Pełny tekst orzeczenia

Formularz UK 2

Sygnatura akt

X Ka 184/20

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.CZĘŚĆ WSTĘPNA

0.1.Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

wyrok Sądu Rejonowego dla Warszawy-Śródmieścia w Warszawie z dnia 7 listopada 2019 r. sygn. V K 133/18

0.1.Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

0.1.Granice zaskarżenia

0.0.1.Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.0.1.Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☒

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.1.Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

1.Ustalenie faktów w związku z dowodami
przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

0.1.Ustalenie faktów

0.0.1.Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.1.1.

S. K.

na skutek braku porozumienia z prezesem Zarządu (...) S.A. oskarżony ostatecznie zrezygnował z zajmowanego stanowiska. Od tego momentu ma bardzo duże problemy z podjęciem zatrudnienia adekwatnego do jego kompetencji co skutkowało drastycznym pogorszeniem jego obecnej sytuacji materialnej.

zeznanie podatkowe za 2019 r.

k.860-856

0.0.1.Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2.1.

0.1.Ocena dowodów

0.0.1.Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

2.1.1.1

zeznanie podatkowe za 2019 r.

dokument powstał poza niniejszym postępowaniem i nie ujawniły się okoliczności wskazujące na jego nierzetelność. Nie był też kwestionowany przez strony.

0.0.1.Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

1.STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

zarzuty z pkt II dotyczące obrazy przepisów postępowania

zarzuty z pkt III błędu w ustaleniach faktycznych

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Jakkolwiek wywiedziona apelacja jest niezwykle obszerna i podnosi różnorodne zarzuty wyczerpujące całość regulacji art. 438 k.p.k., to w istocie głównie sprowadza się ona do kwestionowania tego, że informacja przekazana przez oskarżonego w obu mailach była informacją poufną w rozumieniu ustawy, oraz, że oskarżony był świadomy ciążących na nim obowiązków w związku z ochroną informacji poufnych. Celem wykazania błędności ustaleń poczynionych przez sąd rejonowy w tym zakresie obrońca podniósł szereg zarzutów obrazy prawa procesowego na odcinku gromadzenia i oceny dowodów poprzez bezzasadne oddalenie licznych wniosków dowodowych, ewentualnie niewykazanie inicjatywy dowodowej z urzędu, oraz błędną ocenę dowodów już przeprowadzonych. Przed bardziej dokładnym odniesieniem się do tych kwestii należy jednak omówić te zarzuty, które były oczywiście błędne.

I tak, nie mógł być skuteczny zarzut z pkt II.1) obrazy art. 344a §1 i 2 k.p.k., gdyż nawet bezzasadne oddalenie wniosku o zwrot sprawy prokuratorowi celem uzupełnienia braków postępowania przygotowawczego nie pozostaje w bezpośrednim związku z treścią wyroku, gdyż w takiej sytuacji to na sądzie spoczywać będzie obowiązek zgromadzenia określonych dowodów i uchybienie temu obowiązkowi będzie mogło stanowić przedmiot ewentualnego zarzutu obrazy art. 167 k.p.k. Powyższe zachowuje aktualność również w odniesieniu do zarzutu z pkt II.2) tj. obrazy art. 9 §1 i 2 k.p.k. w zw. z art. 396a §1 k.p.k.

