Pełny tekst orzeczenia

Formularz UK 2

Sygnatura akt

IV Ka 433 / 21

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

2.

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

0.11.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

wyrok Sądu Rejonowego w Piotrkowie Tryb. z dnia 28 kwietnia 2021 r. w sprawie VII K 650 / 20

0.11.2. Podmiot wnoszący apelację

☒ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☒ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☐ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

0.11.3. Granice zaskarżenia

0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

☐

co do winy

☒

co do kary

☒

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.11.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.11.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

0.12.1. Ustalenie faktów

0.12.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

0.12.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

1.

0.12.2. Ocena dowodów

0.12.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

0.12.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

Podniesiony przez pełnomocnika oskarżycieli posiłkowych zarzut rażącej niewspółmierności ( łagodności ) wymierzonej oskarżonemu kary oraz środka karnego w postaci zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych

Podniesiony przez oskarżyciela publicznego ( prokuratora ) zarzut rażącej niewspółmierności ( łagodności ) wymierzonej oskarżonemu kary

☐ zasadne

☒ częściowo zasadne

☐ niezasadne

☒ zasadne

☐ częściowo zasadne

☐ niezasadne

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Sąd odwoławczy podzielił zawarte w obydwu apelacjach zarzuty w takim zakresie, w jakim skarżący kwestionowali rozmiar orzeczonej wobec oskarżonego kary, słusznie uznając ją za rażąco łagodną. Sąd I instancji przy jej orzekaniu w sposób nadmiernie oskarżonego przywilejujący uwzględnił bowiem przemawiające na jego korzyść okoliczności związane z jego osobą ( w postaci wieku, uprzedniej niekaralności oraz zachowania po popełnieniu przestępstwa, wyrażającego się min. okazaniem żalu i skruchy z powodu popełnionego przestępstwa oraz przeproszenia rodziny zmarłej ), nie doszacowując już jednak w sposób należyty okoliczności o wymowie dla oskarżonego przeciwnych, w szczególności tych związanych z okolicznościami popełnionego przestępstwa oraz jego następstwami. Zasadnie w tym kontekście obaj skarżący podnosili charakter i okoliczności naruszenia przez oskarżonego reguł bezpieczeństwa obowiązujących w ruchu drogowym oraz skalę ich naruszenia. Przypomnieć zatem należy, iż zdarzenie miało miejsce na remontowanym odcinku jezdni, przy administracyjnym ograniczeniu prędkości do 70 km / h oraz przy znacznym natężeniu ruchu. Pasy dla przeciwstawnych kierunków jazdy oddzielały jedynie pionowe, nie związane trwale z podłożem, słupki, nie gwarantujące bezpiecznego utrzymania się w obrębie „ własnej ” części jezdni na wypadek nagłej utraty stabilności toru jazdy, co zwiększało potencjalne ryzyko niekontrolowanego przemieszczenia się na pas przeciwległy i czołowego zderzenia z pojazdami jadącymi w kierunku przeciwnym. Były to zatem warunki wymagające od kierujących wzmożonej koncentracji oraz prowadzenia pojazdu w sposób szczególnie rozważny i odpowiedzialny. Zamiast tego obostrzenia wynikające z administracyjnie dopuszczalnej prędkości oskarżony przekroczył w sposób umyślny i rażący – o wartość ok. 58 km / h i z prędkością oscylującą wokół 128 km / h przystąpił do wykonania manewru wyprzedzania, nie potrafiąc już jednak w jego trakcie zachować bezpiecznej odległości od rozdzielającego jezdnię ciągu słupków. Zgodzić się należy z oskarżycielem posiłkowym, iż była to oderwana od zdrowego rozsądku prędkość, nie przystająca od istniejących warunków drogowych, na drodze pozbawionej infrastruktury chroniącej przed nagłym i niekontrolowanym przemieszczeniem się na tę jej część, po której poruszały się pojazdy jadące w kierunku przeciwnym. Wskutek wykonywanego w takich warunkach manewru oskarżony najechał na podstawę jednego ze słupków, tracąc stabilność toru ruchu prowadzącą do niekontrolowanego zjazdu na pas ruchu o przeciwnym kierunku i finalnie do zderzenia z poruszającą się po nim T.. Nie było to zachowanie w jakikolwiek sposób wymuszone czy to stanem jezdni, czy to zachowaniem innych kierowców, czy jakimikolwiek innymi okolicznościami. W jego następstwie doszło do najcięższych i nieodwracalnych następstw, do jakich odwołuje się art. 177 § 2 kk, w postaci śmierci człowieka – kierującej T. A. S., która sama nie ponosiła jakiejkolwiek winy w związku z zaistniałym wypadkiem. Pokrzywdzona była osobą młodą, zamężną, która wskutek zdarzenia min. osierociła kilkunastoletnie dopiero dziecko. Poza nią licznych i poważnych obrażeń doznał jej mąż, a także jadący z oskarżonym jego kilkumiesięczny wówczas syn. Jedyną i wyłączną przyczyną zdarzenia było opisane wyżej rażąco nieodpowiedzialne i jaskrawo sprzeczne z zasadami bezpieczeństwa w ruchu drogowym zachowanie oskarżonego. Mając to na uwadze sąd odwoławczy uznał, iż sąd I instancji, koncentrując się na eksponowaniu okoliczności związanych z osobą oskarżonego, które na etapie wyrokowania przemawiały na korzyść oskarżonego, nie docenił w sposób należyty charakteru i wagi okoliczności związanych z samym czynem i jego następstwami. W ich zaś świetle wymierzona w dolnych granicach ustawowego zagrożenia kara pozbawienia wolności ( ustawodawca za występek z art. 177 § 2 kk przewiduje karę pozbawienia wolności od 6 miesięcy do 8 lat ), orzeczona dodatkowo z warunkowym zawieszeniem jej wykonania, jawi się jako kara nieakceptowalna, rażąco łagodna w odniesieniu do stopnia winy oskarżonego oraz społecznej szkodliwości przypisanego mu czynu. Jest to także kara mogąca w odczuciu społecznym wzbudzić uzasadnione przekonanie, iż sprawca popełnionego w takich warunkach i w taki sposób przestępstwa, którego następstwem była (niezawiniona przez niego) śmierć drugiego człowieka, pozostaje w zasadzie bezkarnym.

Akceptowalnym uznać należy natomiast rozmiar orzeczonego wobec oskarżonego zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych. Pamiętać należy, iż w realiach niniejszej sprawy, mając na uwadze treść art. 42 § 1 kk w zw. z art. 43 § 1 kk, zakaz ów można było orzec w przedziale od 1 roku do 15 lat. Zatem rozmiar orzeczonego przez sąd I instancji zakazu znacząco przewyższał dolną granicę ustawowego nim zagrożenia – w stopniu zbliżonym do rozmiaru żądanej przez pełnomocnika oskarżycieli posiłkowych kary, jeśli mieć za punkt wyjścia proporcje wynikające z dolnej i górnej granicy ustawowego zagrożenia. W przeciwieństwie do wymierzonej przez sąd I instancji kary, surowość zakazu przystawała do charakteru i stopnia naruszeń przypisanych oskarżonemu zasad bezpieczeństwa w ruchu oraz ich następstw. Przypomnieć też należy, iż okres, na który orzeczono ów zakaz, nie będzie biegł w czasie odbywania przez oskarżonego kary pozbawienia wolności ( art. 43 § 2a kk ). Czteroletni zakaz, połączony z bezwzględną już karą pozbawienia wolności w rozmiarze dwóch lat oraz orzeczonymi na rzecz oskarżycielek posiłkowych nawiązkami, stanowi adekwatną sumę dolegliwości w związku z przypisanym oskarżonemu czynem.

Wniosek

- prokuratora o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez

podwyższenie wymierzonej oskarżonemu kary pozbawienia wolności do 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności, orzeczonej jako kara bezwzględna;

- pełnomocnika oskarżycieli posiłkowych poprzez podwyższenie wymierzonej oskarżonemu kary pozbawienia wolności do 2 lat pozbawienia wolności, orzeczonej jako kara bezwzględna, zaś zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych – do lat 6.

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Z powodów wyżej opisanych sąd odwoławczy uznał, iż adekwatną reakcją karną będzie wymierzenie oskarżonemu kary pozbawienia wolności w rozmiarze postulowanym przez pełnomocnika oskarżycieli posiłkowych, przy jednoczesnym utrzymaniu w mocy wyroku w zakresie odnoszącym się do rozstrzygnięcia o zakazie prowadzenia pojazdów.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

0.15.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

0.11.

Przedmiot utrzymania w mocy

0.1Co do pozostałych, aniżeli kara, rozstrzygnięć.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Sąd I instancji poczynił prawidłowe ustalenia faktyczne oraz właściwie zakwalifikował przypisany oskarżonemu czyn. Poza karą, orzekł środki karne i kompensacyjne, które nie rażą surowością, jak również zasadnie obciążył oskarżonemu kosztami sądowymi.

0.15.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

0.0.11.

Przedmiot i zakres zmiany

0.0.1Omówiono powyżej

Zwięźle o powodach zmiany

Omówiono powyżej

0.15.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

0.15.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

-

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

-

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

-

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

-

4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

-

0.15.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

-

0.15.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

-

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

III i IV

Stosownie do treści art. 635 kpk, niezależnie od tego, kto wniósł środek odwoławczy, jeżeli dojdzie do zmiany wyroku skazującego lub orzeczenia o warunkowym umorzeniu postępowania na niekorzyść oskarżonego, koszty procesu za postępowanie odwoławcze ustala się na ogólnych zasadach. To zaś oznacza, iż w niniejszej sprawie zastosowanie znajduje reguła przewidziana w art. 627 kpk, wedle której od skazanego w sprawach z oskarżenia publicznego sąd zasądza koszty sądowe na rzecz Skarbu Państwa oraz wydatki na rzecz oskarżyciela posiłkowego.

Jeśli chodzi o wydatki poniesione przez Skarb Państwa, co do których na oskarżonego sąd odwoławczy niniejszym postanowieniem nałożył obowiązek ich zwrotu, złożyły się na nie wydatki wyłożone tymczasowo w związku z ustanowieniem małoletniemu pokrzywdzonemu kuratora oraz kwota 20 złotych tytułem ryczałtu za doręczenie pism procesowych mając na uwadze, iż stosownie do § 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 18 czerwca 2003 r. w sprawie wysokości i sposobu obliczania wydatków Skarbu Państwa w postępowaniu karnym, ryczałt za doręczenie wezwań i innych pism wynosi w postępowaniu przygotowawczym oraz w każdej instancji w postępowaniu sądowym wynosi po 20 złotych za każdą z nich, niezależnie od liczby doręczonych pism. Oskarżonemu należało nadto wymierzyć opłatę karną stosownie do treści art. 10 ust. 1 w zw. z art. 2 ust. 1 pkt 4 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych, które odczytywane we wzajemnym powiązaniu wskazują, iż sąd wymierzyć ją winien w kwocie 300 złotych.

Wysokości kwot zasądzonych od oskarżonego na rzecz oskarżycieli posiłkowych z tytułu wydatków poniesionych w związku z korzystaniem z pomocy prawnej świadczonej przez pełnomocnika z wyboru w postępowaniu odwoławczym orzeczone zostały z uwzględnieniem § 11 ust. 2 pkt 4 w zw. z § 11 ust. 7 oraz § 17 pkt 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie, wedle których stawka minimalna, wedle której określa się wysokość zwrotu tych wydatków wynosi 840 złotych, przy czym za reprezentowanie w tym samym postępowaniu kilku osób pobiera się opłatę od każdej z tych osób.

7.  PODPIS