Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 06 lutego 2014r.

Sąd Rejonowy dla Warszawy Pragi - Południe w Warszawie, VI Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w składzie:

Przewodniczący: SSR Agnieszka Stachurska

Protokolant: stażysta Agnieszka Łumińska

po rozpoznaniu w dniu 24 stycznia 2014r. w Warszawie

sprawy z powództwaA. N.

przeciwko (...) Spółce akcyjnej w W.

o sprostowanie świadectwa pracy i odszkodowanie za wydanie niewłaściwego świadectwa pracy

1.  nakazuje (...) Spółce akcyjnej w W. sprostowanie świadectwa pracy z dnia 19 sierpnia 2013r. wydanegoA. N.poprzez:

a) wykreślenie w punkcie 3 a) zapisu “stosunek pracy ustał w wyniku rozwiązania przez pracodawcę bez zachowania okresu wypowiedzenia (art. 30 § 1 pkt 3 k.p.) z przyczyn leżących po stronie pracownika i zawinionych przez pracownika (art. 52 § 1 k.p.)” i wpisanie w to miesjce “stosunek pracy ustał w wyniku rozwiązania umowy o pracę przez pracodawcę z zachowaniem okresu wypowiedzenia (art. 30 § 1 pkt 2 k.p.)”;

b) wykreślenie w punkcie 1) daty 08.08.2013r. i zastąpienie jej datą 31.07.2013r.;

2.  zasądza od (...) Spółki akcyjnej w W. na rzecz A. N.odszkodowanie za wydanie niewłaściwego świadectwa pracy w wysokości 4.500,00 zł (cztery tysiące pięćset złotych) wraz z ustawowymi odsetkami od 2 października 2013r. do dnia zapłaty;

3.  oddala powództwo w pozostałym zakresie;

4.  wyrokowi w punkcie 2 nadaje rygor natychmiastowej wykonalności do kwoty 3.000,00 zł (trzy tysiące złotych);

5.  zasądza od (...) Spółki akcyjnej w W. na rzeczA. N.kwotę 510,00 zł (pięćset dziesięć złotych) tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego;

6.  nakazuje pobrać od (...) Spółki akcyjnej w W. na rzecz Skarbu Państwa – kasy Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi – Południe w Warszawie kwotę 225,00 zł (dwieście dwadzieścia pięć złotych) tytułem opłaty sądowej od pozwu, której powódka nie miała obowiązku uiścić.

UZASADNIENIE

A. N. w dniu 20 września 2013 roku złożyła pozew przeciwko (...) S.A. z siedzibą w W. wnosząc o:

1.  nakazanie pozwanemu sprostowania wydanego świadectwa pracy poprzez:

- wykreślenie dotychczasowej treści punktu 3 a) w brzmieniu „stosunek pracy ustał w wyniku rozwiązania przez pracodawcę bez zachowania okresu wypowiedzenia (art. 30 § 1 pkt 3 k.p.) z przyczyn leżących po stronie pracownika i zawinionych przez pracownika (art. 52 § 1 pkt 2 k.p.)” i zastąpienie tych słów słowami „stosunek pracy ustał w wyniku rozwiązania umowy o pracę przez pracodawcę z zachowaniem okresu wypowiedzenia (art. 30 § pkt 2 k.p)”;

- wykreślenie wpisanej daty zakończenia zatrudnienia u pozwanego „08.08.2013r.” i wpisanie w tym miejscu prawidłowej daty „31.07.2013r.”;

2.  zasądzenie kwoty 4 500,00 zł tytułem odszkodowania za wydanie niewłaściwego świadectwa pracy;