Jeśli chodzi o zarzut nieprzeprowadzenia określonych dowodów ujęty w pkt II.3) pkt a)-c), to należy przypomnieć, że jednym z celów przepisów ustawy o obrocie finansowym, a obecnie przepisów unijnych, o informacjach poufnych, jest zapewnienie podmiotom działającym na rynku finansowym równego dostępu do określonego katalogu informacji mających wpływ na podejmowane decyzje biznesowe. W tym kontekście znaczenie ma nie tylko samo podanie określonej informacji do wiadomości publicznej, ale także stopień jej dokładności i pewność tej informacji. Poczynienie ustaleń na ile informacja zawarta w wiadomościach mailowych oskarżonego różniła się co do stopnia dokładności i wiarygodności od wcześniejszych na ten temat przekazów medialnych, wymaga zaś wiedzy o informacjach wcześniej przekazanych do wiadomości publicznej, w którym to zakresie dowodem pierwotnym są publiczne wypowiedzi na dany temat przedstawicieli spółek lub inne publikacje na ten temat w mediach, a nie obecne zeznania tych osób lub autorów tekstów. W analizowanej sprawie obrońca złożyła do akt szereg artykułów prasowych i wydruków wiadomości z internetu o możliwym nabyciu akcji (...) SA przez (...) Bank SA. Zbędne zatem było przeprowadzanie dowodów wymienionych w oddalonych wnioskach dowodowych. Warto w tym kontekście przypomnieć, że sam oskarżony podał, że cyt. „Informacja o tym projekcie i planie przejęcia (...) była znana publicznie dużo wcześniej. Publicznie nie był znany termin posiedzenia Rady Nadzorczej, na którym miano decydować o przejęciu banku” (k.310). Wyjaśnienia oskarżonego w tym zakresie są zatem zgodne z treścią dowodowych materiałów prasowych. Ich lektura, nawet tych najbliższych w czasie czynowi oskarżonego, wyraźnie wskazuje na to, że termin podjęcia stanowczych decyzji co do zakupu Banku (...) SA przez (...) Bank SA nie był do końca publicznie znany. Informację poufną stanowiła zatem wiedza o terminie podjęcia decyzji w tym przedmiocie przez kompetentne organy (...) SA, oraz o kierunku w jakim idą prace, a te informacje były zawarte w obu wiadomościach wysłanych przez oskarżonego. Dotyczy to też innych zarzutów apelacyjnych mających za przedmiot tą okoliczność.

Natomiast kwestia konfliktu pomiędzy oskarżonym i ówczesnym prezesem Zarządu (...) SA jest nieistotna dla ustalenia odpowiedzialności karnej oskarżonego. W szczególności nie może być mowy o jakiejkolwiek prowokacji, skoro obie wiadomości zostały wysłane z telefonu oskarżonego, a ich treść, czyli logiczne wplecenie informacji poufnych w konwersację z D. P. (1) na temat spraw prywatnych oskarżonego, wyklucza, aby ktoś inny mógł ją przeprowadzić, przejmując kontrolę nad kontem oskarżonego i podszywając się pod niego. Tym bardziej, że adresat maili je pamiętał (k.244v).

Powyższa argumentacja zachowuje aktualność co do wniosków dowodowych, których oddalenie stanowiło przedmiot zarzutu z pkt II.3).d). Jedynie dodatkowo należy podnieść, że w tym zakresie błędna była sama teza dowodowa, czyli chęć zweryfikowania, czy przed datą czynu nie doszło do ujawnienia i przekazania do publicznej wiadomości „informacji poufnej” dotyczącej wyrażenia przez (...) SA zgody na udzielenie wsparcia w przejęciu przez (...) Bank działalności Banku (...) SA, jest bowiem oczywiste, że taka decyzja, czyli o udzieleniu zgody na udzielenie wsparcia, zapadła dopiero kilka minut przed północą 31 marca 2016 r., czyli już po czynie oskarżonego i podejmowała ją ostatecznie Rada Nadzorcza, a nie Zarząd (...) SA. Co do dalszych tez dowodowych wymienionych w tym punkcie zauważyć zaś należy, że dowody te były nieprzydatne do ich wykazania.

Jeżeli natomiast chodzi o zarzuty apelacyjne, w których obrońca zdaje się kwestionować ustalenia sądu co do świadomości oskarżonego odnośnie ochrony informacji poufnych, to sama obrońca popadła tu w wewnętrzną sprzeczność.

Otóż na str. 39 apelacji obrońca zarzuciła sądowi rejonowemu, że ten nie odebrał uzupełniających wyjaśnień od oskarżonego celem umożliwienia mu wykazania tego, że z obiektywnych i usprawiedliwionych przyczyn nie miał doświadczenia ani nie znał regulacji dotyczących spółek publicznych. Jednak wcześniej na str. 6 wniosku z dnia 4 kwietnia 2018 r. o umorzenie postępowania obrońca napisała „Ponadto, nie bez znaczenia dla dokonania ustaleń w ww. zakresie pozostaje także fakt, iż podejrzany nie tylko ma wieloletnie doświadczenie w pracy na stanowiskach związanych z dostępem do informacji strategicznych i ważnych dla funkcjonowania podmiotów gospodarczych, ale także miał świadomość o obowiązujących w (...) SA zasadach bezpieczeństwa, zgodnie z którymi Biuro (...) SA posiadało dostęp do jego służbowej skrzynki e-mail” (k.381). Powyższe twierdzenie obrońcy nie było przy tym zawieszone w próżni, ale wprost odpowiadało wyjaśnieniom oskarżonego. Podał on bowiem przed sądem cyt. „Bardzo ważne jest żeby wspomnieć, iż w mojej profesji, gdzie zajmowałem się przejmowaniem spółek pracuję już ponad 17 lat. Nie jest dla mnie rzeczą nową, że tajne informacje dotyczące transakcji biznesowych nie powinny być lub też nie mogą być ujawniane na zewnątrz.(…) Już wtedy po 21 marca 2016 r. zaraz po odwołaniu ( z kontekstu wynika, że powinno być - po powołaniu- dopisek sądu) wiedziałem z czym mam do czynienia, że jest to spółka Skarbu Państwa, gdzie informacje poufne są bardzo newralgicznymi i ważnymi informacjami, które nie powinny wychodzić na zewnątrz.” (k.416). Skoro zatem zarówno dotychczasowy przebieg zatrudnienia oskarżonego jak i jego własne wyjaśnienia nie pozostawiały złudzeń, że był on osobą bardzo dobrze przygotowaną do bycia członkiem zarządu spółki akcyjnej, zbędne było przeprowadzanie dalszych dowodów na tą okoliczność. Inną rzeczą jest to, że wskazywane przez obrońcę w tym kontekście inne dowody byłyby nieprzydatne dla ustalenia, że oskarżony nie posiadał wymaganej wiedzy o informacjach poufnych. Jedynie na marginesie zwrócić można uwagę, że odbycie wewnętrznego firmowego szkolenia w zakresie ochrony informacji poufnych nie warunkuje zdolności do ponoszenia odpowiedzialności karnej za uchybienia w tym zakresie. Co oczywiste, bez merytorycznego związku ze sprawą pozostaje też to, jak długo oskarżony był członkiem Zarządu (...) SA, czy był akceptowany przez Prezesa Zarządu, oraz jak dobrze był zorientowany w danej transakcji. Ważne było jedynie to, czy był osobą obowiązaną z mocy ustawy do ochrony informacji poufnych, oraz czy wszedł w posiadanie takich informacji, a następnie bez uprawnienia je ujawnił.

Obrońca dużo uwagi poświęciła również tzw. liście insiderów, a dokładnie temu, że oskarżony w dacie czynu nie był na nią wpisany. Rzecz w tym, że kwestia ta również jest nieistotna. Tzw. listy insiderów tworzone są bowiem w celu kontroli przepływu informacji poufnej i obejmują wszystkie osoby mające dostęp do informacji poufnych emitenta. Jak jednak wynika z treści art. 156 ust. 2 pkt 1) ustawy o obrocie instrumentami finansowymi (w ówczesnym brzmieniu) zakaz ujawniania informacji poufnej nie był uzależniony od wcześniejszego wpisania danej osoby na ww. listę. Analogicznie była ukształtowana odpowiedzialność karna za nieuprawnione ujawnienie informacji poufnej. Tak samo jest według przepisów obowiązujących obecnie (art. 14 lit c) Rozporządzenia). Z definicji informacji poufnej zawartej w art. 7 Rozporządzenia 596/2014 wprost wynika, że o poufności informacji przesądza jej charakter, nie zaś status osoby będącej w jej posiadaniu. Analogiczne rozwiązanie zawierały przepisy obowiązujące w dacie popełnienia czynu, przy czym art. 156 ust. 1 pkt 1 lit a ustawy o obrocie instrumentami finansowymi wprost wyszczególniał członków zarządu wśród podmiotów zobowiązanych do utrzymywania w tajemnicy informacji, o których mówił uchylony w aktualnym stanie prawnym art. 154 ww. ustawy. Oskarżony, jako członek zarządu spółki, w sposób oczywisty ponosi zatem odpowiedzialność z art. 180 ustawy o obrocie instrumentami finansowymi (w ówczesnym brzmieniu) za ujawnienie informacji poufnej niezależnie od tego, czy dopełnione zostały z jego udziałem określone procedury administracyjne.

Odnośnie natomiast wniosku dowodowego obrońcy o uzupełniające przesłuchanie D. P. (2) na okoliczność czasu kiedy zapoznał się z tymi wiadomościami wskazać należy, że świadek był przesłuchany na rozprawie z udziałem obrońcy i wówczas mógł on mu zadać stosowne pytania, o ile miał jakieś wątpliwości. W takiej sytuacji złożenie wniosku tej treści dopiero w apelacji w sposób oczywisty naruszało art. 427 §3 k.p.k. i podlegał on oddaleniu na podstawie art. 170 §1 pkt 5 k.p.k. W ocenie sądu odwoławczego jakkolwiek świadek nie został o to wprost zapytany w momencie przesłuchania, to z całokształtu okoliczności wyraźnie wynika, że czytał wiadomości wysyłane przez oskarżonego. Gdyby było inaczej ten nie miałby powodu, aby późnym wieczorem, w czasie męczącego posiedzenia RN, pisać do niego kolejnego maila w wiadomej sprawie. Ewidentnie trwała pomiędzy nimi wymiana wiadomości odnośnie zadania, które mieli wykonać na studiach.

Nie zasługiwał również na uwzględnienie zarzut dotyczący przesłuchania świadków bez uprzedniego zwolnienia ich z tajemnicy zawodowej. Jak wynika bowiem z treści art. 180 §1 k.p.k. ustawodawca nie ustanowił takiego zakazu w odróżnieniu do sytuacji z art. 180 §2 k.p.k. Zgodnie z art. 180 §1 k.p.k. to osoby zeznające na okoliczności objęte tajemnicą zawodową mogą odmówić złożenia zeznań na te okoliczności, chyba że sąd lub prokurator zwolni je z tajemnicy. Tymczasem obrońca nie wskazał na to, że jakaś osoba powołała się na tajemnicę zawodową, a sąd pomimo tego ją przesłuchał bez uprzedniego zwolnienia świadka z tajemnicy zawodowej.

Kończąc rozważania w przedmiocie zarzutów obrazy przepisów postępowania, sąd odwoławczy pragnie wyraźnie wskazać, że w rozpoznawanej sprawie nie doszło do naruszenia przez sąd rejonowy prawa do obrony oskarżonego, na co wskazuje obrońca na str. 29 apelacji. O ile trafnie obrońca podniosła, że prawo do obrony materializuje się w możliwości inicjowania czynności dowodowych, to nie jest ono równoznaczne z obowiązkiem uwzględniania wszystkich wniosków dowodowych oskarżonego lub jego obrońcy. Dopuszczeniu podlegają tylko te dowody, które nie podlegają oddaleniu na podstawie art. 170 k.p.k. Jakkolwiek sąd meriti zbyt lakonicznie uzasadnił swoje decyzje o oddaleniu wniosków dowodowych obrońcy, to tego rodzaju uchybienie w obecnie obowiązującej regulacji postępowania odwoławczego nie mogło doprowadzić do zmiany wyroku w sposób wnioskowany przez obrońcę. Kontrola instancyjna nie wykazała też potrzeby przeprowadzenia wnioskowanych dowodów w postępowaniu odwoławczym.

Ponadto obrońca być może bezwiednie, ale wyprowadziła nielogiczne wnioski z przedłożonych do akt dokumentów, stwierdzając na str. 31 apelacji, że z wypowiedzi Prezesa A. K. (2) i członka Zarządu P. D. wprost wynikało, że pozytywna decyzja ze strony (...) SA co do zrealizowania w/w transakcji już zapadła, zaś samo zrealizowanie tej transakcji było już tylko formalnością odsuniętą w czasie. Przecież A. K. (2) przestał być Prezesem zarządu (...) SA w grudniu 1915 r., a zatem jego deklaracje co do kierunku rozwoju firmy nie miały żadnej mocy kilka miesięcy później. Zwłaszcza wobec zmiany rządu. Ponadto końcowa decyzja po stronie (...) SA nie należała do Zarządu, a do Rady Nadzorczej, a o tym, że jej podjęcie nie było zwykłą formalnością świadczą zeznania świadków przesłuchanych w tej sprawie, jak i wyjaśnienia oskarżonego, że została podjęta na krótko przed terminem. Czym innym jest też poinformowanie w wywiadzie prasowym, dostępnym wszystkim inwestorom o zamierzeniach rozwojowych spółki, planowanej akwizycji, a czym innym przekazanie informacji jednej osobie, że właśnie RN obraduje nad sfinalizowaniem zakupu danego banku.

Nie mógł też odnieść oczekiwanego skutku zarzut obrazy art. 424 §1 k.p.k. Uwadze obrońcy uszło, że zwłaszcza po zmianie treści art. 455a k.p.k. błędne lub lakonicznie sporządzone uzasadnienie nie może skutkować uchyleniem zaskarżonego wyroku. Ponadto wobec wskazania w art. 424 §1 k.p.k., że uzasadnienie ma być zwięzłe, w znacznej części tracą na znaczeniu zarzuty apelacyjne dotyczące tego, że sąd meriti czegoś nie rozważył, lub nie wyjaśnił. Powinnością obrońcy jest bowiem pójście o krok dalej w takiej sytuacji i podjęcie próby wykazania z poszanowaniem reguł procesowych, że w sprawie zachodzą okoliczności skutkujące koniecznością zmiany wyroku na korzyść oskarżonego, albo jego uchylenia, ale to ostatnie wymaga wykazania przesłanek z art. 437 §2 zdanie drugie k.p.k.

Jeśli chodzi o podniesione zarzuty błędu w ustaleniach faktycznych, to jak to wynika z ich treści, były one wtórne względem zarzutów obrazy prawa procesowego. Wobec nie podzielenia tych pierwszych zatem i one nie mogły okazać się skuteczne.

Wniosek

-----------------

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

------------------

3.2.

zarzuty z pkt VI. i VII. obrazy prawa materialnego

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

W ocenie sądu odwoławczego w sprawie nie doszło do błędnej wykładni i zastosowania art. 154 ust. 1 i 2, art. 156 ust. 2 i 5, art. 158 ust. 1 i 2 i art. 180 ustawy o obrocie instrumentami finansowymi w brzmieniu na dzień 31 marca 2016 r. W istocie zarzuty te merytorycznie stanowiły powielenie zarzutów wcześniejszych dotyczących tzw. listy insiderów. Sąd rejonowy prawidłowo zastosował przepisy prawa materialnego do ustalonego stanu faktycznego.

Wniosek

-----------------

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

-----------------

3.3.

zarzut z pkt VIII. obrazy prawa materialnego

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Sąd odwoławczy nie podzielił także zarzutu obrazy art. 28 §1 k.k. lub art. 30 k.k. Jeśli chodzi o błąd co do bezprawności czynu, to w sprawie nie zaistniały żadne okoliczności pozwalające uznać, że oskarżony działał w usprawiedliwionej nieświadomości bezprawności czynu. Zgodnie z ogólną zasadą nieznajomość prawa szkodzi, nadto w przypadku menadżera o tak wysokich kwalifikacjach jak oskarżony, trudno wręcz podejrzewać, że nie znał zapisów ustawy o obrocie instrumentami finansowymi, kluczowego dla niego aktu prawnego. Dlatego też wywód obrońcy w tym zakresie jest dla sądu odwoławczego niezrozumiały. Jeśli zaś chodzi o błąd co do okoliczności stanowiącej znamię czynu zabronionego, to również obrońca nie wykazała na gruncie obiektywnie ocenionego materiału dowodowego, iż oskarżony nie miał świadomości, że informacja o tym, iż tego dnia odbywa się posiedzenie (...) SA, na którym ma zapaść decyzja o zakupie działalności Banku (...) SA przez (...) Bank SA, jest informacją poufną.

Wniosek

O uchylenie wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania sądowi I instancji, ewentualnie o zmianę wyroku i uniewinnienie oskarżonego.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wniosek o wydanie wyroku kasatoryjnego był oczywiście niezasadny zważywszy na treść art. 437 §2 k.p.k. i brak przesłanek w nim wskazanych do takiego rozstrzygnięcia. Wobec niepodzielenia zarzutów apelacji nie mógł zostać uwzględniony też wniosek o uniewinnienie oskarżonego.

3.4.

zarzuty z pkt IV.b) i z pkt V

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

W ww. punktach apelacji obrońca postawiła alternatywne zarzuty zmierzające do wykazania rażącej surowości wymierzonej kary. Z uwagi na uwzględnienie częściowe zarzutu z pkt IV.a) odnoszenie się do tych zarzutów stało się jednak bezprzedmiotowe.

Wniosek

-------------------------

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

------------------------

3.5.

zarzut z pkt IV.a)

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

W tym obszernym zarzucie obrońca połączyła kilka wątków, finalnie wnosząc o warunkowe umorzenie postępowania. Sąd odwoławczy podzielił częściowo podniesioną w tym punkcie apelacji argumentację obrońcy. Zgodzić należało się ze skarżącą, że sąd rejonowy nie dość wnikliwie przeanalizował zamiar z jakim działał oskarżony i jego motywację. Tymczasem sąd rejonowy w pkt 3.1 swojego uzasadnienia ustalił, że oskarżony działał z zamiarem ewentualnym, a nie bezpośrednim, jednak nie wyprowadził z tego faktu jak i innych przytoczonych przez obrońcę, właściwych wniosków co do stopnia winy sprawcy i szkodliwości społecznej jego czynu. Przy czym jeśli chodzi o stopień winy, to sąd meriti w ogóle go nie wskazał w treści uzasadnienia, natomiast stopień szkodliwości społecznej ustalił jako znaczny bez żadnego uzasadnienia.

Natomiast sąd nie podzielił argumentu, że oskarżony działał nieumyślnie. Jak trafnie ustalił sąd rejonowy oskarżony był świadomy ciążących na nim obowiązków w zakresie nieujawniania informacji poufnych przedsiębiorstwa jak i wagi wiadomości z przebiegu posiedzenia Rady Nadzorczej (...) SA, a zatem nie sposób przyjąć, że działał tylko lekkomyślnie.

Wniosek

o warunkowe umorzenie postępowania

☒ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

wyjaśniono w pkt 5.2.1

1.OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

nie wystąpiły

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

1.ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

0.1.Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

5.1.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

0.1.Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

5.2.1.

Przedmiot i zakres zmiany

Sąd odwoławczy zmienił zaskarżony wyrok w ten sposób, że na podstawie art. 66 §1 i 3 k.k. warunkowo umorzył postępowanie karne przeciwko oskarżonemu S. K. o czyn z art. 180 ustawy o obrocie instrumentami finansowymi na okres próby lat 2, a na podstawie art. 67 §3 k.k. nałożył na oskarżonego obowiązek zapłaty świadczenia pieniężnego w wysokości 7000 zł na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy postpenitencjalnej.

Zwięźle o powodach zmiany

W ocenie sądu odwoławczego sąd rejonowy błędnie ocenił stopień szkodliwości społecznej czynu oskarżonego jako znaczny. Przede wszystkim czyn ten został popełniony w łagodniejszej postaci zamiaru umyślnego tj. w zamiarze ewentualnym. Ponadto oskarżony nie działał motywowany chęcią ujawnienia informacji o postępie w zakupie działalności (...) SA przez (...) Bank inwestorowi, który mógłby te informacje wykorzystać w swojej działalności gospodarczej. Mówiąc inaczej, jego motywacja nie pozostawała w bezpośredniej sprzeczności z celem przepisów ustawy o obrocie instrumentami finansowymi, których naruszenia się dopuścił. W ocenie sądu odwoławczego oskarżony po prostu chciał się pochwalić przed kolegami ze studiów MBA sukcesem jakim było wejście do Zarządu (...) SA, firmy która jest jednym z czempionów polskiej gospodarki, wokół której następuje budowa wiodącej polskiej grupy kapitałowej. Wyraźnie świadczy o tym treść jego maila z 30 marca 2016 r. godz. 8:00 do kolegów ze studiów, w którym poinformował ich o swoim nowym adresie poczty, przekazując jako adres do kontaktu służbowy mail w (...) SA. Przecież korespondował z nimi w sprawach prywatnych, a zatem logicznym byłoby podanie im adresu poczty prywatnej, a nie firmowej. Dowodzi tego też dalsza treść jego korespondencji z D. P. (2). W szczególności zawarte w wiadomości z 31 marca 2016 r. godz. 9:29 stwierdzenie " Ja dziś finalizuje przejecie (...) ". Jest to informacja pozbawiona bezpośredniego związku z celem konwersacji z kolegą, a jednak oskarżony ją zamieścił. O tym, że oskarżony działał w pewnej euforii świadczą też zakupy jakie w tamtym czasie poczyniła jego rodzina, np. luksusowego samochodu. Biorąc dodatkowo pod uwagę, że w następstwie czynu nie doszło do żadnych negatywny następstw na GPW, należy ocenić stopień szkodliwości społecznej czynu jako mniejszy niż znaczny. Analogicznie stopień winy sprawcy.

Mając powyższe na wadze sąd odwoławczy uznał, że w sprawie zaistniały przesłanki do warunkowego umorzenia postępowania. Oskarżony jest osobą niekaraną i zachodzi wysoce pozytywna prognoza na przyszłość, że będzie przestrzegał porządku prawnego. Okoliczności sprawy nie budzą też wątpliwości. W ocenie sądu przyjęty okres próby będzie wystarczający do wdrożenia oskarżonego do zachowań zgodnych z prawem. Sąd ustalając wysokość świadczenia pieniężnego zasądzonego od oskarżonego miał na uwadze jego aktualną sytuację majątkową, która jest diametralnie inna od tej z daty czynu, oraz wagę popełnionego występku.

0.1.Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

0.0.1.Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.1.1.1.

-----------------

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

5.3.1.4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

0.0.1.Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

0.1.Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

1.Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

II

Sąd orzekł o kosztach postępowania na podstawie art. 629 k.p.k. w zw. z art. 629 k.p.k. Składają się na nie zryczałtowane wydatki za obie instancję po 20 zł, koszt karty karnej 50 zł i opłata w wysokości 100 zł (art. 7 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych).

1.PODPIS

0.1.Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

obrońca

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

o winie i karze

0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☒

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.1.1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana