Pełny tekst orzeczenia

Formularz UK 1

Sygnatura akt

II K 63/21

Jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku dotyczy tylko niektórych czynów lub niektórych oskarżonych, sąd może ograniczyć uzasadnienie do części wyroku objętych wnioskiem. Jeżeli wyrok został wydany w trybie art. 343, art. 343a lub art. 387 k.p.k. albo jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku obejmuje jedynie rozstrzygnięcie o karze i o innych konsekwencjach prawnych czynu, sąd może ograniczyć uzasadnienie do informacji zawartych w częściach 3–8 formularza.

1.  USTALENIE FAKTÓW

1.1.  Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)

1.1.1.

K. L.

W dniu 4 października 2020 roku około godz. 16.30 w K. na ul. (...), woj. (...), znajdując się w stanie nietrzeźwości, tj. I badanie - 0,82 mg/1, II badanie - 0,82 mg/1, III badanie - 0,77 mg/1 alkoholu w wydychanym powietrzu, kierując pojazdem mechanicznym typu quad marki H. (...) o nr. rej (...) w ruchu lądowym, umyślnie naruszył zasady bezpieczeństwa w ruchu drogowym w ten sposób, że jadąc ulicą (...) w kierunku ulicy (...) nie dostosował prędkości oraz techniki i taktyki jazdy do panujących warunków atmosferycznych, czym umyślnie naruszył zasady bezpieczeństwa w ruchu drogowym określone w art. 3 ust. 1, art. 19 ust. 1, art. 45 ust. 1 pkt 1 Ustawy z dnia 20 czerwca 1997r. - Prawo o ruchu drogowym, zjechał na poszerzony odcinek drogi - zatokę postojową - gdzie znajdował się pieszy M. K., który próbując uniknąć zderzenia odskoczył na jezdnię, w wyniku czego został potrącony przez kierującego quadem, doznając obrażeń ciała w postaci urazu czaszkowo - mózgowego, krwiaka przymózgowego po stronie prawej, obszaru stłuczenia w lewej półkuli mózgu oraz złamania kości skroniowej po stronie prawej, co spowodowało ciężki uszczerbek jego zdrowia w rozumieniu art. 156 § 1 k.k.,

to jest przestępstwo z art. 177 § 2 k.k. w zw. z art. 178 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k.

W dniu 4 października 2020 roku w K. na ul. (...), woj. (...), będąc w stanie nietrzeźwości, tj. I badanie - 0,82 mg/1, II badanie - 0,82 mg/1, III badanie - 0,77 mg/1 alkoholu w wydychanym powietrzu, kierował w ruchu lądowym pojazdem mechanicznym typu quad marki H. (...) o nr. rej (...)

to jest przestępstwo z art. 178a § 1 k.k.

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za udowodnione

Dowód

Numer karty

------------

----------

-----------

1.2.  Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)

1.2.1.

-------

--------------

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za nieudowodnione

Dowód

Numer karty

----------

----------

-------

2.  OCena DOWOdów

1.3.  Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

-----

-------

-------------

1.4.  Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 1.1 albo 1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

---------

-------

------------

3.  PODSTAWA PRAWNA WYROKU

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Oskarżony

☒

3.1. Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania zgodna z zarzutem

pkt I-II

K. L.

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

Przepis art. 178a § 1 k.k. stanowi, że kto znajdując się w stanie nietrzeźwości lub pod wpływem środka odurzającego prowadzi pojazd mechaniczny w ruchu lądowym, wodnym lub powietrznym podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do lat 2.

Przepis art. 115 § 16 k.k. stanowi, że stan nietrzeźwości zachodzi gdy zawartość alkoholu we krwi przekracza 0,5 promila albo prowadzi do stężenia przekraczającego tę wartość lub zawartość alkoholu w 1 dm3 wydychanego powietrza przekracza 0,25 mg albo prowadzi do stężenia przekraczającego tę wartość.

Jak ustalono w dniu zdarzenia tj. 4 października 2020 r. oskarżony K. L. był nietrzeźwy, zawartość alkoholu w wydychanym powietrzu przekraczała ponad 3-krotnie w/w normę. Oskarżony był w pełni świadomy tego, iż jest nietrzeźwy, a mimo to świadomie podjął decyzję o kierowaniu w ruchu lądowym pojazdem mechanicznym typu Quad. Tym samym wyczerpał znamiona przestępstwa stypizowanego w art. 178a § 1 k.k.

Zgodnie z art. 177 § 1 k.k. kto naruszając, chociażby nieumyślnie zasady bezpieczeństwa w ruchu lądowym, wodnym lub powietrznym, powoduje nieumyślnie wypadek, w którym inna osoba odniosła obrażenia ciała określone w art. 157 § 1 podlega karze pozbawienia wolności do lat 3. § 2 tego przepisu stanowi, iż jeżeli następstwem wypadku jest śmierć innej osoby albo ciężki uszczerbek na jej zdrowiu sprawca podlega karze pozbawienia wolności od 6 miesięcy do 8 lat.

Ponadto 178 § 1 k.k. stanowi o tym, że skazując sprawcę, który popełnił przestępstwo określone w art. 173, art. 174 lub art. 177 znajdując się w stanie nietrzeźwości lub pod wpływem środka odurzającego lub zbiegł z miejsca zdarzenia, sąd orzeka karę pozbawienia wolności przewidzianą za przypisane sprawcy przestępstwo w wysokości od dolnej granicy ustawowego zagrożenia zwiększonego o połowę, a w wypadku przestępstwa określonego w art. 177 § 2 w wysokości nie niższej niż 2 lata, do górnej granicy tego zagrożenia zwiększonego o połowę.

Nie ulega wątpliwości, że oskarżony K. L. swoim zachowaniem zrealizował znamiona zarzucanego mu przestępstwa z art. 177 § 2 k.k. Za winą oskarżonego przemawia zgromadzony w sprawie materiał dowodowy, w szczególności opinia biegłego ds. ruchu drogowego dr inż. A. O.. Biegły wskazał, iż kierujący quad-em K. L. nie zachował odpowiedniej do warunków ostrożności, a w tym nie realizował prawidłowej techniki jazdy, poruszając się bezpośrednio przed miejscem krytycznym zdarzenia w obszarze prawego pobocza - a w tym początkowego obszaru powierzchni "zatoki" - czym naruszył zasady bezpieczeństwa w ruchu drogowym, co stanowiło o zaistnieniu wypadku. Do wypadku nie doszłoby, gdyby oskarżony poruszał się po prawidłowym torze ruchu, tj. w środkowym obszarze jezdni. Biegły wskazał również, że nie widzi przesłanek mogących świadczyć o nieprawidłowym zachowaniu pokrzywdzonego M. K., brak jest elementów, które mogłyby wskazywać, iż przyczynił się on do zaistnienia wypadku.

„Zasadami bezpieczeństwa w ruchu są reguły ogólne i szczególne określające warunki bezpieczeństwa w ruchu. Są to przede wszystkim reguły wyrażone wprost w przepisach regulujących porządek i bezpieczeństwo ruchu, tj. ustawie Prawo o ruchu drogowym i wydanych na podstawie tej ustawy rozporządzeniach. Przepisy te nie wyczerpują swą treścią reguł, których ratio legis polega na ochronie życia, zdrowia i mienia przed wypadkiem w komunikacji - tak wyr. SN z dnia 12 czerwca 1973 r., V KRN 187/73 (w:) R.A. S., Przestępstwa i wykroczenia drogowe..., poz. 248” /Ryszard Andrzej Stefański - Komentarz do art. 3 ustawy – Prawo o ruchu drogowym, LEX/.

Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. – prawo o ruchu drogowym (Dz. U. 2012.1137 j.t. z późn. zm.), uczestnik ruchu i inna osoba znajdująca się na drodze są obowiązani zachować ostrożność albo gdy ustawa tego wymaga – szczególną ostrożność, unikać wszelkiego działania, które mogłoby spowodować zagrożenie bezpieczeństwa lub porządku ruchu drogowego, ruch ten utrudnić albo w związku z ruchem zakłócić spokój lub porządek publiczny oraz narazić kogokolwiek na szkodę. Przez działanie rozumie się również zaniechanie.

„Każdy kierowca jest zobowiązany do prowadzenia pojazdu samochodowego z należytą ostrożnością, a więc do przedsiębrania takich czynności, które zgodnie ze sztuką i techniką prowadzenia pojazdów samochodowych są obiektywnie niezbędne do zapewnienia maksymalnego bezpieczeństwa w ruchu drogowym, a także do powstrzymania się od czynności, które mogłyby to bezpieczeństwo zmniejszyć. Wiąże się z tym między innymi obowiązek bacznego i ciągłego obserwowania całej jezdni (…)” (wyrok SN z 16 lipca 1976 r., VI KRN 135/76, LexPolonica nr 305207, OSNKW 1976, nr 10-11, poz. 130).

„Przestępstwo z art. 177 k.k. stanowi występek nieumyślny w znaczeniu art. 9 § 2 k.k., jednak naruszenie zasad bezpieczeństwa w ruchu może nastąpić zarówno umyślnie, jak i nieumyślnie. Występujące w opisie znamion czynu z art. 177 k.k. zróżnicowanie sposobu naruszenia zasad bezpieczeństwa rodzi obowiązek sądu, w razie skazania za tak kwalifikowane przestępstwo, jednoznacznego wskazania sposobu naruszenia przez sprawcę zasad bezpieczeństwa w określonym rodzaju ruchu (por. postanowienie SN z dnia 29 kwietnia 1997 r., V KKN 255/96, OSNKW 1997, z. 7-8, poz. 60) (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 1 grudnia 2005 r., V KK 353/05, OSNwSK 2005/1/2301). „Umyślne naruszenie zasad bezpieczeństwa zachodzi wtedy, gdy sprawca świadomie postępuje wbrew zakazom lub nakazom, nieumyślne zaś – gdy wykonanie określonego manewru jest wynikiem błędnej oceny sytuacji istniejącej w ruchu (wyrok SN z 19 października 1976 r., Rw 273/76, OSNKW 1976, nr 12, poz. 153).

W przedmiotowej sprawie oskarżony K. L. umyślnie naruszył zasady bezpieczeństwa w ruchu lądowym. Oskarżony kierował pojazdem w stanie nietrzeźwym, widział stojącą w zatoczce grupkę znanych mu młodych mężczyzn i celowo zjechał z prawidłowego toru jazdy, skręcając w okolice zatoczki po to by „dla zabawy” przestraszyć stojące tam osoby. Jego zachowanie było skrajnie nieodpowiedzialne i niczym nieusprawiedliwione. Gdyby K. L. poruszał się w sposób prawidłowy, z poszanowaniem zasad bezpieczeństwa do wypadku by nie doszło. Oczywistym jest, że nie miał on zamiaru wyrządzić krzywdy pokrzywdzonemu, potrącić go, jednak to właśnie na skutek jego świadomych i zamierzonych działań, tj. brawurowego sposobu prowadzenia pojazdu doszło do przedmiotowego zdarzenia drogowego.

W oparciu o powyższe Sąd nie miał wątpliwości, że oskarżony popełnił przestępstwo z art. 177 § 2 w zw. z art. 178 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k.

☐

3.2. Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania niezgodna z zarzutem

---------

-----

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

-----------

☐

3.3. Warunkowe umorzenie postępowania

--------

--------

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach warunkowego umorzenia postępowania

--------

☐

3.4. Umorzenie postępowania

-------

---------

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach umorzenia postępowania

-------

☐

3.5. Uniewinnienie

--------

-------

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach uniewinnienia

--------------

4.  KARY, Środki Karne, PRzepadek, Środki Kompensacyjne i
środki związane z poddaniem sprawcy próbie

Oskarżony

Punkt rozstrzygnięcia
z wyroku

Punkt z wyroku odnoszący się
do przypisanego czynu

Przytoczyć okoliczności

K. L.

pkt I-V

Uznając oskarżonego za winnego popełnienia przestępstwa z art. 177 § 2 k.k. w zw. z art. 178 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. Sąd na mocy art. 178 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 3 k.k. przy zast. art. 60 § 2 pkt 1 k.k. i art. 60 § 6 pkt 3 k.k. skazał go na karę 10 miesięcy pozbawienia wolności.

Zgodnie z art. 178 § 1 k.k. Sąd był obowiązany do wymierzania oskarżonemu kary nie niższej niż 2 lata pozbawienia wolności. Jednakże okoliczności sprawy, a w szczególności stanowisko pokrzywdzonego M. K. spowodowały przyjęcie, iż kara ta byłaby nazbyt surowa. Zdanie pokrzywdzonego, który doznał ciężkich obrażeń ciała było kluczowe dla decyzji Sądu w zakresie wymierzenia kary. Pomiędzy oskarżonym, a pokrzywdzonym doszło do pojednania, relacje pomiędzy nimi i ich rodzinami mimo tego tragicznego zdarzenia w dalszym ciągu są dobre. Pokrzywdzony nie oczekuje od oskarżonego nawet żadnej rekompensaty finansowej, mimo iż ten takową proponował. Oskarżony jest w pełni świadomy tego, że popełnił poważny błąd, a jego nieodpowiedzialne zachowanie doprowadziło do bardzo poważnych konsekwencji dla pokrzywdzonego, ale również dla obu rodzin. Oskarżony wyraził skruchę, ma dobrą opinię w miejscu zamieszkania i co ważne nie był dotychczas karany.

Mając na uwadze powyższe Sąd postanowił skorzystać z instytucji nadzwyczajnego złagodzenia kary, zgodnie z możliwością jaką przewiduje art. 60 k.k.

Uznając oskarżonego za winnego popełnienia przestępstwa z art. 178a § 1 k.k. Sąd skazała go na karę 6 miesięcy pozbawienia wolności.

Na mocy art. 85 § 1 k.k. i art. 86 § 1 k.k. w miejsce wymierzonych oskarżonemu jednostkowych kar pozbawienia wolności Sąd wymierzył mu karę łączną 1 roku pozbawienia wolności.

Przy wymiarze kary łącznej, granice sądowego uznania wyznaczała przede wszystkim konieczność baczenia na to, by dolegliwość kary nie przekroczyła stopnia winy, by była odpowiednia do stopnia społecznej szkodliwości czynów i pozwoliła osiągnąć cele zapobiegawcze i wychowawcze, a przy tym odpowiadała potrzebie w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa (art. 53 § 1 k.k.).

Stopień winy oskarżonego i społecznej szkodliwości czynów jest wysoki. Oskarżony z własnej winy i to w dodatku będąc nietrzeźwym kierując pojazdem mechanicznym w sposób brawurowy i nieodpowiedzialny doprowadził do poważnego wypadku drogowego. Pokrzywdzony po wypadku był nieprzytomny, przebywał na OIOMie , walczył o życie, doznał poważnych obrażeń ciała, przy czym obecnie stan jego zdrowia jest dobry. Winę za to zdarzenie ponosi wyłącznie oskarżany, to jego nieodpowiedzialność i lekkomyślność spowodowały przedmiotowe zdarzenie.

Analizując wszystkie okoliczności tej sprawy, zdaniem Sądu orzeczona kara jest sprawiedliwa, spełni swe cele w zakresie prewencji indywidualnej. Postawa oskarżonego świadczy, że ma świadomość tego co się wydarzyło. Sam jest osobą wykształconą (z zawodu geodetą) o ustabilizowanej sytuacji rodzinnej, zdarzenie to z pewnością ma swoje wymierne konsekwencje również w życiu oskarżonego.

Sąd wymierzając karę miał też na uwadze potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa. Dyrektywa ta oznacza branie pod uwagę społecznego odbioru kary. Chodzi o to, aby fakt wymierzenia kary oddziaływał nie tylko na sprawcę, lecz także na innych potencjalnych sprawców przestępstw, których wymierzanie kar powinno z jednej strony odstraszać, z drugiej zaś – kształtować postawy społecznie akceptowane.

Na mocy art. 69 § 1 i § 2 k.k. oraz art. 70 § 1 k.k. Sąd warunkowo zawiesił wykonanie orzeczonej wobec oskarżonego kary na okres próby 3 lat. Sąd postawił w ten sposób wobec oskarżonego pozytywną prognozę kryminologiczną na przyszłość, mając na uwadze dotychczasowy tryb życia oskarżonego. Oskarżony ma obecnie 37 lata, ma rodzinę, pracuje, nie był dotychczas karany. Co szczególnie istotne pomiędzy oskarżonym, a pokrzywdzonym i jego rodziną pomimo wypadku w dalszym ciągu panują dobre relacje. M. K. wyraźnie stwierdził, iż nie ma do K. L. żalu i poprosił o nie wymierzanie mu kary bezwzględnego pozbawienia wolności. Sąd przychylił się do tego wniosku. Należy bowiem uznać, że kara z warunkowym zawieszeniem jej wykonania będzie wystarczająca do tego by oskarżony przestrzegał porządku prawnego. Trzyletni okres próby pozwoli zweryfikować trafność tej prognozy. Celem wzmocnienia oczekiwanej od oskarżonego postawy Sąd na mocy art. 72 § 1 pkt 8 k.k. wprost zobowiązał oskarżonego do przestrzegania w okresie próby porządku prawnego, a na mocy art. 73 § 1 k.k. oddał go pod dozór kuratora sądowego.

K. L.

pkt VI-VIII

Sąd na mocy art. 42 § 3 k.k. orzekł wobec oskarżonego środek karny w postaci zakazu kierowania wszelkimi pojazdami mechanicznymi w ruchu lądowym na okres 8 lat.

Sąd na mocy art. 42 § 2 k.k. orzekł wobec oskarżonego środek karny w postaci zakazu kierowania wszelkimi pojazdami mechanicznymi w ruchu lądowym na okres 4 lat.

Na mocy art. 85 § 1 k.k., art. 90 § 2 k.k. i art. 63 § 4 k.k. Sąd orzekł wobec oskarżonego K. L. łączny środek karny w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych w ruchu lądowym przez okres 10 lat, zaliczając na poczet tego środka okres zatrzymania prawa jazdy od dnia 4 października 2020 r.

Zarówno w przypadku popełnienia przestępstwa z art. 178a § 1 k.k. jaki przestępstwa z art. 177 § 2 k.k. - z uwagi na nietrzeźwość oskarżonego - Sąd był zobligowany do orzeczenia środka karnego w postaci zakazu prowadzenia pojazdów.

Art. 42 § 3 k.k. co do zasady nakłada na Sąd obowiązek orzeczenia zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych dożywotnio, jeśli sprawca czynu z art. 177 § 2 k.k. był w stanie nietrzeźwości. Przepis ten pozostawia jednak pewien zakres swobody dla Sądu i odstępstwo od tej zasady jeśli zachodzi wyjątkowy wypadek, uzasadniony szczególnymi okolicznościami. W przedmiotowej sprawie Sąd uznał, iż w przedmiotowej sprawie takie szczególne okoliczności zachodzą. Przede wszystkim Sąd uwzględnił zachowanie oskarżonego po wypadku, tj. troskę o zdrowie pokrzywdzonego, oferowanie pomocy, wyrażony żal i skruchę, pojednanie się z pokrzywdzonym i samą postawę pokrzywdzonego. Sąd wziął pod uwagę także fakt, iż było to incydentalne zachowanie oskarżonego, nie był on do tej pory karany, nie naruszał zasad bezpieczeństwa w ruchu drogowym. Ważną okolicznością jest również to, że finalnie pokrzywdzony powrócił do zdrowia i na dzień dzisiejszy nie odczuwa żadnych dolegliwości z powodu wypadku.

Mając na uwadze powyższe Sąd uznał, iż 10-letni okres zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych jest wystarczającą dolegliwością. Oskarżony musi odczuć wymierną dolegliwość za zdarzenie którego się dopuścił i okres 10 lat z całą pewnością spełni taki cel.

K. L.

pkt IX

Na mocy art. 43a § 2 k.k. Sąd orzekł wobec oskarżonego K. L. świadczenie pieniężne w kwocie 6.000 zł na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej. Orzeczenie tego środka karnego było obligatoryjne i będzie stanowiło dodatkową, finansową dolegliwość za popełnione przestępstwa. Wysokość zasądzonego świadczenia pieniężnego odpowiada wszystkim w/w okolicznościom popełnienia przestępstwa i późniejszego zachowania oskarżonego.

5.  Inne ROZSTRZYGNIĘCIA ZAwarte w WYROKU

Oskarżony

Punkt rozstrzygnięcia
z wyroku

Punkt z wyroku odnoszący się do przypisanego czynu

Przytoczyć okoliczności

----

------

---------

-------------

6.  inne zagadnienia

W tym miejscu sąd może odnieść się do innych kwestii mających znaczenie dla rozstrzygnięcia,
a niewyjaśnionych w innych częściach uzasadnienia, w tym do wyjaśnienia, dlaczego nie zastosował określonej instytucji prawa karnego, zwłaszcza w przypadku wnioskowania orzeczenia takiej instytucji przez stronę

-----------

7.  KOszty procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

X-XI

Sąd na mocy art. 627 k.p.k. i § 11 ust. 2 oraz § 17 pkt 1 rozporządzenia MS z dnia 22.10.2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie zasądził od oskarżonego na rzecz oskarżyciela posiłkowego M. K. kwotę 864 zł tytułem kosztów zastępstwa procesowego.

Ponadto na mocy art. 627 k.p.k. i art. 2 ust. 1 ustawy z dn. 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych (Dz. U. z 1983 r., nr 49, poz. 223 z późn. zm.) Sąd zasądził od oskarżonego K. L. koszty sądowe w kwocie 1.737,63 zł w tym opłatę w kwocie 180 zł na rzecz Skarbu Państwa. W ocenie Sądu oskarżony jest w stanie uiścić te koszty bez uszczerbku dla siebie i swojej rodziny.

8. Podpis

Sędzia Sylwia Ziuziańska