3.  zasądzenie kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W uzasadnieniu pozwu powódka wskazała, że była zatrudniona w pozwanej spółce na podstawie umowy o pracę na czas nieokreślony. W dniu 6 czerwca 2013r. otrzymała wypowiedzenie umowy o pracę z zachowaniem miesięcznego terminu wypowiedzenia, który upłynął w dacie 31 lipca 2013 roku. Od tej decyzji pracodawcy wniosła odwołanie do Sądu (sygn. akt VIP 432/13), ponieważ wypowiedzenie umowy o pracę było reakcją pracodawcy na poinformowanie go o ciąży. Po zakończeniu stosunku pracy powódka zwracała się do pozwanego o wydanie świadectwa pracy, jednak go nie uzyskała. Maile i kontakty telefoniczne z pracownikiem działu kadr nie przyniosły skutku, natomiast w dniu 8 sierpnia 2013 roku pracodawca doręczył jej oświadczenie o rozwiązaniu umowy o pracę bez wypowiedzenia z winy pracownika, od którego także złożyła odwołanie do Sądu. W dniu 26 sierpnia 2013 roku pracodawca przesłał jej świadectwo pracy, w którym jako podstawę ustania stosunku pracy wskazał rozwiązanie umowy o pracę przez pracodawcę bez zachowania okresu wypowiedzenia z przyczyn leżących po stronie pracownika i przez niego zawinionych. Powódka złożyła pracodawcy wniosek o sprostowanie świadectwa pracy, ale otrzymała odmowę jego sprostowania, co zostało uzasadnione tym, że winna była stawić się do pracy w sierpniu 2013r., gdyż wypowiedzenie umowy o pracę zostało skutecznie cofnięte. Z takim stanowiskiem pracodawcy powódka się nie zgodziła. Powołując się na orzeczenia Sądu Najwyższego z 10 sierpnia 2010r. (I PK 17/20) i 23 października 1986r. (III PZP 62/86) wskazała, że cofnięcie wypowiedzenia wymaga zgody pracownika, której ona nie wyraziła. W związku z tym stosunek pracy rozwiązany na podstawie wypowiedzenia zakończył się 31 lipca 2013r., a rozwiązanie umowy o pracę bez wypowiedzenia zostało dokonane już wtedy, kiedy stosunek pracy nie istniał. Celem tego rozwiązania było zaszkodzenie powódce i uniemożliwienie jej znalezienia pracy, co faktycznie miało miejsce. Powódka zgłosiła się do Powiatowego Urzędu Pracy, ale uzyskała informację, że zgodnie z obowiązującymi przepisami nie może uzyskać zasiłku dla bezrobotnych w związku z tym, że pracodawca rozwiązał umowę o pracę na podstawie art. 52 k.p. Ponadto, poszukiwania nowej pracy, które powódka aktywnie prowadzi, są bezskuteczne. Świadectwo pracy wystawione przez pozwaną spółkę stawia ją w niekorzystnym świetle i uniemożliwia znalezienie pracy (pozew z dnia 20 września 2013r. - k. 1 – 4 akt sprawy sygn. VIP 670/13).

W toku postępowania, w piśmie procesowym z dnia 20 grudnia 2013 roku powódka podtrzymała żądania zgłoszone w pozwie, dodatkowo domagała się zasądzenia ustawowych odsetek od kwoty 4 500,00 zł, poczynając od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty (pismo procesowe z dnia 20 grudnia 2013r. – k. 226 – 227).

(...) Spółka Akcyjna z siedzibą w W. wniosła o oddalenie powództwa oraz o zasądzenie kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W uzasadnieniu odpowiedzi na pozew pełnomocnik pozwanej spółki podniósł, iż złożone powódce oświadczenie o wypowiedzeniu umowy o pracę odpowiada wszelkim warunkom, o których mowa w art. 30 § 3 – 5 k.p. i było ono w pełni uzasadnione. Powódka nie posiadała bowiem odpowiednich umiejętności i nie radziła sobie z wykonywaniem powierzonych jej obowiązków, co więcej nie podjęła żadnych starań, aby uzupełnić braki w swoich umiejętnościach. Przy tym miała pełną świadomość stawianych jej zarzutów, gdyż kilkukrotnie w bezpośrednich rozmowach z prezesem zarządu zostały jej wskazane konkretne uchybienia. W dalszej kolejności strona pozwana wskazała, iż w dacie wypowiedzenia umowy o pracę nie miała wiedzy o tym, że powódka jest w ciąży. Informację taką pracodawca otrzymał dopiero w dniu 7 czerwca 2013 roku podczas rozmowy telefonicznej z powódką, a stosowne dokumenty w dniu 12 czerwca 2013 roku. Z tego względu zostało dokonane cofnięcie oświadczenia o wypowiedzeniu umowy o pracę, które, wbrew twierdzeniom powódki, było w pełni zasadne. Adnotacja umieszczona przez powódkę na oświadczeniu pozwanej z dnia 29 lipca 2013r., nie przesądza o braku jej zgody na wycofanie wypowiedzenia umowy o pracę, bowiem z treści tej adnotacji wynika jedynie, iż odmawia ona przyjęcia pisma. W takiej sytuacji stosunek pracy łączący strony wciąż trwał i po zakończeniu urlopu macierzyńskiego powódka powinna stawić się do pracy, czego nie uczyniła. Takie zachowanie zdaniem pozwanej, stanowiło ciężkie naruszenie podstawowych obowiązków pracowniczych, a zatem było podstawą do rozwiązania umowy o pracę w trybie art. 52 § 1 pkt 1 k.p. W takiej sytuacji brak jest jakichkolwiek podstaw do uwzględnienia wniosku powódki o sprostowanie świadectwa pracy. Świadectwo pracy zawiera informacje zgodne ze stanem rzeczywistym w dniu jego wydania. W konsekwencji brak jest podstaw do żądania przez powódkę odszkodowania za wydanie niewłaściwego świadectwa pracy tym bardziej, że powódka nie wykazała, iż dane zamieszczone w świadectwie pracy są niezgodne ze stanem faktycznym, nie przedstawiła żadnych dowodów świadczących o tym, że podjęła jakiekolwiek próby znalezienia zatrudnienia oraz nie wykazała, że pomiędzy świadectwem pracy o spornej treści a nie podjęciem zatrudnienia zachodzi związek przyczynowy (odpowiedź na pozew z dnia 16 października 2013 r. – k. 2 – 7).

Sąd Rejonowy ustalił następujący faktyczny:

A. N.została zatrudniona w (...) S.A. z siedzibą w W. na podstawie umowy o pracę z dnia 17 kwietnia 2012 roku zawartej na okres próbny do dnia 16 maja 2012 roku, a następnie na podstawie umowy o pracę z dnia 17 maja 2012 roku zawartej na czas nieokreślony. Powódka pracowała na stanowisku asystenta zarządu, w pełnym wymiarze czasu pracy z wynagrodzeniem zasadniczym - początkowo w wysokości 2 500,00 zł, a od 17 maja 2012r. w wysokości 3 000,00 zł (umowa o pracę z dnia 17 kwietnia 2012 roku – k. 30, umowa o pracę z dnia 17 maja 2012 roku – k. 47).

W maju 2013r. powódka przebywała na zwolnieniu lekarskim i okazało się, że jest w ciąży (zaświadczenia lekarskie – k. 48 - 49). Pracodawca w dniu 6 czerwca 2013 roku podjął decyzję o rozwiązaniu umowy o pracę za wypowiedzeniem oraz wręczył powódce stosowane oświadczenie na piśmie. Po tym powódka przebywała w szpitalu od 7 do 8 czerwca 2013r. z powodu poronienia, a po jego opuszczeniu złożyła pracodawcy wniosek o udzielenie urlopu macierzyńskiego (zaświadczenie lekarskie z 11 czerwca 2013r. – k. 60, podanie o udzielenie urlopu macierzyńskiego - 64, zaświadczenie lekarskie – k. 63, odpis zupełny aktu urodzenia – k. 62 i 58 - 59, karta informacyjna leczenia szpitalnego – k. 57).

W trakcie okresu wypowiedzenia nikt w imieniu pozwanej spółki nie kontaktował się z powódką. Dopiero w dniu 30 lipca 2013r. pracodawca doręczył jej oświadczenie o cofnięciu wypowiedzenia umowy o pracę. Powódka nie wyraziła zgody na cofnięcie wypowiedzenia i dokonała na dokumencie stosownej adnotacji (zeznania A. N.– k. 238 - 239, oświadczenie o cofnięciu wypowiedzenia – k. 64 - 65).

Po ustaniu stosunku pracy, tj. po 31 lipca 2013 roku powódka mailowo zwracała się do pozwanej spółki o wydanie świadectwa pracy oraz o wypłatę ekwiwalentu za niewykorzystany urlop wypoczynkowy. W tej sprawie również telefonicznie w dniu 6 sierpnia 2013r. rozmawiała z M. R., która deklarowała, że stosowany dokument zostanie jej wydany. W rozmowie M. R. nie wspomniała powódce nic na temat tego, że miała stawić się w pracy (zeznaniaA. N.– k. 238 – 240, korespondencja mailowa – k. 8 – 9 akt o sygn. VIP 670/13).

Pomimo rozmowy telefonicznej i próśb mailowych powódka nie otrzymała świadectwa pracy. W dniu 8 sierpnia 2013r. otrzymała oświadczenie o rozwiązaniu umowy o pracę bez wypowiedzenia, a po wystosowaniu do pracodawcy pisma z dnia 14 sierpnia 2013r., w dniu 19 sierpnia 2013r. zostało wystawione świadectwo pracy. Jako datę ustania stosunku pracy wpisano w nim dzień 8 sierpnia 2013r., a w punkcie określającym sposób ustania stosunku pracy podano, iż stosunek pracy ustał w wyniku jego rozwiązania przez pracodawcę bez zachowania okresu wypowiedzenia (art. 30 § 1 pkt 3 k.p.) z przyczyn leżących po stronie pracownika i zawinionych przez pracownika (art. 52 § 1 pkt 2 k.p.) (zeznania powódkiA. N.– k. 238 – 240, zeznania D. P. – k. 240; pismo z dnia 14 sierpnia 2013r. – k. 11 akt sprawy o sygn. VIP 670/13, świadectwo pracy z dnia 19 sierpnia 2013r. – k. 14 akt sprawy o sygn. VIP 670/13).

Powódka, która otrzymała świadectwo pracy w dniu 26 sierpnia 2013r., nie zgadzając się ze wskazaną w świadectwie pracy datą rozwiązania stosunku pracy oraz sposobem ustania stosunku pracy, pismem z dnia 29 sierpnia 2013r. zwróciła się do pracodawcy o jego sprostowanie poprzez wskazanie, iż zatrudnienie ustało z dniem 31 lipca 2013r. w wyniku rozwiązania stosunku pracy za wypowiedzeniem. W odpowiedzi pozwana spółka w piśmie z dnia 5 września 2013r., doręczonym powódce w dniu 13 września 2013r., wskazała, iż nie widzi podstaw do sprostowania świadectwa pracy, gdyż mimo, że powódka otrzymała cofnięcie oświadczenia o wypowiedzeniu umowy o pracę, nie stawiła się do pracy. W tej sytuacji zasadne było zatem rozwiązanie stosunku pracy bez wypowiedzenia z winy pracownika (zeznania powódki A. N.– k. 238 – 240, zeznania D. P. – k. 240, pismo z dnia 29 sierpnia 2013r. – k. 15 akt sprawy o sygn. VIP 670/13, pismo z dnia 5 września 2013r. – k. 18 akt sprawy o sygn. VIP 670/13, zwrotne potwierdzenia odbioru – k. 16 – 17 akt sprawy o sygn. VIP 670/13).

Po rozwiązaniu stosunku pracy powódka poszukiwała pracy. W sierpniu 2013 roku odbyła rozmowę w (...) Sp. z o.o. w W., gdzie pozytywnie przeszła etap rekrutacji. Od dnia 15 września 2013r. miała rozpocząć zatrudnienie. Początkowo byłaby zatrudniona na okres próbny, za wynagrodzeniem większym niż u pozwanej. W związku z zamiarem zatrudnienia, w dniu 9 września 2013r. powódka została wezwana do (...) Sp. z o.o. celem wypełnienia kwestionariusza osobowego oraz dostarczenia niezbędnych dokumentów. Po dokonaniu tego ponownie została poproszona do stawienia się w spółce. Wówczas zapytano o świadectwo pracy z (...) S.A. i wyjaśniono, że w związku trybem zakończenia stosunku pracy na podstawie art. 52 k.p., nie może nastąpić zatrudnienie jej (zeznania powódki A. N.– k. 238 – 240, pismo z dnia 26 września 2013r. – k. 139).

Powódka pomimo wielu aplikacji wysłanych w odpowiedzi na oferty w sprawie pracy, wyszukane w internecie czy w gazecie, tylko w (...) Sp. z o.o. dotarła do tak zaawansowanego etapu w procesie rekrutacji. W innych miejscach, w których starała się o zatrudnienie, nie składała świadectw pracy (zeznania powódkiA. N.– k. 238 – 240, potwierdzenia wysłania aplikacji – k. 71 – 202 i 208 – 225).

Poza poszukiwaniem nowego zatrudnienia powódka zwróciła do Urzędu Pracy w sprawie możliwości uzyskania zasiłku dla bezrobotnych. Uzyskała tam ustną informacją, iż osobie, z którą rozwiązano umowę o pracę w trybie art. 52 k.p., nie przysługuje prawo do zasiłku dla bezrobotnych przez okres 180 dni. W związku z uzyskaniem takiej informacji, o której powódka miała wiedzę z uwagi na wcześniejszą pracę w charakterze doradcy zawodowego, nie składała pisemnego wniosku o przyznanie jej tego świadczenia. Wiedziała, że nie jest ono należne (zeznania powódki – k. A. N.– k. 238 – 240).

Sąd Rejonowy dla Warszawy Pragi – Południe VI Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych wyrokiem z dnia 6 lutego 2014r. w sprawie VIP 432/13 uwzględnił odwołanieA. N.od oświadczenia o rozwiązaniu umowy o pracę za wypowiedzeniem i przywrócił powódkę do pracy oraz zasądził na jej rzecz wynagrodzenie za czas pozostawania bez pracy w wysokości 17 200,00 zł.

Powyższy stan faktyczny w sprawie Sąd ustalił na podstawie powołanych dowodów z dokumentów, których autentyczność, jak też prawdziwość zawartych w nich oświadczeń nie była kwestionowana przez żadną ze stron postępowania, co pozwoliło uznać je za rzetelny i w pełni wartościowy materiał dowodowy. Dodatkowo podstawę dokonanych ustaleń faktycznych stanowiły zeznania zeznania stron, które Sąd ocenił jako wiarygodne, gdyż korespondowały one z pozostałym materiałem dowodowym zebranym w niniejszej sprawie.

Sąd oddalił wniosek o przesłuchanie M. R. z powodu tego, iż zeznania świadka na okoliczności oznaczone w odpowiedzi na pozew, nie były w przedmiotowej sprawie istotne, tym bardziej, że powódka odwołała się od wypowiedzenia i oświadczenia o rozwiązaniu umowy o pracę bez wypowiedzenia i rozstrzygnięcie w przedmiotowej sprawie w pewnym sensie zależało od rozstrzygnięcia w sprawie dotyczącej odwołania.

Sąd Rejonowy zaważył, co następuje:

PowództwoA. N.podlegało uwzględnieniu w znaczącej części.

Rozstrzygnięcie o żądaniu sprostowania świadectwa pracy było uzależnione od ustaleń Sądu co do tego, czy skuteczne było cofnięcie wypowiedzenia umowy o pracę, a tym samym, czy pracodawca zasadnie uznał, iż powódka po 31 lipca 2013r. powinna stawić się w pracy. Wskazane okoliczności było już przedmiotem rozważań Sądu w sprawie o sygn. VIP 432/13, w której Sąd orzekał o zasadności odwołań powódki od oświadczeń o rozwiązaniu umowy o pracę za wypowiedzeniem i bez wypowiedzenia. Wyrok wydany w tej sprawie, choć nieprawomocny, ma dla Sądu w przedmiotowej sprawie znaczenie decydujące. Podkreślić należy, iż podstawą do jego wydania było ustalenie, iż cofnięcie złożonego powódce wypowiedzenia umowy o pracę nie było skuteczne. Takie stanowisko przyjmuje również Sąd orzekający w niniejszej sprawie, a wynika ono z tego, iż powódka nie wyraziła zgody na oświadczenie pracodawcy z dnia 29 lipca 2013r., w sytuacji, gdy jej zgoda była konieczna. W tym miejscu podkreślić trzeba, że kodeks pracy nie reguluje zagadnienia cofnięcia oświadczenia woli czy też zmiany jego treści, w związku z czym na mocy odesłania z art. 300 k.p. znajdują w tym wypadku zastosowanie ogólne przepisy prawa cywilnego, a zatem art. 61 § 1 k.c., który stanowi, że oświadczenie woli, które ma być złożone innej osobie, jest złożone z chwilą, gdy doszło do niej w taki sposób, że mogła zapoznać się z jego treścią. Odwołanie takiego oświadczenia jest skuteczne, jeżeli doszło jednocześnie z tym oświadczeniem lub wcześniej. Wynika stąd, że co do zasady jednostronne cofnięcie oświadczenia woli złożonego innej osobie jest dopuszczalne i skuteczne tylko wówczas, gdy następuje przed dojściem oświadczenia do adresata albo równocześnie z nim. Wszystkie inne przypadki c ofnięcia, odwołania czy też zmiany oświadczeń woli są skuteczne tylko wtedy, gdy dojdzie między składającym oświadczenie i adresatem oświadczenia do porozumienia co do tego, że konkretne oświadczenie woli nie wywołuje między nimi skutków prawnych (zawarcie takiego porozumienia jest dopuszczalne, o ile nie przekracza ono granic wyznaczonych przez zasadę swobody umów). Innymi słowy, gdy oświadczenie woli dojdzie już do adresata, jego cofnięcie jest skuteczne tylko gdy adresat na to wyrazi zgodę.

W przedmiotowej sprawie oświadczenie strony pozwanej zostało złożone powódce dopiero 30 lipca 2013r., a więc dla jego skuteczności konieczne było wyrażenie zgody przez powódkę. Powódka wyraziła sprzeciw wobec cofnięcia oświadczenia o wypowiedzeniu umowy o pracę. Zrobiła to dokonując adnotacji na oświadczeniu o cofnięciu wypowiedzenia umowy o pracę, jak również w późniejszym okresie w sposób dorozumiany poprzez żądanie, po upływie okresu wypowiedzenia, wydania przez pracodawcę świadectwa pracy i wypłaty ekwiwalentu za urlop. Jej postawa w sposób jednoznaczny wskazywała na brak zgody na cofnięcie wypowiedzenia. Wprawdzie w adnotacji poczynionej na oświadczeniu pracodawcy powódka wskazała, iż odmawia przyjęcia tego pisma, lecz to sformułowanie – co ważne, użyte przez osobę, która nie posiada wykształcenia prawniczego – wyrażało w sposób dostateczny jej brak zgody na to, co proponował pracodawca. Powódka wskazała przyczyny zajęcia stanowiska negatywnego wobec propozycji pracodawcy, powołała się na sprawę zawisłą przed Sądem oraz na brak woli porozumienia ze strony pozwanej przez cały okres wypowiedzenia. Na podstawie tego, jak i w oparciu o późniejsze działania, jakie powódka podejmowała - sygnalizujące, iż w jej przekonaniu stosunek pracy zakończył się, nie można było mieć wątpliwości, że nie została wyrażona zgoda na cofnięcie wypowiedzenia. Pracodawca tym bardziej powinien zdawać sobie z tego sprawę, ponieważ powódka w rozmowach z M. R. i w mailach sygnalizowała konieczność wydania jej świadectwa pracy i wypłaty ekwiwalentu za urlop wypoczynkowy. Gdyby wyraziła zgodę na cofnięcie wypowiedzenia, takie postulaty z jej strony nie byłby zgłaszane. Z tego względu stosunek pracy zakończył się w dacie 31 lipca 2013r. i bezzasadne było stanowisko strony pozwanej, iż powódka powinna stawić się w pracy po wskazanym dniu. Tym samym rozwiązanie umowy o pracę bez zachowania okresu wypowiedzenia z winy pracownika musiało być ocenione jako bezskuteczne i bezprzedmiotowe. Wskazać należy, iż zostało ono dokonane po 31 lipca 2013 roku, a zatem już po ustaniu łączącego strony stosunku pracy. W takim przypadku nie można przyjąć, by wywołało ono jakiekolwiek skutek, co potwierdził Sąd Najwyższy w uchwale z dnia 23 października 1986 roku (III PZP 62/86, OSNC 1987/10/156).

Wobec powyższego powódka zasadnie domagała się sprostowania świadectwa pracy, przy czym zanim wystąpiła do sądu zwróciła się w terminie 7 dni do pracodawcy z wnioskiem o sprostowanie jej świadectwa pracy, a po otrzymaniu odmowy, także w terminie 7 dni, skierowała pozew z takim żądaniem. § 5 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 15 maja 1996 roku w sprawie szczegółowej treści świadectwa pracy oraz sposobu i trybu jego wydawania i prostowania (Dz. U. z 1996r., Nr 60, poz. 282 ze zm.) wskazuje na konieczność uzupełnienia treści uprzednio wydanego świadectwa pracy bądź wydania nowego w razie przywrócenia pracownika do pracy czy zasądzenia odszkodowania. W przypadku A. N.zapadło, choć nieprawomocne, rozstrzygnięcie przywracające ją do pracy. Powódka, choć przywrócona do pracy, wciąż posiada świadectwo pracy, którego treść nie jest zgodna ze stanem rzeczywistym. W związku z tym, biorąc pod uwagę brzmienie powołanego przepisu, który wskazuje na zmiany, jakie powinny być dokonane w świadectwie pracy w przypadku przywrócenia do pracy, możliwe było nakazanie pozwanemu sprostowania tego dokumentu, który został wydany powódce. W tymże dokumencie, z przyczyn wskazanych, błędnie został określony tryb rozwiązania stosunku pracy oraz data jego ustania i w tym zakresie Sąd orzekł zgodnie z żądaniem pozwu nakazując pozwanemu sprostowanie świadectwa pracy z dnia 19 sierpnia 2013r. poprzez wykreślenie w punkcie 3 a) zapisu “stosunek pracy ustał w wyniku rozwiązania przez pracodawcę bez zachowania okresu wypowiedzenia (art. 30 § 1 pkt 3 k.p.) z przyczyn leżących po stronie pracownika i zawinionych przez pracownika (art. 52 § 1 k.p.)” i wpisanie w to miesjce “stosunek pracy ustał w wyniku rozwiązania umowy o pracę przez pracodawcę z zachowaniem okresu wypowiedzenia (art. 30 § 1 pkt 2 k.p.)” oraz poprzez wykreślenie w punkcie 1) daty “08.08.2013r.” i zastąpienie jej datą “31.07.2013r.”.

PowództwoA. N.o odszkodowanie za wydanie niewłaściwego świadectwa pracy było zasadne w całości w części dotyczącej należności głównej, a w części co do odsetek.

Zgodnie z art. 99 § 1 k.p. pracownikowi przysługuje roszczenie o naprawienie szkody wyrządzonej przez pracodawcę wskutek niewydania lub wydania niewłaświwego świadectwa pracy.

W przedmiotowej sprawie powódka powoływała się na wydanie jej niewłaściwego świadectwa pracy i wynikającą stąd szkodę. Jak przyjmuje się w doktrynie wydanie niewłaściwego świadectwa pracy polegać może w szczególności na: umieszczeniu w nim informacji niezgodnych ze stanem faktycznym, nieumieszczeniu informacji o zdarzeniach, które rzeczywiście miały miejsce, umieszczeniu informacji o wysokości i składnikach wynagrodzenia oraz o uzyskanych kwalifikacjach bez zgody pracownika lub nieumieszczeniu ich pomimo zgłoszenia stosownego żądania. W szczególności więc niewłaściwe będzie świadectwo pracy, w którym wskazano rozwiązanie umowy o pracę bez wypowiedzenia z winy pracownika jako tryb rozwiązania stosunku pracy - w razie wykazania przez pracownika niezgodności z prawem takiego rozwiązania umowy o pracę (M. Włodarczyk, Komentarz do art. 99 Kodeksu pracy, LEX nr 126582). Taki pogląd został również wyrażony przez Sąd Najwyższy w uchwale z dnia 13 lipca 1979r. (I PZP 22/76).

W rozważanym przypadku fakt niewłaściwej treści świadectwa pracy wydanego powódce, szczególnie w zakresie oznaczonego w nim trybu ustania stosunku pracy, potwierdza orzeczenie o jego sprostowaniu oraz przywrócenie powódki do pracy w wyniku uwzględnienia jej odwołania od decyzji pracodawcy o wypowiedzeniu umowy o pracę. Niewłaściwa treść wydanego pracownikowi świadectwa pracy nie jest jednak wystarczająca do orzeczenia o odszkodowaniu. Kolejną przesłanką, która musi zaistnieć, by orzeczenie Sądu było pozytywne, jest wystąpienie szkody w mieniu pracownika, a ponadto przyjmuje się, iż pracodawca będzie ponosił odpowiedzialność, jeżeli pomiędzy niewydaniem w terminie lub wydaniem niewłaściwego świadectwa a zaistniałą szkodą wystąpi związek przyczynowy. Chodzi w tym wypadku o normalne następstwa braku przedmiotowego dokumentu lub nieprawidłowości informacji w nim zawartej. Może to w szczególności polegać na odmowie zatrudnienia pracownika na określonym stanowisku z powodu niedostarczenia świadectwa potwierdzającego posiadanie wymaganego stażu pracy określonego rodzaju (M. Włodarczyk, Komentarz do art. 99 Kodeksu pracy, LEX nr 126582). Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 10 listopada 1978r. (I PRN 107/78) wskazał, iż odszkodowanie z powodu niewydania w terminie lub wydania niewłaściwego świadectwa pracy przysługuje pracownikowi tylko wówczas, gdy nie mógł on uzyskać z tego powodu nowej pracy pomimo podejmowanych w tym kierunku starań, co sam powinien udowodnić.

A. N.w sposób jednoznaczny i nie budzący żadnych wątpliwości wykazała, iż poszukiwała pracy. Przedstawione przez nią wydruki składanych aplikacji świadczą, iż nie pozostawała bierna po ustaniu stosunku pracy, ale próbowała podjąć nowe zatrudnienie. Jak zostało ustalone przez Sąd w niniejszym postępowaniu, powódce z uwagi na treść świadectwa pracy odmówiono jednak zatrudnienia. Po pomyślnym przebyciu procesu rekrutacji miała podjąć pracę w spółce (...), lecz po dostarczeniu świadectwa pracy wystawionego przez pozwaną, odmówiono zawarcia z nią umowy o pracę, a powodem tego była przyczyna rozwiązania stosunku pracy, która określona została jako rozwiązanie przez pracodawcę bez zachowania okresu wypowiedzenia z przyczyn leżących po stronie pracownika i zawinionych przez pracownika. Tenże powód odmowy zatrudnienia został wskazany w piśmie wydanym przez (...) sp. z o.o. na żądanie powódki, któremu nie ma podstaw, by odmówić wiarygodności. Dodatkowo trzeba wskazać, iż wprawdzie sytuacja odmowy zatrudnienia powódki, miała miejsce tylko jeden raz, jest to jednak wystarczające do tego, by uznać, iż powódka poniosła szkodę. Gdyby bowiem ten jeden pracodawca zawarł z nią umowę o pracę, powódka pozostawałaby w zatrudnieniu przez okres próbny, który jej proponowano, a być może dłużej i wówczas uzyskiwałaby dochody ze stosunku pracy. Skoro zaś na skutek odmowy zatrudnienia, tych dochodów nie mogła uzyskać, poniosła szkodę, a związek pomiędzy tą szkodą a wydaniem niewłaściwego świadectwa pracy był niewątpliwy.

Okolicznością, która w przedmiotowej sprawie musi być jednak dodatkowo rozważona, jej związek pomiędzy wynagrodzeniem zasądzonym pracownikowi przywróconemu do pracy za czas pozostawania bez pracy a odszkodowaniem, o którym mowa w art. 99 k.p. Rozważając tę kwestię należy przyjąć, iż wynagrodzenie za czas pozostawania bez pracy jest świadczeniem odrębnym od odszkodowania związanego ze świadectwem pracy. Pracownik nabywa prawo do tych świadczeń na podstawie dwóch różnych czynności pracodawcy – wadliwego wypowiedzenia lub rozwiązania umowy o pracę, a w przypadku odszkodowania – niewydania w terminie lub wydania niewłaściwego świadectwa pracy. Dodatkowo podkreślenia wymaga fakt, iż wynagrodzenie za czas pozostawania bez pracy przysługuje pracownikowi przywróconemu do pracy w takiej samej wysokości niezależnie od tego, czy w tym czasie podjął on pracę u innego pracodawcy, czy pozostaje w ogóle bez zatrudnienia. Utrata zarobków z powodu nie uzyskania nowego zatrudnienia ze względu na naruszenie przez pracodawcę obowiązków dotyczących świadectwa pracy stanowi zatem oddzielną szkodę dla pracownika, nie podlegającą w żadnym zakresie wyrównaniu przez zasądzone od pracodawcy wynagrodzenie za czas pozostawania bez pracy (tak m.in. E. Maniewska, Komentarz do art. 99 Kodeksu pracy, LEX nr 115643). Podobne stanowisko wyraził Sąd Najwyższy w uchwale z dnia 13 lipca 1979r. (I PZP 22/76). Wprawdzie nie odnosi się ona bezpośrednio do wynagrodzenia za czas pozostawania bez pracy, a do odszkodowania za niezgodne z prawem rozwiązanie stosunku pracy, pogląd w tym przypadku wyrażony ma jednak znaczenie i w niniejszej sprawie. We wskazanej wyżej uchwale Sąd Najwyższy stwierdził, iż pracownikowi przysługuje roszczenie o naprawienie szkody wyrządzonej przez zakład pracy wskutek wydania niewłaściwego świadectwa pracy, niezależnie od przyznanego mu odszkodowania z tytułu niezgodnego z prawem rozwiązania przez zakład pracy umowy o pracę bez wypowiedzenia.

Konkludując, zasadne było powództwo o zasądzenie odszkodowania za wydanie niewłaściwego świadectwa pracy. Zgodnie z art. 99 § 2 k.p. przysługuje ono w wysokości wynagrodzenia za czas pozostawania bez pracy, nie dłuższy jednak niż 6 tygodni. W przypadku powódki żądana kwota odszkodowania, czyli 4 500,00 zł, mieściła się we wskazanych granicach. Sąd zasądził ją zatem z tym, że z odsetkami ustawowymi liczonymi od innej daty niż wskazywała strona powodowa. Zdaniem Sądu termin spełnienia tego świadczenia nie jest określony, zatem stosownie do treści art. 455 k.c. w związku z art.300 k.p., powinno być ono spełnione niezwłocznie po wezwaniu dłużnika do jego spełnienia. W przedmiotowej sprawie rolę takiego wezwania pełni pozew, dlatego odsetki ustawowe Sąd zasądził od dnia doręczenia stronie pozwanej odpisu pozwu, czyli od 2 października 2013r. do dnia zapłaty, przyjmując za podstawę treść art. 455 k.c. w związku z art. 300 k.p.

O kosztach procesu Sąd orzekł na podstawie art. 98 k.p.c. i § 6 pkt 2 oraz § 11 pkt 2 i 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenie przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (tekst jednolity - Dz. U. z 2013 roku, poz. 490). Na ich podstawie zasądzeniu od strony pozwanej jako przegrywającej proces na rzecz powódki podlegały koszty zastępstwa procesowego w łącznej kwocie 510,00 zł, która została ustalona przy uwzględnieniu dwóch roszczeń zgłoszonych przez powódkę – o sprostowanie świadectwa pracy, gdzie koszty zastępstwa procesowego wynoszą 60,00 zł i o odszkodowanie, gdzie z uwagi na wartość tego roszczenia kwota kosztów zastępstwa procesowego to 450,00 zł.

Sąd na podstawie art. 113 ustawy z dnia 28 lipca 2005r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (Dz. U. 2010r., Nr 90, poz. 594 - tekst jednolity), nakazał pobrać od pozwanej spółki na rzecz Skarbu Państwa – kasy Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi-Południe w Warszawie kwotę 225,00 zł tytułem opłaty sądowej od pozwu, której powódka nie miała obowiązku uiścić (4 500,00 zł x 5%).

Mając na względzie powołaną argumentację Sąd orzekł jak w sentencji wyroku.