. 105 kpk. Sprostowanie orzeczenia w zakresie oczywistej omyłki pisarskiej lub rachunkowej nie może bowiem sprowadzać się do sprostowania w tym trybie merytorycznych elementów wyroku.

Sąd Odwoławczy zmienił zatem wyrok i w miejsce omyłkowo wskazanej numeracji czynu kwalifikowanego z art. 226 § 1 k.k. wskazanej jako „czyn trzeci” wpisano „czyn drugi”.

Wniosek

Zmianę zaskarżonego wyroku w części I dotyczącej czynu drugiego prawidłowo określonego i wskazanego jako czynu z art. 226 § 1 kk orzeczonego wobec oskarżonego R. G. poprzez wskazanie, że czyn określony w art. 226 § 1 kk znajduje odzwierciedlenie w drugim punkcie aktu oskarżenia;

☒ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wniosek o zmianę wyroku jest zasadny, albowiem Sąd Rejonowy redagując punkt I sentencji pominął czyn drugi i wskazał wprawdzie kwalifikację prawną czynu z art. 226 § 1 k.k., ale jednocześnie wskazał, że czyn ten zawarty został w punkcie trzecim. Powyższa omyłka doprowadziła do dwukrotnego skazania za czyn trzeci na podstawie dwóch odmiennych przepisów prawa materialnego (art. 190 § 1 kk i art. 226 § 1 k.k.) i pominięcia wymierzenia kary za czyn drugi.

Sąd Odwoławczy zmienił zatem wyrok i w miejsce omyłkowo wskazanej numeracji czynu kwalifikowanego z art. 226 § 1 k.k. wskazanej jako „czyn trzeci” wpisano „czyn drugi”.

Lp.

Zarzut w apelacji obrońcy oskarżonego

1.

2.

Niezasadne uznanie osk. R. G. za winnego popełnienia zarzuconych mu czynów, podczas gdy jego wyjaśnienia -począwszy od nieprzyznawania się w postępowaniu przygotowawczym, poprzez wskazywanie na przyczyny nieporozumień w rodzinie na rozprawie w dniu 12 grudnia 2020r. z jednoczesnym jego podkreśleniem braku jakiegokolwiek zamiaru działania na szkodę rodziny-nie dają podstaw do przyjęcia jak w zaskarżonym wyroku;

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Ocena materiału dowodowego przez sąd I instancji dokonana została z baczeniem na reguły z art. 4, 5, 7 k.p.k., a więc jest bezstronna i nie narusza zasady granic swobodnej oceny dowodów oraz jest zgodna z prawidłowym rozumowaniem, wskazaniami wiedzy, doświadczenia życiowego, zwłaszcza zaś nie zawiera błędów faktycznych i logicznych. Wbrew zarzutom obrońcy ujawnione dowody w postaci zeznań pokrzywdzonych, potwierdzają w sposób jednoznaczny, że oskarżony R. G. popełnił przypisane mu przestępstwa. Wskazać należy, że oskarżony częściowo przyznał się do winy i nie kwestionował, że podczas kłótni z bratem i bratową używał gróźb karalnych, a także powiedział, że wysadzi dom, ale stwierdził, iż nie miał takiego zamiaru. Oskarżony tłumaczył swoje zachowanie zdenerwowaniem i konfliktem na tle majątkowym. Podobnie też wytłumaczył swoje zachowanie wobec funkcjonariuszy policji, którzy przybyli na interwencję, podczas której wyzywał ich słowami powszechnie uznawanymi za obelżywe.

Wbrew jednak argumentom skarżącego dla bytu przestępstwa groźby karalnej ważne jest jedynie aby sprawca miał zamiar wzbudzenia w ofierze strachu i obawy. Dla bytu przestępstwa nie jest konieczne stwierdzenie obiektywnego niebezpieczeństwa realizacji groźby, tj. ani tego czy sprawca miał rzeczywisty zamiar jej spełnienia, ani też i tego, czy miał faktyczne możliwości jej spełnienia. Ważny jest jedynie subiektywny odbiór tej groźby u osób pokrzywdzonych tj. to czy faktycznie wzbudziła u nich obawę spełnienia tj. wywołała uczucie strachu lub zagrożenia. Ten właśnie subiektywny odbiór ma dla bytu przestępstwa znaczenie zasadnicze, jednak nie wystarczające. Obawa ta musi być ponadto uzasadniona, a więc do jej oceny niezbędne będzie włączenie także i czynnika obiektywnego. Obawę uznać można za uzasadnioną, jeśli przeciętny człowiek o podobnej do ofiary osobowości, cechach psychiki, intelektu i umysłowości i w analogicznych warunkach wedle wszelkiego prawdopodobieństwa uznałby tę groźbę za realną i wzbudzającą obawę.

Analizując zeznania pokrzywdzonych E. G., H. G. i M. R., Sąd Rejonowy wyciągnął zasadny wniosek odnośnie tego, że mieli obiektywnie uzasadnione powody aby obawiać się gróźb pozbawienia życia oraz wysadzenia budynku mieszkalnego przez oskarżonego. Wskazać należy, iż oskarżony R. G. od wielu lat nadużywa alkoholu i używa środków odurzających, pod wpływem których zachowuje się agresywnie oraz irracjonalnie wobec brata, bratowej i matki, co znajduje potwierdzenie w zeznaniach funkcjonariuszy policji oraz wykazie interwencji. Biegli lekarze psychiatrzy nie stwierdzili u oskarżonego upośledzenia umysłowego lub innej choroby psychicznej upośledzającej rozpoznanie znaczenia czynu lub zdolność do pokierowania swoim postępowaniem. Z opinii sądowo-psychiatrycznej wynika, że rozpoznano u oskarżonego uzależnienie od alkoholu. Zdaniem biegłych pozostawienie oskarżonego na wolności jest obarczone wysokim ryzykiem ponownego popełnienia czynu zabronionego w związku z uzależnieniem od alkoholu (k.111).

Według relacji pokrzywdzonych zachowanie oskarżonego jest agresywne i nieprzewidywalne, a ponadto potęgowane przez nadużywanie alkoholu i środków odurzających. Groźby oskarżonego w stosunku do pokrzywdzonych miały charakter powtarzalny i były wygłaszane w krótkich odstępach czasu, co mogło uprawdopodobnić ich spełnienie. Wskazać należy, że pokrzywdzeni nie wyrazili zgody na postępowanie mediacyjne, gdyż oskarżony wielokrotnie przepraszał pokrzywdzonych, lecz jego negatywne zachowania nadal się powtarzały. Obawy pokrzywdzonych są tym bardziej realne i obiektywnie uzasadnione, jeżeli weźmie się pod uwagę, że oskarżony jest osobą wielokrotnie karaną, a ponadto został prawomocnie skazany za spowodowanie ciężkiego uszczerbku na zdrowiu poprzez zadawanie uderzeń rękami i drewnianym kołkiem oraz nieumyślne spowodowanie śmierci osoby pobitej tj. czynu z art. 156 § 1 i 3 k.k. (k.89). Oskarżony odbył karę 7 lat pozbawienia wolności za ten czyn, ale nadal nie umie zapanować nad swoim agresywnym zachowaniem pod wpływem alkoholu. W swoich zeznaniach pokrzywdzeni H. G., E. G. i M. R. wskazują na fakt tego skazania oraz nadużywanie przez oskarżonego alkoholu, jako dwa istotne powody ich obawy przed agresją ze strony oskarżonego. Z zeznań funkcjonariuszy policji, którzy przybyli na interwencję wynika, że oskarżony był pobudzony i agresywny, czuć było od niego silną woń alkoholu, mężczyzna nie reagował na polecenia i użyto wobec niego środków przymusu fizycznego w postaci gazu pieprzowego, chwytów obezwładniających i kajdanek. Oskarżony nawet w obecności funkcjonariuszy policji oraz w czasie konwoju na komisariat, groził pozbawieniem życia członków swojej rodziny.

Wbrew zatem argumentom obrońcy zachowanie oskarżonego nie są to tylko kłótnie między członkami rodziny i wyraz jego nieporozumień z bratem i bratową z powodu spraw spadkowych. Swoim zachowaniem oskarżony wypełnił znamiona występków z art. 190 § 1 k.k. oraz art. 226 § 1 k.k. Zarzut błędu w ustaleniach faktycznych jest zatem niezasadny.

Nadmiernie rażącą niewspółmiernie wysoką karę pozbawienia wolności, orzeczoną w karze łącznej 3 lat pozbawienia wolności, podczas gdy postawa osk. R. G., a przede wszystkim jego dążenie do pojednania z rodziną-wskazywać powinno na możliwość wymiaru kary w rozmiarze istotnie niższym;

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Sąd Okręgowy nie znalazł podstaw do kwestionowania wymiaru jednostkowych kar ani kary łącznej 3 lat pozbawienia wolności, orzeczonej wobec R. G. za przestępstwa przypisane w pkt I wyroku, która nie jest rażąco niewspółmiernie surowa. Byłaby taka dopiero wówczas gdyby w odczuciu społecznym była karą niesprawiedliwą, a takiej oceny nie sposób wyprowadzić w realiach niniejszej sprawy. W odniesieniu do wszystkich przypisanych czynów nie można zapominać, że przestępstwa te nie miały charakteru incydentalnego zdarzenia, lecz czterech powtarzających się w odstępie jednego dnia zachowań, które były popełnione pod wpływem alkoholu. Kary jednostkowe po roku pozbawienia wolności za trzy przestępstwa groźby karalnej oraz kara 8 miesięcy pozbawienia wolności za znieważenie funkcjonariuszy policji, uwzględniają zatem znaczny stopień winy i społecznej szkodliwości czynów. Wymierzenie tych kar poprzedzone zostało, ze strony Sądu pierwszej instancji, właściwą oceną i uwzględnieniem wszystkich okoliczności mających wpływ na jej intensywność. Przekonuje o tym argumentacja przytoczona - na ten temat - w uzasadnieniu zaskarżonego orzeczenia, którą należało uznać za trafną. Stąd też Sąd Okręgowy w zupełności podziela rozważania Sądu meriti, że kary orzeczone za 4 czyny uwzględniają wszystkie dyrektywy wymiaru kary wskazane w art. 53 k.k. Kara łączna jest adekwatną i sprawiedliwą represją, która bilansuje okoliczności obciążające, takie jak wielokrotna karalność za przestępstwa różnego rodzaju, w tym także za przestępstwa z art. 190 § 1 kk i art. 226 § 1 kk, znaczny stopień społecznej szkodliwości czynów, przy braku okoliczności łagodzących. Suma zatem tych wszystkich okoliczność, a także bacząc na stopień demoralizacji oskarżonego oraz uprzednią jego karalność słusznie doprowadziła Sąd Rejonowy do uznania, iż kara łączna wymierzona zaskarżonym wyrokiem jest karą zasłużoną, stanowiącą prawidłową reakcję prawno-karną za popełnione przez niego przestępstwa.

Nie ma racji obrońca podnosząc, że sąd I instancji podczas ustalania wymiaru kary nie wziął pod uwagę dążenia oskarżonego do pojednania się z rodziną, co zdaniem skarżącego powinno skutkować wymiarem kary w rozmiarze istotnie niższym. W ocenie Sądu Okręgowego okoliczności podniesione przez obrońcę nie mają znaczenia dla wymiaru kary, albowiem wynikają tylko z pustych deklaracji oskarżonego i stanowią próbę manipulacji postępowaniem karnym. Oskarżony miał wystarczająco dużo czasu aby rozwiązać problemy rodzinne i majątkowe na wolności, ale zamiast tego wybrał drogę nadużywania alkoholu i zastraszania członków swojej rodziny. Natomiast wniosek o skierowanie sprawy do postępowania mediacyjnego, stanowił tylko próbę zneutralizowania ciężkiej wagi zarzutów i uzyskania uchylenia tymczasowego aresztowania. Wskazać należy, iż oskarżony -jak wynika z zeznań pokrzywdzonych- wielokrotnie ich przepraszał za swoje zachowanie po alkoholu i następnie takie negatywne zachowania powtarzały się notorycznie. Trudno więc uznać, że postawa oskarżonego, który nie przyznał się do winy i nie okazał skruchy, zasługuje na szczególne potraktowanie.

Wbrew argumentom skarżącego Sąd okręgowy także nie dostrzega żadnych okoliczności łagodzących wymiar kary. W świetle opinii nadesłanej z ZK P. zachowanie oskarżonego w warunkach izolacji więziennej należy ocenić jako nieodpowiednie. Oskarżony R. G. odbywa karę w zakładzie karnym typu zamkniętego dla recydywistów penitencjarnych w systemie zwykłym. W trakcie odbywania kary był dwukrotnie karany dyscyplinarnie za zażycie środka odurzającego i nielegalne posiadanie telefonu komórkowego. Wprawdzie nie deklaruje przynależności do podkultury przestępczej i zgodnie układa relacje ze współosadzonymi, nie przejawiając zachowań agresywnych, ale wobec nadużywania alkoholu oraz kontaktu z narkotykami jest bezrefleksyjny i wszystkiemu zaprzecza, co wskazuje na negatywną prognozę kryminologiczną.

W ocenie Sądu Okręgowego kara łączna 3 lat pozbawienia wolności wymierzona na zasadzie asperacji z całą pewnością nie nosi cech rażącej niewspółmierności.

Wniosek

O zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie osk. R. G. od zarzucanych mu czynów,

- zaś niezależnie od powyższego o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez istotne obniżenie wymierzonej osk. R. G. kary pozbawienia wolności.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Brak podstaw do uniewinnienia oskarżonego R. G., w sytuacji gdy wiarygodne dowody w postaci zeznań pokrzywdzonych, wskazuje w sposób nie budzący wątpliwości na winę oskarżonego w odniesieniu do wszystkich przypisanych mu czynów. Wniosek obrońcy o uniewinnienie oskarżonego jest zatem niezasadny.

Wniosek o złagodzenie wymierzonej kary łącznej pozbawienia wolności jest niezasadny wobec niezasadności zarzutu rażącej niewspółmierności kary.

L.p.

Zarzut w apelacji oskarżonego

1.

2.

3.

Sąd Rejonowy nie wziął pod uwagę, że czyny z pkt 1, 3 i 4 zostały popełnione w krótkich odstępach czasu, co zgodnie z art. 12 kk stanowi jeden czyn zabroniony za który powinna zostać orzeczona jedna kara.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Wbrew argumentom skarżącego ocena prawna całokształtu zachowania oskarżonego opisanego w pkt 1, 3 i 4, jako odrębnych przestępstw gróźb karalnych pozostających w zbiegu realnym, jest prawidłowa. Wskazać należy, że zastosowanie konstrukcji czynu ciągłego z art. 12 § 1 k.k. uzależnione jest od trzech przesłanek, mających różnorodny charakter. Z jednej strony przyjęcie czynu ciągłego uzależnione jest od przesłanki subiektywnej (podmiotowej) w postaci „z góry powziętego zamiaru”. Z drugiej od przesłanek przedmiotowych takich jak „ krótkie odstępy czasu" pomiędzy poszczególnymi zachowaniami oraz w przypadku ataku skierowanego na dobro osobiste tożsamości pokrzywdzonego. Dobrem osobistym człowieka jest zgodnie z definicją z art. 23 k.c. m.in. wolność rozumiana szeroko jako ochrona przed przestępczymi zamachami na sferę dóbr chronioną prawem. W przypadku przestępstwa z art. 190 § 1 k.k. indywidualnym przedmiotem ochrony jest wolność psychiczna człowieka tj. wolność od spowodowanego działaniami innych ludzi uczucia strachu lub zagrożenia powodującego dyskomfort psychiczny i obniżający standard jego życia psychicznego.

Reasumując z powodu skierowania gróźb karalnych przez oskarżonego wobec trzech różnych osób pokrzywdzonych, nie można uznać tych zachowań oskarżonego podjętych w krótkich odstępach czasu (w ciągu jednego dnia), jako jednego czynu ciągłego. Wskazać należy, że warunkiem przyjęcia czynu ciągłego w przypadku zamachu na dobro osobiste jakim jest niewątpliwie wolność, jest tożsamość pokrzywdzonego.

Obrazy prawa materialnego tj. art. 190 k.k. gdyż groźba musi wzbudzać w zagrożonym uzasadnioną obawę, że będzie spełniona, natomiast w tym przypadku nie miało to miejsca, gdyż oskarżony wielokrotnie wypowiadał podobne słowa w okresie wcześniejszym, a mimo to żadna z tych gróźb nie została spełniona i nigdy nie zostały poczynione żadne kroki w celu spełnienia tych gróźb. Słowa te były wypowiedziane gdy oskarżony znajdował się pod wpływem alkoholu i w ten sposób następowało uzewnętrznienie negatywnych emocji z powodu konfliktów rodzinnych na tle majątkowym.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzut obrazy prawa materialnego okazał się niezasadny, albowiem sąd rejonowy dokonał prawidłowej subsumcji ustalonego stanu faktycznego pod przepis prawny w przypadku każdego z przypisanych oskarżonemu czynów z art. 190 § 1 k.k. Dla bytu przestępstwa groźby karalnej ważne jest jedynie aby sprawca miał zamiar wzbudzenia w ofierze strachu i obawy. Nie ma znaczenia czy sprawca miał rzeczywisty zamiar spełnienia groźby, ani tego czy miał faktyczne możliwości jej spełnienia. Ważny jest jedynie subiektywny odbiór tej groźby u pokrzywdzonego tj. to czy faktycznie wzbudziła u niego obawę spełnienia, tj. wywołała uczucie strachu lub zagrożenia.

Wbrew argumentom skarżącego odczucie obawy u pokrzywdzonych co do spełnienia groźby pozbawienia życia czy wysadzenia budynku mieszkalnego, miało obiektywne podstawy wobec nadużywania alkoholu i powtarzających się agresywnych zachowań u osoby mającej trudności w kontrolowaniu negatywnych emocji. Pokrzywdzeni mieli obiektywne powody obawiać się realizacji gróźb, z powodu narastającej agresji werbalnej i fizycznej oraz z uwagi na wcześniejsze skazanie oskarżonego za przestępstwo ciężkiego uszkodzenia ciała i nieumyślnego spowodowania śmierci człowieka. Chęć zrealizowania groźby nie jest znamieniem przestępstwa. Natomiast poczucie lęku i obawy u pokrzywdzonych przed spełnieniem gróźb miało obiektywne podstawy, co potwierdziła także opinia sądowo -psychiatryczna. W opinii biegłych pozostawanie oskarżonego na wolności jest obarczone wysokim ryzykiem ponownego popełnienia czynu zabronionego w związku z uzależnieniem od alkoholu. Zarzut obrazy prawa materialnego tj. art. 190 § 1 k.k. poprzez brak wypełnienia znamion czynu dotyczących uzasadnionej obawy, okazał się chybiony.

Zbyt wysoki wymiar kary w sytuacji za każde z tych przestępstw wymierzono połowę górnej granicy kary przewidzianej przez Kodeks Karny, a czyny te nie zostały popełnione w warunkach recydywy.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Wbrew temu co twierdzi oskarżony, zarówno orzeczone kary jednostkowe jak i kara łączna uwzględniają dyrektywy wskazane w art. 53 k.k. i Sąd Okręgowy nie znalazł podstaw, aby uznać, że stanowią one dolegliwość niewspółmierną do popełnionych przez oskarżonego czynów.

Słuszne są rozważania Sądu I Instancji w kwestii znacznego stopnia winy i społecznej szkodliwości czynów popełnionych przez oskarżonego. Wbrew argumentom skarżącego kary jednostkowe roku pozbawienia wolności za 3 przestępstwa gróźb karalnych i kara 8 miesięcy pozbawienia wolności za czyn z art. 226 § 1 kk , w kontekście poczynionych przez Sąd I instancji, ustaleń faktycznych, jak również faktu wielokrotnej karalności oskarżonego w tym również za przestępstwa podobne, nie jawi się jako kara rażąco niewspółmiernie surowa. Na wstępie trzeba więc przypomnieć, że R. G. pomimo, że częściowo przyznał się do popełnienia przestępstw, to jednak jego postawa w toku tego postępowania była w tym zakresie zmienna, skoro kwestionował wcześniej swoją winę. Ponadto przeproszenie pokrzywdzonych na rozprawie miało charakter jedynie instrumentalny, skoro z jednej strony oskarżony żałował popełnionych czynów, a z drugiej relatywizował obawy i odczucia strachu u członków swojej rodziny. Zasadnie zatem Sąd Rejonowy nie uwierzył w szczerość skruchy oskarżonego. Tym bardziej, że deklaracja poprawy swojego zachowania jak wynika z zeznań pokrzywdzonych i funkcjonariuszy policji miała już miejsce wielokrotnie w przeszłości, ale oskarżony nie zaprzestał tych negatywnych zachowań .

Analiza między innymi informacji o osobie z krajowego rejestru karnego, prowadzi do przekonania, że przypisane oskarżonemu występki nie były odosobnionym incydentem w jego życiu, o czym m.in. świadczy też fakt wielokrotnego skazania w tym także za przestępstwo z art. 190 § 1 kk i art. 226 § 1 kk. Oskarżony od wielu lat dokonuje różnego rodzaju przestępstw, a zatem w pełni usprawiedliwiony był pogląd Sądu meriti o braku przesłanek do postawienia wobec oskarżonego pozytywnej prognozy kryminologicznej. Oskarżony nie potrafił przed dłuższy czas właściwie funkcjonować w warunkach wolnościowych, wobec czego nie ma podstaw do wysnucia wobec niego pozytywnej prognozy na przyszłość, warunkującej złagodzenie wymierzonej kary pozbawienia wolności.

Sąd orzekający należycie rozważył dyrektywy wymiaru kary, o których mowa w art. 53 k.k. Oceniając stopień społecznej szkodliwości czynów popełnionych przez oskarżonego Sąd Rejonowy słusznie uwzględnił zamiar, motywy z niskich pobudek, którymi kierował się sprawca, rodzaj zaatakowanego dobra, sposób oraz skutki działania oskarżonego. Nadto we właściwy sposób przeanalizował sytuację oskarżonego i wziął pod uwagę tak okoliczności zaostrzające jak i łagodzące karę. Trudno dopatrzyć się w sytuacji procesowej oskarżonego innych okoliczności łagodzących niż częściowe przyznanie się do winy i przeproszenie osób pokrzywdzonych. W ocenie Sądu Okręgowego taką okolicznością łagodzącą nie jest natomiast zachowanie w zakładzie karnym. Z opinii nadesłanej z ZK P., gdzie oskarżony odbywa aktualnie karę pozbawienia wolności orzeczoną w innej sprawie wynika, że osadzony dwa razy był karany dyscyplinarnie m.in. za zażycie środka odurzającego i nielegalne posiadanie telefonu komórkowego. Oskarżony odbywa karę w zakładzie typu zamkniętego dla recydywistów penitencjarnych w systemie zwykłym. Oskarżony wobec nadużywania alkoholu oraz kontaktu z narkotykami jest bezrefleksyjny.

Prognoza penitencjarna kształtuje się negatywnie z uwagi na zmienne zachowanie osadzonego. Wobec dotychczasowego trybu życia, jak i popełnionych przestępstw wypowiada się umiarkowanie krytycznie. Oskarżony pomimo stosunkowo młodego wieku (obecnie ma 34 lat), jest osobą zdemoralizowaną, uzależnioną od alkoholu. Ocena zachowania i postawy oskarżonego przez Sąd I instancji jest zatem całkowicie słuszna i zasługuje na aprobatę w instancji odwoławczej. Niewątpliwie brak zaprzestania naruszania porządku prawnego pomimo ośmiu wyroków skazujących, które zapadły przed datą popełnienia przez oskarżonego przestępstw w tej sprawie, nie świadczy o postępach w procesie resocjalizacji i nie jest żadną okolicznością przemawiającą za złagodzeniem kary, lecz świadczy to o demoralizacji oskarżonego. Trudno taką postawę oskarżonego premiować w postaci łagodzenia kary.

W przypadku oskarżonego R. G. prognoza kryminologiczna w kontekście dotychczasowej linii jego życia przy ośmiu wyrokach skazujących za różnego rodzaju przestępstwa nie może być pozytywna. Mając na uwadze wcześniejszą karalność oskarżonego, to postawa oskarżonego jednak nie wskazuje, by mogły zostać osiągnięte cele kary przy jej znaczącym złagodzeniu.

Wniosek

O zmianę zaskarżonego wyroku i zmniejszenie wymiaru kary;

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Sąd Okręgowy nie znalazł podstaw do złagodzenia kar jednostkowych i kary łącznej pozbawienia wolności, dokonując bowiem oceny zaskarżonego wyroku Sąd Okręgowy doszedł do wniosku, że analiza zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego wskazuje, iż wymiar kary pozbawienia wolności poprzedzony zostało ze strony Sądu I instancji właściwą oceną i uwzględnieniem wszystkich okoliczności mających wpływ na jej intensywność (art. 53 kk). Przekonuje o tym argumentacja przytoczona - na ten temat - w uzasadnieniu zaskarżonego orzeczenia, którą należało, jako słuszną, podzielić. Tak wymierzone kary jednostkowe oraz kara łączna pozbawienia wolności jest więc sprawiedliwą, należycie też realizuje ustawowe jej cele, tak w zakresie oddziaływania na sprawcę jak i kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa i w żadnym zakresie nie może być uznana za rażąco niewspółmiernie surową w rozumieniu art. 438 pkt 4 k.p.k.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

0.15.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

0.11.

Przedmiot utrzymania w mocy

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

0.15.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

0.0.11.

Przedmiot i zakres zmiany

zmienia zaskarżony wyrok w ten sposób, że w punkcie I w miejsce wskazanej numeracji czynu kwalifikowanego z art. 226 § 1 k.k. „za czyn trzeci” wpisuje „za czyn drugi”;

Zwięźle o powodach zmiany

Zmiana wynika z błędnego określenia w punkcie I sentencji czynu z art. 226 § 1 kk jako czynu zarzucanego oskarżonemu w punkcie trzecim, tymczasem czyn ten zawarty jest w punkcie drugim.

0.15.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

0.15.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

0.15.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

0.15.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

3. i 4.

o wynagrodzeniu obrońcy z urzędu za udzielenie pomocy prawnej oskarżonym z urzędu w drugiej instancji orzeczono na podstawie § 17 ust. 4 w zw. z § 20 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 3 października 2016 roku w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu.

Wobec odbywania przez oskarżonego kary pozbawienia wolności i braku dochodów Sąd na podstawie art. 624 § 1 kpk, zwolnił oskarżonego od kosztów sądowych w sprawie uznając, że ich uiszczenie przekracza możliwości majątkowe oskarżonych.

7.  PODPIS

0.11.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

Prokurator

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Całość rozstrzygnięcia w wyroku Sądu Rejonowego w Wołominie z dnia 1 lutego 2021r. sygn. akt V K 871/20

0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.11.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.11.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

0.11.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

2

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca oskarżonego

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Całość rozstrzygnięcia w wyroku Sądu Rejonowego w Wołominie z dnia 1 lutego 2021r. sygn. akt V K 871/20

0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.11.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.11.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

0.11.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

3

Podmiot wnoszący apelację

Oskarżony R. G.

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Całość rozstrzygnięcia w wyroku Sądu Rejonowego w Wołominie z dnia 1 lutego 2021r. sygn. akt V K 871/20

0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.11.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.11.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana